Προσφατο παραδειγμα φοβερας θλίψεως εν μέσω κορωνοϊου  και η ομολογία του Kυπριου γιατρου που κόλλησε κορωνοϊο από αρρώστους & νοσηλεύτηκε 37 ημέρες με επιπλοκες & νίκησε τον κορωνοϊο Φωνάζει:

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ… ΜΟΝΟ ΧΡΙΣΤΟΣ… ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΒΟΛΟΙ & ΨΕΜΜΑΤΑ.
ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ. ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ. ΕΒΙΩΣΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

‘Ακουστε τον γιατρο εδω:

https://youtu.be/Z-BRumiKumE

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2290

Κυριακὴ Σαμαρείτιδος (Πράξ. 11,19-30)
17 Μαΐου 2020
Τoυ Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου

Η θλιψις μεσον προοδου

«Οἱ μὲν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας…
…Λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ᾽ ὅλην τὴν οἰκουμένην· ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος. τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπορεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἀδελφοῖς» (Πράξ. 11,19,28-29)

Ἡ θλῖψις, ἀγαπητοί μου, τὸ δυσάρεστο αὐ­τὸ συναίσθημα, ποὺ ὅταν ἐμφανίζεται στὴ ζωή μας δὲν χωράει στὴν ψυχὴ καὶ κάνει τοὺς ἀν­θρώπους τοῦ κόσμου νὰ μελαγχολοῦν, νὰ στενοχωροῦνται, νὰ τρομοκρα­τοῦν­ται, γιὰ τὸν πιστὸ Χριστιανὸ παρα­δόξως παίρνει ἄλ­­λο νόημα· μεταβάλλεται σὲ ἕνα εἶ­δος εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὁ Κύριος ἔχει τὸν τρόπο νὰ κρύβῃ τὰ ἀγαθά του πολλὲς φο­ρὲς κάτω ἀπὸ τὸ μαῦρο πέπλο τῆς δυστυχίας καὶ τοῦ πόνου· καὶ ὁ Χριστιανὸς μαθαίνει πῶς νὰ ἀνασύ­­ρῃ τὸ μαῦρο αὐτὸ πέπλο, νὰ βλέπῃ πίσω ἀ­π᾽ αὐ­τὸ καὶ νὰ βρίσκῃ ἐκεῖ σκο­πιμότητα καὶ ὠφέλεια ἀπὸ τὴ θλῖψι.

Αὐτὸ δὲν εἶνε μία φανταστικὴ θεωρία, εἶνε μία πραγματικότητα. Εἶνε μιὰ ἀ­λήθεια, ποὺ τὴ βλέπουν καὶ τὴ ζοῦν καθημερινῶς στὴ ζωή τους τὰ πιστὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ.
Ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτή, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ τίποτε ἄλλο ἀπ᾽ τὸ νὰ μελετή­σῃ προσεκτικὰ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀ­νάγνωσμα, τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος (βλ. Πράξ. 11,19-30). Τί θὰ δῇ σ᾽ αὐτό· θὰ δῇ δύο μεγάλες αἰτίες θλίψεως, δύο σοβαρὲς δοκιμασίες ποὺ ἔζησαν οἱ πι­στοὶ στὶς πρῶτες ἡμέρες τῆς Ἐκ­κλησίας· μία ἦταν ἐξ ἀνθρώπων καὶ μία ἦ­ταν ἐκ τῶν πρα­γμάτων· ἡ μία ἦταν διωγμὸς καὶ ἡ ἄλλη ἦταν λιμός (=πεῖνα)! Αὐτὰ ἦρθαν νὰ ταράξουν τὴ ζωή τους. Βλέπει ὅμως ἐκεῖ καὶ πῶς τὰ ἀντιμετώπισαν ἐκεῖνοι· πῶς καὶ τὰ δύο αὐ­τὰ εἴδη – αἰτίες θλίψεως ἔγιναν γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς πρόξενοι ἀγαθοῦ.
Ἀλλ᾿ ἂς δοῦμε τὸ πῶς.

* * *

⃝ Μετὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, καὶ τὴν θεμελίωσι τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἄρχισε στὰ Ἰεροσόλυμα ἕνας εὐλογημένος διχασμός, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε προβλέψει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 12,49-53). Ὅσοι μετανόησαν γιὰ τὴ στάσι τους ἀπέναντι στὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο, τὸν σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, αὐ­τοὶ πίστεψαν σ᾽ αὐτόν, συντάχθηκαν μὲ τοὺς ἁ­γίους ἀποστόλους, βαπτίσθηκαν καὶ ἐντάχθηκαν στὰ πρῶ­τα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἄλ­λοι ὅμως, οἱ μὴ πιστεύοντες στὸ Χριστὸ Ἰουδαῖοι, μὲ ἐπὶ κεφα­λῆς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ φαρισαίους, κήρυξαν στὰ Ἰεροσόλυμα διωγμὸ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία συλ­λαμ­βάνουν δύο ἀποστό­λους, τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ τοὺς φυλακίζουν κατ᾽ ἐπανά­ληψιν (Πράξ. κεφ. 4ο-5ο), λιθοβολοῦν τὸν πρωτομάρ­τυρα Στέφανο (ἔ.ἀ. 7ο), δι­ώκουν ὅλους τοὺς πιστούς (ἔ.ἀ. 8ο), φονεύουν τὸν ἅγιο Ἰάκωβο τὸν ἀ­δελφόθεο καὶ φυλακίζουν πάλι τὸν Πέτρο (ἔ.ἀ. 12ο)… Δὲν παύουν νὰ χτυποῦν μὲ μανία τοὺς ἀ­ποστόλους, νομίζοντας ὅτι ἡ ἐξόντωσι τῶν κηρύκων τῆς πίστεως θὰ πνίξῃ καὶ θὰ σβήσῃ τὸν Χριστιανισμὸ ποὺ ἄρχισε νὰ ῥιζώνῃ.
Ἀλλ᾿ ὅ,τι ἐπινοοῦσαν καὶ ἐπιχειροῦσαν αὐ­τοὶ ὡς τρόπους κατα­πνίξεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, αὐτὰ ἔγιναν ἀντιθέτως τρόποι διαδόσεως καὶ ἐνισχύσεως τῆς νέας πίστεως. Καὶ νά πῶς. Οἱ ἀ­πόστολοι, μὴ μπορώντας πλέον νὰ παραμείνουν μέσα στὴν προφητοκτόνο Ἰερου­σαλήμ, ἔφυγαν, σκόρπισαν στὴν ὕπαιθρο. Κ᾽ ἐκεῖ βέβαια δὲν ἔμειναν ἀργοί· κήρυτταν τὸ Χριστό, καὶ ἔτσι πολλὲς νέες ψυχὲς πίστευαν σ᾽ αὐτὸν καὶ βαπτίζονταν. Σημειώνεται στὶς Πράξεις καὶ τ᾽ ἀκούσαμε σήμερα· «Οἱ μὲν (ἀπόστολοι καὶ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου) διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας» (Πράξ. 11,19). Ὁ διω­γμὸς δηλαδή, ἀντὶ νὰ βλάψῃ τὴν Ἐκκλησία, ἔγινε ἀντιθέτως πρό­ξενος ὠφελείας· συνετέλεσε, ὥστε οἱ ἀπόστολοι νὰ διασκορπισθοῦν γρηγορώτερα ἔξω ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα καὶ νὰ μεταδώσουν καὶ σ᾽ ἄλλες ψυχὲς τὸ φῶς τῆς πίστεως.
Δὲν ζημίωσε, λοιπόν, τοὺς Χριστιανοὺς ὁ πρῶτος αὐ­­τὸς διωγμός. Ἀλλ᾿ οὔτε καὶ οἱ ἑπόμενοι δι­ωγμοί, τῶν ῾Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, στὸν και­ρὸ τῶν θλίψεων καὶ τῶν κατατρε­γμῶν ἀναπτύσσον­ται τὰ ὡραιότερα ἄνθη τῶν χριστιανικῶν ἀ­ρετῶν· τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος, τῆς παρρησίας, τῆς καρτε­ρίας, τῆς ὁμολο­γίας, τῆς συγχωρήσεως, τῆς ἀγάπης! Τὸ αἷ­μ­α τῶν ἁγίων μαρτύρων γινόταν τότε ὁ σπό­ρος τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὸ λίπασμα γιὰ νὰ βλαστήσῃ ἡ πίστι σὲ νέα ἐδάφη, σὲ νέα γεώρ­για.
Διώκετο ἕνας καὶ πίστευαν δέκα, ἕνας μαρ­­τυροῦ­σε καὶ ἑκατὸ ἔσπευδαν ν᾽ ἀ­­ναπληρώσουν τὴν κενὴ θέσι τοῦ μάρτυρος. Τὸ ἀ­πάν­θρω­πο μένος τῶν αἱμοβόρων διωκτῶν, μέσα στὴ θαυμαστὴ «ἀλ­χημεία» τῆς θείας προνοίας, μετέβαλλε τὴν ἐνέργειά του ἀπὸ καταστρεπτικὴ σὲ εὐ­ερ­γετική· ἀντὶ γιὰ ξερρίζωμα γινόταν κλά­­δεμα τοῦ δέντρου, κι αὐτὸ ἔ­φερνε φούν­τωμα καὶ μεγαλύτερη καρποφορία. Αὐτὸ προκαλοῦ­­σαν ἄ­θελά τους οἱ δήμιοι!
⃝ Οἱ ἀληθινοὶ ὅμως Χριστιανοὶ τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς ἀντιμετώπισαν ἐξίσου ἐπιτυχῶς καὶ τὸν ἄλλο πειρασμό, τὸν λιμό (πεῖ­να). Τὸν πειρασμὸ αὐτὸν βέβαια δὲν τὸν ἐπέβαλλαν ἄνθρωποι· προερχόταν ἀπὸ ἀ­στάθμητους παράγοντες, ἐ­πιβαλλόταν ἐκ τῶν πραγμάτων – μὲ τὴν ἔγκρισι βέβαια τοῦ Κυρίου.
Ὁ «μέγας» ἐκεῖνος «λιμός», ποὺ προφητεύ­θηκε καὶ πρα­γματοποιήθηκε «ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος» (ἔ.ἀ.. 11,28), ἔκανε ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα νὰ ὑποφέ­ρῃ, ἀλλὰ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ἔ­γινε ἀφορμὴ νὰ ἐκδηλωθῇ καὶ πάλι ἡ θαυμαστὴ ἀγάπη καὶ ἀλληλεγγύη τους.
Μόλις ὁ προφήτης Ἄ­γαβος «ἐσήμανε διὰ τοῦ Πνεύματος» ὅτι πρόκειται ν᾽ ἀκολουθήσῃ αὐτὴ ἡ στέρησι, οἱ Χριστιανοὶ ἑτοιμάστηκαν νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουν. Θυμήθηκαν τοὺς φτω­χότερους ἀδελφούς των· καὶ οἱ φτωχότεροι ἦ­ταν οἱ πιστοὶ τῆς ἐκκλησίας τῶν Ἰεροσολύμων, λόγῳ τοῦ διωγμοῦ ἐκεῖ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους, ὅ­πως εἴδαμε. Διενεργοῦν λοιπὸν ἔρανο, στὸν ὁποῖο συνεισφέρουν καθένας κατὰ δύ­ναμιν, καὶ τὸ προϊὸν τοῦ ἐράνου τὸ «ἀ­πέ­στειλαν πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου» (ἔ.ἀ. 11,30).
Τί παράδοξο πρᾶγμα! Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι σὲ ἐ­ποχὴ πείνας, καὶ μὲ τὴν ἁπλῆ ὑπόνοια ὅτι θὰ παρουσιαστῇ ἔλλειψι τροφίμων, γίνονται φίλαυτοι, ἐγω­ι­στικώτεροι ἀπ᾽ ὅ,τι ἦταν· ἀγοράζουν, ἀ­ποθηκεύουν, κρύβουν τὰ ὑπάρχον­­τά τους, ἢ ἁρ­πάζουν καὶ ξένα, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀ­σφαλίζουν σὲ μυστικὲς ἀποθῆκες, γιὰ νὰ ἔ­χουν ἀποθέματα καὶ νὰ μὴν πεινάσουν αὐτοὶ καὶ τὸ σπίτι τους. Ἀδιαφοροῦν ἂν οἱ ἄλλοι στε­ροῦνται· ἀρκεῖ αὐτοὶ νὰ ζήσουν, νὰ σωθοῦν, καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἂς πεινάσουν κι ἂς πεθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα. Ὤ! τὰ δυστυχήματα, ὅ­πως ἡ πεῖνα, γίνονται πιὸ φοβερὰ στὴ χώρα τῶν ἀπίστων, ἀφοῦ ἐκεῖ λείπει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ καρδιὲς σκληραίνουν.
Μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, ὅταν οἱ ἄλλοι δίπλα τους στεροῦνται, θλίβωνται καὶ δυστυχοῦν, τότε γίνεται κάθε δυνατὴ προσπάθεια ὥστε τὸ δυστύχημα νὰ μετριασθῇ καὶ ν᾽ ἀνακουφισθῇ ὁ θλιβόμενος ἀδελφός. Τότε, στὸν καιρὸ τῆς θλίψεως, οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ δείχνουν μιὰ ἀρετὴ ὑπεράνθρωπη· σὰν ἄγγελοι τρέχουν παντοῦ στὸ μέρος τους, γιὰ νὰ μοιρα­στοῦν τὸ ψωμὶ μ᾽ αὐτοὺς ποὺ πεινοῦν, γιὰ νὰ ντύσουν γυμνούς, γιὰ νὰ στεγάσουν ἀστέγους, γιὰ νὰ περιποιηθοῦν ἀρρώστους, κατάκοιτους καὶ τραυματίες.

* * *

Τί βλέπουμε λοιπόν, ἀδελφοί μου, στὰ δύο αὐτὰ θλιβερὰ περιστατικά, τοῦ διωγμοῦ καὶ τοῦ λιμοῦ; Ὅτι στὸν γνήσιο Χριστιανισμὸ ὅ­λα, καὶ οἱ πιὸ ἀντίξοες καὶ δυσάρεστες περιστάσεις, γίνον­ται μέσα σωτηρίας καὶ ἁγιασμοῦ. Ὁ διωγμὸς αὔξησε τὴν Ἐκκλησία, καὶ ὁ λιμὸς ἔ­κανε νὰ καρποφορήσῃ τὸ δέντρο τῆς ἀγάπης. Κι ἀπὸ τὰ δύο αὐτὰ καμίνια τῆς θλίψεως ὁ Χριστιανισμός βγῆκε λαμπρότερος.
Καὶ αὐτό, ποὺ εἴδαμε στὴν πρώτη Ἐκκλησία, νὰ ξέρουμε ὅτι συμβαίνει καὶ θὰ συμβαίνῃ πάν­­τοτε· ὅσα καμίνια θλίψεως κι ἂν ἀνάψουν πά­νω στὸν πλανήτη μας, ἡ πίστι τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει νὰ ζημιωθῇ. Ἀντιθέτως, γνώ­ρι­σμά της εἶνε τότε ἀκριβῶς νὰ στίλβῃ πε­ρισσότερο, μέσα στὴ θλῖψι νὰ λάμπῃ καὶ ν᾽ ἀστρά­φτῃ πιὸ πολύ. Οἱ πιστοὶ τὸ ξέρουν. Γι᾽ αὐτὸ μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ μέσ᾽ στὴ ζωή του δοκίμασε ὅλα τὰ εἴδη θλίψεως (βλ. Β΄ Κορ. 11, 23-33), μποροῦν κι αὐτοί, μὲ βεβαιότητα γιὰ τὸ αἴσιο τέλος τῶν θλίψεων, νὰ λένε· Σὲ ὅποιον ἀγαπᾷ τὸ Θεὸ ὅλα τοῦ βγαίνουν σὲ καλό· «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ῥωμ. 8,28).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Μεσολόγγι, φ. 242/15-5-1940, σσ. 61-62). Μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα καὶ μικρὴ ἀνάπτυξις 17-4-2020.