Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2516

Κυριακὴ ΚΓ΄ [ΣΤ΄ Λουκ.] (Ἐφ. 2, 4-10)
20 Νοεμβρίου 2022
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου

Ἡ νεκραναστασι μας

«Ὁ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συν­­εζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι» (Ἐφ. 2,4-5)

Ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ Ζωή. Εἶ­νε ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Πηγὴ τῆς Ζωῆς. Αὐτὸ διδάσκει σήμερα μὲ θεῖο κῦρος ὁ μέγας Παῦ­λος στὸν ἀπόστολο ποὺ ἀκούσαμε (βλ. Ἐφ. 2,4-10).

* * *

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ ἐπάνω στὴ Γῆ δὲν ὑπῆρχε ζωή. Ἡ Γῆ ἦταν ἕνας πλανήτης ἔ­ρημος. Ὑπῆρχαν θάλασσες, βουνὰ καὶ κάμ­ποι, μὰ ζωντανὸς ὀργανισμὸς πουθενά. Ἔ­πειτα ὁ Θεὸς τὴν τρίτη δημιουργικὴ ἡμέρα (βλ. Γέν. 1,11-13) ἔφερε στὴν ὕπαρξι ὅλα τὰ φυτά· ἐν συνεχείᾳ τὴν πέμπτη καὶ τὴν ἕκτη ἡ­μέ­ρα (βλ. ἔ.ἀ. 1,20-25) ἔκανε ὅλα τὰ ζῷα, καὶ τέλος ὡς κορωνίδα τῆς δη­μιουργίας (βλ. ἔ.ἀ. 1,26-31) ἔπλασε τὸν ἄν­θρωπο.
«Αὐτὸς εἶ­πε, καὶ ἐ­γενήθησαν (=ἔγιναν), αὐ­­τὸς ἐνετείλα­το (=ἔδωσε ἐντολή), καὶ ἐκτίσθη­σαν (=δημιουργήθηκαν)» (Ψαλμ. 148,5). Ἔτσι ἐμφανίστη­­κε ἡ ζωὴ ἐπάνω στὴ Γῆ σὲ μύριες – ἄπειρες μορφές. Ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα πῆραν καὶ ἔ­χουν ὅλα ζωή. Ὑπάρχουν γιατὶ τοὺς ἔδωσε ζωὴ ὁ ζων­τα­νὸς Θεός, καὶ συντηροῦν­ται γιατὶ τὰ συγ­­κρατεῖ καὶ προνοεῖ γι᾽ αὐτὰ ὁ πανάγαθος Δημιουργὸς καὶ Πλάστης τοῦ παντός.
Δὲν εἶ­νε μία καὶ δύο ὑπάρξεις· εἶ­νε ἑκατομ­­μύρια καὶ δισεκατομμύρια ἀμέτρητα. Ὅλα ζοῦν μέσα στὸ βασίλειο καὶ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ζῇ τὸ κοράλλι στὰ βάθη τῆς θαλάσσης· ἔ­χει ζωὴ κι αὐτό, ἀφοῦ ὅπως κάθε ζωντανὸ γεννιέ­­­ται, αὐ­ξάνεται, πολλαπλασιάζεται καὶ πεθαίνει. Ζοῦν τὰ φύκια στὸ βυθό. Ζοῦν τὰ φυ­τὰ στὴ στε­ριά, σὲ κάμπους καὶ βουνά. Ζοῦν τὰ ἀπειράριθμα ψά­ρια στὶς ἀπέραντες θάλασσες. Ζοῦν στὴν ξηρά – ὤ καὶ τί δὲν ζῇ ἐκεῖ· ζοῦν στὰ δάση τὰ πουλιά, ζῇ στὸ χῶ­μα τὸ σκουλήκι, ζοῦν στὸν ἀέρα τὰ ἔντομα, ζῇ στὴν κοπριὰ τὸ μανιτάρι, ζῇ στὶς λίμνες ὁ βάτραχος, ζοῦν στὴν ἔρημο τὰ θηρία, τὰ μεγάλα καὶ τὰ μικρά… Μὰ πρὸ παντὸς ζῇ – ποιός· ὁ ἄνθρωπος! Ἀλλὰ πῶς ζῇ;

Ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶνε γιὰ ὅλους ἡ ἴδια· δὲν εἶνε ὅπως π.χ. ἡ ζωὴ τῶν προβάτων στὸ κοπάδι. Πόσες ἰδιαίτερες παραλλαγές, δι­αφορὲς καὶ ποικιλίες παρουσιάζει! Ζῇ τὸ παι­δὶ στὸ σχολεῖο κι ὁ φοιτητὴς στὸ πανεπιστήμιο, ζῇ ὅ­μως καὶ ὁ ἄρρωστος στὸ νοσοκο­μεῖο καὶ ὁ φθισικὸς στὸ σανατόριο. Ζοῦν οἱ γε­ωργοὶ στὴ στεριά, ζοῦν καὶ οἱ ψαρᾶ­δες στὸ για­λὸ καὶ οἱ ναυτικοὶ στὸν ὠκεανό. Ζῇ ὁ ἐρ­γάτης στὸ σπιτάκι, ζῇ καὶ ὁ ὑ­πάλ­ληλος στὸ δι­αμέ­ρισμα τῆς πολυκατοικίας. Ζοῦν φτωχοὶ σὲ καλύβες, ζοῦν καὶ πλούσιοι σὲ μέγαρα. Ζοῦν σὲ ἀ­νά­κτορα βασιλιᾶδες, ζοῦν καὶ στρατιῶ­τες σὲ μονάδες. Διασκεδάζουν στὰ κέντρα νέοι καὶ νέες, ἀναστενάζουν ὅμως σὲ κελλιὰ τῶν φυλακῶν κακοῦργοι καὶ λῃ­σταί…
Δὲν ξέρω ποιό ἀπ᾽ ὅλα τὰ εἴδη τῆς ζωῆς σᾶς ἀρέσει. Θὰ προτιμᾶτε μᾶλλον τὴ ζωὴ τῶν πλουσίων· ζηλεύετε ἴσως πῶς ζοῦν οἱ ἄρ­χον­τες. Ἀλλ᾽ ἐὰν μὲ ρωτήσετε, ἀπ᾽ ὅλα τὰ εἴ­δη ζω­ῆς ποιά εἶνε ἡ πιὸ ὡραία, τίνος ἡ ζωὴ εἶ­νε ἡ πιὸ πλούσια καὶ πιὸ εὐτυχισμένη, θὰ σᾶς πῶ· εἶνε ἡ ζωὴ τοῦ Χριστι­ανοῦ! αὐτὴ ποὺ ἔφερε στὴ γῆ μὲ τὸν βίο καὶ μὲ τὸν λόγο του ὁ Χριστός. Ἀπ᾽ ὅλα τὰ εἴδη ζωῆς αὐτὴ εἶνε ἡ ἀνώτερη· καὶ σ᾽ αὐτὴν μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός.

⃝ Αὐτὸ ἀναπτύσσει μὲ φωτισμὸ καὶ θεία χάρι στὴν περικο­πὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν. Εἴμαστε Χριστιανοί, λέει στοὺς Ἐ­φεσίους· καὶ ἀφ᾽ ὅτου πιστέψαμε στὸ Χριστὸ καὶ τὸν ἀ­κο­λουθήσαμε μὲ προθυμία καὶ ἀκρίβεια, ἀλλάξαμε ῥιζικά· γευθήκαμε τί θὰ πῇ ζωή. Ὁ ἀπόστολος ὁμιλεῖ ἐκ πείρας.
Ἤμασταν νεκροί, λέει, δὲν εἴχαμε μέσα μας πνευματικὴ ζωή. Ἤμασταν σαρκικοί, ἐπράττα­­­με τὸ θέλημα τῆς σαρκός. Ζούσαμε μιὰ ζωὴ ὅμοια σχεδὸν μ᾽ αὐτὴν ποὺ κάνουν τὰ ζῷα. Θεὸ ἀληθι­νὸ δὲν ξέραμε· τὰ ἄψυχα εἴδωλα λατρεύαμε· μάρμα­ρα καὶ πέτρες καὶ ξύλα ἦ­ταν οἱ θεοί μας. Δὲν ἦταν ζωὴ αὐτὴ ποὺ κάναμε βυ­θι­σμέ­νοι στὴν ἁμαρτία. Κατ᾽ οὐσίαν δὲν ζούσα­με, τ᾽ ἁ­μαρτήματα μᾶς εἶχαν πνίξει. Ἤμασταν «νε­κροὶ τοῖς παραπτώμασι», ὅπως γράφει (Ἐφ. 2,5).
Ἀλλὰ τώρα, δόξα τῷ Θεῷ, γνωρίζοντας τὴν πίστι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ βρήκαμε τὴν πηγὴ τῆς Ζωῆς. Ὁ Χριστός, μὲ τὸ φῶς τῆς διδασκα­λίας του, μὲ τὴν πνοὴ τῆς χάριτός του, μὲ τὴ δύ­­ναμι τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας του νίκη­σε τὸν διάβολο καὶ τὸν ᾅδη, ἐξάλειψε τὴν ἁ­­μαρτία, ἔσβησε τὸ χρέος τῶν παραπτωμάτων μας, πάτησε τὸν θάνατο, καὶ ἐμφύσησε σ᾽ ἐ­μᾶς τοὺς πνευματικὰ νεκροὺς ζωή, ὅπως στὸν πρω­τόπλαστο Ἀδὰμ καὶ στὸν τετραήμερο Λάζαρο. Ὁ Χριστὸς ἔχει καὶ μεταδίδει ζωή· γι᾽ αὐ­τὸ λέγεται καὶ εἶνε Ζωοδότης.
Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει, ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπησί του ἀνέλαβε τὴν φθαρμένη ἀν­­θρώ­πινη φύ­σι μας, τὴν ἕνωσε μὲ τὴν θεία φύσι του, καὶ τέλος μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία καὶ τὴν τριήμερο ἀνάστασί του ζωοποίησε μαζὶ μὲ τὸ σῶμα του καὶ τὸ νεκρὸ πτῶμα μας. Ἡ διδαχὴ λοι­πὸν αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς θεῖος λόγος, τώρα σ᾽ ἐ­μᾶς ἔ­γινε ἔργο, πραγματικότης· τὸ ζοῦμε στὸν ἑ­αυ­τό μας, ἐ­πάνω στὴν ὕπαρξί μας. Ζοῦ­με τὴν πνευματικὴ νεκρανάστασι. Ὁ Χριστὸς μᾶς χάρισε τὴν ἀληθινὴ ζωή, μᾶς σήκωσε ἀπὸ τὸν πνευματικὸ θάνατο.
Ἀναστηθήκαμε σὲ νέα ζωή. Ζούσαμε στὸ σκοτάδι, τώρα ζοῦμε στὸ φῶς· ζούσαμε στὴ χώρα τοῦ θανάτου, τώρα ζοῦμε στὴ χώρα τῆς ζωῆς· ζούσαμε στὴ φυλακή, τώρα ἀναπνέουμε τὸν καθαρὸ ἀέρα τῆς ἐλευθερίας τῆς χάριτος. Αὐτὰ εἶνε δῶρα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔ­χει ἄπειρη ἀγάπη καὶ πλοῦτο ἐλέους. Αὐτὸ τὸ νό­ημα ἔ­χουν τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου ποὺ ἀ­κούσαμε σή­μερα· «Ὁ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπη­σεν ἡ­μᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παρα­πτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι» (ἔ.ἀ. 2,4-5).

⃝ Οὔτε ἐγὼ ποὺ σᾶς κηρύττω, ἀδελφοί μου, οὔτε σεῖς ποὺ μὲ ἀκοῦτε ἔχουμε αἰσθανθῆ βαθειὰ τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά. Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἀκόμη ζήσει τὴ χριστιανικὴ ζωή, δὲν ἔχουμε αἰσθανθῆ τί θὰ πῇ ἐν Χριστῷ ζωή. Δὲν ἔχει γίνει μέσα μας τὸ μέγα θαῦμα. Ποιό θαῦ­μα· ν᾽ ἀφήσουμε τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ζήσουμε τὸ Χριστό! Ὤ, αὐτὸ εἶνε τὸ μέγα θαῦμα· ὅλα τ᾽ ἄλλα μπροστὰ σ᾽ αὐτὸ εἶνε μικρά.
Ἐὰν τὴ στιγμὴ αὐτὴ ἕνας ἀπὸ τοὺς χιλιάδες νεκροὺς ποὺ εἶνε θαμμένοι στὸ νεκροτα­φεῖο ἀνασταινόταν καὶ παρουσιαζόταν μπρο­στά μας ὁλοζώντανος, ὅλοι βέβαια θὰ τὸ θεω­ρούσαμε αὐτὸ θαῦμα μεγάλο. Καὶ ὅμως τὸ ἄλλο θαῦμα εἶνε μεγαλύτερο.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ κινοῦνται, περπα­τοῦν, τρέχουν, διασκεδάζουν, γλεντοῦν, ὅ­λα τὰ κάνουν· ἀλλὰ τί τὰ θέλετε, εἶνε νεκροί· ζωντανοὶ νεκροί. Εἶνε θαμμένοι ἀπὸ τώρα – ποῦ; Ὄχι στὸ νεκροταφεῖο τῆς πόλεως ἢ τοῦ χωριοῦ μας (τοῦ Μεσολογγίου ἢ τῶν Πατρῶν ἢ τῶν Ἀθηνῶν κ.λπ.)· εἶνε θαμμένοι στὸ μεγα­λύ­τερο νεκροταφεῖο τοῦ κόσμου. Ποιό εἶν᾽ αὐ­τό; Εἶνε τὸ νεκροταφεῖο τῆς ἁμαρτίας. Νεκροθάφτης σ᾽ αὐτὸ εἶνε ὁ διάβολος. Αὐτός, μὲ πολλὲς ἀξίνες ποὺ ἔχει, σκάβει κι ἀνοίγει τά­φους, καὶ μέσα ἐκεῖ θάβει· θάβει συνεχῶς. Ποιούς; Τοὺς ἁμαρτωλούς. Ποιούς ἁμαρτωλούς; Τοὺς ἀμετανόητους.
Εἶπα τοὺς ἀμετανόητους. Γιατὶ ἀπὸ τὴ στι­γμὴ ποὺ ἕνας ἁμαρτωλὸς ἀποφασίσῃ νὰ μετανο­ήσῃ, αὐ­τὸς ἀμέσως δραπετεύει ἀπὸ τὸ νεκρο­ταφεῖο τῆς ἁμαρτίας· τὸν χάνει ὁ κακὸς νεκροθάφτης, ὁ διάβολος. Γίνεται τότε ἡ νεκρανάστασις, ὅπως λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος· ὅτι ὁ ἁμαρτωλὸς «οὗ­τος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε», ἦταν νεκρὸς καὶ ξαναγύρισε στὴ ζωή (Λουκ. 15,32).

* * *

Ἡ ἁμαρτία, ἀδελφοί μου, δὲν εἶνε παιχνίδι γιὰ νὰ γελάσουμε, ὄχι· εἶνε τὸ φαρμάκι τοῦ ὀ­λέθρου, ἕνα «ἐμβόλιο» ποὺ θανατώνει. Ὅ­σο πιὸ πολὺ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος, τόσο περισ­σότερο νεκρώνεται· καὶ ἔτσι θὰ ἔρθῃ στι­γμὴ ποὺ αὐτὸς δὲν θὰ ἔχῃ πλέον θέσι μεταξὺ τῶν ζώντων· θὰ εἶνε μεταξὺ τῶν νεκρῶν.
Ὅσοι θέλουμε τὴ ζωή, ἂς πλησιάσουμε μὲ πίστι τὸ Χριστό. Αὐτὸς εἶνε τὸ ζωογόνο ἐμβόλιο. Ὅπως σὲ καιρὸ ἐπιδημίας ἐκεῖνος ποὺ δὲν θέλει νὰ πεθάνῃ ἀλλὰ θέλει νὰ ἀσφαλίσῃ τὴ ζωή του τρέχει καὶ ἐμβολιάζεται, ἔτσι κ᾽ ἐ­μεῖς. Ἂν θέλουμε τὴ ζωή, τὴν αἰωνία καὶ μακα­ρία, ἂς τρέξουμε στὸν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ ἐκεῖνος θὰ μᾶς δώσῃ δωρεὰν τὸ ἐμβόλιο τῆς ζωῆς.
Καὶ ὅταν λάβουμε τὸ ἐμβόλιο τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ εἴμαστε πλέον νεκροί· θὰ εἴμαστε οἱ ζῶν­τες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Σ᾽ αὐτὸν λοιπὸν ἂς ἀναπέμψουμε, μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ ὅλους τοὺς σεσωσμένους ὅλων τῶν αἰώνων, δόξα καὶ τιμὴ καὶ προσκύνησι, γιατὶ αὐ­τὸς εἶνε ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις ὅλων τῶν μετανοημένων ἁμαρτωλῶν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν νεκροταφειακὸ ἱ. ναὸ τοῦ Ἁγ. Λαζάρου Μεσολογγίου τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας πιθανὸν τὴν 20-11-1938. Ἀνάγνωσις, στοιχειοθεσία, μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα καὶ ἐπέκτασις 5-10-2022.

Ἡ ἁμαρτια, ειναι το φαρμακι του ὀ­λεθρου. Ὅ­σο πιο πολυ αμαρτανει ο ανθρωπος, τοσο περισ­σοτερο νεκρωνεται· & ετσι θα ερθη στι­γμη που θα βρεθει μεταξυ των νεκρων.
Ὅσοι θελουμε τη ζωη, ας πλησιασουμε μὲ πιστι το Χριστο.