ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 10ο), (σελ. 31-33)
Τὰ πτωχαδακια της Kοζανης
(Ἀπὸ τὸν Κύκλο Ἁγίας Γραφῆς τῶν ἀνδρῶν, στὴν αίθουσα τῆς Μητροπόλεως Φλωρίνης, στὶς 10-3-1976 (Πρὸς Κολασσαεῖς α΄, 8ῇ)
- Ἐπί τῇ ἐμφανίσει τοῦ προέδρου τοῦ Συλλόγου τῶν «40 Μαρτύρων» Κοζάνης, Εὐθύμιου Καρμαζῆ, ὁ π. Αὐγουστῖνος εἶπε·
«Ἀργὰ μᾶς ἦρθες κ. Εὐθύμιε, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶσαι ἀπὸ μακριά, σὲ συγχωροῦμε. Ἔλα κάθησε ἐδῶ μπροστά.
Nά, καὶ αὐτὸς εἶνε ἀπὸ τὰ πτωχαδάκια, ποὺ σᾶς εἶπα. Κοζανίτης εἶνε. Ἐπίκαιρο εἶνε καὶ αὐτὸ τὸ θέμα, γι’ αὐτὸ σὲ πραγματικότητα θὰ ὁμιλήσω. Θὰ κάνω μιὰ παρένθεσι καὶ θὰ μιλήσω γιὰ τὸν κ. Εὐθύμιο, μιὰ ποὺ εὑρίσκεται ἐδῶ.
-Στην φωτογραφία ο κ. Ευθύμιος Καρμαζης σκυμμένος στο αυτοκίνητο, μιλᾶ με τον π Αυγουστινο. Στο ὲκκλησάκι των Νεομαρτύρων Αμυνταίου, το 1974
TA ΦOBEPA EKEINA XPONIA
ΤΟΥ 1942, 43, 44
Tώρα πᾶνε, περάσαν πολλὰ χρόνια, γέρασα. Κακὸ πρᾶγμα νὰ γερνάῃ κανείς. Πόσα ἔχουν δεῖ τὰ ματάκια μου καὶ πόσους κινδύνους πέρασα!
Ἦταν τὸ 1942,43,44, τὰ φοβερὰ εκείνα χρόνια, ποὺ τὰ τρέμει ὁ λογισμός. Δὲν κοιμόμασταν σ’ ἕνα σπίτι, κάθε μέρα ἀλλάζαμε σπίτι καὶ δὲν ξέραμε ἂν θὰ ζήσουμε. Ξημέρωνε καὶ λέγαμε· “Θεέ μου, πότε θὰ βραδιάση· βράδιαζε, καῖ λέγαμε· “Πότε θα ξημερώσῃ’’. Ὅσοι ζήσανε ἐκεῖνα τὰ χρόνια, τὰ θυμοῦνται αὐτά. Εἶνε φρικτὰ πράγματα. Ἐκεῖ, στὴν Κοζάνη βρέθηκα τὰ χρόνια ἐκείνα.
Πεῖνα, δυστυχία, καταστροφή. Γέμισε ἡ πόλις, τῶν 15.000, ἔγινε 30.000 τότε. Read more »