Ὁ χρυσος κανονας

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6, 31-36)

ΣΤΗΝ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, γίνεται κήρυγμα, χωλαίνουμε ὅμως στὴν ἐφαρμογή. Ἐὰν ἀπὸ τὰ χίλια λόγια ποὺ ἀκοῦμε, ἐφαρμόζαμε ἕνα, θὰ ἤμασταν εὐτυχεῖς. Μὲ τὴν ἐλπίδα λοιπὸν ὅτι τὰ λόγια μου θὰ βροῦν κάποια ἀπήχησι, παρακαλῶ νὰ προσέξετε.

* * *

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, εἶνε θυσι­α­στή­ριο – κέντρο λατρείας, ἀλλὰ εἶνε καὶ σχο­λεῖο. Καὶ ὅπως ἕνα σχολεῖο ἔχει δάσκαλο, μαθητάς, ἕδρα, βιβλία, διδαχή, ἔτσι καὶ ἐδῶ.
Στὸ οὐράνιο σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας δάσκα­λος δὲν εἶνε ἕνας φιλόσοφος ὅπως ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης ἢ κάποιος ἄλλος ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ γέννη­σε ἡ γῆ· δάσκαλος εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο, ποὺ φώτισε τοὺς ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας, καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶπε· Σεῖς νὰ μὴ ὀνομασθῆτε διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί· ἕνας εἶνε ὁ διδάσκαλος καὶ ὁ καθηγητής σας, ὁ Χριστός (βλ. Ματθ. 23,8-10).

Στὸ σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας μαθηταὶ εἶνε ὅ­λοι· καὶ τὸ μικρὸ παιδὶ κι ὁ ἀσπρομάλλης γέρος, καὶ ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα, κι ὁ ἀ­γράμμα­τος κι ὁ ἐπιστήμων. Κανείς δὲν ἀποκλείεται· ὅ­λοι ὅσοι πιστεύουν ἐγγράφονται στὰ μητρῷα.
Τὸ σχολεῖο αὐτὸ ἔχει ἕδρα. Ἕδρα ὑψωμένη πάνω ἀπὸ τὴ γῆ, ὅπου ἀνέβηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, εἶνε ὁ σταυρός. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ θεῖος Διδάσκαλος δίδαξε τὰ πιὸ μεγάλα μαθήματα.
Στὸ σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας βιβλίο εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ ἁγία Γραφή. Ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσον­­ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35· Λουκ. 21,33). Ὅλα μπορεῖ ν᾽ ἀλλάξουν καὶ νὰ γίνουν ἄνω – κάτω· ἕνα θὰ μείνῃ – νὰ εἶστε βέ­βαιοι, τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ – τὸ Εὐαγγέ­λιο. Αὐ­τὸ πάνω ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ κόσμου σὰν φάρος αἰώνιος θὰ φω­τίζῃ μὲ τὰ διδάγματά του.
Ἀπ᾽ ὅλα τὰ διδάγματα τοῦ Χριστοῦ, τὸ πιὸ με­γάλο, ἐκεῖνο ποὺ παίρνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κάνει ὅ­μοιο μὲ τὸ Θεό, εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀ­κού­σαμε σήμερα. Ποιό; Ἀγαπᾶτε τὴ γυναῖκα σας, τὰ παιδιά σας, τοὺς συγγενεῖς, τοὺς φίλους, τοὺς συμπατριῶτες, τὸ δάσκαλο, τὸν ἱερέα, τὰ λουλούδια, τὰ ἄστρα. Μὴ σταματᾶτε ὅμως ἐ­κεῖ. Αὐτὰ εἶνε εὔκολα. Προχωρῆστε πιὸ πέρα· «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Λουκ. 6,35). Ὤ λόγια οὐράνια, ποὺ ὅταν τὰ αἰσθανθῇ ὁ κόσμος ἡ γῆ αὐτὴ θὰ γίνῃ παράδεισος!
Ἀλλ᾽ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶνε «ἄλ­γεβρα». Ὅπως εἶνε δύσκολο σ᾽ ἕνα μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ νὰ καταλάβῃ ἄλγεβρα καὶ τριγωνομετρία, ἔτσι εἶνε σήμερα δύσκολο στὴ γενεά μας, τὴν ποτισμένη μὲ μῖσος, νὰ δεχθῇ τὸ μεγάλο τοῦτο δίδαγμα. Γι᾽ αὐτὸ ἀφήνω τὴν «ἄλ­γεβρα» καὶ ἔρχομαι στὸ «ἀλφαβητάριο». Ὅ­πως ὁ δάσκαλος παίρνει τὸ χεράκι τοῦ μικροῦ παιδιοῦ καὶ τὸ μαθαίνει νὰ γράψῃ τὸ ἄλφα, ἔτσι κ᾽ ἐγὼ θὰ εἶμαι εὐτυχὴς ἂν σᾶς διδάξω τὸ «ἄλφα». Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ «ἀλφα­βητά­ριο». Γιὰ τὴν ὥρα λοιπὸν ἀφῆστε τὸ «ἀ­γαπᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑμῶν» νὰ τὸ ἐφαρμόσουν ἅ­γιοι, κ᾽ ἐ­μεῖς ἐδῶ ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὸ «ἄλφα».
Ποιό εἶνε τὸ «ἄλφα»; Τὸ ἀκούσατε. Εἶνε λίγα λόγια, σὰν μιὰ συνταγή. Ἂν μάθουμε τὸ «ἄλ­φα», μετὰ θὰ προχωρήσουμε στὸ «βῆτα», στὸ «γάμμα»…, θὰ φθάσουμε καὶ στὸ «ὠμέγα», σ᾽ Ἐ­­κεῖνον ποὺ εἶνε τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (1,8· 21,6· 22,13). Ποιό εἶνε λοι­πὸν τὸ ἄλφα; Ἀ­κοῦστε το· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄν­­θρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐ­τοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31). Εἶνε ἕνας φυσικὸς νόμος, χαραγμένος στὰ βάθη τῆς ἀν­θρώ­πι­νης καρδιᾶς. Τί σημαίνει; Ἂς τὸ ἀναλύσουμε.

* * *

Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, κάτι ἔχουν δικό τους. Μὴν πῇ κανεὶς ὅ­τι δὲν ἔχει τίποτα. Ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ φτωχὸς κατέχει ὡρισμένα ἀ­γαθά, ἔ­χει δὲ τὴν ἀξίωσι αὐτὰ νὰ τὰ σέβεται ὁ ἄλλος. Τρία εἶνε τὰ σπουδαιότερα ἀγαθά μας.
⃝ Τὸ πρῶτο, τὸ μικρότερο, εἶνε ἡ περιουσία. Ὅ­ταν λέω περιουσία δὲν ἐννοῶ αὐτὰ ποὺ ἔ­χουν φτειάξει οἱ μεγαλοκαρχαρίες. Μὲ τὸ Εὐ­αγγέλιο μεγάλη περιουσία δὲν κάνεις. Ἂν πιστεύῃς καὶ ἐφαρμόζῃς τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ Κύρι­ος θὰ σοῦ δώσῃ «τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον» (Ματθ. 6,11). Ὅταν λέω περιουσία, ἐννοῶ ἐκεῖνα ποὺ δημιουργεῖ κανεὶς μὲ τὸν τίμιο ἱδρῶτα του. Τὸ εὐαγγέλιο λοιπὸν λέει νὰ ρωτήσῃς τὸν ἑ­αυτό σου· Αὐτὸ ποὺ σκέπτεσαι νὰ κάνῃς στὸν ἄλλο, θέλεις νὰ σοῦ τὸ κάνῃ κ᾽ ἐκεῖνος; Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ σοῦ πάρῃ τὸ πορτοφόλι, νὰ μὴ σοῦ πληρώνῃ τὸ μεροδούλι σου, νὰ σὲ ἀδι­κῇ; Θέλεις στὸ ἑστιατόριο νὰ σοῦ βάλουν χαλασμένο φαγητό, στὸ φαρμακεῖο καὶ σοῦ δώσουν νοθευμένο φάρμακο; Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ βάλῃ φωτιὰ νὰ κάψῃ τὸ μαγαζί σου ἢ τὸ σπίτι σου, νὰ πάῃ στὸ κτῆμα σου καὶ νὰ ξερρι­ζώσῃ τὰ δέντρα, νὰ πάῃ στὸ κοπάδι σου καὶ νὰ τυφλώσῃ τὰ πρόβατα, νὰ σοῦ κάνῃ ζημιά; Δὲν θέλεις. Ἔ, ὅπως ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ σὲ ζημιώ­σῃ ὁ ἄλλος ὑλικῶς, ἔτσι κ᾽ ἐσὺ δὲν πρέπει νὰ τὸν ζημιώσῃς. «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
⃝ Παραπάνω ὅμως ἀπὸ τὸ χρῆμα εἶνε ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὑγεία. Εἶνε τὰ μάτια ποὺ βλέπεις, τὰ αὐ­τιὰ ποὺ ἀκοῦς, ἡ καρδιὰ ποὺ χτυπάει. Τί μεγά­λο πρᾶγμα ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὑγεία σου! Γι᾽ αὐτὸ ἔχεις τὴν ἀξίωσι οἱ ἄλλοι νὰ τὴ σέβωνται. Ὅ­πως λοιπὸν δὲν θέλεις ὁ ἄλλος νὰ σὲ βλάψῃ σ᾽ αὐτά (νὰ πάρῃ μαχαίρι νὰ σὲ πληγώσῃ, νὰ σ᾽ ἀ­φήσῃ ἀνάπηρο, ἢ νὰ ῥίξῃ φαρμάκι στὸ φαγη­τό σου, ἢ νὰ σοῦ μεταδώσῃ τὴν ἀσθένειά του κ.λπ.), ἔτσι κ᾽ ἐσὺ νὰ σεβαστῇς τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὑγεία τῶν ἄλλων· «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
⃝ Ἀλλὰ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες ποὺ κατοικοῦ­με στὰ βράχια αὐτὰ ―δὲν ξέρω γιὰ τὰ ἄλλα ἔ­θνη― πάνω κι ἀπὸ τὴν περιουσία, πάνω κι ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὑγεία, παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα, εἶνε ἡ τιμή, ἡ ὑπόληψις. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας περιώδευα κάποτε στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου. Εἶχαν ἐκεῖ πανηγύρι τοῦ ἁγίου Γεωρ­γίου. Βρέθηκα λοιπὸν σὲ μιὰ καλύβα τσοπάνηδων καὶ κάθησα μαζί τους στὸ τραπέζι. Καὶ τί λέτε ὅτι εὔχονταν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, «χρόνια πολλά»; Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι· δὲν ἔλεγαν οὔτε «χρόνια πολλά» οὔτε «νὰ πληθύνουν τὰ ζῷα – τὰ πρόβατα», ἀλλὰ «Νὰ χαίρεσαι τὴν τιμὴ – τὴν ὑ­­πόληψί σου»! Αὐτὸ εἶνε πράγματι τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό. Θέλεις ἡ ὑπόληψί σου, ἡ τιμὴ τοῦ σπιτιοῦ σου νὰ εἶνε ὑψηλά. Λοιπὸν σὲ ρωτῶ· θέλεις ὁ ἄλλος νὰ πηγαίνῃ ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι καὶ νὰ σὲ κατηγορῇ; Θέλεις στὸ δικαστήριο νὰ πα­λαμίσῃ τὸ Εὐαγγέλιο καί, ἐνῷ εἶσαι ἀθῷος, νὰ πῇ ὅτι εἶσαι ἔνοχος; Θέλεις, τὴν ὥρα ποὺ λείπεις, νὰ τρυπώσῃ στὸ σπίτι σου καὶ νὰ ἀτιμά­­σῃ τὴ γυναῖκα σου, τὴν ἀδελφή σου, τὸ κορί­τσι σου; Ὄχι, ὄχι. Ὅπως λοιπὸν ἐσὺ δὲν τὰ θέλεις αὐτά, ἔτσι κ᾽ ἐσὺ νὰ σέβεσαι τὴν τιμὴ τοῦ ἄλλου. «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄν­θρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, δὲν ἔχει μόνο ἀρνητι­κὴ πλευρὰ ὁ φυσικὸς αὐτὸς νόμος· ἔχει καὶ θετική, σὰν νόμισμα μὲ δυὸ ὄψεις. Δὲν θέλεις ὁ ἄλλος νὰ σοῦ κάνῃ τὸ κακό, θέλεις νὰ σοῦ κάνῃ τὸ καλό. Πεινᾷς; θέλεις νὰ σοῦ δώσῃ ψω­μί. Διψᾷς; θέλεις νὰ σοῦ δώσῃ νερό. Ἄρρωστος εἶσαι; θέλεις νὰ σὲ ἐπισκεφθῇ. Πέθανε ὁ πατέρας σου; θέλεις νὰ ἔρθῃ νὰ σὲ παρηγο­ρήσῃ. Δὲν ἔχεις δουλειά; θέλεις νὰ σὲ βοηθή­σῃ νὰ βρῇς. Σὲ ἀδικοῦν; θέλεις νὰ σὲ ὑπερασπισθῇ. Ἔσφαλες; θέλεις νὰ σὲ συχωρέσῃ. Τὸ ἴδιο λοιπὸν κάνε κ᾽ ἐσὺ σ᾽ αὐτόν.

* * *

Ἀδελφοί μου, τελείωσα. Αὐτὸ ἦταν τὸ «ἄλ­φα». Καὶ τὸ συμπέρασμα; Κάθε φορὰ ποὺ πρό­κειται νὰ κάνουμε κάτι, νὰ ἐρωτοῦμε τὴν καρ­διά μας· Αὐτὸ ποὺ θὰ κάνω στὸν ἄλλο θέλω νὰ μοῦ κάνῃ κι αὐτός; Κι ἂν ἡ καρδιὰ λέῃ ναί, νὰ τὸ κάνουμε· ἂν λέῃ ὄχι, νὰ μὴν τὸ κάνουμε.
Στὸν κόσμο ὅμως βασιλεύει ἀδικία. Τί πρέπει νὰ γίνῃ; Ἕνας βασιλιᾶς ἔβλε­πε ὅτι τὸ κράτος του διαλύεται. Κάλεσε τοὺς σοφούς. Μὲ τόσους νόμους ποὺ ἔχουμε, λέει, βασιλεύει ἡ παρανομία. Τοὺς σβήνω ὅλους, καὶ δῶστε μου ἕνα μό­νο νόμο, ποὺ νὰ μπορῇ νὰ ἐφαρμόζεται παν­τοῦ. Ἔψαξαν τὰ βιβλία, ἔστυψαν τὰ μυαλά τους, δὲν βρῆκαν ἕνα νόμο ποὺ νὰ λύνῃ ὅλα τὰ προβλήματα. Ἐπὶ τέλους ἄνοιξαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ βρῆκαν· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁ­μοίως». Διέταξε ἀμέσως καὶ κρέμασαν παν­τοῦ πινακίδες – ταμπέλλες μὲ τὸ ῥητὸ αὐτό.
Εὐτυχισμένο τὸ σπίτι, ἡ κοινωνία, ἡ ἀνθρωπότης ποὺ θέλει νὰ κυβερνηθῇ μὲ τὸ νόμο αὐτό. Ἂν μποροῦσα θὰ πήγαινα ἐκεῖ ποὺ συν­εδριάζουν τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη νὰ τοὺς πῶ· Ἔ­θνη καὶ λαοί· «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Ἐὰν ὅλοι, δεξιοὶ – ἀριστεροί, ἄσπροι – μαῦροι – κί­τρινοι, ἐφαρμόσουμε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χρι­στοῦ, τότε θὰ ἔχουμε εἰρήνη· διαφορετικά….
Εὔχομαι, αὐτὸ τὸ ἄλφα τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ ἐ­φαρμόσουμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Βασιλείου Πειραιῶς 2-10-1960)

______________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ· «ΚΥΡΙΑΚΗ»

________________________________________

PREDICA MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA
LA DUMINICA A XVIII-A DUPĂ RUSALII
(Luca 6, 31-36)

O LEGE

,,Precum voiţi să vă facă vouă oamenii, faceţi-le şi voi asemenea” (Luca 6, 31).

Iubiţilor, există o lege, care este cea mai veche din toate legile, pe care le-au făcut oamenii, ca să poată să-şi ritmeze armonios legăturile dintre ei şi să trăiască fericiţi. Lege, care nu este crestată pe plăci de marmură sau scrisă pe hârtii şi în ziarele oficiale ale statului. O lege pe care a sădit-o Dumnezeu, care l-a plăsmuit pe om ,,după chipul şi asemănarea Sa” (Facere 1, 26). Şi această lege înnăscută este legea dragostei.
Această lege strigă fiecărui om să iubească. Îi strigă să nu facă niciun rău celuilalt, să nu fure, să nu nedreptăţească, să nu atace onoarea familială a altuia, să nu spună minciuni, să nu defăimeze şi să clevetească, să nu calomnieze pe celălalt, să nu se ducă pe la tribunale şi să facă jurăminte mincinoase, să nu ucidă, să nu ia viaţa altuia. Acestea le strigă legea dragostei. Dar această lege nu se opreşte aici. Înaintează din ce în ce mai mult. Strigă nu numai că trebuie să nu facem răul, ci trebuie să facem şi binele celorlalţi oameni. Flămânzesc? Însetează? Le este frig? Se află într-o situaţie dificilă? Sunt în pericol? Noi nu trebuie să rămânem reci şi indiferenţi. Trebuie să alergăm în ajutorul lor prin toate mijloacele de care dispunem. Şi pâine, şi apă, şi haine, şi cuverturi, şi medicamente, şi orice fel de ajutor, trebuie să-l oferim celorlalţi oameni. Şi aşa cum ne dorim ca ceilalţi oameni nu numai să nu ne nedreptăţească, ci şi să ne ajute, aşa şi noi trebuie să ne comportăm faţă de ceilalţi.
Aceasta este legea înnăscută a dragostei, pe care o exprimă Hristos în Evanghelia de astăzi prin următoarele cuvinte: ,,Precum voiţi să vă facă vouă oamenii, faceţi-le şi voi asemenea” (Luca 6, 31).

***

Dar Hristos, Care a venit în lume ca să împlinească, să desăvârşească, să completeze legea morală, să lărgească hotarele iubirii şi să arate desăvârşirea, nu vrea ca omul să se oprească în drumul iubirii. Vrea ca omul să înainteze. Vrea ca omul să urce pe cele mai înalte trepte. Iubirea, aşa cum învaţă Hristos, nu trebuie să se limiteze la un cerc îngust de oameni. Nu! Pentru că o astfel de iubire, restrânsă la puţinii oameni care ne iubesc, oricine o poate întâlni şi la cei mai păcătoşi oameni, şi la cele mai păcătoase reuniri umane. De pildă: Există oameni mai răi decât tâlharii? Apucă armele, se organizează în bande, fură, răpesc, necinstesc, ucid oameni. Îi urăsc pe oameni. Şi totuşi, tâlharii care îi urăsc pe alţii, între ei au dragoste; se susţin între ei. Ură faţă de alţii, dar iubire faţă de ei înşişi şi faţă de anturajul lor. Dacă va dispare dragostea dintre ei, banda se va risipi. Lucrul acesta arată că iubirea este atât de necesară, că nici cei mai păcătoşi nu pot să trăiască fără iubire.
Dar această iubire, care îi leagă pe păcătoşi între ei, nu este o iubire curată. Este o iubire păcătoasă, iubire care are drept scop deservirea intereselor omeneşti egoiste şi păcătoase. Această iubire, iubirea tâlharilor, are consecinţe dezastruoase. Poate să facă mari catastrofe. Răul, când este singur, face răul, dar într-o măsură mică. Însă atunci când cel rău se uneşte cu alţi răi, iar aceştia iarăşi se unesc cu alţii şi se fac mulţi, mii de mii, milioane multe, o, atunci!…
Dacă aceşti oameni, care au ură în inimă şi au ca lozincă „moartea ta este viaţa mea” şi vor să-i nimicească pe toţi ceilalţi ca să trăiască şi să conducă ei, dacă aceste milioane de oameni răi se vor organiza, se vor înarma cu armele groaznice ale distrugerii şi vor face război împotriva celorlalte popoare mici şi neputincioase, o, ce catastrofă va fi atunci! O astfel de catastrofă groaznică a văzut omenirea în secolul nostru de două ori. A văzut-o în cele două războaie mondiale, dintre care cel de-al doilea a fost şi mai dezastruos decât primul. Milioane de oameni uniţi, având în frunte conducători oameni sălbatici, fiare, ca înfricoşătoarele fiare ale Apocalipsei, s-au năpustit şi au împrăştiat moartea şi catastrofa. Şi aceste milioane de oameni aveau dragoste între ele, dar aveau şi ură împotriva celorlalţi oameni, pe care voiau să-i supună şi să-i nimicească. Iubirea lor era limitată, egoistă. Nemţii îi iubeau cu patos doar pe nemţi. Ruşii pe ruşi. Italienii pe italieni. Japonezii pe japonezi. Englezii pe englezi, etc. Şi marile state, dincolo de aşa-numitele lor interese naţionale n-au văzut nimic altceva. Iar toate câte le spuneau despre dreptate, toate erau o înşelăciune şi o iluzie. Din nefericire, acest lucru l-a demonstrat şi-l demonstrează continuu realitatea.

***

Dar Hristos, Care a sădit în inima oamenilor legea dragostei, nu vrea ca dragostea să fie limitată şi sufocată în limitele înguste ale unui sentiment, care doar are numele de dragoste, dar în realitate este un egoism, o adorare şi o zeificare a ego-ului. Iubirea pe care a propovăduit-o Hristos, aşa cum vedem în Evanghelia de astăzi, sparge limitele înguste, se lărgeşte şi se revarsă ca un râu în toată lumea. Hristos ne învaţă că trebuie să-i iubim nu doar pe părinţi, pe prieteni, pe rude, pe conaţionalii noştri, ci chiar şi pe străini şi pe vrăjmaşii noştri. Cât de clar se aude glasul lui Hristos! „Iubiţi pe vrăjmaşii voştri şi faceţi bine…” (Luca 6, 35). Zice: Faceţi bine chiar şi vrăjmaşilor voştri.
Însă acest lucru este uşor? Nu este uşor. Dar „cele cu neputinţă la oameni sunt cu putinţă la Dumnezeu” (Luca 18, 27). Doar în creştinism se împlineşte această iubire ideală, care îi îmbrăţişează chiar şi pe vrăjmaşi.
Vreţi un exemplu? Aruncaţi o privire la Cel Răstignit. Iubirea pe care Hristos a învăţat-o, El însuşi a împlinit-o. Sus, pe Crucea muceniciei Lui, Şi-a întins Preacuratele Sale Mâini şi i-a îmbrăţişat pe toţi oamenii, chiar şi pe vrăjmaşii Lui. S-a rugat pentru răstignitorii Săi şi a spus acele nemuritoare cuvinte, care frâng inimile şi celor mai învârtoşaţi şi nemiloşi oameni: „Părinte, iartă-le lor, căci nu ştiu ce fac” (Luca 23, 34).

***

Iubiţilor, vă întreb: Suntem creştini? Să-L imităm pe Stăpânul nostru. Să-L urmăm cu fidelitate pe sfântul drum al dragostei, dragoste, pe care trebuie s-o arătăm chiar şi vrăjmaşilor noştri.

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: „Kyriaki”)

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Η ΓΗ

Τραγουδᾶ ὁ Γεώργιος Κοινούσης
——

——-

Ο ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
Λιουμπκο Γκεοργκιεφσκι, ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΝΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΣΤΟΥΣ ΑΝΙΣΤΟΡΙΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ

Την ιστορική αλήθεια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αποκαθιστά ο πρώην πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Λιούμπκο Γκεοργκιέφσκι, σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Μιλένκο Νεντελκόφσκι του τηλεοπτικού σταθμού Kanal 5, των Σκοπίων.

Ο Γκεοργκιέφσκι αντικρούει με αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία τις ανιστόρητες θέσεις των Σλαβομακεδόνων περί ύπαρξης «Μακεδονικού» έθνους και «Μακεδόνων» και διακηρύττει, ότι Ο Μέγας Αλέξανδρος πολέμησε ως Έλληνας, μετέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρα του τότε κόσμου και έχτισε ένα ελληνικό κόσμο.

«Εάν αποδείξουμε ότι οι αρχ. Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, τότε αυτόματα ισχυριζόμαστε ότι εμείς είμαστε αυτοί οι αρχαίοι Μακεδόνες. Πρώτα από όλα, ακόμα και αν ίσχυε ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, δεν σημαίνει ότι είναι οι σημερινοί Σκοπιανοί (απόγονοι τους), γιατί η ιστορία της περιόδου γνωρίζει μόνο 3 πολιτισμούς σε αυτήν την περιοχή των Βαλκανίων…τους Έλληνες, τους Ιλλυριούς και τους Θράκες. Οι Μακεδόνες δεν υπήρξαν ως… άλλος πολιτισμός» τονίζει κατά την έναρξη της συνέντευξης.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Όποιον και αν συμβουλεύτηκα λέει το ακριβώς αντίθετο από εσάς.

ΓΚΕΟΡΓΚΙΕΦΣΚΙ: Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, σας διαβεβαιώ. Τώρα, το δεύτερο σημείο είναι ότι, εάν υπάρχει κάποια βάση για εμάς να αποδείξουμε ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες είναι διαφορετικοί από τους αρχαίους Έλληνες, το συμπέρασμα μας θα είναι ότι είναι, ήταν κάτι διαφορετικό από τους σημερινούς Σκοπιανούς. Στο μεταξύ είναι και κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν είναι γενετικά οι ίδιοι, αλλά ξέρω ότι 120-130 χρόνια πριν τον Μέγα Αλέξανδρο, ο προ-προ-προ… παππούς του Αλέξανδρος Α’ [ο επονομαζόμενος Φιλέλλην] λαμβάνει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες στην Ελλάδα και αποδεικνύει την Ελληνική του καταγωγή από την Πελοπόννησο.

Από τότε και μέχρι την Γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Μακεδονία είναι μέρος του Ελληνικού Κόσμου και παίρνει μέρος σε όλους τους αγώνες, σε όλα τα συμβούλια, σε όλες τις μάχες και σε όλα τα πολιτιστικά και πνευματικά γεγονότα.