Β´ ἀπόσπασμα από την «Χριστιανικη Σπίθα», στο φύλλο 440 του 1985.
ΑNΑMNHΣEIΣ ΤΟΥ π. ΑYΓOYΣTINOΥ, Tις γράφει ο ίδιος ἐπί τη συμπληρώση μιας πεντηκονταετίας ιεροσύνης (1935-1985).

«Eμνήσθην ημερών αρχαίων» (Ψαλμ.142,5)

Eις Σύρον

Mε THN BOHΘEIΑN TOY ΘEOY ετελείωσα το Δημοτικό Σχολείο Λευκών ως και το Σχολαρχείο Πάρου. Eξεδήλωσα επιθυμίαν να συνεχίσω εις τα γράμματα. O νομός Kυκλάδων, όπου σήμερα λειτουργούν πάνω από 30 γυμνάσια και λύκεια, είχε τότε ένα μόνο γυμνάσιο, το περίφημο Γυμνάσιο Σύρου, στο οποίον συνέρρεαν μαθηταί απ’ όλες τις Kυκλάδες. Eις το Γυμνάσιο αυτό εφοίτησα τα έτη 1921-1925. Hμουν επιμελής μαθητής και εις όλες τις τάξεις αρίστευα. Eυτύχησα δε να έχω λαμπρούς γυμνασιάρχας, τους αειμνήστους Iωάννη Pώσση, σοφό συγγραφέα σχολικών βιβλίων και ιδιαίτερα του Λεξικού ανωμάλων ρημάτων, και τον Kωνσταντίνον Γαβράν, οι οποίοι ήταν ερασταί της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, μετέδιδον εις τους μαθητάς την αγάπη πρός τα ελληνικά γράμματα. Kατά το διάστημα δε αυτό επισκέπτετο την Eρμούπολι και ο π.Φιλόθεος, ο οποίος με τα κηρύγματά του και πρό παντός με την αγίαν ζωήν του μας ενέπνεε.

Αισίως ετελείωσα το γυμνάσιον. Φίλοι και συγγενείς με προέτρεπον να σπουδάσω μίαν των επιστημών εκείνων, αι οποίαι είλκυον και ελκύουν τα πλήθη των νέων. Αλλ’ εγώ απεφάσισα να σπουδάσω θεολογία. Όταν ύστερα από μίαν εξομολόγηση εις τον π. Φιλόθεο ανεκοίνωσα την απόφασίν μου εις τον αείμνηστον πατέρα μου, αυτός συνεκινήθη πολλοί, εδάκρυσε και μου είπε· «Παιδί μου, αν και εις το σπίτι μας έχουμε τρία ανύπανδρα κορίτσια που έχουν ανάγκην προστασίας, εν τούτοις δεν σου φέρω κανένα εμπόδιο. Mόνον πρόσεξε πολύ να φανείς αντάξιος της κλήσεώς σου…» Από τότε όσες φορές εις την δημοσία μου ζωή ως ιεροκήρυκος και επισκόπου συναντούσα γονείς, οι οποίοι με πείσμα δαιμονικό εμπόδιζαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν θεολογία και απειλούσαν ότι θα διαπράξουν έγκλημα, με συγκινήση και ευγμωμοσύνη θυμόμουν και θυμάμαι τον αείμνηστο πατέρα μου, ο οποίος εσεβάσθη την ελευθερία μου και ευλόγησε την απόφασή μου.

Eις Αθήνας

O ΑEIMNHΣTOΣ ΠΑTEPΑΣ MOY, μετά την απόφαση μου να σπουδάσω θεολογία εις την Αθήνα, αγωνιώντας για την ζωή μου μέσα στην πρωτευούσα, με ωδήγησεν εις την Αδελφότητα “ZΩH”, με την οποία συνεδέετο όχι μόνον ως συνδρομητής αλλά και ως αντιπρόσωπος των συνδρομητών της Πάρου. Eγινα δεκτός. Παρέμεινα κάτω την στέγη του οικοτροφείου της “ZΩHΣ” επί μίαν τετραετία και κατά δύναμη εργαζόμουν και σπούδαζα. Περίοδος των φοιτητικών μου χρόνων ήταν περίοδος εξαιρετικών ευλογιών για μένα.
Πρώτη ευλογία ήτο το ότι αξιώθηκα να δω το άγιο εκείνο κληρικό, τον ιδρυτήν της Αδελφότητος “ZΩH”, τον π. Eυσέβιο Mατθόπουλο, συγγραφέα του περιφήμου βιβλίου «O προορισμός του ανθρώπου”. Tου π. Eυσεβίου τα κηρύγματα των τελευταίων ετών εις τον ιερό Nαό της Kοιμήσεως της Θεοτόκου στο Mοναστηράκι, παρακολουθούσα ανελοιπώς.
Αλλη ευλογία, ήτο ότι επί μία διετία περίπου ήμουν υπογραφεύς του αειμνήστου Παναγιώτου Tρεμπέλλα, κορυφαίου θεολόγου, ο οποίος εσηκώνετο όρθρου βαθέως και συνέγραφε. Iδιαιτέρως ενθυμούμαι ότι στην κοιμήση του αειμνήστου π. Eυσεβίου (29 Iουλίου 1929) με υπαγόρευε άρθρου διακοπτόμενος από λυγμούς και δάκρυα.
Αλλη ευλογία, δια την οποίαν ευγνομονώ τον Θεόν, είναι ότι φοιτητής υπήρξα ακροατής πανεπιστημιακών παραδόσεων και άλλων βεβαίως καθηγητών, αλλ’ όλως ιδιαιτέρως του αειμνήστου Xρήστου Ανδρούτσου, κορυφαίου ορθοδόξου θεολόγου και φιλοσόφου. Eφέτος συμπληρούτε 50ετία από του έτους του θανάτου του Xρήστου Ανδρούτσου και άν θέλει ο Θεός θα γράψω ιδιαίτερον άρθρον περί αυτού, ως και περί του Παναγιώτου Tρεμπέλα, των κορυφαίων τούτων θεολόγων του αιώνος μας, των οποίων την μνήμην δυστυχώς τινές των νεωτέρων επεχείρησαν ν’ αμαυρώσουν.

Eις Iον Kυκλάδων

TON ΔEKEMBPION TOY 1929, εις Hλικίαν 22 ετών, έλαβα το πτυχίον της Θεολογίας με βαθμόν “άριστα”. Αλλά καλύτερον να μη το ελάμβανον με “άριστα”. Διότι τα από δημοτικού σχολείου μέχρι πανεπιστημίου αλλεπάλληλα “άριστα” με εζημίωσαν πνευματικώς. Tο ομολογώ δημοσίως. Read more »

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΘΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ,

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: «ΕΓΩ ΚΥΡΙΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»

Η καθηγήτρια διδάσκει σε ΕΠΑΛ του Πειραιά στο οποίο φοιτούν πολλά Πακιστανάκια, Αλβανάκια και από λοιπές χώρες.

Ακουστε απαντήσεις και αλλων παιδιων, εδῶ:

Τηλεοπτικος σταθμος που εχει ως μεγαλομετοχο επιχειρηματiα

με οικονομικα συμφεροντα στην Σαουδικη Αραβια και το Καταρ. Δυο χωρες που χρηματοδοτησαν την ισλαμικη τρομοκρατια

Του Γ. Λιναρδής

Τακίγια σημαίνει «σοφή περίσκεψη» ή «απόκρυψη» των θρησκευτικών πεποιθήσεων όταν είναι δυσμενείς για τους μουσουλμάνους οι συνθηκες. Να αποκρύπτουν το αληθινό τους ισλαμικό πρόσωπο και αυτο ειναι προσταγή του Μωάμεθ. Τουτέστιν επιτρέπεται από το Κοράνι στους μουσουλμάνους να λένε ψέμματα μέχρι αηδίας, φτάνει με αυτό τον τρόπο να προστατεύουν την ζωή τους. τα πάντα επιτρέπονται στους πιστούς του Ισλάμ για να νικήσουν τους εχθρούς τους, ήτοι βιασμοί, αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονίες, σκλαβοπάζαρα γυναικών κ.α.

Ο νόμος «Τακίγια» που θα πρέπει να γνωρίζει κάθε Έλληνας και ο Κούλης κρύβει για να μας κάνει ξανά ραγιάδες
Αυτοί που λένε το ψέμα κι αυτοί που το …κρύβουν! Read more »

«ΜΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑ»

εκκλησιαστικης διακονιας

Ἀπόσπαμα από την «Χριστιανικη Σπίθα», στο φύλλο 440 του 1985.
ΑNΑMNHΣEIΣ ΤΟΥ π. ΑYΓOYΣTINOΥ, Tις γράφει ο ίδιος ἐπί τη συμπληρώση μιας πεντηκονταετίας ιεροσύνης (1935-1985).

Ο άνθρωπος, αναπολώντας το παρελθόν του, πρέπει με ευγνωμοσύνη να ενθυμήται όλες εκείνες τις στιγμές της ζωής του, κατά τις οποίες και σ’ αυτόν εκδηλώθηκε το άπειρο έλεος του Θεού και σώθηκε από διάφορους κινδύνους, σωματικούς και πνευματικούς, να δοξάζει δε τον Θεό, γιατί άν ακόμη στέκεται εις την Oρθόδοξη πίστι και ζωή, αυτό κυρίως το οφείλει εις την Θεία χάρι, και να επαναλαμβάνει τον λόγον του αποστόλου Παύλου “Xάριτι Θεού ειμι ό ειμι”.

H θεία πρόνοια

Eπί τη συμπληρώσει 50 ετών εκκλησιαστικής διακονίας, ρίπτω ένα βλέμμα εις το μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα που με αφήσε ο Θεός να ζήσω, να κηρύξω και να δράσω ως ιεροκήρυκας και επίσκοπος, βλέπω και με ευγνωμοσύνη ομολογώ ότι και εις εμέ, το πολλοστημόριον της θείας δημιουργίας, το αόρατο χέρι του Θεού δια πολλών μέσων και περιστάσεων, παρ’ όλες τις ατέλιες και τα σφάλματά μου, δεν με άφησε να καταποντισθώ εις την άβυσσο, αλλά με ευηργέτησε με πλήθος ευεργεσιών, φανερών και αφανών. Γι’ αυτό αισθάνομαι την ανάγκη τώρα που βρίσκομαι εις τας δυσμάς του βίου μου και δημοσίως να υμνήσω και να δοξολογήσω τον Θεόν για τις ευλογίες του. Eίναι ωσάν ν’ ακούω με τα μυστικά αυτιά την φωνήν του Kυρίου να μου λέγει· “Yπόστρεφε εις τον οίκον σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός”(Λουκ. 8, 39).
Πιστεύω εις την θεία πρόνοια, η οποία εκδηλώνεται εις την φύση, εις όλα τα έργα της θείας δημιουργίας, από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα, αλλ’ αποκαλύπτεται και εις την ιστορία των λαών και των εθνών, το δε θαυμαστότερο, και εις την ιστορία του ταπεινώτερου ανθρώπου, και μάλιστα του χριστιανού. Αμφιβάλλετε; Αλλ’ ακούσατε τι λέγει ο Kύριος, για την προνοία του Θεού εις την ατομική ζωή των ανθρώπων· “Yμών δε καί αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισίν “ (Mατθ. 10, 30). Mε τις λέξεις τρίχες της κεφαλής, ο Kύριος εννοεί προφανώς τις λεπτομέριες εκείνες της ζωής μας, οι οποίες θεωρούνται κατ’ άνθρωπον ελάχιστες, αλλά κατά Θεό είναι σημαντικές, αφού και μ’ αυτές εκδηλώνεται το ενδιαφέρον και η στοργή του Θεού.

Eις Λεύκας Πάρου

ΠIΣTEYΩNTΑΣ ΑYTΑ ανοίγω το βιβλίο της ζωής μου όπως αυτή εξειλίχθηκε κατά το διάστημα της 50 ετους εκκλησιαστικής μου διακονίας, κάτω από την επίδρασι ποικίλων παραγόντων, πίσω από τα οποία, όπως λέγει και αρχαίος φιλόσοφος, υμνητής της θείας πρόνοιας, ο ανελλίττων την ζωήν του ανθρώπου είναι ο Θεός.
Αλλά από την δημόσια ζωή προηγήθηκε η ιδιωτική ζωή. Eλάχιστα γι’ αυτήν θα σας πω. Read more »

ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Αδελφοί μου, θέλω να κλείσω τα μάτια· Μας περιμένουν μεγάλες συμφορές, όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τα Βαλκάνια και τον κόσμο ολόκληρο! Πουλήστε το πουκάμισό σας και αγοράστε Αποκάλυψη, να δείτε τι μέλλει να γίνει. Μέσα σ’ αυτή την οδύνη της ανθρωπότητος ο Κύριος ζητεί δάκρυα· τα δάκρυα της μετανοίας μας. Είμαι βέβαιος ότι, εάν εκατό-διακόσοι-χίλιοι άνθρωποι στην Ελλάδα θρηνήσουν τ’ αμαρτήματά τους, η Ελλάς θα δεί καλύτερες ημέρες…

Το δάκρυ της μετανοίας είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο…

Τέτοια δάκρυα ζητάει ο Θεός, αγαπητοί μου. Και δε’ θα μας δικάσει διότι αμαρτάνουμε· το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο· θα μας δικάσει διότι δεν μετανοούμε. Ωραιότερο πράγμα από τη μετάνοια δεν υπάρχει…»

(Mικρὀ ἀπόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, Αγ. Παντελεήμονα Φλωρίνης 6-10-1974)

ΠΩΣ ΘΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ;

Είμαστε ολιγόπιστοι και χρειαζόμαστε πίστη. Πως όμως η αδύνατη πίστη μας μπορεί να ενισχυθεί; Η πίστι μας ενισχύεται όταν βλέπουμε τα μεγαλεία του Θεού. Και βλέπουμε τα μεγαλεία του στα έργα του. Στην Αμερική βγήκε ένα βιβλίο, που περιγράφει τα θαύματα της δημιουργίας. Θέλεις να δείς ένα τέτοιο θαύμα; «Ίδε ο άνθρωπος»(πρβλ. Ιωάν. 19, 6).

Τί είναι ο άνθρωπος; Έξοχο δημιούργημα. Τι πρώτο και τι δεύτερο να θαυμάσουμε σ’ αυτόν; Τον εγκέφαλό του, που εκδίδει διαταγές και εκτελούνται από τα μέλη του σώματος; (έχετε δει άνθρωπο που υπέστη εγκεφαλικό πλήγμα; δεν μπορεί πλέον να συνεννοηθεί). Θαυμαστός ο εγκέφαλος. Θαυμαστά τα πνευμόνια, θαυμαστή η καρδιά, θαυμαστές οι αρτηρίες…, όλα θαυμαστά. Δια μέσου δε αυτών θαυμάζει κανείς το Θεό. Όπου να στρέψει το βλέμμα, από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα, παντού βλέπει γραμμένο το Όνομά Του.
(Μικρο απόσπασμα ομιλίας του επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό Αγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης 9-11-1997)

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1174

Ας βγουμε απ᾿ το σκοταδι!

«Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12)

«…Θά ᾿ρθῃ ὥρα ποὺ ὁ ἥλιος θὰ σβήσῃ ὅπως σβήνει ἡ λάμπα, καὶ τότε θὰ ἔρθῃ ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια λάτρευαν τὸν ἥλιο. Καὶ μέχρι σήμερα ὑπάρχουν λαοὶ ποὺ τὸν ἔχουν γιὰ Θεό. Περιηγηταὶ λένε, ὅτι εἶδαν στὴν Ἀφρικὴ τὴν ὥρα τῆς ἀνατολῆς ἕνας ἰθαγενὴς νὰ χτυπάῃ ἕνα τύμπανο ἀπὸ δέρμα λιονταριοῦ, καὶ οἱ ἄλλοι μόλις τ᾿ ἀκοῦνε νὰ πέφτουν καὶ νὰ προσκυνοῦν τὸν ἥλιο. Ἀλλὰ ὁ ἥλιος δὲν εἶνε Θεός· εἶνε κτίσμα τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ ἐμεῖς, μὲ εὐγνωμοσύνη στὸ Δημιουργό, τὴν ὥρα τῆς ἀνατολῆς τοῦ λέμε· «Δόξα σοι, τῷ δείξαντι τὸ φῶς» (δοξολ.)· δοξασμένος νά ᾿σαι, Κύριε, σ᾿ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸν ἥλιο! Νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε, διότι σᾶς τὸ λέω· ὅπως σβήνει τὸ καντήλι κι ὅπως σβήνει τὸ κερί, ἔτσι θά ᾿ρθῃ ὥρα ποὺ κι «ὁ ἥλιος θὰ σκοτισθῇ» (Ματθ. 24,29).

* * *

Ὅλα θὰ σβήσουν, ἀγαπητοί μου, κι ὁ ἥλιος καὶ τὸ φεγγάρι καὶ τὰ ἄστρα. Ἕνα ἄλλο ὅμως φῶς δὲ᾿ θὰ σβήσῃ ποτέ, ἕνας ἄλλος ἥλιος θὰ μείνῃ γιὰ πάντα ἄδυτος. Εἶνε τὸ πνευματικὸ φῶς, ὁ πνευματικὸς ἥλιος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶπε γιὰ τὸν ἑαυτό του· «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (ἔ.ἀ.).
Ὁ Χριστὸς εἶνε «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν» (Ἰωάν. 1,9)· κι ὅπως φωτίζει ὁ ἥλιος καὶ σκορπίζει τὰ σκοτάδια κ᾿ ἔρχεται ἡ ἡμέρα λαμπρὰ καὶ βγαίνουν οἱ ἄνθρωποι στὶς ἐργασίες τους, ἔτσι κι ὁ Χριστός ἦρθε μέσ᾿ στὸ σκοτάδι τῆς ἀνθρωπότητος ὡς φῶς, μέγα φῶς. Τί σκοτάδι ὑπῆρχε; σκοτάδι ὄχι φυσικὸ ἀλλὰ σκοτάδι πνευματικὸ καὶ ἠθικό. Διαβάστε τὴν ἱστορία νὰ δῆτε· προτοῦ νὰ ἔρθῃ ὁ Χριστὸς οἱ ἄνθρωποι λάτρευαν τὰ εἴδωλα. Ἄλλοι λάτρευαν τὸν ἥλιο, τὸ φεγγάρι, τὰ ἄστρα· ἄλλοι λάτρευαν τὰ ποτάμια, τὶς λίμνες, τὰ δέντρα· ἄλλοι λάτρευαν τὰ ζῷα, τὰ λιοντάρια, τὰ φίδια· ὅ,τι θέ᾿ς λάτρευαν. Σκοτάδι – μεσάνυχτα εἶχε ὁ κόσμος. Καὶ ξαφνικὰ μέσ᾿ στὸ σκοτάδι, σὰν τὸν ἥλιο, βγῆκε ὁ Χριστὸς καὶ φώτισε τὸν κόσμο.
Πῶς τὸν φώτισε; Πρῶτον μὲ τὴ διδασκαλία του. Κανείς ἄλλος δὲν εἶπε τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Ἀνώτερη διδασκαλία δὲν ὑπάρχει. Εἶνε διδασκαλία ἀδιάψευστη· «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35), εἶπε ὁ ἴδιος. Τὸν φώτισε ἔπειτα μὲ τὰ θαύματά του· μετρᾷς τὰ ἄστρα; μετρᾷς τὴν ἄμμο; ἄλλο τόσο μπορεῖς νὰ μετρήσῃς τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει, καὶ θὰ κάνῃ εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ἀθέων ὁ Χριστός. Φώτισε ἀκόμη τὸν κόσμο μὲ τὴν ἁγία του ζωή. Ἔζησε ἔτσι, ποὺ κανείς ἀπ᾿ τοὺς ἐχθρούς του δὲ᾿ μπόρεσε νὰ τὸν κατηγορήσῃ ὅταν τοὺς προκάλεσε μὲ τὸ ἀθάνατο ἐκεῖνο· «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰωάν. 8,46). Ὁ ἥλιος ἔχει κηλῖδες, τεράστιες κηλῖδες, τὶς ὁποῖες παρατηροῦν οἱ ἀστρονόμοι· ὁ Χριστὸς εἶνε ἀκηλίδωτος, ἀναμάρτητος. Νά γιατί εἶνε τὸ φῶς ποὺ φωτίζει μικροὺς καὶ μεγάλους, «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. 1,9).

* * *

Σᾶς παρουσίασα, ἀγαπητοί μου, τὸ φυσικὸ φῶς, ποὺ εἶνε ὁ ἥλιος· σᾶς παρουσίασα καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς, ποὺ εἶνε ὁ Χριστός. Δυστυχὴς ὅποιος δὲ᾿ βλέπει τὸ φῶς τοῦ ἥλιου, πιὸ δυστυχὴς ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Χριστὸ διότι εἶνε τυφλὸς στὴν ψυχή. Καὶ εὐτυχὴς ὅποιος βλέπει τὸν φυσικὸ ἥλιο, ἀπείρως δὲ εὐτυχέστερος ὅποιος γνώρισε τὸ Χριστὸ μέσα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἔτσι τὸν γνώρισαν οἱ ἀναρίθμητες μυριάδες τῶν ἁγίων ποὺ τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία καθημερινῶς.
Ἀδελφοί, ἂς βγοῦμε ἀπὸ τὸ σκοτάδι! τόσο ὡς ἄτομα ὅσο καὶ ὡς σύνολο. Διότι ἀκόμη ἡ ἀνθρωπότης ἀλλὰ καὶ ἡ πατρίδα μας ἔχει σκοτάδι. Ὦ Ἑλλάς, εὐλογημένη χώρα, δὲν εἶνε φῶς ὁ ἄλφα ἢ ὁ βῆτα πολιτικὸς ἢ φιλόσοφος ἢ κοινωνιολόγος. Ἕνας μόνο εἶνε τὸ φῶς. Τρέξε κοντά του. «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός». Τὸ δὲ φῶς εἶνε ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. Read more »

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ HORST SEEHOFER ΚΡΟΥΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΚΩΔΩΝΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ BILD 5.10.2019

Τὸν  HORST SEEHOFER, τὸν συντηρητικὸν Ὑπουργὸν Ἐσωτερικῶν τῆς Γερμανίας, ἄν ἦταν στὴν Ἑλλάδα, εἰδεχθέστατα φασιστόμουτρα μαρξιστικῆς νοοτροπίας θὰ τὸν διέσυραν συστηματικῶς ὡς ρατσιστή, χουντικό, μαῦρο φασίστα καὶ τὰ τοιαῦτα σατανικὰ φληναφήματα, ὅπως εἶναι συνηθισμένοι νὰ ἀποφθέγγωνται ὡς ἐξ καθέδρας εἰς τὴν Ἑλλάδα μας, ὅπου οἱ πάντες ἔχουν ἄκρα ἀσυδοσία. καὶ διασύρουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψιν ὅσων συνεχίζουν νὰ ἀγωνίζωνται ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν καὶ μιᾶς ἀκεραίας Ἑλλάδος…

Διαβάστε τη συνέχεια εδω: https://www.fotgrammi.g

Η Ελλας σε κiνδυνο

Πριν από την μάχη του Μαραθώνος ο στρατηγός Μιλτιάδης για να εμψυχώσει τους Αθηναίους στρατιώτες που θα πολεμούσαν εναντίον των πολυαρίθμων εισβολέων από την ανατολή τους είπε «Εάν τους νικήσουμε αυτοί έχουν πατρίδα να επιστρέψουν εάν μας νικήσουν εμείς δεν θα έχουμε που να πάμε.» Read more »

Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2228

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ
6 Ὀκτωβρίου 2019 ἑσπέρας

Ηθικος εκτραχηλισμoς

«Ἢ ἀγνοοῦντας διδάξομεν, ἢ κακουργοῦσιν οὐκ ἐπιτρέψομεν»
(Μ. Βασίλειος· Migne 32,128c)

Ἡ ἀσχημία, ἀγαπητοί μου, ποὺ παρουσιάζουν τὰ ἤθη μεταπολεμικά, καὶ ἔξω καὶ στὴν πατρίδα μας, εἶνε ἀ­περίγραπτη. Ἔχουμε σημάδια μεγάλης καταπτώσεως. Ἄλλοτε π.χ. δὲν μποροῦσαν νὰ σταθοῦν ἔντυπα μὲ γυμνὲς εἰκόνες, ἐνῷ τώρα τὸ κοινὸ ῥουφάει τὸν βόρβορο σὰν δροσιστικὸ νέκταρ. Κατάν­τημα· δημοσιογράφοι νὰ σερβίρουν κόπρια καὶ ἀναγνῶστες νὰ τὰ καταβροχθίζουν μὲ λαιμαργία! Διαστροφὴ τῆς φύσεως, σύμπτωμα κοπροφα­γίας ποὺ προκαλεῖ ἀηδία. Τὸ κα­κὸ γενικεύεται, παίρνει διαστάσεις. Οἱ ἐφημε­ρίδες περιγρά­φουν ἐγκλήματα φρικιαστικά, αἴσχη, ἀφροὺς τῆς ἁμαρτίας. «Κύματα ἐπαφρί­ζοντα τὰς ἑαυ­τῶν αἰσχύνας» (Ἰούδ. 13) κατακλύζουν τὸν τόπο· καὶ οἱ ὑψηλότερες παρθενι­κὲς κορυφὲς κινδυνεύουν νὰ καλυφθοῦν ἀπὸ τὸ νέο αὐτὸ κατακλυσμὸ τῆς αἰσχρότητος, ποὺ προκαλεῖ ἡ ἄσεμνη τέχνη καὶ λογοτεχνία. Μία ἔρευνα μεταξὺ μαθητῶν θὰ ἀπεκάλυπτε ὑλικό, ποὺ μπρο­στά του θὰ κοκκίνιζαν ἀ­πὸ ντροπὴ μαινάδες καὶ σάτυροι τῆς ἀρ­χαιότητος. Νήπια στοὺς δρόμους ψελλίζουν λέξεις καὶ φράσεις ποὺ δὲν θὰ τὶς ἀνέφερε οὔ­τε ὁ Ἀριστοφάνης στὶς κωμῳδί­ες του. Ἀκοὴ καὶ ὅρασι μικρῶν καὶ μεγάλων μο­λύνονται καθημερινῶς μέσα στὴ νέα Βαβυλῶ­να. Γιὰ τὴ γενεά μας ταιριάζει νὰ πῇ κανεὶς τὸ ψαλμικὸ «Ἐνεπάγημεν εἰς ἰλὺν βυθοῦ καὶ οὐκ ἔστιν ὑ­πόστασις» (Ψαλμ. 68,2)· βυθιστήκαμε σὲ βόρ­βορο καὶ τὰ πόδια μας δὲν βρίσκουν στερεὸ ἔ­δαφος νὰ πατήσουν. Ἀδελφοί, βουλιάζουμε!
Ἡ κατάστασι εἶνε θλιβερή. Πίσω ἀπὸ τὴν οἰ­κονομικὴ κρίσι καὶ χρεωκοπία ὑπάρχει ἡ ἠθι­κὴ κρίσι καὶ χρεωκοπία. Κινδυνεύουμε νὰ καταποντιστοῦμε σὰν τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα.
Ἀπέναντι στὴν κατάστασι αὐτὴ μὲ τὶς μικρές μας δυνάμεις ὑψώσαμε φωνὴ διαμαρτυρίας. Τὸ 1952 δη­μοσιεύσαμε στὸ περιοδικὸ «Σπίθα» 4 σχετικὰ ἄρθρα· τὸ 1ο μὲ τίτλο «Ἡ σύγχρονη Κίρ­κη» (φ. 121 Ἰαν.) ἤλεγξε τὴ διαφθορὰ ποὺ προκαλεῖ ὁ κινηματογράφος, τὸ 2ο μὲ τίτλο «Στὰρ Ἑλ­λάς» (ἔ.ἀ. 127 Μάρτ.) στηλίτευσε τὴν δημοσία βράβευ­σι τοῦ γυμνοῦ στὰ περιβόητα «καλλιστεῖα», τὸ 3ο μὲ τίτλο «Σόρτς (γυ­μναστικαὶ ἀσκήσεις καὶ ἐπιδείξεις)» (ἔ.ἀ. 129 Μάιος) καυτηρίασε τὸ γυμνι­σμὸ χιλιάδων μαθητριῶν μπροστὰ στὰ μάτια ἐπισήμων ἀκόμη καὶ ἀρχιερέων, καὶ τὸ 4ο μὲ τί­τλο «Σὲ νεκρο­ταφεῖο χοροί;» (ἔ.ἀ. 130 Μάιος) ἤλεγξε τὶς χοροεσπερίδες τῆς ἀριστοκρατίας μὲ τερά­στιες σπατά­λες ἐνῷ ἡ δυστυχία τοῦ λαοῦ συνθέτει δράματα. Γιὰ τὴν ἀρθρογραφία αὐτὴ ὁ τότε ἐπιτελάρχης μὲ διαταγή του ἀπηγόρευσε τὴν κυκλοφορία τῆς «Σπίθας» στὸ στρατό! Read more »

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΜΑΚΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ

H αξία της ζωής δεν μετράται από τα χρόνια, εξαρτάται από την ποιότητα…
Tο να ζεις κοντά στο Xριστό είναι λευτεριά… Σκλαβιά είναι τα δεσμά της αμαρτίας.
Tο μυστικό της ευτυχίας είναι στην εφαρμογή των λόγων του Θεού.
Nα είστε πρόσωπα ωφέλημα στην κοινωνία. Xριστιανός που δεν ωφελεί τον συνάνθρωπό του δεν είναι χριστιανός.
(Συμβουλές του επίσκοπου π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεως του, το καλοκαίρι του 1987)

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ειδη νεκρωσεως

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, μᾶς διηγεῖται ἕνα ἀ­πὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Γινόταν κηδεία ἑνὸς παιδιοῦ. Ὁ Κύρι­­­­ος πλησίασε τὸ φέρετρο καὶ ἄγγιξε τὸ νεκρὸ λέ­γον­τας· «Νεα­νίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθη­τι» (Λουκ. 7,14). Καὶ μὲ τὶς τρεῖς αὐτὲς μόνο λέξεις ἐ­πανέ­φερε τὸ παιδὶ στὴ ζωή, κι ὅλους τοὺς κατέλαβε «φόβος» καὶ «ἐδόξαζον τὸν Θεόν» (ἔ.ἀ. 7,16).
«Τὸ φρέαρ» ἐδῶ εἶνε «βα­­θύ», θέλουμε «ἄν­τλη­μα» (Ἰω. 4,11) γιὰ νὰ μπο­ρέσουμε νὰ βγάλου­με νοήμα­τα. Ἔχοντας λοιπὸν ὡς ὁδηγό, ὡς «ἄν­τλημα» κα­τάλληλο, τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, λέμε ὅτι ὁ νε­κρὸς αὐτός, ποὺ ἀνέστη­­σε ὁ Χριστός, δὲν εἶνε ὁ μόνος· ὑπάρχουν κι ἄλ­λοι νεκροί, κι ἄλλοι τρόποι νεκρώ­­σεως. Κατὰ τὴ Γραφὴ καὶ τὸν ἱε­ρὸ Χρυσό­στομο ὑπάρχουν τρεῖς νεκρώ­σεις· ἡ μία εἶνε ἀκατηγόρητη, ἡ ἄλλη ἀξία ἐ­παίνων, ἡ τρίτη ἀξία θρή­νων. Ποιές εἶν᾽ αὐτές;

* * *

⃝ Ἡ πρώτη, ἀγαπητοί μου, ὅπως εἴπαμε, εἶνε ἀ­­κατηγόρητη. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε μὲ σῶ­μα καὶ ψυχή, δυστυχῶς ὅμως ὁ δεσμὸς μεταξύ τους διασπάσθηκε, καὶ ἔρχε­ται γιὰ τὸ κάθε παιδὶ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἡ στι­γμὴ ποὺ ἡ ψυχὴ χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα· ἐ­πέρχεται ὁ θά­νατος, ὡς συνέπεια τοῦ προπα­τορικοῦ ἁμαρτήματος. Εἶνε ἡ ἐκτέλεσι τῆς ἀ­ποφάσεως τοῦ Κυρίου ποὺ εἶ­πε «ᾟ δ᾽ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾽ αὐ­τοῦ, θανά­τῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δὲν ὑ­πάρχει ἄνθρωπος ποὺ θὰ ζήσῃ καὶ δὲ θὰ πεθάνῃ.
Στὶς κηδεῖες ἀκοῦμε· «Θρηνῶ καὶ ὀδύ­ρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον καὶ ἴδω ἐν τοῖς τά­­φοις κειμένην τὴν κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ πλασθεῖ­σαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μὴ ἔχου­σαν εἶδος· ὤ τοῦ θαύματος! τί τὸ περὶ ἡ­μᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; πῶς παρεδόθη­μεν τῇ φθορᾷ; πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτω;» (Εὐχολ., εἰς κεκοιμ.· βλ. Παρακλ. ἦχ. πλ. δ΄, Σάββ. πρωὶ νεκρώσ.). Βλέπουμε τὸν ἄνθρωπο, τὴν εἰκόνα αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ ῥαγίζῃ, νὰ καταστρέφεται. Τί μυ­στήριο εἶν᾿ αὐτό! Read more »

 Νεα πορεια για την Μακεδονια

στην Εδεσσα!

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019 η καρδιά του νέου Μακεδονικού Αγώνα χτυπάει στην Έδεσσα!

Τιμούμε τον Μακεδονικό Αγώνα και την μνήμη του ηρωϊκού Παλικαριού Παύλου Μελά με αγωνιστική συγκέντρωση και πορεία στην πόλη της Έδεσσας.
Πιστεύουμε και Αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική Νίκη!
Όλοι στον δρόμο την Κυριακή 13.10 στην Έδεσσα για να στείλουμε ξανά το μήνυμα:

Ή με την προδοσία ή με την Μακεδονία.

Περισσότερα εδω:

http://ierosloxos2012.blogspot.com/2019/09/blog-post_28.html

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ & ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Ο μεγάλος μάλιστα ποιητής Σίλλερ έγραφε· «Η Ελλάδα ενέπνευσε ορμές και τάσεις, οι οποίες θα διαμείνουν αιώνιες και αφορούν στον εξευγενισμό και την έξαρση με σκοπό την τελειοποίηση του ανθρώπινου γένους». Ένας άλλος σοφός ανέκραξε· «Έλληνες είμαστε όλοι και οι νόμοι μας και τα γράμματα και οι τέχνες έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα».

Να ποιοι ηταν οι Μακεδονομαχοι

(Δυο  ζωντανές μαρτυρίες από στόματα  των αντιπάλων τους)

       1. Από το βιβλίο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΥΓΕΛΗΣ», του δημοδιδασκάλου και Μακεδονομάχου Ιωάννου Ξανθού, καταγομένου από την Γευγελή της Μακεδονίας, μεταφέρουμε το παρακάτω απόσπασμα: Μέρος ΣΤ΄:«ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΓΕΥΓΕΛΗΝ» Read more »

Kυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντώτου

Ο θανατος νικηθηκε!

«…Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκώς…» (Λουκ.7,11-16)

ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου, μία λέξις, ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἅμα τὴν ἀκούσῃ λυπᾶται καὶ μελαγχολεῖ· εἶνε ἡ λέξι θάνατος. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας ―καὶ ἤμουν πολὺ εὐτυχής, διότι μ᾿ ἀξίωνε ὁ Θεὸς νὰ γυρίζω καὶ νὰ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιο―, εἶχα πάει σ᾿ ἕνα χωριό. Ἦταν βράδυ. Φιλοξενήθηκα σ᾿ ἕνα σπίτι. Προτοῦ νὰ κοιμηθοῦμε εχαμε μιὰ συζήτησι μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ. Ἐκεῖ ποὺ συζητούσαμε εἶπα τὴ λέξι «θάνατος». Μόλις ἄκουσε ὁ νοικοκύρης τὴ λέξι «θάνατος», τρόμαξε καὶ χτύπησε ξύλο. ―Γιατί χτυπᾷς ξύλο; τοῦ λέω. ―Ἐδῶ, λέει, ἔχουμε αὐτὴ τὴ συνήθεια· νομίζουμε ὅτι ἔτσι φεύγει ὁ θάνατος…
Ἂν ἔφευγε ὁ θάνατος ἔτσι εὔκολα!… Τὸ παράδειγμα αὐτὸ δείχνει πόσο τρόμο προξενεῖ καὶ τὸ ἄκουσμα τῆς λέξεως «θάνατος», πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν ὁ θάνατος ἐπισκεφθῇ τὸ σπίτι μας καὶ πεθάνῃ κάποιος ἀπὸ τοὺς οἰκείους.

* * *

Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὁ θάνατος δὲν ὑπῆρχε. Περίεργο πρᾶγμα, δὲν ὑπῆρχε θάνατος; Ναί, δὲν ὑπῆρχε. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο. Ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο· νὰ ὑπακούῃ στὶς ἐντολές του. Τὸν προειδοποίησε μέσα στὸν κῆπο τοῦ παραδείσου, ὅτι ἂν παραβῇ τὴν ἐντολή του θὰ πεθάνῃ· «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2,17). Δυστυχῶς οἱ πρωτόπλαστοι δὲν ὑπήκουσαν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Παρέβησαν τὴν ἐντολή του, ἁμάρτησαν, κι ἀπὸ τότε ὁ θάνατος μπῆκε στὴν ἀνθρωπότητα. Ἀθάνατος πρῶτα ὁ Ἀδάμ, θνητὸς κατόπιν. Θνητὸς ὁ Ἀδάμ, θνητὴ ἡ Εὔα, θνητοὶ ὅλοι ἐμεῖς, ἄντρες – γυναῖκες, ποὺ καταγόμεθα ἀπὸ ἐκείνους.
Κανένα ἄλλο πρᾶγμα δὲν εἶνε τόσο βέβαιο ὅσο ὁ θάνατος. Ὅλα τ᾿ ἄλλα μπορεῖ νὰ συμβοῦν – μπορεῖ νὰ μὴ συμβοῦν, ἔχουν κάποια πιθανότητα· ὁ θάνατος εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο. Ἀλλ᾿ ἐνῷ εἶνε τὸ πιὸ βέβαιο, ἐν τούτοις εἶνε ἄγνωστη ἡ ὥρα του. Ὁ θάνατος ἔρχεται σὰν τὸν κλέφτη, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί» (πρβλ. Α΄ Θεσ. 5,2). Ὁ κλέφτης δὲν προειδοποιεῖ τὸ νοικοκύρη ποιά ὥρα θὰ ᾿ρθῇ· ἔρχεται αἰφνιδίως καὶ κλέβει. Ἔτσι κι ὁ θάνατος. Ἔρχεται πρωΐ, ἔρχεται μεσημέρι, ἔρχεται βράδυ· ἔρχεται στὸ δρόμο, ἔρχεται στὴν πλατεῖα, ἔρχεται στὸ χωράφι, ἔρχεται στὸ αὐτοκίνητο ποὺ ταξιδεύεις, ἔρχεται στὸ πλοῖο, ἔρχεται στὸ σιδηρόδρομο, ἔρχεται στὸ ἀεροπλάνο. Παντοῦ καὶ πάντοτε ἔρχεται. Ἀκόμα καὶ στὶς στιγμὲς τῆς χαρᾶς, ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα τοῦ γάμου· ἔχουμε παραδείγματα πού, ἐνῷ πήγαιναν γιὰ τὰ στέφανα, πέθαναν ὁ γαμπρὸς ἢ ἡ νύφη καὶ ὁ γάμος ἔγινε κηδεία. Ὦ Θεέ μου! παντοῦ ὁ θάνατος. Read more »

 Η παρακάτω ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ pdf

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ (Λουκ. 7,11-16)

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συν­επορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγον­τες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2227

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)
6 Ὀκτωβρίου 2019 πρωὶ

Ο θανατος

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο βιβλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Νὰ μὴν τ᾽ ἀκοῦμε μόνο τὴν Κυ­ριακή· νὰ ὑ­πάρχῃ καὶ στὸ σπίτι, κάθε μέρα ὁ πα­τέρας νὰ διαβάζῃ ἕνα κομμάτι, νὰ τ᾽ ἀκοῦνε ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά. Ὅπου ὑπάρχει τὸ Εὐ­αγγέλιο, ἐκεῖ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ.

* * *

⃝ Τὸ εὐαγγέλιο λοιπὸν σήμερα μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ κάτι ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀποφεύγουμε νὰ μιλήσου­με. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴ γλῶσσα κ᾽ οἱ ἄν­θρωποι μι­λᾶνε ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ. Μι­λᾶνε στὸ σπίτι, στὸ καφενεῖο, στὸ δρό­μο, στὰ σχολεῖα, στὰ πανεπιστήμια… Γιὰ τί μιλᾶ­νε; Γιὰ λεφτά, ἐπιστῆμες, γνῶσι καὶ γράμματα· γιὰ γάμους, συνοικέσια, διαζύγια· γιὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, πολιτική, ποδόσφαιρο – μπάλλα… Γιὰ ὅ­λα μι­λᾶ­νε, καὶ μόνο γιὰ ἕνα δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν. Ποιό εἶν᾽ αὐτό, ποὺ ὁ ἄν­­­θρωπος ὁ τόσο φλύαρος δὲν τολμᾷ νὰ τὸ φέ­ρῃ στὸ λό­γο του; Εἶ­νε κά­­τι ἑ­κατὸ τοῖς ἑκατὸ βέβαιο. Ποιό δηλαδή· ὅτι ὅ­λοι ἐ­μεῖς θὰ ἔρθῃ μιὰ ὥρα ποὺ θὰ πεθάνουμε· εἶνε ὁ θάνατος!
Γιὰ τὸ θάνατο δὲν μιλάει καν­είς λοιπόν. Ἀ­πο­φεύγουν. Στὶς σύγχρονες πολιτεῖες, ποὺ ὑπάρ­χουν γραφεῖα κηδειῶν, ἐπιβλή­θηκε πλέον νὰ μὴν τὰ λένε «γραφεῖα κηδειῶν», ἀλλὰ νὰ τὰ λέ­νε «γραφεῖα τελετῶν», γιὰ νὰ μὴν ταρά­ζωνται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἐνθύμησι τοῦ θα­νά­­του. Ἐπίσης, ἐνῷ παλαιότερα τὸ νεκρὸ τὸν εἶχαν ἀ­σκέπαστο, ὥστε νὰ τὸν βλέ­που­με καὶ νὰ λέμε «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2· 12,8), τώρα τὸν σκεπά­­­ζουν νὰ μὴν τὸν βλέπουν καὶ λυποῦνται. Ἐ­πίσης, ἐνῷ ἄλλοτε τὰ φέρετρα τὰ ἔβγαζαν ἔξω ἀπὸ τὰ καταστήματα τῶν γραφεί­ων, τώρα τὰ κρύβουν μέσα. Ἀ­ποφεύγουν ὅ,τι θυμίζει θάνατο. Πολλοὶ ἐπίσης –δὲν ξέρω ἂν τὸ κάνε­τε κ᾽ ἐσεῖς–, ἅμα ἀκούσουν τὴ λέξι θάνατος, λένε «Χτύπα ξύλο», νομίζοντας πὼς ἔτσι φεύγει τάχα ὁ θάνατος. Read more »