Τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου
27 Δεκεμβρίου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

O EΛΕΓΧΟΣ

«Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠ­σίν…» (Πράξ. 7,51)

Τὸ κήρυγμα, ἀγαπητοί μου, εἶνε «φῶς τῶν ἐν σκότει» (῾Ρωμ. 2,20) καὶ «σκιᾷ καθημένων» (Λουκ. 1,79. Ἠσ. 9,2=Ματθ. 4,16), παρηγορία τῶν τεθλιμμένων. Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ οἰ­κοδομή, διδασκαλία, κατήχη­σις, ἑρμηνεία γραφῶν, εἶνε ἀκόμη καὶ ἔ­λεγχος τῶν ἁμαρτανόντων. Ἐδῶ κάποιοι διαφωνοῦν.
–Οἱ λειτουργοὶ τῆς Ἐκκλησίας, λέ­νε, νὰ περιοριστοῦν στὶς ἱεροτελεστί­ες στὸ ναό… Ἂν τώρα ἔ­­ξω ὁ διάβολος ξεθεμελιώνῃ σχολεῖα καὶ σπίτια, ἂν κηρύττῃ ἀθεΐα, ἂν στὴν κοινω­νία σπέρνῃ ἀδι­κία, ἂν βάζῃ φωτιὰ στὸ σύμπαν, οἱ κλη­ρικοὶ δὲν χρειάζεται ν᾽ ἀνησυχοῦν· ἂς ἀρ­κεσθοῦν στὶς εἰσπράξεις καὶ τὸν κορβανᾶ τους· ἀπαγορεύεται στοὺς κήρυκες νὰ ἐλέγχουν.
Δὲν ξέρω, ἀγαπητοί μου, τί γνώμη ἔχετε σεῖς ἐπ᾽ αὐτοῦ. Σ᾿ ἕνα ἔθνος ἱστορικό, ποὺ μὲ τὸν κλῆρο του ἔφτειαξε βασίλειο καὶ ἀγωνίστηκε σὲ ὅλα τὰ πεδία, θέλετε τὸν παπᾶ κλεισμένο στὸ καβούκι του καὶ ἀδιάφορο γιὰ ὅλα τ᾽ ἄλλα; Τὴν ἀπάντησι πάντως στοὺς κυρίους αὐ­τοὺς τὴν δίνει σήμερα ὄχι ὁ ὑποφαινόμενος κή­ρυκας ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος. Τὸν ἀκούσατε;

* * *

Ἂς φύγουμε πρὸς στιγμὴν ἀ­πὸ τὸ παρόν, ἂς γυρίσουμε πίσω. Μὲ τὰ φτε­ρὰ τῆς φαντασίας ἂς δι­ασχίσουμε τοὺς αἰῶνες κι ἂς σταθοῦμε στὰ Ἰεροσόλυμα τὸ 33 μ.Χ.. Εἶνε τὸ ἔτος ποὺ ὁ Κύριός μας σταυρώθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι, στὸ Γολγοθᾶ. Τὰ βράχια τοῦ λόφου εἶνε ἀκόμα κόκκινα ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου.
Κάπου ἐκεῖ κοντὰ νά ἕνας σωρὸς ἀπὸ πέτρες ματωμέ­νες. Φρίκη. Ρωτοῦμε καὶ μαθαίνου­με, ὅτι ἐ­δῶ πρὶν λίγο ἔγινε φόνος, ἐκτελέσθη­κε ἄν­θρωπος. –Ποιός ἦταν αὐτός; –Κάποιος Στέ­φανος. –Πῶς τὸν θανάτωσαν; –Μὲ πέτρες…
Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι τότε τοὺς καταδίκους εἰς θάνατον οἱ μὲν Ῥωμαῖοι τοὺς σταύ­ρωναν μὲ καρφιὰ πάνω στὰ ξύλα, οἱ Ἑ­βραῖοι ὅμως τοὺς θανάτωναν μὲ λιθοβολισμό· τοὺς ἔβγαζαν δηλαδὴ ἔξω ἀπ᾽ τὴν πόλι ἢ τὸ χωριό, τοὺς γύμνωναν, ἔπαιρναν ὅλοι ἀπὸ ἕνα λιθά­ρι, τό ᾽ρριχναν μὲ ὁρμὴ πάνω στὸν κατάδικο, κι αὐτὸς ξεψυχοῦσε κάτω ἀπ᾽ τὶς πέτρες.
–Μὰ τί κακὸ ἔκανε ἆραγε ὁ Στέφανος; Δι­έπραξε κανένα ἀπὸ τὰ ἐγκλήματα ἐκεῖνα ποὺ προβλέπει ὁ μωσαϊκὸς νόμος νὰ τιμωροῦνται μὲ τὴν ἐ­σχάτη τῶν ποινῶν; Μήπως σκότωσε; μήπως ἀτίμασε καμμιὰ γυναῖκα, μοίχευσε ἢ ἐ­πόρνευσε; μήπως ἔβλαψε κάποιον; μήπως ἔ­δωσε ψεύτικο ὅρκο; ἢ μήπως βλαστήμησε τὸ Θεό, ποὺ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἦταν τὸ μεγαλύ­τερο ἔγκλημα; Τίποτα ἀπὸ αὐτά. Γιατί λοι­πὸν νὰ θανατωθῇ μὲ τέτοιο οἰκτρὸ τρόπο; Read more »

ΕΦΥΓΕ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

π. Ιγνάτιος Μαδενλίδης ο επίσκοπος Πενταπόλεως, πρώην Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ ΕΚΔΟΤΟΥ – ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΕΦΗΜ. «ΑΓΩΝΑΣ»

Μικρο αφιερωμα στο τεραστιο εργο του

Διαβᾶστε το ἄρθρο στὸ ἰστολόγιο:

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 48, ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΛΑΜΠΑΔΑ ΦΩΤΕΙΝΗ

25η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ! Ἡ Ἑλλάδα προσέρχεται καὶ ἐφέτος εἰς τὴν φάτνη. Δὲν ἔχει νὰ προσφέρῃ εἰς τὸ Θεῖο Βρέφος ὡς δῶρο οὔτε χρυσὸν οὔτε ἄργυρον. Κρατεῖ ὅμως λαμπάδα φωτεινὴ καὶ θυμίαμα εὔοσμο. Λαμπάδα φωτεινή, ἡ ὁποία φωτίζει καὶ ἄλλους λαοὺς εἰς τὸν δρόμο τοῦ ὑπερτάτου καθήκοντος, εἶνε οἱ θυσίες της. Μὴ θελήσασα ἡ χώρα αὐτὴ νὰ ὑποταχθῇ κατὰ τὸ παρελθὸν εἰς ἀντιχριστιανικὰ συστήματα, ἐδέχθη τὸ πῦρ καὶ τὸ σίδηρο τοῦ ἀντιχρίστου. Ἑλλάδα, θὰ καῇς ἐὰν δὲν προσκυνήσῃς! Ἀλλ᾽ ἡ Ἑλλάδα δὲν προσκυνεῖ τὰ θηρία τῆς ἀβύσσου. Ἐκλέγει τὴν ἐλευθερίαν, καίεται, καὶ ὡς λαμπάδα φωτίζει ἐκ νέου τὸν κόσμο.
Ἡ Ἑλλάδα προσέρχεται στολισμένη μὲ τὴν πορφύρα τῶν μαρτύρων της, ἀνάπτει τὴν λαμπάδα της καὶ ῥίπτει εἰς τὸ θυσιαστήριον ἄφθονον θυμίαμα. Εἶνε τὰ πύρινα δάκρυα τῶν πιστῶν τέκνων της, τὰ ὁποῖα δὲν εἶνε διατεθειμένα νὰ κάμψουν τὸ γόνυ ἐνώπιον τοῦ ἀντιχρίστου καὶ τῶν ὀργάνων του. Τὰ ὑποψήφια ταῦτα νέα θύματα δὲν ἀναγνωρίζουν καὶ δὲν προσκυνοῦν ἄλλον. Στέκονται πρὸ τοῦ Νηπίου τῆς Βηθλεὲμ κλίνουν εἰς Αὐτὸν τὸ γόνυ καὶ μὲ φλογερὰν καρδίαν προσεύχονται ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς Ἑλλάδος. Τὰ θύματα ἑνώνουν καὶ αὐτὰ τὴν φωνήν των μὲ τὴν φωνὴν τῶν μυριάδων θυμάτων ὅλων τῶν αἰώνων τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ κράζουν· «Ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς; Καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολὴ λευκή, καὶ ἐρρέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ αὐτοί» (Ἀποκ. 6, 10-11).

Read more »

«ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ»

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου του 1980

———

——

EYXEΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

«…Εὐχόμεθα τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων νὰ ἔρθη στὰ σπίτια καὶ στὶς καρδιές μας ὁ Χριστὸς καὶ νὰ μείνη μαζί μας ὄχι μόνο κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ καινούργιου χρόνου, ἀλλα γιὰ ὅλη μας τὴν ζωή («Σαλπιγξ Ὀρθοδοξίας», 1984, σελ. 348)

* * *

«Καὶ Θεὸς ἀνθρώποις  ἐκ Παρθένου πεφανέρωται μορφωθεὶς τὸ καθ᾽ ἡμᾶς καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα…» (Ἡ Ἐκκλησία)
«Ὁ Θεὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Ἀθανάσιος)

«Ἐπὶ τῇ χαρμοσύνω ἑορτῇ τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εὔχομαι, ὅπως καὶ ἡμεῖς, κλῆρος καὶ λαός, ἀπαρνούμενοι τὴν ζωώδη ἀλογία καὶ ὑπερβαίνοντες τὴν φυσικὴν ἀδυναμία, ἀνεβοῦμε εἰς τὸ ὕψος τοῦ προορισμοῦ μας καὶ φθάσωμε ἄπαντες, διὰ τῆς καθάρσεως ἀπό τῶν παθῶν καὶ τοῦ θείου φωτισμοῦ, εἰς τὴν κατὰ χάριν θέωσιν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ὑψίστη προοπτικὴ τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως». («Σαλπιγξ Ὀρθοδοξίας», 1998, σελ. 325)

* * *

«…Εὐχόμεθα τὸ «Νέο Βρέφος» τῆς Βηθλεέμ νὰ φέρῃ καὶ τὴν δική μας ἀνανέωσι· καὶ ὅσο ὁ κόσμος χρόνο μὲ χρόνο γηράσκει καὶ παλιώνει ἠθικῶς καὶ φυσικῶς, τόσο οἱ πιστοὶ νὰ ζοῦν πάντοτε τὴν ἀνάπλασι, ποὺ ἦλθε νὰ φέρη ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος στὸ θνητό μας γένος, καθὼς καὶ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννησι μέσα στὴν Ἐκκλησία».

(Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας», σελ. 350, 1989

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 53, ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η Ελλας πρωτη διακονος του χριστιανισμου

ΜΕ ΕΞΟΧΟΥΣ ποιητὰς καὶ φιλοσόφους, οἱ ὁποῖοι –κατὰ τὴν γνώμην τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας– ἐφωτίζοντο μὲ κάποιες ἀκτῖνες ἀληθείας ἀπὸ τὸ ἀνέσπερον φῶς ποὺ «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. 1, 9), ἡ Ἑλλὰς προητοιμάζετο διὰ νὰ χαιρετίσῃ τὸν Λυτρωτὴν τοῦ κόσμου.
Καὶ τὸν ἐχαιρέτισε! Πρώτη αὐτὴ ἐξ ὅλων τῶν ἐθνῶν. Ἀνοίξατε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται, τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον καὶ μελετήσατε ἐπισταμένως τὸ κεφάλαιον 12, στίχους 20 – 30 κ.ἑ. Μέσα εἰς τοὺς στίχους τοῦ κεφαλαίου τούτου περιγράφεται ἡ πρώτη συνάντησις τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ῾Ελλάδος.

Read more »

Tώρα ποὺ ὁ διεθνισμὸς μᾶς ἀπειλεῖ, νὰ μείνουμε ὅλοι προσήλωμενοι στὴν Ὀρθόδοξη πίστη στοὺς ἀπλανεῖς ἀστέρας, τὸν ὑπέρλαμπρο Ἀστέρα τῆς Βηθλεέμ καὶ τὸν φωτεινὸ ἀστέρα τῆς Ἑλλάδος, καὶ νὰ μὴν ἀπατηθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀπατηλὰ φῶτα τῶν ζοφερῶν πλανητῶν τῆς Ε.Ο.Κ.

(Χριστουγεννιάτικη εὐχή τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου, τοῦ 1990, πολύ ἐπίκαιρη)

ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ ἢ ΔΕΣΜΩΤΑΙ;

«Καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. 49, 10)

Ἡ ἀθλιότης τῆς πτώσεως

Ω, Ποιός δὲν θὰ θρηνήσῃ τὴν πτῶσιν τοῦ ἀνθρώπου; …Ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου ἐκάθησεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἔκλαιε. Ἔκλαιεν ἐπὶ αἰῶνας καὶ χιλιετηρίδας,…διότι έβλεπε τὸ χάος, εἰς τὸ ὁποῖο κατέπεσε, καὶ αναζητοῦσε τὰ ὕψη.

Ἀδυναμία ἀνορθώσεως

ΑΛΛ᾽ ἐνῷ ἔβλεπε καὶ συναισθάνετο τὴν πτῶσίν του ο άνθρωπος, δὲν εἶχε τὴν δύναμιν νὰ ἀνορθωθῇ. Δὲν ἠμποροῦσε ἡ διάνοια καὶ τοῦ μεγαλυτέρου φιλοσόφου νὰ εἴπῃ « Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια ». Διότι ἀμέσως οἱ ἐχθροὶ του θὰ άνοιγαν τὰ συγγράμματά του καὶ ευκολα θὰ ἀπεδείκνυαν, ὅτι εἰς πάρα πολλά σημεῖα ἔσφαλε καὶ ἀντὶ να πεῖ ἀλήθειες εἶπε ψεύδη, ψεύδη ποὺ εἰς μὲν τὴν ἐποχήν του ἐφαίνοντο ὡς ἀλήθειαι, ἀλλ᾽ οἱ μετέπειτα αἰῶνες τὰ ἀπεκάλυψαν ὡς προΐόντα νοσηρᾶς διανοίας.
Δὲν μποροῦσε ἡ καρδία καὶ τοῦ εὐγενεστέρου τέκνου τῆς γῆς νὰ εἴπῃ «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀγάπη », ἡ ὁποία ἔχω ἐξαγνίσει ὅλα τὰ ἐλατήρια τῶν πράξεών μου καὶ ὅ,τι πράττω ἔχει τὴν σφραγῖδα τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἐξυπηρετήσεως τοῦ πλησίον. Μὲ τέτοια γλῶσσα δὲν μποροῦσε νὰ ὁμιλήσῃ κανείς, διότι ἡ ἀγάπη ποὺ ἐπαρουσίαζαν οἱ ἐκλεκτοὶ τῆς ἀρχαιότητος ἦτο σκωρία, τρίμματα ἀγάπης, κάποιος κεκαλυμμένος ἐγωϊσμός, ἀνίκανος νὰ θερμάνῃ τὴν καρδίαν τοῦ ἄλλου. Δὲν μποροῦσε ἡ θέλησις καὶ τοῦ ἰσχυροτέρου ἀνθρώπου νὰ πῃ «Ἐγώ εἰμι ἡ δύναμις», διότι ἕνα βλέμμα εἰς τὰς βιογραφίας τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων, ποὺ ἐφημίσθησαν ὡς ἰσχυραὶ φυσιογνωμίαι, ἀρκεῖ νὰ πείσῃ ὅτι ὑπῆρξαν ἡγεμόνες, βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες, οἱ ὁποῖοι ἐντὸς μὲν μικροῦ διαστήματος ὑπέταξαν λαοὺς καὶ ἔθνη, ἐξήπλωσαν τὰ κράτη των, ἀλλὰ καθ᾽ ὅλον τὸν βίον των δὲν μπόρεσαν νὰ ὑποτάξουν ἕνα βάρβαρον, τὸν βάρβαρον ποὺ κατῴκει ὄχι εἰς τὴν Περσία καὶ τὴν Σκυθία καὶ τὴν Ἀφρική, ἀλλ᾽ ἐντὸς τῆς καρδίας των. Αὐτοκράτορες τοῦ κόσμου, ἦσαν αἰσχροὶ δοῦλοι τῶν παθῶν των, τῶν ὁποίων τίς ἁλυσίδες ματαίως προσπαθοῦσαν νὰ σπάσουν. Καὶ αὐτοί, μαζὶ μὲ φιλοσόφους καὶ ποιητάς, ὡς νεκροὶ καὶ τραυματίες, βρίσκονταν ξηπλωμένοι εἰς τίς χρυσές πλατεῖες τοῦ κόσμου τούτου, ἀναστενάζοντες καὶ ἀνιχνεύοντες τὸν ὀρίζοντα διὰ νὰ ἴδουν μήπως ἔρχεται ὁ Μεσσίας, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Πόθος λυτρώσεως

Η ΙΔΕΑ ὅτι ἡ ἐκ τοῦ χάους καὶ τῶν ἐρειπίων ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων θὰ προήρχετο ἄνωθεν, διὰ μιᾶς θείας, ὑπερφυσικῆς δυνάμεως, ἡ ἰδέα αὕτη τῆς λυτρώσεως εὑρίσκεται κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον διαδεδομένη εἰς ὅλους τοὺς λαοὺς τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἐπέσαμεν εἰς χάος, ἀλλὰ καὶ πάλιν θὰ ἀνορθωθῶμεν, εἶνε ὁ πυρήν, ἡ κεντρικὴ ἰδέα, ποὺ ἀνακαλύπτει τις ἐρευνῶν τοὺς μύθους καὶ τὰς παραδόσεις τῶν ἀρχαίων λαῶν.
Ὅταν ἀνεκαλύφθη ὑπὸ τοῦ Κολόμβου ὁ νέος κόσμος, μὲ ἔκπληξίν των οἱ περιηγηταὶ τῆς Ἀμερικῆς εἶδον, ὅτι εἰς τὴν πλέον πρωτόγονον φυλὴν τῶν ἀγρίων, ποὺ κατῴκουν εἰς τὰ πυκνὰ δάση καὶ παρὰ τοὺς μεγάλους ποταμούς, διεσῴζετο ὑπὸ μορφὴν μύθου ἡ πρώτη, ἡ παρήγορος ἐκείνη ὑπόσχεσις, ποὺ ἔδωκε μετὰ τὴν πτῶσιν εἰς τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων ὁ Θεός· «Καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. 3, 15).
Ἔρχεται, ἔρχεται ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου! Αὐτὴ ἡ φωνὴ ἠκούετο ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑφηλίου. Καὶ ὅσον οἱ αἰῶνες περνοῦσαν καὶ ἡ κακία καὶ ἡ διαφθορὰ τοῦ κόσμου αυξάνετο, τόσο περισσότερο  ἡ φωνὴ αὐτὴ ακούετο ἐντονωτέρα καὶ οἱ καρδιές ὅλων τῶν πονεμένων, ὡς τὸ φυτὸ ἡλιοτρόπιο, ἐστρέφοντο πρὸς ἀνατολάς, ὅπου κατὰ κοινὴν προσδοκίαν θ᾽ ἀνέτελλε ὁ λαμπρὸς Ἥλιος τῶν ψυχῶν, ποὺ θὰ διέλυε τὰ σκότη καὶ θὰ ἔκανε νὰ θερμανθοῦν καὶ αὐτές οἱ κατεψυγμένες χῶρες τοῦ Βορρᾶ. Ὦ Ἥλιε, ἐλθὲ διὰ νὰ φωτίσῃς τὰ σκότη μας!

Προσδοκία Ἰσραηλιτῶν καὶ Ἑλλήνων

ΕΡΧΕΤΑΙ ὁ Μεσσίας! Ἡ φωνὴ αὕτη καθαρά, διαυγὴς ὡς ἦχος μεταλλικῆς σάλπιγγος, ἠκούετο θεσπεσίως ἀνὰ τὰ ὄρη καὶ τὰς πεδιάδας τῆς ἱερᾶς γῆς τῆς Παλαιστίνης. Ἔξοχοι ἄνδρες, τοὺς ὁποίους ἐφώτιζε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, προέλεγον τὴν ἀνατολὴν τῆς λαμπρᾶς ἡμέρας, περιέγραφον μέχρι καὶ τῶν ἐλαχίστων λεπτομερειῶν τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ Λυτρωτοῦ, ἐσκίρτων ἀπὸ χαρὰν καὶ ἔψαλλον ὕμνους εἰς Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος θὰ ἵδρυε τὸ βασίλειόν του εἰς τις καρδίες καὶ θὰ ἐντυνε μὲ στολὴν εὐπρεπείας καὶ ἀφθαρσίας τὸν ἄνθρωπον κατὰ τὸ ψαλμικό· «Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο» (Ψαλμ. 92,1). Read more »

Ο ΝΗΣΤΑΓΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΠΑΓΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Ο «Προμηθευς» του Αισχυλου

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 65, ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩΜΕΝ ΕΔΩ ἕνα ἀπὸ τὰ ἔξοχα ἐκεῖνα πνεύματα, διὰ τῶν ὁποίων ἡ Ἑλλὰς ἐπροφήτευσε τὴν ἔλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ. Εἶνε ὁ Αἰσχύλος (525 – 458 π.Χ.). Ὁ μέγας αὐτὸς τραγικὸς ποιητὴς τῆς Ἑλλάδος συνέγραψεν ἔργον θαυμάσιον, δρᾶμα, μὲ τίτλον ὁ «Προμηθεύς». Εἰς αὐτὸ ὁ ἥρως ἐμφανίζεται ὑπὸ τρεῖς καταστάσεις. Προμηθεὺς πυρφόρος, Προμηθεὺς δεσμώτης, καὶ Προμηθεὺς λυόμενος. Δυστυχῶς τὸ ἔργον δὲν διεσώθη ὁλόκληρον. Ἐκ τῆς τρολογίας τοῦ δράματος μόνον τὸ δεύτερον μέρος διεσώθη καὶ ἕνας στίχος τοῦ τρίτου. Ἐπὶ τῇ βάσει τῶν διασωθέντων στίχων συλλαμβάνομεν ἐν γενικαῖς γραμμαῖς τὴν ὑπόθεσιν τοῦ ἔργου.
Ὁ Προμηθεὺς ἡμάρτησεν. Ἠθέλησε νὰ γίνῃ ἴσος μὲ τοὺς θεούς, καὶ δι᾽ αὐτὸ κατεδικάσθη εἰς τρομερὰν τιμωρίαν. Ἐδέθη ὑπὸ τοῦ Ἡφαίστου εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους Καύκασος. Γῦψ γεννηθεὶς ἀπὸ ἔχιδναν, ἡ ὁποία κατὰ τὸ ἕνα ἥμισυ ἦτο γυνὴ κατὰ δὲ τὸ ἕτερον ὄφις, ἐτυράννει τὸν δεσμώτην, ἐβύθιζε τὸ ῥάμφος του ἐντὸς τοῦ στήθους τοῦ δεσμίου καὶ κατέτρωγε τὸ ἧπαρ ( = συκώτι). Καὶ τὸ μὲν ἧπαρ ἀνεπληρώνετο τὴν νύκτα, ἀλλὰ τὸ ἀπαίσιον ὄρνεον ἤρχετο καὶ πάλιν τὴν ἑπομένην καὶ τὸ κατέτρωγε, καὶ αὐτὸ ἐπανελαμβάνετο καθημερινῶς, ἐν μέσῳ τῶν φρικτῶν πόνων ποὺ ἐδοκίμαζεν ὁ δυστυχὴς δεσμώτης.
Ὁ Προμηθεὺς ὑποφέρει πολύ. Ποῖος θὰ ἀναβῇ εἰς τὸ ὄρος, θὰ φονεύσῃ τὸ αἱμοβόρον ὄρνεον, θὰ θραύσῃ τὰς ἁλύσεις καὶ θὰ τοῦ εἴπῃ «Προμηθεῦ, εἶσαι ἐλεύθερος»; Εἰς τὴν συνέχειαν μία παρθένος, ἡ Ἰώ, πλησιάζει τὸν δεσμώτην, καὶ μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τῆς παρθένου συνάπτεται διάλογος. Εἰς μίαν στιγμὴν ὁ Προμηθεὺς ἀκούεται νὰ λέγῃ· «Ἡ τυραννὶς θὰ πέσῃ». «Πῶς;», ἐρωτᾷ περίεργος ἡ Ἰώ. «Ἕνας ἀπόγονός σου, ποὺ θὰ περικλείῃ δύναμιν τεραστίαν, θὰ συντρίψῃ τὰς σκοτεινὰς δυνάμεις καὶ θὰ μὲ ἐλευθερώσῃ». Τὰ λόγια αὐτά, ἐνῷ χαροποιοῦν τὴν Ἰώ, κάνουν ὅμως νὰ ταραχθοῦν οἱ θεοὶ καὶ ὀ ἀγγελιοφόρος τῶν θεῶν, ὁ Ἑρμῆς, ἐμφανίζεται διὰ νὰ ζητήσῃ διασάφησιν. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἑρμῆς, ἐνῷ εἰς τὰς ἀρχὰς ἐπιμένει λέγων ὅτι τὰ δεινὰ τοῦ Προμηθέως θὰ ἐξακολουθήσουν ἐπὶ μακροὺς αἰῶνας, ἐν τέλει ῥίπτει καὶ αὐτὸς ἀκτῖνας φωτός, λέγων τοὺς ἑξῆς στίχους.

«Τοιοῦδε μόχθου τέρμα μή τι προσδόκα,
πρὶν ἂν θεῶν τις διάδοχος τῶν σῶν πόνων
φανῇ, θελήσῃ τ᾽ εἰς ἀναύγητον μολεῖν
ᾅδην, κνεφαῖα τ᾽ ἀμφὶ ταρτάρου βάθη»
(στ. 1025-1028).

Δηλαδή· Ὦ Προμηθεῦ, ἐννοῶ τὰ πάθη σου. Ἀλλὰ μὴ περιμένεις εὔκολον λύσιν τῶν δεινῶν σου. Θὰ εἶσαι καρφωμένος ἐπάνω εἰς τοὺς βράχους καὶ τὸ ἀπαίσιον ὄρνεον θὰ καταβροχθίζῃ τὰς σάρκας σου, ἕως ὅτου κάποιος, ποὺ δὲν θὰ εἶνε ἁπλῶς ἄνθρωπος, ἀλλὰ Θεός, θὰ σὲ εὐσπλαγχνισθῇ, θὰ γίνῃ διάδοχος τῶν πόνων σου, θ᾽ ἀναλάβῃ ὅλον τὸ ἰδικόν σου φορτίον, θὰ καταβῇ ἕως εἰς τὸν ᾅδην, θὰ παλαίσῃ, θὰ νικήσῃ καὶ θὰ σὲ ἐλευθερώσῃ.
Αὐτοὶ οἱ τέσσαρες στοίχοι ἔχουν βάθος πολύ. Προφητεύουν τὸν Σωτῆρα Χριστόν. Νομίζεις ὅτι ἀκούεις τὴν φωνὴν τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, τὴν ὁποίαν ἐμνημονεύσαμεν ἤδη καὶ ἐπαναλαμβάνομεν· Read more »

Εικονα της Ελλαδος ο Προμηθεας δεσμωτης

• ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 71, ἐκδ. 1998
• Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ τώρα, ἀγαπητέ, καὶ πάλιν τὴν εἰκόνα. Τὴν φορὰν αὐτὴν θέσε ἀπέναντι αὐτῆς τὴν Ἑλλάδα μας, καὶ θὰ ἴδῃς ὅτι αἰ δύο εἰκόνες ὁμοιάζουν καταπληκτικῶς. Ὅπως, δηλαδή, ὁ Προμηθεύς, ἔτσι καὶ ἡ Ἑλλάς, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, κατὰ τὴν μακρὰν ἱστορικὴν πορείαν της πολλάκις ἐδέθη ἐπάνω εἰς τοὺς βράχους τοῦ πόνου καὶ τῆς θλίψεως. Αἷμα ἑλληνικὸν ἐδίψων οἱ ἐχθροί της. Τὰ θηρία ἔφαγον τὰς σάρκας υἱῶν καὶ θυγατέρων της. Ἀμέτρητοι οἱ νεκροί της. Ἡ Ἑλλὰς Προμηθεὺς δεσμώτης.

Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ! Τὸ θαῦμα συνετελέσθη κατ᾽ ἐπανάληψιν. Τυφλοὶ ὅσοι δὲν τὸ βλέπουν. Ἡ Ἑλλάς, τὰ τέκνα τῆς χριστιανικῆς Ἑλλάδος, εἰς ἑκάστην ἐθνικὴν δοκιμασίαν προσηύχοντο μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστόν. «Χριστέ! Σύ, ποὺ τόσας φορὰς ἔσωσες τὴν πατρίδα μας, σῶσέ την καὶ αὐτὴν τὴν φοράν. Δεῖξον τὴν δύναμίν σου καὶ εἰς τὴν γενεάν μας. Ἐκδίωξον μακρὰν τοὺς ἐχθρούς της. Χάρισε τὴν εἰρήνην εἰς τὴν πολυβασανισμένην χώραν μας. Ἂς ἀκουσθῇ καὶ πάλιν ἐν μέσῳ αὐτῆς ὁ ὕμνος τῶν ἀγγέλων “…καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη”῾. Τοιαῦται θερμαὶ προσευχαὶ ἀκούοντο ἀπὸ πολιοὺς γέροντας, ἀπὸ τὰ θηλάζοντα νήπια, ἀπὸ τέκνα, ἀδελφάς, μητέρας καὶ συζύγους τῶν μαχομένων ὑπὲρ τῆς πατρίδος. Καὶ αἱ προσευχαὶ αὐταὶ ἀπετέλεσαν πάντοτε τὸν πρῶτον συντελεστὴν τῆς νίκης τοῦ ἔθνους μας. Αὐταὶ ἔδιδον δύναμιν εἰς τὸν ἀγωνιζόμενον λαὸν διὰ νὰ μὴ ἀποκάμνῃ καὶ κατὰ τὰς σκοτεινοτέρας φάσεις τῶν ἀγώνων, ἀλλὰ μὲ ὑπομονήν, μὲ θάρρος, μὲ ἀνδρείαν ἀπαράμιλλον νὰ ὑπερπηδᾷ ὅλα τὰ ἐμπόδια, νὰ προχωρῇ ἐκεῖ ὅπου οἱ ἐχθροὶ ἐχάλκευον ἁλύσεις τῆς φρικοτέρας τυραννίας, καὶ ἐκεῖ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ νὰ συντρίβῃ τὸ τέρας, νὰ ἐκδιώκῃ τὰ ὄρνεα καὶ νὰ ὑψώνῃ τὴν γαλανόλευκον σημαίαν, τῆς ὁποίας ἡ κορυφὴ στεφανώνεται μὲ τὸν τίμιον σταυρόν.
Δόξα εἰς τὸν σταυρόν ! δόξα εἰς τὸν ἐλευθερωτὴν Χριστόν!

Read more »

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 51, ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Π ο λ υ β ι ο ς

(204-120 π.Χ.)

Ο ΠΟΛΥΒΙΟΣ, διάσημος ἱστορικός, ποὺ ἔβλεπε τὴν ῾Ρωμαϊκὴν αὐτοκρατορίαν νὰ ἐξαπλώνεται συνεχῶς, νὰ καταργῇ βασίλεια τὸ ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου, ἐθαύμαζε τὸ γεγονὸς αὐτὸ καὶ εἰς τὴν ταχυτάτης ἐξάπλωσιν τῆς ῾Ρώμης διέβλεπε τὸν δάκτυλον τῆς θείας προνοίας. Δὲν εἶνε, ἔλεγε, τυχαία ἡ ἐξάπλωσις αὕτη τῆς αὐτοκρατορίας. Κάτι μέγα ἐν τῷ κόσμῳ ἑτοιμάζεται. Τὰ γεγονότα, σημειώνει, ἐπάγουσιν ( = ὁδηγοῦν) τὸν κόσμον πρός κάποια ἑνότητα. Καὶ πράγματι· ἡ πολιτικὴ ἐκείνη ἑνότης ὑπὸ τὸ σκῆπτρον τῆς ῾Ρώμης ἐφάνη χρήσιμος διὰ τὴν διάδοσιν τοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπως ἐπίσης χρήσιμος ἀπεδείχθη ἡ διὰ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου διάδοσις τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς ὅλον τὸν τότε γνωστὸν κόσμον. Ἡ θεία πρόνοια προπαρεσκεύασε ποικιλοτρόπως τὸ ἔδαφος διὰ νὰ σπαρῇ ὁ θεῖος σπόρος τοῦ εὐαγγελίου.
Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν χριστιανὸς φιλόσοφος, ὁ Αὔγουστος Νικόλαος, κρίνων τὰ πρὸ καὶ τὰ μετὰ Χριστὸν ἱστορικὰ γεγονότα, γράφει τὰ ἑξῆς σπουδαιότατα.

Read more »

Κυρ. πρὸ Χρ. Γεννήσεως (Ἑβρ. 11,9-10,32-40)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίου καντιώτου

Πιστι, η μεγαλυτερη δυναμι

(Ἑβρ. 11,30-31)

Λένε, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ δύναμις τοῦ ἀν­θρώπου εἶνε τὰ λεφτά. Ἄλλοι πάλι λένε, ὅ­τι ἡ δύναμί του εἶνε ἡ ἐξυπνάδα, ἢ τὰ ἀξιώματα καὶ οἱ θέσεις, ἢ ἡ τέχνη, ἢ ἡ ἐπιστήμη.

Παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ εἶνε μία ἄλλη δύνα­μι ποὺ δυστυχῶς τὴ λησμο­­νήσαμε· ἡ πίστι. Αὐτὸ λέει ἡ Γραφὴ στὸ 11ο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς. Ἐκεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, ὑμνεῖ ὡς ὑ­ψίστη δύ­ναμι τὴν πίστι· ἡ πίστι, λέει, κάνει θαύματα.
–Θαύματα; θὰ ρωτήσετε. Ναὶ θαύματα, ἀναρί­θμη­τα θαύματα. Ἐπὶ ὧρες καὶ ἡμέρες νὰ μι­λᾶμε, δὲν ἐξαν­τλοῦνται τὰ θαύματά της.
Δὲν ἔχουμε μιὰ θρησκεία ψεύτικη. Ἂν ἦταν ψεύτικη, θὰ συμφω­νοῦσα κ᾽ ἐγὼ νὰ τὴ γκρεμί­σουμε. Ἀλλὰ δὲν εἶνε ψεύτικη. Ὅλα μπορεῖ νά ᾽νε ψέμα, ἕνα δὲν εἶνε ψέμα· ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ διδασκαλία του. Ἐ­κεῖ­νος τὸ εἶπε· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσον­ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).
Δὲν φτάνει ὁ χρόνος γιὰ νὰ διηγηθῇ κανεὶς τὰ μεγαλεῖα τῆς πίστεώς μας, ὅπως ἀ­κούσαμε σήμερα· «Ἐπιλείψει γάρ με διηγούμε­νον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφη­τῶν» (Ἑβρ. 11,32). Γι᾽ αὐτό, ἀπ᾽ ὅλα τὰ θαύμα­τα τῆς πίστεώς μας, θὰ σᾶς πῶ ἕνα μόνο θαῦ­μα. Ποιό δηλαδή; Εἶνε μία παλιὰ ἱστορία (βλ. Ἰησ. Ναυῆ κεφ. 6ο). Read more »

Κυρ. πρὸ Χριστοῦ Γεννήσεως (Ματθ. 1,1-25)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου σε pdf

1. Να πιστευουμε στα ονειρα;

Κυρ. πρὸ Χριστοῦ Γεννήσεως (Ματθ. 1,1-25)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

2. Το ονομα που θα μεινη αιωνια

«…Καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Ματθ. 1,25)

Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου, διαφέρει ἀπὸ τὰ εὐαγγέλια ὅ­λου τοῦ χρόνου. Ὅπως εἴδατε, ἔχει πολλὰ ὀ­νόματα. Τὰ ὀνόματα εἶνε ἑβραϊκά, ὀνόματα ἀν­δρῶν γυναικῶν παιδιῶν, ἀνθρώπων ποὺ ἔ­ζησαν στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, προτοῦ νὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν κόσμο.
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πρὸ Χριστοῦ ἔζησαν μὲ μιὰ ἐλ­πίδα· ὅτι θὰ ἔρθῃ ὁ Χριστὸς στὴ γῆ νὰ σώ­σῃ τὸν κόσμο. Ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν βοσκοὶ ποὺ ἔβοσκαν τὰ πρόβατα στὰ λιβάδια καὶ ἔ­παι­ζαν τὴ φλογέρα, ἄλλοι ἦταν γεωργοὶ ποὺ ἔ­σκαβαν τὴ γῆ, ἄλλοι ἦταν βασιλιᾶδες ἔνδοξοι ποὺ νίκησαν σὲ διαφόρους πολέμους, ἄλ­λοι ἦ­ταν προφῆτες ποὺ μποροῦσαν νὰ δοῦν τί θὰ συμβῇ ὕστερα ἀπὸ ἑκατὸ – διακόσα χρόνια, κι ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν πατριάρχες ὅ­πως ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ.
Τί θὰ πῇ πατριάρχης; Ἀκοῦμε «ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ»· τί θὰ πῇ πατριάρχης; Τότε, τὰ πα­λιὰ ἐκεῖνα χρόνια, οἱ οἰκογένειες ἦταν πολυμελεῖς. Ἂν πᾷς σήμερα σ᾿ ἕνα σπίτι, βλέπεις δύο τρεῖς τέσσερις ἀνθρώπους· στὰ σπίτια ἐκεῖνα τὰ παλιά, τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς, ξέρετε πόσοι ἦταν; Διακόσοι τριακόσοι τετρακό­σοι πεντακόσοι!… Γεννοῦσαν παιδιά, καὶ εἶ­χαν ἐγγόνια καὶ δισέγγονα. Οἱ γενάρχες λοι­πόν, οἱ ἀρχηγοὶ τέτοιων μεγάλων οἰκογενει­ῶν, ὠνομάζονταν πατριάρχες. Καὶ μέχρι σήμερα, μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἔχει πολλὰ παιδιὰ λέγεται πατριαρχική. Τέτοιες οἰκογένειες εἶ­νε σήμερα πολὺ σπάνιες. Μία τέτοια βρῆκα στὴν Πρέσπα. Τώρα ἡ οἰκογένεια ἔχει συνήθως τρία – τέσσερα μέλη, καὶ τελείωσε. Τότε ὅ­μως τὰ σπίτια ἦταν γεμᾶτα παιδιὰ ἐγγόνια καὶ δισέγγονα, εὐλογία Θεοῦ. Ὅπως σ᾿ ἕνα χωριὸ τῆς περιφερείας μας. Εἶχε πεθάνει ἕ­νας γέροντας ἐνενήντα χρονῶν καὶ πῆγα στὴν κηδεία. Ἡ ἐκκλησία ἦταν γεμάτη ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του. Εἶχε δέκα παιδιά, εἰκοσιπέντε – τριάντα ἐγγόνια, καὶ καμμιὰ πενηνταριὰ δισέγγονα. Αὐτὴ εἶνε ἡ πατριαρχικὴ οἰκογένεια, καὶ σπανίζει πλέον. Read more »

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 49, ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Π λ ο υ τ α ρ χ ο ς (48 – 125 μ.Χ.)

ΑΝ ΚΑΙ ὁ φιλόσοφος αὐτὸς ἔζησε κατὰ τὸν Α ΄ μ. Χ. αἰῶνα, ἐν τούτοις τὸν ἀναφέρουμε ἐδῶ, διότι ἀπηχεῖ τίς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, ποὺ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὰρχισε νὰ καταρρέῃ. Ὁ Πλούταρχος βλέπει τὴν ἀθλιότητα τοῦ κόσμου, τῆς ὁποίας αἰτία εἶνε μία· πνεῦμα πονηρὸν εἰσῆλθεν, ἐτάραξε πάντα τὰ πράγματα, ἐνέπλησε κακῶν γῆν τε πᾶσαν καὶ θάλατταν. Ἀλλ᾽ ἡ δυναστεία αὐτοῦ, λέγει ἀλλαχοῦ ὁ Χαιρωνεὺς φιλόσοφος, θὰ διαλυθῇ. Μία νέα περίοδος ζωῆς θὰ ἀνατείλῃ. Ἔκ τινος μικρᾶς χώρας θὰ προέλθῃ ἀγαθὸν μέγα, τὸ ὁποῖον θὰ ἐπεκταθῇ εἰς ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα, ὥστε «τῆς γῆς ὁμαλῆς γε καὶ ἐπιπέδου γενομένης ἕνα βίον καὶ πολιτείαν ἀνθρώπων μακαρίων καὶ ὁμογλώσσων ἁπάντων γενέσθαι».
Διαβάζοντας αυτα δὲν νομίζετε ὅτι ἀκοῦτε ὰπ μακριά την φωνὴν τοῦ προφήτη Ἠσαΐα που λέγει· «Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς ταπεινωθήσεται, καὶ ἔσται πάντα τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν καὶ ἡ τραχεῖα εἰς ὁδοὺς λείας· καὶ ὀφθήσεται ἡ δόξα Κυρίου, καὶ ὄψεται πᾶσα σὰρξ τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ»; (Ἠσ. 40, 3-5· πρβλ. Λουκ. 3, 4-6). Κατὰ τοὺς λόγους τῆς προφητείας αύτης ὑπάρχουν ἀδικίαι – βουνὰ ποὺ φράσσουν τὴν ὁδὸν τῆς ζωῆς, ἀλλ᾽ αὐτὰ μὲ τὴν βαθμιαίαν ἐπίδρασιν τοῦ χριστιανισμοῦ θὰ καταπίπτουν συνεχῶς, καὶ ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ πᾶσα ἄλλη ἀρετὴ θὰ ἐξαπλοῦται, καὶ ἡ συναδέλφωσις τῶν λαῶν ποὺ εἶνε τώρα ὅραμα θὰ γίνῃ πραγματικότης. Πᾶν ὅ,τι εἶνε ἀνώμαλον ὁπωσδήποτε θὰ ἐξαλειφθῇ καὶ θὰ ἐπικρατήσῃ ἡ θεία ἐκείνη ὁμαλότης, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει νὰ συναντώμεθα ὅλοι εἰς τὸ κοινὸν ἐπίπεδον τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ὁ Χριστός, ποὺ βρίσκεται ὑπεράνω ὅλων, εἰς ὕψος ἀπερίγραπτον, «δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς», ἐχαμήλωσε τόσον, ὥστε κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς του συνανεστρέφετο καὶ τοὺς πλέον εὐτελεῖς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους, ποῖος ὀπαδός του θὰ εἶνε ἐκεῖνος ποὺ θὰ κρατῇ τὸ ἰδικόν του ὕψος καὶ δὲν θὰ καταδέχεται νὰ καταβῇ ὀλίγας βαθμίδας διὰ νὰ χαιρετίσῃ καὶ ἐναγκαλισθῇ τὸν ἄλλον;

Read more »

ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ ΦΩΣ!…

Χριστουγεννιάτικο ποίημα ΒΑΣ. ΤΕΡΤΙΠΗ, ἀπό «Ἐνορία» (16/12/1949 ἀρ. φύλ. 87, σελ. 342)

Μιὰ λιτανεία θλιμένοι στρατοκόποι, π᾽ ὅλο κοιτᾶμε πάντα στὴν ἀνατολή
ἕνας μεγάλος ἥλιος νὰ φανεῖ, νὰ χρυσωθοῦν οἱ ἐλπίδες μας κι᾽ οἱ κόποι!…

Μᾶς σύντριψε τοῦ μίσους ἡ κατάρα, γινήκαμε δεσμῶτες στὸ κακό…
προσκυνήσαμε στοῦ πάθους τὸ βωμό,  πνιγήκαμε στοῦ χάους τὴν ἀντάρα!…

Μᾶς σπάραξε τὸ ἄγριο ὄρνιο τοῦ θανάτου!… Κατάδικοι στοῦ ἐρέβους τὸ κελλὶ
οὐρλιάξαμε ἀλλοίμονον, ἀλλοί!!! Μὰ νά! ἡ ἱερὴ πηγὴ φωτάει κεῖ κάτου!…

Ἀδέρφια! Στὴ σπηλιὰ τῆς Βηθλεὲμ νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας καιρός!
καὶ κάθε πόθος μας θὰ βαφτιστεῖ ἱερὸς καὶ κάθε μιὰ καρδιὰ θὰ γίνει Ἐδέμ!…

Μιὰ λιτανεία εὐτυχισμένοι στρατοκόπο θὲ νὰ κοιτᾶμε στὴν μεγάλη ἀνατολή!…
ποὺ ὁ ῾Ήλιος αἰώνια μόνο ἐκεῖ μεσουρανεῖ κι ὅλο χρυσώνει τ᾽ ἀγαθοῦ τὴν ὄψη!…

 ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

L’ÉTOILE DE BETHLÉHEM AUJOURD’HUI

Συζητούν: η Ράνια Γάτου και ο Κυριάκος Κυριαζόπουλος*

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Τα Χριστούγεννα είναι αναμφισβήτητα γιορτή της Εκκλησίας. Ο κόσμος εκτός Εκκλησίας παίρνει τη γιορτή της Εκκλησίας και της δίνει διαφορετικό περιεχόμενο από εκείνο της Εκκλησίας, δηλ. την εκκοσμικεύει, την κάνει spirit of Christmas. Η Ράνια Γάτου και ο Κυριάκος Κυριαζόπουλος διαλέγονται για το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων και το φανταστικό τους νόημα, και για τη σημασία των Χριστουγέννων στη σύγχρονη εποχή.

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΡΑΝΙΑΣ ΓΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ:

Ράνια Γάτου: Περπατώ στη Βηθλεέμ και ατενίζω το Θείο Βρέφος. Αισθάνομαι το δέος της ταπείνωσης του Θεανθρώπου του γεννημένου μέσα σε μια φάτνη από άχυρα. Η υποφαινόμενη γεννήθηκα στην Αθήνα σε ένα δωμάτιο με μεταξωτά σεντόνια… Η γέννηση του Θεανθρώπου είναι το μάθημά μου, το μάθημα της αυτογνωσίας μου. Κυριάκο, ο Θεάνθρωπος, ανθρωπίνως χωρίς καμία βεβαιότητα, και η δική μου η γέννηση με ιατρικό προγραμματισμό! Πόσο ντρέπομαι που δεν έμαθα ακόμη την αφύπνιση που μας χαρίστηκε από την υπερφυή γέννησή του από τον Θεό Πατέρα χωρίς μητέρα στον ουρανό και από την ταπεινή γέννησή Του από την Παναγία Μητέρα Του χωρίς πατέρα στη γη. Ο μικρός Χριστός Θεός και άνθρωπος και η υποφαινόμενη μικρότερη όλων. Γέννηση σημαίνει ερχομός. Σημαίνει είσοδος στην ιστορία του μεγάλου σχεδίου του Θεού. Σημαίνει έξοδος από τη δική μας γνώμη. Δεν είναι σημαντικό πώς ερχόμαστε, αλλά γιατί ερχόμαστε. Συγγνώμη, Θεέ μου, άργησα να Σε καταλάβω, γιατί δεν Σε ξέρω. Γιατί δεν πίστεψα ότι μπορώ να σε γνωρίσω, επειδή άπειρη της αγάπης Σου και άγνωστη στο δικό Σου μεγαλείο. Πόσο μίκρυνε ο Θεός, για να μεγαλώσει ο άνθρωπος. Πόσο μεγάλωσε η ψυχή, για να φωτιστεί το πνεύμα. Κι ο θάνατος νικήθηκε με τη ζωή και με τους ταπεινούς ποιμένες που γνώριζαν τον Θεό, για να τον προσκυνήσουν, καθώς εμείς ειδωλοποιήσαμε την γέννηση του εαυτού μας και της πορείας μας σε έναν δρόμο δικό μας χωρίς Εκείνον. Άραγε ποιά Χριστούγεννα γεννηθήκαμε πραγματικά και τί περιμένουμε να ζήσουμε, τον μύθο του δικού μας ερχομού ή την αλήθεια της δικής Του δόξας;

Κυριάκος Κυριαζόπουλος: Ράνια, δυστυχώς ζούμε τον μύθο του δικού μας ερχομού και όχι την αλήθεια της δικής Του δόξας που απεικονίστηκε στο αστέρι της Βηθλεέμ, όταν Εκείνος, ο Θεός Λόγος, γεννήθηκε ως άνθρωπος στην ταπεινή φάτνη, όταν η Παναγία Μητέρα Του και ο νομικός αλλά όχι φυσικός πατέρας Του Ιωσήφ μετακινήθηκαν στην πόλη καταγωγής του προγόνου τους Δαυϊδ για να απογραφούν σύμφωνα με το νόμο του Αυτοκράτορα της Ρώμης. Το αστέρι εκείνο της Βηθλεέμ, όπως γνωρίζεις, προφητεύθηκε από τον μάγο της Μεσοποταμίας Βαλαάμ, με την έμπνευση την οποία του έδωσε ο Θεός Λόγος πριν γεννηθεί ως άνθρωπος, όταν ο Βαλάκ, ο βασιλιάς της Μωάβ τον κάλεσε στο βασίλειό του για να καταραστεί τους Εβραίους, τους οποίους φοβήθηκε, ενώ αυτοί οδηγούνταν από τον Θεόπτη Μωϋσή στη γη της επαγγελίας μετά τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας. Το αστέρι εκείνο της Βηθλεέμ οδήγησε τους τρεις, κατά την παράδοση, μάγους, του απογόνους του μάγου Βαλαάμ, από τη Μεσοποταμία στο σπίτι όπου διέμενε η Αγία Οικογένεια, για να του προσφέρουν χρυσό, ως Ουράνιο και Αιώνιο Βασιλιά, λίβανο, ως Θεάνθρωπο, και σμύρνα, ως νεκρό άνθρωπο που δεν θα γνώριζε την αποσύνθεση. Ράνια μου, βρίσκεις κάποια σχέση των τριών μάγων με τους ανθρώπους της σύγχρονης εποχής; Read more »

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ., ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η Ελλας πιστη διακονος του χριστιανισμου

Ἐπὶ 20 αἰῶνας ὑπηρετεῖ τὸν Χριστόν! Ἐκλεκτοὶ υἱοὶ καὶ θυγατέρες της ὡς θυμίαμα εὔοσμον ἐκάησαν εἰς τὸν βωμὸν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος τέκνα ὑπῆρξαν οἱ μάρτυρες καὶ οἱ ὁμολογηταί, οἱ ὁποῖοι ἐπότισαν μὲ τὰ αἵματά των Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν. Αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος τέκνα οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι, οἱ ὁποῖοι ἐρρητόρευσαν τὸν θεῖον λόγον ἀπὸ τοὺς ἄμβωνας Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Καισαρείας καὶ Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος τέκνα οἱ ἐμπνευσμένοι ὑμνογράφοι, οἱ ὁποῖοι μὲ ὑπερόχους, μὲ μοναδικοὺς ὕμνους ὕμνησαν τὰ κοσμοϊστορικὰ γεγονότα τῆς γεννήσεως, τῆς βαπτίσεως, τῆς σταυρώσεως καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος. Ἀλλ᾽ αὐτῆς τῆς Ἑλλάδος τέκνα καὶ οἱ μικροὶ μὲν πλὴν ἡρωϊκοὶ ἐκεῖνοι στρατοί, οἱ ὁποῖοι ὑψώνοντες τὸ λάβαρον τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἐπὶ 1.000 ἔτη ἠγωνίζοντο ἐναντίον τῶν βαρβαρικῶν στιφῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως.

Read more »

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ», σελ. 48, ἐκδ. 1998
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Π λ α τ ω ν

(427-347 π.Χ.)

Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ μαθητὴς τοῦ Σωκράτους, ὁ Πλάτων, μὲ τὸν ἀριστοτεχνικόν του κάλαμο ἐζωγράφισε τὴν εἰκόνα τοῦ Δικαίου, ὁ ὁποῖος θὰ σώσῃ τὸν κόσμο.

• Ὁ Δίκαιος, λέγει θὰ γυμνωθῇ, ἀλλ᾽ κανείς δεν θὰ μπορέση ν᾽ ἀφαιρέσῃ ἀπ᾽ αὐτὸν τὴν ἀρετήν. Καὶ ἐνῷ θὰ εἶνε ἀθῷος, χωρίς να έχη ἀδικήση κανέναν ποτέ, ἐν τούτοις θὰ δυσφημισθῇ σαν νὰ εἶχε διαπράξη «τὴν μεγίστην ἀδικίαν». Θὰ δικασθῇ, θὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ θὰ παραμείνῃ «ἀμετάστατος μέχρι θανάτου», δηλαδὴ δὲν θ᾽ ἀλλάξῃ γνώμην. Θὰ μείνῃ ὡς ἀκίνητος βράχος ἐν μέσῳ μαινομένης θαλάσσης. Θὰ βασανισθῇ πολύ. Θὰ μαστιγωθῇ καὶ θὰ τελειώσῃ τὴν ζωήν του μὲ θάνατο φρικτό. Ἐπὶ λέξει· «ἀνασχινδιλευθήσεται».

Ποῖος μελετῶν τὸ περίφημον αὐτὸ περὶ τοῦ Δικαίου χωρίον τῆς συγγραφῆς τοῦ Πλάτωνος δὲν ἐνθυμεῖται παρόμοιον χωρίον τοῦ προφήτου Ἠσαΐου; Ὁ Ἠσαΐας πρὸ 800 ἐτῶν προεφήτευσε τὴν ἔλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ λέγων·

Read more »

ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ ἢ ΔΕΣΜΩΤΑΙ;

‘Απόσπασμα (β)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ

Ὅλοι καὶ ὅλα ζητοῦσαν λύτρωσι, καὶ οἱ φω­νὲς ἔφταναν ως τὸν οὐρανό. Πόνος καὶ πόθος. Ἡ ἀνθρω­πότης πονοῦσε βλέποντας τὰ ἄ­πειρα θύματα σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς, σὲ κάθε ἐκ­δήλωσι τῆς ζωῆς· ἀλλὰ καὶ ποθοῦσε νὰ βγῇ ἀ­π᾽ τὸ λαβύρινθο, νὰ ζήσῃ λυτρωμένη ἀπὸ τοὺς φό­βους ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν τυραννιῶν.
Φωνὲς ἀκούγονταν ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς οἰ­κουμένης· Ἔρχεται! ἔρχεται ὁ Δυνατός, ὁ Σο­φός, ὁ Ἰατρός, ἔρχεται ὁ Λυτρωτής! Καὶ μυστη­ριωδῶς ὅλοι στρέφονταν πρὸς τὴν Ἀνατολή.

Ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη –ἐκτὸς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ– ἐ­­κεῖνο ποὺ αἰσθανόταν περισσότερο τὴν ἀνάγ­κη μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἐπεμβάσεως γιὰ νὰ σω­θῇ ὁ κόσμος, ἦταν ἡ Ἑλλάς. Ἡ πατρίδα μας, ποὺ εἶχε ἀναδείξει τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ποιητὰς κι ἀνέβηκε στὸν κολοφῶ­­να τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως, διαισθάνθη­κε ὅ­τι τὸ κακὸ ποὺ κατέτρωγε τὰ σπλάχνα τῆς ἀν­θρωπότητος ἦταν τέτοιο ποὺ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ θεραπευθῇ μὲ ἀνθρώπινα μόνο μέσα, μὲ ἁ­πλὲς φιλοσοφικὲς συμβουλές. Αὐτές, ὅ­σο ὡραῖες κι ἂν εἶνε, μοιάζουν μὲ ἔμπλαστρα ποὺ προσωρινὰ ἀνακουφίζουν τὸν ἄρρω­στο, ἐνῷ ἡ ῥίζα τοῦ κακοήθους ἀποστήματος μένει μέσα, κ᾽ ἐκεῖ δουλεύει καὶ ἀπειλεῖ νὰ μολύνῃ τὸ αἷμα καὶ νὰ ἐπιφέρῃ τὸ θάνατο.
Μὲ ἔμπλαστρα δὲν σῴζεται ὁ ἄρρωστος. Ὁ μεγάλος ἄρρωστος, ἡ ἀνθρωπότης, χρειαζόταν «φάρμακα ἡρωικά». Ποιός θὰ τὰ ἔδινε;
Ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸ στόμα μεγάλων τέκνων της προφήτευσε, ὅτι θ᾽ ἀνατείλῃ μιὰ χαρμόσυνη ἡ­μέρα, ποὺ τὸ κακό, ὁ «Τυφών», θὰ συντριβῇ κάτω ἀπὸ τὴ δύναμι τοῦ Ἰσχυροῦ καὶ τότε θὰ σημειωθῇ νέα στροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἂς ἀναφέρουμε μερικὲς ἐκλάμψεις τοῦ προ­φητικοῦ πνεύματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἡ ὁποία νωρίς χαιρέτισε τὴ γέννησι τοῦ Λυτρω­τοῦ· ἂς δοῦμε, σὲ δύο συνέχειες, ὡρισμένους προφῆ­τες τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς προφητεῖες τους.

Ο Σωκρατης (469-399 π.Χ.)

Ὁ Σωκράτης ἐ­θεωρεῖτο ὡς ὁ πάντων ἀνδρῶν σοφώτατος. Read more »