Φιοντορ Ντοστογιεφσκι «Αδελφοι Καραμαζοβ»
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on
Δεκ 4th, 2013 |
Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.
ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Ἀδελφοὶ Καραμάζοβ»
«Αυτά που έγιναν στα Ιεροσόλυμα μεταξύ του Πάπα και του Πατριάρχη (Αθηναγόρα) είναι μια εκδήλωση διπλωματίας και τίποτε άλλο, ξένη και απαράδεκτη από θεολογικής πλευράς. Αγαπητέ μου Αντώνιε, μείνετε εσείς οι Ορθόδοξοι εκεί που είστε. Μια μέρα εμείς η αμαρτωλή εκκλησία θα έρθουμε γονατιστοί και θα ζητήσουμε μετάνοια για όσα πράξαμε στην ιστορία».- Όταν ζητήθηκε να εξηγήσει τι σημαίνει «εμείς η αμαρτωλή εκκλησία» εκείνος απάντησε…όπως θα απαντούσε ο άγιος Καθηγούμενος π. Μεθόδιος της Ι. Μονής Εσφιγμένου. Διαβάστε στο βιβλίο με προσοχή τις θεολογικές και πατριωτικές θέσεις του θαρραλέου ρωμαιοκαθολικού καρδιναλίου (Γάλλου Ακαδημαϊκού Ευγένιου ΤΙΣΣΕΡΑΝ. σελ 9 του βιβλίου).

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Ἀδελφοὶ Καραμάζοβ»
Fyodor M Dostoevsky
THE GREAT INQUISITOR
aelef@acci.gr, http://www.eleftheriadis.edu.gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ-ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ:,ΤΗΛ. 210 3818 273, ΚΙΝ. 6997004407
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
O Mῦθος τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ εἶναι ἕνα εἶδος μυθιστορήματος μέσα στὸ ἀνεπανάληπτο ἀριστούργημα τοῦ Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «ἈδελφοὶΚαραμάζοβ» (δημοσιευμένο στὰ 1879-80), τὸ τελευταῖο ἔργο καὶ σχεδὸν ἡ πνευματικὴ διαθήκη τοῦ μεγάλου ρώσου συγγραφέα (Βιβλίο V, Κεφάλαια IV καὶ V). Ὁ Ντοστογιέφσκι τόλμησε νὰ βάλει στὰ χείλη ἑνὸς ἀναρχικοῦ, ἐγκεφαλικὰ ἄθεου καὶ ἀρνητῆ, τοῦ Ἰβὰν Καραμάζοβ τὴν παραβολὴ τοῦ «Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ» στὴν ἐνδιαφέρουσα συζήτηση μὲ τὸν ἀδελφό του, θρησκευόμενο καὶ δόκιμο μοναχό, Ἀλιόσα. Μόνο αὐτὸς μποροῦσε μέσα ἀπὸ τὴν ἀμφισβήτησή του νὰ ἀποκαλύψει τὴν ἀπάτη τῆς ἱδρυματικῆς θρησκείας, ὅπως φαινόταν στὰ μάτια τοῦ Ντοστογιέφσκι ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία. Στὸ μῦθο αὐτὸν ἀναδύεται ἡ φιλοσοφική, ψυχολογική, ἀνθρωπολογικὴ καὶ θεολογικὴ ὀπτικὴ τοῦ Ντοστογιέφσκι γιὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς.
The myth of the “Great Inquisitor” is a story in the unprecedented masterpiece of Fyodor Dostoyevsky,The Brothers Karamazov (published 1879-1880), the last work and spiritual testament of the great Russian writer (Book V, Chapters IV and V). Dostoyevsky dares to put on the lips of his hero Ivan Karamazov, anarchist, intellectual atheist and negativist, the parable of the “Great Inquisitor” during an interesting discussion he has with his brother Alyosha, a novice monk. Only the writer’s doubtful nature could disclose the fraud of the institutional religion of the Papal Church as Dostoyevsky saw it. The philosophical, psychological, anthropological and theological attitude of the author, regarding life and the world, are apparent in his choice of the myth.
Βρισκόμαστε στὸ Μεσαίωνα, ἐποχὴ ὅπου ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση εἶναι πιὸ ἰσχυρὴ ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε. Ἡ ἱστορία, ποὺ μεταφέρει ὁ Ἰβὰν στὸν ἀδελφό του Ἀλιόσα, διηγεῖται τὴν ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στὴ Γῆ, καὶ συγκεκριμένα στὴ Σεβίλη τῆς Ἱσπανίας, τὸν 15ο αἰῶνα. Πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται τὸ ὄνομά Του, πάντοτε ὀνομάζεται «Ἐκεῖνος». Ὅλοι ὅμως Τὸν ἀναγνωρίζουν. Τὸν ὑποδέχονται παραληρῶντας ἀπὸ συγκίνηση. Εἶναι ΕΚΕΙΝΟΣ. Ὁ Ἰησοῦς. Βαδίζει μέσα στὸ πλῆθος. Διασχίζει σιωπηλός, μὲ τὸ ἤρεμο χαμόγελο μιᾶς ἄμετρης εὐσπλαχνίας, τοὺς διαγκωνιζόμενους καὶ συνωθούμενους στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες πιστούς.
We are in the Middle Ages and the Holy Inquisition is more powerful than ever. The story Ivan relates to Alyosha tells of the reappearance on earthof Jesus, specifically in Seville, Spain, in the 15th century. Nowhere in the story is Jesus’ name mentioned. He is always the “One”. And yet the people recognize Him. They welcome him, delirious with joy. He is the ONE. He is Jesus. He now walks through the crowd. He silently traverses the huddling and swarming faithful in the square, the calm smile of an unmeasured compassion on his face. He affectionately touches the faithful and blesses them. He expresses his love, performs miracles and effects cure; he is full of kindness and compassion and he even resurrects a dead girl, daughter of one of the cityrulers.
Ἁπλώνει στοργικὰ ἐπάνω τους τὰ χέρια Του καὶ τοὺς εὐλογεῖ. Ἐκδηλώνει ὅλη τὴν ἀγάπη του, ἐπιτελεῖ θεραπεῖες καὶ θαύματα, ἀνιστᾶ ἀκόμα καὶ τὴν πεθαμένη παιδούλα, κόρη ἑνὸς ἄρχοντα τῆς πόλης, εἶναι γεμάτος καλοσύνη καὶ συμπόνια πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Μέχρις ἐδῶ ἔχουμε τὴ Χριστολογία τῆς θεϊκῆς ἐξουσίας ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ τὶς θαυματουργίες καὶ μὲ τὴ σωτηριώδη ἐπενέργεια τοῦ παναγίου Πνεύματος πάνω στοὺς πιστοὺς τῆς πόλης. Ἀμέσως ὕστερα ἀρχίζει ἡ δράση τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ. Σὲ μιὰ στιγμή, περνᾶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Καρδινάλιος καὶ Μέγας Ἱεροεξεταστής, ἕνας γέρος ἐνενήντα χρόνων, ἀδύνατος καὶ ἀσκητικός, ὁ ὁποῖος, σοκαρισμένος ἀπὸ τὸ θέαμα, συλλαμβάνει τὸν Ἰησοῦ καὶ τὸν πετάει ἄγρια στὴ φυλακὴ μὲ τὴν προειλημμένη ἀπόφαση νὰ Τὸν κάψει στὴν πυρὰ τὴν ἑπόμενη μέρα. Τὴ νύχτα ἀποφασίζει καὶ πηγαίνει ἀνήσυχος νὰ Τὸν ἐπισκεφτεῖ στὸ κελλὶ τῆς φυλακῆς καὶ νὰ συνομιλήσει μαζί Του. Καὶ ἀφοῦ τοῦ ἀνακοίνωσε προκαταβολικὰ τὴ θανατική του καταδίκη, τὸν κατηγορεῖ ὅτι ἦρθε στὴ Γῆ γιὰ νὰ προκαλέσει σύγχυση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ θέλησε νὰ φέρει τὴν ἐλευθερία σὲ ἕνα λαὸ ποὺ εἶναι ἀνίκανος νὰ τὴν χρησιμοποιήσει, γιατὶ ἕνας λαὸς εὐτυχὴς δὲν Read more »


Be the first! 




«Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω, καν ο ουρανός να κατεβή κάτω, καν η γη να ανεβή επάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάση, καθώς μέλλει να χαλάση, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλη τι έχει να κάμη ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν, τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν, μη σας μέλλει, δώσατέ τα δεν είνε ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορεί να σας τα πάρη, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε…» 





1. Τὶς τελευταῖες ἑβδομάδες γίνεται τεράστιος θόρυβος πάλι μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, τὶς νομάδες ΡΟΜΑ ἢ ἀθίγγανους ἢ κοινῶς τσιγγάνους-γύφτους.
Εδώ και αρκετό καιρό ήθελα να γράψω δυο λόγια για κάποιες εκ των πράξεων του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, κ. Βαρθολομαίου, μιας και αποτελεί ιερό όφλημα κάθε πιστού χριστιανού να έχει λόγο για τα τεκταινόμενα στο χώρο της Εκκλησίας (και για να μην παρεξηγηθώ, ξεκαθαρίζω: όσον αφορά πνευματικά ζητήματα και όχι ζητήματα διοίκησης-κοσμικής εξουσίας). Δεν το αποτολμούσα, όμως, για τον λόγο ότι, το στόμα και η γραφίδα μας πρέπει να κηρύττει Ιησού Χριστό και μάλιστα Εσταυρωμένο και Αναστάντα εκ νεκρών και όχι να διχάζει. Το ιερό κήρυγμα οφείλει να φέρνει τον άνθρωπο στον δρόμο του Θεού και όχι να τον απομακρύνει. Γι΄αυτό και είναι αξιοκατάκριτοι εκείνοι που, με πράξεις και λόγια, σκανδαλίζουν τους πιστούς και απομακρύνουν τον άνθρωπο από την Εκκλησία. Αλλοίμονο σ΄ εκείνους, Κληρικούς και λαϊκούς ιεροκήρυκες, εν ημέρα κρίσεως…

«Ούτε μύγα δεν πετάει» από τον Αγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη…