Περι πνευματικης αναισθησιας

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου)

• «Αναισθησία εστὶ νενεκρωμένη αίσθησις, εκ χρο­νίας νόσου και αμελείας εις αναισθησίαν καταλήξασα» (Άγ. Ιωάννης ο Σιναΐτης, Κλίμαξ.)
• «Οίδα σου τα έργα, ότι όνομα έχεις ότι ζης, και νεκρός ει. γίνου γρηγορών…» (Αποκ. 3,1-2)

Σωματικές αισθήσεις, βλάβες και νέκρωσή τους.

Οι πνευματικές αισθήσεις.

Την συνέχεια εδώ: http://agonasax.blogspot.com/2011/12/blog-post_08.html

ΑΛΛΟ ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΩΜΕ!!!

ΤO EΣTEMENO ΘHΡIO THΣ AΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ

Χρυσό μετάλλιο στον Πάπα από……Ορθοδόξους!

Μέχρι σήμερα ξέραμε ὅτι χρυσὰ μετάλλια ἀπονέμονται σὲ πρόσωπα ποὺ διακρίθηκαν σὲ κάποιον ἡρωϊκὸ ἢ ἀλτρουιστικὸ ἀγώνα ἢ σὲ κάποια ἔρευνα ποὺ ὠφελεῖ γενικότερα τὴν κοινωνία.
Τώρα ὅμως πληροφορούμαστε καὶ γιὰ προσφορὰ χρυσοῦ μεταλλίου στὸν ἡγέτη τῆς παναιρέσεως καὶ τῆς παναμαρτίας, τὸν Πάπα. Στὸ πρόσωπο ποὺ ἐνσαρκώνει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴν ἔπαρση καὶ τὴν ἀπόλυτη κοσμικὴ ἐξουσία. Διαβάστε τὴν εἴδηση (aktines.blogspot.com 7/10/2011) : «Πόλη τοῦ Βατικανοῦ, 5 Ὀκτωβρίου 2011. Σύμφωνα μὲ ρωμαιοκαθολικὰ Μ.Μ.Ε. στὸν Πάπα Βενέδικτο XVI ἀπονεμήθηκε τὸ Χρυσὸ Μετάλλιο τοῦ Ἀποστόλου Ἰάσονα τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ ἀντιπροσωπεία τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης. Τὸ μετάλλιο ἔδωσαν προσωπικὰ ὁ πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἀποφοίτων καὶ οἱ ὑποψήφιοι διδάκτορες τοῦ πανεπιστημίου, Στέφανος Ἀθανασίου καὶ ὁ Γενικὸς Γραμματέας Σίσκος Ζήσης.
Στὸ χαιρετισμό του ὁ Πάπας πρὸς τοὺς προσκυνητές, ποὺ συγκεντρώθηκαν στὴν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἀπευθύνθηκε στὴν ἀντιπροσωπεία τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, λέγοντας ὅτι αἰσθάνθηκε “ βαθιὰ τιμὴ” μὲ αὐτὴ τὴν “ χειρονομία”, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα “εὔγλωττο σύμβολο τῆς αὐξανομένης κατανοήσεως καὶ τοῦ διαλόγου μεταξὺ Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων”».
Ἀλλὰ τί εἶναι ὁ Πάπας; Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀντικατέστησε τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο! Ὁ Παπισμὸς εἶναι ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τοῦ ἀθεϊστικοῦ οὑμανισμοῦ, κατὰ τὸν ὅσιο Ἰουστίνο Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος προσθέτει: Τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα «εἶναι ἡ τελευταία μεταμόρφωσις (transformatio) καὶ ἡ τελικὴ ἀποθέωσις (glorificatio) τοῦ οὐμανισμοῦ». Στὴν αὐτοαποκαλουμένη Ρωμαϊκὴ «ἐκκλησία» ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἀπωθήθηκε στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν θέση του τοποθετήθηκε ὁ ἀναπληρωτὴς Vicarius Christi, δηλαδὴ ὁ Πάπας!
Κατὰ τὸν ἴδιο Ὅσιο «στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις, τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως στὴν ἁμαρτία εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τὸ νὰ θέλει κανεὶς νὰ γίνει καλὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του». Ἔτσι ὅμως ἐξισώνεται ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ γίνει καὶ αὐτὸς θεὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ Παπισμοῦ, κατὰ τὸν ὅσιο Ἰουστίνο, ἔγκειται στὴν τόλμη του νὰ ἀναγάγει σὲ δόγμα τὸν σατανικὸ πόθο τοῦ ἀνθρώπου νὰ αὐτοθεωθεῖ. Μὲ ὅλα αὐτὰ ὁ Παπισμός, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἴδιος Ὅσιος, τὸ μοναδικὸν «ἐργαστήριον σωτηρίας» στὸν κόσμο τοῦτο, ἡ Ἐκκλησία, μεταβάλλεται βαθμηδὸν εἰς δαιμονοποιημένον «ἐργαστήριον ἐκβιασμοῦ ἀνθρωπίνων συνειδήσεων καὶ ἀπανθρωπίας».
Αὐτὰ βράβευσαν μὲ χρυσὸ μετάλλιο ὁ Σύλλογος Ἀποφοίτων καὶ οἱ ὑποψήφιοι διδάκτορες τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Στέφανος Ἀθανασίου καὶ ὁ Γ. Γ. Σίσκος Ζήσης! Εὖγε τους!
Εἶναι νὰ μὴν κυριεύεται ἡ Ὀρθόδοξη ψυχὴ ἀπὸ βαθυτάτη μελαγχολία καὶ ἱερὴ ἀγανάκτηση;

«Ο ΣΩΤΗΡ»,01/12/2011

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Η ΚΑΚΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ

Εἶναι γνωστὸ τὸ γεγονὸς τῆς βράβευση τοῦ μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Βόλου καὶ ἀπὸ τὸν ἐντόπιο Μητροπολίτη κ. Ἰγνάτιο, ποὺ δήλωσε «ἔμπλεος χαρᾶς καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν ἐν Τριάδι Θεὸν γιὰ τὴν ἐκεῖ παρουσία» τοῦ κ. Ζηζιούλα, τὸν ὁποῖο θεωρεῖ ὡς «λαμπρὸ ἐκπρόσωπο, τὸν πρεσβευτὴ τῆς ἑλληνόφωνης θεολογίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν διεθνὴ ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἀκαδημαϊκὸ χῶρο»!
Στὴν βράβευση παραβρέθηκαν: ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνὸς καὶ οἱ ἑλλαδίτες μητροπολίτες Τρίκκης, Θεσσαλιώτιδος, Ἐλασσῶνος, Μεσσηνίας καὶ Ρεντίνης. Χαιρετισμὸ ἔστειλαν οἱ κοσμήτορες τῶν θεολογικῶν Σχολῶν Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης. Ὁ πρῶτος, ὁ κ. Μπέγζος εἶπε: «Ἐὰν Ὀρθοδοξία εἶναι ὄντως ἡ ὀρθὴ δόξα, τότε Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ τοῦ 20ου καὶ τοῦ 21ου αἰῶνα εἶναι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης». Ὁ δεύτερος, ὁ κ. Τρίτος, εἶπε πὼς ὁ κ. Ζηζιούλας εἶναι ἕνας «ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους συγχρόνους ὀρθοδόξους θεολόγους»!
Ὡς ἐκ τούτου, καὶ ἐπειδὴ πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ κάθε βαθμοῦ, ἔχουν τὴν βαθειὰ πεποίθηση ὅτι ὁ κ. Ζηζιούλας διδάσκει αἱρετικὲς θέσεις, –κι αὐτὸ ἔχει καταγγελθεῖ στοιχειοθετημένα– θεωροῦμε ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἔχει καθῆκον νὰ πάρει θέση γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ κ. Ζ. Τὰ ἐρωτήματα εἶναι: Τὰ ὀρθόδοξα σημεῖα τῆς διδασκαλίας του, τοῦ δίνουν τὸ δικαίωμα σὲ ἄλλα σημεῖα νὰ αἱρετίζει; Αὐτὴ ἐξ’ ἄλλου, δὲν εἶναι ἡ προσφιλής, ἀλλὰ δόλια μέθοδος τῶν οἰκουμενιστῶν; Ὁ κ. Ζ. θεολογεῖ ἢ φιλοσοφεῖ; Ἂν θεολογεῖ πρωτοτύπως, (ὅπως ὁ ἴδιος πιστεύει καὶ οἱ περιτρεχάμενοι τὸν κολακεύουν) σημαίνει ὅτι ἔχει καθαρθεῖ καὶ φωτιστεῖ, ὥστε νὰ δύναται νὰ ἐγγίζει ἐξ ἐμπειρίας τὰ περὶ τοῦ θείου; Ἂν θεολογεῖ φιλοσοφῶν, μᾶλλον βλάπτει τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ἂν φιλοσοφεῖ θεολογῶν, τότε πρέπει νὰ παραιτηθεῖ τουλάχιστον ἀπὸ ἐπίσκοπος καὶ νὰ ἀφοσιωθεῖ στὸν πειρασμικὸ πειραματισμὸ ποὺ ἐμπνέει ὁ ἐφευρευτὴς κακῶν.
Δημοσιεύσαμε πρόσφατα ἕνα ἐκτεταμένο κείμενο, στὸ ὁποῖο περιελαμβάνοντο οἱ βασικότερες αἱρετικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλας καὶ ἡ ἀναίρεσή τους μὲ βάση τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὴν βοήθεια τῶν ἐν Ἑλλάδι θεολόγων. Τὸ παρὸν ἄρθρο σκοπὸ ἔχει νὰ πληροφορήσει, ὅτι αἱρετικὲς θέσεις στὸ ἔργο τοῦ κ. Ζ. ἔχουν ἐπισημάνει, ὄχι μόνο οἱ ἐν Ἑλλάδι θεολόγοι, ἀλλὰ καὶ θεολόγοι τῆς ὑπόλοιπης Εὐρώπης, ὅπως πολλοὶ ἀγγλόφωνοι ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι θεολόγοι. Καὶ ἡ δική τους ἐτυμηγορία ἔχει μεγαλύτερη σημασία γιὰ τὸν ἑξῆς σημαντικό λόγο: τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν κειμένων καὶ ἄρθρων τοῦ κ. Ζηζιούλα εἶναι δημοσιευμένο σὲ ξένα περιοδικὰ καὶ δὲν ἔχει ἀκόμα μεταφρασθεῖ στὰ ἑλληνικά. Ὡς ἐκ τούτου, τὶς αἱρετίζουσες ἰδέες του οἱ ἀγγλόφωνοι θεολόγοι τὶς διάβασαν πρωτοτύπως στὴν μητρική τους γλῶσσα καὶ ἔτσι μὲ μεγαλύτερη εὐκολία διέκριναν τὰ κακόδοξα σημεῖα τῆς θεολογία του. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ δώσουμε μεγάλη προσοχὴ στὴν κριτικὴ ποὺ τοῦ ἐξασκοῦν.
Ἐκδόθηκε τὸ 2008 ἕνας τόμος ἀφιερωμένος στὴν θεολογία τοῦ κ. Ζηζιούλα ἀπὸ τὸν Douglas H. Knight, μὲ τίτλο «Ἡ θεολογία τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα». Ἐκεῖ διαβάζουμε ὅτι ὁ κ. Ζ. «κατηγορήθηκε ὡς ὑπαρξιστὴς» καὶ ὅτι «εἰσήγαγε μιὰ διάσταση φιλοσοφικὴ στὴ χριστιανικὴ πίστη» (Douglas H. Knight, Ἡ θεολογία τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα, Εἰσαγωγή, σελ. 21, ἐκδ. Degiorgio 2008). Ὁ Ζηζιούλας «εἶναι φιλόσοφος στὸ βαθμὸ ποὺ μιλάει μὲ ἀφετηρία τὴ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία καὶ παράδοση, καὶ μόνον ἡ προκατάληψη ἀπέναντι στὴ διακριτὴ πρόταση τῆς Χριστιανικὴς θεολογίας ἀποτρέπει τὴν ἀναγνώριση τῆς φιλοσοφικῆς ποιότητας τοῦ ἔργου του» (Ὅπ. παρ., σελ. 17).
Στὸ σημεῖο αὐτό, βέβαια, συμφωνοῦν καὶ Ἕλληνες θεολόγοι, ὅπως ὁ καθηγητὴς Φαράντος, ὁ ὁποῖος ἔδειξε ὅτι «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸν κ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερον δὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική. Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας καὶ κατηγορίας, ὅπως θεία ἀποκάλυψις, Ἁγ. Γραφὴ καὶ Ἱ. Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, πίστις κλπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν». Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀπαιτεῖ, ὅταν ὁμιλοῦμε θεολογικά, νὰ διατυπώνουμε τὶς ἀπόψεις μας «μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴν προσκρούσωμε σὲ λογικὲς ἀντιφάσεις καὶ σὲ βασικὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα»! (Μ. Φαράντου, Οἰκουμενισμὸς ἢ Ὀρθοδοξία; Ἡ κρίση τῆς θεολογίας τοῦ Ἰω. Ζηζιούλα).
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Douglas παραθέτουμε κάποιες ἀπὸ τὶς …περίεργες θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι οἱ πνευματικοὶ καὶ οἱ θεολόγοι, ποὺ ἕως τώρα ἀρνοῦνται πεισμόνως καὶ περιέργως νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ ἔργο του, ἂν καὶ ἔχουν τὶς γνώσεις καὶ τὶς δυνατότητες πρὸς τοῦτο (ποὺ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε), θὰ θελήσουν καταπιαστοῦν μὲ τὴν «θεολογία» τοῦ κ. Ζηζιούλα, καὶ νὰ ἀναλύσουν τὶς καταγγελόμενες ἐπὶ αἱρέσει θέσεις του, ὥστε νὰ γνωρίσουν καὶ οἱ ὑπόλοιποι ποιμένες, νὰ μάθει ὁ λαὸς καὶ νὰ προφυλάσσονται.
Καὶ τοῦτο διότι ὁ κ. Ζηζιούλας δὲν εἶναι μόνο ἕνας στοχαστὴς ἢ ἕνας φιλόσοφος, ποὺ τότε θὰ ἦταν ἐλεύθερος νὰ διατυπώνει ὁποιαδήποτε ἄποψη θέλει. Ὁ κ. Ζηζιούλας παρουσιάζεται ὡς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, ὑποτίθεται κατασταλαγμένος στὴν πίστη, γι’ αὐτὸ καὶ διδάσκαλος τῶν πιστῶν· καὶ ἐὰν –ὅ,τι λέγει– διαφέρουν ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐὰν εἶναι κακόδοξα καὶ αἱρετικά, καὶ παρ’ ὅλο ποὺ τοῦ ὑποδείχθηκε συνεχίζει νὰ τὰ ὑποστηρίζει, ἀσφαλῶς καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίζει κατέχων τὸν τίτλο τοῦ διδασκάλου καὶ λειτουργοῦ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἂς δοῦμε, λοιπόν, κάποιες ἀπὸ τὶς θέσεις του αὐτές, ὅπως τὶς παρουσιάζουν σὲ ἕνα συλλογικὸ Τόμο ὁ Douglas H. Knight καὶ ἄλλοι θεολόγοι (Ἕλληνες καὶ ξένοι). Ὁ ἐκδότης θεωρεῖ ὅτι ὁ τόμος αὐτὸς ἀποτελεῖ «ἀποτίμηση τῆς θεολογίας τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα», ὁ ὁποῖος ὣς τώρα (ἡ ἔκδοση ἔγινε τὸ 2008) δὲν ἀντέκρουσε τὴν κριτικὴ ποὺ ἐδέχθη.
Γράφει ὁ ἐκδότης: «Ὁ Ζ. διδάσκει ὅτι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἔχει τὴν αἰτία της στὸν Πατέρα καὶ πὼς ἡ μοναδικότητα αὐτῆς τῆς πηγῆς βρίσκει τὴν πληρέστερη ἔκφρασή της στὸν ὅρο ΄μοναρχία΄. Ὁ Πατέρας εἶναι ἡ δύναμη ποὺ ἐλεύθερα ἐνεργεῖ ὅπως ἐνεργεῖ καὶ εἶναι ἡ μοναδικὴ πηγὴ ὅλων τῶν ἐνεργημάτων. Ὁ Ζ. ἀποκαλεῖ τὸν Πατέρα τὸ ΄αἴτιο΄, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ ὅρος “αἴτιο” δὲν ἔχει τὴ ἄψυχη καὶ ἀπρόσωπη δευτερεύουσα ἔννοια τῆς λέξεως “πηγή”. Ἀλλά, ἂν ἀνακαλύψουμε πὼς οἱ ἀγγλικὲς ὑποδηλώσεις τῶν ὅρων ”αἴτιο” καὶ ”πηγὴ” εἶναι ἐξίσου ἀπρόσωπες, ἴσως ὁ ὅρος ”ἱδρυτής”, γιὰ παράδειγμα, νὰ εἶναι ἕνας καλύτερος τρόπος νὰ μεταφράσουμε τὴν ἑλληνικὴ λέξη ”αἰτία” καὶ ἔτσι νὰ διασφαλίσουμε τὴν ἐλευθερία τοῦ Πατρὸς καὶ τὸ ἔργο του. Ὁ  Θεὸς δὲν εἶναι Θεὸς μόνο λόγῳ τῆς ΄ἀρχῆς΄ τοῦ Πατρός, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὴν ἀρχὴ τοῦ Πατρὸς ἀναλαμβάνει καὶ ἀποδέχεται, υἱοθετεῖ καὶ ἀσπάζεται ὁ Υἱός» (Douglas H. Knight, ὅπ. παρ., σελ. 26).
«Ὁ Πατέρας εἶναι Πατέρας ἐπειδὴ ὁ Υἱὸς ποὺ ἀνταποκρίνεται σ’ αὐτὸν τὸν ἀποκαλεῖ μ’ αὐτὸ τὸ ὄνομα. Καθὼς ὁ Πατέρας εἶναι ἐλεύθερος νὰ εἶναι Πατέρας γιὰ τὸν Υἱό, ἡ δημιουργία δὲν ἀποτελεῖ ἀναγκαῖο ἀποτέλεσμα τῆς ὕπαρξής τους. Ἀφοῦ ὁ Θεὸς δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δημιουργία του, αὐτὴ μπορεῖ πραγματικὰ νὰ στηρίζεται πάνω του καὶ νὰ παραλαμβάνει τὴν ἐλευθερία ἀπ’ αὐτόν.
»Κατὰ παρόμοιο τρόπο, ὁ Υἱὸς δὲν ἐνεργεῖ ἀφ’ ἑαυτοῦ· δὲν ἐργάζεται ὡς μονάδα. Ἐνεργεῖ στὰ πλαίσια τοῦ ἔργου τοῦ Πατρός, καὶ ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει μὲ τὸν Πατέρα καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ συνεργεῖ μὲ τὸν Πατέρα, τὸ ἔργο του ἐπιβεβαιώνει τὴ μοναρχία τοῦ Πατρός» (ὅπ. παρ., σελ. 27).
«Στὴν παρουσίαση τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ χρίσματος, ὁ Ζηζιούλας τακτικὰ ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ δύο αὐτὲς στιγμὲς τῆς εἰσαγωγῆς στὰ Χριστιανικὰ δόγματα ἐπιφέρουν μία ὀντολογικὴ ἀλλαγὴ στὸ πρόσωπο, ἢ στὴν ὑπόσταση ἐκείνων ποὺ κατηχοῦνται. Δὲν ἀνήκουν πλέον στὴν ἀποχαλινωμένη ἀπροσώπη τάξη τῆς φύσεως, ἀλλὰ συμμετέχουν σὲ μία ἄλλη τάξη, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἀγαπητικη υἱϊκὴ σχέση ποὺ ἀπολαμβάνει ὁ Υἱὸς μὲ τὸν Πατέρα, ἐντὸς καὶ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Philip Rosato Sj., Ἡ χειροτονία τῶν Βαπτισμένων: Οἱ Λαϊκοὶ ὡς μία τάξη τῆς Ἐκκλησίας, Εἰς Douglas H. Knight «Ἡ θεολογία τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα», σελ. 248).
«Ἔτσι, ὁδηγούμενοι ἀπὸ τὸ θεῖο Πνεῦμα ὥστε νὰ ἀποκαλοῦν τὸν Πατέρα «Ἀββᾶ» (πβ. Ρωμ. 8:15-17» Γαλ. 4:6-7), καὶ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ «Κύριο» (πβ. Κορ. Α’ 12:3), οἱ πιστοὶ περνοῦν ἀπὸ τὴ βιολογικὰ προσδιορισμένη, στὴν πνευματικὰ προσδιορισμένη ὑπόστασή τους, ἀπὸ τὸ ἀσταθὲς καὶ ἐξατομικευμένο εἶναι τους, στὸ ὁριστικὸ καὶ κοινοτικό τους εἶναι. Σύμφωνα μὲ τὸν Ζηζιούλα, ἡ υἱϊκη ταυτότητα τῆς τάξεως τῶν Χριστιανῶν, ἀξιώνει ὁ πρῶτος καὶ σπουδαιότερος αἴτιος τῶν εἰσαγωγικῶν τους μυστηρίων, νὰ εἶναι ὁ Πατέρας. Ἡ ἐπενέργεια τῶν μυστηρίων αὐτῶν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν αἰώνια, φιλάνθρωπη βούληση τοῦ Δημιουργοῦ ὥστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ περιχωρηθοῦν στὴ διαπροσωπική του ὕπαρξη μὲ τὸν Υἱὸ ἐντὸς καὶ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
»Ἡ προτεραιότητα ποὺ ἀποδίδεται στὴν ἐνέργεια τοῦ Πατρὸς-Δημιουργοῦ, ὅσον ἀφορᾶ στὸν προσδιορισμὸ τῆς θεολογικῆς ταυτότητας τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ κεντρικὸ σημεῖο ἐντρύφησης στοὺς Ἕλληνες πατερικοὺς συγγραφεῖς. Ὁ Ζηζιούλας τὸ ἀποδίδει αὐτὸ ὡς ἑξῆς:

»”Ἡ Ἐκκλησία ὑφίσταται πρωτίστως ἐπειδὴ ὁ Πατέρας —ὡς διακριτὸ πρόσωπο— ἐπιθυμεῖ τὴν ὕπαρξή της. Εἶναι ἡ πρωτοβουλία καὶ ἡ εὐδοκία τοῦ Πατρὸς ποὺ ἔφερε τὴν Ἐκκλησία στὴν ὕπαρξη. Ἀλλὰ πέραν τούτου, εἶναι ὅτι στὸν Πατέρα —ὡς προσώπου διακρίτου ἀπὸ τὸν Υἱό—, ἡ Ἐκκλησία θὰ παραδοθεῖ στὸ τέλος, ὅταν ὁ Χριστὸς παραχωρήσει τὰ πάντα σὲ αὐτόν. Ἔτσι, ὅσον ἀφορᾶ τὴν καταγωγική της ἀρχὴ ἀλλὰ καὶ τὸν προορισμό της, ἡ Ἐκκλησία εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ “Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ” (Θεὸς=ὁ Πατέρας στὴν Βίβλο), πρὶν ἀκόμη θεωρηθεῖ ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἢ ἐκείνου ἢ τοῦ ἄλλου τόπου» (Ἰωάννη Ζηζιούλα, «The Mystery of the Church in the Orthodox Tradition», One in Christ 24 (1988) σ. 295).

»Ἐδῶ ὁ Ζηζιούλας ὑπογραμμίζει τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ φιλάνθρωπος σκοπὸς τοῦ διακρίτου προσώπου, τοῦ Πατρός, εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ὁ ἀπώτερος στόχος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ σαφῶς «θεολογικὴ» μᾶλλον, παρὰ χριστολογικὴ ἢ πνευματολογική, ἑρμηνεία τῆς ὕπαρξης τῆς Ἐκκλησίας, δὲν σημαίνει βεβαίως ὅτι ὑποβαθμίζονται οἱ ἀντίστοιχοι ρόλοι τοῦ Λόγου καὶ τοῦ Πνεύματος στὴν ἱστορικὴ θεμελίωση καὶ στὸν ἐσχατολογικὸ προσανατολισμὸ τῆς Ἐκκλησίας. Προορίζεται νὰ διατυπώσει μία ἰσχυρὴ σύγχρονη ἐπανατοποθέτηση τῆς πίστης τῶν Ἑλλήνων πατερικῶν συγγραφέων, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει, «ἀπὸ τὸν Ἀδάμ», ἐὰν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας τὸ σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας, ἢ «ἀπὸ τὸν Ἄβελ», ἂν δώσουμε ἔμφαση στὸ κατάλοιπο τῶν δικαίων τῆς ἀνθρωπότητας. Ἡ ἐπιμονὴ αὐτὴ στὴν προτεραιότητα τοῦ Πατρὸς-Δημιουργοῦ, ὅσον ἀφορᾶ στὴ θεϊκὴ ἐνέργεια τῆς ἵδρυσης καὶ καθοδήγησης τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει τὴν ἀφετηρία της στὴν σπλαχνικὴ βούληση τοῦ πρώτου προσώπου τῆς Τριάδος.
Ἐπειδὴ ὁ Πατέρας-Δημιουργὸς εἶναι πρώτιστα ἀγάπη, εἶναι σὲ θέση νὰ στείλει στὸν κόσμο τόσο τὸν Υἱὸ-Ἀναδημιουργό, ὁ ὁποῖος εἶναι πρωταρχικὰ ἀγαπώμενος καὶ ἀγαπῶν, ἄλλα καὶ τὸ Πνεῦμα-Μεταδημιουργό, τὸ ὁποῖο εἶναι κυρίως ἀγαπώμενο. Μὲ ἐκκλησιαστικοὺς ὅρους αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἀγαπητικὴ προαίρεση τοῦ Πατρὸς νὰ ὑπάρχει μία τάξη βαπτισμένων καὶ χρισμένων προσώπων, εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς “Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ”. Ἡ βάση αὐτὴ ἀποκαλύπτεται μέσα στὴν ἱστορία μὲ τὴν προσδοκία, τὴν ἔλευση καὶ τὸν θρίαμβο τοῦ ἐνσαρκωμενου Υἱοῦ. Μέσα στὸ γεγονὸς-Χριστός, ἡ υἱϊκὴ ὕπαρξη τοῦ Λόγου γίνεται, σὲ δεδομένο χρόνο καὶ τόπο, ὁρατὴ καὶ ἁπτὴ διὰ τῶν ἀγαπημένων καὶ ἀγαπώντων ἀνθρώπων, τὸ μυστικὸ σῶμα τῶν Χριστιανῶν, ἀναγεννημένων μέσα στὸ μυστήριο τοῦ Πάσχα. Μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ “Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ” ἀποκτᾶ μία συγκεκριμένη ἁγιότητα καὶ ὁριστικοποιεῖται, ὡς ὁ ἀγαπημένος λαός, ὁ μυστικὸς ναὸς τῶν Χριστιανῶν. Διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς Πεντηκοστῆς ἐξαγιαζονται, ὥστε νὰ πραγματώσουν τὰ ρήματα, τοὺς συμβολισμοὺς καὶ τὶς προεικονίσεις τῶν ἐσχάτων μέσα στὴν ἱστορία μέχρι τὸ μυστήριο αὐτὸ νὰ βρεῖ τὴν ἐκπλήρωσή του. Ἔτσι, γιὰ νὰ ἐκφραστῶ μὲ τὰ λόγια τοῦ Ζηζιούλα ποὺ παρέθεσα, προορίζονται νὰ θεωρηθοῦν μέλη αὐτῆς τῆς ecclesia Dei (“Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ”), πρὶν ἀκόμη ἐννοηθοῦν ὡς μετέχοντες στὴν ecclesia Christi (“Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ”), ἢ στὴν Ἐκκλησία “αὐτοῦ ἢ ἐκείνου τοῦ τόπου”, δηλαδὴ στὴν ecclesia Spiritus (“Ἐκκλησία τοῦ Πνεύματος”). Στὴν πραγματικότητα, ὁ Ζηζιούλας μὲ τὴ θεολογία τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ χρίσματος, ἐπιβεβαιώνει τὸ ἀξίωμα ὅτι ἡ οἰκονομικὴ Τριάδα εἶναι ἡ ἐνδοκοσμικὴ Τριάδα, καὶ ἀντιστρόφως. Οἱ ρόλοι τῶν τριῶν θείων Προσώπων, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀρχή, στὴ φύση καὶ στὸν σκοπὸ τῆς ὕπαρξης τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὸν χρόνο, προηγοῦνται τῆς μίας θείας οὐσίας μέσα στὴν ἐνδοκοσμικὴ πραγματικότητα στὴν ὁποία τὰ τρία Πρόσωπα μετέχουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο» (Πβ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, «The Doctrine of God the Trinity Today: Suggestions for an Ecumenical Study», in Alasdair Heron, London: BCC, 199,1 σσ. 19-32, Εἰς  Philip Rosato Sj., Ἡ χειροτονία τῶν Βαπτισμένων: Οἱ Λαϊκοὶ ὡς μία τάξη τῆς Ἐκκλησίας, Εἰς Douglas H. Knight «Ἡ θεολογία τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα» σελ. 248-250).
«Σὲ ὁρισμένους Ὀρθοδόξους ἀναγνῶστες, ἡ θέση ποὺ ἐμφαντικὰ  σημειώνει ὁ Ζηζιούλας ὅτι οἱ βαπτισμένοι καὶ οἱ χρισμένοι ἀνήκουν πρωταρχικὰ στὴν “Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ”, παρὰ στὴν “Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ” ἢ στὴν “Ἐκκλησία τοῦ Πνεύματος”, θὰ μποροῦσε νὰ φανεῖ καινοφανὴς καὶ προκλητική. Ἡ ἐπιμονὴ στὴν πρωταρχικότητα τῆς τάξεως τῶν βαπτισμένων καὶ χρισμένων, ὡς ἀπαραίτητου προαπαιτούμενου γιὰ ὅλες τὶς ἄλλες τάξεις, θὰ μποροῦσε ἐπίσης νὰ φανεῖ ὅτι ἐπαπειλεῖ τὸν σεβασμὸ ποὺ ἀποδίδεται στοὺς χειροτονημένους λειτουργοὺς καὶ τὴν ὑπακοὴ ποὺ τοὺς ὀφείλεται γιὰ τὴν εὐημερία καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ περισσότεροι Ὀρθόδοξοι, ὡστόσο, ἐπικροτοῦν τὴν ἔμφαση ποὺ δίνει ὁ Ζηζιούλας στὴ θεολογικὴ ταυτότητα ἐκείνων ποὺ λαμβάνουν τὰ μυστήρια τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ χρίσματος. Οἱ διαβεβαιώσεις του δὲν ὁδηγοῦν σὲ καμιὰ παραπλανητικὴ υἱοθέτηση μοντέρνων δημοκρατικῶν τάσεων, ἢ σὲ λανθασμένη μεταφορὰ στοὺς λαϊκοὺς τῆς τιμῆς ποὺ εἶχε ἀποδοθεῖ πρωτύτερα στὴν ἱεραρχία. Εἶναι παραδειγματικὰ σαφὲς γιὰ τὸν Ζηζιούλα ὅτι ἡ θεμελιώδης ἰσότητα δὲν ἔχει γίνει περισσότερο σημαντικὴ ἀπὸ τὴν ἐκ Θεοῦ ἐπιτρεπομένη ἐξουσία μέσα στὴν Ἐκκλησία.
»Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, ἡ ἄποψη ποὺ πρότεινε ὁ Ζηζιούλας, θὰ μποροῦσε κατ’ ἀρχὴν νὰ θεωρηθεῖ ὡς μία καινοτόμος διατύπωση τῆς ταυτοτήτας τῶν βαπτισμένων καὶ χρισμένων. Στὰ κείμενα τῆς Β’ Βατικάνειας Συνόδου δὲν γίνεται κατηγορηματικὴ ἀναφορὰ στὴν ὕπαρξη μιᾶς “τάξης” Χριστιανῶν ποὺ μοιράζονται ἕνα νέο ὀντολογικὸ πρόσωπο ποὺ μετέχει στὴν υἱϊκὴ σχέση τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα, ἐντὸς καὶ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅμως ἡ τοποθέτηση τοῦ Ζηζιούλα σαφῶς συνάδει, καὶ ἴσως ἀποδίδει μὲ μεγαλύτερη διαύγεια, τὸν θεολογικὸ στόχο τοῦ σχετικοῦ κειμένου τῆς Β’ Βατικάνειας Συνόδου, τὸ ὁποῖο ἐπιβεβαιώνει ὅτι οἱ λαϊκοὶ συναποτελοῦν τὴν κοινὴ ἢ βαπτισματικὴ ἱεροσύνη. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἡ ἱεροσύνη εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ἱεραρχικὴ ἢ λειτουργικὴ ἱεροσύνη τῶν χειροτονημένων, συνδέεται ἀναγκαστικὰ μὲ αὐτήν. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ποὺ μαθαίνουν τὴ σχετικὴ δήλωση, ὅτι τὸ βάπτισμα καὶ τὸ χρῖσμα τοὺς ἐντάσσει συνεπαγωγικὰ στὴ διαδικασία τῆς χειροτονίας τους ὡς μελῶν τῆς τάξεως τῶν Χριστιανῶν, θὰ μποροῦσαν σαφῶς νὰ τὴν ἀποδεχτοῦν, ὡς διευκρίνηση τῆς θέσεως ὅτι ἀνήκουν σὲ μία κοινὴ ἱεροσύνη.
»Ἐπιπλέον, ἡ ἔμφαση στὴν ἔννοια τοῦ Πατρὸς-Δημιουργοῦ ὡς κοινότητα τοῦ ἀρχικοῦ εἰσηγητῆ καὶ τελικοῦ ἐγγυητῆ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀπέδιδε ἐναργέστερα τὴ φράση αὐτὴ τῆς Β΄ Βατικάνειας Συνόδου. “Οἱ πρεσβύτεροι συγκεντρώνουν τὴν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ μαζὶ ὡς μία κοινότητα ζωντανῆς ἑνότητας, καὶ τὴν ὁδηγοῦν διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν Πνεύματι στὸν Θεὸ Πατέρα”. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἀγαπητικὴ ὑποδοχὴ τοῦ πρώτου προσώπου τῆς Τριάδος συνιστᾶ τὸ τέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ἐπίσης, ἡ ἀγαθή του προαίρεση συνιστᾶ τὴν καταγωγικὴ ἀρχὴ τῆς τάξεως τῶν βαπτισμένων καὶ χρισμένων» (Philip Rosato Sj., Ἡ χειροτονία τῶν Βαπτισμένων: Οἱ Λαϊκοὶ ὡς μία τάξη τῆς Ἐκκλησιας, Εἰς Douglas H. Knight, ὅπ. παρ., σελ. 250-252).
«Τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ζηζιούλα γιὰ τὴν καθολικότητα καὶ συνεπῶς τὴν πληρότητα τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας σημαίνει ὅτι ὁ οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι κάτι ἐπιπρόσθετο, ἀλλὰ ἕνα ἐπιτακτικὸ εὐαγγελικὸ αἴτημα. Κάθε Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ ὀρθοτομεῖ, νὰ εἶναι καθολικὴ καὶ οἰκουμενική: οἱ “διαιρεμένες Ἐκκλησίες καλοῦνται νὰ παραλάβουν ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη ἢ στὴν πραγματικότητα νὰ παραλάβουν ΄ἡ μία τὴν ἄλλη΄”. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ἁπλῶς συμφωνία ἐπὶ τοῦ δόγματος, ἀλλὰ τὴν ἀμοιβαία ἐκκλησιαστικὴ ἀναγνώριση, τὴν “πρόσληψη τῆς μίας Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν ἄλλη Ἐκκλησία” –στὸ γεγονὸς τῆς Εὐχαριστίας (Ζηζιούλα, The Theolofical Rtoblem of Reception, σελ. 189-190). Ἡ Ἐκκλησία, ἂν καὶ μία, ὑπάρχει ΄ὡς ἐκκλησίες΄ (στὸν πληθυντικὸ) καὶ αὐτὲς οἱ Ἐκκλησίες ὑπάρχουν ὡς ΄Μία Ἐκκλησία΄ μέσω καὶ διὰ τῆς συνεχοῦς ἀναγνώρισης μεταξὺ τους ὡς ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» (Ζηζιούλα, The Theolofical Rtoblem of Reception, σελ. 190, Εἰς Douglas H. Knight, ὅπ. παρ., Εἰσαγωγή, σελ. 32).
«Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πλήρης ὅταν ὅλα τὰ μέρη της βρίσκονται σὲ κοινωνία μεταξύ τους, καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸν τὸ κάθε μέρος πρέπει νὰ ἐπιμείνει στὴν σπουδαιότητα τῆς πρακτικῆς τῆς σύγκλισης συνόδων τοῦ συνόλου τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ἴδιο νὰ ὑπακούει στοὺς κανόνες τῆς ἐν λόγῳ πρακτικῆς. Ἡ συνοδικότητα εἶναι ἡ πρακτικὴ τῆς κοινωνίας. Κανένα δόγμα ἢ βασικὴ πρακτικὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφασιστεῖ χωρὶς τὴ συμφωνία τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας σὲ κάθε ξεχωριστὴ σύνοδο. Ἡ ἑνότητα αὐτὴ προνοεῖται καὶ ἐκπληρώνεται στὴν Εὐχαριστία, ὅπου ἡ κάθε τοπικὴ σύναξη κοινωνεῖ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες συνάξεις, πέραν χώρου καὶ χρόνου, ἑνώνοντας ὅλους τοὺς καιροὺς στὸν χρόνο τοῦ Θεοῦ» .

Σημάτης Παναγιώτης

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ ΤΟΠΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ;

Τα παλαιότερα χρόνια ὅταν εἴμαστε μικροί μαθητές, στήν δεκαετία τοῦ ’60, ἀκούγοντας καί διαβάζοντας γιά τήν κακία πού ὑπῆρχε στόν κόσμο τήν ἐποχή πού γεννήθηκε ὁ Χριστός, μᾶς ἦταν ἀδιανόητο νά φαντασθοῦμε πῶς μποροῦσε ἡ ἀνθρώπινη καρδιά νά μένη σκληρή καί ἀπάνθρωπη στή θέα τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ καί τῆς Παναγίας Μητέρας Του.

Μᾶς ἦταν ἀδύνατο νά ἐξηγήσουμε τό πῶς ἡ ἀνθρώπινη κακία κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο ἀνάλγητο καί σκληρό ὥστε νά μένη ἀσυγκίνητος στή θέα μιᾶς ἑτοιμόγεννης γυναίκας καί, μάλιστα, μιᾶς γυναίκας «θυγατρός τοῦ Μόνου Βασιλέως» μέ εἰρηνόχυτη μορφή, μέ «ἔσωθεν δόξα», πού ἦταν ἔμψυχο Ἀρτοφόριο τοῦ Θείου Ἄρτου τῆς Ζωῆς, τοῦ «ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος»!

Δέν χωροῦσε ὁ νοῦς μας τήν συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων τῶν χρόνων τοῦ Χριστοῦ, τό νά βλέπουν μιά ἑτοιμόγεννη γυναῖκα καί νά μή βρίσκουν οὔτε ἕνα μικρό δωμάτιο νά τῆς δώσουν γιά νά μή γεννήση μέσα σέ σταῦλο, σάν νά ἦταν καί αὐτή ἕνα ζῶο, σάν τά ἄλογα ζῶα τοῦ σταύλου αὐτοῦ!

Σέ ἐποχή χριστιανική αὐτά εἶναι ἀδιανόητα. Νά, ὅμως, πού ὁ Θεός θέλησε νά μᾶς δοκιμάση καί μᾶς ἄφησε νά ζήσουμε μέχρι σήμερα καί νά δοῦμε πῶς εἶναι νά ζῆς σέ μιά μή χριστιανική ἐποχή. Μᾶς ἄφησε ὁ Θεός λόγω τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας νά ζοῦμε σήμερα σέ συνθῆκες παρόμοιες μέ αὐτές τῶν χρόνων πού ἦλθε στή γῆ μας γιά νά καταλάβουμε ἀπό τήν δική μας σκληροκαρδία πόσο ἀπάνθρωπη καί σκληρή εἶναι ἡ τυραννία μιᾶς ψυχῆς πού δέν προσέχει τόν τρόπο τῆς ζωῆς της, πού δέν ἐναρμονίζεται σέ ὅλα –καί ὄχι ἐπιλεκτικά– μέ τό ἦθος, τόν χαρακτῆρα καί τήν συμπεριφορά τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα πιά καταλαβαίνουμε πόσο εὔκολο εἶναι στόν ἄνθρωπο νά μήν λογαριάζη κανέναν καί τίποτα, ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό του. Καταλαβαίνουμε πόσο αὐτονόητο φαίνεται σήμερα –στήν ἐποχή τοῦ τἄχα πολιτισμένου κόσμου– τό νά θεωρῆ κανείς ψυχολογικό σύνδρομο τήν ἁγνότητα, ἀδυναμία τήν εὐγένεια, τήν καλωσύνη καί τήν συμπόνια, μῦθο τήν Πίστη στόν Σαρκωθέντα Θεό καί παραφροσύνη τήν δημιουργία σχέσεως μαζί Του!

Σήμερα εἴμαστε πιά ἑτοιμασμένοι, ὄχι γιά νά ὑποδεχθοῦμε τόν Γεννηθέντα Θεόν ἀλλά γιά νά Τόν ταπεινώσουμε, νά Τόν ἐξευτελίσουμε καί νά Τόν παραδώσουμε στόν Ἡρώδη γιά νά Τόν κατασφάξη!

Σήμερα ἔχουμε πάρει τίς ἀποφάσεις μας. Δέν θά ἀδιαφορή­σουμε ὅπως οἱ τότε. Δέν θά ἀρκεσθοῦμε στό νά ταπεινώσουμε Αὐτόν πού τόλμησε νά εἶναι Θεός χωρίς νά Τόν ἀναδείξη ἡ τηλεόραση(!), Αύτόν πού ὑπάρχει «πρό τῶν αἰώνων» χωρίς νά “σέβεται” ὅτι δέν τοῦ ἀναγνωρίζουμε τό δικαίωμα νά ὑπάρχη ἀφοῦ ὅλοι στόν πλανήτη μας ἔχουμε σήμερα ἀποδεχθεῖ τό νέο δόγμα ὅτι «τίποτα δέν ὑπάρχει ἄν δέν τό προβάλη ἡ τηλεόραση»!

Σήμερα δέν εἴμαστε πιά παιδιά γιά νά ἔχουμε αἰσθήματα. Δέν εἴμαστε πιά παιδιά γιά νά μᾶς ξεκουράζη, νά μᾶς παρηγορῆ καί νά μᾶς δίνη κουράγιο, νόημα, γιά ζωή καί ὅραμα αἰωνιότητος ὁ Ἐρχομός τοῦ Θεοῦ στή γῆ μας, τή γῆ τῆς ὀδύνης, τῆς λύπης καί τῶν στεναγμῶν.

Σήμερα μεγαλώσαμε καί δέν μποροῦμε νά ἀρκεσθοῦμε στόν “μυθικό” Χριστό! Τά παιδιά μας ἀπό μικρά τά ἑτοιμάζουμε γιά νά πολεμοῦν τό ἕνα τό ἄλλο. Τά διδάσκουμε πώς ἡ συμπόνια καί ἡ καλωσύνη εἶναι μόνον γιά τούς χαζούς καί τούς καρπαζοεισπράκτορες. Δέν τούς μαθαίνουμε οὔτε κἄν καλούς τρόπους, ἀφοῦ οὔτε συζήτηση, βέβαια, γιά πνευματικές ἀρχές, Πίστη καί προσήλωση στό Θεό καί εὐλάβεια.

Δέν ἀφήνουμε τά παιδιά μας νά παίζουν πιά μέ διδακτικά ἤ ρομαντικά παιχνίδια ἀλλά μόνο μέ ὅπλα, μέ φόβητρα, μέ καλλυντικά, μέ βαψίματα, μέ σκουλαρίκια στλα φρύδια, στή μύτη καί στή γλῶσσα, μέ κάθε λογῆς ἐξαλ­λοσύνη. Τά ἑτοιμάζουμε ὁλοταχῶς γιά νά μᾶς μοιάσουν, νά γίνουν δικά μας ἀντίγραφα, ἄνθρωποι δυστυχισμένοι, ὅπως εἴμαστε δυστυχισμένοι καί ἐμεῖς πού χάσαμε τόν Χριστό τῶν παιδικῶν μας χρόνων!

Τώρα ἔχουμε κάνει κέντρο καί ἀναφορά τῆς ζωῆς μας τόν “Καί­σαρα”! Ὁ “Καίσαρας” γιά μᾶς εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα. Τό μόνο ἐνδιαφέρον ὑπό τόν ἥλιον! Ἀσχολούμεθα συνεχῶς μα­ζί του γιά τό τί εἶπε, τί ἀποφάσισε, τί θά μᾶς δώση, τί θά μᾶς πά­ρη, πῶς εἶναι ἡ ὑγεία του, πότε μπῆκε στό νοσοκομεῖο, τί εἶπαν οἱ γιατροί, πότε θά γίνη καλά… Ἔχουν κατορθώσει, μέ τό “ἔτσι θέλω”, νά κάνουν κέντρο τῆς ζωῆς μας τούς πολιτικούς!

Τώρα, βλέπετε, ἔχουμε δώσει “νέα πνοή” στή ζωή μας, γίναμε ἄν­θρω­ποι “πολιτισμένοι”, ἔχουμε στρέψει ἐξ ὁλοκλήρου τήν προ­σο­χή μας στό πῶς θά κάνουμε τά χατήρια τῶν ποικιλώνυμων Κυρίων μας, γιατί ἔχουμε κόμπλεξ πώς ἡ Πατρίδα μας εἶναι μικρή. Πασχίζουμε μέ κάθε τρόπο νά κρύψουμε τήν Φάτνη τοῦ Χριστοῦ μας ἀπό τά μάτια τῶν Εὐρωπαίων, μή τυχόν καί ἰδοῦν πώς τή διατηροῦμε ἀκόμη καί μᾶς περιπαίξουν! Ντρεπόμαστε νά δείχνουμε στήν τόσο “προοδευμένη” ἐποχή μας ὅτι τή συντηροῦμε ἀκόμη, τήν προσκυνοῦμε καί περιστρέφουμε γύρω ἀπ’ αὐτήν τήν παροῦσα ἀλλά καί τήν Μέλλουσα ζωή μας.

Ἐμεῖς ξεπεράσαμε καί τούς φρικαλέους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως. Ὄχι μόνο δέν προσφέρουμε στόν Χριστό καί Θεό μας τόπο ἀντάξιο τῆς Θεότητός Του καί τῶν εὐεργεσιῶν πού ἔκαμε στό Γένος μας ἀλλά θέλουμε νά ἐξαφανίσουμε καί τόν παραμικρό σταῦλο πού θά εὕρισκε στή Χώρα μας γιά νά Γεννηθῆ. Ἔχουμε φροντίσει νά διακηρύσσεται μέ ὅλους τούς τρόπους πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν ὅτι γιά τόν Χριστό στήν Ἑλλάδα πλέον «Οὐκ ἔστι τόπος» καί κατάλυμα!

* * *

Καί ὅμως! Δέν εἶναι πολλά τά χρόνια πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τήν ἐποχή πού ἦταν «γνωστός στήν Ἑλλάδα ὁ Θεός» ὅπως ἦταν κάποτε «γνωστός ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ».

Σήμερα, τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Φαίνεται πώς στή σύγχρονη Ἑλλάδα ὁ Χριστός εἶναι ἄγνωστος στούς πολλούς καί ἰδίως στούς νέους καί στά μικρά παιδιά. Εἶναι γνωστός μόνο σάν ὄνομα, ὄχι σάν πνευματική ἐμπειρία καί σχέση. Δέν εἶναι γνωστός πιά στό Ἔθνος μας ὁ Θεός σάν συστατικό τῆς ὑπάρξεώς μας, σάν ψυχή τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ μας, αὐτῆς τῆς ὄντως Λευϊτικῆς φυλῆς μας. Μιᾶς φυλῆς, πού καί ἀπό τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἐπωνύμων τοῦ λαοῦ μας διακηρύσσεται ὅτι στίς φλέβες τῶν Ἑλλήνων τρέχει αἷμα ὄχι ἁπλῶς χριστιανικό, ἀλλά αἷμα ἱερατικό!

Μᾶς χρειάζεται μιά γερή ὑπενθύμιση τῆς ἱερῆς καταγωγῆς μας γιά νά ἐλεεινολογήσουμε τούς ἑαυτούς μας, ὅσοι ἀκόμη θέλουμε νά ἐνισχύσουμε τήν συνείδησή μας γιά νά ἐπανέλθη στήν πνευματική τροχιά της. Ὅμως ὑπενθύμιση χρειάζονται κυρίως ἐκεῖνοι πού ἀπεκήρυξαν τήν ἱερή κληρονομιά μας καί ποτίζονται ἀλλά καί ποτίζουν τόν λαό μας ἀπό «φρέατα συντε­τριμμένα». Χρειάζονται τήν ὑπενθύμιση γιά νά ἀπολογηθοῦν τοὐλάχιστον στούς ἑαυτούς τους καί νά ἐξηγήσουν τό πῶς, ἐνῶ κατάγονται ἀπό ἱερατικές οἰκογένειες, πέρασαν στό ἀντίχριστο στρατόπεδο μέ τήν μέθοδο τοῦ  ἀργυρώνητου προδότου Ἰούδα;

Ἄραγε, τόσο ἀρνητικό παράδειγμα εἶδαν στίς ἱερατικές οἰκο­γέ­νειές τους (αὐτό ὁμολογεῖ ἡ λέξη «παπᾶ» πού ἔχουν σάν συστατικό τοῦ ἐπωνύμου τους) οἱ Ἕλληνες συμπολῖτες μας καί ἰδίως οἱ πολιτικοί μας, πού διαμορφώνουν τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, ὥστε αὐτοί περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους νά ἀναδειχθοῦν ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, ἐπαληθεύοντες τό γνωστό λαϊκό γνωμικό «παπᾶ παιδί διαβόλου ἐγγόνι»;

Ἀναφερόμαστε κυρίως στήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας πού ὁρίζεται ἀπό ἱερατικά ἐπώνυμα, ὅπως Παππᾶς, Παπαδόπουλος, Παπανδρέου, Παπα­δῆμος, Παπακωνσταντίνου, Παπαρήγα, Πα­πα­γιαννάκης, Πα­πα­ϊωάννου, Πα­πα­­ευθυμίου, Παπαθεμελῆς, Πα­πα­γεωργίου, Πα­πα­δημητρίου, Πα­πα­χαραλάμπους, Παπανα­­στασίου, Παπα­βα­σιλείου, Παπα­χατζῆς, Πα­πανικολάου, Παπα­σπύρου, Παπα­στράτος, Παπαδιο­νυσίου, Πα­πα­κυριακοῦ, Πα­πα­σταύρου, Πα­πα­σωτηρίου, Πα­πα­ευ­αγ­γέλου, Πα­πα­μιχαήλ, Πα­πα­θανασίου, Παπαηλιοῦ, Πα­­­πα­πα­ναγιώτου, Παπα­στεργίου, καί ἄλλα πολλά.

* * *

Τά Χριστούγεννα πλησιάζουν, ἀλλά γιά νά τά γιορτά­σουμε πραγματικά, πρέπει νά πλησιάσουμε καί ἐμεῖς σ’ αὐτά. Νά ξαναβροῦμε τή μοναδική ἀξία  πού ἔχει ἡ μικρή Πατρίδα μας μόνο καί μόνο γιατί κάποτε ἐπέλεξε –πάνω ἀπό τά πλούτη καί τίς κοσμικές δόξες– νά γίνη ἡ Φάτνη τοῦ Χριστοῦ! Στήν Πατρίδα μας ὁ Χριστός βρῆκε ὄχι μόνο κατάλυμα γιά νά γεννηθῆ, ἀλλά καί Ἄμβωνα γιά νά κηρύξη καί Θρόνο γιά νά βασιλεύση στίς καρδιές καί στά ἔργα μας καί νά γίνη, Αὐτός Μόνος, ἡ Καρδιά τῆς καρδιᾶς μας καί ἡ Ψυχή τῆς ψυχῆς μας καί τῆς ψυχῆς τοῦ Ἔθνους μας.

Φέτος νά μιμηθοῦμε τούς Μάγους προσκυνητάς τοῦ Χρι­στοῦ. Νά ἐπιστρέψουμε στόν τόπο πού ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀφήνοντας πίσω μας τούς πνευματικά ἔρημους δρόμους πού δέν ὁδηγοῦν πουθενά παρά μόνο στήν ψυχική ἐξαθλίωση, στήν κατάθλιψη καί στήν τρέλλα.

Νά Τόν προσκυνήσουμε ταπεινά, μέ εὐλάβεια καί ἱκετευτικά νά Τοῦ ζητήσουμε νά βασιλεύση καί πάλι Αὐτός στόν τόπο μας καί ὄχι ὁ “Καίσαρας”! Νά βασιλεύση Αὐτός Μόνος στήν Πατρίδα μας καί στίς καρδιές μας. Καί τώρα καί στούς αἰῶνες!

            π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

_______

_____________

_____

Στην Ασία σκοτώνουν τα κορίτσια τους και μετά την γέννησή τους

_____

________

Μια συγκλονιστικη μαρτυρια… (για τις αμβλωσεις)

Χαίρετε. Ονομάζομαι Gianna Jessen. Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός τη συμβούλευσε να κάνει αυτό, που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.

Αξιοπρόσεκτες Θέσεις
και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
πηγή: Ι.Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Η Ελλάδα στον αστερισμό των όρνεων

Το άρθρο εδω· Η Ελλάδα στον αστερισμό των όρνεων

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ

ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

• ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΡΟ, Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
  Οδηγεί κατά ομάδες τους χριστιανούς στα δικαστήρια.
  
• Στο σύνολο 33 χριστιανών εκ των οποίων τα 16 είναι μέλη πολυτέκνων οικογενειών της Λάρισας έκανε αγωγές και ζητά  700.000 -800.000 ευρώ!!!
  
• Ναι, καλά ακούσατε, επτακόσιες χιλιάδες  700.000  ευρώ!!!  
• (20.000 Χ 33=660.000 ευρώ και σε κάποιους χριστιανούς ζητά  40.000 ευρώ).
  Έγινε επίσκοπος Λαρίσης ενώ ζούσε ακόμη ο κανονικός Μητροπολίτης της Λάρισας Θεολόγος, και  επόμενο ήταν οι χριστιανοί να αντιδράσουν. Εξάλλου το γνώριζε αυτό ο δεσπότης Ιγνάτιος, γι’ αυτό και έφερε για την ενθρόνισή του τα ΜΑΤ! Πολλοί από τους Αγωνιζομένους  Χριστιανούς  της  Λάρισας διαμαρτυρήθηκαν τότε και οδηγήθηκαν αιμόφυρτοι  στα νοσοκομεία.
• Ο δεσπότης Ιγνάτιος με τους διωγμούς και τα δικαστήρια  μεγαλώνει το χάσμα με το λαό.
• Όταν έγινε δεσπότης απαγόρευσε τον πνευματικό πατέρα της Λάρισας π. Αθανάσιο Μυτιληναίο να κηρύτει μέσα στην πόλη. Στη συνέχεια έδιωξε αδίκως και ζήτησε την καθαίρεση του ιερομονάχου ΕΥΘΥΜΙΟ  ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ! Η πόλη της Λάρισας στερήθηκε έτσι από το κήρυγμα και την παρουσία αγίων, σεμνών, ορθοδόξων και αγωνιστών κληρικών.
  
• Αλλά και οι δεκάδες  πανάκριβες αρχιερατικές στολές που φορά, δεν έχουν καμία σχέση με τον πτωχό Ναζωραίο και τους Αγίους πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας!

_______________

ΣΧΟΛΙΟ

___________

_____________

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!!!!!!!

ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣIΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ!!!

Την ώρα που ξεζουμίζουν το ελληνικό λαό και ξεπουλούν το σύμπαν, χωρίς καν να υπάρχει κυβέρνηση, πληρώνουν τη CGSH (Δικηγορική εταιρεία) με 6.000.000 ευρώ συν 1.500.000 ευρώ ανά μήνα για την εφαρμογή της συμφωνίας της 21 Ιουλίου και τη Lazard (χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, που ασχολείται κατά βάση με πτωχεύσεις κρατών και άλλα περίεργα) με 25.000.000 ευρώ.

Καλά πληρώνονται οι νεκροθάφτες!!!!!
(Τα μηδενικά είναι πραγματικά!!!!!!). Όλα τα παραπάνω με απόφαση υφυπουργού και μάλιστα στις 2 Νοεμβρίου, που δεν υπάρχει καν κυβέρνηση, αφού δεν έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.
Φανταστείτε τι θα δούμε από δω και πέρα.

Ταξιδι Υπουργου Υγειας

Ο υπουργός Υγείας ενέκρινε (ο ίδιος) να δαπανηθούν από το υστέρημα των Ελλήνων 16.014,39 ευρώ για το ταξιδάκι του στη μακρινή χώρα του καρναβαλιού, του καφέ, του ποδοσφαίρου και της σάμπας!
Σύμφωνα με απόφαση του υπουργείου Υγείας που δημοσιεύτηκε στη «Διαύγεια», ο κ. Λοβέρδος μαζί με συνεργάτες του βρέθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο από 19 έως 21 Οκτωβρίου, για να συμμετάσχει στην παγκόσμια συνάντηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Ενδιαφέρον στην απόφαση είναι ότι ο υπουργός λαμβάνει ημερήσια αποζημίωση(!) για το… «κοπιαστικό» ταξίδι του 700 ευρώ καθ’ εκάστην. Οι δύο συνεργάτες του λαμβάνουν από 350 ευρώ.
Στην Ελλάδα, που δεν βρίσκονται κλίνες για ασθενείς σε κρίσιμη κατάσταση, υπάρχουν χρήματα για υπουργικές… εκδρομές. Η διανυκτέρευση του κ. Λοβέρδου και των δύο συνοδών του κόστισε στους φορολογουμένους 1.150 ευρώ (το κεφάλι)! Λεφτά υπάρχουν, τουλάχιστον για όσους περικόπτουν δημόσιες δαπάνες…
Επίσης, αξιοσημείωτο είναι ότι ο σοσιαλιστής υπουργός ταξίδεψε σε καλύτερη θέση συγκριτικά με τους συνεργάτες του. Τα δικά του αεροπορικά εισιτήρια κόστισαν 6.972,13 ευρώ, ενώ για κάθε συνεργάτη του οι χρεοκοπημένοι Έλληνες πληρώνουν 2.096,13 ευρώ. Τέτοιου είδους σουσουδισμοί και… ταξιθετικές διακρίσεις στις κρατικά επιχορηγούμενες πτήσεις είναι ενδεικτικά μιας κυβέρνησης που εξαθλιώνει έναν λαό και φροντίζει μόνο για την άνεση των ανάλγητων κομισάριων.
Πηγή: dimokratianews.gr
Δείτε και την απόφαση όπως αναρτήθηκε στη «Διαύγεια»:
Λοβέρδος_Βραζιλία
Σχόλιο της Παρατάξεώς μας:
Ζούμε σε μια Ελλάδα που ο βασικός μισθός των Ελλήνων είναι μικρότερος από 700 ευρώ το μήνα, μικρότερος δηλαδή από όσο μας κοστίζει μια ημέρα του «Υπηρέτη του Λαού» κ. Λοβέρδου για το ταξιδάκι του στη εξωτική Βραζιλία.
Ζούμε σε μια Ελλάδα όπου το όριο τη αξιοπρεπούς διαβίωσης εκτιμάται από τους κυβερνήτες μας στα 5.000 ευρώ για έναν ολόκληρο χρόνο, καθώς τόσο αναγνωρίζει ως  αφορολόγητο εισόδημα στους φορολογούμενους, λιγότερο δηλαδή από όσο κόστισαν μονάχα τα εισιτήρια του «Υπηρέτη του Λαού» κ. Λοβέρδου για το ταξιδάκι του στη εξωτική Βραζιλία!
Τελικά είναι απορίας άξια η ανοχή που δείχνει ο Ελληνικός λαός τόσα χρόνια σε όλους αυτούς τους ψευδοσωτήρες προδότες, που ξεδιάντροπα  και απροκάλυπτα κατασπαταλούν την περιουσία του, που χωρίς τύψεις τους στερούν το μέλλον των παιδιών του και στο τέλος έχουν το θράσος να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να διεκδικούν την ψήφο του.
Ως πότε Ελληνικέ λαέ θα είσαι ραγιάς, ως πότε…;

http://www.koinwnia.com/2010-01-14-18-06-37/2010-02-10-12-18-45/430

Η λυση στην κριση χρεους: 1 ΔΡΧ = 1000 ευρω

www.Sofokleous 10

H “ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της.

Στο πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το οποίο είχα αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών.

Οι αποκαλύψεις στο συγκεκριμένο άρθρο προκάλεσαν αίσθηση αλλά δεν ήταν παρά δεκαπέντε μήνες αργότερα που το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις, όταν σε μία σειρά άρθρων και δημοσιεύσεων στο XrimaNews.gr παρουσιάστηκαν στοιχεία που υποδείκνυαν πως η ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει στη μετατροπή του δικαίου που ρυθμίζει τα ελληνικά ομόλογα από το ελληνικό στο αγγλικό, ως αντάλλαγμα για την εξασφάλιση του PSI+ που περιλαμβάνει κούρεμα τμήματος του ελληνικού χρέους κατά 50%.

Στην έκκληση μου για βοήθεια στην ενημέρωση της Βουλής για το τί θα σήμαινε μία τέτοια παραχώρηση προς τους δανειστές για την Ελλάδα, ανταποκρίθηκε, πρώτος, ο ανεξάρτητος βουλευτής κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής (πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον οποίο διέγραψε ο κύριος Παπανδρέου όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο), ο οποίος και κατέθεσε στη Βουλή στις 07 Νοεμβρίου την πρώτη σχετική επίκαιρη ερώτηση στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ευάγγελο Βενιζέλο (δεν έχει δοθεί ακόμη απάντηση). Ακολούθησαν δύο ακόμη σχετικές επίκαιρες ερωτήσεις, η μία εξ αυτών στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά Παπαδήμο, από τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Τσίπρα ενώ στη συνέχεια στο θέμα αναφέρθηκε στην ομιλία του στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Ι.Μουρμούρας.

Στο τρέχον άρθρο, θα αναδειχθεί μία νέα διάσταση του θέματος η οποία έχει να κάνει με τη δυνατότητα της Ελλάδας, αν εγκαταλειφθεί από τους εταίρους της και επιστρέψει στη δραχμή, να πληρώσει, τουλάχιστον, τα 206 δις ευρώ κρατικού χρέους που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών με 206 εκ. δραχμές ή ακόμη και τα 330 δις ευρώ ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο με 330 εκ δραχμές.

Ας δούμε πώς μπορεί νομικά να γίνει αυτό με τη βοήθεια διεθνών εκθέσεων και ενός ειδικού δικηγόρου από τη Βρετανία, συνεταίρου διεθνούς εταιρίας στην Ελβετία και δικηγόρου τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο Παρίσι, ο οποίος έχει εκπονήσει μελέτες για την ευρωζώνη και το δίκαιο των ομολόγων των κρατών μελών της για περισσότερο από δέκα χρόνια, ενώ πρόσφατα ασχολείται εκτενώς με την περίπτωση της Ελλάδας.

Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο αυτό θα είναι και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι πληρωτέο στην Αθήνα).

Αν, ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο αποχωρούσε από την ευρωζώνη και ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε θα υποχρεούνταν να καθορίσει μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την ισοτιμία της νέας δραχμής με το ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο νόμισμα της χώρας. Η ισοτιμία που θα όριζε η ελληνική Βουλή θα ίσχυε τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που θα συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής, εντός και εκτός Ελλάδας.

Έτσι, η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα με βάση το νόμο, να υιοθετήσει, αν το επιθυμεί, μία υποχρεωτική για όλους, πολίτες, δανειστές, Τρόικα, κλπ ισοτιμία, για παράδειγμα, 1 ΔΡΧ=1000 ΕΥΡΩ, κάνοντας δηλαδή ανατίμηση και όχι υποτίμηση του νομίσματος της. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να πληρώσει το σύνολο του χρέους που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο σε νέες δραχμές, δηλαδή να καταβάλει 330 εκ δραχμές για να αποπληρώσει χρέος ύψους 330 δις ευρώ. Έτσι, θα έμεναν μόνο τα 35 δις ευρώ σε ομόλογα που διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, τα οποία και θα αποτελούσαν χρέος λιγότερο από το 15% του ελληνικού ΑΕΠ.

Αυτό ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό πρόβλημα το 1960 με τη δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο φράγκο = 100 παλιά φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στόχος είναι να μειωθεί ένα χρέος το οποίο έχει γίνει επαχθές ώστε να μπορέσει η ζωή να συνεχιστεί και να προστατευτεί και όχι να απειληθεί ή να τελειώσει…….Περισσότερα…

Ο Βρετανός Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν, έλεγε χαρακτηριστικά:

« Οι Έλληνες έχουν μια κληρονομιά για την οποία μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι μιά κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθή μέσα στις εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις.

Στους σκοτεινότερους αιώνες της Ελληνικής Ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρόλες τις πολλές δυσκολίες, τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη της ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να προσφέρει πνευματική ανακούφιση, αλλά και να συντηρήση και διατηρήση τις παραδόσεις του Ελληνισμού.

Οι μοντερνιστές έχουν συχνά υποτιμήσει τον ρόλο της, υπογραμμίζοντας το κενό, το χάσμα που υπάρχει δήθεν μεταξύ του αρχαίου κόσμου και του χριστιανικού κόσμου. Αλλά το χάσμα δεν ήταν αγεφύρωτο.

Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας διέσωσαν πολλά από τα πιο ωραία που είχε η αρχαία Ελληνική σκέψη και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και τα παρέδωσαν στην Εκκλησία ως αυτή την ημέρα»

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΨΑΝ

EΘΝΙΚΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

———————————————————————–
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και  το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09.
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών  επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη  χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Η μέχρι τώρα παθητική,δυστυχώς,στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική.
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα,οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών,τουλάχιστον,να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη.
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο,για τα θύματα του Ναζισμού,αλλά,επι τέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,στις σημερινές συνθήκες,έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας.

Για το Εθνικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Μανώλης Γλέζος

• Υ.Γ. Είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί «Ναι, κι αν υπογράψω, τι έγινε; Θα μας πληρώσουν οι Γερμανοί;» Δυστυχώς ίσως να μη μπορεί ν’ αλλάξει πια κάτι, αλλά έχουμε την ηθική υποχρέωση να το κάνουμε! Είμαστε υποχρεωμένοι να το ζητήσουμε.
• Δεν μπορούμε ούτε να πατήσουμε δύο κλικ σαν ελάχιστο φόρο τιμής προς τις χιλιάδες των νεκρών Ελλήνων;
• Είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί «Ναι, κι αν υπογράψω, τι έγινε; Θα μας πληρώσουν οι Γερμανοί;»
• Στο τέλος του email υπάρχει, στα ελληνικά, το περιληπτικό κείμενο της αίτησης.
• Αξίζει το χρόνο να διαβάσετε και το πλήρες αγγλικό κείμενο.

Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο.
Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941.
Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους.
Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα – άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας.
Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, « Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους ».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πλήρωσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο.
Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971.
Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995.
Παρά ταύτα, η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις.

Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μεχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.

Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).
-Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.
-Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.

Αγαπητοί φίλοι,
όπως αναφέρεται παρακάτω από το

EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ  ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:

Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Παρακαλώ  ζητήσετε  από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο

http://www.greece.org/blogs/wwii/

και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών…

Please Sign the Petition for WW-II German Reparations to Greece
and Pass it to others to sign! Everybody is eligible to Sign; Relatives, Friends, Need not be Greek to Sign! etc

Please go to

to read the full
petition
(short | long)
and the supporting material.

We will greatly appreciate your signature on this petition requesting the German
government to honor its long-overdue obligations to Greece by repaying the
forcibly obtained occupation loan, and by paying War reparations proportional to
the material damages, atrocities and plundering committed by the German war
machine during World War II.

O ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (13/11/2011) ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και απαντώντας στο ερώτημα «Ποιά πρέπει να είναι η ποιμαντική της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στους ετεροδόξους και στους αλλοθρήσκους;» απάντησε:

ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΓΜΟ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ!!!

«Κατανόησις, διάλογος, αλληλογνωριμία, αγάπη! Αν δεν είμεθα όλοι αδελφοί εν Χριστώ ακόμη, είμεθα όμως αδελφοί κατά την αδαμιαίαν φύσιν μας και τούτο υποχρεούμεθα να το ενθυμούμεθα. Η έλλειψις της κοινής πίστεως δεν αίρει την υποχρέωσιν της αγάπης…
Τουναντίον μάλιστα. Η αποστολική παραγγελία «παρακαλώ υμάς κυρώσαι εις αυτόν αγάπην» (Β Κορ. 2: 8) ισχύει όχι μόνον δια τους οικείους της πίστεως αλλά δια πάντα άνθρωπον. Άλλωστε, η Εκκλησία είναι μία κρήνη. Η κρήνη ποτίζει αδιακρίτως τους προσερχομένους χωρίς να ερωτά ούτε την θρησκείαν των ούτε την εθνικότητά των. Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης εδέχετο αδιακρίτως Χριστιανούς και Μουσουλμάνους ασθενείς, τους ηυλόγει, προσηύχετο υπέρ αυτών και τους εθεράπευε. Πολλαί γυναίκες μουσουλμανίδες ετεκνοποίησαν δια των ευχών του. Ούτω τον εσέβοντο Ρωμηοί και Τούρκοι και εδοξάζετο δια της αγάπης του το όνομα του Θεού. Περαιτέρω: Εάν δεν διαλεχθώμεν μαζί των, πως θα τους γνωρίσωμεν; Πως θα μας γνωρίσουν; Πως θα ακούσουν λόγον περί της εν ημίν ελπίδος; Με την διανομήν προπαγανδιστικών φέϊγ-βολάν ούτε ο Χριστός φανερούται, ούτε το ευαγγέλιον της αληθείας αποκαλύπτεται. Χρειάζεται ανθρωπίνη σχέσις και επικοινωνία!».

ΣΧΟΛΙΟ AΠOTEIXIΣHΣ
Ώραία τω όντι δικαιολογία του κου Βαρθολομαίου προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.Σκέφθηκε άραγε ποτέ στα σοβαρά ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πόσο βλάπτουν την ιερή υπόθεση της ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας του εκκλησιαστικού πληρώματος αυτές του οι δηλώσεις που κάτω απ το περικάλυμμα της αγάπης υποκρύπτουν το συγκρητιστικό δηλητήριο που κατά ώσεις δυστυχώς διοχετεύεται στον πιστό λαό απ τους ενοίκους του Φαναρίου;Απλοποιεί και εξωραίζει τις διαχριστιανικές σχέσεις και κυρίως το διαχριστιανικό διάλογο αρυόμενος δήθεν επιχειρήματα απ το βίο του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη.Ποιος υποστήριξε κε Βαρθολομαίε ότι πρέπει να μένουμε αδιάφοροι στην ανάγκη και τον πόνο των αλλόθρησκων και ετερόδοξων συνανθρώπων μας;Γιατί χρησιμοποιείτε τέτοιου είδους παράδειγμα άσχετο με την υπόθεση των διαλόγων και των συμπροσευχών;Δηλαδή οι θεοφώτιστοι πατέρες των οικουμενικών συνόδων που θέσπισαν εν Αγίω Πνεύματι φρικτές αρές κατά των διαχύσεων και των συμπροσευχών εστερούντο αγάπης προς τους αιρετικούς και μόνο σεις οι Φαναριώτες και οι ομόφρονές σας ενσαρκώνετε τη χριστιανική αγάπη;Τι θα έλεγε άραγε σήμερα ο άγιος Αρσένιος για την καταπάτηση των πατρώων θεσπισμάτων αναφορικά με τις διαχριστιανικές και διαθρησκειακές σχέσεις απ την πλευρά υμών των οικουμενιστών;Δε θα τις καυτηρίαζε;Δε θα τις αποδοκίμαζε στεντορεία τη φωνή;Πώς τολμάτε να τον παρουσιάζετε ως δήθεν επιδοκιμάζοντα την πολιτική σας;Θα ενέκρινε άραγε ο άγιος τις συμπροσευχές σας στη Γροιλανδία μπροστά σε ομοίωμα της…θεάς Γαίας μαζί με κάθε καρυδιάς καρύδι;Θα επιδοκίμαζε τη συνέχιση του διαλόγου-κοροιδίας χωρίς όρους και προυποθέσεις με πρώτον την κατάργηση της δυσώνυμης ουνίας;Θα συμφωνούσε με τη θεωρία των κλάδων,τη βαπτισματική θεολογία,τις επαίσχυντες συνάξεις του Μπάλαμαντ και του Πόρτο Αλέγκρε;Τι θα έλεγε άραγε για την τη υποβολή του διαβόλου πραγματοποιηθείσα αμοιβαία άρση των αναθεμάτων;Συνέλθετε κε Βαρθολομαίε!Σεις οι Φαναριώτες επί δεκαετίες όλες περιφρονείτε το ορθόδοξο πλήρωμα και την αγωνία που αυτό εκφράζει.Το πληγώνετε αλλά και το εξοργίζετε.Με αποκορύφωμα την πρόσφατη παρουσία σας μαζί με αυτή του ομόφρονός σας Αλβανίας στην διαθρησκειακή της Ασσίζης.Και μετά μιλάμε για δημοκρατία στην Εκκλησία!Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή όταν οι θεράποντές της δεν αφουγκράζονται την αγωνιώδη κραυγή του ποιμνίου τους;Τόση ΔΗΘΕΝ αγάπη δείχνετε στους αλλοδόξους και αλλοθρήσκους!Για τους γνήσιους ορθοδόξους δεν αξίζει ούτε ένα ψίχουλο αγάπης;

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ

Όλα τα δημόσια πρόσωπα δέχονται κριτική, εκτός από τον Πατριάρχη

Όταν ο Οικουμενισμός αποκαλύπτει το χουντικό του πρόσωπο

Το παρακάτω κείμενο αναφέρεται στην «ανάρμοστη» συμπεριφορά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου εναντίον ενός ειρηνικά διαμαρτυρόμενου μοναχού, ο οποίος «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» κατά την πρόσφατη επίσκεψή του Πατριάρχη στο Άγιο Όρος.

Λεόντιος Διονυσίου

«ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΩΣ ΑΠΕΛΑΘΕΝΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Λάρισας «ΑΓΩΝΑΣ»

Επειδή διεμαρτυρήθη δια την επίσκεψιν του Οικουμενικού Πατριάρχου

Υπό του Αγιορείτου Μοναχού Βλασίου, ο οποίος κατά την επίσκεψιν του Οικουμενικού Πατριάρχου εις το Αγιώνυμον Όρος διεμαρτυρήθη δια τον φιλοοικουμενισμόν και φιλοπαπισμόν του Πατριάρχου, με αποτέλεσμα να συλληφθή και να απελαθή επί τριήμερον εκ του Αγίου Όρους, ελάβομεν την ακόλουθον συγκλονιστικήν επιστολήν:

«Όταν άκουσα ότι θα ερχόταν ο Πατριάρχης στο Άγιον Όρος σκέφτηκα ότι δεν πρόκειται κανείς να διαμαρτυρηθεί για τα φιλοπαπικά και οικουμενιστικά του ανοίγματα, διότι πριν δύο περίπου χρόνια, που ξαναήρθε για την μνήμην του Οσίου Νήφωνος Διονυσιάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, όχι μόνον δεν διαμαρτυρήθηκαν οι άγιοι Καθηγούμενοι, αλλά και συνελειτούργησαν μαζί του. Εκτός βέβαια της μοναδικής φωνής του αγίου Καθηγουμένου της Ι. Μονής Ξηροποτάμου, που τα είπε ίσια και κοφτά στον Πατριάρχη.

Επειδή οι επιστολές πολλές φορές δεν φτάνουν στον προορισμό τους και πιθανόν να τις σχίζουν οι γραμματείς του Φαναρίου και στην υποδοχή του Πατριάρχου δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για τέτοιου είδους θέματα και διαμαρτυρίες, δεν τον αφήνουν οι μεγάλοι, σκέφτηκα για να δοθεί το μήνυμα στον Πατριάρχη, μόνον ένα πάνω, μία πινακίδα μπορεί να το πετύχει.

Έτσι έγραψα σʼ ένα πάνω τα εξής: “Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ, ΑΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ”. Και το Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου (με το παλαιόν εορτολόγιον) κατά τις εννέα η ώρα το ανάρτησα πλησίον του δρόμου μεταξύ Μεγίστης Λαύρας και της Ρουμανικής Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου, απʼ όπου θα περνούσε ο Πατριάρχης. Όπως είχα ακούσει, ο Πατριάρχης θα έφθανε στην Μεγίστη Λαύρα περί τις εννιάμισυ πριν το μεσημέρι και γύρω στις ενδεκάμισυ θα επισκεπτόταν την Ρουμανική Σκήτη. Όμως αργοπόρησε να έρθη στην Λαύρα και έτσι στην Ρουμανική Σκήτη πήγε πιο αργά, γύρω στη μία-μιάμισυ.

Κατά τις εννέα και μισή πέρασε ένα αυτοκίνητο της Ρουμανικής Σκήτης επιστρέφοντας από την Λαύρα, όταν πήρε προφανώς Ρουμάνους Πατέρες στην Ι. Μονή για την υποδοχή του Πατριάρχη. Επιστρέφοντας πίσω ο οδηγός είχε μαζί του ένα Μοναχό Έλληνα, που τον πήγαινε στην Σκήτη, για την προετοιμασία της υποδοχής του Πατριάρχη στην εκκλησία (το Κυριακό) της Σκήτης. Μόλις είδαν το πανώ, σταμάτησαν και διάβασαν τι έγραφε. Εγώ ήμουνα κρυμμένος εκεί κοντά. Είδα ακολούθως τον Μοναχό –έναν χονδρό με γυαλιά ούτε ποιός ήταν ήξερα ούτε από που ήταν, μετέπειτα βέβαια έμαθα που κατέβηκε από το αυτοκίνητο, ανέβη εκεί που ήταν το πάνω και το περιμάζεψε και κατέβη στο αυτοκίνητο και το έβαλε μέσα. Εγώ, όταν

το κατέβαζε, του φώναξα δυό-τρεις φορές να σταματήσει αλλά ουδόλως. Κώφευσε. Έτρεξα στο αμάξι και του λέγω: “Πάτερ, δεν είναι κατά του Πατριάρχη, είναι υπέρ αυτού”. Αυτός δεν μίλησε. Και πήγε να εισέλθη στο αμάξι. Τότε προσπάθησα να του το πάρω, αλλά δεν ηδυνήθην. Και αγανακτήσας του είπα με αυστηρό τόνο: “Θα είσαι υπόλογος στις Άγιες Επτά Οικουμενικές Συνόδους και στους Αγίους Πατέρες, που θυσιάστηκαν να κρατήσουν την Πίστιν ανόθευτον”. Και ακολούθως ανεχώρησαν για την Ρουμανική Σκήτη. Εγώ αμέσως επέστρεψα στο Κελλί μου, πήρα μαρκαδόρο χονδρό μαύρου χρώματος και έγραψα σε μία πρόχειρη πινακίδα: “ΠΑΠΙΣΜΟΣ = ΑΙΡΕΣΙΣ. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ = ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ”. Και ξαναγύρισα στον ίδιο τόπο και την τοποθέτησα πολύ κοντά στον δρόμο.

Άρχισαν τα πρώτα περιπολικά της Αστυνομίας να έρχονται από την Ι. Μονή προς την Σκήτη και το αντίθετο, πάλιν προς την Ι. Μονή. Είδαν την πινακίδα, σταμάτησαν, την πήραν από τα κλαριά και την έβαλαν στο περιπολικό τους. Ήρθαν και άλλα δύο αυτοκίνητα μικρά και ένα λεωφοριάκι γεμάτο Αστυνομικούς. Μπήκαν στο Αγ. Όρος για την φύλαξη του Πατριάρχη και την τήρηση της τάξεως περί τους εκατό Αστυνομικούς, ως εφεδρεία, όπως μου είπε αργότερα ένας Αστυνομικός. Με είδαν ακολούθως εκεί κοντά κρυμμένο και με συνέλαβαν με ευγενή τρόπο. “Εσύ έβαλες την πινακίδα;” μου είπαν. “Ναι” τους λέγω, “ήθελα να περάσω το μήνυμα αυτό στον Πατριάρχη”. Ακολούθως με μετέφεραν στον Αστυνομικό Σταθμό της Μεγίστης Λαύρας και αντέγραψαν το μήνυμα της πινακίδας στο χαρτί και πήγαν στη Ι. Μονή και το έδειξαν στον Πατριάρχη. Εγώ αυτό ήθελα· η προσπάθεια πέτυχε. Μετά από τρίωρον περίπου παραμονήν στον Αστυνομικό Σταθμό της Μεγίστης Λαύρας μου ανεκοινώθη υπό των Αστυνομικών η τριήμερος “άτυπη” απέλασίς μου. Μου έφεραν φαγητό από το μαγειρείο της Ι. Μονής οι Αστυνομικοί και ακολούθως με μετέφεραν με συνοδεία δύο αξιωματούχων της Αστυνομίας στο Κεντρικό Αστυνομικό Τμήμα των Καρυών. Εκεί κάθισα λίγη ώρα μέχρι να έρθει ο Διευθυντής. Όταν ήρθε, μου ανεκοίνωσε και ο ίδιος την ποινή. Τριήμερος “άτυπη” απέλασις. “Όσον είναι ο Πατριάρχης στο Αγ. Όρος, δεν μπορείς να μπης μέσα”. “Εντάξει” του είπα. Ξέχασα να αναφέρω ότι, όταν μου είπαν, βγαίνεις έξω Ουρανούπολη, τους είπα δεν έχω χρήματα, να μου επιτρέψουν να πάω στο κελλί μου να πάρω. Μου λέγει ένας Αστυνομικός “δεν θα σʼ αφήσουν, να σου δώσω εγώ”. Και μου έδωσε κάποια χρήματα και πέρασα το τριήμερον της απελάσεώς μου.

Θέλω να τονίσω εδώ κάτι που με συνεκίνησε. Σʼ όλο το διάστημα της κρατήσεώς μου υπό των Αστυνομικών, η συμπεριφορά τους έναντί μου ήτο άψογη και ευγενική. Πάντα μου μιλούσαν με σεβασμό. Έκαναν τα πάντα να με αναπαύσουν. Τους είπα και τους εξήγησα τι είναι ο Παπισμός και τι είναι ο Οικουμενισμός. Και από που προέρχεται ο κίνδυνος για την Ορθοδοξία. Δεν ήξεραν τίποτε. Πρώτη φορά άκουγαν τέτοια. Οι μασώνοι και οι πολιτικοί κρύβουν τα σχέδιά τους, οι Εκκλησιαστικοί σιωπούν, έτσι ο κόσμος ο καημένος βρίσκεται στο σκοτάδι της άγνοιας. Ένας Αστυνομικός μου είπε: “Σας συγχαίρω, πάτερ, που φυλάγετε Θερμοπύλες”. Αυτό όμως που με συνεκλόνησε ήταν η ταπεινότης και η αρετή των δύο αξιωματούχων της Αστυνομίας, που με μετέφεραν από την Μεγίστη Λαύρα εις Καρυάς. Αποχαιρετώντας με, μου ζήτησαν συγγνώμη για την σύλληψη και μου ασπάσθηκαν και οι δύο την δεξιάν. Τους ανταπέδωσα το χειροφίλημα, διότι τίμησαν το ράσο. Και τους είπα “τίποτε, εσείς δεν φταίτε, κάνατε το καθήκον σας ως όργανα της τάξεως”.

Με παρέλαβαν άλλοι δύο νέοι Αστυνομικοί από το Τμήμα των Καρυών και με πήγαν στο λιμανάκι της Ουρανουπόλεως και με απέλυσαν. Ήταν μόλις άρχιζε το σούρουπο του Σαββάτου. Και την Τρίτην επανήλθα στο Αγ. Όρος. Δεν γνωρίζω επ  ἀκριβῶς από που προήλθε η διαταγή της απελάσεώς μου. Σίγουρα είτε από Φαναριώτικο ράσο, είτε από αγιορείτικο. Ίσως και από κοινού. Η Αστυνομία από μόνη της δεν κάνει τίποτα. Το μεγάλο “έγκλημα” της αναρτήσεως του πανώ τιμωρήθηκε με τριήμερο απέλαση. Εγώ ούτε ύβρισα ούτε

βλασφήμησα τον Πατριάρχη. Ο Θεός να συγχωρήσει όλους, που συνήργησαν δια την απέλασίν μου και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι. Αμήν.

Δυστυχώς, όστις αντιστέκεται στις προδοσίες της Πίστεως, διώκεται.

Μετά τιμής και σεβασμού

Βλάσιος Μοναχός, Βίγλα Άγιον Όρος».

Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο  http://entoytwnika.blogspot.com/2011/11/blog-post_4819.html

«Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων καὶ ἀθέων αἱρετικῶν…»

ΟΤΑΝ  Η ΑΙΡΕΣΗ  ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΤΑΙ  ΑΠΟ ΣΙΩΠΩΝΤΕΣ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

«Σὺ τῆς ἀκενώτου πηγῆς, ἀντλήσας τὰ ρεῖθρα,  ἐξ ὦν ἅπαντες οἱ διψῶντες ἀντλοῦμεν, νάματα χρυσόρρειθρα Χρυσόστομε» (Ὄρθρος ἑορτῆς).

Συναντήσαμε στὴν διεύθυνση http://patrologia.ct.aegean.gr/PG_Migne, ἕνα συγκλονιστικὸ γιὰ τὴν ἐπικαιρότητά του, σημαντικότατο καὶ πολυσήμαντο κείμενο ποὺ ἀποδίδεται στὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Διαβάζοντάς το, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ οἱ ποιμένες δὲν κατανοοῦν τὴν τεράστια ζημιὰ ποὺ ἐπιφέρουν στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν οἱ αἱρετικοὶ καὶ τοὺς ἀφήνουν ἀσύδοτους, ἢ τοὺς διευκολύνουν νὰ ἁλωνίζουν στὴν Ἐκκλησία, ἀκόμα χειρότερα, ὅταν κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ συμπροσεύχονται μὲ αὐτοὺς παραβαίνοντας τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τότε ἡ Ἐκκλησία, ἡ «κιβωτὸς σωτηρίας» θυμίζει πλοῖο, ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ κυβερνῆτες του τὸ ἔχουν παραδώσει σὲ χέρια πειρατῶν.

Καὶ δυστυχῶς, κάποιοι σύγχρονοι Ἀρχιερεῖς ἀρνοῦνται τὸ ρόλο τοῦ φύλακα τῆς ποίμνης, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν διαφύλαξη ἀνόθευτης τῆς Πίστεως· παραβλέπουν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ἀρνοῦνται νὰ ἀντιπαλαίσουν «πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας» (Ἐφεσ. 6, 10-17), γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγῶνας θέλει ἄσκηση, αὐταπάρνηση, θυσίες. Ἐπιλέγουν τὴν ἀφωνία καὶ τὸν συμβιβασμὸ μὲ ποικίλες  δικαιολογίες. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ κακοδαιμονία στὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας διαιωνίζεται.

Βέβαια, ἡ διαπίστωση αὐτὴ δὲν ἀμνηστεύει τὴν εὐθύνη ἡμῶν τῶν λαϊκῶν, ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦμε.

Τὸ ἀπόσπασμα τοῦ κειμένου ποὺ παραθέτουμε δὲν ἔχει μεγάλες δυσκολίες κατανοήσεως. Γιὰ νὰ μὴν τὸ ἀδικήσουμε  μεταφραστικά, τὸ παραθέτουμε, ὅπως ἐγράφη πρωτότυπα.

«Τίς ἕξει ἀπολογίαν ἀμελείας ἀκούων τὰς τοσαύτας παραγγελίας; Καὶ ἀλλαχοῦ πάλιν· Μὴ παραδέχεσθε αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν· καὶ Αἱρετικοὶ ἄνθρωποι προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι… Ἀκούσατε πάλιν οἱ τὰς ἀγάπας μετ΄ αὐτῶν ποιοῦντες· πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς ὀργῆς τῆς ἐπερχομένης ἐφ΄ ὑμᾶς, οἱ τούτοις συμμιαινόμενοι ἐν βρώσει, ἐν πόμασι; πῶς τολμᾶτε προσελθεῖν τοῖς θείοις μυστηρίοις καὶ φρικτοῖς τοῦ Χριστοῦ; Καὶ ὁ προφήτης Δαυΐδ (λέγει)· Οὐκ ἔστιν ἐν στόματι αὐτῶν ἀλήθεια… Ἡσαΐας δὲ ὁ προφήτης, μᾶλλον δὲ ὁ Κύριος διὰ τοῦ προφήτου λέγει· …Οὐκ ἔστι χαίρειν τοῖς ἀσεβέσι, λέγει Κύριος… Ἀλλ’ ἔτι μικρὸν ἐνδιατρίψωμεν τοῖς τοῦ προφήτου ρήμασι καὶ ἴδωμεν πῶς στηλιτεύει καὶ θριαμβεύει τὸν κεκρυμμένον αὐτοῖς δόλον καὶ λέγει· Οὐκ ἔστιν ἐν στόματι αὐτῶν ἀλήθεια· ἡ καρδία αὐτῶν ματαία, καὶ τὰ ἑξῆς.

Ὅρα δὲ τὴν τοῦ προφήτου σύνεσιν, πῶς δημοσιεύει καὶ ἀποκαλύπτει θριαμβεύων τοὺς κακοδόξους, ἵνα μὴ ἡμεῖς πλανηθῶμεν. Ἀκούσατε, οἱ ὀρθόδοξοι, καὶ τοῖς αἱρετικοῖς μὴ συγκαταβαίνετε· ἀκούσατε, ποιμένες, καὶ φρίξατε καὶ μὴ σιγήσητε, ἀλλὰ κηρύξατε τὸν λόγον· μὴ δότε τόπον τῷ διαβόλῳ, μὴ δότε θήραν τοῖς λύκοις…Οὕτως οὖν ποιεῖτε καὶ ὑμεῖς, ποιμένες, καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκαθάρτοις τοῦ σκότους· μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε…

Καὶ ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς …ἔκλινεν οὐρανοὺς, καὶ κατέβη, καὶ πάντα ᾠκονόμησε πρὸς σωτηρίαν τοῦ γένους ἡμῶν, καὶ πάντα ὑπέδειξε ποιῶν καὶ διδάσκων. Εἶτα θέλων διδάξαι, ἵνα οἱ μέλλοντες προΐστασθαι τῶν Ἐκκλησιῶν, οὕτως ἐκδιώκωσι τοὺς αἱρετικούς, ἐποίησεν φραγέλλιον ἐκ σχοινίων, καὶ εἰσελθὼν πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, καὶ ἀπώσατο, καὶ ἐξεδίωξε… Ἀκούσατε οἱ προϊστάμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὑμῖν γὰρ ὑπέδειξε τὸ καλόν, ἵνα ἐξακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ, προσέχοντες πανταχόθεν ἀκριβῶς καὶ τοὺς λύκους ἐκδιώκοντες καὶ τὴν ποίμνην φυλάττοντες. Μετὰ δὲ τούτους …καὶ αἱ κατὰ καιροὺς γενόμεναι ἅγιαι σύνοδοι τούτους ἀμετανοήτως ἔχοντας ἐκριζώσαντες, τῇ ἀπωλείᾳ παρέδωκαν κατὰ τὸ γεγραμμένον, ὅτι Ἀπολεῖς πάντας τοὺς λαλοῦντας τὸ ψεῦδος…

Ἀλλὰ πολὺ τὸ διάφορον ὁρῶ τῶν τότε ποιμένων παρὰ τῶν νῦν. Ἐκεῖνοι πολεμισταί, οὗτοι φυγάδες· ἐκεῖνοι βιβλίων καλλωπισταὶ καὶ δογμάτων, οὗτοι ἱματίων… Οὗτοι ὡς μισθωτοὶ ἀφιεῖσι τὰ πρόβατα, καὶ φεύγουσιν· ἐκεῖνοι τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἔθηκαν ὑπὲρ τῶν προβάτων, μιμησάμενοι τὸν ποιμένα τὸν καλόν. Ὢ τῶν μακαρίων αὐτῶν ἀνδρῶν, ὧν τὰ ὀνόματα ἐν βιβλίῳ ζωῆς· οὓς ἔφριξαν δαίμονες καὶ ἐτρόμαξαν αἱρετικοί· καὶ Ἐφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα… Εἶτα ἐάν τις ἀθέων αἱρετικῶν παραφρονῇ λαλῶν διεστραμμένα, ὁ ἀντιλέγων οὐδείς, ὁ πολεμῶν οὐδαμοῦ· πάντες πτωχοὶ τότε γίνονται, πάντες σιωπητικοί, πάντες φυγάδες. Ὢ τῆς κακῆς ρίζης πάντων τῶν κακῶν τῆς φιλαργυρίας!

…Τρυφῶντες, μεθύοντες καὶ μετεωριζόμενοι βούλεσθε νικᾷν τὰς αἱρέσεις; Ἀλλ’ οὐαὶ ὑμῖν, οἱ τρυφῶντες καὶ μετεωριζόμενοι, ἐν χρυσῷ καὶ ἱματίοις ποικίλοις καλλωπιζόμενοι· πῶς ἄλλοις δείξετε τὴν καλὴν πτωχείαν τοῦ Χριστοῦ τοῦ δι’ ἡμᾶς πτωχεύσαντος, τοῦ ἐντειλαμένου τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ μὴ ἔχειν χαλκὸν ἐν ταῖς ζώναις. Ὄντως πλανᾶσθε, μὴ νοοῦντες τὰς Γραφάς… Ὁ πλοῦτος ὑμῶν ἐπληθύνθη, καὶ ὁ λόγος ὑμῶν ἐξέλειπε· τὰ ἱμάτια ὑμῶν σητόβρωτα γεγόνασι· περὶ ὧν λόγον δώσετε τῷ ἀρχιποιμένι Χριστῷ… Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ· Βλέπετε μὴ ἀπολείψῃ πρόβατον ἐκ τῆς ποίμνης. Τοῦτο γάρ ἐστε γινώσκοντες, ὅτι ἐὰν ἓν πρόβατον ἀπολείψῃ γενόμενον θηριάλωτον ἐξ ὑμετέρας ἀμελείας, πάντα τὸν βίον ὑμῶν κατέλυσεν· τὸ γὰρ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν ἀπαιτήσει ὁ Κριτής.

Ἀνανήψατε οὖν λοιπὸν, κηρύξατε τὸν λόγον, ἀπορρίψατε πᾶσαν βιωτικὴν μέριμναν, βλέπετε ἀκριβῶς πῶς περιπατεῖτε».

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση   paterikiparadosi@gmail.com

_______

__________

ΦΟΒΕΡΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ κ. ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ

____

______

______

______

Το μνημόνιο οχριά …

Το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΟΧΡΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ “ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ” Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΦΡΙΚΑΛΕΑ ΔΙΑΤΑΞΗ:

“Ο ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗΣ (Δηλαδή η Ελλάδα) ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ”!!!
Ο Συνταγματολογος Γεώργιος Κασιμάτης αναφωνεί με φρίκη:

“ Ένας τέτοιος όρος δεν υπογράφεται ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο”!!!

http://www.koinwnia.com/

Προϋπολογισμός: Η λιτότητα δεν αγγίζει τη Βουλή

www.marketbeast.gr

Σχεδόν ανέπαφα παραμένουν τα εισοδήματα των Ελλήνων βουλευτών, όπως προκύπτει από τον προϋπολογισμό για το 2012. Συγκεκριμένα, για το 2012 προβλέπονται 35 εκατομμύρια ευρώ για αποζημιώσεις, επιδόματα, έξοδα κίνησης κλπ, όταν το 2011 η αντίστοιχη πίστωση ήταν στα 36 εκατομμύρια ευρώ. 

Ειδικότερα:

• – Για τους βουλευτές (αποζημίωση, επιδόματα, έξοδα κίνησης κλπ) προβλέπονται 35.016.200 ευρώ , δηλαδή 1.874.900 ευρώ λιγότερα σε σχέση με το 2011.
• – Για βουλευτικές αποζημιώσεις δίνονται 21.226.400 ευρώ (όσα και το 2011)
• – Αποζημιώσεις βουλευτών για την συμμετοχή στα τμήματα διακοπών και τις αντίστοιχες επιτροπές 2.875.000 ευρώ (για το 2011 ήταν 5 εκατ. ευρώ)
• – Επίδομα οργάνωσης γραφείου 8.146.900 ευρώ , μόλις 39.400 ευρώ λιγότερα από το περασμένο έτος)
• – Οικογενειακή παροχή βουλευτών 212.800 ευρώ (όσο και το 2011)
• – Εξοδα κίνησης βουλευτών 1.705.100 ευρώ (μειωμένα κατά 10.500 ευρώ σε σχέση με το 2011)
• – Εργοδοτική εισφορά βουλευτών υπέρ ΕΟΠΥΥ 850.000 ευρώ (αυξημένα κατά 300.000 ευρώ σε σχέση με το 2011

Απο παντου ερχονται μηνυματα ξεσηκωμου

Οι πολίτες σε όλη την Ελλάδα αυτοοργανώνονται και δημιουργούν θύλακες αντίστασης

Είναι αλήθεια ότι  δεν είχαμε δώσει την  σημασία που πρέπει  σε δεκάδες  e-mail   που μας έστειλαν  άγνωστοι  σε μας  σύλλογοι και οργανώσεις πολιτών.
Ίσως να  είχαμε  μερικές  επιφυλάξεις  για το «τι καπνό  φουμάρουν» και  ποιές  είναι οι ρίζες τους.
Τα πράγματα όμως  άλλαξαν.
Σε λίγες  ώρες  η «Ύπατη  αρμοστεία»   των  δανειστών  και τοκογλύφων, δηλαδή  αυτό  που ονόμασαν  τα τρία προδοτικά κόμματα   «μεταβατική κυβέρνηση», θα  άρχίσει να  τεμαχίζει  τις σάρκες  των Ελλήνων  για να  χορτάσει  τα πεινασμένα στόματα των ντόπιων και των  ξένων  αρπακτικών.
Μέχρι χθές  είχαμε να κάνουμε  μόνο με  «εισερχόμενα  πυρά» απο το «πυροβολικό»  της Τρόϊκας και του ΔΝΤ. Απο τις  11 του  Νοέμβρη  οι κατοχικές δυνάμεις   εγκαταστάθηκαν  στην Αθήνα και  σε λίγες ώρες θα καμαρώνουν  στην βουλή   πατώντας πάνω στο πτώμα της δημοκρατίας την οποία σκότωσε  εν ψυχρώ  η τρικομματική  αντιπροσωπεία της  Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Το μέτωπο  δεν βρίσκεται πλέον  στα  επιβλεπόμενα απο τους  τροϊκανούς  υπουργεία, αλλά  μπροστά στα σπίτια μας , στους δρόμους  , στις πλατείες , στα  σχολεία , στις δουλειές μας , παντού.
Κάτω απο αυτές τις συνθήκες  δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια  να ψάξουμε  με επιμέλεια   απο «που βαστάει η σκούφια»  του καθε ενός  που βγαίνει  στην αντίσταση.
Θα πολεμήσουμε  μαζί  του  και αν  στην πορεία  διαπιστώσουμε  ότι είναι  πεμπτοφαλαγγίτης  ή μουλωχτός  ψευτοπατριώτης  απο  εκείνους που  σκεπάζουν  την μαυρίλα τους με την ελληνική σημαία , τότε  να είστε  σίγουροι  ότι  δεν θα διστάσουμε  να τον   ξεσκεπάσουμε και να τον εξοστρακίσουμε.
Σε αυτόν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα  όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε  μαζί, δεν  περισσεύει κανένας παρά μόνο τα «φίδια»  που παριστάνουν  τους αγωνιστές και τα  οποία  αργά ή γρήγορα  θα   έχουν την ίδια τύχη με  όσους  πρόδωσαν αυτόν τον τόπο.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ· http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2011/11/blog-post_5672.html

Ο ΘΟΥΡΙΟΣ

Τί σ’ ωφελεί κι’ αν ζήσεις αν παίρνεις δανεικά
στοχάσου το επιτόκιο, σε καίει σαν φωτιά.
Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη δραχμή
παρά την τυραννία των Μέρκελ – Σαρκοζί.

Σου λένε κι από πάνω πως τάχα σε βοηθούν
ενώ απ’ τον λαιμό σου κρεμιούνται να σωθούν.
Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη δραχμή
παρά του Παπαδήμου κυβέρνηση δοτή.

Πατριώτες τούς προδότες κρεμάστε στη Βουλή
του Rothschildκαι του Sorosσυντρίψτε την αυλή
Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη δραχμή
παρά σαράντα χρόνια χούντα σιωνιστική.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Sofokleous 10. gr

H κρίση της πολιτικής ανάγκασε τελικά τις αγορές να εγκαταλείψουν τη σκιώδη εξουσία τους και να εγκατασταθούν αυτοπροσώπως στο θρόνο: για πρώτη φορά παγκοσμίως στην Ελλάδα, διαπράττοντας το τέλειο πολιτικό έγκλημα

“Όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μέσα σε δύο μόνο έτη, η απόγνωση ριζώνει τόσο βαθιά, ώστε καμία κουλτούρα δεν μπορεί να την απορροφήσει εύκολα. Οι απολύσεις συνεχίζονται μετά τις ιδιωτικοποιήσεις, επειδή οι ξένοι, οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας δηλαδή, απαιτούν οι επενδύσεις τους να αποφέρουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη – αλλά και οι αυτοκτονίες συνεχίζονται, ενώ η χώρα παραμένει στον ορό (δόση), χωρίς ποτέ να μπορέσει να ξεχρεωθεί, καταλήγοντας έρμαιο των τοκογλύφων-δανειστών της… Περισσότερα… εδω

_____

Παπαδημος, το επομενο πιονι;

Ομολογώ ότι οι θεωρίες συνωμοσίας και τα περι Αντίχριστου, illuminati,παγκόσμιας Διακυβέρνησης ποτέ δεν με έπειθαν αλλά… τα στοιχεία και τα γεγονότα συνηγορούν ολοένα και περισσότερο προς αυτήν την πραγματικότητα.
Είμαστε όλοι θεατές μιας αλληλουχίας γεγονότων που τελικά όντως θα οδηγήσουν σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Δεν θέλει και πολύ μυαλό.
Θα μας φέρουν στο σημείο να πιστέψουμε ότι όντως είναι καλύτερα να μας κυβερνούν λίγοι και ισχυροί αντί πολλοί και διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Ήδη κάποιοι αναφωνούν …»καλύτερα οι ξένοι ,για να μας βάλουν σε μια τάξη» …έχουν πέσει στην παγίδα…είναι η αρχή.
Οι άνθρωποι αυτοί που είναι στην ουσία αυτοί που θα μας σερβίρουν τον Παγκόσμιο Κυβερνήτη που θα εξαλείψει την φτώχεια,την αδικία ,τους φοροφυγάδες,τους κλέφτες και θα προσφέρει ..εργασία..ασφάλεια ….τα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ (και τίποτε παραπάνω) είναι τα μέλη της Λέσχης Bildeberg και ένα σκαλί πιο πάνω ο κλειστός κύκλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commition) που κυβερνά τον πλανήτη πίσω από τις κουρτίνες και μπροστά της στέκονται σούζα όλοι οι Προέδροι,Κυβερνήτες,Βασιλιάδες,Δικτάτορες.
Το σχέδιό τους πολύπλοκο ,σκοτεινό και μελετημένο μέχρι λεπτομέρειας. Τίποτε δεν γίνεται χωρίς την έγκρισή τους και όλα τα γεγονότα είναι αποφασισμένα χρόνια πριν.
Δεν είναι τυχαίο ότι ξαφνικά «πέφτουν» Δικτάτορες,Πρωθυπουργοί και Ηγεμόνες που επι τόσα χρόνια ζούσαν και βασίλευαν ανενόχλητοι. Απλά προχωρούν στο επόμενο βήμα του σχεδίου τους και απλώνουν τα δικά τους πιόνια πλέον που θα ολοκληρώσουν την προετοιμασία του όχλου της μάζας για το …παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο …την Παγκόσμια Κυβέρνηση.
Και πολύ γρήγορα θα εμφανίσουν και τον αληθινό Πλανητάρχη..τον Σωτήρα!( άλλοι τον αποκαλούν Αντίχριστο) Τόσα έτη μας γαλούχισαν στα δανεικά ,στην εικονική ευημερία ,στο πλαστικό χρήμα , στην απληστία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι επέλεξαν τη μικρή μας Χώρα την Ελλαδίτσα ως απαρχή της κατάρρευσης που θα ακολουθήσει. Η Ελλάδα ήταν το πιο δύσκολο σκαλοπάτι τους και ακόμη το φοβούνται. Προσπαθούν με κάθε τρόπο ακόμη και με την απειλή βίας να γονατίσουν την συνείδηση αυτού του Λαού που είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης τους διότι αν ξυπνήσει θα τους δημιουργήσει πολλά προβλήματα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αποδεχτήκαμε τον Κύριο Λουκά Παπαδήμο ως την αχτίδα φωτός μέσα στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Αυτό ήθελαν!
Ο Κύριος Παπαδήμος είναι το επόμενο πιόνι τους πάνω στην παγκόσμια σκακιέρα. Ενεργό μέλος της Τριμερούς Επιτροπής παρακαλώ! Αντιλαμβάνεστε ποιον έβαλαν στην Ελλάδα?
Και στο καπάκι στη διπλανή Ιταλία ..τον Κύριο Μόντι ..που είναι ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΝΕΡΓΟ ΜΕΛΟΣ ΚΑΙ ΥΨΗΛΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ της τριμερούς Επιτροπής! Έχουμε φύγει πια από τα απλά μέλη της λέσχης Bildeberg …των κλητήρων και τον γραμματέων…του συστήματός τους.Πήγαμε πια στα βαριά ονόματα την επόμενη βαθμίδα που κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τον Κύριο Ροκφέλλερ και Ρότσαιλντ.
Ψάξτε για άρθρα στο διαδίκτυο για τον περίφημο ακτιβιστή Υιό του Rothchild …πολλοί λένε ότι είναι ο περίφημος Αντίχριστος …ο παγκόσμιος Κυβερνήτης που θα μας επιβάλλουν.Μένει μόνο να περιμένουμε να ακούσουμε το όνομά του στο τραπέζι και να τον δούμε να ξεπροβάλλει ως την μοναδική λύση .Αλήθεια …τότε θα πειστώ σίγουρα…αλλά φοβάμαι ότι θα είναι αργά.Πότε θα ξυπνήσουμε? Αγωνιστείτε για τα παιδιά μας για το μέλλον μας.Η Εκκλησία που είναι?Έπρεπε να είναι στους δρόμους εδώ και πολύ καιρό και όχι να κόβει βόλτες στο Κατάρ για να προσελκύσει επενδύσεις και να αυγατίσει τα περιουσιακά της στοιχεία.Πρέπει να αρχίσουμε να μουντζώνουμε και προς τα εκεί….!Ναι δυστυχώς πρέπει!

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/11/blog-post_6120.html

Νέα πρωτοβουλία στα σκαριά από τον Δημητριάδος Ιγνάτιο

Παρουσιάζουν ιδέες για την ΔΙΑΛΥΣΗ των μοναστηριών ως ΑΓΑΠΗ!!!

Με πόση «αθωότητα» και μαεστρία εργάζονται οι οικουμενιστές δεσπότες, οι κατέχοντες άριστα την βατικάνεια προπαγάνδα, είναι άλλο πράγμα, κάτι ασύλληπτο για το μυαλό των περισσοτέρων. Δεν είχα υπ’ όψιν μου την είδηση, αλλά την είδα σε μια νέα ιστοσελίδα και «θαύμασα» για άλλη μια φορά τον τρόπο που αναμειγνύουν την τάχα φιλανθρωπία, με την διάλυση των Ι. Μονών,  των τελευταίων, έστω μισο-ερειπωμένων λόγω της εκκοσμίκευσης, οχυρών της Ορθοδοξίας. Γιατί, αν τα μοναστήρια δεχθούν (τάχα από αγάπη) απόρους και αλλοδαπούς, θα αποτελέσει γι’ αυτά ισχυρό χτύπημα για τη διάλυσή τους, αφού άλλος είναι ο σκοπός τους και οι κανόνες του μοναχικού βίου. Κι αν στην περίοδο του Βυζαντίου περιέθαλψαν απόρους και φτωχούς, τότε είχαν πνευματικά ερείσματα, τους Αγίους και ασκητές που τα καθοδηγούσαν, ενώ σήμερα τα σπρώχνει στον Οικουμενισμό ο προς τα Μ.Μ.Ε. μειλίχιος, αλλά προς την Ορθοδοξία (και τους πιστούς της) σκληρός διώκτης, ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος. Θα ήταν καλύτερο (όπως σημειώνει το κείμενο) να παραχωρήσει το επισκοπικό του μέγαρο ο κ. Ιγνάτιος, και να καλέσει σ’ αυτό και κάποιους μοναχούς για βοηθούς, προς περίθαλψη των αλλοδαπών. Αλλά δεν θα το κάνει, γιατί τα επισκοπικά μέγαρα είναι για νεόπλουτους μετα-πατερικούς πρίγκηπες!

Λεόντιος Διονυσίου

Πως θα διωξουν  τους μοναχους απο τα μοναστηρια

http://www.agonasax.blogspot.com

Τη βεβαιότητα ότι τα Μοναστήρια θα λειτουργήσουν ως τόποι φιλοξενίας αστέγων και απόρων εάν και εφόσον παραστεί ανάγκη, εξέφρασε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, μιλώντας χθες στο Πνευματικό Κέντρο. Η τοπική Εκκλησία προσπαθεί να συντονίσει ακόμα περισσότερο τις προσπάθειές της, για να βοηθήσει τους άπορους που φτάνουν πια τους 1.350 στον αριθμό!
Τόσοι είναι μόνο εκείνοι που πηγαίνουν καθημερινά στα συσσίτια, όπως αναφέρει το taxydromos.gr.Μάλιστα, όπως είπε ο κύριος Ιγνάτιος, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των Ελλήνων απόρων σε σχέση με τους αλλοδαπούς ενώ καθε μέρα, δεκάδες συμπολίτες μας κάνουν αγωνιώδη αιτήματα για βοήθεια!Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος είπε ότι «είναι αυτονόητη η αύξηση των απόρων, αλλά πιστεύω ότι είμαστε σε μια καλή πορεία. Απλώς πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας, προκειμένου να καλύψουμε όλες τις ανάγκες των απόρων συνανθρώπων μας, ώστε να γιορτάσουν χωρίς ελλείμματα τις γιορτές»… Σχόλιο: τι εύσχημος (δαιμονιώδης )  τρόπος να εκδ­ιωχθούν οι μοναχοί από τις μονές τους!!!Γιατί δεν τους φιλοξενεί στο πολυτελέστατο πνευματι(στι)κό κέντρο ή και στο επισκοπικό μέγαρο ,κοντά του ώστε να λαμβάνουν εκ του σύνεγγυς την μεταπατερική αγάπη του…

«Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας»

Ὁ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ, ὁ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ καὶ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Θεσσαλονίκη, 19 Νοεμβρίου 2011
ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

Στὴν Μητρόπολη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, «ἰδιοκτησίας» τοῦ κ. Ἀμβροσίου, συμβαίνουν τὰ ἑξῆς «εὐχάριστα» πράγματα. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος (ὁ ὁποῖος δὲν θέλει οἱ πιστοὶ νὰ ἀνακατεύονται καὶ νὰ ἐλέγχουν τὰ κακῶς πεπραγμένα τῆς Μητροπόλεώς Του ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ) ζήτησε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ἐπιμόνως βοηθὸ ἐπίσκοπο, τὸν ὁποῖο μάλιστα ὁ ἴδιος ὑπέδειξε. Ἡ Ἱ. Σύνοδος ὑπέκυψε καὶ προέβη στὴν ἐκλογὴ βοηθοῦ ἐπισκόπου τοῦ κ. Ἀμβροσίου, παρόλο ποὺ ὁ βοηθὸς ἐπίσκοπος εἶναι νεοφανὴς καὶ ἀντικανονικὸς θεσμὸς στὴν Ἐκκλησία (ἀντιφάσκει μὲ τὴν ἐκκλησιολογία της). Δὲν πέρασαν, ὅμως, μερικοὶ μῆνες καὶ ὁ βοηθὸς ἐπίσκοπος, τὸν ὁποῖο μετὰ βαΐων καὶ κλάδων καὶ ὑπερβολικῶν ἐπαίνων ὑποδέχτηκε στὸ Αἴγιο, δὲν ἄντεξε δίπλα στὸν κ. Ἀμβρόσιο καὶ ἔφυγε.
Ὁπότε, ὁ μητροπολίτης Καλαβρύτων, ἐπεδίωξε δι’ ἄλλης ὁδοῦ νὰ φέρει ὁπωσδήποτε κάποιον τῆς ἀρεσκείας του, ὁ ὁποῖος (προφανῶς) θὰ τὸν διαδεχθεῖ καὶ θὰ πρέπει νὰ μάθει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὰ μυστικὰ τῆς χρηστῆς «διαχειρίσεως» τῆς Μητροπόλεως. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανε μὲ τὸν ἀέρα τοῦ «ἰδιοκτήτη» τῆς ἐπισκοπῆς, παρὰ τὴν ἐγγράφως κατοχυρωμένη διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς συγκεκριμένης ἐπιλογῆς του, καὶ ἀγνοώντας τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ (ὁ ὁποῖος δὲν ρωτήθηκε) κι ἀσφαλῶς  τὸν ἴδιο τὸ Θεό, ποὺ διὰ τῶν ἱ. Κανόνων ἔχει διδάξει καὶ νομοθετήσει διαφορετικὰ πράγματα γιὰ τὸ θέμα τῆς ἐπιλογῆς ἐπισκόπων.
Ὁ ἐπίσκοπος, ποὺ ὡς «βοηθό του» μᾶς ἔφερε, εἶναι ὁ πρώην Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητος Κουμαριανός. Τὸ ὄνομά του ἦταν ἀναμεμειγμένο στὰ ἐκκλησιαστικὰ σκάνδαλα τοῦ 2005, ὅταν κάποιοι κύκλοι θέλησαν νὰ πλήξουν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τοὺς λόγους τους· καὶ εὔκολα τὴν ἔπληξαν, ἀφοῦ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ τελευταῖοι Ἀρχιεπίσκοποι, ἔχουν ἀφήσει ἀτιμώρητους καὶ ἀσύδοτους τοὺς ἐπισκόπους σὲ κάθε εἴδους παραβατικότητα (πάντα ἐν σχέσει μὲ τοὺς ἱ. Κανόνες). Ἔγραφε τότε εὔστοχα ὁ καθηγητὴς κ. Ἰω. Κορναράκης (“Ὀρθ. Τύπος”, 28.1.05): «Ἡ μέχρι σήμερα ἀρχιεπισκοπικὴ θητεία τοῦ κ. Χριστοδούλου ἔχει ἤδη ἐμπεδώσει στὸν κοινωνικὸ χῶρο μία θλιβερὴ πραγματικότητα: τὴ βεβαιότητα ὅτι προστατεύει καὶ στηρίζει συνεχῶς, μὲ τὴ σιωπή του, τὴν ὁμοφυλοφιλία στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο».
Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος, λοιπόν, Χριστόδουλος, καθὼς οἱ ὀσμὲς τῶν ἐπισκοπικῶν σκανδάλων κατέκλυζαν τοὺς ἔκπληκτους πιστοὺς μὲ τὴν δυσωδία τους, ἀναγκάστηκε ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας (ποὺ τὰ ἀποδέχτηκε) νὰ ὁμολογήσει τὰ ἑξῆς φοβερά. Ὅτι, «εἴμαστε ὑπεύθυνοι (ἐμεῖς οἱ ἐπίσκοποι, γιατὶ) ὄχι μόνον ἐπροστατεύσαμε, ἀλλὰ καὶ ἀνεχθήκαμε νὰ ὑπάρχουν στὴν τοπική μας Ἐκκλησία κληρικοὶ ἀσυνεπεῖς πρὸς τὴν ἀποστολήν των, “ἐπίορκοι” Μητροπολῖται ποὺ κατελήφθησαν ἀπὸ “φιληδονία”, καὶ μετατρέψαμε τὶς Μητροπόλεις μας σὲ θερμοκήπια ἀθλιοτήτων… καὶ σὲ ἀπυρόβλητο ὀχυρό, ποὺ κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὸ παραβιάσει, ἔστω καὶ ἂν ἐκεῖ μέσα διαπράττονται κανονικὰ καὶ ποινικὰ ἀδικήματα… Ἀνεχθήκαμε ἱερεῖς ἢ καὶ λαϊκοὺς νὰ κατακλέπτουν τὰ ἐκκλησιαστικὰ ταμεῖα».
Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος μίλησε καὶ ὁ μητροπολίτης Ἰωαννίνων καὶ ἀπὸ τὴ σκοπιά του «ζήτησε νὰ σταματήσει ἡ λογικὴ τῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου καὶ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἱερομόναχοι στὰ μοναστήρια, νὰ ὑπάρξει διαφάνεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κορβανὰ» κ.α.
Μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς συγκεκριμένες παραδοχὲς περὶ φιληδόνων καὶ κλεπτῶν κληρικῶν, περίμενε ὁ κατασκανδαλισμένος λαὸς τοῦ Θεοῦ τὴν «κάθαρση» τὴν ὁποία ἡ Ἱεραρχία ὑποσχέθηκε. Καὶ ὅμως, ἐπειδὴ οἱ κύκλοι –ποὺ τότε ἔπληξαν τὴν Ἐκκλησία– σταμάτησαν μέχρις ἐκεῖ τὴν ἐπιθεσή τους, ἡ Ἱεραρχία σὲ καμία κάθαρση δὲν προέβη, ἀφήνοντας τὶς ὑπόνοιες νὰ ἐπικρέμονται καὶ τὰ στοιχεῖα περὶ σκανδάλων νὰ ξεκουράζονται στὰ συρτάρια τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ τὰ ἔχουν πρόχειρα, ὅταν θελήσουν νὰ τὴν ξαναεκβιάσουν!
Καὶ ἐνῶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν γνωστὰ διὰ τῶν Μ.Μ.Ε., καὶ εἰδικὰ τὰ ἀφορῶντα εἰς τὸν σκανδαλισμὸ ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ ὅσα ἀποδόθηκαν στὸν κ. Θεόκλητο Κουμαριανό, ὁ κ. Ἀμβρόσιος, ὡσὰν νὰ μὴν ὑπῆρξε οὐδεὶς σκανδαλισμός, ἐπέλεξε γιὰ διάδοχό του καὶ πνευματικὸ Πατέρα τῶν πιστῶν τὸν σκανδαλίσαντα κ. Θεόκλητο. «Λησμόνησε» ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ κ. Θεόκλητου (καθ’ ὃν χρόνον ἦτο μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος) ἐνεπλάκη σὲ ἠθικὰ καὶ οἰκονομικὰ σκάνδαλα, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα διαπράχτηκαν ὄχι μόνο στην Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ στὸ Παρίσι. Λησμόνησε ὅτι ἐξ αἰτίας αὐτῶν ἀναγκάστηκε νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ Μητροπολίτης, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν δοκιμασία τῆς ἀνακρίσεως ἀπὸ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὸν πιθανὸν διασυρμό. Λησμόνησε ὅτι κάποια ἀπὸ τὰ σκάνδαλα αὐτά, πέρα ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε., τυπώθηκαν σὲ φυλλάδια καὶ διανεμήθηκαν σὲ διάφορες πόλεις, στὶς ὁποῖες εἶχε βαλεῖ ὑποψηφιότητα ὁ κ. Θεόκλητος. Τὰ πρῶτα φυλλάδια εἶχαν κυκλοφορήσει στο Βόλο, (ὅταν μητροπολίτης ἐκεῖ ἦταν ὁ μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος) καὶ ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ μὴν ἐκλέγει ὡς μητροπολίτης Δημητριάδος ὁ κ. Κουμαριανός. Ἀργότερα, οἱ πράξεις του καὶ τὰ φυλλάδια, ἀκολούθησαν τὸν κ. Θεόκλητο καὶ σὲ ἄλλες πόλεις, ὅπου πάλι ἐπεδίωξε νὰ γίνει Μητροπολίτης, ἔγιναν δὲ ἀφορμὴ νὰ μὴν γίνει ἀποδεκτὸς οὔτε στὴ Μητρόπολη Μεσσηνίας, οὔτε στὴν Κόρινθο καί, τελευταῖα, νὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἀναβάλει τὴν ἐπίσκεψή του σὲ Μητρόπολη τῆς Β. Ἑλλάδος, ὅπου εἶχε προγραμματιστεῖ νὰ παραστεῖ καὶ νὰ συνεορτάσει μὲ τὸν ἐπισκοπό της.
Γνώστης τῶν περισσοτέρων ἀπὸ αὐτὰ ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος, γι’ αὐτὸ καὶ εἶχε ἐκφραστεῖ κατὰ τοῦ κ. Θεοκλητοῦ μετὰ λόγου γνώσεως (πρὶν κἀν γίνει ἐπίσκοπος), λέγοντας ὅτι εἶναι «ἀκατάλληλος» γι’ αὐτὴ τὴ θέση! Ἡ «πρόβλεψή» του ἐκείνη περὶ ἀκαταλληλότητος (ὅπως φάνηκε) ἐπιβεβαιώθηκε πλήρως, ἀφοῦ τὸ ὄνομα τοῦ κ. Θεόκλητου ἐνεπλάκη στὸ παραδικαστικὸ κύκλωμα καὶ σὲ ἄλλες «ἀταξίες» ποὺ ἐπιφέρουν καθαίρεση.
Παρά ταῦτα, ἐδῶ κι ἕνα χρόνο περίπου, ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλλει ἐτσιθελικὰ ὡς πνευματικὸ Πατέρα τῶν Αἰγιωτῶν τὸν κ. Θεόκλητο. Αὐτόν ποὺ σὲ διάρκεια χρόνου κατασκανδάλισε τὸ πανελλήνιο· αὐτὸν ὁ ὁποῖος δὲν ἐπεδίωξε νὰ ἀποδείξει τὴν ἀθωότητά του (ἐκείνη τὴν κρίσιμη στιγμὴ τοῦ 2005), ἀφοῦ μὲ τὴν διεξαγωγὴ ἐκκλησιαστικῆς δίκης θὰ ξεκαθάριζαν τὰ πράγματα καὶ θὰ ἔπαυε τὸ σκάνδαλο, ἐὰν ἀποτελοῦσε σκευωρία· καὶ δὲν τὸ ἔκανε, ἐπειδή, ὡς συνάγεται ἀπὸ τὰ δημοσιεύματα, δὲν ἐφαίνετο εὔκολη ἡ ἀθώωσή του. Καὶ τὶ ἔκανε ὁ κ. Θεόκλητος; Ὑπέβαλε «αὐτοβούλως» τὴν παραιτήσή του, μὲ τὴν ὑπόδειξη καὶ τὴν στήριξη τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου καὶ πνευματικοῦ τοῦ πατρὸς κ. Χριστοδούλου! Ἔτσι, ἡ ὑποθεσή του μπῆκε στο ἀρχεῖο!

Καὶ τώρα, λοιπόν, ἀφοῦ πέρασαν ἕξι χρόνια σιωπῆς, αἰφνιδίως ὁ κ. Ἀμβρόσιος παρέδωσε στὴ λήθη ὅ,τι εἶχε γράψει ἐναντίον του, ἄλλαξε γνώμη γιὰ τὴν καταλληλότητα τοῦ κ. Θεοκλητοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐνοχή του. Καὶ μετερχόμενος τακτικὲς πολιτικῶν συμβιβασμῶν, τώρα, ὄχι μόνο τὸν θεωρεῖ κατάλληλο ὡς ἐπίσκοπο, ἀλλὰ τὸν προορίζει γιὰ …διαδοχό του! Καὶ γιὰ νὰ ἐπηρεάσει τὸν ἀγνοοῦντα λαό, πλέκει  τὸ ἐγκώμιό του, παρουσιάζοντας τὶς πράξεις ἐκεῖνες ποὺ μᾶς κατασκανδάλισαν ὡς πράξεις θυσίας· καὶ τιμῶντας τον μὲ φωτοστέφανο μάρτυρος δηλώνει: «τὸν τιμῶ ὑπερβαλλόντως», γιατὶ «θυσιάστηκε» γιὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο!……
Περισσότερα στην· “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ· http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com

AΠOKAΛΥΠTIKO BINTEO

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ HOWARD ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ

_________

______

ΕΛΛΑΔΑ, ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Sofokleous 10.gr

Η χώρα μας δεν έχει ανάγκη από δανεικά (καμία χώρα, όπως και καμία επιχείρηση δεν εξυγιαίνεται με τοκογλυφικά δάνεια), αλλά από παραγωγικές επενδύσεις και από θέσεις εργασίας. Η κατανάλωση ελληνικών προϊόντων βοηθάει και τα δύο.

Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι, η Ευρωζώνη κινδυνεύει να καταρρεύσει ολοκληρωτικά – με κίνδυνο να παρασυρθεί ολόκληρος ο πλανήτης σε μία τεράστια οικονομική κρίση, άνευ ιστορικού προηγουμένου. Εάν δεν ενωθεί πολιτικά, ιδιαίτερα εάν δεν «τυπώσει» αμέσως χρήματα η ΕΚΤ (αγοράζοντας ομόλογα των ελλειμματικών χωρών και σταθεροποιώντας τα επιτόκια δανεισμού τους), το τέλος θα είναι σύντομο και επώδυνο – ενώ μάλλον δεν θα αποφευχθεί, εάν δεν «απελαθεί» επιτέλους η Γερμανία, η οποία είναι ίσως το μοναδικό πρόβλημα της Ευρωζώνης. Περισσότερα…

________

Μία άποψι

EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ

Πριν 10 χρόνια η Ελλάδα είχε το εθνικό της νόμισμα. Οι συναλλαγές γίνονταν ομαλά και ο κόσμος εισέπραττε τις συντάξεις και τους μισθούς του, η δε αποδοτικότητα στην πληρωμή φόρων είχε ξεπεράσει το 92% των βεβαιωμένων φόρων.

Ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες η κοινωνία μας είδε τη μικρή φιάλη εμφιαλωμένου νερού από 50 δραχμές να πηγαίνει στα 50 λεπτά. Αυτό μεταφράζεται σε υπερπληθωρισμό 340% σε σχέση με την αρχική ισοτιμία μετατροπής μέσα σε μια ημέρα, ή με άλλα λόγια η πραγματική ισοτιμία μετατροπής για το λαϊκό εισόδημα ήταν στην πραγματικότητα περίπου 1 ευρώ προς 1.000 δρχ. αντί για 1 ευρώ προς 340,75 δρχ.

Για παράδειγμα ένας μέσος μισθός των 200.000 δρχ του 1997 με 25 ημέρες εργασίας ή με 8.000 δρχ ημερομίσθιο, αγόραζε 10 λίτρα βενζίνη με 160 δρχ το λίτρο δηλαδή 1.600 δρχ., ένα πακέτο τσιγάρα 350 δρχ και μια μερίδα φαγητό σε εστιατόριο προς 1.000 δρχ. Σύνολο 2.950 δρχ. Περίσσευαν 5.050 δρχ για αποταμίευση, επένδυση, διασκέδαση κλπ.

Σήμερα ένας εργαζόμενος με 750 ευρώ που θεωρείται και καλός παίρνει 30 ευρώ ημερησίως. Από αυτά δίνει για 10 λιτρα βενζίνη από 1.6 ευρώ το λίτρο16 ευρώ, για ένα πακέτο τσιγάρα 4.20 ευρώ και για μια μερίδα φαγητό 8 ευρώ. Σύνολο 28.20 ευρώ τα οποία αντιστοιχούν στα 2.950 δρχ του 1997. Τι περισσεύει; Μόλις 1.80 ευρώ. Δηλαδή η μείωση στο ποσόν αποταμίευσης ή και για κατανάλωση σε άλλα είδη με βάση την αρχική ισοτιμία ένταξης στο ευρώ είναι τερατώδης, 823%.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο έντεχνα μας έβαλαν στο ευρώ και πόση μείωση υπέστησαν οι πραγματικοί μισθοί; Η μείωση αυτή στην αγοραστική αξία του εισοδήματός μας, όπως λέγεται, είναι τρομακτική. Μετά από 10 χρόνια και ονομαστική αύξηση στο μισθό του παραδείγματος, αυτός υπέστη πραγματική μείωση 326%, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας το έχασε από την πρώτη στιγμή ένταξης στο ευρώ.
Και τι θα πάθουμε αν έλθουμε και πάλι στη δραχμή;
Χαρούπια και αγκωνάρια τρώγαμε πριν μπούμε στο ευρώ (δηλαδή μέχρι το 2002); Τη δεκαετία του 70, του 80 και του 90; Ακόμα και πιο πίσω, το 50 και το 60, πέτρες τρώγανε οι Έλληνες; Γιατί δεν ρωτάμε τους πατεράδες και τους παππούδες μας όσοι δεν γνωρίζουμε τι γινόταν τις περιόδους που αναφέραμε; Όσοι πάλι τα ζήσαμε, γιατί δεν λέμε την αλήθεια στο λαό αλλά τον τρομοκρατούμε;
Μπορεί το κόστος δανεισμού να γίνει δυσβάσταχτο αλλά μήπως δεν είναι σήμερα; H δεν θα είναι για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια με το Ευρώ;
Αντί λοιπόν κάποιοι να καταστροφολογούν, θα έπρεπε να βγουν τίμια και να εξηγήσουν πως με το ευρώ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, απλά παράταση της χρεωκοπίας! Αντίθετα με τη δραχμή, θα υπάρξει περίοδος προσαρμογής – ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΕΙΝΑΣ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ – και θα γίνει πραγματική επανεκκίνηση της Οικονομίας!
Θα ξαναθυμηθούμε επιτέλους να παράγουμε μόνοι μας ό,τι μας χρειάζεται, τουλάχιστον για τη διαβίωσή μας! Ναι, Μπορεί να στερηθούμε στην αρχή κάποια προϊόντα αλλά τουλάχιστον θα έχουμε να φάμε, δεν θα ψάχνουμε τους ντενεκέδες και τους κάδους, όπως στην κατοχή που μας ξαναεπιβάλουν.
Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει ομαλή επιστροφή στη δραχμή είναι ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που θα προστατέψει τον λαό από τους κερδοσκόπους και τους μαυραγορίτες!
Αυτή είναι η αλήθεια και δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερος κόσμος, παρά τον ανελέητο ειδησεογραφικό και τηλεοπτικό βομβαρδισμό, καταλαβαίνει και ζητά επιστροφή στη δραχμή!
Καλύτερα λοιπόν ελεύθεροι και σχετικά φτωχοί για ένα μικρό διάστημα, παρά μόνιμα φτωχοί και αιωνίως σκλάβοι.

Γιάννης Κανατσέλης

http://www.pireasnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=93174:2011-11-08-23-13-24&catid=97:2011-01-08-11-02-45&Itemid=177

Με εκτίμηση,
http://www.pireasnews.gr
_____

ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

κυβερνηση Παπαδημου & The Group of Thirty

___

______

Αυτή τη συμφωνία (EFSF) θα την υπογράψετε κ. Βουλευτές ;;

15. MISCELLANEOUS

(1) If any one or more of the provisions contained in this Agreement should be or become fully or in part invalid, illegal or unenforceable in any respect under any applicable law, the validity, legality and enforceability of the remaining provisions contained in this Agreement shall not be affected or impaired thereby. Provisions which are fully or in part invalid, illegal or unenforceable shall be interpreted and thus implemented according to the spirit and purpose of this Agreement. (2) The Preamble to this Agreement forms an integral part of this Agreement. (3)Each of the Parties hereby irrevocably and unconditionally waives all immunity to which it is or may become entitled, in respect of itself or its assets or revenues, from legal proceedings in relation to this Agreement including, without limitation, immunity from suit, judgment or other order, from attachment, arrest, detention or injunction prior to judgment, and from any form of execution and enforcement against it, its assets or revenues after judgment to the extent not prohibited by mandatory law.

Κάθε ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη με την παρούσα ο αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.

Σας θυμίζει τίποτα η πιο πάνω απίστευτη παράγραφος-δέσμευση ;

Η δανειακή σύμβαση, η ταφόπλακα της εθνικής μας κυριαρχίας σας θυμίζουμε ότι δεν πέρασε ποτέ από την Βουλή…Απλά την είχαν επισυνάψει σαν συνημμένο !!
Όμως την σύμβαση EFSF την έχει ήδη υπογράψει ο Παπακωνσταντίνου από 7/6/2010.
Τώρα λοιπόν και σύμφωνα με τις αποφάσεις της Ε.Ε θα πάμε σε νέα σύμβαση με βάση το EFSF.
Η σύμβαση όμως αυτή θα πρέπει να περάσει από την βουλή και στην συνέχεια να υπογραφεί.
Έλα όμως, που ο Παπακωνσταντίνου έχει ήδη υπογράψει την EFSF και τους απαράδεκτους όρους που απεμπολούν την εθνική κυριαρχία..
Για αυτό ο Βενιζέλος προσπαθούσε να μην χρεωθεί μόνος την όλη ιστορία και να νομιμοποιήσει τόσο την δανειακή, την συμφωνία EFSF, όσο και την νέα σύμβαση δανεισμού.

Η Μπιλντερμπεργκ στο τιμονι

Τα τελευταία πέντε εικοσιτετράωρα η Ελλάδα και η γειτονική Ιταλία, δύο χώρες με οικονομικά προβλήματα και πολιτικά αδιέξοδα, όλως περιέργως παρακολουθούν τις εξελίξεις να καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Δύο στελέχη της «Τριμερούς Επιτροπής» μιας πανίσχυρης διεθνούς οργάνωσης με παγκόσμια δραστηριότητα από το 1973, στελεχωμένη από την ελίτ της διεθνούς οικονομίας, με επιχειρηματίες και οικονομολόγους, τραπεζίτες και νομικούς ανώτατου βεληνεκούς, δύο οικονομικοί παράγοντες με καριέρα σε κεντρικές τραπεζικές θέσεις, αναλαμβάνουν το τιμόνι των χωρών τους ως πρωθυπουργοί. Να σημειωθεί ότι και οι δύο δεν έχουν εκλεγεί.
Επίσης και οι δύο εμφυτεύονται με την δραστική παρέμβαση των ισχυρών χωρών της Ευρώπης. Ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Μάριο Μόντι είναι «σωτήρες», «Μεσσίες» ή απλά υλοποιούν προειλημμένες αποφάσεις συγκεκριμένων κέντρων;…..

Περισσότερα·http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=417797&cid=6

ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΝ!!!

___

_

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΜΙΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΟΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ

Το πλήθος των σχολίων κάτω από την ταινία το μαρτυρεί.

Ο κόσμος καίγεται και οι ανθέλληνες προχωρούν ολοταχώς στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους

Η κυβέρνηση με τα τόσα προβλήματα και την αγανάκτηση του Ελληνικού λαού να ξεχειλίζει, κάνει  συμβούλια και ψηφίζει νόμους για να δέσει όλους τους Έλληνες χειροπόδαρα και αφού τους ξεζουμίσει να τους ρίξει στη φυλακή. Ωραία δημοκρατία!!!

Μόνο οι εχθροί της Ελλάδος και οι ανώμαλοι πρέπει να ζήσουν για να πετύχουν τα σχέδιά τους οι σκοτεινές δυνάμεις!!!

Διαβάσαμe στην ιστοσελίδα: http://anti-aisthitika.blogspot.com

ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ Ο ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ «ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ»

Φυλάκιση μέχρι τρία χρόνια αλλά και διοικητικά πρόστιμα μέχρι 300.000 ευρώ προβλέπονται στο νομοσχέδιο για την «καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας» που ομόφωνα εγκρίθηκε σήμερα από το υπουργικό συμβούλιο, κατόπιν εισήγησης του υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Μιλτιάδη Παπαϊωάννου.

Σύμφωνα με τις βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου:

1.    «Όποιος με πρόθεση, δημόσια, είτε προφορικά είτε διά του τύπου, μέσω του Διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, παροτρύνει, προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος, κατά ομάδας προσώπων ή προσώπου, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό, κατά τρόπο που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή η πράξη ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών έως 3 ετών και χρηματική ποινή 3.000 έως 10.000 ευρώ.

2.    Περισσοτερα: http://anti-aisthitika.blogspot.com/2011/10/blog-post_3689.h

ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΖΗΤΑ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ!

Την ποινική δίωξη του Πρωθυπουργού, ζητά ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασίλης Κόκκινος, με βαρυσήμαντο άρθρο του στην εφημερίδα «Αξία». Αφού περιγράφει και εξηγεί τις ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου γιά την οικονομική κρίση, με κομβικό σημείο ότι μας οδήγησε προμελετημένα στην μέγγενη του Δ.Ν.Τ., δεδομένου ότι «εκτός των άλλων» αρνήθηκε και το δάνειο Πούτιν 20 δις ευρώ, με την αδιαμφισβήτητη νομική του κατάρτιση παραπέμπει σε διατάξεις του Ποινικού Κώδικα και άρθρων του Συντάγματος πού στοιχειοθετούν το αδίκημα της Εξαπάτησης του Ελληνικού Λαού.
Για δε την παραπομπή του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, δεν απαιτείται τίποτα παραπάνω από 30 υπογραφές Βουλευτών της αντιπολίτευσης πού μπορούν να ζητήσουν… την άσκηση ποινικής δίωξης!

briefingnews.gr

Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.

O KEΦΑΛΙΚΟΣ ΦΟΡΟΣ

ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Εκπομπή “ΑΕΙΦΟΡΙΑ”, του Σταύρου Καπλάνογλου, στις 7/10/2011 στο κανάλι της Κοζάνης FLASH TV.gr

_______

_____

___

______

__________

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ  ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ  ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛ. ΣΠΟΥΔΩΝ ΒΟΛΟΥ

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΕΝ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

«Μεταπατερική», «Βαπτισματικὴ» καὶ Εὐχαριστιακὴ» θεολογία:

τὰ ὅπλα γιὰ τὴν ἅλωση τῆς ὀρθοδοξίας

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ μπορεῖ νὰ ἀναγνωσθεῖ ὡς μία ἀντι-εἰσήγηση στὰ ὅσα δοξολογικὰ ἐλέχθησαν γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, στὸ Διεθνὲς Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο ποὺ διοργάνωσε ἡ Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου πρὸς τιμὴν τοῦ κ. Ζηζιούλα. Αὐτὸ τὸ συνέδριο σηματοδοτεῖ μιὰ ἐσχάτη ἔκπτωση τῶν ὀρθοδόξων (κληρικῶν καὶ λαϊκῶν), καθόσον τιμήθηκε ὁ πρωτοπόρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δεξὶ χέρι τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, μὲ τὴν παρουσία 10 περίπου ἐπισκόπων.
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀνακοινώθηκε τὸ Συνέδριο καὶ στὴν προσπάθεια νὰ παρατεθοῦν, ἀπὸ τὴ μιά, οἱ πιὸ ἀντιπροσωπευτικὲς κακόδοξες θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ κριτικὲς ἀπόψεις ὅσων ἀντικρούουν τὶς τοποθετήσεις τους αὐτές, σχηματίστηκε ἕνα μεγάλο κείμενο. Τὸ δημοσιεύουμε σὲ δύο συνέχειες (Α΄ καὶ Β΄ Μέρος) προτάσσοντας ἐπιγραμματικὰ τὰ ἐπὶ μέρους θέματα ποὺ μὲ αὐτὸ θίγονται.
Ἡ συγκέντρωση τοῦ ὑλικοῦ ἐλπίζω νὰ δώσει ἀφορμὴ στοὺς εἰδικούς, νὰ ἀσχοληθοῦν ἐπισταμένως μὲ τὸ καίριο αὐτὸ θέμα τῆς διακινήσεως αἱρετικῶν δοξασιῶν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ «ὀρθόδοξο» ἐπίσκοπο, στὸν ὁποῖο, ἀντὶ νὰ γίνουν συστάσεις νὰ ἀποκηρύξει τὶς αἱρετικὲς θέσεις του, οἱ συνεπίσκοποί του τὸν βραβεύουν!!!

Α΄ Μέρος

Πρόθεσή αὐτῆς τῆς ἐργασίας εἶναι νὰ παρουσιασθοῦν στὸ θεολογικὸ κόσμο καὶ στὸ εὐρύτερο κοινό, κάποιες ἀπὸ τὶς θέσεις τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, ἡ σύνθεση τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτει ὅτι ἕνας –κατὰ τεκμήριον ὀρθόδοξος– Ἱεράρχης δὲν θεολογεῖ πατερικά, ἀλλὰ (ὅπως ὁ καθηγητὴς Φαράντος ἔδειξε) «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸν κ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερον δὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική. Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας καὶ κατηγορίας, ὅπως θεία ἀποκάλυψις, Ἁγία Γραφὴ καὶ Ἱερὰ Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, πίστις κλπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν».
Οὐσιαστικὰ ὁ Περγάμου ἀπαιτεῖ, κατὰ τὸν Φαράντο, ὅταν ὁμιλοῦμε θεολογικά, νὰ διατυπώνουμε τὶς ἀπόψεις μας «μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴν προσκρούσωμε σὲ λογικὲς ἀντιφάσεις καὶ σὲ βασικὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα» . Δηλαδή, ὁ Περγάμου θεολογώντας, ἐπαναλαμβάνει σὲ ἄλλη συχνότητα τὴν θεολογικὴ μέθοδο τοῦ Βαρλαάμ, στὴν ὁποία ὡς γνωστὸν ἐναντιώθηκε καὶ πολέμησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Μὲ τὴν «θεολογία» αὐτή, ὁ ἄνευ ποιμνίου Μητροπολίτης Περγάμου καὶ μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος στὴν Ἑλλάδα 4-5 ὁμοϊδεάτες του οἰκουμενιστὲς μητροπολίτες καὶ κάποιους θεολόγους, καὶ μὲ κέντρο ἐξόρμησης τὴν «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου», ἐπιτυγχάνουν τὴν σαλαμοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἢ (μὲ σύγχρονους ὅρους) τῆς «Βήμα πρὸς Βήμα», «Τμηματικῆς Προσέγγισης» τῶν ὀρθοδόξων πληθυσμῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποδόμηση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης. Ἡ μέθοδος αὐτὴ χρησιμοποιεῖται σήμερα ἀπὸ τοὺς παγκοσμιοποιητὲς γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν τὴ Νέα Παγκόσμια Τάξη, ἐπειδὴ δυσκολεύονται νὰ ἐπιβληθοῦν μονομιᾶς στοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Ἔτσι οἱ διάφορες ὁμάδες ποὺ ὑπηρετοῦν αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς κύκλους, καταφέρνουν νὰ ἐπιτύχουν εὐνοϊκὲς γιὰ τοὺς σκοπούς τους νομοθετικὲς ρυθμίσεις, ἐπηρεάζοντας μέσῳ ἐμπίστων προσώπων καὶ καταλλήλως διατυπωμένων θεμάτων ὀργανισμούς, πανεπιστημιακὲς μονάδες, οἰκονομικοὺς φορεῖς, κυβερνήσεις κ.λπ. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιτυγχάνουν προοδευτικά, «κομμάτι-κομμάτι, συνθήκη μὲ συνθήκη, νόμο μὲ νόμο, θεσμὸ μὲ θεσμὸ καὶ ὀργανισμὸ μὲ ὀργανισμό», χωρίς νὰ ἀποκαλύπτουν παρὰ κάποιες πτυχὲς τοῦ σχεδίου τους· ἔτσι δὲν γίνεται κἀν ἀντιληπτὸς ἀπὸ τοὺς περισσότερους ὁ τελικός τους στόχος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διαβρώνουν τὰ πάντα καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὸ σκοπό τους.
Βέβαια στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο ἡ μέθοδος αὐτὴ εἶναι ἐν μέρει γνωστή, ἀφοῦ ἐπὶ αἰῶνες ἐφαρμόζεται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ μὲ σκοπὸ τὴν ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας στὸν Πάπα. Σήμερα, ὅμως, στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει τελειοποιηθεῖ, διότι ἔχουν βρεθεῖ ἐκεῖνοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων, ποὺ τὴν ὑλοποιοῦν, καὶ οἱ ὁποῖοι «Βῆμα πρὸς Βῆμα» καὶ μὲ τρόπο ποὺ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνυποψίαστους πιστοὺς δὲν τὴν ἀντιλαμβάνονται, ἀποδομοῦν καὶ ὑπονομεύουν πτυχὲς τῆς Πίστεως ἢ τῆς Παραδόσεως, φαινομενικὰ μικρῆς σπουδαιότητας καὶ ἄσχετες μεταξύ τους. Ὅταν, ὅμως, συνδυαστοῦν ὅλα αὐτὰ μεταξύ τους, ἀποκαλύπτεται ὡς ἄλλος πίνακας παζλ, ἡ σκοπιμότητα καὶ ὁ στόχος: ἡ ἐπιβολὴ τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρὶν τὴν ἐπικράτηση καὶ τὴ λατρεία τοῦ Ἀντίχριστου.

ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Ἑστίες οἰκουμενισμοῦ στὴν ἄλλοτε ὀρθόδοξη Ἑλλάδα εἶναι πολλές. Μπορεῖ κανεὶς νὰ τὶς ἀναζητήσει σὲ μητροπολιτικὰ μέγαρα, πνευματικοὺς καθοδηγητὲς καὶ νεο-μετα-πατερικοὺς θεολόγους. Ἡ φωλιά, ὅμως, ὅπου ἐκκολάπτεται τὸ αὐγὸ τοῦ φιδιοῦ (καὶ φαρμακερὸ φίδι εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός), εἶναι ἡ φιλοξενούμενη ἀπὸ τὸν «ὀρθόδοξο» μητροπολίτη Δημητριάδος «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου». Γιὰ τὸ ρόλο τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καὶ τοῦ κ. Ζηζιούλα ἔχουν μιλήσει πολλοί. Στὴν παράγραφο αὐτὴ θὰ ἐξετάσουμε δι’ ὀλίγων τὸ νεόπλασμα τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, καλλιεργεῖται «ἐπιτυχῶς» διὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου. Θὰ μεταφέρουμε, λοιπόν ἐδῶ εἰσαγωγικά, ἕνα χαρακτηριστικὸ κείμενο, ἀπὸ ἄρθρο τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου, γιὰ τὸ πῶς ἐννοοῦν τὴν μεταπατερικὴ θεολογία κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐκφραστές της.

«Ὀρθόδοξος καθηγητὴς Πανεπιστημίου βιβλικῆς θεολογίας τοῦ Ἐξωτερικοῦ ποὺ ἔχει ἐπηρεασθῆ κατὰ πολὺ ἀπὸ προτεσταντικὲς ἰδέες, ὑποστήριζε ὅτι, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, οἱ Πατέρες εἶναι τὰ σύννεφα ποὺ καλύπτουν τὸν ἥλιο, ὁπότε πρέπει νὰ ἀπομακρύνουμε τὰ σύννεφα γιὰ νὰ φωτισθοῦμε ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Χριστό! Κάτω ἀπὸ μιὰ τέτοια ἀντορθόδοξη (καὶ ἀλλοπρόσαλλη) λογικὴ «δημιουργήθηκαν οἱ ὅροι “νεοπατερικὴ” καὶ “μεταπατερικὴ” θεολογία. Στὴν ἀρχὴ δειλὰ ἐμφανίσθηκε ὁ πρῶτος ὅρος –νεοπατερικὴ– μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνονται ἁπλῶς τὰ κείμενα τῶν Πατέρων, ἀλλὰ νὰ ἐντοπίζεται τὸ “πνεῦμα” τους καὶ νὰ μεταφέρεται στὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς μας, νὰ ἐξετάζεται, δηλαδή, πῶς θὰ ὁμιλοῦσαν οἱ Πατέρες γιὰ σύγχρονα ζητήματα» (Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Δυστυχῶς οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι καμώνονται πὼς δὲν γνωρίζουν, πὼς αὐτὸ ἀνέκαθεν ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, στηριζόμενοι, ὅμως, μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ στὴν ὁμοφωνία τῶν πρὸ αὐτῶν Ἁγίων καὶ μὴ μεταβάλλοντες «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» ἀπὸ τὴν διδασκαλία τους καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς νεο-πατέρες, οἱ ὁποῖοι μὲ πρόσχημα τὴν θέση ὅτι: «δὲν μᾶς κατανοοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι καὶ ἄρα πρέπει νὰ μιλήσουμε στὴν γλῶσσα τους», δὲν προσφέρουν ἁπλῶς μὲ νέο τρόπο τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα, ἀλλὰ ἀλλοιώνουν τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μάλιστα σκοπίμως, στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ ἐνῶ κατεφέρονταν κατὰ τοῦ δυτικότροπου «εὐσεβισμοῦ», πέτυχαν τελικὰ νὰ ἐπαναφέρουν ἀπὸ τὸ παράθυρο ὅ,τι δυτικὸ πολέμησαν καὶ προσπάθησαν νὰ τὸ βγάλουν ἀπὸ τὴν πόρτα. Αὐτοὶ δηλαδή ποὺ ὀλοφύρονται γιὰ τὴν ἐπὶ αἰῶνες εὑρισκόμενη ἐν «βαβυλωνίᾳ αἰχμαλωσίᾳ» Ὀρθοδοξία (γιὰ νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τους), ἔπεσαν θύματα τῆς παγίδας ποὺ ἀριστοτεχνικὰ τοὺς ἔστησαν παπικοὶ καὶ προτεστάντες, καὶ ἔκτοτε ἐργάζονται γιὰ λογαρισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὰ μέσου τῶν ἀντιπατερικῶς διεξαγομένων θεολογικῶν Διαλόγων, τῶν συμπροσευχῶν, τῶν σεμιναρίων, κ.λπ. Μόλις πρὶν 10 μέρες μάλιστα, οἱ ἐν Ἑλλάδι Οἰκουμενιστὲς ἀνακοίνωσαν (μὲ ὁρμητήριο τὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιου) ὅτι συνεργάζονται μὲ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ) γιὰ τὴν ἔκδοση συλλογικοῦ τόμου, ὁ ὁποῖος θὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς οἰκουμενικῆς (δηλ. τῆς οἰκουμενιστικῆς) θεολογίας στὸν ὀρθόδοξο χῶρο .
Συνειδητοποιεῖ πλέον, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ κανείς, ὄχι χωρὶς θλίψη, ὅτι μὲ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἐξουδετερωθεῖ, δὲν χρησιμοποιοῦνται τὰ πατερικὰ κείμενα ἀπὸ τοὺς νεοπατερικοὺς-νεορθόδοξους-μετανεωτερικοὺς θεολόγους σύμφωνα μὲ τὴν περὶ τῆς «συμφωνίας τῶν Πατέρων» ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦνται μόνο γιὰ νὰ παραπλανήσουν ἢ γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς οἰκουμενιστικὲς ἰδέες τους καὶ πρακτικές.
Ὡς ἐκ τούτου «ἡ μεταπατερικὴ καὶ συναφειακὴ θεολογίας, εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἕναν συγκρητισμό, ὄχι μόνον στὸν τρόπο ζωῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἔκφραση τῆς πίστεως. Ἀμφισβητεῖται μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο στὴν πραγματικότητα ἡ ὁριοθέτηση τῆς πίστεως, τὴν ὁποία ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πατέρες, δηλαδὴ ἀποδομεῖται ὁλόκληρη ἡ θεολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων» (Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
«Ὁ ἄνθρωπος, τώρα, ποὺ εἰσήγαγε τὸν ὅρο (“μεταπατερικὴ θεολογία”) εἶναι ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ὅπως μαρτυρεῖται στὸ περ. “Θεολογία”, τόμος 81 τοῦ 2010, ἀφιερωμένος στὸν Φλωρόφσκυ, ὅπου μεταφράζεται γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ὁμιλία τοῦ π. Γεωργίου, ἡ ὁποία ἐκφωνήθηκε στὰ 1948, στὰ ἐπίσημα ἐγκαίνια  τοῦ Ἁγίου Βλαδίμηρου στὴν Ν.Υ. Ὁ π. Φλωρόφσκυ ὁμολογεῖ: “Βρισκόμαστε ἴσως στὶς παραμονὲς μιᾶς νέας θεολογικῆς σύνθεσης –θὰ ἔλεγα μιᾶς νεο-πατερικῆς σύνθεσης. Ἡ θεολογικὴ παράδοση πρέπει νὰ ἑνοποιηθεῖ ἐκ νέου”» . Καὶ πρέπει (συνεχίζει) νὰ ἑνοποιηθεῖ, «ὄχι ἁπλῶς μὲ τὴν μορφὴ τῆς ἀνακεφαλαίωσης ἢ τῆς συσσώρευσης. Αὐτὴ φαίνεται ὅτι χρειάζεται νὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἄμεσες προτεραιότητες τῆς Ἐκκλησίας σήμερα. Καὶ φαίνεται νὰ εἶναι ἡ ἀσφαλὴς ἀφετηρία γιὰ τὴ θεραπεία τῆς χριστιανικῆς διάσπασης. Ἡ οἰκουμενικὴ συνεργασία στὸ χῶρο τῆς θεολογίας εἶναι ἤδη γεγονός. Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Προτεστάντες θεολόγοι συνεργάζονται σὲ πολλοὺς τομεῖς. Πρέπει καὶ οἱ ὀρθόδοξοι νὰ συμμετάσχουν» .
«Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Ἰω. Ζηζιούλας τὴν ἰδέα τοῦ π. Φλωρόφσκυ προκύπτει κάτι πολὺ φτωχό, σὲ σχέση μὲ τὴν ἀπειλὴ ποὺ κρύβει ἡ ὀνομασία της. “Ἡ νεοπατερικὴ σύνθεση ὑφίσταται μέσα στὰ πλαίσια μιᾶς ἀναβιώσεως τῆς ἐννοίας καὶ τῆς ἐμπειρίας τῆς καθολικότητας τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὑπῆρξε πρὸ τοῦ Σχίσματος. Τὰ δύο αὐτὰ πράγματα εἶναι συνυφασμένα. Νεοπατερικὴ σύνθεση καὶ ἐπανεύρεση τῆς καθολικότητας δὲν μποροῦν νὰ ἀποχωριστοῦν”. Ὁ στόχος τῆς ἐπανένωσης τίθεται καὶ στὶς δύο Ἐκκλησίες, ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ λογικὴ τῆς Χριστιανικῆς ἱστορίας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν λογικὴ ἐκπηγάζει ἡ οἰκουμενικὴ ἰδέα» .
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο γράφει ὁ Φλωρόφσκυ: «Εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν φιλοσόφων στην Ἐκκλησία, καὶ ἡ προσπάθειά τους νὰ ἑρμηνεύσουν ἐκ νέου μὲ ἀκρίβεια τὴν πατερικὴ παράδοση μὲ συγχρόνους ὅρους, νὰ ἐπαναδιατυπώσουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὡς μία πλήρη φιλοσοφία ζωῆς… Ἡ μονίμη κληρονομία αὐτῆς τῆς σχολῆς (τῶν Ρώσων φιλοσόφων) δὲν εἶναι οἱ ἰδιότυπες ἀντιλήψεις τους, ἀλλὰ κυρίως ὁ σκοπός τους: νὰ δείξουν καὶ νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐπιμείνει μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν παραδοσιακὴ πίστη καὶ στὴν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, χωρὶς νὰ κάνει κανένα συμβιβασμὸ ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἐλευθερία τῆς σκέψης του καὶ χωρὶς να προδώσει τὶς ἀναγκες καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου» . «Γιὰ τὸν Φλωρόφσκυ ὁλόκληρη ἡ Πατερική μας παράδοση ἀνήκει στὸν διχασμό. Ἡ παλαιοπατερικὴ παράδοση εἶναι αἰτία τοῦ σχίσματος. Νεοπατερικὴ θεολογία σημαίνει ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» .
Μὲ ἐφαλτήριο αὐτὴν τὴν «θεολογία» τοῦ Φλωρόφσκυ ὁ κ. Ζηζιούλας, συνέχισε θεολογώντας φιλοσοφικά. Ἡ καθαρὴ Πατερικὴ θεολογία –καὶ μὲ τὰ λόγια, καὶ τὸ πνεῦμα τῶν Πατέρων– ἐνοχλεῖ· δὲν εἶναι εὐκολομεταχείριστο ὅπλο στὰ χέρια τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἐπειδὴ οἱ τοιοῦτοι, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, «τεχνολογοῦσι» φιλοσοφοῦντες καὶ «οὐ θεολογοῦσι, ἡ τοῦ κόσμου σοφία τὰ πρωτεῖα φέρεται, παρωσαμένη τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ» . Γι’ αὐτὸ ζητᾶ μαζὶ μὲ τὸν Φλωρόφσκυ, τὴν ἐπιστροφὴ τῶν φιλοσόφων στὴν Ἐκκλησία. Οὐδεμία, λοιπόν, ἀναφορὰ στὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἧς ἀπεσκίρτησαν. Πλήρης ἀπουσία τῆς πρακτικῆς τῆς Μετανοίας, μόνης ὁδοῦ ἐπανόδου τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία. Διαγραφὴ τῆς λέξεως «αἵρεση» καὶ «αἱρετικοί». Ἔτσι ἐννοεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας τὴν «ἐπαναδιατύπωση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας». Μὲ τὸν ἐξοστρακισμὸ ἐκείνων τῶν ἐννοιῶν ποὺ ἐμποδίζουν τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», ὅπως οἱ νεο-πατέρες τὴν φαντάζονται: ἕνωση παρὰ τὴν διαφορετικότητα καὶ ἑτερότητα στὴν Πίστη!
Ἂς δοῦμε, ὅμως, μερικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν σὺν αὐτῷ γιὰ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία.
Γράφει ὁ κ. Ζηζιούλας: «Ἡ “νέα πατερικὴ σύνθεση” ποὺ προτείνει ὁ Φλωρόφσκυ, εἶναι στὴν οὐσία μιὰ ἀνασύνθεση τῆς Πατερικῆς θεωρήσεως τοῦ κόσμου μὲ ἀφετηρία καὶ ἐπίκεντρο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἐν ὄψει τῶν προκλήσεων ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ θεολογία σὲ μιὰ συγκεκριμένη ἐποχή… Ὁ Φλωρόφσκυ ἐπιμένει ὅτι ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύση εἶναι, ὅπως τὶς ὀνομάζει ἐκεῖ, δύο “σιαμαῖες ἀδελφές”. Δὲν μπορεῖ ὁ χειρουργὸς νὰ πετύχει τὴν ἀποκόλλησή τους μὲ κανένα τρόπο, χωρὶς νὰ καταστρέψει τόσο τὴ μία ὅσο καὶ τὴν ἄλλη. Καὶ ἀναλύει γιατὶ ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύση ξεκίνησαν μαζί, πῶς γεννήθηκαν καὶ πῶς ἡ μία χωρὶς τὴν ἄλλη δὲν μπορεῖ νὰ ὁλοκληρώσει τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας.  (…)Ἐξ αἰτίας τῆς συμπεριφορᾶς τῆς Δύσεως, οἱ “σιαμαῖες ἀδελφές”, ἡ Ἀνατολὴ καὶ Δύση ἀκολούθησαν αὐτόνομους δρόμους καὶ ἀνέπτυξαν μία συνείδηση αὐταρκείας» .
Τέλος, ὑπάρχει μιὰ “ὁμολογιακὴ” ἀντίληψη περὶ ὀρθοδοξίας, ἕνας στεῖρος ἀντιδυτικισμός, ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι ἐπὶ ἐννέα αἰῶνες Ἀνατολὴ καὶ Δύση ἦταν μία Ἐκκλησία, καὶ ὅτι τώρα πρέπει νὰ γίνουν πάλι μία. Ἡ ἔξοδος τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν αὐτάρκειά της, ποὺ ἀναπτύχθηκε μετὰ τὸ σχῖσμα εἶναι σημαντικὸ μήνυμα τοῦ Φλωρόφσκυ. Ἡ καθολικότητα  τῆς Ἐκκλησίας προϋποθέτει τὴν ἐπανεύρευση τῆς ἑνότητας Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ποὺ ὑπῆρχε στὴν πρώτη χιλιετία» .
Προϋπόθεση γιὰ νὰ ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καθολικότητα, λοιπόν, εἶναι ἡ ἑνότητα ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν διὰ συμβιβασμῶν καὶ ἀπὸ κοινοῦ ὑποχωρήσεων, χωρὶς τὴν ἐπιστροφὴ τῶν τελευταίων στὴν Ἀλήθεια τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ἐμμένουσα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀκολούθησε (κατὰ τὸν Ζηζιούλα) «αὐτόνομο δρόμο» καὶ «συνείδηση αὐταρκείας» καὶ δὲν ἔχει τὴν «καθολικότητα». Μόνο ἂν ἀρνηθεῖ τὴν αὐτάρκειά της (δηλ. τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη) καὶ δείξει ἀνεκτικότητα ἢ συμβιβασθεῖ μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ἡ Ρώμη ἀκολουθεῖ νόμιμα μιὰ ἄλλη χριστιανικὴ παράδοση στὰ πλαίσια τῆς ἑτερότητας, τότε θὰ ἀποκτήσει καὶ πάλι τὴν «καθολικότητά» της. Δηλ. χωρὶς τὴν ἑνότητα μὲ Παπικοὺς καὶ χωρὶς Πρώτη κορυφὴ τὸν Πάπα, δὲν ἔχουμε καθολικότητα!
Διερωτᾶται εὐλόγως κανείς, μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά: Σε ποιά «ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία» στηρίζονται καὶ ποιά ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία ἐκφράζουν ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις; Γράφει ὁ καθηγητὴς Κορναράκης: «Τί σημαίνει πράγματι «ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία»; Ἄν, «ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία» δὲν σημαίνει τὴν κατασταλαγμένη στὰ πατερικὰ κείμενα καὶ στοὺς ὅρους καὶ στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεολογικὴ-φωτιστικὴ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸς ὁ μετανεωτερικὸς ὅρος τῆς «σύγχρονης» θεολογίας; Μήπως τὸ δικαίωμα νὰ στοχάζεται κάποιος θεολογικῶς, ἐκτὸς τῶν θεολογικῶν δεδομένων τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως; Μήπως «ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας», στὴ μετανεωτερικὴ γλῶσσα, εἶναι ἡ αὐθαίρετη, ὑποκειμενικὴ ἔκφραση τοῦ κάθε θεολόγου στοχαστοῦ;
»Ὁπωσδήποτε, ὅμως, τὸ εἶδος καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἐπαναδιατυπώσεως τῆς ὅλης θεολογίας ἀπὸ τὸν Περγάμου κ. Ζηζιούλα, ἔχει ἤδη κριθεῖ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν πατερικῶν κειμένων τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως καὶ δείχνει νὰ ἐμφανίζει τὴν ἴδια μετανεωτερικὴ γραφὴ κειμένων «νεορθοδόξων», στὰ ὁποία γίνεται μὲν πληθωρικὴ μνεία τῶν ὅρων «πατέρες», «πατερικὴ θεολογία», «ὀρθοδόξη παράδοση», χωρὶς ἐν τούτοις, ὅσα «πατερικὰ» λέγονται καὶ γράφονται, νὰ στηρίζονται σὲ οἰκεῖα πατερικὰ κείμενα, ὥστε νὰ ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ γνησιότητα τῆς πατερικῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ γράφοντος ἢ τοῦ λέγοντος!» .
Σήμερα ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τίμησε τὸν κ. Ζηζιούλα, ἀνταποδίδοντας ὅσα, σὲ ὁμιλία του τὸ 2008 ὁ κ. Ζηζιούλα εἶχε πεῖ γιὰ τὴν Ἀκαδημία: Τότε, μὲ θέμα «Εὐχαριστία καὶ Κόσμος» ἔλεγε: «…Διαπιστώνω ὅτι ἡ Ἀκαδημία αὐτὴ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸν κόπο καὶ τὴν ἐμπνευσμένη ἡγεσία τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὄχι μόνο ρίζωσε, ἀλλὰ ἀποτελεῖ πλέον μία πραγματικὴ ἐλπίδα γιὰ τὸν τόπο μας. Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ θεολογικῆς συγχύσεως, ἐνίοτε δὲ καὶ θεολογικῆς ἀφασίας, ἰδιαιτέρως στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, γι’ αὐτὸ καὶ θὰ ἔλεγα ὅτι τούτη ἡ Ἀκαδημία ἐκπέμπει ζωντανὸ θεολογικὸ λόγο, ποὺ δεν εἶναι ὁ συνήθης ξύλινος λόγος τοῦ παρελθόντος, ὁ στεῖρος λόγος —γιατὶ δυστυχῶς καὶ ἡ θεολογία ἔχει γίνει καὶ αὐτὴ ἐν πολλοῖς ξύλινος λόγος— ἀλλὰ ἕναν λόγο ζωντανό που μιλάει στους προβληματισμοὺς τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὡς θεράπων τῆς θεολογίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὸν Σεβασμιώτατο Ἅγιο Δημητριάδος καὶ στοὺς συνεργάτες του, γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ Ἀκαδημία»!

ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Καὶ ἐρχόμαστε στὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως –θεμελιακῆς ἀξίας γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ αἵρεση. Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποιά σκοπιμότητα τὴν ἐπέβαλε καὶ ποιός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα;
Εἶναι πασίγνωστη ἡ φράση τοῦ ἀπ. Παύλου πὼς στὴν Μία Ἐκκλησία, ὑπάρχει «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα, εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων» (Ἐφ. 4, 5). Τὴν διδασκαλία αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἀναιρεῖ ὁλοτελῶς καὶ (διὰ τοῦ κ. Ζηζιούλα) ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ἀφοῦ -σύμφωνα μὲ αὐτὴν- τὸ βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο, ὄχι μόνο ὅταν τελεῖται ἀπὸ ὀρθόδοξο ἱερέα, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὅταν τελεῖται ἀπὸ αἱρετικό. Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου: «Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποια περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους. Ὑφίστανται βαπτισματικὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας» καὶ «ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν». Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ὁ κ. Ζηζιούλας, στοιβάζει Ὀρθοδόξους καὶ αἱρετικούς, πολλὰ βαπτίσματα (ὅσες καὶ οἱ αἱρετικὲς “ἐκκλησίες”), πολλὲς πίστεις καὶ πολλοὺς θεούς, ἀφοῦ οἱ αἱρετικὲς ὁμολογίες τῆς Δύσεως, ἔχουν διαφορετικὴ ἄποψη γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Μυστήριά της, ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι! Καὶ βέβαια δι’ αὐτῆς τῆς θεωρίας, παραβαίνονται κατάφορα πολλοὶ Ἱ. Κανόνες.
Πράγματι, αὐτὴ ἡ διατύπωση, μόνο ἀπὸ ἄγευστο τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης θεολόγο θὰ μποροῦσε νὰ διατυπωθεῖ ἢ ἀπὸ κάποιον ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ «διευκολύνει» τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες στὴν ἐμπέδωση καὶ ἐπικράτηση στὸν ὀρθόδοξο χῶρο τῆς οἰκουμενιστικῆς ἰδεολογίας. Καὶ τὸ Βατικανό, ἀφοῦ γιὰ κάποια χρόνια κυκλοφόρησε αὐτὴ ἡ διαλυτικὴ ἰδεολογία περὶ βαπτισματικῆς θεολογίας, χωρὶς νὰ τύχει σοβαρῆς ἀντίδρασης ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, προχώρησε στὴν περαιτέρω πρώθηση τῶν σχεδίων του.
«Τὸν Μάϊο τοῦ 2002 ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τοῦ Παπικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν προωθήση τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, καρδινάλιο Βάλτερ Κάσπερ, ἡ πρωτοβουλία, νὰ ἀσχοληθοῦν στὰ ἐπισκοπικὰ συμβούλια μὲ τὸ θέμα τοῦ βαπτίσματος καὶ τὴν οἰκουμενικὴ σημασία τῆς ἀμοιβαίας ἀλληλο-ἀναγνώρισης του, καθὼς καὶ νὰ ὑπογραφοῦν μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν ἀντίστοιχες συμφωνίες. Τὸ Γερμανικὸ Ἐπισκοπικὸ Συμβούλιο ἀποδέχθηκε αὐτὴν τὴν πρωτοβουλία ἀπὸ τὴ Ρώμη» καὶ μὲ συμμετοχὴ πολλῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἕνωσης τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴ Γερμανία (KOKiD) ὑπογράφτηκε κείμενο ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσης τοῦ βαπτίσματος, τὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων λέγει: «Ὡς ἕνα σύμβολο τῆς ἑνότητας ὅλων τῶν Χριστιανῶν, τὸ βάπτισμα μᾶς συνδέει μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό… Καὶ παρ’ ὅλες τὶς διαφορὲς στὴν ἀντίληψη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὑφίσταται μεταξύ μας μία βασικὴ συμφωνία ὡς πρὸς τὸ βάπτισμα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίζουμε κάθε βάπτισμα ποὺ ἔχει τελεστεῖ κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἰησοῦ, στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὴν συμβολικὴ πράξη τῆς καταδύσης στὸ νερὸ ἢ τῆς ἐπίχυσης μὲ νερό, καὶ χαιρόμαστε γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ βαπτίζεται. Αὐτὴ ἡ ἀμφίδρομη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος ἐκφράζει τὸν θεμελιωμένο στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δεσμὸ τῆς ἑνότητας» .
Ἔτσι ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀντὶ ὡς ἐπίσκοπος «νὰ ἐλέγχει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς νουθετεῖ, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των», –ὅπως ὁ ἅγιος Νικόδημος γράφει στὸ Πηδάλιο (σελ. 51), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει ὄχι μόνο τὶς συμπροσευχὲς μὲ μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὶς κοινὲς ἐμφανίσεις καὶ συνεστιάσεις, –ὅπως οἱ Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔχουν νομοθέτησει, ὁ κ. Ζηζιούλας ὡς ἕνας μικρὸς πάπας κι αὐτός, τολμᾶ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ «ἐπικυρώνει» τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ ἔτσι νὰ ἀναβαθμίζει τὶς κοινότητές τους σὲ «ἐκκλησίες»!
Ἀσφαλῶς, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀποτελεῖ ὕβρι κατὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ γιὰ «ἓν βάπτισμα» ποὺ πραγματοποιεῖται μόνο ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Στὸ ζήτημα δὲ αὐτό, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, π.χ., σαφῶς θεωροῦσε τὴν ὀρθὴ πίστη ὡς ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐκπληρώση ἑνὸς γνησίου βαπτίσματος. Τὰ λόγια του περιεκτικὰ ἐκφράζουν τὴν πατερικὴ ὁμοφωνία: «Διὰ τοῦτο γοῦν καὶ ὁ Σωτὴρ οὐκ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρῶτα εἶπε «μαθητεύσατε» καὶ ὕστερα «βαπτίζετε εἰς ὄνομα Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ ἁγίου Πνεύματος, ἵν’ ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθὴ γένηται, καὶ μετὰ πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ. Πολλαὶ γοῦν καὶ ἄλλαι αἱρέσεις λέγουσαι τὰ ὀνόματα μόνον, μὴ φρονοῦσαι δὲ ὀρθῶς, ὡς εἴρηται, μηδὲ τὴν πίστιν ὑγιαίνουσα ἔχουσαι, ἀλυσιτελὲς (=χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα) ἔχουσι καὶ τὸ παρ’ αὐτῶν διδόμενον ὕδωρ, λειπόμενον εὐσεβείᾳ ὥστε καὶ τὸν ραντιζόμενον παρ’ αὐτῶν ρυπαίνεσθαι μᾶλλον ἐν ἀσεβείᾳ ἢ λυτροῦσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ τῶν Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B).
Εἶναι εὔκολο νὰ βροῦμε, ποιοί πρῶτοι μίλησαν περὶ «Βαπτισματικῆς θεολογίας», ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει ἀγγλικανικὲς καταβολές, προωθήθηκε δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, ὡς θεωρία περὶ τῆς «βαπτισματικῆς ἑνότητας». Ἄρα, λοιπόν, Ἀγγλικανοὶ καὶ Βατικανὸ προηγήθηκαν, ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο καὶ ἀποτέλεσαν τὴ βάση, πάνω στὴν ὁποία στηρίχτηκαν (καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμολύνθησαν) οἱ ἀενάως διαλεγόμενοι μετὰ τῶν αἱρετικῶν «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ λανσάρουν τὴν –μὲ ὀρθόδοξο ἐπικάλυμμα– «βαπτισματικὴ θεολογία». Ἔτσι ὡς «μηδήσαντες», βάλθηκαν συστηματικὰ νὰ ἀλλοιώσουν μὲ ὕπουλο τρόπο τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὥστε νὰ ἐξυπηρετεῖ καλύτερα τοὺς οἰκουμενιστικοὺς στόχους κυρίως τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καὶ ἔχει λίγη σημασία ἂν τοῦτο ἔγινε καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Πάπα ἢ ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ συμφυρμοῦ Ὀρθοδόξων μὲ Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι, ἡ ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, συνεπάγεται καὶ τὴν de facto ἀναγνώριση τῶν «ἐκκλησιῶν» τους. Ἡ Μία  καὶ Ἁγία Ἐκκλησία, λοιπόν, κατὰ τοὺς οἰκουμενιστές, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους περιλαμβάνει και κάθε καρυδιᾶς αἱρετικὸ καρύδι. Οὐσιαστικὰ ἡ «Βαπτισματικὴ θεολογία» τινάζει στὸν ἀέρα τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ πετάει στὰ σκουπίδια τοὺς αἱματηροὺς ἀγῶνες ποὺ ἔδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη.
Καὶ διὰ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», λοιπόν, «δίνεται ἡ ἐσφαλμένη καί βλάσφημη ἐντύπωση ὅτι διαψεύδεται ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι τὰ ἀποκομμένα ἀπὸ τὴν ἄμπελο κλήματα δὲν μποροῦν νὰ φέρουν καρπό», ἀφοῦ ὁ κ. Ζηζιούλας καὶ σύμπαντες οἱ Οἰκουμενιστὲς διαβεβαιώνουν «ὅτι παρὰ τὶς αἱρετικὲς ἀποκλίσεις τους οἱ Ρωμαιοκαθολικοί συνιστοῦν Ἐκκλησία καί ὅτι ἔχουν γνήσια μυστήρια. Εἶναι θεολογικῶς ἀλλά καί λογικῶς ὄντως παράδοξο, πῶς οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν δέν ἀντιλαμβάνονται τό κολοσσιαῖο δογματικό σφάλμα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν γιὰ τὸν κτιστὸ χαρακτήρα τῶν μυστηρίων τους» .
Βέβαια ὁ κόπος τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν συνοδοιπόρων του δὲν ἔμεινε ἄκαρπος. Καρποφόρησε καρποὺς πικρίας . Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ, ἀφοῦ υἱοθετήθηκε καὶ περιελήφθη στὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», τὴν ὁποία ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸ διαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς (Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους) ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυστήρια, …δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται». Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε ἐμπράκτως τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» μετὰ τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου τοῦ Βʹ (29//6/95), μὲ τὴν ἑξῆς δήλωση: «…Παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα». Καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» συνεχίστηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους «ὀρθόδοξους» ἐπισκόπους καὶ κοινότητες.
Ἄξιος τοῦ κόπου αὐτοῦ ὁ Μητροπολίτης Περγάμου. Γι’ αὐτὲς καὶ ἄλλες παρόμοιες ὑπηρεσίες τιμᾶ αὐτὸ τὸ τριήμερο ἡ Ἀκαδημία καὶ ἡ Μητρόπολη Δημητριάδος «τὸν βετεράνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κλασσικὸν παράδειγμα ὀρθοδόξου ἐκφυλισθέντος ἐκκλησιολογικῶς, διὰ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν» (Καθηγητὴς Ἰω. Κορναράκης). Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ νὰ τιμῶνται οἱ ὑποστηριχτὲς αἱρετικῶν διδασκαλιῶν.
Ἔτσι, λοιπόν, ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία» ἀποτελεῖ ἔκφραση μιᾶς ἄλλης, εὐρύτερης αἱρετικῆς θέσεως, τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν».
Χωρὶς τύψεις καὶ χωρὶς αἰδῶ, βρέθηκαν ὀρθόδοξοι θεολόγοι καὶ ἱεράρχες, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Περγάμου, οἱ ὁποῖοι –καταλύοντες «τὰ ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες»– υἱοθέτησαν τὴν «θεωρίαν τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Δὲν ντράπηκαν νὰ ἀποδεχθοῦν (ἐναντιούμενοι σὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξη παράδοση) ὅτι οἱ δύο «ἀδελφὲς –πλέον κατ’ αὐτοὺς– Ἐκκλησίες», ἔχουν «τὴν ἴδια Παράδοση, τὴν ἴδια Πίστη καὶ τὸ ἴδιο Βάπτισμα, ἔστω καὶ ἐὰν ὑπάρχουν μεταξύ τους μερικὲς διαφορές»!!! Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ κείμενο τοῦ Μπάλαμαντ ἐπανειλημμένως ὑποστηρίζεται ἡ ἄποψη: «Θεωροῦμεν τὴν ἀμοιβαίαν ταύτην ἀναγνώρισιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντότητος τοῦ βαπτίσματος, παρὰ τὰς διαιρέσεις ἡμῶν, πλήρως σύμφωνον πρὸς τὴν ἀέναον διδασκαλίαν ἀμφοτέρων τῶν ἐκκλησιῶν» (εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ὅλες, ὅμως, αὐτὲς οἱ περὶ “βαπτισματικῆς θεολογίας” «προτάσεις καὶ τὰ συμπεράσματα, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλον Συμφωνηθὲν Κείμενον, ἀντιπροσωπεύουν Δυτικὸν σκεπτικισμόν. Ἡ ἀποδοχή των ὑπὸ Ὀρθοδόξων θεολόγων σημαίνει μᾶλλον σκόπιμον προδοσίαν τῶν ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ὑποταγὴν εἰς τὰς δυτικὰς οἰκουμενιστικὰς προοπτικάς!» συμπεραίνει ὁ καθηγητὴς π. Γεώργιος Δράγας (Εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ἀλλὰ οἱ αἱρετικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα δὲν σταματοῦν ἐδῶ. Ὁ Περγάμου θεωρεῖ ἐπὶ πλέον, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶναι ”ἀοράτως ἡνωμένη” (μὲ τοὺς αἱρετικούς), καὶ πιστεύει στὴν θεολογία τῶν “δύο πνευμόνων”», τὴν ὁποίαν σημειωτέον ἐφεῦρε τὸ Βατικανὸ πρὸς ἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρὸς τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο B’ (τὸ 1998), ἐτόνιζε τὴν ἀνάγκη ”ἐπιταχύνσεως τῆς διαδικασίας ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων-παπικῶν]… Ὡς εὐστόχως ἐξέφρασε τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης (συνέχιζε ὁ Περγάμου), ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦν τοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποιων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἑνότης αὐτῶν εἶναι οὐσιώδης διὰ τὴν ὑγιᾶ ζωὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας“» . Δύο πνεύμονες, δύο καρδιές. Καὶ τὸ ρόλο τῆς κεφαλῆς ποιός θὰ τὸν παίξει; Οἱ σχεδιασμοί-συμφωνίες λέγουν: ὁ Πάπας!
Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλας κηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν ἀνησυχεῖ καὶ δὲν θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς «Βαπτισματικῆς Θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων» ἀχρηστεύονται καὶ διαγράφονται χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν; Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου ἀποδέχεται ὅτι ἡ μάνα του ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἄρρωστη, συκοφαντώντας την ἀσπλάχνως, ἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ ἕνωσή της μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία;
Καὶ οἱ Ἕλληνες ἐπίσκοποι (καὶ ὄχι μόνο αὐτοί), βλέπουν τοὺς διπλωματούχους οἰκουμενιστὲς νὰ διαλύουν τὴν Ἐκκλησία καὶ μένουν ἀπαθεῖς, ὡσὰν νὰ μὴν ἄκουσαν ποτέ τους ὅτι πρώτιστο καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου (ἂν δὲν τὸ αἰσθάνονται ὡς χρέος ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους) εἶναι ἡ καταγγελία καὶ ἡ ἐκδίωξη τῶν αἱρετικῶν. Αὐτοί, ὅμως, δὲν ἐκδιώκουν τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἐπιτρέπουν τὴν Ἕνωση μαζί τους τῇ εὐλογίᾳ τοῦ ἀρχηγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τοῦ θεωρητικοῦ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ζηζιούλα. Ἀκόμα κι ἐδῶ ἄλλαξαν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση περὶ ἐπισκόπου, διότι τώρα ἔχουν ἀναλάβει ἄλλο καθῆκον, ὅπως εὔγλωττα τὸν παρουσίασε ὁ μητροπολίτης τῆς Ἀκαδημίας Βόλου Ἰγνάτιος: «Τὸ κατεξοχὴν καθῆκον καὶ ἔργο τοῦ κάθε Ἐπισκόπου» εἶπε –καὶ αὐτὸ διδάσκει ὁ κ. Ἰγνάτιος διὰ τῶν ἔργων του– δὲν εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ τὸ «νὰ διακονεῖ τὸ μυστήριο τῆς Ἑνότητος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ! Τὴν Ἑνότητα Κλήρου καὶ Λαοῦ»!  Καὶ πῶς ὑπηρετεῖ ὁ κ. Ἰγνάτιος τὴν ἑνότητα κλήρου καὶ λαοῦ; Ἐξυπηρετώντας στὴν περαιτέρω ἔξαρση τοῦ κληρικαλισμοῦ καὶ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Πάπα! Αὐτὸ στὴν γλῶσσα τῶν ἁγίων Πατέρων δὲν λέγεται προσπάθεια ἑνοποίησης, ἑνότητα, ἀλλὰ σκόπιμη σπορὰ ζιζανίων, παραπλάνησης καὶ διαίρεση τοῦ λαοῦ.
Ἐδῶ νὰ σημειώσουμε μία χλιαρή ἐξαίρεση: τὸν μητροπολίτη Ναυπάκτου, ὁ ὁποῖος ναὶ μὲν ἔγραψε κατὰ τῶν αἱρετικῶν θεολογιῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔμμεσα κατὰ τῆς Ἀκαδημίας Βόλου, ἀλλὰ (γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσει κανένα) ἔκανε καὶ δύο εἰσηγήσεις σ’ αὐτὴν τὴν Ἀκαδημία!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ

Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητροπολίτης Περγάμου εἶναι ὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων». Οἱ καθηγητὲς ὅμως,  Ἀνδρ. Θεοδώρου, Μ. Φαράντος, Ἰω. Κορναράκης, π. Δημ. Μπαθρέλλος, Χρ. Σταμούλης κ.ἄ., διακρίνουν στὸ ἔργο του ὑπερβολὲς καὶ μιὰ ἄλλη αἵρεση –ἀπομίμηση τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας»– τὴν αἵρεση τῆς «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογίας», διὰ τῆς ὁποίας ὁ κ. Ζηζιούλας κατακτᾶ ἐπάξια τὸν δυσώνυμο τίτλο τοῦ θεωρητικοῦ σχεδιαστοῦ καὶ «ἀρχιτέκτονα» τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἐπί μέρους πτυχῶν της, (ὅπως θὰ φανεῖ παρακάτω) μὲ ἀποκορύφωση τὴν ἀνάδειξη τοῦ οἰκουμενικοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα! Σημαντικὰ στοιχεῖα πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση μᾶς δίδει καὶ ὁ Σταῦρος Νικολαΐδης, συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Τὸ ὑποκείμενο ἐκκλησιάζεται».
Ἀπὸ ἀρκετὰ κείμενα περὶ «Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας», ἐπελέγει ἕνα ἐκτεταμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Χρυσόστομου Σταμούλη («Ἄσκηση καὶ Εὐχαριστία»), στὸ ὁποῖο δίνονται ἐπαρκεῖς ἐξηγήσεις γιὰ τὸ θέμα. Γράφει ὁ κ. Σταμούλης:
«Ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία θεωρεῖ ὅτι ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ προτεραιότητα βρίσκεται στὴν Εὐχαριστία, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἡ μοναδικὴ ἔκφραση ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας… Ἡ διάθεση τῶν εἰσηγητῶν τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας (ἦταν) νὰ προφυλάξουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ ἀπολυτοποιήσεις, ὑπερβολὲς καὶ ἐκτροπές, ποὺ ἀλλοιώνουν τὸν τρόπο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος… Ἡ ἐξέλιξη ὅμως τῶν πραγμάτων καὶ οἱ διορθώσεις ποὺ ἀκολούθησαν φαίνεται ὅτι γέννησαν ἄλλες ὑπερβολὲς καὶ ἄλλες ἀπολυτοποιήσεις.
»Μὲ τὴν “διόρθωση” τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, καὶ ὅλων ὅσοι τὸν ἀκολούθησαν, φθάσαμε σὲ μία ἐκκλησιολογία ὅπου δὲν ὑπάρχει θέση οὔτε γιὰ ἱερέα, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ λαϊκό. Μία εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία ποὺ ταυτίζει τὸν ἐπισκοπο μὲ τὴν εὐχαριστία σὲ χῶρο ἐκστατικό, ὅπου ἀγνοεῖται τόσο ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα καὶ ἡ κοινωνία, παρόλο τὸν λεκτικὸ ὑπερτονισμό τους, ὅσο καὶ ἡ φύση καὶ ἡ ἱστορία.  Τούτη ἡ ἐκστατικότητα, ἄλλωστε, ἐμφανίζεται σὲ ὅλο σχεδὸν τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα, καθὼς διατρέχει μὲ τὴν ἴδια ἔνταση Τριαδολογία (ὀντολογικὴ προτεραιότητα τοῦ Πατέρα), Χριστολογία καὶ ἀνθρωπολογία (διαλεκτικὴ φύσεως καὶ προσώπου), ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὴ τὴν κτισιολογία (ὁ καινὸς κόσμος μοιάζει μὲ ἕναν κόσμο μεῖον τὴ φύση του). Ἄμεσο ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν παραπάνω ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστης καὶ ἡ ἀφαίρεση τοῦ πραγματικοῦ νοήματος τῆς ζωῆς.
»Κλασικὰ παραδείγματα ὑπερβολῶν καὶ ἀπολυτοποιήσεων, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ὑπερτιμήσῃ τοῦ ἐπισκόπου ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας…, ἀποτελοῦν τόσο ἡ περὶ Ἀντιμηνσίου ὅσο καὶ ἡ περὶ εὐθύνης τῶν ἐπισκόπων καὶ προσφορᾶς τῆς Εὐχαριστίας θεωρίες τοῦ Μητρ. Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα.
»Σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη, “τὸ Ἀντιμήνσιο, μὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου …δηλώνει τὸν ἐπισκοποκεντρικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἐνοριακῆς Εὐχαριστίας”. Καθαρὴ ἀπαντήση σὲ αὐτὸ τὸ θέμα δίνει ὁ Ἰ. Φουντούλης, (ὁ ὁποῖος) …μὲ ἔμφαση σημειώνει: “Προσφάτως ἀναπτύχθηκε μία περιέργη θεολογία γύρω ἀπὸ τὰ ἀντιμήνσια. Θεωρήθηκαν ὅτι εἶναι ἄδεια τοῦ ἀρχιερέως στὸν ἱερέα γιὰ τὴν τελέση τῆς θείας εὐχαριστίας, ὅτι κάθε ἀρχιερέας στὴν ἐπαρχία του ἐκδίδει τὰ δικά του προσωπικὰ ἀντιμήνσια, ὅτι ὁ ἱερεὺς ἀσπάζεται τὴν ὑπογραφὴ τοῦ ἀρχιερέως πρὸς ἔνδειξη κοινωνίας καὶ ὑποταγῆς… Αὐτὰ ὅλα, τὸ λιγότερο εἶναι ἀναπόδεικτα, ἀφοῦ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς χρησιμοποιοῦν ἀντιμήνσιο… καὶ τὸ ἀσπάζονται ὡς ἁγία τράπεζα, καὶ φυσικὰ δεν ἀσπάζονται τὴν ὑπογραφή τους…”.
»Σύμφωνα μὲ τὴ δεύτερη θεωρία, “στὴν εὐχαριστιακὴ συνάξη ὑπάρχουν οἱ προεστῶτες καὶ προσφέροντες τὴν Εὐχαριστίαν ἀφ’ ἑνός, καὶ οἱ ἀνταποκρινόμενοι διὰ τοῦ “Ἀμὴν” ἀφ’ ἑτέρου. …Ὅπως στὴν Εὐχαριστία δὲν νοεῖται νὰ ἡγοῦνται οἱ λαϊκοί, ἔτσι καὶ στὴν ὅλη ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας οἱ λαϊκοὶ ἀποτελοῦν τὸ “ποίμνιον”, τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖ τὸν ποιμένα, ἄσχετα ἂν ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ “ποίμνιον λογικόν” διατηρεῖ πάντοτε τὸ δικαίωμα νὰ ἐκφράζει τὴν γνώμην του ἐπὶ ὅλων τῶν θεμάτων, ποὺ ἀφοροῦν στὴν Ἐκκλησία, ἀφήνοντας ὅμως τὴν τελικὴ εὐθύνη στοὺς ποιμένες του, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ λογοδοτήσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ” (Ἰ. Ζηζιούλα, Θεία Εὐχαριστία καὶ Ἐκκλησία…).
»Δεν χώρα ἀμφιβολία, ὅτι μία τέτοια θέση ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ προσφορὰ εἶναι προσφορὰ ὁλάκερου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ ὄχι μόνο τῶν προεστώτων,  ἀφαιρώντας ταυτόχρονα τὴν εὐθύνη ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, τὴν ὁποία ἀναγνωρίζει μόνο στοὺς ποιμένες, –λὲς καὶ ὁ λαὸς δὲν θὰ δώσει λόγο γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ποιμένες του–, ἀποτελεῖ πράξη ἀποδόμησης τῆς Ἐκκλησίας, πράξη διαίρεσης τοῦ κοινοῦ σώματος, τὰ μέλη τοῦ ὁποίου ἀποκαλύπτοντας τὴν προσωπική τους ἐλευθερία καὶ εὐθύνη  ἀναφέρουν κοινὴ τὴ θυσία, κοινὴ τὴν προσφορά, κοινὴ τὴν εὐχαριστία.
»Κοντὰ σὲ αὐτὰ ἀξίζει κανεὶς νὰ προσθέσει καὶ τὴν ἄρνηση τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου νὰ δεχθεῖ τὴν ἐνορία ὡς καθολικὴ ἐκκλησία. Γράφει σχετικά: “Ὅλα αὐτὰ ἐνέχουν ἰδιαίτερη σπουδαιότητα γιὰ τὴν ἐκκλησιολογία. Ὑποδηλοῦν ὅτι ἡ Εὐχαριστία τῶν Ἐνοριῶν δὲν εἶναι αὐτοτελὴς καὶ αὐτόνομος, ἀλλὰ προέκταση τῆς εὐχαριστίας τοῦ Ἐπισκόπου, καὶ ὅτι συνεπῶς ἡ ἐνορία δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ “καθολικὴ ἐκκλησία”, ὅπως εἶναι ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ἑνωμένη περὶ τὸν ἐπισκοπό της. Ἡ ἀντίθετη ἄποψη ποὺ ὑπεστηρίχθη ἀπὸ τὸν Atanasiev καὶ τὸν Schmemann ἀναιρεῖ πλήρως τὸν ἐπισκοποκεντρικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ καθιστᾶ τὸν Ἐπισκοπο μὴ ἀναγκαῖον ὅρον γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὅταν μάλιστα θεωρηθεῖ ἡ Εὐχαριστία ὡς ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας (ἀφοῦ μποροῦμε νὰ ἔχουμε πλήρη Εὐχαριστία χωρὶς τὸν Ἐπίσκοπο στὴν ἐνορία, ἄρα μποροῦμε νὰ ἔχουμε καὶ πλήρη Ἐκκλησία χωρὶς αὐτὸν)” (Ι. Ζηζιούλα, Θεία Εὐχαριστία καὶ Ἐκκλησία, σ. 44-45) .
Ἡ κατάστρωση βέβαια, τοῦ μακρόπνοου αὐτοῦ σχεδίου γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνήκει στὸ Βατικανὸ καὶ τὶς συνεργαζόμενες μαζί του ὀργανώσεις. Εἶναι φανερὸ ὅμως, πὼς ὁ κ. Ζηζιούλας θέλησε νὰ ἐργασθεῖ γιὰ τὴν ἐπιτυχία του, θέλησε νὰ ἐξυπηρετήσει ἀλλότριους αἱρετικοὺς σκοπούς, δόθηκε σ’ αὐτὸν τὸν σκοπὸ «ψυχῇ τε καὶ σώματι» καὶ οἰστρηλατεῖται ἀπὸ τὸ μεγάλο σχέδιο μιᾶς παγκοσμιοποιημένης –κατ’ ὄνομα– χριστιανοσύνης, ἀδιαφορώντας ἂν ἀπ’ αὐτὴ θὰ λείπει τὸ ὀρθόδοξο Πνεῦμα καὶ ἡ Ζωή. Δυστυχῶς, ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία», ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ἡ ἀποδοχὴ ἑνὸς ὀρθοδοξοποιημένου Πρωτείου (τὶς ὁποῖες μὲ ὀρθόδοξα ὑλικὰ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ παραπλανήσει τοὺς Ὀρθοδόξους), ἔχουν τὸ ἑξῆς (ἐπιθυμητὸ ἐξ ἄλλου γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς) πλεονέκτημα. Ἔχουν τέτοια ἐλαστικότητα καὶ γενικότητα, ὥστε νὰ ταιριάζουν καὶ νὰ μποροῦν νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλες τὶς χριστιανικὲς «ἐκκλησίες», δηλαδὴ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμολογίες τῆς Δύσεως καὶ ἰδίως τὸ Βατικανό. Καὶ λίγο περαπέρα, γιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες.
Κατὰ τὸν καθηγητὴ Δογματικῆς Μ. Φαράντο: «Ὁ κ. Ζηζιούλας σπανίως διακρίνει “ἰδιαιτερότητες” ἐντὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως π.χ. Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἢ θεολογία, λατινικὴ ἢ προτεσταντικὴ “ἐκκλησία” ἢ θεολογία κλπ. Συνήθως ὁμιλεῖ περὶ «χριστιανικῆς» ἐκκλησίας , θεολογίας, παραδόσεως κλπ.». Εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς σκοπιμότητος, ἡ ὁποία κρύπτεται πίσω ἀπὸ αὐτήν του τὴν προτιμήση τὸ ὅτι, ἐνῶ στὴν σελ. 57 τῆς ἑλληνικῆς ἐκδόσεως τοῦ βιβλίου του ἀναφέρει «περὶ “Δυτικῆς Ἐκκλησίας”, εἰς τὸ ἀγγλικὸ ὑπάρχει: The church», παραλείπεται δηλ. ἡ λέξη “Δυτική”. «Εἰδικώτερον περὶ «Ὀρθοδοξίας» ἀναφέρεται μόνον εἰς τὸ πρῶτο κείμενο, τὸ καὶ παλαιότερο (1967), τοῦ βιβλίου του. Ὁ ἀναγνώστης ἀντιλαμβάνεται, ἀσφαλῶς, διὰ ποῖον ἰσχύει ἡ κριτικὴ αὐτὴ καὶ «ἡ σοβαρὴ ἀλλαγὴ συνειδήσεως»: οὐχὶ διά τινα θεολόγον, ἀλλὰ δι’ αὐτὴν ταύτην «τὴν Ἐκκλησίαν», τὴν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν!» .
Ἐπὶ πλέον, συνεχίζει ὁ Φαράντος, «ἡ ὑπὸ τοῦ κ. Ζ. ἀποδοχὴ “ἑνιαίας πραγματικότητος”, “μέχρι ταυτισμοῦ… φυσικοῦ καὶ ὑπερφυσικοῦ”, φαίνεται νὰ ἔχει ὡς αἰτίαν καὶ τὴν συγκεχυμένην ὁρολογίαν, τὴν ὁποίαν χρησιμοποιεῖ προκειμένου νὰ ἀποδώσει τὸ Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὅταν λέγει: “Ἡ Εὐχαριστία εἶναι… αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὅλος Χριστός”, “τὸ ὅλο μυστήριο τοῦ Χριστοῦ”(20, 21) κλπ. Τοιαύτας ἐκφράσεις χρησιμοποιοῦν ὅλαι αἱ χριστιανικαὶ “ἐκκλησίαι” διὰ καὶ κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς Εὐχαριστίας των, προκειμένου νὰ δηλώσουν τὴν “παρουσίαν” τοῦ Χριστοῦ “ἐν τῷ μέσῳ” τῆς κοινότητος των. Δὲν ἀμφισβητῶ τὴν ἀλήθειαν τῶν ἐκφράσεων τούτων, ἐπισημαίνω, ὅμως, ὅτι εἰς τὴν δογματικὴν γλῶσσαν τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας ἡ “παρουσία τοῦ Χριστοῦ” εἰς τὸ Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας προσδιορίζεται μόνον διὰ τῆς φράσεως: “σῶμα καὶ αἷμα Χριστού”, καὶ δι’ οὐδεμιᾶς περαιτέρω. Ἡ ὁρολογία αὐτὴ ἔχει μεγάλην σημασίαν διὰ τὴν ὀρθόδοξον θεολογίαν τῶν “ἑνώσεων” καὶ τῶν “διακρίσεων’, ἥτις δὲν γνωρίζει ὁρολογίαν τῶν ”ταυτίσεων” καὶ “συμβολισμῶν”» .

Σημάτης Παναγιώτης
(Ἀκολουθεῖ τὸ Β΄ Μέρος)

Τιμὴ στὸν …πρωτεργάτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
ἀπὸ Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου καὶ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο!

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΩΜΕΝΟΥ

ΕΧΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΜΑΣ ΤΑ ΚΡΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΩΔΩΡΟΥ ΑΝΔΡ., ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ ΙΩ., ΦΑΡΑΝΤΟΥ Μ., π. Ν. ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ, π. Γ. ΔΡΑΓΑ, π. Δ. ΜΠΑΘΡΕΛΟΥ

Πρόθεσή μας εἶναι νὰ παρουσιάσουμε κάποιες ἀπὸ τὶς θέσεις τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, ἡ σύνθεση τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτει ὅτι ἕνας –κατὰ τεκμήριον ὀρθόδοξος– Ἱεράρχης δὲν θεολογεῖ πατερικά, ἀλλὰ (ὅπως ὁ καθηγητὴς Φαράντος ἔδειξε) «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸν κ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερον δὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική. Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας καὶ κατηγορίας, ὅπως θεία ἀποκάλυψις, Ἁγία Γραφὴ καὶ Ἱερὰ Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, πίστις κλπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν».
Μὲ τὴν «θεολογία» αὐτή, ὁ ἄνευ ποιμνίου Μητροπολίτης Περγάμου καὶ μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος στὴν Ἑλλάδα 4-5 ὁμοϊδεάτες του οἰκουμενιστὲς μητροπολίτες καὶ κάποιους θεολόγους, καὶ μὲ κέντρο ἐξόρμησης τὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου, ἐπιτυγχάνουν τὴν σαλαμοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ τρόπο ποὺ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνυποψίαστους πιστοὺς δὲν τὴν ἀντιλαμβάνονται· ἀποδομοῦν καὶ ὑπονομεύουν πτυχὲς τῆς Πίστεως ἢ τῆς Παραδόσεως, φαινομενικὰ μικρῆς σπουδαιότητας καὶ ἄσχετες μεταξύ τους. Ὅταν, ὅμως, συνδυαστοῦν ὅλα αὐτὰ μεταξύ τους, ἀποκαλύπτεται ὡς ἄλλος πίνακας παζλ, ἡ σκοπιμότητα καὶ ὁ στόχος: ἡ ἐπιβολὴ τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρὶν τὴν λατρεία τοῦ Ἀντίχριστου. Γιὰ τὸ ρόλο τῆς «Θεολογικῆς» Ἀκαδημίας Βόλου καὶ τοῦ κ. Ζηζιούλα παραθέτουμε τὰ ἑξῆς:

ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Θὰ ἐξετάσουμε δι’ ὀλίγων τὸ νεόπλασμα τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς καλλιεργεῖται «ἐπιτυχῶς» διὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου, ξεκινώντας μὲ ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα: «Ὀρθόδοξος καθηγητὴς Πανεπιστημίου βιβλικῆς θεολογίας τοῦ Ἐξωτερικοῦ ποὺ ἔχει ἐπηρεασθῆ κατὰ πολὺ ἀπὸ προτεσταντικὲς ἰδέες, ὑποστήριζε ὅτι, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, οἱ Πατέρες εἶναι τὰ σύννεφα ποὺ καλύπτουν τὸν ἡλιο, ὁπότε πρέπει νὰ ἀπομακρύνουμε τὰ σύννεφα γιὰ νὰ φωτισθοῦμε ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Χριστό!
Κάτω ἀπὸ μιὰ τέτοια ἀντορθόδοξη (καὶ ἀλλοπρόσαλλη) λογικὴ «δημιουργήθηκαν οἱ ὅροι “νεοπατερικὴ” καὶ “μεταπατερικὴ” θεολογία. Στὴν ἀρχὴ δειλὰ ἐμφανίσθηκε ὁ πρῶτος ὅρος –νεοπατερικὴ– μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνονται ἁπλῶς τὰ κείμενα τῶν Πατέρων, ἀλλὰ νὰ ἐντοπίζεται τὸ “πνεῦμα” τους καὶ νὰ μεταφέρεται στὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς μας, νὰ ἐξετάζεται, δηλαδή, πῶς θὰ ὁμιλοῦσαν οἱ Πατέρες γιὰ σύγχρονα ζητήματα» (Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία). Δυστυχῶς οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι καμώνονται πὼς δὲν γνωρίζουν, πὼς αὐτὸ ἀνέκαθεν ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, στηριζόμενοι, ὅμως, μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ στὴν ὁμοφωνία τῶν πρὸ αὐτῶν Ἁγίων καὶ μὴ μεταβάλλοντες «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς νεο-πατέρες, οἱ ὁποῖοι μὲ πρόσχημα τὴν θέση, ὅτι δὲν μᾶς κατανοοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι καὶ ἄρα πρέπει νὰ μιλήσουμε στὴν γλῶσσα τους, προσφέρουν ἀλλοιωμένο τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μάλιστα σκοπίμως, στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ ἐνῶ κατεφέροντο κατὰ τοῦ δυτικότροπου «εὐσεβισμοῦ», ἐπέτυχαν τελικὰ νὰ ἐπαναφέρουν ἀπὸ τὸ παράθυρο ὅ,τι δυτικὸ πολέμησαν καὶ προσπάθησαν νὰ τὸ βγάλουν ἀπὸ τὴν πόρτα, γιὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἦσαν ὑπέρμαχοι τῆς κακοποιημένης Ὀρθοδοξίας τῆς ἐν «βαβυλωνίᾳ αἰχμαλωσίᾳ» εὑρισκομένης. Ἔπεσαν, δηλαδή, θύματα τῆς παγίδας ποὺ ἀριστοτεχνικὰ τοὺς ἔστησαν παπικοὶ καὶ προτεστάντες, καὶ ἔκτοτε ἐργάζονται γιὰ λογαρισμοῦ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὰ μέσου τῶν ἀντιπατερικῶς διεξαγομένων θεολογικῶν Διαλόγων, τῶν συμπροσευχῶν, τῶν σεμιναρίων, κ.λπ.
Τώρα, πλέον, οἱ Πατέρες ἔχουν ἐξουδετερωθεῖ, δὲν χρησιμοποιοῦνται τὰ πατερικὰ κείμενα ἀπὸ τοὺς νεοπατερικοὺς-νεορθόδοξους-μετανεωτερικοὺς θεολόγους σύμφωνα μὲ τὴν περὶ τῆς «συμφωνίας τῶν Πατέρων» ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦνται μόνο γιὰ νὰ παραπλανήσουν ἢ γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς οἰκουμενιστικὲς ἰδέες τους καὶ πρακτικές.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ μεταπατερικὴ καὶ συναφειακὴ θεολογίας, εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἕναν συγκρητισμό, ὄχι μόνον στὸν τρόπο ζωῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἔκφραση τῆς πίστεως. Ἀμφισβητεῖται μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο στὴν πραγματικότητα ἡ ὁριοθέτηση τῆς πίστεως, τὴν ὁποία ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πατέρες, δηλαδὴ ἀποδομεῖται ὁλόκληρη ἡ θεολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων».

ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Καὶ ἐρχόμαστε στὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως, θεμελιακῆς ἀξίας γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία, ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ φρικτὴ αἵρέση. Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποιά σκοπιμότητα τὴν ἐπέβαλε καὶ ποιός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα;
Εἶναι πασίγνωστη ἡ φράση τοῦ ἀπ. Παύλου πὼς στὴν Μία Ἐκκλησία, ὑπάρχει «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα, εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων» (Ἐφ. 4, 5). Τὴν διδασκαλία αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἀναιρεῖ ὁλοτελῶς καὶ (διὰ τοῦ κ. Ζηζιούλα) ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ἀφοῦ -σύμφωνα μὲ αὐτὴν- τὸ βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο, ὄχι μόνο ὅταν τελεῖται ἀπὸ ὀρθόδοξο ἱερέα, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὅταν τελεῖται ἀπὸ αἱρετικό. Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου: «Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποια περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους. Ὑφίστανται βαπτισματικὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας» καὶ «ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν». Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ὁ κ. Ζηζιούλας, στοιβάζει Ὀρθοδόξους καὶ αἱρετικούς!
Αὐτὴ ἡ διατύπωση, μόνο ἀπὸ ἄγευστο τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης θεολόγο θὰ μποροῦσε νὰ διατυπωθεῖ. Ὁ κ. Ζηζιούλας, ὅμως, ἀντὶ ὡς ἐπίσκοπος «νὰ ἐλέγχει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς νουθετεῖ, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των», –ὅπως ὁ ἅγιος Νικόδημος γράφει στὸ Πηδάλιο (σελ. 51), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει ὄχι μόνο τὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὶς κοινὲς ἐμφανίσεις καὶ συνεστιάσεις, –ὅπως οἱ Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔχουν νομοθέτησει, ὁ κ. Ζηζιούλας ὡς ἕνας μικρὸς πάπας κι αὐτός, τολμᾷ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ ἐπικυρώνει τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ ἔτσι νὰ τοὺς ἀναβαθμίζει τὶς κοινότητές τους σὲ «ἐκκλησίες»!
Ἔτσι, ἐνῶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε γιὰ Μία Ἐκκλησία καὶ ἓν Βάπτισμα, ὁ κ. Ζηζιούλας ὁμιλεῖ γιὰ πολλὲς Ἐκκλησίες καὶ ἕνα μὲν βάπτισμα, ποὺ στὴν οὐσία πρόκειται γιὰ πολλὰ βαπτίσματα, ἀφοῦ τὸ βάπτισμα τῆς κάθε αἱρετικῆς ὁμολογίας-«ἐκκλησίας» ἔχει διαφορετικὸ περιεχόμενο πίστεως, ἀφοῦ στηρίζεται στὴν αἵρεση ἑκάστης «ἐκκλησίας».
Ἀσφαλῶς, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀποτελεῖ ὕβρι κατὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ γιὰ «ἓν βάπτισμα» ποὺ πραγματοποιεῖται μόνο ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Στὸ ζήτημα δὲ αὐτό, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, π.χ., σαφῶς θεωροῦσε τὴν ὀρθὴ πίστη ὡς ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐκπληρώση ἑνὸς γνησίου βαπτίσματος. Τὰ λόγια του περιεκτικὰ ἐκφράζουν τὴν πατερικὴ ὁμοφωνία: «Διὰ τοῦτο γοῦν καὶ ὁ Σωτὴρ οὐκ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρῶτα εἶπε «μαθητεύσατε» καὶ ὕστερα «βαπτίζετε εἰς ὄνομα Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ ἁγίου Πνεύματος, ἵν’ ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθὴ γένηται, καὶ μετὰ πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ. Πολλαὶ γοῦν καὶ ἄλλαι αἱρέσεις λέγουσαι τὰ ὀνόματα μόνον, μὴ φρονοῦσαι δὲ ὀρθῶς, ὡς εἴρηται, μηδὲ τὴν πίστιν ὑγιαίνουσα ἔχουσαι, ἀλυσιτελὲς (=χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα) ἔχουσι καὶ τὸ παρ’ αὐτῶν διδόμενον ὕδωρ, λειπόμενον εὐσεβείᾳ ὥστε καὶ τὸν ραντιζόμενον παρ’ αὐτῶν ρυπαίνεσθαι μᾶλλον ἐν ἀσεβείᾳ ἢ λυτροῦσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ τῶν Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B).
Εἶναι εὔκολο νὰ βροῦμε, ποιοί πρῶτοι μίλησαν περὶ «Βαπτισματικῆς θεολογίας», ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει ἀγγλικανικὲς καταβολές, προωθήθηκε δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς, ὡς θεωρία περὶ τῆς «βαπτισματικῆς ἑνότητας». Ἄρα, λοιπόν, Ἀγγλικανοὶ καὶ Βατικανὸ προηγήθηκαν, ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο καὶ ἀποτέλεσαν τὴ βάση, πάνω στὴν ὁποία στηρίχτηκαν (καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμολύνθησαν) οἱ ἀενάως διαλεγόμενοι μετὰ τῶν αἱρετικῶν «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ λανσάρουν τὴν μὲ ὀρθόδοξο ἐπικάλυμμα «βαπτισματικὴ θεολογία». Ἔτσι ὡς «μηδήσαντες», βάλθηκαν συστηματικὰ νὰ ἀλλοιώσουν μὲ ὕπουλο τρόπο τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὥστε νὰ ἐξυπηρετεῖ καλύτερα τοὺς οἰκουμενιστικοὺς στόχους κυρίως τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ ἔχει λίγη σημασία ἂν τοῦτο ἔγινε καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Πάπα ἢ ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ συμφυρμοῦ Ὀρθοδόξων μὲ Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι, ἡ ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, συνεπάγεται καὶ τὴν de facto ἀναγνώριση τῶν «ἐκκλησιῶν» τους. Ἡ Μία καὶ Ἁγία Ἐκκλησία, λοιπόν, κατὰ τοὺς οἰκουμενιστές, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους περιλαμβάνει και κάθε καρυδιᾶς αἱρετικὸ καρύδι. Οὐσιαστικὰ ἡ «Βαπτισματικὴ θεολογία» τινάζει στὸν ἀέρα τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ πετάει στὰ σκουπίδια τοὺς αἱματηροὺς ἀγῶνες ποὺ ἔδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη.
Βέβαια ὁ κόπος τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν συνοδοιπόρων του δὲν ἔμεινε ἄκαρπος. Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ, ἀφοῦ υἱοθετήθηκε καὶ περιελήφθη στὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», τὴν ὁποία ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸ διαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς (Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους) ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυστήρια, …δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται». Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε ἐμπράκτως τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» μετὰ τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου τοῦ Βʹ (29//6/95), μὲ τὴν ἑξῆς δήλωση: «…Παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα». Καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» συνεχίστηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους «ὀρθόδοξους» ἐπισκόπους καὶ κοινότητες.
Ἄξιος τοῦ κόπου αὐτοῦ ὁ Μητροπολίτης Περγάμου. Γι’ αὐτὲς καὶ ἄλλες παρόμοιες ὑπηρεσίες τίμησε σήμερα ἡ Μητρόπολη Δημητριάδος «τὸν βετεράνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κλασσικὸν παράδειγμα ὀρθοδόξου ἐκφυλισθέντος ἐκκλησιολογικῶς, διὰ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν» (Καθηγητὴς Ἰωάννης Κορναράκης). Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ νὰ τιμῶνται οἱ ὑποστηριχτὲς αἱρετικῶν διδασκαλιῶν.
Ἔτσι, λοιπόν, ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία» ἀποτελεῖ ἔκφραση μιᾶς ἄλλης, εὐρύτερης αἱρετικῆς θέσεως, τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιων».
Χωρὶς τύψεις καὶ χωρὶς αἰδῶ, βρέθηκαν ὀρθόδοξοι θεολόγοι καὶ ἱεράρχες, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Περγάμου, οἱ ὁποῖοι –καταλύοντες «τὰ ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες»– υἱοθέτησαν τὴν «θεωρίαν τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Δὲν ντράπηκαν νὰ ἀποδεχθοῦν (ἐναντιούμενοι σὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξη παράδοση) ὅτι οἱ δύο «ἀδελφὲς –πλέον κατ’ αὐτοὺς– Ἐκκλησίες», ἔχουν «τὴν ἴδια Παράδοση, τὴν ἴδια Πίστη καὶ τὸ ἴδιο Βάπτισμα, ἔστω καὶ ἐὰν ὑπάρχουν μεταξύ τους μερικὲς διαφορές»!!! Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ κείμενο τοῦ Μπάλαμαντ ἐπανειλημμένως ὑποστηρίζεται ἡ ἄποψη: «Θεωροῦμεν τὴν ἀμοιβαίαν ταύτην ἀναγνώρισιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντότητος τοῦ βαπτίσματος, παρὰ τὰς διαιρέσεις ἡμῶν, πλήρως σύμφωνον πρὸς τὴν ἀέναον διδασκαλίαν ἀμφοτέρων τῶν ἐκκλησιῶν» (εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ὅλες, ὅμως, αὐτὲς οἱ «προτάσεις καὶ τὰ συμπεράσματα, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλον Συμφωνηθὲν Κείμενον, ἀντιπροσωπεύουν Δυτικὸν σκεπτικισμόν. Ἡ ἀποδοχή των ὑπὸ Ὀρθοδόξων θεολόγων σημαίνει μᾶλλον σκόπιμον προδοσίαν τῶν ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ὑποταγὴν εἰς τὰς δυτικὰς οἰκουμενιστικὰς προοπτικάς!» (π. Γεώργιου Δράγα, Εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ἀλλὰ οἱ αἱρετικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα δὲν σταματοῦν ἐδῶ. Ὁ Περγάμου θεωρεῖ ἐπὶ πλέον, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶναι ”ἀοράτως ἡνωμένη” (μὲ τοὺς αἱρετικούς), καὶ πιστεύει στὴν θεολογία τῶν “δύο πνευμόνων”», τὴν ὁποίαν σημειωτέον ἐφεῦρε τὸ Βατικανὸ πρὸς ἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρὸς τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο B’ (τὸ 1998), ἐτόνιζε τὴν ἀνάγκη ”ἐπιταχύνσεως τῆς διαδικασίας ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων-παπικῶν]… Ὡς εὐστόχως ἐξέφρασε τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης (συνέχιζε ὁ Περγάμου), ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦν τοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποιων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἑνότης αὐτῶν εἶναι οὐσιώδης διὰ τὴν ὑγιᾶ ζωὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας“».
Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλας κηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν ἀνησυχεῖ καὶ θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς «Βαπτισματικῆς Θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων» διαγράφονται χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν; Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου συκοφαντεῖ ἀσπλάχνως τὴν μάνα του ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅτι εἶναι ἄρρωστη, ἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ ἕνωσή της μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία;

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ

Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητροπολίτης Περγάμου εἶναι ὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων». Οἱ καθηγητὲς Φαράντος καὶ Κορναράκης, ὅμως, καὶ πολλοὶ ἄλλοι θεολόγοι, διακρίνουν στὸ ἔργο του καὶ μιὰ ἄλλη αἵρεση. Μία αἵρεση –ἀπομίμηση τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας»– τὴν αἵρεση τῆς «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογίας», διὰ τῆς ὁποίας ὁ κ. Ζηζιούλας κατακτᾶ ἐπάξια τὸν δυσώνυμο τίτλο τοῦ θεωρητικοῦ σχεδιαστοῦ καὶ «ἀρχιτέκτονα» τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ κατάστρωση αὐτοῦ τοῦ σχεδίου δὲν φαίνεται πὼς εἶναι ἀποκλειστικὰ δική του. Εἶναι φανερὸ ὅμως, πὼς αὐτὸς θέλησε νὰ ἐργασθεῖ γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει ἀλλότριους αἱρετικοὺς σκοπούς, πὼς δόθηκε σ’ αὐτὸν τὸν σκοπὸ «ψυχῇ τε καὶ σώματι», πὼς οἰστρηλατεῖται ἀπὸ τὸν μεγάλο σχέδιο μιᾶς παγκοσμιοποιημένης κατ’ ὄνομα χριστιανοσύνης, ἀφοῦ ἀπ’ αὐτὴ θὰ λείπει τὸ ὀρθόδοξο Πνεῦμα καὶ ἡ Ζωή. Δυστυχῶς, καὶ ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία» καὶ ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία», (τὶς ὁποῖες μὲ ὀρθόδοξα ὑλικὰ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ παραπλανήσει τοὺς Ὀρθοδόξους), ἔχουν τὸ ἑξῆς (ἐπιθυμητὸ ἐξ ἄλλου γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς) πλεονέκτημα. Ταιριάζουν καὶ μποροῦν νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλες τὶς χριστιανικὲς «ἐκκλησίες», δηλαδὴ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμολογίες τῆς Δύσεως καὶ ἰδίως τὸ Βατικανό.
Μὲ διάφορα κείμενά του, λοιπόν, ὁ Περγάμου κηρύσσει τὴν κακόδοξη «Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία». Ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα αὐτῆς τῆς γραμμῆς ἀποτελεῖ τὸ ἄρθρο-ὁμιλία: «Ὁ ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας».
Μὲ αὐτὸ ὁ κ. Ζηζιούλας διδάσκει πὼς ἐφ’ ὅσον «ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι [ὄχι τύπος], ἀλλ’ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ δὲν μποροῦμε νὰ παρακάμψουμε τὴν εἰκόνα του καὶ νὰ πᾶμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο… Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμαστε ἀπ’ εὐθείας στὸν Χριστό, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ Ἐπισκόπου». Καὶ συνεχίζει: «Ἐὰν ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἄνθρωπο (Ἐπίσκοπο), τότε ἡ ἐπικοινωνία αὐτὴ πραγματοποιεῖται μέσῳ τῆς φαντασίας».
Ἀπ’ αὐτὴ τὴ θέση καὶ ὕβρι τοῦ κ. Ζηζιούλα προκύπτει τὸ τερατῶδες συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἀπευθείας ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστό δὲν ἐπιτυγχάνεται ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου. Καὶ τὸ ἐρώτημα: Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, οἱ πιστοὶ ποὺ δὲν ἐπικοινωνοῦν μαζί του, δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μετὰ τοῦ Θεοῦ; Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Περγάμου, χωρὶς τὴν περέμβαση τοῦ ἐπισκόπου, εἶναι ἀδύνατη ἡ μετὰ τοῦ θεοῦ ἐπικοινωνία. Σύμφωνα μὲ σύμπασα τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὅμως, καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων: ἀσφαλῶς ΝΑΙ.
Καὶ ἰδοὺ μερικὰ ἀποδεικτικὰ παραδείγματα: ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅταν καθαιρέθηκε καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Καλέκα, μποροῦσε νὰ προσευχηθεῖ στὸ Θεό, καὶ ἡ προσευχή του δὲν ἦταν ψευδὴς καὶ ἀνυπόστατη ἢ φανταστικὴ (ὅπως θέλει ὁ κ. Ζηζιούλας), ἐπειδὴ τάχα δὲν δεχόταν νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη Καλέκα. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Θ. Λειτουργίες ποὺ τελοῦσε, δὲν ἦταν ἕνα θέατρο, ἀλλὰ πραγματικὰ μυσταγωγίες, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐτελοῦντο χωρὶς νὰ μνημονεύεται τὸ ὄνομα τοῦ Καλέκα. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, μποροῦσε νὰ προσευχηθεῖ, ὅταν δὲν ἀνεγνώριζε 4 Πατριάρχες, ποὺ εἶχαν αἱρετίζουσες ἰδέες. Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καὶ προσευχόταν καὶ λειτουργοῦσε στὴ φυλακή, ὅπου ἦταν ἔγκλειστος, ἂν καὶ δὲν συμφωνοῦσε καὶ δὲν μνημόνευε τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποίου δὲν εἶχαν καταδικαστεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, ὅπως σήμερα οἱ ὅμοιοί τους κ. Ζηζιούλας καὶ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος.
Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους ἁγίους καὶ πιστούς (ὅπως στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο καὶ σὲ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ὅπως τὸν Παπουλάκο, τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες, τὸν ἅγιο Νεκτάριο κ.λπ.), οἱ ὁποῖοι δὲν ἀνεγνώριζαν τοὺς οἰκείους Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους καὶ εἶχαν διωχθεῖ ἢ καθαιρεθεῖ ἀπ’ αὐτούς. Κατὰ τὴν κακόδοξη λογικὴ τοῦ Περγάμου, δὲν μποροῦσαν τότε νὰ προσευχηθοῦν, χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ αἱρετικοῦ ἢ ἄδικου Ἐπισκόπου!
Ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» τοῦ Ζηζιούλα, τελικά, εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ «κάθε εξουσία» στὴν Ἐκκλησία («ἁγιαστική, ποιμαντικὴ καὶ ἡ λεγομένη διοικητική») «πηγάζει ἀπὸ τὴν εὐχαριστία» καὶ αὐτὸν ποὺ κατέχει τὴν «προεδρία τῆς Θείας Εὐχαριστίας», τότε ὁ Προεστὼς τῆς Εὐχαριστίας μεταμορφώνεται σὲ πηγὴ εξουσίας καὶ αὐθεντίας, στὴν σεβασμιότητα τοῦ ὁποίου ἀνήκει ἀπόλυτη ὑπακοή, ἀφοῦ θὰ εἶναι περιβεβλημένος ὅλο τὸ μυστηριακό, ἐσχατολογικὸ καὶ θεσμικὸ φορτίο ἱερότητος, ἄνευ μάλιστα τοῦ ὁποίου (ὅπως εὐθέως διδάσκει ὁ Περγάμου) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσουμε τὸν Κύριο. Ἔτσι παρακάμπτεται και από την Λειτουργία καὶ ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή ὁ λατρευόμενος Κύριος, ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος» Χριστός, καὶ τὴ θέση του καταλαμβάνει ὁ Προεστώς, πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κρύβεται ἐπιμελῶς καὶ θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή του ἐν τῷ καταλλήλῳ καιρῷ τὸ ἀποκρουστικὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα.
Καὶ σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη: «Τὴν 23.12.2005 ὁ «Ὀρθ. Τύπος» δημοσίευσε πληροφορία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία εἰς τὸ Θ’ Διαχριστιανικό Συμποσίον (διάβαζε μεταξὺ παπικῶν καὶ ὀρθοδόξων ἐξ Ἀθηνῶν), μεταξὺ ἄλλων πορισμάτων, «διαπιστώθηκε ὅτι ἡ “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποτελέσει σημαντικὴ βάση προσεγγίσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου, γιὰ τὴν κατανόηση τῆς λειτουργίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ πρωτείου στὴν τοπικὴ ἐκκλησία στὰ πλαίσια τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας»!
Ἔτσι, λοιπόν, πίσω ἀπὸ τὴν «μεταπατερικὴ θεολογία», τὴν «βαπτισματικὴ θεολογία», τὴν θεωρία τῶν κλάδων», τὴν «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» κρύβεται ἡ περιπόθητη ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Καὶ «τὴν ἕνωση αὐτὴ ο Ζηζιούλας, καὶ ὅλο τὸ οἰκουμενιστικὸ τιμ, τὴν βλέπει ὡς ἕνωση ἐξωτερική, ὡς ἕνωση μὲ ἀμοιβαίες παραχωρήσεις, ὡς ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα. Γι’ αὐτὸ καὶ τελευταῖα (μὲ τὴν Ραβέννα, τὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βιέννη) ἀγωνίζονται νὰ περάσουν τὴν θέση ὅτι τὸ Πρωτεῖο ὑφίστατο στὴν πρώτη χιλιετία, ὥστε νὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν Πάπα μὲ ἕνα ὀρθοδοξοποιημένο Πρωτεῖο…».
«Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ κ. Ζηζιούλας, κοσμικοὶ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στὴν ἐκκοσμικευμένη ὀρθοδοξία καὶ δὲν τῆς ἐπέτρεψαν νὰ δεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ Ἀποθέωση. Ἀντὶ νὰ ὁμολογήσουν πὼς αὐτοὶ οἱ κοσμικοὶ παράγοντες γέννησαν τὴν ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου, ἰσχυρίζονται οἱ μερακλῆδες Ζηζιούλας καὶ (καρδινάλιος) Kasper, πὼς αὐτοὶ οἱ παράγοντες ἐμπόδισαν τοὺς ἄλλους νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ πρωτείου»! (Ἀμέθυστος). Τώρα, ὅμως, ἔχουμε ἀνάγκη τὸ Πρωτεῖο, «ὅπως διεκήρυξε στὸ Μποζὲ τῆς Ιταλίας («Ο.Τ.» 16-7-1999) ὁ Περγάμου: ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τὸ παπικό πρωτεῖο!!!» (Κορναράκη Ἰω., Τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας προσωπεῖον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου).
Βόλος-Θεσσαλονίκη, Ὀκτώβριος 2011

Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»
Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»