ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΛΑΣΗ & ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Τoῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου
Στην Ευαγγελική περικοπη της Μελλούσης Κρίσεως
Ἡ ὁμιλία ἔγινε στον ¨Αγιο Βασίλειο, στο Μπραχάμι Αθηνών, στις 5-3-1967.

————

——–

Το Ευαγγέλιο φωνάζει σ’ όλους μας ότι· θα γίνει Παγκόσμια Δίκη είτε μας αρέσει είτε όχι……
Γιατί μένουμε αδιάφοροι; Μοιάζουμε σαν έναν διαβάτη που βγαίνει από το σπίτι και δεν ξέρει που θα πάει…..
Μπαίνει στο λεωφορείο ή στο τρανό και τον ρωτούμε: Πού πας; Και απαντά· Δεν ξέρω. Υπάρχει διαβάτης που δεν ξέρει που πηγαίνει;…..
Αν ρωτήσουμε ένα παιδάκι που πάει στο σχολείο· Μικρέ μου που πας; Στο Δημοτικού. Μετά που θα πας; Στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο.
Και αν ρωτήσουμε ένα παιδί που πάει στο Πανεπιστήμιο· Που θα πας μετά το Πανεπιστήμιο· Θα πάω στρατιώτης, θα βρώ δουλειά, θα παντρεύτω, θα…θα…, θα πάρω σύνταξη, θα γεράσω… Και μετά;…. Τέλος;
Όχι δεν τελειώνει η ζωή μας στον τάφο….. Αυτό μπορεί να το πει ο άθεος, εσύ που πας στην Εκκλησία όχι.
Ο τάφος είναι η αρχή μιας νέας ζωής……
Υπάρχει Θεός Δίκαιος και θα τιμωρήσει τους εγκληματίας και αυτούς που παραβαίνουν τον Νόμο του…..
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο…… Οι μεγάλοι εγκληματίες είναι σφήκες, τρυπούν το αραχνόπανω της ανθρωπίνης δικαιοσύνης και φεύγουν…. Η Δικαιοσύνη του Θεού απαιτεί να πληρώσουν με τόκο και επιτόκιο τα εγκλήματά τους…

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 10422

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω
23 Φεβρουαρίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η δευτερα παρουσια

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω. Ἂν πιστεύαμε, σήμερα θὰ εἴχαμε πόνο στὴν καρδιὰ καὶ δάκρυα στὰ μάτια. Ἂν πιστεύαμε, θὰ κρατούσαμε στὸ χέρι κομ­ποσχοίνι σὰν ἐκεῖνο ποὺ κρατοῦσε ὁ ἅγιος Ἀντώνιος στὴν ἔρημο, θὰ ἤμασταν πεσμένοι στὰ γόνατα καὶ θὰ παρακαλούσαμε τὴν ὑ­περ­αγία Θεοτόκο καὶ ὅλους τοὺς ἁγίους νὰ μᾶς σώσουν. Γιατί; Γιατὶ ἡ σημερινὴ Κυριακὴ διαφέρει ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἄλλες. Πενην­ταδύο (52) Κυριακὲς ἔχει ὁ χρόνος καὶ κάθε Κυριακὴ ἔ­χει τὸ εὐαγγέλιό της. Ἀλλὰ τὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γέλιο εἶνε τὸ φοβε­­ρώτερο ἀπ᾿ ὅ­λα. Ὅταν τ᾿ ἀκοῦς νομίζεις ὅτι ἀστράφτει καὶ βροντάει ὁ οὐρανός, θαρρεῖς πὼς πέφτουν ἀστροπελέκια στὰ κεφάλια τῶν ἀμετανοήτων, νομίζεις ὅτι σείεται ἡ γῆ καὶ τὸ σύμπαν. Ἐὰν αὐτὰ ποὺ γράφει τὸ Εὐαγγέλιο τὰ πιστεύαμε, τὰ πράγματα θὰ ἦταν πολὺ διαφορετικά. Τί μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιο; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1643

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ψευτικη χαρα (β΄)

Τὶς ἡμέρες αὐτὲς τοῦ Τριῳδίου, ἀγαπητοί μου, οἱ ἄνθρωποι ἐπινοοῦν τρόπους νὰ χα­­ροῦν. Αὐτὸ ὅμως ποὺ δοκιμάζουν δὲν εἶνε ἀ­ληθινὴ χαρά· εἶνε κάτι ψεύτικο, ἕνα κίβδηλο νόμισμα, ποὺ κακῶς λέγεται χαρά. Ἂν ἀφαιρέ­σῃ κανεὶς τὴ μάσκα, πίσω ἀπ᾽ αὐτὴν ἀποκαλύπτεται κάτι ποὺ σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο, κάτι σὰν τὸ μέλι ποὺ καλύ­πτει θανατηφόρο φαρμάκι. Ὁ σατανᾶς φτειά­­χνει τέτοια «γλυκύσμα­τα», πολὺ εὐχάριστα στὸ λαρύγγι, καὶ τὰ προσ­φέρει, ἀλλὰ μέσα ἔ­χει κρύψει τὸ δηλητήριο. Εἶνε χαρὰ δηλητηρι­ώδης. Μακριά ἀπ᾽ αὐτήν!

* * *

⃝ Σᾶς ἐρωτῶ. Εἶνε χαρὰ τὸ μεθύσι; Πᾶνε στὶς ταβέρνες καὶ πίνουν χωρὶς μέτρο, ἔρχονται στὸ κέφι, νιώθουν εὐφορία. Καὶ μετά;… Ἕνα βράδυ ἐπέστρεφα ἀπὸ μακριὰ κ᾽ εἶχα ἀργήσει, ἦταν 1 μετὰ τὰ μεσάνυχτα. Καθὼς περνοῦ­σα μέ­σα ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς ἐπαρχίας μου, βλέπω τέσσερις νὰ σηκώνουν ἕναν. Φοβήθηκα· νεκρὸς θά ᾽νε, σκέφθηκα. Σταματῶ, κατεβαίνω, καὶ τί νὰ δῶ; Τοὺς ἀκολουθοῦσε μιὰ νέα γυναίκα. ―Τί συνέβη; ρωτῶ· πέθανε; ―Ἄχ, δέσποτα, μακάρι νά ᾽ταν πεθαμένος· μεθυσμένος εἶ­νε! Ὅταν ἔρχεται στὸ σπίτι, κάνει τὰ πάντα γυαλιὰ – καρφιά· κι ὅταν ξυπνάει τὴν ἄλλη μέρα ζαλισμένος, δὲν ἔχει ὄρεξι γιὰ δουλειά.
⃝ Συνεχίζουμε. Εἶνε χαρὰ αὐτὸ ποὺ νιώθουν οἱ ναρκομανεῖς, ὅσοι παίρνουν τὰ ναρκωτικά; Γέμισε ὁ τόπος ἀπ᾽ αὐτούς. Καὶ ἡ κατάληξι γνωστή· ὅποιος μπῇ σ᾽ αὐτὸ τὸ δρόμο σπανί­ως γλυτώνει, κατὰ κανόνα καταστρέφεται. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1642

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου
20 Φεβρουαρίου 2011 πρωὶ
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Αληθινη χαρα (α΄)

Λεγόμαστε, ἀγαπητοί μου, Χριστιανοὶ ὀρ­θό­δοξοι. Ὁ μεγάλος αὐτὸς τίτλος ἐπιβεβαιώ­νεται ἆραγε ἀπὸ τὴ ζωή μας, ἢ μένει μόνο ἕνας τύπος γραμμένος στὴν ταυτότητα;
Ἐνῷ ὁ Θεὸς μᾶς θέλει ἀγγέλους, τὰ ἔργα μας μαρτυροῦν ὅτι οὔτε Χριστιανοὶ οὔτε κἂν ἄνθρωποι λογικοὶ εἴμαστε. Κατεβήκαμε ἀκόμη πιὸ κάτω· σ᾽ ἐμᾶς ἁρμόζει ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Δαυΐδ, «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, πα­ρασυν­εβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώ­θη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48,13,21). Γίναμε σὰν τὰ ζῷα καὶ χειρότερα. Αὐτὸ δείχνουν τὰ ὅσα λέγον­ται καὶ γίνονται, ἰδίως τὶς ἡμέρες αὐτές.
Οἱ πρῶτες ἑβδομάδες τοῦ Τριῳδίου εἶνε πε­ρίοδος προκαθάρσεως, ὅπως λέει σήμερα ὁ ἀ­πόστολος· «Δο­ξά­σατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύμα­τι ὑμῶν, ἅτινά ἐ­στι τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 6,20). Μὲ τὸ κορμί σου καὶ μὲ τὴν ψυχή σου νὰ δο­ξά­σῃς τὸ Θεό. Ἐμεῖς μ᾽ αὐτὰ ποὺ κάνουμε τὸν δοξάζουμε; Ἐνῷ οἱ ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες ἔ­χουν ὁρισθῆ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ἀπὸ τοπι­κὲς καὶ οἰ­κουμενικὲς Συνόδους, νὰ εἶνε ἡμέ­ρες καθαρι­ότητος, τώρα ὁ διά­βο­λος μὲ τὸ φτυάρι κοπρίζει τὴ ζωή μας. Οἱ μέρες αὐτὲς κατήντησαν μέρες ἀκαθαρσίας.
Ἀλλ᾽ ἀκούω ἀντίρρησι· ―Τί θέλεις; νὰ μᾶς κάνῃς καλογέρους, νὰ κρατᾶμε κομποσχοί­νια καὶ νὰ λέμε γονατιστοὶ ὅλη νύχτα «Πά­τερ ἡ­μῶν»; Ἄφησέ μας, Χριστιανέ μου· ἄ­σε τὸν κόσμο στὰ βάσανά του, ἄσ᾽ τον λίγο νὰ ξεσκάσῃ. Ἐμεῖς θέλουμε χαρά… Τί ν᾽ ἀπαντήσουμε; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1869

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου (Λουκ. 15,11-32)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Σκλαβοι μακρια απ᾽ το σπιτι του Πατερα

«Ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν …καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» (Λουκ. 15,13-14)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀ­σώτου. Ἀκούσαμε τὴν ἐξαίσια παραβολή, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ ὁποία εἶνε ἄφθαστη σὲ νοήματα, ἀνεξ­άν­τλητη σὲ διδάγματα. Κάθε φράσι της δίνει ἀ­­φορμὴ νὰ σκεφτῇ κανεὶς πο­λύ, νὰ ἐμβαθύνῃ σὲ μεγάλες ἀλήθειες.
Ἂς προσέξουμε σήμερα τὰ λόγια ἐ­κεῖνα ποὺ λέει ὁ Κύριος γιὰ τὸν ἄσωτο καὶ τὰ ὁποῖα περιγράφουν τὴν κατάντια τοῦ νεαροῦ ἀποστά­του· «Ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν», λέει, καὶ ἐ­­κεῖ «αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» (Λουκ. 15,13-14). Ἐγ­­κατέλειψε δηλαδὴ τὸ πατρικό του σπίτι, ὅ­που εἶχε ὅλα τ᾽ ἀγαθά, ταξίδεψε σὲ χώρα μακρι­νή, κ᾽ ἐκεῖ, ἀφοῦ δαπάνησε τὴν περιουσία ποὺ εἶ­χε πάρει ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἔπεσε πλέον σὲ μεγάλη φτώχεια, τοῦ ἔ­λειψαν καὶ τὰ πιὸ ἀπαραίτητα, ὣς καὶ αὐτὸ τὸ ψωμί· ἔτσι ἀ­ναγκάστη­κε νὰ μπῇ στὴν ὑπηρεσία ἑνὸς ἀ­φέν­τη πλου­σίου καὶ νὰ γίνῃ χοιροβοσκός.

* * *

Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀσώτου, ἀγαπητοί μου, βλέπουμε ὅλοι τὸν ἑαυτό μας.
Κάποτε ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἀν­­­θρώπου, ἦταν κοντὰ στὸ Θεό· ἐκεῖ ἔνιωθε ἐ­λεύ­θε­ρη, ἀνέπνεε τὸ καθαρὸ ὀξυγόνο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἔ­πειτα ὅμως ἔφυγε ἀπὸ τὸ πατρικό της σπίτι, ἔφυγε σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐ­αγγέλιο. Ὁ ἄνθρωπος ἔ­φυγε ἀπὸ τὸ σπίτι – τὸ παλάτι τοῦ Θεοῦ…
Παλάτι τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Σπίτι – οἶ­κος τοῦ Θεοῦ εἶνε ὁ ναός. Ἂν τὸ πιστεύῃς, τότε νά ᾽ρχεσαι· ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς, ἀλ­λάζει τὸ πρᾶγμα, πήγαινε ὅ­που θέλεις. Ὁ ναὸς εἶνε σπίτι τοῦ Θεοῦ. «Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗ­τος…» (Γέν. 28,17). Ὁ χῶρος τοῦ ναοῦ, αὐτὸ τὸ τε­τράγωνο, δὲν εἶνε ὅπως κάθε ἄλλο οἰ­κόπεδο τῆς γῆς· εἶνε ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ, εἶνε ὁ οἶκος Κυρίου, τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2263

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου (Λουκ. 15,11-32)
16 Φεβρουαρίου 2020
Ομιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Η πεινα του ασωτου

«Ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» (Λουκ. 15,14)

Δύο, ἀγαπητοί μου, δύο δρόμοι ὑπάρχουν στὴ ζω­ή, κι ὁ καθένας καλεῖται νὰ δια­λέ­ξῃ ποιόν ἀπὸ τοὺς δυὸ θ᾽ ἀκολουθήσῃ.
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας τό ᾽λεγαν μὲ ἕ­να μῦθο. Ὁ Ἡρακλῆς, λέει, βρέθηκε στὸ σταυρο­δρόμι τῆς ζωῆς. Ἐκεῖ δύο γυναῖ­κες, ἡ Ἀρετὴ καὶ ἡ Κακία, τὸν καλοῦσαν καθεμιὰ στὸ δικό της δρόμο. Ὁ Ἡρακλῆς στὸ δίλημμα, ποιόν ἀ­πὸ τοὺς δύο δρόμους ν᾽ ἀ­κολουθήσῃ, ἀπήν­τησε διαλέγοντας τὸ δρόμο τῆς Ἀρετῆς.
Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως δὲν λέει μύθους. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς ἀκοῦμε νὰ μᾶς λέῃ καθαρά· «Εἰσ­έλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι᾽ αὐ­τῆς. Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑ­ρίσκοντες αὐτήν!» (Ματθ. 7,13-14).
Ἀπὸ τοὺς δύο δρόμους ποὺ ὑπάρχουν στὴ ζωὴ ὁ ἕ­νας εἶνε ὁ ἀγαθὸς καὶ ὀρθός, ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ· ὁ ἄλλος εἶνε τοῦ σατανᾶ, ὁ δρόμος τοῦ κακοῦ. Ὁ δρόμος τῆς κακίας εἶνε εὔ­κολος, εὐχάριστος, πλατύς, κατηφορικός· εἶ­νε στολισμένος μὲ γαρύφαλλα καὶ τριαντάφυλλα καὶ σ᾽ ὅλο τὸ μῆ­κος του ἀντηχοῦν μου­σικὲς καὶ τραγούδια· πολλοὶ φί­λοι εἶνε πρόθυμοι καὶ ἕτοιμοι νὰ σὲ συν­οδεύσουν σ᾽ αὐ­τόν· καὶ σοῦ ὑπόσχονται, ὅτι ὁ δρόμος αὐτὸς θὰ σὲ βγάλῃ στὸ περι­βόλι τῆς χαρᾶς. Read more »

TA OΛEΘΡIA AΠOTEΛEΣMATA THΣ AMAΡTIAΣ

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ;» σελ. 35
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ εἶνε ὁ μεγαλύτερος διαφημιστὴς τῆς ἁμαρτίας. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος ποὺ νὰ τὴν διαφημίζῃ τόσο πολύ. Διότι αὐτὸς εἶνε ὁ καταστηματάρχης, αὐτὸς εἶνε ἡ βιομηχανία, αὐτὸς εἶνε ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐγέννησε τὴν ἁμαρτία, καὶ ἑπομένως αὐτὸς ἔχει συμφέρον νὰ τὴν διαφημίζῃ.
Ρεκλαμάρει τὴν ἁμαρτία ὁ σατανᾶς. Τὴν χρωματίζει. Ἀποκρύπτει τὶς καταστροφικές της συνέπειες καὶ τὴν παρουσιάζει μὲ τὰ πλέον ἑλκυστικὰ χρώματα καὶ μὲ τὰ μεγαλύτερα θέλγητρα. Τὴν παρουσιάζει μέσα σ᾿ ἕνα κάνιστρο μὲ ὡραῖα λουλούδια καὶ ἔτσι ἐξαπατᾶ τοὺς ἀνθρώπους.
Τὴν ἀρωματίζει καὶ φωνάζει· «Δεῦτε πρός με…». Ἐλάτε κοντά μου, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γιὰ ν᾿ ἀπολαύσετε τὶς ἡδονές, τὶς διασκεδάσεις καὶ τὰ θέλγητρα τῆς ζωῆς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου

Ἀλλά, ἀδελφοί μου, ὅποιος θέλει νὰ δῇ τί εἶνε ἡ ἁμαρτία, ἂς μὴν ἀκούσῃ τὸν ἄλφα ἢ τὸν βῆτα· ἂς βουλώσῃ τ᾿ αὐτιά του στὸν διάβολο. Διότι, δυστυχῶς, στὰ χρόνια αὐτὰ ποὺ ζοῦμε ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία ἑνὸς ἐκ τῶν μεγαλυτέρων προφητῶν τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ποὺ ἔλεγε· Θὰ ἔρθουν χρόνια τέτοια, ποὺ ἡ ἁμαρτία πλέον δὲν θὰ προκαλῇ τὴν φρίκη· οἱ ἄνθρωποι θὰ συνηθίσουν μ᾿ αὐτὴν καὶ θὰ παίζουν μαζί της.
Ἔτσι σήμερα παίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία. Πίνουμε τὴν ἁμαρτία ὅπως πίνουμε ἕνα ποτήρι νερό. Ἀλλ᾿ ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν κίνδυνο ποὺ διατρέχουμε ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀπὸ τὸ μικρότερο ψέμα ἕως τὴν μεγαλυτέρα προδοσία τοῦ χριστιανισμοῦ, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ δοῦμε ἕνα κρυστάλλινο καθρέπτη ποὺ μᾶς παρουσιάζει ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ. Εἶνε ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου (βλ. Λουκ. 15,11-32).
Θὰ ἤθελα νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας ἐπάνω στὶς καταστροφικὲς συνέπειες, ποὺ δημιουργεῖ στὸν ἄνθρωπο ἡ ἁμαρτία, ὅπως φαίνονται στὴν περίπτωσι τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.

Ἡ ἁμαρτία καταστρέφει
τὴν περιουσία τοῦ ἀνθρώπου

Ὁ ἄσωτος κληρονόμησε ἀπὸ τὸν πατέρα του μία τεραστία περιουσία, καὶ αὐτὴ τὴν κατεσπατάλησε «ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. 15,13). Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις καθένας ἀπὸ μᾶς μπορεῖ νὰ φαντασθῇ, ποιά ζωὴ ὀργίων, διασκεδάσεων καὶ σπατάλης ἔζησε ὁ ἄσωτος υἱός. Read more »

Τοῦ Τελώνου Και Φαρισαίου
Κήρυγμα τῆς Κατοχῆς στην Κοζάνη τοῦ 1944
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

(Ὰπό το βιβλίο «Μια Ζωντανη Ιστορία
ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη» Νο 2, σελ. 15-17, Κοζανη 2006

Νατος, νατος ο φαρισαιος!

• Ἕνας γέροντας Κοζανίτης, ὁ Νικόλαος Ἀραμπατζῆς, ποὺ ἡ μνήμη του τὸν ἐγκαταλείπει καὶ δὲν θυμᾶται, ὅπως λέγει ὁ ἴδιος, «τί ἔφαγε χθές», θυμᾶται ὅμως πολὺ παραστατικὰ τὰ κηρύγματα ποὺ ἔκανε ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος τὴν Κατοχὴ στὴν Κοζάνη. Τὰ καταγράφουμε κοζανίτικα, ὅπως μας τὰ διηγήθηκε ὁ ἴδιος, καὶ δίπλα παραθέτουμε τὴν μεταγραφή.

«Δὲν θ᾿μᾶμι ντίπ’ κάν τίπουτας. Ἀστουχῶ τί ἔφαγα χτές. Τ᾿ λέου ᾿ν κυρά μ᾿ κι μ’ ἀπαντᾷ· “Ἀστουχνᾷς. Μούγκι τ’ Αὐγουστίνου τὰ λόϊα θ᾿μᾶσι”.
Θὰ σὶ πῶ δυὸ κηρύγματα τ᾿ Αὐγουστίνου, ποὺ σὰν νὰ τ’ ἄκ᾿σα ὑπιτώρια.
Στοὺν Ἅϊ – Δημήτρ’, ἰτότις, ἔβγαλιν λόγουν οὑ Αὐγουστίνους γιὰ τοὺν τιλών’ κι τοὺν φαρ’σαίου. Μᾶς μίλ’σιν γιὰ τοὺν τανστάρα τοὺν φαρ᾿σαίου, ποὺ ᾿πῃνιοῦνταν, γιατ’ νόμ’ζιν ὅτι ἔφκιανιν καλουσύνεις.
Μᾶς εἶπιν καὶ γιὰ τοὺν ταπ’νὸν τοὺν τιλώνην. Κι μιτὰ ἀρχίν’σιν νὰ δείχν’ κάποιους σ᾿ν ἰκκλησιὰ κι νὰ λέη δ’νατά·
―“Νάτους, νάτους οὑ φαρ’σαῖος. Τοὺν γλέπου, ἰάτους”. Ἰγὼ θάρρ’σα γιὰ τ’ μένα ἴλ’γιν, κὶ σκιάχτ᾿κα. Κι ἄλλοι θαρροῦσαν ὅτι γιὰ τ’ ᾿κείνους ἴλ᾿γιν. Κοιτιούμ’σταν οὗλοι, νὰ δοῦμι γιὰ ποιόν τὰ ἴλ’γιν.

• «Δὲν θυμᾶμαι τίποτα, τίποτα ἀπολύτως. Ξεχνῶ τί ἔφαγα χτές. Τὸ λέω στὴν γυναῖκα μου καὶ μοῦ ἀπαντᾷ· “Ξεχνᾷς. Μόνο τοῦ Αὐγουστίνου τὰ λόγια θυμᾶσαι”.
  Θὰ σοῦ πῶ δύο κηρύγματα τοῦ Αὐγουστίνου, ποὺ σὰν νὰ τ’ ἄκουσα πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα.
  Στὸν Ἅγιο Δημήτριο, ἐκεῖνο τὸν καιρό, ἔβγαλε λόγο ὁ Αὐγουστῖνος γιὰ τὸν τελώνη καὶ τὸν φαρισαῖο. Μᾶς μίλησε, γιὰ τὸν πολὺ ὑπερήφανο φαρισαῖο, ποὺ καυχόταν, γιατὶ νόμιζε ὅτι ἔκανε καλωσύνες. Μᾶς εἶπε καὶ γιὰ τὸν ταπεινὸ τὸν τελώνη. Καὶ μετὰ ἄρχισε νὰ δείχνῃ κάποιους στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ λέῃ δυνατά·
  ―“Νάτος, νάτος ὁ φαρισαῖος. Τὸν βλέπω, νάτος”. Ἐγὼ νόμιζα γιὰ μένα τὰ ἔλεγε καὶ τρόμαξα. Κι ἄλλοι νόμιζαν ὅτι γι’ αὐτοὺς τὰ ἔλεγε. Κοιτιόμασταν ὅλοι, νὰ δοῦμε γιὰ ποιούς τὰ ἔλεγε.

Κι ὕστ’ρα εἶπιν·
―“Νά, ἰκεῖ τσιουπίσ᾿ ἀπ’ ν’ κουλώνα τοὺν γλέπου τοὺν τ’λώνη· ταπ’νὸν κ᾿ ἥσ’χουν ν’ ἀναστ’νάζ᾿”. Γύρ’σαμι οὗλοι τσιουπίσ’ κι ἀραδούσαμι νὰ δοῦμι, ποιός εἶνι οὑ τ’λώνης τσιουπίσ᾿’ ἀπ’ ν’ κ’λώνα.
Μιὰν ἄλλη μέρα στοὺν Ἁϊ -Ν’κόλα, μ’λοῦσιν οὑ Αὐγουστίνους. Οὑ κόσμους ἦταν σκ’νί ἀπ’ κάτ’. Ἔφτανιν μέχρι τ᾿ν πλατέα.
Ἔβαλαν δυὸ μ’γάφ’να, ἕνα στ᾿ν οὐβρὼ τ’ς ἠκκλησίας κ᾿ ἕνα σ᾿ν πλατέα, γιὰ ν’ ἀκοῦν οὗλοι. Κι ἰτότις εἶχνιν οὑ Ἁϊ – Ν’κόλας μηγάφ’να. Κὶ οὑ Αὐγουστῖνος ἴλ᾿γιν·

Ἀγάπα τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου

•  Καὶ ὕστερα εἶπε·
  ―“Νά, ἐκεῖ πίσω ἀπὸ τὴν κολώνα τὸν βλέπω τὸν τελώνη· ταπεινὸ καὶ ἥσυχο, ν’ ἀναστενάζῃ”. Γυρίσαμε ὅλοι πίσω καὶ ψάχναμε νὰ δοῦμε, ποιός εἶνε ὁ τελώνης πίσω ἀπὸ τὴν κολώνα.
• Μιὰ ἄλλη μέρα στὸν Ἅγιο Νικόλαο μιλοῦσε ὁ Αὐγουστῖνος. Ὁ κόσμος ἦταν σκοινί (=πάρα πολύς) ἀπὸ κάτω. Ἔφτανε μέχρι τὴν πλατεῖα. Ἔβαλαν δύο μεγάφωνα, ἕνα στὴν αὐλὴ τῆς ἐκκλησίας καὶ ἕνα στὴν πλατεῖα, γιὰ ν’ ἀκοῦνε ὅλοι. Καὶ τότε εἶχε ὁ Ἅγιος Νικόλαος μεγάφωνα. Καὶ ὁ Αὐγουστῖνος ἔλεγε· Ἀγάπα τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου

Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2260

Κυρ. Τελώνου & Φαρισαίου (Λκ. 18,10-14)
9 Φεβρουαρίου 2020 πρωὶ
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστινου

Ν᾽ αγαπησουμε την ταπεινωσι

«Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13)

Ὁ σκοπός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ σκο­πὸς γιὰ τὸν ὁποῖον ἐρχόμαστε στὴν ἐκ­κλησία εἶνε νὰ προσευχηθοῦμε. Ὁ ναός μου – τὸ σπίτι μου, εἶπε ὁ Κύριος, θά ᾽χῃ τὸ ὄνομα σπίτι τῆς προσευχῆς· «ὁ οἶκός μου οἶ­κος προσ­ευ­χῆς κληθήσεται» (Ἠσ. 56,7=Ματθ. 21,13). Πρέπει λοιπὸν νὰ πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία ὄχι γιὰ κανένα ἄλλο σκο­πὸ ἀλλὰ γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε· νὰ δοξολογήσουμε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τὰ τόσα καὶ τόσα ἀγαθὰ ποὺ μᾶς χαρίζει καθημερινῶς, καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς συγχωρή­σῃ τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες ἁμαρτίες μας.
Ἀλλοίμονο ὅμως· πόσο λίγοι Χριστιανοὶ τό ᾽­χουν καταλάβει αὐτὸ καὶ πηγαίνουν στὴν ἐκ­κλησία μὲ τέτοιο σκοπό! Πολλοὶ σήμερα –κι ἀ­πὸ μᾶς ποὺ μᾶς θεωροῦν πιστούς– μοιάζου­με μὲ τὸ φαρισαῖο τοῦ ση­μερινοῦ εὐαγγελίου· καὶ λί­γοι, πολὺ λίγοι, πηγαίνουμε νὰ λατρεύσουμε τὸ Θεὸ ὅπως πῆγε ὁ τελώνης.
Ἀλλ᾽ ἂς δοῦμε πρῶτα πῶς πῆγε στὸ ναὸ ὁ φαρισαῖ­ος, ἔπειτα πῶς πῆγε ἐκεῖ ὁ τελώνης, γιὰ νὰ καταλάβουμε τέλος κ᾽ ἐμεῖς, μόνοι μας, σὲ ποιόν ἀπὸ τοὺς δύο πρέπει νὰ μοιάζουμε, σὲ ποιά ἀ­πὸ τὶς δύο τάξεις νὰ ἀνήκουμε.

* * *

⃝Ὁ φαρισαῖος φτάνει στὸ ναὸ τοῦ Σολο­μῶν­τος. Μπαίνει μέσα μ᾽ ἕνα ὕφος ἀγέρωχο, μὲ ἐ­­γωισμὸ μεγάλο. Προχωρεῖ, διασχίζει ὅλο τὸ πλῆθος, πάει καὶ στέκεται μπροστὰ – μπροστὰ ἀπ᾽ ὅ­λους· κ᾽ ἐκεῖ, σὲ μιὰ θέσι περίοπτη, ὥστε νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν ἀκοῦνε ὅλοι, θ᾽ ἀρ­­χίσῃ τὴν προσ­ευχή του.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε προσευχὴ αὐτή· εἶνε ἕνα λιβάνισμα τοῦ ἐγωισμοῦ του. Ἀντὶ νὰ δοξολογή­­σῃ τὸ Θεὸ γιὰ τὰ μεγαλεῖα του, αὐτὸς ἐκ­θειάζει τὸν ἑαυτό του. Ἀντὶ νὰ συναισθανθῇ τὴν ἁ­μαρτωλότητά του, νὰ θυμηθῇ καὶ νὰ μετρήσῃ τὰ ἁμαρτήματά του, αὐτὸς καυχᾶται καὶ προβάλλει κατορθώματά του. «Νηστεύω», λέει, «δὶς τοῦ σαββάτου», δύο μέρες τὴν ἑ­βδομάδα, μοιράζω στοὺς φτωχοὺς τὸ ἕ­να δέκατο (1/10) τῶν εἰσοδημάτων μου (Λουκ. 18,12).
Τὸ χειρότερο ποιό εἶνε· προτοῦ νὰ πῇ αὐ­τὰ καὶ νὰ ἐξυψώσῃ τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό του, προηγουμένως (στ. 11) ταπείνωσε κ᾽ ἐξευτέλισε τοὺς συνανθρώπους του. Ὑποτίθεται ὅτι τὴν ὥρα αὐτὴ ἀπευ­θύ­­νεται στὸ Θεό· ἀντὶ λοιπὸν μπροστὰ στὸν Κύριο νὰ δείχνῃ λίγῃ συστολὴ γιὰ τὰ κρίματά του καὶ νὰ κατηγορῇ γι᾽ αὐ­τὰ τὸν ἑαυτό του, αὐτὸς ἀνοίγει τὸ στόμα καὶ κα­­τηγορεῖ τοὺς ἄλλους. Κατ᾽ αὐτὸν οἱ ἄν­θρω­ποι γύρω του εἶνε πολὺ κατώτεροί του· εἶνε ὅλοι «ἅρπαγες», ὅ­λοι «ἄδικοι», ὅλοι «μοιχοί»· ὅλοι μιὰ ἀκαθαρ­σία – ἕνας βοῦρκος, καὶ μόνο ἡ ἀ­φεντιά του εἶ­νε καθαρὸς καὶ ἅγιος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1225

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ζακχαιοι, ξυπνηστε!

Ὅταν ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ἐκήρυττε στὰ παράλια τῆς Τιβεριάδος, στὰ χωριὰ καὶ στὶς πόλεις τῆς Παλαιστίνης, στὸ βουνὸ ἢ στὴ συναγωγή, πλήθη ἄκουγαν. Πόσοι ὅμως τὸν ἄκουγαν καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς; Πόσοι δέχονταν τὸ φῶς του στὴν καρδιά τους καὶ δο­νοῦνταν ψυχικά; Πόσοι ἄλλαζαν; Ὤ, λίγοι ἦταν οἱ θαυμασταὶ τοῦ κηρύγματος ποὺ δὲν ἔμεναν ἁπλῶς στὸ θαυμασμὸ ἀλλὰ ἔκαναν πρᾶξι καὶ ζωὴ τὰ λόγια του. Γιατί οἱ περισσότεροι ἔ­φευγαν χωρὶς μεταβολή, χωρὶς ψυχικὸ συγ­κλονισμό; Τὴν ἀπάντησι στὸ τρομακτικὸ αὐτὸ ἐρώτημα δίδει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Τὸ προσέξατε;

* * *

Περνοῦσε ὁ Χριστὸς μέσ᾿ ἀπὸ μιὰ ὡραία πόλι, τὴν Ἰεριχώ. Στὸ ἄκουσμα ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰ­ησοῦς, γιὰ τὸν ὁποῖο τόσα διαδίδονταν, οἱ κά­τοικοι ἄφησαν τὰ σπίτια τους καὶ πετάχτηκαν ἔξω. Ἀπ᾿ ὅλον αὐτὸ τὸ συρφετὸ ἔνιωσε ἆραγε κανεὶς τὸ Χριστό; αἰσθάνθηκε στὴν καρδιά του τὸ θεϊκὸ ῥεῦμα τῆς ἀγάπης του, συγκλονί­­στηκε ἡ ψυχή του, ἦρθαν στὸ μυαλό του νέες σκέψεις; Ὤ, κλεισμένες οἱ καρδιὲς τῶν κα­τοίκων τῆς Ἰεριχοῦς· μπετὸν ἀρμέ! Δὲν ἄνοιξαν μπροστὰ στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ· τὰ πάθη δὲν πα­ραμέρισαν διόλου. Μία περιέργεια νὰ δοῦν τοὺς τράβηξε στὸ δρόμο, τίποτε περισσότερο. Λοι­πὸν ἔτσι ἄκαρπη θὰ ἔμενε αὐτὴ ἡ ὁδοιπορία τοῦ Χριστοῦ στὴν ὄμορφη αὐτὴ πόλι; Ὄχι.
Μέσα στὸν κόσμο ποὺ κατέκλυσε τοὺς δρό­μους καὶ μῆλο νὰ ἔρριχνες δὲν ἔπεφτε, κάποιος ἔνιωσε τὸ Χριστό· μιὰ καρδιὰ δέχθηκε τὸ φῶς του, τὴν διαπέρασε τὸ ἠλεκτρικὸ ῥεῦ­μα τῆς ἀγάπης του. Αὐτὸς μόνο κατάλαβε τὸ Χριστὸ ᾿κείνη τὴ μέρα. Ποιός ἦταν;
Ἦταν, ἀγαπητοί μου, ἕνας μεγάλος κλέφτης! Ὄχι ἀπ᾿ τοὺς κλέφτες ποὺ ζοῦν στὰ βουνά, ἀλλ᾿ ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν στὶς πόλεις καὶ κλέβουν καὶ λῃστεύουν μὲ τὸ γάντι. Τέτοιος κλέφτης ἦταν ὁ Ζακχαῖος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ἦταν «ἀρχιτελώνης» (Λουκ. 19,2), δηλαδὴ γενικὸς εἰσπράκτωρ τῶν φόρων. Καὶ σὰν τέτοιος, διεφθάρη ἀπὸ τὸ χρῆμα. Ἔκλεψε, λῄστεψε, ἅρπαξε οἰκονομίες φτωχῶν, πάτησε ἐπὶ πτωμάτων, καὶ ἔτσι πλούτισε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2256

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10)
26 Ἰανουαρίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ο Χριστος στο σπιτι μας

«Σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι» (Λουκ. 19,5)

Δὲν τὸ φανταζόταν κανείς, ἀγαπητοί μου, – ποιό; ἐκεῖνο ποὺ εἶνε ἡ σπουδαιότερη εἴ­­δησι στὸν κόσμο καὶ ποὺ δὲν θὰ ξαναγίνῃ ποτέ· ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, ὅμοιος μ᾽ ἐμᾶς πλὴν τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι καὶ ὁ Ζακχαῖος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, δὲν πε­ρίμενε ποτέ, ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ τὸν ἀξίωνε τῆς τιμῆς νὰ τὸν φιλοξενήσῃ στὸ σπίτι του.
Ὁ Ζακχαῖος ἦταν ἕνας πολὺ ἁμαρτωλός, ἄνθρωπος ποὺ τὸν βάραιναν κλοπὲς καὶ ἁρ­πα­­γές, «σεσημασμένος λωποδύτης». Ἦταν ἕ­να δημόσιο σκάνδαλο. Ἡ ἁ­μαρ­τία του, φιλαργυ­ρία καὶ πλεονεξία, ἦταν φα­νερή, βοῶσα καὶ κράζουσα. Ἦταν αὐτὸς μιὰ βδέλλα τῆς κοινωνί­ας, ἕνα κοινωνικὸ κάθαρμα. Ὁ κόσμος τὸν ἀ­πο­στρεφόταν· τὸν ἔβλεπε σὰν ἕναν αἱ­μοβόρο λύκο, ποὺ πέφτει στὸ μαντρὶ καὶ ῥημάζει τὸ κοπάδι. Τί σχέσι εἶχε ὁ Ζακχαῖ­ος μὲ τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο; Καμμιά.
Καὶ ὅμως τί μυστήριο! Ὁ Χριστὸς πῆγε στὴν Ἰεριχώ, πόλι ἱερατικὴ μὲ χιλιάδες ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, μὲ ὡ­ραῖα σπίτια καὶ μέγαρα· κι ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ τὰ σπίτια δὲν διάλεξε κανένα ἄλλο παρὰ τὸ σπίτι αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ.
Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε «Ζακχαῖε, σήμερα θὰ μείνω στὸ σπίτι σου», ταράχτηκαν ὅ­λοι. Ὅπως ταράζεται τὸ πέλαγος ὅταν φυσήξουν ἄνεμοι, ἔτσι ἀναστατώθηκε ὅλος ἐκεῖνος ὁ λαὸς ποὺ μὲ θαυμασμὸ περικύκλωνε τὸ Ναζωραῖο. Ὥστε λοιπόν, μουρμούριζαν, δὲν ὑπάρχουν ἄλλα σπίτια, τιμί­ων καὶ εὐσεβῶν ἀνθρώπων, σπίτια ἱερέων καὶ ἀρχιερέων, γιὰ νὰ μείνῃ ὁ Διδάσκαλος, κ᾽ ἔ­πρεπε νὰ μείνῃ στὸ σπίτι αὐ­τοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ; Σκάνδαλο! σκανδαλίστη­καν ὅλοι καὶ ἐπέκριναν τὸν Ἰησοῦ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1636

Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 17,12-19)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Αμαρτια, η λεπρα της ψυχης

• «Ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες,
  οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐ­τοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες·
  Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. 17,12)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἡμέρες χαρᾶς, ποὺ ὁ ἱεροκήρυκας νιώθει σὰ νά ᾽χῃ φτερά, καὶ ἡμέρες λύπης, ποὺ ὅποιος ἔχει ἕνα κόκκο πίστεως αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του περίλυπο καὶ μαζὶ μὲ τὸ Δαυῒδ λέει· «Τίς δώσει μοι πτέ­ρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ καταπαύσω;», ποιός θὰ μοῦ δώσῃ φτερὰ νὰ πε­τάξω καὶ νὰ πάω μακριὰ σὲ μιὰ ἐρημιά; (Ψαλμ. 54,7).
Μὴν πάῃ τὸ μυαλό σας στὸ ἄλφα ἢ στὸ βῆ­τα γεγονὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἢ πολιτικῶν μας πραγμάτων. Ἂς ὑψωθοῦμε σὲ μία κορυφή. Ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ δοῦμε τὰ πράγματα καὶ νὰ παραδε­χθοῦμε· εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι γι᾿ αὐτὸ τὸ χάος. Ἡ πατρίδα μας ἔπεσε σὲ ἀτιμία καὶ ἐξαθλίωσι, κ᾽ εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι γι᾿ αὐ­τό. Νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ἰώβ, ποὺ λέει· «Τίς καθα­ρὸς ἔσται ἀ­πὸ ῥύπου; ἀλλ᾽ οὐ­θείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ 14,4-5). Ναί, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εἴ­μαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί.
Ἐγὼ τοὐλάχιστον τέτοιες μέρες θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ φύγω μακριά, νὰ πιάσω μιὰ ἐρημιά, νὰ κρυφτῶ σὲ μιὰ σπηλιά, καὶ νὰ κλάψω τὰ ἁ­μαρτήματα τὰ δικά μου, τὰ ἁμαρτήματα τοῦ κλήρου, τῶν ἀρχόντων, μικρῶν καὶ μεγάλων.
Εἴμαστε ὅλοι ἔνοχοι. Εἴμαστε ἀκάθαρτοι. Ἀκούσατε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα; «Νεκρώσατε τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορ­νείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολα­τρία»· δι­ότι ἐξ αἰτίας αὐτῶν, λέει, «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3,5-6).
Κάτι κακὸ θὰ μᾶς βρῇ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ μία μόνο διαφυγὴ ὑπάρχει, ἡ στε­νὴ ὁδὸς τῆς μετανοίας. Ἀλλά, γιὰ νὰ μετανο­ήσουμε, πρέπει νὰ κατανοήσουμε τί κακὸ εἶ­νε ἡ ἁμαρτία, νὰ τὴ μισήσουμε, καὶ ν᾽ ἀγαπήσουμε τὴν ἀρετὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι­στοῦ. Γιατὶ τώρα ὅλοι μας ἔχουμε ἔρωτα – οἶστρον ἁμαρτίας. Read more »

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ματθ. 4,12-17)
Ἀποσπάσματα ὁμιλίας τoῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιωτου

Η ΩΡΑ ΕΙΝΕ ΔΩΔΕΚΑ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ

«Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17)

Πιστὸς λαὸς περιμένει ἀπὸ μᾶς κήρυγμα, ἀλλὰ τί νὰ πῶ καὶ τί νὰ λα­λήσω; Σήμερα, ἀγαπητοί μου, δὲν χρειάζον­­ται κηρύγματα· χρει­άζονται δάκρυα. Ζοῦμε στὴν πιὸ σκοτεινὴ περί­οδο τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔρχεται – ἦρθε ὁ ἀν­τίχριστος! Τὰ βήματά του γιγαν­τι­αῖα, ἡ φωνή του βρα­χνή, οἱ κήρυκές του πολλοί.
Σημεῖα πολλὰ παρουσιάζονται· σημεῖα «ἐν ἡλίῳ» (Λουκ. 21,25) μὲ καύσωνες, σημεῖα στὴ θάλασσα, σημεῖα σὲ ποταμούς, σημεῖα στὰ ἔγκατα τοῦ πλανήτη μὲ τρομεροὺς σεισμούς. Καὶ τὸ 666 σημεῖο εἶνε. Δὲν εἶ­νε τυχαῖα γεγονότα αὐ­τά· εἶνε προειδοποιήσεις γιὰ τὸ τέλος.
Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ ἐγὼ βλέπω κάτι ἄλλο. Βλέπω ἐκεῖνο ποὺ προέβλε­ψε ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος (βλ. Β΄ Τιμ. 3,1-5). Καὶ τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶνε ἡ ἠθικὴ διαφθορά. Δὲν θὰ κάνω ἐπισκόπησι τῆς παγκοσμίου κονίστρας· θὰ περιορισθῶ στὴ μικρὴ αὐτὴ γωνιὰ ποὺ κατοικοῦμε. Ἂς ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὴν Ἑλ­λάδα τὴν πατρίδα μας· μᾶς ἐν­διαφέρει ὁ οἶ­κος μας, ὅπου βρίσκον­ται οἱ τάφοι τῶν προγόνων μας.

* * *

⃝ Ἄλλοτε, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια κ᾽ οἱ Ἕλληνες κατοικοῦσαν στὶς καλύβες ἀλλα ὑπῆρχε σέβας στὸ Θεό. «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμ. 110,10).
⃝ Ἄλλο σημεῖο συγκρίσεως εἶνε ὁ ἐκκλησιασμός. Οἱ πρόγονοί μας δὲν ἔλειπαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. «Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου, Κύριε τῶν δυνάμεων. ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 83,1-3).
Ἄλλο σημεῖο εἶνε ἡ οἰκογένεια. «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. 13,4). Κάθε σπίτι ἦταν καὶ μιὰ ἐκκλησία.
Δεῖξτε μου τώρα σπίτια ποὺ προσεύχονται οἰκογενειακῶς. Σπάνιο πρᾶγμα σήμερα.
⃝ Ἕνα ἄλλο σημεῖο καταπτώσεως εἶνε τὰ διαζύγια. Παλαιότερα διαζύγιο δὲν ὑπῆρχε, μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη χώριζε τὸ ἀντρόγυνο. Τώρα,… μέσα στοὺς τρεῖς γάμους ὁ ἕνας διαλύεται!
⃝ Θέλετε κι ἄλλο σημεῖο; Ὤ, ἐδῶ τώρα, μὲ συγχωρεῖτε, θὰ σᾶς πικράνω. Διότι καὶ ἐδῶ μέσα πολλοὶ εἶστε δολοφόνοι!
―Δολοφόνοι ἐμεῖς; θὰ πῆτε, ποὺ ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία κι ἀνάβουμε κεράκι κι ἀκοῦμε κηρύγματα καὶ κάνουμε τὰ χρέη μας, ἐμεῖς δολοφόνοι; Ναί, δολοφόνοι! Ποιοί καὶ πόσοι εἶνε δολοφόνοι; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2253

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ματθ. 4,12-17)
12 Ἰανουαρίου 2020

Να λαμψη ο Ηλιος, να λειωση ο παγος

«Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις
ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. 4,16 = Ἠσ. 9,2)

Ἐκεῖ, ἀγαπητοί μου, ποὺ σβήνει ἕνα ἀστέρι, ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἀνάβει ἕναν ἥλιο. Αὐτὸ δὲν γίνεται κάθε πρωὶ στὸν φυσικὸ οὐρανό; Τελευταῖο λαμπρὸ ἀστέρι ποὺ φαίνεται στὴν ἀνατολὴ εἶνε ὁ αὐγερινός· σὲ λίγο ὅμως, μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου, τὸ φῶς τοῦ αὐγερινοῦ σβήνει, γιατὶ τὸ καλύπτει ὁ ἥλιος μὲ τὸ ἀ­συγ­κρίτως ἰσχυρότερο φῶς του. Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ βλέπουμε στὸν φυσικὸ οὐρανὸ εἶνε μιὰ εἰκόνα, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε καὶ αἰσθανθοῦμε αὐτὰ ποὺ πα­ρατηροῦμε τώρα στὸν πνευματι­κὸ οὐ­ρανὸ μὲ τὶς ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀστέρι λαμπρό, αὐγερινὸς ποὺ προμήνυε τὴν ἀνατολή, ἦταν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος· καὶ ἥλιος ὁ Χριστός. Τὸ ἀστέρι, ὁ Ἰωάννης, ἀ­φοῦ ὡλοκλήρωσε κανονικὰ τὴν τροχιά του, ἀφοῦ φώτισε τὸν ὁρίζοντα τῆς γενεᾶς του μὲ τὰ ἀφυπνιστικὰ κηρύγματά του κι ἀφοῦ προετοίμασε κάθε καλοπροαίρετη ψυχὴ μὲ τὸ «βά­πτισμα μετανοίας» (Μᾶρκ. 1,4. Λουκ. 3,3) στὶς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνου, ἔ­σβησε. Ἔσβησε μέσα στὴ φυ­λακή, ποὺ τὸν εἶχε ῥίξει ἡ κακία τοῦ Ἡρῴδου.
Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Πρόδρομος βασίλευε σὰν ἀστέρι ἐδῶ στὴ γῆ γιὰ ν᾽ ἀνατείλῃ καὶ νὰ πάρῃ τὴ θέσι του στὸν οὐράνιο πλέον κόσμο, τότε ἀκριβῶς στὸν ὁρίζοντα τοῦ κόσμου παρουσι­­άζεται ὁ Χριστός· ἀνατέλλει σὰν ὁλόλαμ­προς Ἥλιος, ποὺ φωτίζει, θερμαίνει καὶ ζωογονεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Read more »

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων (Μᾶρκ. 1,1-8)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Πιστευετε – μετανοειτε

«Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ καταλάβατε ἆραγε; Εἶνε δύσκολο. Γι᾽ αὐ­τὸ θὰ προ­σπαθήσω νὰ τὸ κάνω λιανά, νὰ τὸ ἑρ­μη­νεύσω ὅσο μπορῶ πιὸ ἁπλᾶ.

* * *

Ὅλα, ἀγαπητοί μου, ὅσα βλέπουμε γύρω μας κηρύττουν τὸ μεγα­λεῖο τοῦ Θεοῦ. «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔρ­γα σου…» (Μ. Ἁγ. Θεοφ.). Τὰ συνη­­θίσαμε ὅμως καὶ μόνο ὅταν τὰ στερούμεθα τὰ ἐκ­τιμοῦμε. Παράδει­γμα ὁ ἥλιος. Στὴν Ἀφρικὴ οἱ ἄγριοι τὸν προσκυνοῦν ὡς θεό· σ᾽ ἐ­μᾶς δὲν κά­νει τόση ἐντύπωσι. Θά ᾽πρε­πε κάθε πρωὶ μὲ τὴν ἀνατο­λὴ νὰ λέμε στὸ Θεό· «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς…». Γιατὶ χω­ρὶς ἥλιο δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ ὁ κόσμος. Ἀπείρως ὅ­μως περισσότερο πρέπει νὰ τὸν εὐ­χαριστοῦ­­με γιὰ κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Πῶς νὰ σᾶς τὸ παρουσιάσω; Θὰ κάνω μιὰ ὑπόθεσι.
Ὑποθέστε ὅτι ἕνα ἐξωγήϊνο λογικὸ ὂν ἔρ­χεται στὴ γῆ ἀπὸ ἄλλους πλανῆτες. Φθάνει καὶ προσγειώνεται νύχτα. Δὲ βλέπει φῶς, καὶ ἀ­πελπίζεται. ―Πώ πω σκοτάδι! λέει. Κάποιος πλησιάζει καὶ τοῦ λέει· ―Περίμενε· ὕστερα ἀπὸ λίγες ὧρες θὰ παρουσιαστῇ στὸν οὐρα­νὸ ἕνα φωτεινὸ σῶμα ποὺ λέγεται ἥλιος· αὐ­τὸ θὰ φωτίσῃ τὴ γῆ. Καὶ πράγματι περνάει ἡ νύχτα καὶ νά, προβάλλει ὁ ἥλιος καὶ φωτίζει.
Τί θέλω νὰ πῶ μ᾽ αὐτό; Πρὶν 2.000, 3.000, 4.000, 5.000 χρόνια, ὑπῆρχε ὁ φυσικὸς ἥλιος, ἀλ­λὰ δὲν ὑπῆρχε φῶς πνευματικό· ἐπικρατοῦ­­σε πνευματικὸ σκοτάδι. Δηλαδή; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2250

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων (Μᾶρκ. 1,1-8)
5 Ἰανουαρίου 2020
Toυ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Τι σημαινει «αρχη» και τι «ευαγγελιον»;

«Ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Μᾶρκ. 1,1)

Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα, ἀγαπητοί μου, ὁμιλεῖ γιὰ «ἀρχή», ἔτσι ἀρχίζει· «Ἀρχὴ τοῦ εὐ­­αγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Μᾶρκ. 1,1). Ἀκοῦμε αὐτὰ τὰ λόγια, ἀλλὰ σκεφτήκαμε ποτὲ προσεκτικὰ τὸ νό­ημά τους; Ἂς προσπαθήσουμε σήμερα ν᾽ ἀναλύσουμε μὲ ἁπλᾶ λόγια τὶς δύο αὐτὲς ἔννοιες, «ἀρχή» καὶ «εὐαγγέλιον».

* * *

⃝ Πρῶτον, λοιπόν, τί σημαίνει «ἀρχή»;
Ὅλα στὸν κόσμο ἔχουν μία ἀρχή, ἀλλὰ ἔ­χουν καὶ ἕνα τέλος. Θέλετε παραδείγματα; Read more »