1. Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου τὴν πρωτοχρονιά, στὶς 1.1.1975

————

————-

Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου (Ματθ. 19,16-26)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

2. Αἰωνιότης!

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;» (Ματθ. 19,16)

Κάποιος, ἀγαπητοί μου, πλησιάζει τὸ Χριστό. Δὲν εἶνε γέρος, εἶνε νέος. Φαίνεται συγ­κι­νημένος. Γονατίζει. Τί ἔχει, τί τοῦ συνέ­βη; Εἶ­νε ἀσθενὴς ὁ ἴδιος ἢ κάποιος δι­κός του καὶ ἔρ­χεται νὰ ζητήσῃ βοήθεια; Ὄ­χι, δὲν ἔχει προβλήματα ὑγείας. Οὔτε οἰ­κονομικὸ ζήτη­μα τὸν ἀ­πασχολεῖ· εἶνε πλούσι­ος καὶ ἀπὸ τοὺς ἄρχον­τες τοῦ τόπου. Καὶ ὅ­μως αὐτὰ δὲν τὸν ἀναπαύ­ουν. Ἔ­χει ἄλ­λες ἀνησυχίες. Ἡ καρδιά του νιώθει ὑπεργή­ινους ἔ­ρωτες! Ἐρωτηματικὰ με­γάλα προβάλ­λουν ἐμ­πρός του καὶ ζητοῦν λύσι. Μέσα σὲ τόσα ὑλι­κὰ ἀγαθά, αὐτὸς πεινᾷ καὶ διψᾷ. Τί; Τὴν αἰώνιο ζωή! Αὐτὴν ποθεῖ καὶ γι᾿ αὐτὴν ἐ­ρω­τᾷ τὸ Ναζωραῖο· «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀ­γα­θὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;» (Ματθ. 19,16).
Αἰώνιος ζωή, αἰωνιότης! Ἐκεῖ ἂς στρέψουμε κ᾽ ἐμεῖς τὸν λόγο καὶ εἴθε κάποια ψυχὴ νὰ ὑ­­ψωθῇ ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ὕλης καὶ νὰ αἰ­σθανθῇ ἐκεῖνο ποὺ διεκήρυξε ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13,14).

* * *

Τί ὑπάρχει πέρα ἀπ᾽ τὸν τάφο; Ἰδού, ἀγαπη­τοί μου, ἐρώτημα ποὺ τίθεται σὲ κάθε ἄν­θρωπο. Γιατὶ ὁ θάνατος εἶνε διαρκῶς μπροστά μας! Κοιμᾶσαι καὶ μεσάνυχτα σὲ ξυπνάει μιὰ σειρήνα· κάποιος στὴ γειτονιὰ πέθανε. Σηκώνεσαι τὸ πρωί, ἀγοράζεις ἐ­φημερίδα καὶ διαβάζεις ἀγγελτήρια κηδειῶν. Περπατᾷς στὸ δρόμο καὶ βλέπεις νεκροφόρες ποὺ μεταφέρουν σώ­ματα γιὰ νὰ καταλάβουν κάπου ἐκεῖ μιὰ στενὴ λουρίδα γῆς· σώμα­τα ποιῶν; ἐκείνων ποὺ ὅ­ταν ζοῦσαν ἀγόραζαν τετράγωνα οἰκοπέδων καὶ ἔ­χτιζαν πολυκα­τοι­κίες. Βγαίνεις στὴν ὕπαιθρο κι ἀκοῦς πένθιμο σήμαν­τρο ἀπὸ ἐξωκκλήσι ποὺ μεταδίδει στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια τὴν εἴδησι τοῦ θανάτου ἑνὸς ἀθῴου βοσκοῦ. Ταξιδεύεις μὲ ὑπερωκεάνιο κ᾽ οἱ ναῦ­τες ῥίχνουν στὴ θάλασσα πτῶμα ἐ­­πιβάτου, ποὺ ὁ θάνατος διέκοψε τὸ ταξίδι γιὰ τὶς νέες χῶ­ρες γιὰ νὰ τοῦ δώσῃ εἰσιτήριο γιὰ τὸν ἄλλο κόσμο. Μπαίνεις σὲ ἀεροπλάνο κι ὅ­ταν προσ­γειώνεται κι ἀνοίγει ἡ πόρτα κατε­βάζουν νεκρὸ κάποιον ποὺ πέθανε τὴν ὥρα τῆς πτήσεως…
Στὴν ξηρά, στὴ θάλασσα, στὸν ἀέρα, παν­τοῦ παραμονεύει ὁ θάνατος. Παντοῦ μνήματα, ἀ­πὸ δυστυχήματα ἢ ἐγκλήματα ἢ πολέμους, καὶ πάνω στοὺς τάφους κλαῖνε χῆρες καὶ ὀρ­φα­νά. Καὶ τότε κι ὁ πιὸ σκληρὸς ἄνθρωπος δι­ε­ρω­τᾶται· Λοιπὸν τί ὑπάρχει πέρα ἀπ᾽ τὸν τάφο; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2116

Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου (Ματθ. 19,16-26)
19 Αὐγούστου 2018
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

H KATAΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

«Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου» (Ματθ. 19,20)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Θά ᾽πρεπε νὰ τ᾽ ἀκούσουν ὅλοι· νέοι, ἐκπαιδευτικοί, καὶ προπαντὸς γο­νεῖς. Τεντώνουν τ᾽ αὐτιά τους σὲ διαφόρους σταθμούς· ἂς ἀκούσουν τὴν Ἐκκλησία μας ποὺ κελεύει «Σοφία· ὀρθοὶ ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐ­αγγελίου». Ὅταν διαβάζεται τὸ Εὐ­αγγέλιο, ὁ ἄν­θρω­πος δὲν πατάει στὴ γῆ, εἶνε στὰ οὐρά­νια, ἀκούει τὴ φωνὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου!

* * *

Ἦρθε, λέει σήμερα τὸ εὐ­αγγέλιο, κά­ποιος στὸ Χριστὸ καὶ πα­ρακαλοῦσε. Τί ἤθελε ἆραγε; Ἦταν φτωχὸς καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη; Ὄχι, ἦταν πλούσιος μὲ μεγάλη περιουσία. Μήπως ἦταν ἄρρωστος καὶ ζητοῦσε θεραπεία; Ὄχι, ἦ­ταν νέος καὶ ὑγιής. Μήπως ἦταν ἄσημος, παραγκωνισμένος; Ὄχι· κοντὰ στὰ ἄλλα εἶχε καὶ ἀξιώματα. Τίποτε ὅμως ἀπ᾽ αὐτὰ δὲν τὸν ἱκανο­ποιοῦσε. Διψοῦ­­σε κάτι ἄλλο. Ἡ ψυχὴ διψάει τὸ Θεό. Ὅπως τὸ ψάρι δὲν ζῇ ἔξω ἀπ᾽ τὴ θάλασσα καὶ τὸ πουλὶ ἔξω ἀ­π᾽ τὸν ἀέρα, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ μακριὰ ἀπ᾽ τὸ Θεό. Ἦρθε λοι­πὸν στὸ Χριστὸ καὶ ρωτοῦσε μὲ πόθο· –Τί νὰ κά­νω γιὰ νὰ βρῶ τὴν αἰώνιο ζωή; (Ματθ. 19,16).
Ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδειξε ἢ μᾶλλον τοῦ ἄνοιξε τὸ δρόμο, ποὺ εἶνε ἡ τήρησι τῶν ἐντο­λῶν· «οὐ κλέψεις», «οὐ μοιχεύσεις», «οὐ φο­νεύσεις», «οὐ ψευδομαρτυρήσεις», «τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου» καὶ «ἀγαπή­σεις τὸν πλησί­ον σου ὡς σεαυτόν» (Ἔξ. 20,12-16. Δευτ. 5,16-21. Λευϊτ. 19,18. Ματθ. 19,18-19). Ὁ νέος λέει· –Αὐτὰ ἐγὼ τὰ φύλαξα ἀπὸ μικρός. Ζητάει κάτι ἀκόμα ὑ­ψηλότερο, δὲν ἱ­κανοποιεῖ­ται. Θέλει νὰ πλησι­ά­σῃ τὸ Θεὸ περισ­σότερο. Ὅ­πως ἕ­νας ποὺ ἔ­χει μιὰ ἀγάπη – ἕ­­ναν ἔρωτα ζητά­ει νὰ βρεθῇ κον­τὰ στὸ πρόσω­πο ποὺ ἀγαπάει, ἔτσι αὐτὸς ζητοῦσε νὰ πλησιάσῃ περισσότερο τὸ Θεό. Τότε ὁ Χριστὸς τοῦ λέει· –Ἂν θέ᾽ς τὴν τελειότητα, ἕνας εἶν᾽ ὁ δρόμος· «Ὕπαγε πώ­λησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς» (Ματθ. 19,21). Ἀλλὰ δυστυχῶς τὰ «κότσια» του δὲν βαστοῦ­σαν· δὲν εἶχε ὁ καημένος φτερὰ γιὰ παραπάνω.
Πάντως ὁ νέος αὐτὸς εἶνε συμπαθὴς καὶ ἄ­ξι­ος ἐκτιμήσεως. Ὁ Χριστὸς εἶδε ὅτι εἶχε μέσα του αἰσθήματα· ἀγαποῦσε – φο­βόταν τὸ Θεό, καὶ εἶχε τηρήσει τὶς ἐντολές του ἀπὸ μικρός· δὲν λέρωσε τὰ χέρια του μὲ κλεψιές, τὸ κορμί του μὲ μοιχεῖες καὶ πορνεῖες, τὴ γλῶσσα του μὲ ψέματα καὶ ψευδορκίες· δὲν στενοχώρησε τοὺς γονεῖς, δὲν ἀδίκησε καὶ δὲν ἐκμεταλλεύτη­κε τὸν ἀδύναμο, δὲν ἔ­βαψε τὰ χέρια του στὸ αἷ­μα.
Καὶ ἐρωτῶ τώρα. Read more »

Περίοδος Δ΄
Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα, ἀριθμ. φύλλου 2114
Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ. 18,23-35)
12 Αὐγούστου 2018
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΔEN ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ; ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΘΗΣ!

«Τότε προσελθὼν αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐ­μὲ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ᾽ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18,21-22)

Τί μᾶς λέει, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο σή­μερα; Πολλὰ ὡραῖα πράγματα· διαμάντια εἶνε τὰ λόγια του. Γιά νὰ τὰ προσέξουμε
Τὸ εὐαγγέλιο μᾶς διδάσκει, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε εὔσπλαχνος, ὅτι ἔχει ἄπειρη ἀγάπη· ὅταν ἐ­μεῖς καταφεύγουμε μὲ ταπείνωσι καὶ συντρι­βὴ καρδίας στὸ ἔλεός του, ἐ­κεῖνος συγχωρεῖ ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ μεγάλα ἁμαρτήματά μας.
Μὲ τὴ σημερινὴ παραβολὴ ὅμως, τῶν μυρί­­ων ταλάντων (βλ. Ματθ. 18,23-35), ὁ Χριστός μας προειδοποιεῖ ὅλους ὅτι, ἂν θέλουμε νὰ δείξῃ σ᾽ ἐ­μᾶς τὴ μεγάλη του εὐσπλαχνία, πρέπει νὰ δεί­ξουμε κ᾽ ἐμεῖς ἀμέριστη τὴν εὐσπλα­χνία μας στὸ συν­άνθρωπό μας.
Τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ πῇ τὴν παραβολὴ αὐτὴ ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδωσε τὸ ἐρώτημα ἑνὸς μαθη­τοῦ του. Εἶνε τὰ λόγια ποὺ ἀκούσατε στὴν ἀρ­χή· «Τότε προσελθὼν αὐ­τῷ ὁ Πέτρος εἶ­πε· Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐ­μὲ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; λέγει αὐ­τῷ ὁ Ἰησοῦς· Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ᾽ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18,21-22). Δηλαδή, ἡ συγχώρησις δὲν τελειώνει σὲ μερι­κὲς μετρημένες φορές· πρέπει νὰ συνεχίζεται ­ὅσο διαρκεῖ ἡ ζωή μας, γιατὶ εἶνε ἀπαραίτητη στὸ κάθε βῆμα ποὺ κάνουμε. Αὐτὸ λέει ἐδῶ ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ σωθοῦμε.
Μᾶς ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς καὶ θέλει τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Κάθε πατέρας θέλει πάντοτε τὸ καλὸ τοῦ παιδιοῦ του, καὶ ὁ οὐ­ράνιος Πατέρας θέλει τὴν αἰώνια εὐτυχία μας. Γι᾽ αὐ­τὸ μᾶς δίνει συμβουλὲς καὶ ἐντολές.
Γιὰ νὰ τηρήσουμε λοιπὸν τὴ συμβουλή του θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω τὴν ἐντολή του. Ποιά ἐντολή; Read more »

Κυριακὴ Ι´ Ματθ.17,14-23)
Δύο ομιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου, Ἡ πρώτη είναι σε pdf

1. ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

 
2. Γενεα απιστη και διεφθαρμενη

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο; Δὲν ἐννοῶ ἂν τ᾽ ἀκούσατε μὲ αὐτὰ τὰ αὐτιά, ἀλλὰ μὲ τὰ ἐσωτερικὰ τῆς ψυ­χῆς. Ἂν ἀκούγαμε τὸ εὐαγγέλιο, θὰ ζούσαμε σὰν ἄγγελοι. Τὰ λόγια του εἶνε λόγια ἐκείνου ποὺ ποτέ δὲν ἔσφαλε, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, γραμμένα μὲ τὸ αἷμα του. Ἂς τ᾽ ἀκούσουμε.
Σήμερα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶνε κάπως παράξενα. Ξέρουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν πρᾶος, γεμᾶτος ἀγάπη. Ἀλλὰ ἐδῶ ἀστράφτει καὶ βρον­τᾷ, πέφτουν κεραυνοί. Σεῖς φαίνεται δὲν εἶ­στε ἁ­μαρτωλοὶ καὶ δὲν φοβᾶστε, ἐγὼ εἶμαι ἁ­­μαρτωλὸς καὶ φοβᾶμαι τὰ λόγια αὐτά· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε θὰ σᾶς ὑποφέρω, ἕως πότε θά ᾽μαι μαζί σας;» (Ματθ. 17,17). Αὐτὰ λέει. Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε, νὰ τὰ ἐξη­γή­σουμε; Θὰ βροῦμε καρδιὲς νὰ μᾶς νιώσουν;

* * *

Θὰ πῇ κάποιος· Αὐτὰ δὲν ἀπευθύ­νον­ται σὲ Χριστιανούς· εἶνε γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Ἀσφα­λῶς γι᾽ αὐτοὺς τὰ εἶπε ὁ Χριστός· καὶ ἀφορμὴ ἔ­­δωσε ἕνας πατέρας, ποὺ εἶχε παιδὶ δαιμονιζό­με­νο κι ὅταν τὸ ἔπιανε ἡ κρίσις ἔπεφτε στὴ φωτιὰ ἢ στὸ νερὸ κ᾽ ἔβγαζε ἀπ᾽ τὸ στό­μα ἀφρούς. Ὁ πατέρας τό ᾽βλεπε καὶ καιγόταν. Ποιός γιατρός, ποιό φάρμακο θὰ τὸ θεράπευε; Τό ᾽φερε στοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸ κάνουν καλά. Προσπάθησαν ἐκεῖ­νοι, δὲν μπόρεσαν. Ὁ πατέ­ρας περίμενε τὸ Χριστό, ποὺ ἦταν στὸ ὄρος, κι ὅ­ταν κα­τέβηκε ἔπεσε καὶ τὸν παρακαλοῦσε.
Ἀλλὰ τί εἶπε; Σύμφωνα μὲ ἄλ­λο εὐαγγελιστὴ ποὺ περιγράφει τὴ σκηνή, εἶπε· «Ἂν μπο­ρῇς, Κύριε, βοήθησέ μας» (βλ. Μᾶρκ. 9,22). «Ἂν μπο­ρῇς»! τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ λές, πατέρα δυσ­τυχισμένε; Ἂν μιλᾷς ἔτσι, τότε δὲν πιστεύεις.
Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ ἄκουσε τέτοια λόγια ἀ­π᾽ τὸν πατέρα κ᾽ εἶχε μπροστά του τὴν ἀπιστία καὶ τὴ διαφθορὰ τῆς Ἰουδαϊκῆς φυλῆς, ἄνοιξε τὰ πανάχραντά του χείλη κι ἀπὸ τὸ στόμα του βγῆ­κε ὁ κεραυ­νὸς κατὰ τῶν Ἰουδαίων, ποὺ εἶχαν δεῖ τόσα θαύματα κι ὅμως ἀ­πιστοῦσαν· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμέ­νη, ἕως πό­τε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».

* * *

Ναί, γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τὰ εἶπε. Ἀλλὰ νομί­ζω καὶ δὲν εἶμαι μακριὰ ἀπ᾽ τὴν πραγματικό­­τητα ἂν πῶ, ὅτι ὁ ἔλεγχος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ μας ταιριάζει καὶ σ᾽ ἐμᾶς. Ναί, ἀδελφοί μου, ἔτσι εἴμαστε κ᾽ ἐμεῖς. Καὶ οἱ δύο τί­τλοι μᾶς ἁρμόζουν. Καὶ στὴ δική μας πατρίδα καὶ στὴ δική μας γενεὰ ἁρμόζει νὰ πῇ ὁ Κύριος ὅ­τι εἴ­μαστε «γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη». Read more »

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Α´ Κορ. 3,10)
29 Ἰουλίου 2018
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΥΛΙΚΑ ΑΞΙΑΣ Ή ΕΥΤΕΛΗ;

«Ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ» (Α´ Κορ. 3,10)

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)

«ΚΥΡΙΕ, ΣΩΣΟΝ ΜΕ»

«…ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. 14,30)

Ο Χριστός, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔζησε πολὺ στὰ Ἰεροσόλυμα, ἐκεῖ ποὺ ἦταν οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς. Τὸν περισσότερο χρό­νο τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς του τὸν ἔ­ζησε κοντὰ στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ ἢ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, ἐ­­κεῖ ποὺ οἱ ψαρᾶδες ἔῤῥιχναν τὰ δίχτυα τους γιὰ νὰ ζήσουν. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ψαρᾶδες διάλεξε καὶ τοὺς ἀποστόλους του, μὲ τοὺς ὁποίους ἀ­νεγέννησε τὸν κόσμο.
Στὴ λίμνη αὐτὴ ὁ Χριστὸς ἔκανε καὶ τὸ θαῦμα ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ποιό θαῦμα; Ἐὰν σᾶς ἔλεγαν ὅτι ἄνθρωπος περπάτησε πάνω στὴ θάλασσα, ποιός θὰ τὸ πίστευε; Καὶ ὅμως· «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀν­θρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18,27).
Ἂς ἀναπαραστήσουμε τὴ σκηνὴ αὐτή.

* * *

Μιὰ νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα, ἕνα μικρὸ καΐκι ταξίδευε στὰ νερὰ τῆς Γαλιλαίας. Μετέφερε τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ. Εἶνε εὐχάριστο τὸ ταξίδι ὅταν ἡ θάλασσα εἶνε ἤ­ρε­μη. Σὲ λίγο ὅμως ἄρχισε νὰ φυσάῃ, ὁ ἄνεμος δυνάμωσε, ἔγινε πολὺ ἰσχυρός, καὶ τὸ κα­ΐκι ἔπεσε σὲ φοβερὰ τρικυμία. Σὰν καρυ­δότσουφλο, πότε ὑψωνόταν καὶ πότε βυθιζόταν. Οἱ ἀπόστολοι κινδύνευαν ἀπὸ στι­γμὴ σὲ στιγμὴ νὰ πνιγοῦν. Τελικῶς τί ἔγινε;
Δὲν πνίγηκαν, σώθηκαν. Πῶς; Τὴν ὥρα ποὺ αὐτοὶ κινδύνευαν, πάνω ἀπ’ τὸ βουνὸ κάποιος τοὺς παρακολουθοῦσε. Ὅλη νύχτα δὲν κοι­μήθηκε. Κοιμοῦνται τὰ πουλιά, κοιμοῦνται τὰ ζῷα, κοιμοῦνται οἱ ἄνθρωποι, τὰ νήπια καὶ οἱ γέροντες, κοιμοῦνται ὅλοι. Ἕνας δὲν κοιμᾶ­ται, εἶνε ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός· ἕνας δὲ γνω­ρίζει ὕπνο. Εἶνε ὁ Χριστός! Πάνω ἐκεῖ, γονατι­σμένος, ὕψωνε τὰ χέρια στὸ οὐρανὸ καὶ προσ­ευχόταν· παρακαλοῦσε τὸν οὐράνιο Πατέρα γιὰ τοὺς μαθητάς του. Προσευχόταν ὁ Χριστός. Κι ὅταν εἶδε ὅτι κινδυνεύουν ἦρθε κοντά τους· βρέθηκε ἐκεῖ στὴ λίμνη, καὶ περπατοῦσε πά­νω στὰ κύματα. Μέσ’ στὸ σκοτάδι οἱ μαθηταὶ νόμισαν πὼς βλέπουν φάντασμα καὶ φοβισμέ­νοι ἐκραύγασαν. Εἶνε ποτὲ δυνατὸν νὰ περπα­τᾷ ἄνθρωπος πάνω στὸ νερό; Ἀμέσως ὅμως ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε· ―«Μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27), ἐγὼ εἶμαι. —Ἂν εἶσαι σύ, Κύριε, φωνά­ζει ὁ Πέ­τρος, πές μου νὰ ’ρθῶ κοντά σου περπα­τών­τας κ’ ἐγὼ πάνω στὸ νερό. ―Ἔλα, τοῦ λέει ὁ Κύριος. Καὶ πράγματι ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπ’ τὸ πλοῖο κι ἄρχισε νὰ βαδίζῃ πάνω στὰ κύματα. Βλέποντας ὅμως δυνατὸ τὸν ἄνεμο φοβή­θηκε, ἄρχισε νὰ βυθίζεται καὶ φώναξε «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30). Ἀμέσως ὁ Χριστὸς ἅ­πλωσε τὸ σπλαχνικὸ καὶ παντοδύναμο χέρι του καὶ τὸν ἅρπαξε. Μόλις μπῆκαν μαζὶ στὸ πλοῖο, κόπασε ὁ ἄνεμος κ’ ἔγινε γαλήνη. Ὅ­σοι ἦταν στὸ καΐκι ἔπεσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκύνησαν λέ­γον­τας· «Ὄντως εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Read more »

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,1-8)
Δύπ ομιλίες τοῦ π. Αὐγουστίνου, η πρώτη σε pdf

O ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,1-8)

Η ακτινογραφια της καρδιας

«Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» (Ματθ. 9,4)

Γιατί πάσχει καὶ ὑποφέρει ἡ ἀνθρωπότης; Νά, ἀγαπητοί μου, ἕνα σοβαρὸ ἐρώτημα.
Ἂν σ᾽ ἕνα ψευτοδιανοούμενο τοῦ αἰῶνος μας, ποὺ φαντάζεται ὅτι τὰ ξέρει ὅ­λα, ποῦμε χω­ρὶς περι­στροφὲς ὅτι ἡ βαθύτερη αἰτία αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς ἀναταραχῆς εἶ­νε ἡ καταπάτησι ἀπὸ ἄτομα καὶ ἔθνη τοῦ ἠ­θικοῦ νόμου, ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸ Θεό, μὲ μιὰ λέξι ἡ ἁμαρτία, κι ὅτι τὸ φάρμακο τῆς θεραπεί­ας τοῦ κακοῦ εἶ­νε ἕνα· ἡ ἀναστήλωσι τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν μέσα στὶς ψυχὲς, τῶν σπασμένων πλα­­κῶν τοῦ νόμου, ἡ ἐπιστροφὴ τῶν ἀ­σώτων στὸν οὐράνιο Πατέρα, μὲ μία λέξι ἡ μετάνοια, οἱ ψευτοδιανοούμενοι δὲν θὰ μᾶς πιστέψουν. Ἀλλοῦ βλέπουν αὐ­τοὶ τὶς αἰ­τίες τοῦ κακοῦ! Καὶ ἂν κατεβοῦμε χαμηλότε­ρα καὶ τολμήσουμε νὰ ὑποδείξουμε σ᾽ ἕνα τέτοιο ἄνθρωπο φουσκωμένο ἀπὸ τὴ γνῶ­σι, ὅτι εἶνε κι αὐτὸς ἁμαρτωλός, ὑπόλογος ἀ­πέναν­τι στὸ Θεὸ καὶ σὲ ἀνθρώπους, ὅτι ἔχει κι αὐ­τὸς ἀνάγκη μετανοίας, ὤ τότε, θὰ σηκω­θῇ καὶ μὲ ὀργὴ θὰ μᾶς ἀπαν­τήσῃ· Ἐγὼ ἁμαρτωλός; καλύτερος χριστια­νὸς ἀπὸ μένα δὲν ὑ­πάρχει· δὲν σκότωσα, δὲν ἔκλεψα, δὲν…· γιατί ἔχω ἀνάγκη ἐγὼ ἀπὸ μετάνοια;… Read more »

Κυριακὴ Ε΄ τοῦ Ματθαίου
  Δύο ομιλίες του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. «Η πρώτη σε pdf

1.  ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ

2. ΚATA KΡHMNOY

«Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν» (Ματθ. 8,32)

ΤΟ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, μιλάει γιὰ δύο δαιμονισμένους ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστός.
Δύο οἱ δαιμονισμένοι στὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλὰ στὴ σημερινὴ κοινωνία οἱ δαιμονισμένοι εἶνε τόσοι, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς μετρήσουμε. Κάθε ἀμετανόητος ἁμαρτωλὸς εἶνε κ᾿ ἕνας δαιμονισμένος. Καὶ ὅποιος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πονηροῦ πνεύματος, εἶνε ἐπικίνδυνος στοὺς συνανθρώπους του, ὅπως ἦταν καὶ οἱ δαιμονιζόμενοι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Θέλετε ἀπόδειξι; Λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι ἐκεῖ ποὺ ἦταν οἱ δαιμονισμένοι δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ ἄνθρωπος. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλες πόλεις, δὲν ὑπάρχουν μέρη καὶ δρόμοι, ποὺ ὅταν νυχτώσῃ δὲν τολμᾷ νὰ περάσῃ κορίτσι ἢ καὶ μεγάλη γυναίκα ἀκόμη;
Λέει ἀκόμη τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι οἱ δύο δαιμονισμένοι ἦταν ἀναιδέστατοι. Σχίζανε τὰ ῥοῦχα τους καὶ παρουσιάζονταν γυμνοί, χωρὶς ντροπὴ στὸν κόσμο. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα αὐτὸ δὲν γίνεται; Δὲν παρουσιάζονται οἱ γυναῖκες ξεγυμνωμένες, χωρὶς καμμιὰ ντροπή; Ἑπομένως, κι αὐτὲς εἶνε κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν διων πονηρῶν πνευμάτων. Καὶ σκανδαλίζουν καὶ ῥίχνουν φωτιὰ στὴν κοινωνία.
Γιὰ δυὸ δαιμονισμένους μᾶς μιλάει σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλ᾿ ἐγὼ θ᾿ ἀποσπάσω τὴν προσοχή σας ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα σημεῖα τῆς περικοπῆς καὶ θὰ τὴν στρέψω σὲ ἕνα μόνο σημεῖο. Ποιό εἶν᾿ αὐτό; Εἶνε ὁ «κρημνός» (Ματθ. 8,32). Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2100
Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. 6,22-33)
17 Ἰουνίου 2018
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Χριστιανέ, γιατί ταράζεσαι;

«Μὴ μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσῃ τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» (Ματθ. 6,34)

-Τί θὰ γίνουμε; Τί θὰ φᾶμε; Τί θὰ πιοῦμε; Τί θὰ ντυθοῦμε; Τί θὰ …; Νά, ἀγαπητοί μου, σκέψεις ποὺ δὲν ἀφήνουν νὰ ἠρεμήσῃ ὁ ψυχικὸς κόσμος τοῦ ἀνθρώπου. Νά σκέψεις οἱ ὁποῖες σὰν κύματα, ποὺ διαδέχονται ἀδιάκοπα τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, δημιουργοῦν ζάλη, ζάλη σοβαρή, στὰ κεφάλια τῶν ἀνθρώπων. Νά σκέψεις, ποὺ σὰν ἀγκάθια συμπνίγουν τὸν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ εὐαγγελίου καὶ δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ καρποφορήσῃ (βλ. Ματθ. 13,7. Μᾶρκ. 4,7,18-19. Λουκ. 8,7). Νά σκέψεις ποὺ σὰν μαῦρα καὶ ἀπαίσια φτερωτὰ ὄρνεα πετᾶνε στὸν πνευματικὸ ὁρίζοντα τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὁ ταλαίπωρος προσπαθεῖ νὰ τὰ διώξῃ, ἀλλ᾿ αὐτὰ ἔρχονται μέρα μὲ τὴν ἡμέρα ὅλο καὶ περισσότερα καὶ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ἐνοχλητικά.

Ἔτσι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου γίνεται ἕνα μαρτύριο. Γιατί συμβαίνει αὐτό;

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ζῇ μέσα σὲ μέριμνες πολλὲς καὶ ποικίλες. Ἀνησυχεῖ, ταράζεται, τρέμει ὅπως τρέμουν τὰ φύλλα τῶν δέντρων ὅταν φυσάει δυνατὸς ἄνεμος. Τὸ αὔριο γιὰ τὸν ἑαυτό του, τὴν οἰκογένειά του, τὴν κοινωνία, τὸ ἔθνος, τὴν ἀνθρωπότητα τοῦ φαίνεται σκοτεινό. –Τί θὰ γίνουμε;… ἀκούγεται ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων μας. Κι ἂν ἀκόμα δὲν τὸ λέῃ ἡ γλῶσσα μας, πάντως ἡ καρδιά μας εἶνε ταραγμένη, ταραγμένη περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι εἶνε ὁ ὠκεανὸς ὅταν ἄνεμοι ὁρμητικοὶ σηκώνουν ἐκεῖνα τὰ τεράστια κύματα.

⃝ Σὰν νὰ μὴν ἔφταναν οἱ φροντίδες καὶ οἱ κόποι, στοὺς ὁποίους ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας ὑποβάλλεται κάθε μέρα γιὰ ν᾽ ἀντιμετωπίσῃ τὰ διάφορα ζητήματα τοῦ σήμερα, προστίθεται ἐπὶ πλέον σ᾽ αὐτὰ καὶ ἡ μέριμνα γιὰ τὸ αὔριο, ἡ ἀγωνία πῶς θὰ λύσουμε προβλήματα τοῦ μέλλοντος, ποὺ ἀκόμα δὲν ἔχουν ἔρθει μπροστά μας. Τὸ παρὸν μᾶς καλεῖ σὲ ἐργασία ἐντατικὴ καὶ συνεχῆ, κ᾽ ἐμεῖς ἀσχολούμεθα διαρκῶς μὲ τὸ μέλλον. Ξέρετε πῶς μοιάζουμε; εἴμαστε σὰν ἕνα πλοίαρχο πού, ἀντὶ νὰ κοιτάζῃ πῶς θὰ ξεπεράσῃ τὸ κῦμα ποὺ εἶνε ἐμπρὸς στὴν πλώρη τοῦ πλοίου του, αὐτὸς σκέπτεται πῶς θὰ ἀντιμετωπίσῃ τὰ κύματα ποὺ μόλις διακρίνονται στὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντος.

Ἄνθρωπε! τακτοποίησε ὅσο μπορεῖς πιὸ καλὰ τὸ παρόν· μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν καὶ τὸ αὔριο, ἐὰν ἀνατείλῃ, θὰ εἶνε ἀσφαλῶς καλύτερο. Ποιός ὁ λόγος νὰ ταράζεσαι ἀπὸ τώρα γιὰ κάτι ποὺ ἀκόμα δὲν ἀνέκυψε; Δὲν ἀκοῦς τί λέει ὁ Χριστός; Φτάνουν, λέει, οἱ φροντίδες καὶ ὁ βασανισμὸς ποὺ ἔχετε γιὰ τὴ σημερινὴ ἡμέρα, μὴ φορτωθῆτε καὶ βάσανα τῆς ἡμέρας ποὺ ἀκόμη δὲν ἦρθε. Τὴ στιγμὴ ποὺ εἶστε ἤδη πιεσμένοι ἀπὸ ἀρκετὴ δυσκολία, εἶνε παράλογο νὰ προσθέτετε καὶ ἄλλη δυσκολία πρὶν τὴν ὥρα της. Ἡ θεία πρόνοια ἀναθέτει σὲ κάθε ἄνθρωπο τὴν κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς του νὰ σηκώσῃ ἕνα ὡρισμένο βάρος. Εἶνε ἀρκετὸ αὐτό, δὲν χρειάζεται νὰ προστεθῇ κι ἄλλο. Ἐσεῖς περιορισθῆτε νὰ σηκώσετε αὐτὸ ποὺ σᾶς ἔχει ἀνατεθῆ σήμερα· μὲ τὰ αὐριανὰ βάρη θὰ ἀσχοληθῆτε αὔριο. «Μὴ μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσῃ τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» (Ματθ. 6,34).

Ἀλλὰ γιατί ταράζεται τόσο πολὺ ὁ ἄνθρωπος; γιατί τόσο πολὺ φοβᾶται τὸ μέλλον; γιατί ἡ μέριμνα γιὰ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα πιέζει τὰ στήθη τῆς ἀνθρωπότητος σὰν ἐφιάλτης; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 880
Kυριακή B΄ Mατθαίου (Mατθ. 4,18-23)
Tοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΘΕΙΑ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ «περιπατῶν (ὁ Ἰησοῦς) παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας…»(Ματθ. 4,18)

ΤΟ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁμιλεῖ γιὰ ψαρᾶδες, φτωχαδάκια ποὺ ἔμεναν γύρω ἀπὸ τὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας σὲ μικρὲς καλύβες. Ξυπνούσανε τὴ νύχτα, ῥίχνανε τὰ δίχτυα τους, πότε πιάνανε πότε δὲν πιάνανε ψάρια, τὰ πουλούσανε, κ᾿ ἔτσι ζούσανε τὶς φτωχιὲς οἰκογένειές των. Μεροδούλι μεροφάϊ.

* * *

Ποιός πρόσεχε αὐτοὺς τοὺς ψαρᾶδες; Κανείς. Τί εἶπα; κανείς; Λάθος. Τοὺς πρόσεξε ἕνας! Κι ἅμα σὲ προσέχῃ αὐτὸς ὁ ΕΝΑΣ, ἂς μὴ σὲ προσέξῃ ὁ κόσμος ὅλος. Ὅλο τὸ ντουνιᾶ νά ᾿χῃς μαζί σου, ἅμα δὲν ἔχῃς τὸ μεγαλοδύναμο, τὸ Θεό, τίποτα δὲ᾿ μπορεῖ νὰ κατορθώσῃς. Ἐνῷ λοιπὸν κανείς δὲν τοὺς πρόσεχε, τοὺς πρόσεξε τὸ μάτι τοῦ Θεοῦ. Ἀπόδειξις, ὅτι πῆγε ὁ Χριστὸς ἐκεῖ στὰ χωριά. Πήγαινε συχνὰ καὶ τοὺς δίδασκε.
Ἄλλη τρανὴ ἀπόδειξις εἶνε, ὅτι ὁ Χριστὸς διάλεξε τοὺς μαθητάς του ἀπὸ τοὺς ψαρᾶδες. Ὅταν ἀπεφάσισε νὰ ἐκλέξῃ τρόπον τινὰ τὸ ἐπιτελεῖο του, τοὺς ἀποστόλους του, ποῦ πῆγε παρακαλῶ; Τὸ Εὐαγγέλιο τὸ σημειώνει, κ᾿ ἔχει μεγάλη σημασία. Τρεῖς ἦταν τότε οἱ μεγάλες πόλεις στὸν κόσμο· ἡ Ῥώμη, ἡ Ἀθήνα, καὶ τὰ Ἰεροσόλυμα. Ὁ Χριστὸς δὲν πῆγε οὔτε στὴ Ῥώμη, οὔτε στὴν Ἀθήνα, οὔτε στὰ Ἰεροσόλυμα. Δὲν διάλεξε οὔτε στρατηγούς, οὔτε βασιλεῖς, οὔτε φιλοσόφους καὶ ῥήτορες, οὔτε γραμματεῖς καὶ φαρισαίους. Γιατί; Ἂν διάλεγε ῥήτορες καὶ φιλοσόφους, θὰ λέγανε· Νίκησε γιατὶ εἶχε κοντά του γραμματισμένους. Ἂν διάλεγε στρατηγοὺς καὶ βασιλεῖς, πάλι θὰ λέγανε· Νίκησε τὸ σπαθί. Καὶ ἂν διάλεγε πλουσίους, θὰ λέγανε· Νίκησε ὁ παρᾶς, τὸ χρῆμα. Αὐτοὶ ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς ἦταν ἄοπλοι, οὔτε σουγιᾶ δὲν εχανε. Ἕνα σουγιᾶ μόνο εἶχε ὁ Πέτρος· κι ὅταν τὸν ἔβγαλε τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης κ᾿ ἔκοψε τὸ αὐτὶ τοῦ Μάλχου, ὁ Χριστὸς τὸν μάλωσε καὶ τοῦ εἶπε· Ἄ, σὲ παρακαλῶ «βάλε τὸ σουγιᾶ στὸ θηκάρι» (Ἰωάν. 18,11)· ἐμεῖς δὲν πολεμοῦμε μὲ τέτοια ὅπλα, διαφορετικὰ εἶνε τὰ ὅπλα τῆς πίστεως…
Λοιπὸν οἱ ἀπόστολοι ἤτανε ἄοπλοι, φτωχοὶ – πάμπτωχοι, καὶ ἀγράμματοι· δὲν ἦταν εἰς θέσιν οὔτε τὴν ὑπογραφή τους νὰ βάλουν. Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς κατὰ κόσμον τιποτένιους, αὐτούς διάλεξε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΕ΄, Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2097
Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου (Ματθ. 4,18-23), 10 Ἰουνίου 2018
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ποτε ο Θεος ευλογει ενα χωριο

«Περιπατῶν παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς…» (Ματθ. 4,18)

Ἀρχίζω τὴν ὁμιλία, ἀγαπητοί μου, μὲ ἕνα ἐρώτημα. Εἶνε κανεὶς ἀπὸ σᾶς ποὺ πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους; εἶνε κανένας ποὺ ἔγινε χατζῆς, ὅπως λένε; Στὴ Γερμανία πᾶμε, στὴν Αὐστραλία πᾶμε, στὸν Καναδᾶ πᾶμε, παντοῦ πηγαίνουμε, ἀλλὰ στοὺς Ἁγίους Τόπους δὲν πηγαίνουμε.

Ὅσοι λοιπὸν ἔχουν πάει στοὺς Ἁγίους Τόπους, ξέρουν ὅτι ἐκεῖ, ποὺ πάτησε ὁ Χριστός, ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός, ποὺ σταυρώθηκε ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὑπάρχει μιὰ λίμνη. Τὴν ἀκούσατε· γι᾿ αὐτὴ τὴ λίμνη μιλάει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο ἀλλὰ τὴ λέει «θάλασσαν» (Ματθ. 4,18). Ὅπως ὑπάρχουν λίμνες στὴν πατρίδα μας, ἔτσι καὶ στοὺς Ἁγίους Τόπους ὑπάρχει μιὰ λίμνη ἀρκετὰ μεγάλη, ποὺ ὀνομάζεται λίμνη ἢ «θάλασσα τῆς Τιβεριάδος» (Ἰω. 6,1· 21,1) ἢ «θάλασσα τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 4,18· 15,29. Μᾶρκ. 1,16· 7,31. Ἰω. 6,1) ἢ «λίμνη Γεννησαρέτ» (Λουκ. 5,1,2· 8,22,23,33). Ἐπειδὴ δηλαδὴ εἶνε πολὺ μεγάλη, δὲν ὀνομάζεται μόνο λίμνη ἀλλὰ ὀνομάζεται καὶ θάλασσα.

* * *

Γι᾽ αὐτὴ τὴ λίμνη, ἀγαπητοί μου, γι᾿ αὐτὴ τὴ θάλασσα, μιλάει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ ὅπως ἐδῶ, στὶς λίμνες τῆς πατρίδος μας, συναντοῦμε συχνὰ στὶς ὄχθες τους χωριὰ – ψαροχώρια, ἔτσι καὶ στὴ μεγάλη αὐτὴ λίμνη ποὺ πῆγε ὁ Χριστός, στὴ λίμνη αὐτὴ τῆς Παλαιστίνης μέσα στὴν ὁποία πέφτουν τ᾿ ἁγιασμένα νερὰ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, στὴ λίμνη αὐτὴ δεξιὰ κι ἀριστερά, ἀπὸ τὴ μιὰ πλευρὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὑπάρχουν μέχρι σήμερα χωριά, διάφορα χωριά. Στὰ χωριὰ αὐτά, ὅπως εἶνε φυσικό, κατοικοῦσαν ψαρᾶδες, φτωχοὶ ψαρᾶδες.

Ὁ Χριστὸς πῆγε στὰ μέρη αὐτά. Περπάτησε στὴν ὄχθη τῆς λίμνης, στάθηκε καὶ κήρυξε ἐκεῖ τὸ εὐαγγέλιο στοὺς ἁπλοϊκοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς, μπῆκε στὶς βάρκες καὶ στὰ καΐκια τῶν ψαράδων, ταξίδεψε διασχίζοντας τὰ νερά της, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς θαυματούργησε σ᾽ αὐτήν· ἄλλοτε κατέπαυσε τὴν τρικυμία της, ἄλλοτε περπάτησε πάνω στὰ ἀφρισμένα κύματά της, ἄλλοτε εὐλόγησε τὴν ἁλιεία τῶν φτωχῶν ψαράδων της.

Τὸ σπουδαιότερο ὅμως εἶνε, ὅτι ἀπὸ τοὺς ψαρᾶδες ἐκείνους διάλεξε τοὺς πρώτους μαθητάς του. Ὑπῆρχαν, ὅπως εἴπαμε, ἐκεῖ γύρω στὴ λίμνη πολλοὶ ψαρᾶδες· ἔρριχναν τὰ δίχτυα τους στὰ νερά, ἔπιαναν ψάρια, τροφοδοτοῦσαν μ᾽ αὐτὰ τὴν ἀγορὰ τῶν κοντινῶν χωριῶν καὶ πόλεων, καὶ ἔτσι ζοῦσαν τὶς οἰκογένειές τους. Ἀπὸ ὅλους λοιπὸν ἐκείνους τοὺς ψαρᾶδες ὁ Κύριος διάλεξε τέσσερις, ὅπως λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· διάλεξε τὸν ψαρᾶ τὸν Ἀνδρέα καὶ τὸν ψαρᾶ τὸν Πέτρο ποὺ ἦταν μεταξύ τους ἀδέρφια, κι ἀκόμα τὸν ψαρᾶ τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν ψαρᾶ τὸν Ἰωάννη ἐπίσης ἀδέρφια.

Γιατί ἆραγε διάλεξε αὐτὰ τὰ ἀδέρφια; Read more »

Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Μεγαλοι αυτοι, μικρος ο Χριστος!…

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φι­λῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10,3)

Οποιος, ἀγαπητοί μου, ἀκούσῃ τὰ λόγια αὐ­­τὰ τοῦ εὐαγγελίου, μπορεῖ νὰ σκανδαλισθῇ, νὰ νομίσῃ ὅτι ἡ πίστι μας εἶνε ἐναν­τί­ον τοῦ γάμου, τῆς οἰκογενείας, τῶν γονέων, τῶν παιδιῶν. Ἀλλὰ τὸ νόημα τῶν λόγων αὐ­τῶν τοῦ Κυρίου εἶνε πολὺ διαφορετικό. Θὰ προσπαθή­σω νὰ δώσω τὴν ὀρθὴ ἔννοιά τους σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

* * *

Ἂν ἀνοίξουμε, ἀγαπητοί μου, τὴν ἁγία Γρα­φή, θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Κύριος εἶνε ἐκεῖνος ποὺ θέσπισε τὸ θεσμὸ τῆς οἰκογενείας. Αὐ­τὸς ἔ­φτειαξε τὰ δύο φῦλα, «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίη­σεν αὐτούς» (Ματθ. 19,4. Μᾶρκ. 10,6), δημιούργησε τὸν ἄν­τρα καὶ τὴ γυναῖκα. Αὐτὸς ἕνωσε τὸ πρῶτο ἀν­τρόγυνο καὶ εἶπε «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γέν. 1,28· 9,1,7). Αὐτὸς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ σέβωνται οἱ ἄνθρωποι τοὺς γονεῖς· «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου…» (Ἔξ. 20,12. Δευτ. 5,16).
Κι ὅταν ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος ἐδῶ στὴ γῆ, πολλὲς φορὲς τίμησε τὴν οἰκογένεια. Γεννήθηκε ἀπὸ κόρη παρθένο γιὰ νὰ τιμή­σῃ τὴν παρθενικὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ ἀρραβωνιασμέ­νη γιὰ νὰ τιμήσῃ τὸ γάμο· γεννήθηκε ὡς βρέφος γιὰ νὰ εὐλογήσῃ τὴ γέννησι τῶν παιδιῶν. Καὶ ὅ­ταν κατόπιν βγῆκε στὸ δημόσιο βίο, τὸ πρῶτο θαῦ­μα του τὸ ἔκανε στὸ γάμο τῆς Κανᾶ, ὅπου ἔ­κανε τὸ νερὸ κρασί. Ὁ Χριστὸς εἶνε ἐκεῖνος ποὺ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὰ παιδιά, τὰ εὐ­λό­γησε καὶ εἶπε· «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με…» (Μᾶρκ. 10,14). Καὶ ὅταν πάνω στὸ σταυρὸ μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους ἔσβηνε ὅπως σβήνει τὸ καν­τήλι, δὲν λησμόνησε τὴ Μη­τέρα του, ἀλ­λὰ φρόντισε γι᾽ αὐτὴν καὶ εἶπε στὸν Ἰωάν­νη «Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου»· κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐ­κείνη ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης παρέλαβε τὴν Παν­αγία ὑπὸ τὴν προστασία του (Ἰω. 19,27).
Δὲν εἶνε ἑπομένως ὁ Χριστός μας ἐναντίον τῆς οἰκογενείας. Τότε λοιπὸν τί νόημα ἔχουν τὰ λόγια του «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10,37); Σημαίνουν τὸ ἑξ­ῆς. Ὅτι παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀγαπητά μας πρόσω­πα πρέπει νὰ ἔχουμε αὐτόν.
Read more »

Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστινου Καντιώτου

Νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ

«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς…» (Ματθ. 10, 32)

ΤΟΝ λόγο αὐτὸν τοῦ εὐαγγελίου θὰ προσπαθήσω μὲ ἁπλᾶ λόγια νὰ ἑρμηνεύσω, ἀ­γαπητοί μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὑπάρχουν αὐ­τιὰ ἕτοιμα νὰ δεχθοῦν τὸν οὐράνιο σπόρο.

* * *

Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἂν ἀγαπᾷς τὸ Χριστό, θὰ τὸν κηρύξῃς – θὰ τὸν ὁμολογή­σῃς. Καὶ ἂν τὸν ὁμολογῇς ἐσύ, θὰ σὲ ὁμολογήσῃ καὶ αὐτὸς μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα του· δι­αφορετικά, θὰ σὲ ἀρνηθῇ καὶ αὐτός.
Πότε εἶπε τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Χριστός; Τὰ εἶπε στοὺς ἀποστόλους προτοῦ νὰ τοὺς στείλῃ στὸ κήρυγμα. Ἀφῆστε τὰ δίκτυα, εἶπε, καὶ πηγαίνετε παντοῦ νὰ κηρύξετε τὸ εὐαγγέλιο. Θὰ σᾶς καταδιώξουν, θὰ ὑπο­στῆτε μαρτύρια, θὰ εἶστε σὰν πρόβατα ἀνάμε­σα σὲ λύκους… Γιά φανταστῆτε δώδεκα ἀρ­νάκια μέσα σ᾽ ἕνα κοπάδι λύκων! Ποιός θὰ νικήσῃ; Καὶ ὅμως τὰ ἀρνάκια αὐτὰ ὄχι μόνο νίκη­σαν τοὺς λύκους, ἀλλὰ καὶ ἔκαναν τοὺς λύκους ἀρνιά! Πῶς ἔγινε αὐτό; Οἱ ἀπόστολοι δὲν εἶχαν ὅπλα. Μονα­δικὸ ὅπλο τους ἦταν ὁ λόγος. Κήρυ­ξαν καὶ ὡ­μολόγησαν τὸ Χριστὸ μπροστὰ σὲ ὅλους.
Ὁμολογία τῆς πίστεως! χρέος καὶ κα­θῆκον κάθε Χριστιανοῦ. Ὁ ἀ­πόστολος Πέτρος δείλιασε καὶ ἀρνήθηκε τὸ Χριστό. Δὲν ἔχω, λέει, καμμιά σχέσι μαζί του. Ἀπὸ φόβο τὸν ἀρνήθη­κε· ἀλλ᾽ ὅταν λάλησε ὁ πετεινὸς μετανόησε, ἔκλαψε, καὶ κατόπιν τὸν ὡμολογοῦσε δι­αρκῶς. Νὰ ὁμολογοῦμε λοιπὸν κ᾽ ἐμεῖς τὸ Χριστὸ ὅ­πως οἱ ἀπόστολοι. Μὴ κρατοῦμε τὴν πίστι μας κρυμμένη στὴν καρδιά μας. Εἶμαι Χριστιανός, λές. Πῶς ὅμως θὰ σὲ καταλάβω ὅ­­τι εἶ­σαι Χριστιανός; Ἐὰν ὁμολογῇς τὸ Χριστό.
Ποῦ νὰ τὸν ὁ­μολογοῦμε; «Ἔμπροσθεν τῶν ἀν­­­θρώπων», μπρο­στὰ στοὺς ἀνθρώπους (Ματθ. 10,32). Συγκεκριμένα σὲ τρεῖς περιπτώσεις· Read more »

27.5. 2018 ΠEΝΤΗΚΟΣΤΗ

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης. Η πρώτη σε pdf

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίου

Ο κατα Θεον διχασμος

«Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (Ἰωάν. 7,43)

Η Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν εἶνε ἔργο ἀνθρώπων· εἶνε θεοκατασκεύαστο ἵδρυμα. Καὶ σήμερα πανηγυρίζει τὰ γενέθλιά της.

Στὴν πρόσοψι τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Φλωρίνης, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὑπάρχει ἕνα ψηφιδωτό. Εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα πλοῖο. Κυβερνήτης του εἶνε ὁ Χριστός· βο­ηθοὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ κληρικοί· ἐπιβάται ὅ­λοι οἱ Χριστιανοί· καὶ ἄνεμος οὔριος, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά του, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ὅμως διὰ μέσου τῶν αἰώνων συχνὰ πλέει σὲ τρικυμία, ποὺ σηκώνουν τὰ κύματα τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπιστί­ας. Ἐσωτερικοὶ διχασμοὶ αἱρέσε­ων καὶ σχισμά­των, ἐξωτερικοὶ διωγμοὶ εἰδωλολατρῶν καὶ ἀ­πίστων, ἀλλὰ καὶ ἐπεμβάσεις τοῦ ―χριστιανι­κοῦ θεωρουμένου― κράτους δημιουργοῦν κα­τὰ καιροὺς σάλο. Μικρὸ δεῖγμα τέτοιου σάλου ἔζησαν οἱ πιστοὶ στὴν πατρίδα μας λ.χ. στὰ τέλη τῆς δεκα­­ετίας τοῦ ᾽80. Ἔγινε τότε ἀ­­πόπειρα ν᾽ ἀποδυ­ναμωθῇ ἡ Ἐκκλησία μὲ μιὰ νέα ἀ­φαίρεσι τῆς κτηματι­κῆς της περιουσίας. Μεγαλύτερος κίνδυνος ὅ­μως ἦταν ἡ ἀπειλὴ κατὰ τῆς πνευματι­κῆς της αὐτοτελείας. Οἱ κομματι­κὲς συμπάθειες καὶ ἀντιπάθειες προκάλεσαν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀντιθέσεις καὶ διαίρε­σι.
Καὶ μόνο τότε; Πολλὲς φορὲς δημιουργοῦν­ται παρόμοιες καταστάσεις. Καὶ ὡρισμένοι, ποὺ ἔ­χουν τὴ γνώμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ᾽­νε πάντα ὑποταγμένη στὴν πολιτεία, μᾶς λέ­­νε· Σεῖς εἶστε οἱ αἴτιοι τῆς ὀξύτητος ποὺ δη­μιουργεῖται στὶς σχέσεις Ἐκκλησί­ας καὶ πο­λιτείας.
Κατηγοροῦν ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα ὑπαίτιοι τοῦ διχασμοῦ. Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε; Ἀλλὰ δὲ χρειάζεται ν᾽ ἀπαν­τή­σουμε ἐμεῖς. Σήμερα ἀπαν­τᾷ τὸ εὐαγγέλιο. ―Μὰ τὸ Εὐαγγέλιο γρά­φτηκε πρὸ 20 αἰώνων· πῶς ἀπαντᾷ σ᾽ ἕνα σημερινὸ ζήτη­μα;… Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε βιβλίο αἰ­ώνιο, εἶνε γιὰ ὅλες τὶς ἐποχές. Δίνει ἀπάντησι σὲ ὅ­λα τὰ προβλήματα, δίνει καὶ στὸ ζήτημα τοῦτο. Τί ἀπαν­τᾷ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Read more »

20.5.2018 Kυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων

ΧΡΙΣΤΑΝΕ, ΕΙΣΑΙ ΩΠΛΙΣΜEΝΟΣ;

.

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα…»(Ἰωαν. 17,1)

Πατέρων Α΄ Οἰκ. Συνόδου (Ἰω. 17,1-13)
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἡ πρώτη σὲ pdf

ΠEΡΙ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

«Ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ἰω. 17,11)

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἀγαπητοί μου, ὀνομάζε­ται «ἑβδόμη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα». Τί σημαίνει Κυριακή; Ὅπως δηλώνει τὸ ὄνομα, ἀ­νήκει στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ποὺ δημιούργησε καὶ συντηρεῖ καὶ προνοεῖ γιὰ ὅ­λα. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ τιμοῦμε τὴν ἡμέρα αὐ­τή· νὰ ἐκκλησιαζώμαστε, νὰ δοξολογοῦμε, νὰ εὐχαριστοῦμε, καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο. Εἶνε ἀπαραίτητος ὁ ἐκκλησιασμός.
Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ὀνομάζεται εἰ­δι­κὰ Κυριακὴ τῶν πατέρων. Γιὰ ποιό λόγο; Πατέρες λέγονται ἐκεῖνοι ποὺ σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ ἔρχονται σὲ κανονικὸ ἐκκλησια­στικὸ γάμο καὶ φέρνουν στὸν κόσμο παιδιά. Παραπάνω ὅμως ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς αὐ­τοὺς πατέρες εἶνε οἱ πνευματικοὶ πατέρες, δη­λαδὴ οἱ διδάσκαλοι, οἱ καθηγηταί, οἱ θεολό­γοι, οἱ ἱε­ροκήρυκες, καὶ προπαντὸς οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἐπί­σκοποι. Αὐτοὶ μὲ τὸ λόγο τους ἀ­ναγεννοῦν ψυ­χές. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γεννᾷ πνευματικὰ τέκνα, ποὺ ἔχουν πνευματικὸ πατέρα τὸν κήρυκα, τὸν κληρικό. Γι᾿ αὐτὸ οἱ πνευ­ματικοὶ πατέρες πρέπει νὰ τυγχάνουν τιμῆς καὶ σεβασμοῦ περισσότερο ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς πατέρες.
Σήμερα συγκεκριμένα ἑορτάζουν οἱ τριακό­σιοι δεκαοκτὼ πατέρες ποὺ συγκρότησαν τὸ 325 μ.Χ. τὴν Α΄ (πρώτη) Οἰκουμενικὴ Σύν­οδο στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη παρουσιάστηκε ἕνας λύκος φοβερός, ὁ Ἄρειος, ποὺ ἐδίδασκε ἀντίθετα ἀπ᾿ ὅ,τι διδά­σκει ἡ Ἐκκλησία μας. Θεμελιώδης ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας εἶνε, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός. Αὐτὸ τὸ ἠρνεῖτο ὁ Ἄρειος. Γι᾿ αὐτὸ συνῆλθαν ἐκεῖ ἐπὶ βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου οἱ πατέρες. Νὰ τοὺς παρουσιάσουμε ἕ­ναν – ἕνα; Θὰ ἦταν μακρὸς ὁ λόγος· μεταξὺ αὐτῶν ἦταν ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ ἅγιος Σπυρίδων ὁ θαυματουργός, ὁ ἅγιος Ἀχίλλιος, ὁ ἅ­γιος Ἀλέξανδρος ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρεί­ας… Ἀλλὰ μεγαλύτερος ἀπ᾿ ὅλους ἦταν ὁ ἅ­γιος Ἀθανάσιος. Αὐτοὶ λοιπόν, ἐν Πνεύματι ἁ­γίῳ, κατεδίκασαν τὴ διδασκαλία τοῦ Ἀρείου καὶ συνέταξαν τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, τὸ γνωστό μας «Πιστεύω», τὸ ὁποῖο ἀκούγεται κάθε φορὰ ποὺ γίνεται θεία λειτουργία.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἂς ἔλθουμε τώρα νὰ ῥίξου­με ἕνα βλέμμα στὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται σήμερα. Read more »

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΜΑΙΟΥ ΩΡΑ 15:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠYΛΑΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩN

Το Φασι(αρι)στερικό παρακράτος για μια ακόμη φορά έβαλε τους παρακρατικούς κουκουλοφόρους«Αναρχικούς- Αντιεξουσιαστές»υπαλλήλους του Ρότσιλντ…Να κάνουν κατάληψη του χώρου των Προπυλαίων του πανεπιστημίου Αθηνών που είχαμε προγραμματίσει να γίνει η συγκέντρωση στις 15:00 το απογευμα,κλείνοντας και τη στάση του μετρό τελείως μέχρι αργά.Με σκοπό να φύγει ο πολύς κόσμος που είχε έρθει από την επαρχεία,και τελικά καταφέρουν να απομακρύνουν τους παρακρατικούς περίπου στις 17:00,και να πουν στην συντονιστική επιτροπή να περάσει τονλίγο πιστό Λάο που απέμεινε από «λαβύρινθο»στενών,και τελικά να επιτευχθεί το συλλαλητήριο. Oλόκληρη η συγκέντρωση διαμαρτυρίας·

https://www.youtube.com/watch?v=UToJ5-Iof4U

Δυο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

την ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ 13.5.2018. Ἡ πρώτη σε pdf 

1. ΤΥΦΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. 9,1-38)

2. Περι αχαριστιας και δειλιας

Εἶνε ἀξία ἐπαίνου ἡ προθυμία σας, ἀγαπητοί μου, νὰ ἀκοῦτε ὀρθόδοξο διδασκαλία. Μὰ ποιός θὰ εἶνε ὁ διδάσκαλός σας; Σήμερα διδάσκαλος δὲν θὰ εἶμαι οὔτε ἐγὼ ὁ μικρὸς οὔτε κάποιος ἐκ τῶν μεγάλων πατέρων τῆς Ἐκ­κλησίας. Σήμερα διδάσκαλος ὅλων μας θὰ γίνῃ ὁ τυφλὸς τοῦ εὐαγγελίου. Ἕνας ἄνθρωπος μὲ σβησμένα μάτια, ἀγράμματος, ποὺ δὲν φοίτησε σὲ σχολὲς καὶ πανεπιστήμια. Ἀλλὰ «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ» (Α΄ Κορ. 1,27). Ὁ τυφλὸς ἐ­παίτης γίνεται διδάσκαλος στοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου καὶ πρὸ τῆς θεραπείας του ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν θεραπεία του. Πρὸ μὲν τῆς θεραπεί­ας του γιὰ νὰ διορθώσῃ τὴν ἀχαριστία μας, μετὰ δὲ τὴν θεραπεία του γιὰ νὰ διορθώσῃ τὴ δειλία μας.

* * *

Στὴν ἐποχή μας πολλοὶ παραπονοῦνται ὅτι εἶνε φτωχοί. Ἀλλὰ νά ὁ τυφλὸς μὲ τὴν καθα­ρὴ φωνή του κράζει· Ὄχι δὲν εἶστε φτωχοί, ἔχετε πλοῦτο· εἶστε ὅμως ἀχάριστοι.
Πράγματι, ἀδέρφια μου, εἴμαστε πλούσιοι. Ἔχουμε ἐν πρώτοις ἕνα θησαυρὸ ἀνεκτίμητο ποὺ λέγεται ὑγεία καὶ δὲν ἀγοράζεται μὲ τίποτα. Φανταστῆτε π.χ. νὰ ἔρθῃ ὁ μαμωνᾶς κρατώντας λίρες καὶ νὰ πῇ· «Θὰ δώσω τὶς λίρες σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ θὰ καθήσῃ νὰ τοῦ βγάλω τὰ μάτια». Ποιός τὸ δέχεται; Κανείς· ἐκτὸς ἂν τρελλάθηκε ἀπ᾿ τὴν πλεονεξία. Ἄρα λοιπὸν τὰ μάτια εἶνε ἕνας πλοῦτος ἀνεκτίμητος. Εἶ­σαι πλούσιος, ἀδελφέ μου, διότι ἔχεις μάτια, ἔχεις αὐτιά, ἔχεις σκέψι, ἔχεις συνείδησι, ἔ­χεις μνήμη. Εἶσαι πλούσιος πρὸ παντός, διότι ἔχεις σωτῆρα τὸ Χριστό. Γιὰ ὅλα αὐτὰ πὲς ἕνα εὐχαριστῶ.
Μιὰ φορά, σὲ ἡμέρες θλιβερές, ἕνας ἱεροκήρυκας βρέθηκε σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χωριὰ τῆς Μακεδονίας μας ποὺ εἶχε καῆ. Μάζεψε τοὺς ἁπλοϊκοὺς ἐκείνους Χριστιανούς, τοὺς πραγματικοὺς Ἕλληνες, κάτω ἀπὸ ἕνα πλατάνι καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς ἀναπτύσσῃ τὸ ῥητὸ «Ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε» (Α΄ Θεσ. 5,18). Τότε μιὰ γυναικούλα ἄρχισε τοὺς μορφασμοὺς καὶ τὸν διέκοψε· γιατὶ ἦρθε ἀπὸ τὴν πόλι, αὐτὸς ποὺ δὲν γνώρισε καταστροφή, νὰ τοὺς πῇ νὰ εὐ­χα­ριστοῦν τὸ Θεό. –Τί νὰ εὐχαριστήσω, παππούλη, εἶπε, ποὺ δὲν μοῦ ᾿μεινε τίποτα, οὔτε καλύβι οὔτε δεκάρα;… Ὁ ἱεροκήρυκας βρέθη­κε σὲ δύσκολη θέσι. Μὰ νά πιὸ κάτω ἕνα παιδάκι ξυπόλητο ἔπαιζε κοντὰ στὸ ποταμάκι. Γυρίζει λοιπὸν καὶ ρωτάει· –Τίνος εἶνε τὸ παιδάκι; Ἀπαντᾷ ἡ γυναίκα· –Δικό μου. –Ἄ, ὡ­ραῖα· γιά φαντάσου λοιπόν, ὅτι ἔρχεται ἕνας Ἀμερικᾶνος, σοῦ χτίζει ἀντὶ γιὰ τὸ καλύβι μιὰ πολυκατοικία, μὲ ἀσανσέρ, κρεβατοκάμαρες, σα­λόνια…, μὲ ὅλα τὰ καλλυντικὰ καὶ τὶς καρα­μπο­γιές, κ᾿ ἐπὶ πλέον σοῦ δίνει καὶ μερικὰ στρέμματα γῆς γιὰ νὰ τὰ καλλιεργῇς· δίνεις ἐ­σὺ εἰς ἀντάλλαγμα ὅλων αὐτῶν τὸ παιδί σου; –Ὄχι, ποτέ! –Ἑπομένως εἶσαι πιὸ πλούσια ἀπ᾿ αὐ­τόν. Γι᾿ αὐτὸ «εὐχαριστεῖτε» τὸ Θεὸ «ἐν παν­τί». Εὐχαριστεῖτε γιὰ ὅ,τι ἔχετε καὶ δὲν ἔχετε.
Ὁ τυφλὸς λοιπὸν μᾶς διδάσκει νὰ μὴν εἴ­μα­στε ἀχάριστοι. Read more »