29. 10.. 2017

Ἀπόστολος (Γαλ. 2,16-20)

ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,41-56)
Τοῦ Μητρ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

ΟΠΟΥ κι ἂν πᾶμε, ἀγαπητοί μου, κάθε λαὸς ἔχει τὴ θρησκεία του· καὶ οἱ Τοῦρκοι, καὶ οἱ Κινέζοι, καὶ οἱ Ἰάπωνες, καὶ οἱ ῾Ρῶσοι, καὶ οἱ Ἀ­φρικανοί, καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, καὶ οἱ Ἀμερικανοί, ὅλοι παντοῦ σὲ κάτι πιστεύουν ποὺ τὸ λένε θεό. Δὲ νοεῖ­ται ἄν­θρωπος ἄθεος. Κι ἂν καμμιὰ φο­ρὰ κάποιος κάνῃ τὸν ἄθεο, ὅταν βρεθῇ σὲ κίνδυ­νο θυμᾶ­ται τὸ Θεό, ἀπὸ ἀνάγκη ὅμως τότε.
Πολλὲς θρησκεῖες ὑπάρχουν. Ἂν τώρα ρω­τή­σετε, ποιά εἶνε ἡ ἀληθινὴ θρησκεία, κι ἂν ἐγὼ δὲν τὸ πῶ, καὶ οἱ πέτρες ἀκόμα καὶ τὰ ἄ­στρα τ᾿ οὐρανοῦ καὶ τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια θ᾽ ἀπαντήσουν· μόνη ἀ­ληθινὴ θρησκεία εἶ­νε ἡ δική μας, ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος ὅπως ἐμεῖς· εἶνε καὶ Θεὸς ἀληθινός, Θεάνθρωπος.
Ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεὸς τὸ φωνάζει ἡ διδα­σκαλία – τὰ λόγια του· μιὰ διδασκαλία ποὺ ποτέ ἄλλοτε δὲν ἀκούστηκε στὸν κόσμο καὶ πού, ἐὰν ὅλοι τὴν ἐφαρμόζαμε, ἡ γῆ θὰ ἦταν παρά­δεισος. Θεός λοιπόν, τὸ φωνάζει ἡ διδασκαλία του· Θεός, τὸ φωνάζει ὁ ἅγιος βίος του. Δὲν ἔ­­κανε καμμία ἀπολύτως ἁμαρτία κ᾽ εἶχε τὸ θάρ­ρος νὰ ρωτήσῃ «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰω. 8,46). Ὅτι εἶνε Θεὸς τὸ φωνάζουν ἀκόμα τὰ θαύματά του. Ἔκαναν καὶ οἱ ἅγιοι ὡρισμένα θαύματα, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἔ­κανε κάνει καὶ θὰ κάνῃ ἄπειρα, ἀμέτρητα θαύματα.
Δύο θαύματά του ἀναφέρει σήμερα τὸ εὐ­αγγέλιο, τὸ ἕνα μικρότερο καὶ τὸ ἄλλο μεγα­λύτερο. Τὸ πρῶτο, τὸ μικρότερο, εἶνε ὅτι θεράπευσε μιὰ γυναῖκα ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ἀσθένεια, καὶ τὸ ἄλλο εἶνε ὅτι ἀνέστησε ἕνα νεκρὸ κορί­τσι. Ἂς δοῦμε μὲ συντομία τὸ πρῶτο θαῦμα.

* * *

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, πῆγε σὲ μιὰ πόλι. Καὶ μόλις ὁ κόσμος τὸ ἔμαθε, ἔτρεξαν ὅ­λοι, ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιά, νὰ τὸν δοῦν. Ἦταν τόσος ὁ συνωστισμός, ποὺ μῆλο νὰ ἔρ­ριχνες δὲν ἔπεφτε κάτω. Σὲ μιὰ στιγμὴ ὁ Χριστὸς γυρίζει καὶ λέει· ―Ποιός μὲ ἄγγιξε; Οἱ μα­θηταὶ ἀπόρησαν καὶ τοῦ λένε· ―Κύριε, ἐ­δῶ ὅλος ὁ κόσμος σὲ πιέζει, κ᾽ ἐσὺ λές, Ποιός μὲ ἄγγιξε; Ἐκεῖνος ὅμως ἐπέμενε· ―Κάποιος μὲ ἄγγιξε· ἐγὼ αἰσθάνθηκα δύναμι νὰ βγαίνῃ ἀπὸ μένα. Τότε μιὰ γυναίκα, τρέμοντας, ἦρ­θε κι ἀ­φοῦ γονάτισε στὰ πόδια του εἶπε μπροστὰ σὲ ὅλους· ―Χριστέ, συχώρεσέ με, ἐγὼ ἤμουν ποὺ σὲ ἄγγιξα. Δώδεκα χρό­νια ἔπασχα ἀπὸ γυναι­κεία ἀσθένεια, αἱμορραγία. Πῆγα σὲ γιατρούς, πῆρα φάρμακα, ξώδεψα ὅλη τὴν περιουσία μου, μὰ γιατρειὰ δὲν εἶδα, κανένας δὲν μπόρεσε νὰ μὲ θεραπεύσῃ· ἐξακολουθοῦσα νὰ χάνω τὸ αἷ­μα μου. Ἀλλ᾽ ὅταν ἄκουσα ὅτι ἦρθες, εἶπα· Ἐσὺ θὰ μὲ κάνῃς καλά! Ἔτσι σὲ πλησίασα μὲ πίστι. Καὶ μόλις ἄγγιξα τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός σου, ἀμέσως γιατρεύτηκα. Τότε ὁ Χριστὸς τῆς εἶπε· «Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην» (Λουκ. 7,48).
Μέσα σὲ τόσο κόσμο μιὰ γυναίκα εἶδε τὴ θε­ραπεία της. Καὶ μπορεῖ νὰ σκεφτῇ κανείς· Ἄχ, γιατί νὰ μὴ ζοῦσα κ᾽ ἐ­γὼ στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ν᾿ ἀγγίξω τὸ φόρεμά του νὰ γίνω καλά;…

* * *

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὁρατὸς καὶ ἀ­όρατος. Εἶνε στοὺς οὐρανούς, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ εἶνε καὶ στὴ γῆ. Ὅπως ὁ ἥλιος, ἂν καὶ εἶνε τόσο μακριά, δὲν δυσκολεύεται νὰ θω­πεύῃ τὸν πλανήτη μας, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς εὑρίσκε­ται ἐν μέσῳ ἡμῶν. Ὁ Χριστὸς εἶνε ἐδῶ. Ποῦ δη­λαδή; Εἶνε παντοῦ, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως στὴν Ἐκ­κλησία του. Ἐδῶ εἶνε ὁ Χριστός. Τὸ πιστεύεις; ἔ­λα στὴν ἐκκλησία. Ἐδῶ εἶνε ὁ Χριστός. Πῶς εἶνε ἐδῶ; Εἶνε στὰ ἅγια μυστήρια.
⃝ Εἶνε στὸ βάπτισμα. Τὴν ὥρα ποὺ μπαίνει τὸ παιδὶ μέσα στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα καὶ ὁ ἱερεὺς λέει «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ… εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος…», τελεῖται μυστήριο. Τὰ νερὰ τῆς κολυμβήθρας εἶνε ἱερὰ πλέον, εἶνε Ἰορδάνης ποταμὸς καὶ παραπάνω ἀπὸ τὸν Ἰ­ορδάνη. Μέσα στὰ νερὰ αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος κα­θαρίζεται· ἀράπης μπαίνει – ἄγγελος βγαίνει, αὐτὴ εἶνε ἡ πίστι μας.
⃝ Ὁ Χριστὸς εἶνε στὴν κολυμβήθρα, στὸ ἅγιο βάπτισμα· εἶνε ἀκόμα, καὶ μάλιστα κατ᾽ ἐ­ξοχήν, στὴ θεία εὐχαριστία. Κάθε Κυριακὴ ἢ ἑ­ορτή, ὅταν χτυπᾷ ἡ καμπάνα καὶ οἱ Χριστια­νοὶ μαζεύον­ται γιὰ τὴ λειτουργία κι ὁ ἱερεὺς ντυμένος τὰ ἄμφια σηκώνῃ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ λέῃ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος…», τότε ἐκεῖ εἶνε ὁ Χριστός. Ἰδίως στὸ κρισιμώτερο σημεῖο, ὅταν εὐλογῇ τὸν ἄρτον καὶ τὸν οἶνον καὶ γίνωνται σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἐκεῖ εἶνε ὁ Χριστός. Κάθε ψίχουλο εἶνε ὁ Χριστὸς καὶ κάθε σταλαγματιὰ εἶνε ὁ Χριστός.
⃝ Στὴν κολυμβήθρα ὁ Χριστός, στὸ δισκοπότη­ρο ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς εἶνε ἀκόμα στὸ γάμο. Ὅταν ἔρχωνται στὸ ναὸ ἕνα νέο ζευγάρι νὰ στεφανωθοῦν, ὁ Χριστὸς εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ἑ­νώνει τὸν ἄντρα μὲ τὴ γυναῖκα. Καὶ «ὃ ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. 19,6). Ὅταν ἑνώνῃ ὁ Χριστός, αὐτὸ δὲν εἶνε πολιτικὸς «γά­μος», εἶνε χριστιανικὸς γάμος. Καί, ὅπως εἶ­πα πολλὲς φορές, μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκρο­θάφτη πρέπει νὰ χωρίζῃ τὸ ἀντρόγυνο. Μέχρι θανάτου πρέπει νὰ εἶνε ἀγαπημένοι.
⃝ Ὁ Χριστὸς εἶνε σὲ ὅλα τὰ μυστήρια, εἶνε καὶ στὸ εὐχέλαιο. Ἀρρώστησες; δὲ λέω, θὰ καλέ­σῃς γιατρὸ καὶ θὰ πάρῃς φάρμακα. Ἀλλ᾽ ὅταν, ὅπως λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο, ξοδεύῃς καὶ θεραπεία δὲ γίνεται, τί πρέπει θὰ κάνῃς; Μὴν καλεῖς μάγους, ὅ­πως ἔκαναν σ᾿ ἕνα χωριὸ ποὺ συνέβη τὸ ἑξῆς. Ὁ καλὸς παπᾶς, κατὰ καθῆ­κον, πῆγε νὰ δῇ ἕ­ναν ἄρρωστο. Χτυποῦσε χτυποῦ­σε, καὶ κάποια στιγμὴ βγαίνει ἡ γυναίκα καὶ τοῦ λέει· —Φύγε, δὲ σὲ θέλουμε, ἔχουμε μέσα τὸ μάγο… Στὸ μάγο πίστευαν, ὄχι στὸ Χριστό. Ἀρρώστησες λοιπόν; κάλεσε τὸ γιατρό, ἀλλὰ πρὸ παντὸς νὰ καλέσῃς τὸν ἱερέα γιὰ εὐ­χέλαιο. Μεγάλο πρᾶγμα τὸ εὐχέλαιο. Ἂν κάνῃς εὐχέλαιο μὲ πίστι, θεραπεύεσαι. Εἶνε πολλὲς οἱ περιπτώσεις ποὺ ἔγιναν θαύματα.
⃝ Ποῦ ἀλλοῦ εἶνε ὁ Χριστός; Στὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι – ἄλλο μεγάλο μυστήριο. Ἁμαρτάνεις; μετανόησε. Δὲ θὰ σὲ δικάσῃ ὁ Θεὸς γιατὶ ἁμαρτά­νεις. Τὸ ἁμαρτάνειν εἶνε ἀνθρώπινο, τὸ ἐμμένειν στὴν ἁμαρτία εἶνε σατανικό· μόνο ὁ σατα­νᾶς δὲ μετανοεῖ. Ἁμαρτάνεις; τρέ­ξε στὸν πνευματικὸ πατέρα νὰ ἐξομολογηθῇς, νὰ πῇς τὰ κρίματά σου· καὶ τότε ὁ Χριστός, ποὺ εἶνε ἐκεῖ παρών, θὰ σοῦ τὰ συχωρέσῃ ὅλα.

* * *

Ὁ Χριστὸς λοιπὸν εἶνε παντοῦ. Ἀλλὰ τί συμ­βαίνει μ᾽ ἐμᾶς· δὲν τὸν πλησιάζουμε ὅπως πρέπει, ὅπως τὸν πλησίασε ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα. Πρέπει νὰ τὸν πλησιάζουμε μὲ πίστι.
Ἕνας ἀσκητὴς εἶχε τὸ χάρισμα νὰ βλέ­πῃ τὶς ψυχές· ὄχι τὸν ἐξωτερικὸ ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν ἐσωτερικό. Πῆγε λοιπὸν καὶ στάθηκε ἔξω ἀπὸ μιὰ ἐκκλησία κα­θὼς ἔμπαιναν οἱ χριστιανοί. Ὅ­λους τοὺς ἔ­βλεπε μαύρους, καὶ ἔκλαιγε. Ὅ­ταν ὁ παπᾶς εἶπε τὸ «Δι᾿ εὐχῶν» καὶ ἔβγαιναν, τοὺς εἶδε πάλι τὸ ἴδιο. Ὅπως μπῆκαν, ἔ­τσι βγῆκαν· μαῦροι μπῆκαν, μαῦροι βγῆκαν. Μόνο ἕνας, καθὼς ἔβγαινε ἦταν ἄσπρος. Ὁ ἀ­σκητὴς τὸν πλησίασε. ―Ὅταν ἔμπαινες, τοῦ λέει, ἡ ψυχή σου ἦταν μαύρη· τώρα σὲ βλέπω νὰ λάμπῃς· τί συνέβη; ―Εἶμαι πολὺ ἁμαρτωλός, ἀπαντᾷ ἐκεῖνος. Ὅλες τὶς ἀτιμί­ες τὶς ἔ­χω κάνει· λῄστεψα, ἔσφαξα κόσμο, βγῆκα στὰ βουνά…. Ἀλλὰ σήμερα, μόλις ἄκου­σα τὴν καμ­πάνα, θυμήθηκα τὴ γιαγιά μου ποὺ μοῦ ᾿λεγε· Παιδί μου, ὅταν ἀκοῦς καμπάνα, νὰ τρέ­χῃς στὴν ἐκκλησία. Εἶχα τριάντα χρόνια νὰ ἐκκλησιαστῶ. Μπῆκα λοιπὸν μέσα μὲ δέος, ἔ­τρεμα· φοβόμουν μὴ πέσουν στὸ κεφάλι μου τὰ καν­τήλια κι ὁ πολυέλεος. Ἄκουσα ἀπὸ τὸν παπᾶ τὰ θεϊκὰ λόγια κι ἀναστέναξα. Θεέ μου, εἶπα, πόσο ἁμαρτωλὸς εἶμαι! Κ᾽ ἔκλαψα ὅταν βγῆ­καν τὰ ἅγια, ἔκλαψα ὅταν ἄκουσα τὸ «Λάβετε, φάγετε…»· ἔκλαψα ὅπως ποτέ ἄλλοτε στὴ ζωή μου. Καὶ εἶπα· Θεέ μου, συχώρεσέ με…
Εἴδατε; Αὐτὸς μαῦρος μπῆκε, ἄσπρος βγῆ­κε. Ἐμεῖς μαῦροι μπαίνουμε, μαῦροι βγαίνου­με. Ποιά ἡ ὠφέλεια τοῦ ἐκκλησιασμοῦ μας; Ἀ­πὸ μιὰ συνήθεια πᾶμε στὴν ἐκκλησία, παίρνου­με ἀντίδωρο κ.τ.λ.. Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν μᾶς σῴζει. Θέλεις νὰ ὠφεληθῇς; Χτυπάει ἡ καμπάνα; ἔ­λα στὴν ἐκκλησία κι ἄκουσε τὰ θεῖα λόγια, ἀλ­λὰ μὲ πίστι· τότε θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα· ὅπως τὴν παλιὰ ἐποχή, ποὺ ἔτρεχαν στὴν ἐκκλησία, στέκονταν ἀμίλητοι, προσεύχονταν μὲ δάκρυα, κ᾽ ἔβλεπαν θαύματα. Τώρα ἐμεῖς δὲ λατρεύουμε τὸ Θεό· παπᾶδες – δεσποτάδες, μικροὶ – μεγάλοι, ψεῦτες εἴμαστε. Εἴδατε τὴν αἱμορροοῦσα πῶς πίστευε; Γι᾽ αὐτὸ ἔγινε καλά.
Νὰ ζητήσουμε λοιπὸν νὰ μᾶς δώσῃ ὁ Θεὸς πίστι. Νὰ πιστεύουμε κ᾽ ἐμεῖς ὅπως οἱ πρόγονοί μας, ὅπως οἱ μάρτυρες καὶ ὁμολογηταί, ὅ­πως ἡ Παναγία μας καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Κι ὅπως τὸ μικρὸ παιδὶ ὅταν κινδυνεύῃ τρέχει καὶ φωνάζει «μάνα» καὶ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του νιώθει ἀσφάλεια, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς νὰ πλησιάζουμε τὸ Χριστό μας μὲ μετά­νοια πραγματική. Τότε θὰ δοῦμε στὴ ζωή μας τὸ μεγάλο θαῦμα.
Ὁ Θεὸς δὲ διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου νὰ ἐλεήσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεσονησίου – Φλωρίνης τὴν 29-10-1989

22.10. 2017 Δυο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ πρώτη ειναι σε pdf

ΠΕΡΩΡΙΣΜΕΝΗ Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

[ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ (Λουκα 8, 26-39)

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Eποχη δαιμονικη

Ενας ἅγιος, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τοὺς πιὸ με­γάλους διδασκάλους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλη­σίας, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου ἀναξίως φέρω τὸ ὄνομα, εἶπε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε πνευματικὸς καθρέφτης. Ὅπως στὸν καθρέφτη βλέπουμε τὴ μορφή μας καὶ εὐπρεπιζόμαστε, ἔτσι στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε ὄχι τὸν ὁρατὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν ἀόρατο ἑαυτό μας, τὶς κα­κίες καὶ τὰ πάθη μας, γιὰ νὰ τὰ δι­ορθώνου­με. Κι ὅπως δὲν ὑπάρχει σπίτι, ἀκόμα καὶ τὸ πιὸ φτωχό, χωρὶς καθρέφτη, ἔτσι δὲν πρέ­πει νὰ ὑπάρχῃ οἰκογένεια χωρὶς Εὐ­αγγέλιο.
Σήμερα λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε μπρο­στά μας πάλι τὸν πνευματικὸ καθρέφτη καὶ μέσα σ᾽ αὐτὸν βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας. –Τὸν ἑαυτό μας; θὰ πῆτε· μὰ δὲ μιλάει γιὰ μᾶς τὸ εὐ­αγγέλιο. Καὶ ὅμως. Ἐλᾶτε νὰ δοῦμε μὲ συν­τομία τί μᾶς λέει ἡ περικοπὴ καὶ πῶς σ᾽ αὐτὴν καθρεφτίζεται ὁ ἑαυτός μας.

* * *

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, στὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος ἦταν χτισμένο ἕνα χωριὸ ποὺ τὸ ἔλεγαν Γάδαρα. Στὸ χωριὸ αὐτὸ ζοῦ­σε ἥσυχα ἕνας νέος. Ἐνῷ ὅμως ἦταν ἡ χαρὰ καὶ τὸ καμά­ρι τῶν γονέων του, ξαφνικὰ ὁ ἄνθρω­πος αὐτὸς ἄλλαξε. Τὸ μυαλό του θόλω­σε, ἡ γλῶσσα του μπέρδεψε καὶ ἄρχισε νὰ βγάζῃ ἄ­σχημα λόγια. Ὠργιζόταν, θύμωνε, χτυπιόταν, ἔσχιζε τὰ ροῦχα του καὶ παρουσιαζόταν γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του. Ἔβγαινε ἔξω, ἔτρεχε δεξιὰ κι ἀριστερά. Τὴ νύχτα δὲν κοιμόταν στὸ σπίτι ἀλλὰ στὰ νεκροταφεῖα, μέσ᾿ στὰ μνήματα. Πήγαιναν συγγενεῖς καὶ φί­­λοι νὰ τὸν πιάσουν, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, ὄχι μὲ σχοινιά, κι αὐτὸς εἶχε τέτοια πρωτοφανῆ δύναμι ποὺ ἔσπαζε τὶς ἁλυσίδες ὅ­πως σπάει κανεὶς τὶς κλωστές. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ὅλης τῆς περιοχῆς· κανείς δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ ἀπ᾽ τὸ μέρος ἐκεῖνο.
Τί ἦταν, τρελλός; Μακάρι νὰ ἦταν τρελλός. Ὑπάρχει κάτι χειρότερο ἀπ᾽ τὴν τρέλλα, κι ἂς μὴν τὸ πιστεύουμε κι ἂς μὴ θέλουμε νὰ τὸ ἀν­τιληφθοῦμε. Ὁ νέος αὐτὸς ἦταν δαιμονισμένος, «εἶχε δαιμόνια» λέει τὸ εὐαγγέλιο (Λουκ. 8,27). Κάποια στιγμὴ ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς του καὶ δέχτηκε μέσα του τὸ σατανᾶ, τὸν διάβολο. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔχασε πλέον τὸν ἔλεγχο, τὸ κοντρὸλ τοῦ ἑαυτοῦ του· καὶ κον­τρὸλ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὸ μυαλό. Τὸ τιμόνι του δὲν τὸ εἶχε πλέον ὁ ἴδιος, τὸ εἶχε ὁ σατανᾶς, τὸ πνεῦμα τὸ πονηρό. Ἀπὸ ᾽κείνη τὴ στιγμὴ ἔχασε τὴν ταυτότητα καὶ τὴν προσωπικότητά του· ἦταν ἕνα ρομπότ, τὸ ὁ­ποῖο κινοῦσε ὡς ἐνεργούμενο ὁ σατανᾶς. Ὅ,τι ἔλεγε ἐκεῖνος, ἔπραττε αὐτός· ἦταν ὄρ­γανο σατανικό.
–Μά, θὰ πῆτε, ἔρχεσαι τώρα, στὸν αἰῶνα αὐ­­τό, καὶ μᾶς λὲς πὼς ὑπάρχουν δαίμονες καὶ δαι­μονισμένοι ἄνθρωποι; Τί παραμύθια εἶν᾽ αὐτά; Ἔτσι ζητᾶτε νὰ ναρκώσετε τὸ λαὸ καὶ τὸν βάζετε νὰ πιστεύῃ σὲ τέτοια…
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν λέει παραμύθια, κηρύττει τὴν ἀλήθεια. Read more »

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,4-15)
Δυο ὁμιλίες τοῦ Μητροπλίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΓΚΑΘΙΑ! 

Την πρώτη πατῆστε τον τίτλο και κατεβᾶστέ την σε pdf

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,4-15)
15 Ὀκτωβρίου

ΟΙ «ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΟΔΟΝ»

«Οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν» (Λουκ. 8,12)

Ὅσοι, ἀγαπητοί μου, ἀποροῦν καὶ διερω­τῶνται, γιατί τὸ κή­ρυγμα, ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, ὕστερα ἀπὸ μία ἀδιάκοπη πνευματικὴ σπορὰ εἴκοσι τώρα αἰώνων, δὲν καρποφόρησε στὸν κόσμο τόσο ὅσο θὰ περίμενε κανείς, αὐτοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ μελετήσουν προσεκτικὰ τὴν παραβολὴ τοῦ σπείροντος γε­ωργοῦ, τὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Σπορέως, ποὺ διαβάστηκε σήμερα ὡς εὐ­αγγελικὸ ἀνάγνωσμα στοὺς ναούς.
Στὴν ὡραιότατη αὐτὴ παραβολὴ ὁ Κύριός μας μὲ ἀπαράμιλλο γλαφυρὸ τρόπο ὑποδεικνύει, ὅ­τι τὸ αἴτιο τῆς ἀκαρπίας τῆς διδαχῆς τοῦ Εὐ­αγγελίου δὲν βρίσκεται στὴν ἴδια τὴ δι­­δαχή. Δὲν φταίει τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴν ἀ­καρ­πία. Ἡ δι­δαχὴ τοῦ Εὐ­αγγελίου εἶνε ἐκλεκτὸς σπόρος, εἶνε ὁ οὐ­ράνι­ος σπόρος τῆς ἀ­ληθείας, ποὺ κλείνει μέσα του ὅλη τὴ μυστηριώδη δύναμι καὶ τὴ θαυμαστὴ δυνατότητα νὰ δημιουργῇ νέα ζωή, εὐτυχισμένη καὶ ἀθάνατη ζωή. Ἡ αἰτία τῆς ἀκαρπίας βρίσκεται κάπου ἀλλοῦ, τὸ αἴτιο τῆς ἀκαρπίας εἶνε ἄλ­λο· εἶνε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος· καὶ πιὸ συγκεκριμένα, εἶνε ἡ ψυχι­κὴ διάθεσι καὶ ἡ προαίρεσι, μὲ τὴν ὁποία ἡ κάθε ψυχὴ ἀκούει τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Ἐ­πειδὴ λοιπὸν ἡ ψυχικὴ δι­άθεσι διαφέρει ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο, γι᾽ αὐτὸ δι­αφορετικὰ εἶνε καὶ τ᾿ ἀποτελέσματα τῆς θείας σπορᾶς μέσα στὶς ψυχές. Read more »

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ
8 Ὀκτωβρίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
 Δύο ὁμιλίες ἡ πρώτη πατῆστε τον τίτλο και κατεβᾶστέ την, εἶναι σε pdf

1. ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΗΡΕΙΑ

(Λουκ. 7, 11-16)

2. Μην κλαιτε τους νεκρους, κλαψτε τους ζωντανους!

«Μη κλαιε»(Λουκ. 7,13)

ΘΑ σᾶς πῶ ἁπλᾶ λόγια, καὶ θέλω νὰ προσέξετε.
Ἀκούσατε τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ μᾶς διηγεῖται ἕνα θαῦμα.
Ὁ Χριστὸς δὲν ἔκανε μόνο ἕνα θαῦμα. Ἔκανε μυριάδες θαύματα. Μετρᾷς τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης; μετρᾷς τὰ φύλλα τῶν δέντρων; μετρᾷς τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ; Ἄλλο τόσο κι ἀκόμη πιὸ δύσκολο εἶνε νὰ μετρήσῃς τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ.
Δὲν εἶνε μόνο τὰ θαύματα ποὺ διηγεῖται τὸ Εὐαγγέλιο· αὐτὰ εἶνε τὰ λιγώτερα. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶνε γεμᾶτος θαύματα. Ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε αἰωνία· θαυματουργοῦσε, θαυματουργεῖ καὶ θὰ θαυματουργῇ. Ὁ «Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).
Ἐγώ, ὕστερα ἀπὸ τόσα θαύματα ποὺ ἔγιναν στὸν κόσμο, ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι.

* * *

Τὸ θαῦμα ποὺ μᾶς διηγεῖται σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα.
Ὁ Χριστός, ὅταν ἦταν ἐδῶ στὴ γῆ, δὲν ἔμενε σ᾿ ἕνα μέρος. Πήγαινε σὲ διάφορες πόλεις καὶ χωριά, γιὰ νὰ διδάξῃ, γιὰ νὰ κάνῃ καλὰ τοὺς ἀρρώστους, προπαντὸς ὅμως γιὰ νὰ τοὺς δώσῃ κάτι ἀκόμα μεγαλύτερο.
Τὸ μεγαλύτερο δὲν εἶνε νὰ γίνῃς καλὰ καὶ νὰ ζήσῃς ὀγδόντα, ἐνενήντα, ἑκατὸ χρόνια. Τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν. Ἀλλοίμονο στὸν ἄνθρωπο ποὺ θὰ πεθάνῃ χωρὶς ν᾿ ἀκούσῃ ἀπὸ τὸ Χριστὸ ―μὲ τὸ στόμα τοῦ πνευματικοῦ― τὸ «Τέκνον, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι». Ἔχουμε ἕνα μεγάλο χρέος. Κάθε ἁμαρτία μας εἶνε ἕνα χρέος. Read more »

  π.Θεόδωρος Ζήσης

Σχολιασμος της δεινης Εκκλησιαστικης επικαιροτητας

https://www.youtube.com/watch?v=jCQlMtZyjNI

Γέροντας Γρηγόριος για την επίσκεψη του Πατριάρχη και του Τσίπρα στο Άγ.Όρος

Θα υποδεχθουμε τον αθεο Πρωθυπουργο
με κωδωνοκρουσιες και χωρις αποφαση της κοινότητας;

Διαβᾶστε το ἄρθρο

http://www.katanixis.gr/2017/09/blog-post_201.html#more

Η εκστρατεια των αθεων κατα της Εκκλησιας

Ὁμιλία τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ δύσκολη ἐ­ποχή, σὲ ἄπιστα χρόνια. Ἡ ἀπιστία κυριαρχεῖ. Ἄλλοτε, δὲν τολμοῦσε ἄνθρωπος δημοσίως νὰ βλαστημήσῃ τὰ θεῖα, κανείς. Ἂν καμμιὰ φορὰ κάποιος τὸ τολμοῦσε, χίλια χέρια σηκώνονταν νὰ τὸν χτυπήσουν, δὲν μποροῦσε νὰ σταθῇ. Κι ἂν καμμιὰ φορὰ παρουσιαζόταν κανένας καὶ ἔλεγε ὅτι δὲν ὑ­πάρχει Θεός, Χριστός, Παναγιά, δὲν ὑπάρχει κόλασις καὶ παράδεισος, τοῦ ἔκλειναν τὴν πόρτα· καὶ ἡ γυναίκα του ἀκόμα τὸν ἔδιωχνε. Ὅπως σήμερα ἀποφεύγουν ἕναν ἄρρωστο μὲ ἀρρώστια μεταδοτική, ἔτσι ἀπέφευ­γαν τότε τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ τὴ χειρότερη ἀσθένεια, τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία. Στὰ χρόνια ἐκεῖνα βλάστημος καὶ ἄθεος δὲν ἦταν ἀνεκτός.
Τώρα ὅμως τελευταῖα τὸ κακὸ προχώρησε. Ὄχι μόνο αὐτοὶ ποὺ πᾶνε στὰ σχολειὰ καὶ στὰ πανεπιστήμια καὶ μαθαίνουν μερικὰ γράμματα καὶ κάνουν τὸ σοφὸ καὶ γυρίζουν στὸ χωριὸ καὶ κάθονται στὸ καφενεῖο διπλοπόδι μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ τρῶνε τὸν ἱδρῶτα τοῦ γεωργοῦ ἄκοπα, ὄχι μόνο αὐτοὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀλλ᾽ ἀκόμα καὶ στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια, ἁπλοϊκοὶ χωριάτες καὶ βοσκοὶ καὶ μικρὰ παιδιὰ καὶ γριὲς γυναῖκες ἀ­κοῦς νὰ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Εἶνε χρόνια ἄπιστα καὶ ἄθεα. Read more »

Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ (Λουκ. 5,1-11)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

Πρέπει, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω. Ἀλλ᾽ ὑ­πάρ­­χουν ἆραγε αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν; Οἱ προ­φητεῖες ἔλεγαν, ὅτι θά ᾽ρθουν χρόνια πο­νηρά, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θά ᾽­χουν αὐτιὰ κι αὐτιὰ δὲν θά ᾽χουν (βλ. Ἠσ. 6,10. Ἰερ. 5,21). Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό· ἔχουμε αὐτιὰ γιὰ τὸ δι­άβολο, ν᾽ ἀκοῦμε ὅ,τι αἰσχρὸ καὶ νὰ ξενυχτοῦ­­με σὲ ῥαδιόφωνα καὶ τηλεοράσεις, ἀλλὰ αὐτιὰ γιὰ τὸ Χριστὸ δὲν ἔχουμε, κλείνουμε τ᾽ αὐτιά μας στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἐν τούτοις δὲν ἀπογοητεύομαι. Θὰ κηρύξω καὶ πάλι. Καὶ θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι, ἂν δὲν μ᾽ ἀκούσουν ὅλοι, θὰ μ᾽ ἀκούσουν οἱ μισοί· κι ἂν δὲν μ᾽ ἀκούσουν οἱ μισοί, θὰ μ᾽ ἀκούσουν εἴ­κο­σι· κι ἂν δὲν μ᾽ ἀκούσουν εἴκοσι, θὰ μ᾽ ἀκούσουν δέκα· κι ἂν δὲν μ᾽ ἀκούσουν δέκα, θὰ μ᾽ ἀκούσῃ ἕνας· κι ἂν δὲν μ᾽ ἀκούσῃ οὔτε ἕνας, ἐ­γὼ εἶπα καὶ ἐλάλησα, ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω.
Μὲ τὴν ἐλπίδα λοιπὸν ὅτι ὑπάρχει ἐνδιαφέ­ρον γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ θὰ μιλήσω.

* * *

Ἀκούσατε τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Τί λέει; Δι­ηγεῖται ἕνα θαῦμα, ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Μετρᾷς τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης, τὶς σταγόνες τῆς βροχῆς, τὰ φύλλα τῶν δα­σῶν, τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ; Ἐὰν μπορῇ κανεὶς νὰ μετρήσῃ αὐτά, τότε θὰ μπορέσῃ νὰ μετρήσῃ καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ ὁ Χριστὸς εἰς αἰῶνας αἰώνων.
Ποιό εἶνε τὸ σημερινὸ θαῦμα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΔ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. Φύλλου 2041

Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ (Λουκ. 5,1-11)
24 Σεπτεμβρίου 2017
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΣYNΩΣΤΙΣΜΟΣ

‘Εγένετο δε τω τον όχλον ‘επικεῖσθαι αὐτῷ τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ…» (Λουκ. 5,1)

Κόσμος πολύς, ἀγαπητοί μου, συνωστισμός. Ποῦ; στὴν ἐκ­κλησία; Ἔτσι θά ᾽πρεπε, ἀλλὰ δυστυχῶς στοὺς 100 Χριστιανοὺς 2 μό­νο ἐκ­κλησι­άζονται· οἱ ἄλλοι 98 ποῦ βρίσκονται;
� Καὶ ἐνῷ στὸ ναὸ τὸ ἐκκλησίασμα εἶ­νε τόσο ἀ­­ραιό, κάπου ἀλλοῦ ὑπάρχει κόσμος πο­λύς. Πήγαινε στὰ γήπεδα· δὲν ξέρω τί δαιμόνιο κατέ­λαβε τοὺς ἀν­θρώπους καὶ κάθονται ἐκεῖ ὧ­ρες ὁλόκληρες, εἴτε εἶνε καλοκαί­ρι κι ὁ ἥ­λιος λειώνει τὴν ἄσφαλτο εἴ­τε εἶνε χειμώνας καὶ βρέχει ἢ χιονίζει· συνωστισμός, ποιός νὰ μπῇ μέσα, καὶ τὰ εἰσιτήρια μαύρη ἀγορά.
� Συνωστισμὸς ποῦ ἀλλοῦ; Read more »

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Μᾶρκ. 8,34 – 9,1)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ομολογια της Ορθοδοξου πιστεως

1. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32)
   «Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων» (Μᾶρκ. 8,38)

ΣΤΙΣ 14 Σεπτεμβρίου, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑώρτασε τὴν Ὕψωσι τοῦ τι­μίου Σταυροῦ. Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ λέγεται «Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν» καὶ ἔχει τὰ μεθέορτα τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς. Ὅλα σήμερα εἶνε σχετικὰ μὲ τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου.
Ἀκούσατε τὸ εὐαγγέλιο. Τί μᾶς λέει; Ὁ Κύριος τονίζει τρία πράγματα. Τὸ πρῶτο εἶνε ἡ ἐ­λευθερία, ὅτι ὁ ἄν­θρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ διαλέξῃ τὸ δρόμο του. Τὸ δεύτερο εἶνε ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς, ὅτι δὲν ὑ­πάρχει στὸν κόσμο τίποτα πολυτιμότερο ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Καὶ τὸ τρί­το εἶνε ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, ὅτι ὅσοι πιστεύ­ουν στὸ Χριστό, παραδέχονται δηλαδὴ ὅτι δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος, ἕ­νας φιλόσοφος ἢ κοινωνικὸς ἐπαναστάτης ἢ ἡγέτης, ἀλλὰ εἶνε ὁ Θεός, αὐτοὶ πρέπει νὰ εἶνε τολμη­ροὶ καὶ θαρρα­λέοι καὶ ἔχουν χρέος νὰ κηρύττουν παντοῦ τὴν πίστι τους. Μὲ ὁ­μολογεῖς; λέει ὁ Χριστός· θὰ σὲ ὁμολογήσω κ᾽ ἐγὼ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων. Μὲ ἀρνεῖσαι; θὰ σὲ ἀρ­νη­θῶ κ᾽ ἐγώ. Ἡ ὁ­μολογία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἶνε ἱερὸ καθῆκον κάθε Χριστιανοῦ.

* * *

Γεννᾶται τώρα τὸ ἐρώτημα· πῶς, μὲ ποιό τρόπο, νὰ ὁμολογοῦμε τὸ Χριστό; Μπορεῖ, ἀ­γαπητοί μου, καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς Χριστι­ανὸς νὰ ὁμολογῇ τὸ Χριστό. Πῶς; Read more »

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως (Ἰωάν. 3,13-17)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

ΕΛΕΙΨΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ…

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον…» (Ἰωάν. 3,16)

ΟΣΟΙ εἶσθε ἐδῶ, θὰ διαβάζετε διάφορα περιοδικὰ καὶ βιβλία, ἀλλὰ δὲν ξέρω ἂν ἀγαπᾶτε τὸ ἅγιο καὶ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο μόνο μιὰ φορὰ τὴ ᾿βδομάδα, τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία. Ὑπάρχουν ἄλλοι ποὺ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο δυὸ – τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο, ὅταν πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία τὰ Χριστούγεννα καὶ τὴ Λαμπρή. Ὑπάρχουν δὲ καὶ Χριστιανοὶ ποὺ οὐδέποτε ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο, παρὰ μόνο μιὰ φορά, ὅταν εἶνε στὸ μέσον τοῦ ναοῦ νεκροὶ στὸ φέρετρο… Ἐσεῖς σὲ ποιά κατηγορία ὑπάγεσθε; Ξέρω ὅμως, ὅτι καὶ σ᾿ αὐτὰ τὰ σατανικὰ χρόνια ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἀγαποῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ διαβάζουν καθημερινῶς. Ἔτσι ἦταν ἄλλοτε, στὰ εὐλογημένα χρόνια, στὴ Μικρὰ Ἀσία. Μαζευόταν στὸ σπίτι ἡ οἰκογένεια ὅταν πιὰ βασίλευε ὁ ἥλιος, καὶ πρὶν πέσουν νὰ κοιμηθοῦν ἔπιανε ὁ πατέρας καὶ διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο· κι ἀκούγανε τὰ παιδιά, καὶ ἅγιαζε ὁ τόπος. Τότε τὸ σπίτι ἤτανε ἐκκλησία. Μάλιστα.
Τὸ Εὐαγγέλιο λοιπὸν εἶνε γεμᾶτο νοήματα πολύτιμα. Ἂν ἀνοίξουμε τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, θὰ δοῦμε μπροστά μας ἕνα διαμάντι πρώτου μεγέθους, ποὺ φωτίζει. Λένε, ὅτι τὸ διαμάντι καὶ μέσα στὸ σκοτάδι λάμπει· τὴ νύχτα τὴν κάνει μέρα. Ἕνα τέτοιο διαμάντι ἀπείρου ἀξίας, ἕνα χωρίο στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιοῦται ὅλο τὸ βάθος τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ μας, εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Τί λέει;

* * *

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3,16). Ὁ Κύριος ἐδῶ ὁμιλεῖ περὶ ἀγάπης. Ὑπάρχουν λογιῶν – λογιῶν ἀγάπες· ἀγάπες ποὺ καῖνε καὶ ἀγάπες ποὺ δροσίζουν, ἀγάπες τοῦ διαβόλου καὶ ἀγάπες τοῦ Θεοῦ. Διαλέξτε καὶ πάρτε. Read more »

Κυριακὴ ΙΓ΄ Ματθαίου (Ματθ. 21,33-42)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Κακοι και καλοι γεωργοι

«Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν»

ΠΕΡΙ γεωργῶν, ἀγαπητοί μου, περὶ γεωργῶν ὁμιλεῖ σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Οἱ γεωργοί, ποὺ ὁ Θεὸς τοὺς ἐμπιστεύθηκε τὸ ἀμπέλι του, ἀποδείχθηκαν κακοί· δὲν ἀπέδωσαν τοὺς καρποὺς ποὺ περίμενε. Γι᾿ αὐτὸ στὸ τέλος τῆς παραβολῆς λέει, ὅτι τοὺς κακοὺς γεωργοὺς θὰ τοὺς τιμωρήσῃ ὅπως τοὺς ἀξίζει, καὶ θὰ παραδώσῃ τὸ ἀμπέλι σὲ ἄλλους γεωργούς, καλοὺς γεωργούς, ποὺ θ᾿ ἀποδώσουν τοὺς καρποὺς στὸν οὐράνιο ἰδιοκτήτη.
Στὸ ἀμπέλι λοιπὸν τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν Ἐκκλησία, ἄλλοι εἶνε κακοὶ γεωργοὶ καὶ ἄλλοι καλοί. Καὶ ποιοί εἶνε οἱ γεωργοί; Γεωργοὶ εἶνε οἱ ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ κληρικοί. Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐμεῖς θὰ μιλήσουμε γιὰ τοὺς κληρικούς· πρῶτα γιὰ τοὺς κακούς, καὶ ἐν συνεχείᾳ γιὰ τοὺς καλοὺς κληρικούς.

* * *

Ὑπάρχει μιὰ τρομερὰ προφητεία, ποὺ τὴν εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ στὶς μέρες μας ἐκπληρώνεται. Τὸν ρώτησαν· Ποιά εἶνε τὰ σημάδια ὅτι ἔρχεται ἡ καταστροφὴ τοῦ κόσμου; Καὶ ἀπήντησε· Ἦταν ἐποχὴ ποὺ οἱ κληρικοὶ ζοῦσαν σὰν ἄγγελοι· δὲν ἀγαποῦσαν τὰ λεφτά, δὲν ἀγαποῦσαν τὴ δόξα, δὲν εἶχαν πάθη, στέκονταν ψηλὰ μέσα στὴν κοινωνία· καὶ τότε οἱ λαϊκοὶ ζοῦσαν σὰν ἄνθρωποι. Θὰ ἔρθουν ὅμως, λέει, χρόνια κατηραμένα, ποὺ θὰ πέσῃ καὶ θὰ ἐξευτελισθῇ ὁ κλῆρος. Καὶ τότε, ὅταν οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς, οἱ λαϊκοὶ θὰ ζοῦν σὰν τὰ κτήνη· καὶ τότε θὰ ἔρθῃ τὸ τέλος τοῦ κόσμου.
Τί ἐννοεῖ ὅταν λέει, ὅτι οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς; Δηλαδή· πάει στὸ καφενεῖο ὁ λαϊκός, θὰ πάῃ καὶ ὁ κληρικός. Πάει στὸν κινηματογράφο ὁ λαϊκός, θὰ πάῃ καὶ ὁ κληρικός. Κουρεύει τὰ μαλλιά του ὁ λαϊκός, θὰ τὰ κουρέψῃ καὶ ὁ κληρικός. Παίζει φουτ – μπὼλ ὁ λαϊκός, θὰ παίξῃ καὶ αὐτός. Παίζει χαρτιὰ ὁ λαϊκός, θὰ παίξῃ καὶ αὐτός. Καὶ στὸ χορὸ ἀκόμα πᾶνε. Βγάζουν τὸ ῥάσο καὶ τὸ καλυμμαύχι τους καὶ χορεύουν. Αὐτοὶ εἶνε οἱ μοντέρνοι παπᾶδες, ποὺ θέλουν νὰ πνεύσῃ ἕνα νέο ῥεῦμα στὴν Ἐκκλησία. Ἀλλ᾿ ὁ ὀρθόδοξος κόσμος τοὺς ἔχει σιχαθῆ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΔ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. Φύλλου 2037

Κυριακὴ ΙΓ΄ Ματθαίου (Ματθ. 21,33-42)
3 Σεπτεμβρίου 2017
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο Αμπελωνας του Κυριου

(Ματθ. 21,33)

Ὡραία παραβολή, ἀγαπητοί μου, εἶπε ὁ Κύ­ριος, τὴν παραβολὴ τοῦ οἰκοδεσπότου τοῦ ἀμπελῶνος· «Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδε­σπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐ­τῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν»· κάποιος ἄνθρωπος ἦταν νοικοκύρης, ὁ ὁποῖος φύτεψε ἀμπέλι κ᾽ ἔβαλε γύρω του φράχτη καὶ ἔ­σκαψε μέσα σ᾽ αὐτὸ πατητήρι καὶ ἔχτισε πύργο, κι ἀφοῦ ἀνέθεσε τὴν καλλιέργειά του σὲ γεωργοὺς ἔφυγε σ᾽ ἄλλο μέρος (Ματθ. 21,33). Ἡ παραβολὴ αὐτὴ δὲν ἀκούγεται συχνά· εὐ­καιρία λοι­πὸν τώρα νὰ τὴν προσέξουμε.
Ποιός εἶνε ὁ «ἀμπελών», καὶ ποιός εἶνε ὁ «οἰκοδε­σπότης» τοῦ ἀμπελῶνος; νά τί θὰ ἐξ­ετάσουμε σήμερα μὲ συντομία.

* * *

«Ἀμπελὼν» στὴν ἀρχή, κατὰ τὴν περίοδο τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἦταν ἡ Ἰουδαϊκὴ Συν­αγωγή, καὶ κατόπιν, τὴν περίοδο τῆς καινῆς δι­αθήκης, εἶνε ἡ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Καὶ ὁ «οἰκοδεσπότης», ὁ ἰδιοκτήτης καὶ κύρι­ος τοῦ ἀμ­πελῶνος, εἶνε ὁ Θεός, ὁ δημιουργὸς ὅλου τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτὸς ἀνάμεσα ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἔθνη διάλεξε τὸν Ἰσραήλ, τὸ Ἰουδαϊκὸ ἔθνος· κι ὅπως ἕνας ἄνθρωπος κτηματίας ἀπὸ διάφορα χέρσα ἀ­γροτεμάχια διαλέγει ἕνα ὡρισμένο κομμάτι γῆς, τὸ ἀσφαλίζει, τὸ καθαρίζει, ἀρχίζει νὰ τὸ καλλι­ερ­γῇ, φυτεύει μέσα σ᾽ αὐτὸ κλήματα καὶ σὲ λίγο καιρὸ τὸ βλέπεις καὶ μεταβάλλεται σ᾽ ἕνα ὡραῖο ἀμ­πέλι, κάπως ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς ἀ­ν­ά­μεσα ἀπὸ τὰ διάφορα ἔθνη διάλεξε τὸ Ἰουδα­ϊκὸ ἔθνος καὶ ἔδειξε γι᾿ αὐτὸ μεγάλη φρον­τίδα ὥστε, μέσα στὸν χέρσο ἀγρὸ τῆς ἀνθρωπότη­τος, νὰ τὸ ἀ­­­ναδείξῃ ἕνα πνευματικὸ καὶ θεῖο ἀμπελῶνα ποὺ θ᾽ ἀποδώσῃ πολὺ καρπό. Read more »

Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου (Ματθ. 19,16-26)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΥ ΕΦΥΛΑΞΕΣ;

«Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου» (Ματ. 19,20)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, διαβάζεται παντοῦ ἡ ἴδια εὐαγγελικὴ περικοπή. Τὰ ἴ­δια λόγια ἀκοῦνε ὅλοι οἱ ὀρθόδο­ξοι, εἴτε στὸ μητροπολι­τικὸ ναὸ Ἀθηνῶν εἴτε στὸ τελευ­ταῖο χωριό· αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Στὴν Ἑλλάδα εἶνε 8 ἑκατομμύρια ὀρθόδοξοι. Τὸ ἄκουσαν ἆραγε ὅλοι αὐτοὶ τὸ σημερι­νὸ εὐαγγέλιο; Ὄχι δυστυχῶς. Μόνο 200 – 300 χιλιάδες ἐκκλησιάζονται, ποσοστὸ 2%. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς πόσοι τὸ ἄκουσαν; Δὲν ἐν­νοῶ μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ἀκοή· ἐν­νοῶ μὲ τὴν ἀκοὴ ποὺ ἐννοεῖ ὁ Χριστὸς ὅταν λέει «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω» (Ματθ. 11,15· 13,9 κ.ἀ.). Ἐγὼ ὅ­μως, ὅταν ἀκούω τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου, ἀμφιβάλλω ἂν μέσα στὸ ναὸ ὑπάρχῃ ἕνας ποὺ νὰ τὰ ἐφαρμόσῃ.
―Μὰ τόσο ἀπαισιόδοξος εἶσαι, πάτερ; θὰ μοῦ πῆτε· τόσο δύσκολο εἶνε; Τί μᾶς λέει; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΔ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. Φύλλου 2033

Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ. 18,23-35)
20 Αὐγούστου 2017
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Συγχωρησις», η πιο ωραια λεξι!

Ἐκτάκτως, ἀγαπητοί μου, βρίσκομαι ἐδῶ καὶ θὰ κάνω μιὰ σύντομη ὁμιλία.
Ἀκούσατε τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Ἐὰν τὰ λόγια του φυτεύονταν μέσ᾽ στὴν καρδιά μας, θὰ ἤ­μα­σταν εὐτυχεῖς. Γι᾽ αὐτὸ χρειάζεται ἑρμηνεία.

* * *

Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα εἶνε μία παραβολὴ ἀ­πὸ τὶς ὡραῖες παραβολὲς ποὺ εἶπε τὸ χαριτό­βρυτο στόμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί θὰ πῇ παραβολή; Ἄλλα λέει καὶ ἄλλα ἐννοεῖ ὁ Κύριος. Ἡ παραβολὴ μοιάζει μὲ τὸ ἀ­βγό, ποὺ ἔχει τσώφλι, ἔχει καὶ περιεχόμενο· τὰ λόγια τῆς παραβολῆς εἶνε τὸ τσώφλι, καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ λόγια της κρύβονται μεγά­λα νοήματα, ἡ οὐσία τῆς πίστεώς μας.
Ἡ παραβολὴ εἶνε γνωστή. Ἕνας βασιλιᾶς τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς, λέει, εἶχε πολλοὺς δούλους, ποὺ τοὺς εἶχε ἀναθέσει διάφορες ἐργα­σί­ες, γιὰ τὶς ὁποῖες εἶχαν τὸ δικαίωμα νὰ παίρ­νουν ἀπὸ τὸ ταμεῖο του διάφορα ποσά. Νόμισαν ὅμως, ὅτι ποτέ δὲν θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὴ διαχείρισί τους. Ἀλλὰ μιὰ μέρα ὁ βασιλιᾶς ἀποφάσισε νὰ λογαριαστῇ μαζί τους. Καὶ γιὰ τὸν πρῶτο δοῦλο, ποὺ παρουσιάστηκε μπροστά του, ὁ λογαριασμὸς ἔδειξε, ὅτι χρωστάει στὸ βα­σιλιᾶ «μύρια τάλαντα» (Ματθ. 18,24).
Τί θὰ πῇ τάλαντο; Τὸ τάλαντο στὴν ἀρχαία ἐ­ποχὴ ἰσοδυναμοῦσε μὲ ἕξι χιλιάδες (6.000) χρυσᾶ νομίσματα, ἦταν δηλαδὴ ἴσο μὲ ἑξήν­τα ἑκατομμύρια (60.000.000). Καὶ τὰ «μύρια» (=10.000) τάλαντα, ἐὰν πολλαπλασιάσουμε τὰ ἑξήντα ἑκατομμύρια ἐπὶ χίλια, θὰ δοῦμε ὅτι ἰ­σοῦνται μὲ ἕνα ἰλιγγιῶδες ποσό, ἑξήντα τρισ­­ε­κατομμύρια! ἀριθμὸς ἀσύλληπτος, ὅσο εἶνε ὁ προϋπολογισμὸς ἑνὸς μεγάλου κράτους. Τόσα πολλὰ χρωστοῦσε αὐτὸς ὁ δοῦλος.
Ὁ βασιλιᾶς τὸν κάλεσε νὰ τὰ ἐπιστρέψῃ, μὰ αὐτὸς δὲν εἶχε οὔτε πεντάρα στὴν τσέπη, καὶ διέταξε νὰ τὸν ῥίξουν στὴ φυλακή, ἕως ὅτου ἀποδώσῃ ὅ,τι ὀφείλει. Αὐτὸς ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ βασιλιᾶ ζητώντας ἀναβολὴ τῆς τιμωρί­ας καὶ προθεσμία νὰ ἐξοφλήσῃ. Καὶ τότε ὁ βασιλιᾶς, καλοκάγαθος ὅπως ἦταν, τὸν λυπή­θηκε καὶ δὲν τοῦ ἔ­δωσε ἀναβολή, ὅπως ζητοῦ­σε, ἀλλὰ τοῦ χάρισε ὅλο τὸ χρέος! Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΔ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. Φύλλου 2031

Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23)
13 Αὐγούστου 2017
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

ΤA ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

«Φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε» (Ματθ. 17,17)

Ἕνας δυστυχής, πολὺ δυστυχής, ἀγαπητοί μου, ποὺ ὁ πόνος του ἦταν μεγάλος, ἔρχεται καὶ πέφτει στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν παρακαλεῖ. Μὰ τί ἔχει; μήπως εἶνε φτωχὸς ζητιάνος, μήπως εἶνε ἄνεργος, μήπως εἶ­νε ἄρ­ρωστος αὐτὸς προσωπικά; Οὔτε ζητιάνος οὔ­τε ἄνεργος οὔτε προσωπι­κὰ ἄρρω­στος εἶνε, κι ὅ­μως γονατίζει μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ ζητᾷ βοήθεια, γιατὶ τοῦ συνέβη μεγάλη συμφορά.
Ποιά ἡ συμφορά; Τὸ παιδί του ἦταν ἄρρωστο. Ἄρρωστο; δὲ λέμε τίποτα. Μακάρι νὰ ἦ­ταν ἄρρωστο, νὰ εἶχε φθίσι ἢ καρκίνο ἢ ἄλλη ἀ­σθένεια. Εἶχε κάτι χειρότερο, μιὰ περίεργη ἀ­σθένεια· εἶχε δαι­μονοπληξία. Ὅπως ὑπάρχει ἠ­λεκτροπληξία, ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πάθῃ –Θεὸς φυλάξοι– δαιμονοπληξία, ποὺ εἶ­νε κάτι χειρό­τερο ἀπὸ τὴν ἠλεκτροπληξία.
–Μὰ κάτι περίεργα πράγματα λὲς σήμερα.
Καὶ ὅμως εἶνε πραγματικά. Οἱ ἄνθρωποι τρέ­μουν ν᾿ ἀγγίξουν ἠλεκτροφόρα σύρματα, ἀλλὰ δὲν φοβοῦνται τὸ κακὸ ποὺ λέγεται δαιμο­νοπλη­ξία. Τὸ παιδὶ αὐτὸ προτιμό­τερο νὰ ἄγ­γι­ζε ἠλεκτροφόρο σύρμα παρὰ ποὺ ἄγγιξε τὸ πονη­ρὸ πνεῦμα κ᾽ ἔγινε δαιμονόπληκτο, δαιμονιζόμενο.
Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενος; Ὅτι δηλαδὴ τὸ πο­νηρὸ πνεῦμα μπῆκε μέσα στὴ σκέψι, στὴν καρ­διά, στὸ συναίσθημά του, σὲ ὅ­λο τὸν ψυχο­σωμα­τικό του ὀργανισμό, κι ἀπὸ τότε τὸ λο­γικό του δὲν λειτουργοῦ­σε· ἦταν σὰν ἄ­λογο ποὺ σπάει τὸ χα­λινάρι καὶ ἀ­χαλίνωτο πέφτει στὸ γκρεμό. Κι ὅταν τό ᾽πιανε ἡ κρίσι, ἦ­ταν ἀξιοθρή­νητο· σὰν τὸ ψάρι ποὺ σπαρταράει ἔξω ἀπ᾽ τὴ θάλασ­σα, ἔτσι σπαρταροῦσε κι αὐτό. Ἔβγαζε ἀ­φροὺς ἀ­πὸ τὸ στό­μα, ἔπεφτε στὸ νερὸ ἢ στὴ φωτιά.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ παιδὶ λοιπὸν ἦρθε ὁ πατέρας στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσε.
Read more »

Κυρ. Πατ. Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)
16 Ἰουλίου 2017
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΘΕΙΑ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

«Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται» (Ματθ. 5,18)

Νομοθέτες, ἀγαπητοί μου, εἶδε πολλοὺς ὁ κόσμος. Ὁ Δράκων, ὁ Σόλων, ὁ Λυκοῦρ γος, ὁ Νουμᾶς, ὁ Πομπήιος, ὁ Ἰουστινιανὸς εἶνε ἀπὸ τοὺς πιὸ γνωστούς.
Παρ᾽ ὅλο, βλέπετε, ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν νὰ εἶνε ἐλεύθεροι καὶ δυσανασχετοῦν ὅταν κάποιος ἐπιχειρῇ νὰ τοὺς ἐπιβάλῃ περιορισμὸ τῆς ἐλευθερίας τους, ἐν τούτοις παρατηροῦμε ὅτι οἱ ἴδιοι ἀνέχονται ἢ καὶ ἀναζητοῦν τὸ νομοθέτη, κάποιον δηλαδὴ ποὺ ἔ χει τὴν ἱκανότητα νὰ ὁρίζῃ μέτρα καὶ νὰ θέτῃ ὅρια στὴν ἐλευθερία τους, νὰ θεσπίζῃ νόμους· καὶ πειθαρχοῦν σ᾽ αὐτόν.
Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό; Τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἀνάγκη τῆς συμβιώσεως μέσα σὲ μιὰ κοινωνία. Πράγματι, ἐὰν δὲν τεθοῦν φραγμοὶ καὶ ὅρια, δὲν εἶνε δυνατὴ ἡ συμβίωσις, ὅπως καὶ στὰ ὀ χήματα ἡ ἀσφαλὴς κίνησις ἐὰν οἱ ὁδηγοὶ δὲν πειθαρχοῦν στοὺς κανονισμοὺς τῆς τροχαίας. Γιὰ νὰ συμβιώσουν οἱ ἄνθρωποι, πρέπει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνὸς νὰ σταματᾷ ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἄλλου, ὥσ­τε ν᾽ ἀποφεύγωνται οἱ συγκρούσεις. Ἔχει καὶ ὁ ἄλλος δικαίωμα νὰ ζήσῃ καὶ νὰ κινηθῇ. Διαφορετικά, ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει κοινωνία· «ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸ συν άνθρωπό του γίνεται λύκος» καὶ ἡ κοινωνία μεταβάλλεται σὲ ζούγκλα ἀγρίων θηρίων. Ἔτσι λοιπὸν ἐξηγεῖται πῶς ἀναδείχθηκαν ὄχι μόνο αὐτοὶ ποὺ ἀναφέραμε ἀλλὰ καὶ τόσοι ἄλλοι φημισμένοι νομοθέτες, ὅπως ὁ Χαμμουραμπὶ κ.λπ., σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι.
Μὲ τοὺς νόμους τους οἱ νομοθέτες αὐτοί, παλαιοὶ καὶ νέοι, ἐπιδίωκαν νὰ ῥυθμίσουν τὰ διάφορα ζητήματα τῆς κοινωνίας, νὰ κάνουν ὅ σο τὸ δυνατὸν πιὸ ἁρμονικὲς τὶς σχέσεις τῶν κοινωνικῶν τάξεων μεταξύ τους, νὰ ἐπιβάλουν τὴ δικαιοσύνη, τὴν τάξι καὶ τὴν πειθαρχία· γιατὶ χωρὶς αὐτὲς τὰ ἔθνη καὶ οἱ κοινωνίες δὲν μποροῦν νὰ εὐημερήσουν. Πολλοὶ οἱ νομοθέτες, πολλὲς καὶ διάφορες οἱ νομοθε σίες, περισσότερο ἢ λιγώτερο ἐπιτυχημένες, ἀφοῦ ὅλες εἶνε ἀνθρώπινες.
Παραπάνω ὅμως ἀπ᾽ ὅλες τὶς νομοθεσίες τοῦ κόσμου διακρίνεται, αἰῶνες τώρα, μία νομοθεσία ποὺ χαρακτηρίζεται γιὰ τὴν ἄφθαστη τελειότητά της· καὶ αὐτὴ εἶνε ἡ νομοθεσία τοῦ Χριστοῦ. Τὴν τελειότητά της ἔχουν θαυμάσει οἱ σοφοὶ καὶ νομομαθεῖς, ποὺ τὴ μελετοῦν καὶ τὴ συγκρίνουν μὲ τὶς ἀνθρώπινες νομοθεσίες. Τὴν τελειότητά της πιστοποιεῖ καὶ ἡ ἱστορία μὲ ἄπειρα παραδείγματα, ὅπου φαίνεται στὴν πρᾶξι ἡ ἀποτελεσματικότητά της. Τὴν τελειότητά της βεβαιώνει πρὸ παντὸς ὁ Κύριος, ὅταν λέῃ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο· «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται» (Ματθ. 5,18). Τὸ κῦρος καὶ ἡ ἰσχὺς τοῦ νόμου τοῦ Κυρίου θὰ μείνῃ ἀκλόνητο καὶ ἀκατάλυτο. Read more »