Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1906

Τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ
Κυριακὴ 18 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

«Λουκας ο αγαπητος»

«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός» (Κολ. 4,14)

Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός». Ἔτσι, ἀγαπη­τοί μου, ὀνομάζει ὁ κορυφαῖος τῶν ἀ­ποστόλων, ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, τὸν ἅγιο τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε σήμερα τὴν ἱ­ερὰ μνήμη. «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός» (Κολ. 4,14). Γιὰ τὸν Λουκᾶ, τὸν ἀγαπητὸ στὸν ἀπόστο­λο Παῦλο ἰατρό, θὰ ποῦμε λίγες λέξεις.

* * *

Τί ἦταν ὁ Λουκᾶς; Πρὶν γνωρίσῃ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἦταν εἰδωλολάτρης. Ἕλληνας στὴν κα­ταγωγή, γεννήθηκε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κέντρα τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνισμοῦ, στὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας. Κατὰ τὴν κοινωνικὴ κα­τάστασι τῶν γονέων του εἶχε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ σπουδάσῃ καὶ νὰ σταδιοδρομήσῃ λαμπρά. Ἦταν φιλομαθής καὶ γνώριζε γλῶσσες. Σπούδασε τὴν ἰατρικὴ καὶ περιώδευσε πολλὰ μέρη ἔχοντας ἔφεσι γιὰ τὴ γνῶσι.
Μετὰ τὶς σπουδές του ἐξήσκησε τὸ ἐ­πάγγελμα τοῦ ἰατροῦ σὲ διάφορες πόλεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως στὴν Τρωάδα, στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας καὶ στὴν Θήβα.
Πῶς ἔγινε Χριστιανός; Ἄκουσε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ἀετὸ τοῦ πνεύματος ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου συγκλόνισε τὸν ἐπιστήμονα αὐτόν. Πίστε­ψε ἀκραδάντως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ βαπτί­στηκε.
Ὁ Λουκᾶς δὲν ἔγινε ἁ­πλῶς Χριστιανός· ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔγινε ἀκόλουθος τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου παντοῦ στὶς περιοδεῖες του.
Τὸν ἀκολούθησε τὶς ἡμέρες τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς, τὸν ἀκολούθησε καὶ τὶς ἡμέρες τῆς λύπης καὶ τῶν ἀ­ναστεναγμῶν. Τὸν ἀ­κολούθησε μέχρι τὴ ῾Ρώμη ἀκόμη καὶ ὅταν φυ­λακίστηκε. Ἔμεινε κοντά του καὶ ὅταν οἱ πάν­τες τὸν ἐγκατέλειψαν. Ὅ­πως τὸ Χριστὸ ἔτσι καὶ τὸν ἀ­πόστολο Παῦ­λο, ὅταν ἔφτανε ἡ ὥρα νὰ ὁδηγη­θῇ στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως, τὸν ἐγ­κατέλει­ψαν ὅλοι. Ἕνας μόνο ἔ­μεινε κοντά του σὰν φύκακας ἄγγελος, ὁ Λου­κᾶς. «Λουκᾶς ἐ­στι μόνος μετ᾽ ἐμοῦ», λέει (Β΄ Τιμ. 4,11).
Μετὰ τὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ διδασκάλου του ὁ Λουκᾶς συνέχισε τὶς περιοδεῖες. Ἔ­φθασε καὶ στὴν ἑλληνικὴ πόλι τῶν Θηβῶν, ὅ­που καὶ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή. Τὰ δὲ ἱερὰ λείψανά του μεταφέρθηκαν ἀργότερα στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἀ­πετέθησαν στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὅ­ταν ὅμως οἱ σταυροφόροι, τὰ ὄρ­γανα τοῦ ἀντιχρίστου πάπα, κατέλαβαν στὴν Πόλι, μεταξὺ τῶν ἄλλων ποὺ ἐσύλησαν ἦταν καὶ τὰ λείψανα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ καὶ τὰ μετέφεραν στὴν Ἰταλία.

* * *

Ἀλλὰ ὁ Λουκᾶς δὲν εἶνε γνωστὸς μόνο ὡς ἀ­κόλουθος τοῦ ἀποστόλου Παύλου· εἶνε γνωστὸς καὶ γιὰ τὰ συγγράμματά του. Εἶνε κορυφαῖος συγγραφεύς, ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη. Εἶνε συγγραφεὺς θεόπνευστος.
Ἔγραψε τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴ γλαφυρότητά του, γραμμένο στὴν ὡραία ἑλληνικὴ γλῶσσα.
Τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ χαρακτηρίσθηκε ὡς τὸ εὐ­αγγέλιο τῶν ἁμαρτωλῶν. Ὅταν κανεὶς τὸ ἀ­­­νοίγει, βλέπει στὶς σελίδες του νὰ πνέῃ ἡ αὔ­ρα τοῦ οὐρανοῦ, τὸ ἔλεος καὶ ἡ συμπάθεια. Χαρακτηρίσθηκε ἀκόμη ὡς εὐαγγέλιο τῶν προσ­ευχῶν. Διαβάζοντάς το ἀκοῦς προσ­ευχές. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1613

Τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Θωμᾶ
6 Ὀκτωβρίου

Φαρμακα για απιστους και φιλαργυρους

«Και απεκριθη Θωμας και ειπεν αυτω· Ο Κυριος μου και ο Θεος μου» (Ἰω. 20,28)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ὁ ἀπόστο­λος Θωμᾶς. Οἱ ἀπόστολοι εἶνε οἱ εὐεργέτες τοῦ κόσμου. Ἂν δὲν κήρυτταν ἐκεῖνοι, ἐ­μεῖς δὲν θὰ ἤμασταν Χριστιανοί· θὰ ἤμασταν ἀκόμη εἰδωλολάτρες. Γι᾽ αὐτὸ τοὺς ὀφείλουμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη.

* * *

Σὲ κάποια παλιὰ εἰκόνα, ποὺ εἰκονίζονται ὅ­­λοι οἱ ἀπόστολοι, ὁ καθένας ζωγραφίζεται μὲ τὸ δικό του χαρακτηριστικό. Ὁ Πέτρος λ.χ. μὲ κλειδιὰ στὸ χέρι, ποὺ συμβολίζουν τὴν τὴν ἐξουσία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς σὲ ὅλους τοὺς ἀποστόλους καὶ ἱερεῖς· ὁ Παῦλος μὲ σπαθί, μὲ τὴ ῥομφαία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ· ὁ Ἰούδας μὲ τὸ πουγγί, ποὺ περιεῖχε τὰ τριάκοντα ἀργύρια. Καὶ ὁ Θω­μᾶς πῶς εἰκονίζεται; Κρατώντας ἕνα διαβήτη. Γιατί; Διότι ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ σκεπτικοὺς καὶ ρεαλιστὰς χαρακτῆρες. Δὲν ἦταν ἐνθουσι­ώδης τύπος, ἄνθρωπος ποὺ μπορεῖ εὔκολα νὰ πιστέψῃ. Τὰ μετροῦσε ὅλα μὲ τὸ διαβήτη. Κι αὐτὸ τὸ βλέπουμε τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Read more »

ΣΤPATHΓΟΣ ΑΓIOΣ (ΕΥΣTAΘIOΣ O ΠΛΑΚΙΔΑΣ)

Read more »

ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΚΟΡΕΣ

Οι μαρτυρες Σοφια, Πιστις, Ελπιδα, Αγαπη)

(Συνέχεια της ομιλίας)

TI ΕΣΤΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

…Tαῦτα, ἀγαπητά μου πνευματικὰ τέκνα.
Πιστεύετε, εἰς τὸν αἰῶνα τῆς ἀπιστίας. Ἐλπίζετε, εἰς τὸν αἰῶνα τῆς ἀπελπισίας. Ἀγαπᾶτε εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ μίσους. Κρατῆστε προπαντὸς τὴν ἀγάπη, ἡ ὁποία, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α΄ Κορ. 13,7), ἀλλὰ μένει αἰωνίως· ἐνῷ ἡ πίστις δὲν εἶνε αἰωνία, ἐνῷ ἡ ἐλπὶς δὲν εἶνε αἰωνία, ὅπως εἴπαμε. Διότι θὰ ᾿ρθῇ μιὰ μέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν αὐτὰ ποὺ πιστεύομεν θὰ τὰ δοῦμε μὲ τὰ μάτια μας, ὁπότε λήγει ἡ ἰσχὺς τῆς πίστεως. Καὶ θὰ ἔρθῃ μιὰ ἁγία ἡμέρα ποὺ δὲν θὰ ὁμιλοῦμε πλέον περὶ ἀρραβώνων, διότι θὰ ἔχῃ γίνει ὁ γάμος. Ὅπως περιμένει ἡ μνηστευμένη κόρη τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου της γιὰ νὰ πιστευθῇ ἡ ἀγάπη, ἔτσι καὶ ἡμεῖς περιμένουμε τὴν ἡμέραν ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν ὅσα πιστεύομε θὰ τὰ δοῦμε ὡς πραγματικότητα καὶ ὅσα ἐλπίζομε θὰ μᾶς τὰ δώσῃ πλουσίως ὁ Κύριος. Ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπίς, ἀρεταὶ οὐσιώδεις καὶ μεγάλες, ἀναγκαῖες γιὰ τὴν ζωὴν αὐτή, τότε θὰ παύσουν πλέον νὰ ὑφίστανται. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη οὐδέποτε θὰ ἐκλείψῃ· θὰ ἰσχύῃ καὶ στὸν παράδεισο.
Διότι τί ἐστι παράδεισος; Read more »

Ἡ ὁμιλία εἶνε τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου και εἶνε σύνθεσις δύο κηρυγμάτων μὲ ἴδιο θέμα. Ἔγινε στὴν ἐτησία ἑορτὴ τοῦ ἱ. ναϊδρίου τῆς Ἁγίας Σοφίας τοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Ἀδελφότητος «Ἀγάπη» στὴν Φλώρινα· α΄) στὶς 17-9-1970 μὲ θέμα «Αἱ τρεῖς θυγατέρες», καὶ β΄) στὶς 16-9-1993 μὲ θέμα «Ἡ μήτηρ καὶ αἱ τρεῖς θυγατέρες».

Μανα με τρεις κορες

(Οἱ μάρτυρες Σοφία, Πίστις, Ἐλπίς, Ἀγάπη)

H Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἔχει ὁρίσει ἑορτές. Τί εἶνε αὐτὲς οἱ ἑορτές;
Λέει κάποιος σοφὸς τὸ ἑξῆς. Ἐὰν ὑποθέσουμε, ὅτι εὑρίσκετο ἕνας καὶ μόνο ἄνθρωπος στὸν κόσμο νὰ ἐφαρμόσῃ τὸ Εὐαγγέλιο, ἔφτανε αὐτὸς ὁ ἕνας ν᾿ ἀποδείξῃ, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ἐφαρμόζεται. Γιατὶ τώρα πολλοὶ λένε· «Δὲν γίνονται αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο…». Ἀλλ᾿ αὐτὸ δὲν εἶνε ἀληθές. Ἔχομε στὴν Ἐκκλησία μας ὄχι ἕναν καὶ δύο μόνο, ἀλλὰ μυριάδες ἀνθρώπους ποὺ τὸ ἐφήρμοσαν. Ἐφαρμόζεται λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο· καὶ εἰς πάσας τὰς ἐποχάς, παλαιοτέρας καὶ νεωτέρας, ἔχουν ἀναδειχθῆ καὶ ἀναδεικνύονται ἅγιοι. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία μας κάθε μέρα προβάλλει καὶ ἕναν καὶ δύο καὶ περισσοτέρους ἁγίους. Τοὺς προβάλλει ὡς παραδείγματα καὶ ὡς ὑποδείγματα. Ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι, μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ ὁ κάθε Χριστιανός, εἰς ὁποιονδήποτε αἰῶνα καὶ ἂν ζῇ.
Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τοὺς ἁγίους ὡς πρότυπα. Ξέρετε τί θὰ πῇ πρότυπα; Ὁ κάθε ἅγιος φωνάζει μὲ τὴ ζωή του τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 11,1). Διότι τὸ κορυφαῖο πρότυπο ὅλων μας εἶνε ἕνα· ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ μαθητὴς ἑνὸς ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας ἔγραψε γι᾿ αὐτὸν στὰ ῥωσικὰ ἕνα σπουδαῖο βιβλίο ποὺ ἔχει μεταφραστῆ καὶ στὰ ἑλληνικά (εἶνε τὸ βιβλίο «Ὁ γέρων Σιλουανός». Ποιός ἀπὸ σᾶς τὸ διάβασε; Εἶνε σπουδαῖο βιβλίο). Ὁ ἴδιος συγγραφεὺς ἔγραψε κ᾿ ἕνα ἄλλο ἔργο, τὸ βιβλίο «Ἡ ζωή Του ζωή μου». Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, νὰ εἶνε ζωή μας. Ἆραγε αὐτὸ ἐφαρμόζομε κ’ ἐμεῖς;… Τ᾿ ἀντίθετα κάνουμε δυστυχῶς. Ἀλλ᾿ ἂς μὴν ἐπεκταθοῦμε πολύ.

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΑΓΙΩΝ

Στὶς 17 Σεπτεμβρίου ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ πανηγυρίζει τὴ μνήμη τεσσάρων ἁγίων μαρτύρων γυναικῶν· τῆς ἁγίας Σοφίας καὶ τῶν τριῶν θυγατέρων της, τῆς Πίστεως τῆς Ἐλπίδος καὶ τῆς Ἀγάπης.
Ἡ ἁγία Σοφία, κατὰ τὸ συναξάριο, γεννήθηκε σὲ μία μεγάλη πόλι τῆς Ἰταλίας. Ἔζησε δὲ σὲ μιὰ ἐποχὴ διωγμῶν· διωγμῶν πού, ὅπως εἶνε γνωστό, διήρκεσαν τρεῖς ὁλοκλήρους αἰῶνας.
Tὴν ἐποχὴ ἐκείνη δὲν ἦταν εὔκολο πρᾶγμα νὰ εἶνε κανεὶς Χριστιανός. Τώρα, ἔτσι ὅπως κατήντησε, τὸ νὰ λέγεσαι Χριστιανὸς εἶνε τὸ εὐκολώτερο πρᾶγμα. Δὲν στοιχίζει οὔτε ἕνα λεπτό. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐστοίχιζε πολλά. Ἐστοίχιζε τὶς θέσεις, τὰ ἀξιώματα, τὰ χρήματα καὶ τὴ ζωὴ ἀκόμα. Ἑκατομμύρια θυσιάστηκαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μ᾿ αὐτὸ τὸ ἡρωϊκὸ πνεῦμα ἔζησε ἡ ἁγία Σοφία, καὶ ἀνέθρεψε τὶς τρεῖς θυγατέρες της μὲ τὰ αἰσθήματα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Χριστό. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1856

Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ
14 Σεπτεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ὁ τίμιος σταυρός! Εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἄ­ξι­ος κάθε τιμῆς, εὐλαβείας καὶ προσκυνή­σεως γιὰ τὸν Κύριο ποὺ σταυρώθηκε ἐπάνω σ᾽ αὐτόν. Καὶ πῶς ὄχι; Ὁ σταυρός, ἡ θυσία τοῦ Θεανθρώπου ἐπάνω σ᾽ αὐτόν, εἶνε τὸ μέσο τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ σταυρὸς εἶνε ἡ ἀήττητη σημαία τοῦ Ναζωραίου, τὸ ἱερώτερο σύμβολο τῆς πίστεώς μας.
Ὁ σταυρὸς εἶνε τὸ διακριτικὸ γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν. Ὅ­πως οἱ βοσκοὶ ἔχουν συνήθεια στὰ δικά τους πρόβατα νὰ βάζουν ἕνα σημάδι, γιὰ νὰ τὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τὰ ξένα, ἔτσι καὶ ὁ δικός μας βοσκός, «ὁ ποιμὴν ὁ καλός» (Ἰω. 10,11,14), ὁ Κύρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στὰ δικά του λογι­κὰ πρόβατα, ἐκείνους δηλαδὴ ποὺ ἐξαγό­ρασε μὲ τὸ αἷμα του ἀπὸ τὶς ἀγορὲς τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τῆς ἀπιστίας, τοὺς σφραγίζει, γιὰ νὰ διακρίνωνται ἀπὸ τοὺς ἀπίστους. Τοὺς σφραγίζει – πότε; κατὰ τὴν ἱ­ερὰ ὥρα τοῦ βαπτίσματος. Ὁ ἱερεὺς κάνει τὸ σημεῖο τοῦ σταυ­ροῦ καὶ σφρα­γίζει τὸν βαπτιζόμενο στὸ μέτω­πο, στὸ στῆθος, στὸ στόμα, στὴ μύτη, στὰ αὐ­τιά, στὰ χέρια, στὰ πόδια, στὰ πέλματα· σφρα­­γίζει ὁλόκληρο τὸν ἄν­θρωπο ἀπὸ τὴν κορυφὴ μέχρι τὰ νύχια. Ὁ σταυρὸς σφραγίδα σὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις. Ἀπὸ τότε ὁ βαπτιζόμενος δὲν ἀ­νήκει στὸν ἑαυτό του, οὔτε στὸν κόσμο, οὔτε στὸν ἑωσφόρο τὸν κοσμοκράτορα· ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Κύριο. Εἶναι κτῆμα του, πρόβατο τῆς ἁγίας ποίμνης του.
Φέρει ἐπάνω του τὴ σφραγῖδα του. Ποιός μπορεῖ νὰ τοῦ κάνῃ κακό; Μπορεῖ κι αὐτὸς νὰ λέῃ τὸ λόγο τοῦ ψαλμῳδοῦ «Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει· εἰς τόπον χλόης ἐ­κεῖ μὲ κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσε­ως ἐξέθρεψέ με, τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν» (Ψαλμ. 221-3). Χριστιανέ, τὸ σκέφτηκες; τί τιμὴ νὰ εἶ­σαι πρόβατο τοῦ Χριστοῦ σφραγι­σμένο! Ἀλλὰ καὶ τί ἀσφάλεια! Λένε, ὅτι ὑπῆρ­χε ἕνα ὡραῖο ἐ­λάφι ποὺ ἔφερε πάνω του μιὰ πινακίδα μὲ τὶς λέξεις «Εἶμαι τοῦ Καίσαρος» καὶ κανένας κυνηγὸς δὲν τολμοῦσε νὰ τὸ πει­ράξῃ· καὶ ὁ Χριστιανὸς φέρει τὴ σφραγῖδα τοῦ Λυτρωτοῦ, τὸ σημεῖο τοῦ τιμίου σταυροῦ, καὶ ὅταν «περιπα­τῇ ἀξίως τῆς κλήσεως» (Ἐφ. 4,1), διατελεῖ ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κυρίου καὶ κανείς δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ κάνῃ κακό, ἐὰν δὲν ἐπιτρέψῃ Ἐκεῖ­νος. Ἡ Παρακλητικὴ ψάλλει κατανυκτικά· «Ἔδωκας σημείωσιν τοῖς φοβουμένοις σε, Κύριε, τὸν σταυ­ρόν σου τὸν τίμιον…» (ἦχ. Δ΄, Τετ. πρ., ἀπόστ. αἴν.). Ὁ σταυρὸς εἶνε ἡ βασιλικὴ σφραγίδα τῶν Χριστιανῶν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2322

Ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Εν τουτῳ νικα»

«Ἐν τούτῳ νίκα»! Αὐτὴ τὴ φράσι, ἀγαπητοί μου, εἶ­δε στὸν οὐρανὸ μέρα – μεση­μέρι ὁ Μέγας Κωνσταντῖ­νος, ὁ πρῶ­τος Χριστι­ανὸς βασιλεύς, γραμμένη μὲ ἀστέρια ἐπάνω ἀπὸ τὸν φωτεινὸ σταυρό, ποὺ ἔλαμ­πε σὰν τὸν ἥλιο, μεγάλος ἔκπαγλος θαυμαστός. Λίγο – πολὺ ἡ ἱστορία τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶνε γνωστή, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ συνδέεται μὲ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ ἀξίζει νὰ τὴν ὑπενθυμίσουμε.
Ἐξεστράτευε κατὰ τοῦ Μαξεντίου, φοβεροῦ ἐχθροῦ τῶν Χριστιανῶν ποὺ βασίλευε τό­τε στὴ ῾Ρώμη. Τὸ δικό του στράτευμα μπρο­στὰ στὸν πολυάριθμο στρατὸ τοῦ ἀντιπάλου του ἦ­ταν μικρό. Read more »

Τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μάμαντος
2 Σεπτεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Για την αγαπη του Χριστου

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;…» (Ῥωμ. 8,35)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἐὰν ὑπάρχῃ κάτι ἄξιο θαυμασμοῦ, αὐτὸ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Οὐρανὸς εἶνε ἡ Ἐκκλησία, πνευματικὸς οὐ­ρανός, ἀνώτερος ἀπὸ τὸν φυσικὸ οὐρανό. «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. 18,1). Ἀλλ᾿ ἀσυγκρίτως περισσότερο δοξάζει τὸ Θεὸ ἡ Ἐκκλησία του, ἡ ὁποία στὰ ἱερὰ βιβλία ὀνομάζεται «οὐρανὸς πολύφωτος» (κοντ. 13ης Σεπτ.). Πολλὲς ὁμοιότητες ἔχει ὁ ἕνας οὐρανὸς μὲ τὸν ἄλλο. Στὸν φυσικὸ οὐρανὸ ὑπάρχει ὁ ἥ­λιος, ἡ σελήνη, τὰ δισεκατομμύρια ἀστέρια· ἀλ­­λὰ καὶ στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας μας ὑ­πάρχει ἥλιος ἄδυτος, ὁ Χριστός· ὑπάρχει σελήνη – πανσέληνος, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος· ὑ­πάρχουν ἀστέρια ποὺ λάμπουν, οἱ ἅγιοι (μάρτυρες, ὁμολογηταί, ἀσκηταί, διδάσκαλοι καὶ πατέρες)· λάμπουν τώρα μὲ τὸν βίο, τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματά τους, καὶ τὴν ἡμέρα ἐ­κείνη «ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν» (Ματθ. 13,43).
Ἂν ἀνοίξουμε σήμερα 2 Σεπτεμβρίου τὸ μη­ναῖο τῆς Ἐκκλησίας –παλαιὰ εὕρισκες στὰ σπί­τια ὡραῖα ἐκκλησιαστικὰ βιβλία, Ὡρολόγια καὶ Μηναῖα, δὲν ὑπῆρχαν τότε τηλεοράσεις καὶ ῥα­διόφωνα–, ἀνοίγοντας λοιπὸν σήμερα τὸ μηναῖο τί θὰ δοῦμε; Λάμπουν σὰν ἀστέρια εἴκοσι περίπου ἅγιοι. Ἀπ᾿ ὅλους αὐτοὺς ἕνας ἔχει ὄνομα σπάνιο, λέγεται Μάμας, ἅγιος Μάμας. Ὑπάρχει κανένα ἀγοράκι νὰ ὀνομάζεται ἔτσι; Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιός ἦταν ὁ ἅγιος αὐτός. Read more »

ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ἑβρ. 9, 1-7

Χωρις ναους;

«Εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν
δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς» (Ἑβρ. 9, 6-7)

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, δὲν ὑπάρχει λαὸς ἄθρησκος. Καὶ σʼ αὐτὰ ἀκόμη τὰ κράτη ποὺ ἔχουν κηρύξει ἀθεΐα καὶ καταδιώκουν τὴ θρησκεία, ναί, καὶ σʼ αὐτὰ ἀκόμη ὑπάρχει λαὸς ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ καὶ ἐκδηλώνει τὰ θρησκευτικά του αἰσθήματα λατρεύοντας τὸ Θεὸ σὲ μέρη ποὺ δὲν φτάνει ἡ ἀστυνομικὴ παρακολούθησις.

* * *

Ὅλοι οἱ λαοὶ τοῦ κόσμου θρησκεύουν, ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγώτερο. Ἀλλʼ ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς ὑπάρχει κιʼ ἕνας, ποὺ ἦταν λαὸς πέρα γιὰ πέρα θρησκευτικός. Ὁ λαὸς αὐτὸς εἶνε ὁ ἑβραϊκός. Αὐτὸς εἶχε τὸ προνόμιο νὰ πιστεύη στὸν ἀληθινὸ Θεό. Αὐτὸς εἶχε διοργανώσει τὴν ἀτομική, τὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν ἐθνικὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἀποτελοῦσε κράτος θεοκρατικό. Ὁ Θεὸς βασίλευε ἀνάμεσα στὸ λαό. Καὶ τὸ Θεὸ λατρεύανε ὄχι μόνο τὸ Σάββατρο, ἀλλʼ ὅλες τὶς μέρες, προσφέροντας θυσίες. Ποῦ λατρεύανε τὸ Θεό; Ὅταν ἦταν σκλάβοι στοὺς Αἰγυπτίους, οἱ τύραννοί τους δὲν τοὺς ἄφηναν νὰ χτίσουν δικό τους ναὸ καὶ νὰ λατρεύουν τὸ Θεό. Τὸ Θεὸ τὸν λατρεύανε τότε μέσʼ στὰ σπίτια τους καὶ στὶς καρδιές τους. Ἀλλʼ ὅταν ὁ Θεὸς μὲ τὸ Μωυσῆ τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπʼ τὴν αἰγυπτιακὴ τυραννία, οἱ Ἑβραῖοι ξεκίνησαν γιὰ τὴν ἀγαπημένη τους πατρίδα. Ἐλεύθεροι πλέον τότε λατρεύανε τὸ Θεό. Ποῦ; Ὑποχρεωμένοι κάθε μέρα νὰ βαδίζουν, δὲν μποροῦσαν νὰ χτίσουν ναό. Ὁ Θεὸς τότε τοὺς διέταξε νὰ κάμουν ἕνα ναὸ κινητό, ποὺ μποροῦσαν νὰ τὸν λύνουν καὶ νὰ τὸν στήνουν ὅπου ἤθελαν. Καὶ τὸν ἔκαμαν. Κατασκευάστηκε ὁ ναὸς ἀπὸ σανίδες, δέρματα ζώων καὶ πολυτελῆ ὑφάσματα. Ὁ ναὸς αὐτὸς ὠνομαζόταν Σκηνή.
Ἀλλὰ τί σκηνή! Read more »

Περίοδος Δ΄- Ἔτος ΙΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 724

Τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Δευτέρα 24 Αὐγούστου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Ο αγιος Κοσμας απεναντι των απιστων

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔζησε, ἀγαπητοί μου, σὲ ἐποχὴ δύσκολη. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ἐπεκταθῆ· ἡ σημαία τους ἔφτανε ἀπ᾿ τὴ Βιέννη ὣς τὸ Νεῖλο, κι ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη ὣς τὸ Ἀλγέρι. Ἦταν μιὰ ἰσχυρὴ αὐτοκρατορία, ποὺ τὴν ἔτρεμαν μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ἰδίως στὴν Ἀλβανία τόσο εἶχαν ἐπιβληθῆ, ὥστε ἀπὸ τὶς 600 χιλιάδες Χριστιανοὺς εἶχαν μείνει μόνο 50 χιλιάδες. Κι αὐτοὶ θὰ ἔσβηναν καὶ θὰ γίνον­ταν Τοῦρκοι, ἂν δὲν παρουσιαζόταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς.
Κήρυττε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἀλλ᾿ ἀπέναντί του δὲν εἶχε μόνο Χριστιανούς, εἶχε καὶ ἄλ­λους. Πήγαιναν καὶ ὡς κατάσκοποι, γιὰ νὰ πιάσουν κάποια λέξι ἀπὸ τὰ κηρύγματά του καὶ νὰ τὸν κατηγορήσουν στοὺς πασᾶδες.
Ἐκεῖνος πρόσεχε. Καὶ ἔσπερνε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ αὐ­τῶν ἀκόμη τῶν Τούρκων. Ἄλλοι μὲν ἀπὸ αὐ­τοὺς τὸν μισοῦσαν, ἄλλοι πάλι τὸν ἄκουγαν ἀπὸ περιέργεια –ἔβλεπες μέσα στὰ ἀ­κρο­ατήριά του νὰ εἶνε κι αὐτοί–, ἄλλοι ὅμως τὸν ἄκουγαν μὲ μεγάλη εὐχαρίστησι. Γιατὶ δὲν ἦ­ταν ὅλοι οἱ Τοῦρκοι κακοί· ὑπῆρχαν καὶ πολλοὶ ποὺ εἶχαν καλὴ καρδιά.
Θὰ ἀναφέρω δυὸ – τρία παραδείγματα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1521

Ἀπόδοσις Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου
23 Αὐγούστου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἐννέα ἡμέρες ἀπὸ τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου, ἡ Ἐκ­κλησία μας τελεῖ τὴν ἀ­πόδοσι τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς. Εἶνε τὰ ἐνιάμερα τῆς Παναγίας. Καὶ ἡ ἡ­μέρα αὐτή, κατὰ τὴν ὁποία ὁλοκληρώνεται ὁ ἑορτασμὸς τῆς Κοιμήσεως, μᾶς δίνει πάλι ἀ­φορμὴ νὰ τιμήσουμε τὸ πρόσωπο τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἡ Παναγία δὲν εἶνε μιὰ γυναίκα ὅπως οἱ ἄλλες. Ἑκατομμύ­ρια καὶ δισεκατομμύρια γυναῖκες γεννήθηκαν πάνω στὴ γῆ. Ἀλλ᾽ ὅπως τὸ διαμάντι διαφέρει ἀπὸ τὶς πέτρες, ἔτσι καὶ ἡ Παναγία μας διαφέρει ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἄλλες γυ­ναῖκες. Ὑπάρχουν σπουδαῖες γυναῖκες ποὺ γέν­νησαν βασιλιᾶδες, αὐτοκράτορες, στρατη­γούς, σο­φούς. Ἡ Παναγία ὅμως γέννησε ὄ­χι ἁπλῶς ἄνθρωπο, γέννησε αὐτὸν τὸν Θεό. Γι᾽ αὐτὸ δὲν λέγεται Χριστοτόκος· λέγεται Θεοτόκος.
Μὰ τί ἔκανε ἡ Παναγία, θὰ ρωτήσετε, ὥστε ὁ Θεὸς ἀ­πὸ τὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν νὰ διαλέ­ξῃ αὐτὴν νὰ γίνῃ μητέρα του; Εἶχε πολλὲς ἀρετές. Ἀλλὰ οἱ πιὸ μεγάλες ἀ­­ρετές της ἦταν δύο. Ἡ μία εἶνε ἡ ἁ­γνότης καὶ παρθενία· ἦταν κρίνο ἀμόλυν­το, «καθαρω­τέρα λαμπηδό­νων ἡλιακῶν», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας (Παρακλ. καν.), πιὸ καθαρὴ κι ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου. Καὶ ἡ ἄλλη μεγάλη ἀρετή της ἦταν ἡ ταπείνωσις· ἦταν ταπεινή.
Σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶνε ὑπερήφανοι. Βλέ­πετε καὶ τὰ μικρὰ παιδάκια; Εἶνε ἀκόμα ἀπονήρευτα, παίζουν χαρούμενα καὶ ξένοιαστα, τὰ θεωροῦμε ἀγγελούδια. Βάλτε τα ὅμως στὴ γραμμή, δέκα – εἴκοσι – τριάντα παιδάκια, καὶ ρω­τῆστε τα· Ποιό ἀπὸ σᾶς εἶνε τὸ καλύτερο παιδί;… Θὰ δῆτε, ὅτι κανένα δὲν θὰ δείξῃ κάποιο ἄλλο· τὸ καθένα θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του πιὸ καλὸ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὑπερηφανεύον­ται τὰ παιδιά, ὑπερηφανεύ­ονται οἱ μεγάλοι καὶ μάλιστα οἱ ἄντρες. Ὑπερηφανεύονται ὅμως καὶ οἱ γυναῖκες. Ἄλλες γιὰ τὴν ὀμορφιά τους, ἄλλες γιὰ τὸν ἄντρα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους, ἄλλες γιὰ τὰ παιδιά τους.
Καὶ εἶνε μικρὴ ἁμαρτία ἡ ὑπερηφάνεια; Ἂν σᾶς ρωτήσῃ κανείς, ποιά εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη ἁ­μαρτία, τί θ᾽ ἀπαντήσετε; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1854

18.8.2020 Tοῦ Ὁσιομάρτυρος Δημητρίου ἐκ Σαμαρίνης
Ὁμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Οσιομαρτυρος Δημητριου εκ Σαμαρινης

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, κοντὰ στοὺς ἄλ­λους ἁγίους ποὺ τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία μας, ἑ­ορτάζει καὶ ἕνας νεομάρτυς, ὁ ὁσιο­μάρ­τυς Δη­μήτριος, ὁ ὁποῖος –κατὰ τὸν βιογράφο του Που­κεβίλλ, πρόξενο τῆς Γαλλίας στὰ Ἰωάν­νινα καὶ αὐτόπτη μάρτυρα– ἦταν μοναχὸς τοῦ τά­γματος τοῦ ἁγίου Βασιλείου καὶ μαρτύρη­σε ἐκεῖ στὶς 18 Αὐγούστου τοῦ 1808. Ὁ ἅ­γιος αὐ­τὸς δηλαδὴ ἔζησε τὰ νεώτερα χρόνια, ὄχι «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» ποὺ λένε κάποιοι εἰρωνικά· ἔζησε καὶ μαρτύρησε δεκατρία χρόνια πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Καταγόταν ἀπὸ ἕνα ὡ­ραῖο χωριὸ τῆς Πίνδου, τὴν Σαμαρίνα.
Στὰ μέρη αὐτά, τῆς Σαμαρίνας, ἔχει γραφῆ κάποια ἱστορία. Γι᾽ αὐτό, προτοῦ νὰ σᾶς πῶ γιὰ τὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἂς ποῦμε λίγα λόγια γιὰ τὰ μέρη αὐτά. Στὴν Σαμαρίνα κατὰ τὸ ἔπος τοῦ ᾽40 τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ γενναῖες γυναῖκες τῶν χωριῶν σήκωσαν στὶς πλάτες τους τὰ πυρομα­χικὰ γιὰ τὴ μάχη τῆς Πίνδου. Γι᾽ αὐτὸ εἶπα ὅτι ἡ περι­ο­χὴ ἔχει ἱστορία. Ἂν κανεὶς ἔ­κανε τότε στρατιώτης στὴν Ἀλβανία, θὰ τὸ θυμᾶται.
Ἐκεῖ στὴ Σαμαρίνα ἡ Παναγιὰ σταμάτησε τὶς φάλαγγες τῶν Ἰταλῶν ποὺ κατέβαιναν σὰν ποτάμι πρὸς τὰ κάτω. Ἐκεῖ ἦταν ὁ Δαβάκης. Κοντὰ σὲ μιὰ ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς, ἐκεῖ δόθηκε ἡ μεγάλη μάχη καὶ ἡ Παναγιὰ σταμάτησε τοὺς ἐ­χθρούς, τοὺς ἔσπρωξε πρὸς τὰ πέρα, γιατὶ ἔτσι ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἡ παλληκαρωσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία μας, ἀλλὰ τὸ χέρι τῆς Παναγιᾶς τοὺς σταμάτησε ἐκεῖ· τὸ πι­στεύουμε, γι᾽ αὐτὸ ψάλλουμε «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 723

Κοίμησις τῆς Θεοτόκου
Του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου

Διδαγματα απο την Kοιμησι της Θεοτοκου

Ποιά διδάγματα, ἀγαπητοί μου, ἀποκομίζου­με ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως; Ὅσα θὰ σᾶς πῶ, τὰ ἀντλοῦμε ὄχι ἀπὸ τὴν Καινὴ Δι­αθήκη, ἀλλ᾿ ἀπὸ τὴν ἄλλη πηγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ἱερὰ παράδοσι. Τί λέει λοι­πὸν ἡ ἱερὰ παράδοσις γιὰ τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου;

* * *

Μετὰ τὴν ἀνάληψι τοῦ Χριστοῦ ἡ Παναγία ζοῦσε μὲ τὶς ἀναμνήσεις τοῦ μονογενοῦς Υἱ­οῦ της, καὶ εἶχε συνήθεια νὰ ἐπισκέπτεται τὸν τόπο τῆς προσευχῆς του, τὴ Γεθσημανῆ.
Πολλὲς φορὲς πῆγε ἐκεῖ. Ἀλλὰ κάποια μέρα πῆγε γιὰ τελευταία φορά. Τότε συνέβη κά­­τι ἔκτακτο. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐ­μεῖς πιστεύουμε. Στὸ πέρασμα τῆς Θεοτόκου, καὶ μάλιστα ὅταν γονάτισε νὰ προσευχη­θῇ, τὰ δέντρα ἔγειραν, λύγισαν τὶς κορυφές τους πρὸς τὰ κάτω. Σὰν νὰ ἔκαναν μετάνοια νὰ τὴν προσκυνήσουν. Καί, ὅπως στὸν Εὐαγγελισμό, ἦρθε πάλι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Κρατοῦσε κλάδο φοίνικος, σύμβολο νίκης κα­­τὰ τοῦ θανάτου. Χαιρέτισε τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ τὴν εἰδοποίησε, ὅτι σὲ λίγο φεύγει πλέον ἀπὸ τὴ γῆ γιὰ νὰ συναντήσῃ τὸν Υἱό της.
Γεμάτη ἱερὰ συγκίνησι ἡ Θεοτόκος κατέβηκε ἀπὸ τὸ λόφο τῆς Γεθσημανῆ καὶ ἦλθε στὸ φτωχικό της. Γνωρίζοντας ὅτι ἔφτασε τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς της σκούπισε, ὅπως λέει ἡ παράδοσις, καὶ εὐτρέπισε μὲ τὰ χέρια της τὸν οἰκίσκο, ἕτοιμη νὰ ὑποδεχθῇ τὸν Κύριο, ποὺ ἐρχόταν νὰ τὴν παραλάβῃ. Κάλεσε δύο γειτόνισσες, χῆρες μὲ ὀρφανά, καὶ τοὺς μοίρασε τὸν φτωχικό της ἱματισμό. Μετὰ ἀ­νήγγειλε στὸ περιβάλλον της, ὅτι σὲ τρεῖς ἡ­μέρες ἀπέρχεται ἀπὸ τὴ γῆ. Τέλος ξάπλωσε στὴν κλίνη της, σταύρωσε τὰ ἅγια χέρια της, καὶ βυθίστηκε σὲ προσευχή. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2313

Κοίμησις Θεοτόκου (Λκ. 10,38-42· 11,27-28)
Σάββατο 15 Αὐγούστου 2020
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστινου

Θεομητορικη αγνεια, ταπεινωσις, υπομονη

«Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ. 1,48)

Μεγάλη ἑορτὴ ἔχουμε σήμε­ρα, ἀγαπητοί μου. Τιμοῦμε κ᾽ ἐφέτος τὴν Κοίμησι τῆς Μητρὸς τοῦ Κυρίου μας, τῆς ἀ­ει­παρθένου Μα­ρί­ας. Ἡ Παναγία ἑλκύει πάντα τὴν εὐ­λά­βεια τῶν πι­στῶν. Καμ­μία ἁγία δὲν φτάνει τὸ ὕ­ψος της, καμ­μία βασί­λισσα δὲν τιμᾶται ὅσο ἐκείνη, καμμία γυναίκα δὲν γνώρισε τὴ δική της δόξα.
Ὄ­χι μία γενεὰ ἀλλὰ «πᾶσαι αἱ γενεαὶ» τῶν ἀν­θρώπων τὴν τιμοῦν καὶ τὴν μακαρίζουν, ὅ­πως προφήτευσε ἡ ἴδια (Λουκ. 1,48). Σὲ σπίτια καὶ σὲ ναοὺς τὴν ὕ­μνησαν οἱ πατέρες καὶ οἱ προπάτορές μας, τὴν ὑμνεῖ στὶς ἡμέρες μας ἡ δική μας γενεά, καὶ θὰ τὴν ὑμνοῦν οἱ γενεὲς ποὺ θὰ παρελάσουν στὸ μέλλον προσφέρον­τας σ᾽ αὐτὴν φόρο τιμῆς καὶ μακαρισμοῦ.
Ποῦ ὀφείλεται ἡ μεγάλη αὐτὴ δόξα τῆς Παν­αγίας; μήπως στὰ πλούτη της; μήπως στὴν ἔν­δοξη καταγωγή της; μήπως στὴν κοινωνικὴ θέσι της; Ὄχι. Ἡ Παναγία δὲν εἶχε τίπο­τε ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ θαμπώνουν τὰ μάτια τῶν ἐπιπολαίων ἀνθρώπων. Δὲν ἦταν πλούσια· μία φτωχὴ – φτω­χότατη κόρη τῆς Ναζαρὲτ ἦ­ταν. Δὲν εἶχε ἔν­δοξη καταγωγή· ἀπὸ γονεῖς ἀσήμους εἶχε γεννηθῆ. Δὲν ἔζησε στὰ μεγάλα κέντρα.
Καὶ ὅμως αὐτὴ ἡ φτωχή, ἡ ἄσημη, ἡ ἄ­γνωστη, ἔγινε ξαφνικὰ ἡ πιὸ γνωστή, ἡ πιὸ ἀναγνωρισμένη, ἡ πιὸ σεβαστὴ γυναίκα στὸν κόσμο ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἔχει στήσει τὸ θρόνο της ἀσάλευτο μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀν­θρώπων· εἶνε ἡ βασίλισσα τοῦ κόσμου. Μπρο­στά της καὶ ἡ πιὸ ἔνδοξη βασίλισσα τῆς γῆς εἶνε μία σκιά, ἕνα πελώριο μηδενικό. Μπρο­στά της γονατίζουν βασιλιᾶδες καὶ τὴν παρακαλοῦν σὰν δοῦλοι καὶ ὑπηρέτες. Πραγματικὰ τὴν μακαρίζουν «πᾶσαι αἱ γενεαί».
Καὶ τῆς ἀξίζει νὰ τὴν μακαρίζουν καὶ νὰ τὴν τιμοῦν. Ὄχι μόνο διότι εἶνε ἡ μητέρα Ἐκείνου ποὺ ἐξουσιάζει τὰ σύμπαντα, Ἐκείνου ποὺ πρα­­γματικὰ εἶνε «ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόν­­των καὶ κύριος τῶν κυριευόντων» (Α΄ Τιμ. 6,15). Ἀξίζει νὰ τὴν μακαρίζουμε ὄχι μόνο διότι εἶνε ἡ μητέ­­ρα τοῦ μεγαλυτέρου Εὐεργέτου τοῦ κόσμου, Ἐκείνου ποὺ ἐπάνω στὸ σταυρὸ ἐπισφράγισε τὴν ἀγάπη του μὲ τὸ αἷμα του. Ἀξίζει νὰ τὴν μα­κα­ρίζουμε ὄχι μόνο διότι εἶνε ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλ­λὰ διότι καὶ ἡ ἴδια ἔχει προσωπικὴ ἀξία. Ρωτᾶτε, ποιά ἀξία;

* * *

Ἡ Παναγία, ἀδελφοί μου, εἶνε ἡ ἁγιώτερη γυναίκα τοῦ κόσμου, ἡ ἐν­σάρ­κωσις τῆς γυναι­κείας ἀρετῆς· εἶνε • τὸ κρίνο τῆς ἁγνείας καὶ τῆς παρθενίας, • τὸ θυμίαμα τῆς ταπεινοφρο­σύνης, • τὸ πρότυπο τῆς ὑπομονῆς. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1096

Κοίμησις τῆς Θεοτόκου
Tοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η Παναγια προτυπο του γυναικεiου κoσμου

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανή­γυρις μεγάλη. Στὴν καρδιὰ τοῦ καλοκαι­ριοῦ, ἔρχεται ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς ὑ­περαγίας Θεοτόκου, ποὺ εἶνε σὰν ἕνα μικρὸ Πά­σχα, πάσχα τοῦ θέρους. Κι ὅπως χαιρόμαστε γιατὶ ἀναστήθηκε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, χαιρόμαστε σήμερα γιατὶ καὶ ἡ κυρία Θεοτόκος μετέστη ἐκ τῶν ἐπιγείων στὰ ἐπουράνια.

* * *

Ἐξαιρετικὴ τιμὴ ἀπονέμει ἡ Ἐκκλησία μας στὴν Θεοτόκο. Αὐτὸ φαίνεται κι ἀπὸ τὸ ὅτι τὴν ὀνομάζει Παναγία. Ἅγιος! Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶνε νὰ γίνουμε ἅγιοι. Τί θὰ πῇ ἅγιος; Καθαρός. Εἶνε σὰν τὸ χρυσάφι ποὺ δὲν ἔχει μέσα ἄλλες κατώτερες ὗλες, ἀλλὰ εἶνε ἄμικτο· αὐτὸ οἱ χρυσοχόοι λένε ὅτι εἶνε «εἰκοσιτεσσάρων καρατίων», χρυσὸς πεντακάθαρος. Ἔτσι λοιπὸν καὶ ὁ ἅγιος, εἶνε καθαρὸς ἀπὸ ἁμαρτίες.
–Μά, θὰ πῆτε, ἡ Γραφὴ λέει ὅτι, καὶ μία μέρα ἀκόμη νὰ ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ, θ᾿ ἁμαρτήσῃ (βλ. Ἰὼβ 14,4-5). Πῶς λοιπὸν λές, ὅτι ὁ ἅ­γιος εἶνε ὁ καθαρός; Εἶνε δυνατὸν νὰ γίνῃς ἅ­γιος; Πῶς γίνεται κανεὶς ἅγιος; Read more »