Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Μάρτιος, 2010

EΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

EΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΑ

ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΚΥΡΙΟ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

Χρήστου Κων. Λιβανού, Η Ιστορία φυλλοροεί…, Εκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος “Ο Σταυρός”, Αθήναι 2009, σσ. 367

Παναγιώτου Τελεβάνδου

_________________


Από χρόνια παρακολουθώ την αρθρογραφία του κ. Χρ. Λιβανού στον “Ορθόδοξο Τύπο”, στη “Θεοδρομία” και σε άλλα χριστιανικά έντυπα και χαιρόμουν ιδιαίτερα για όσα ωραία άρθρα του έτυχε να διαβάσω. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο του και θα ήθελα να τον συγχαρώ, με όλη μου την καρδιά, για την ωραία έκδοση που μας χάρισε. Πρόκειται για πολύ καλαίσθητη έκδοση που κοσμείται με δεκάδες έγχρωμες και μαυρόασπρες φωτογραφίες, εικόνες, γκραβούρες και σκίτσα.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΟΧΙ “ΦΡΑΓΚΙΚΕΣ” ΕΙΚΟΝΕΣ
_________________

Μια φιλική παρατήρηση: Καλόν είναι να αποφεύγεται η χρήση “φράγκικων” κακόγουστων εικόνων οι οποίες ήταν σε ευρεία χρήση πριν τη δεκαετία του 1970. Τις πλείστες φορές είναι τέχνη πολύ κακής ποιότητας. Το πιο σημαντικό είναι ότι εκφράζει το φρόνημα της σαρκός και όχι του ορθοδόξου πνεύματος που ιστορεί η Βυζαντινή αγιογραφία. Είναι απόλυτα κατανοητό να περιέχονται σε μια έκδοση πίνακες μεγάλων ζωγράφων (Bruegel, Pointer κτλ.), σκίτσα, και φωτογραφίες. Οχι, όμως, “φράγκικες” εικόνες του Κυρίου, της Θεοτόκου ή των Αγίων. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, υπέροχες αρχαίες βυζαντινές εικόνες και εικόνες μεγάλων σύγχρονων Βυζαντινών αγιογράφων (του Κόντογλου κ.ά.) που μπορούν να χρησιμοποιούνται στις εκδόσεις των ορθόδοξων βιβλίων.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
________________

Στο περιεχόμενο τώρα: Το βιβλίο είναι λίαν ευανάγνωστο και πραγματεύεται το θέμα των αποκαλυπτικών χρόνων που ζούμε. Αρχίζει με μια ωραία αναφορά στον, εν πολλοίς άγνωστο αλλά και ξεχασμένο, κορυφαίο ακαδημαικό και επιφανή πολιτικό ηγέτη Παναγιώτη Κανελλόπουλο και προβάλλει την άδολη πίστη του προς τον Κύριο. Είναι τόσο ενθαρρυντικό να συνειδητοποιούμε ότι ανέκαθεν υπήρχαν πολιτικοί ηγέτες με ειλικρινή αγάπη προς το Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση με τους άθεους και απάτριδες που μας κυβερνούν σήμερα.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΚΑΚΟΤΟΠΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
______________

Ο κ. Λιβανός μιλά για την εσχατολογία ως άνθρωπος της Εκκλησίας. Αποφεύγει τις τρεις κακοτοπιές που πέφτουν πολλοί που πραγματέυονται το θέμα:
α) Την κατατρομοκράτηση των πιστών χωρίς να τους οδηγούν στη μετάνοια,

β) την προσφυγή σε εγκοσμιοκρατικές πρακτικές που θέλουν να εγκαθιδρύσουν μια χιλιαστικής υφής εγκόσμια βασιλεία.Αρνείται, δηλαδή, να υποκύψει στον τρίτο πειρασμό που υπέβαλε ο διάβολος στον Κύριο: “Θα σου δώσω τα βασίλεια του κόσμου αν πέσεις να με προσκυνήσεις”, και

γ.) την τάση απομόνωσης σε κλειστές κοινότητες “καθαρών” έξω από την Εκκλησία. Δηλαδή, «επειδή ζούμε τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σε μέρες χαλεπές και πονηρές, ας εξέλθωμεν και ας αφορισθούμε από τον κόσμο επειδή δεν υπάρχει ελπίδα. Τα πάντα χάθηκαν. Ολα προδόθηκαν. Εμείς μείναμε οι μόνοι εκλεκτοί και πρέπει να περιχαρακωθούμε σε δικές μας καθαρές κοινότητες».
Και οι τρεις πιο πάνω προσεγγίσεις δεν εκφράζουν Ορθόδοξο φρόνημα.

ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ
_______________

Αντίθετα ο κ. Λιβανός, αντί να καταφύγει σε κάποια από τις πιο πάνω αντορθόδοξες προσεγγίσεις, περιγράφει, με έντονες πινελιές, το μέγεθος και το εύρος της αμαρτίας στον κόσμο. Οι θέσεις, όμως, του καλού συγγραφέα κινούνται στη σωστή προοπτική. Ο αγώνας, διευκρινίζει, θα δοθεί στην Εκκλησία με τα ευαγγελικά μυστήρια και με τις ευαγγελικές αρετές. Το όπλο του Χριστιανού εναντίον της αμαρτίας είναι η Νινευιτική μετάνοια. Διακηρύσει ότι “ο Χριστός εξήλθεν νικών και ίνα νικήση”. Πιστεύει ότι “μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω” και ομολογεί ότι “οι πύλες του Αδη δεν πρόκειται να κατισχύσουν της Εκκλησίας”. Ετσι, αντί να τρομοκρατήσει τους πιστούς ή να τους προτρέψει σε Εσσιανικά ή χιλιαστικά μοντέλα προτρέπει όλους να ακολουθήσουν τη δοκιμασμένη οδό της Νινευιτικής μετάνοιας και της ελπίδας στον Αναστημένο Κύριο.

ΣΤΗ ΒΑΡΙΑ ΣΚΙΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ
_________________

Μου κάνει εξαιρετική εντύπωση τώρα που ζω έντονα τον αντιοικουμενιστικό αγώνα το εύρος της επίδρασης του π. Αυγουστίνου στη σύγχρονη εκκλησιαστική Ιστορία. Τα χιλιάδες πνευματικά τέκνα που ποδηγέτησε στον Κύριο βρίσκονται σήμερα στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα της Εκκλησίας εναντίον του Οικουμενισμού και των άλλων αιρέσεων. Ο κ. Χρ. Λιβανός, όπως και τόσοι άλλοι κληρικοί, μοναχοί και λαικοί, ανήκει στην πλειάδα των ευλογημένων ψυχών που εμπνεύσθηκαν και εμπνέονται από την προσωπικότητα και τους αγώνες του π. Αυγουστίνου, σε όλα τα μήκη και πλάτη, όχι μόνον της Ελληνικής πατρίδας αλλά και της Ομογένειας και της ανά την Οικουμένη Ελληνικής διασποράς.
Γι’ αυτό ακριβώς ο καλός συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο του, όπως αναφέρει, στους «δύο πατέρες» του: «Στον αείμνηστο κατά σάρκα πατέρα μου και στον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο. Στον πρώτον οφείλω το ζην. Στον δεύτερο, και στην ιεραποστολική κίνησί του, οφείλω το ζην εν Χριστώ.”

ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

***************************************************************

ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

*****************************************************

3503225049_0d6d9685d8Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ό μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον Ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει. Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Ή καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός, λίγο μετά την είσοδο του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί. Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει παιδί Του. Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.

Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ό καρκίνος προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ‘ίδιο.

Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχει κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το παιδί. Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπό του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάει συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές ή μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε: «Μητέρα, έλα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις». και έτσι γινόταν. Ό ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεβάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια το σταυρό του.

Ενώ δεν γνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες πού χώριζαν το δωμάτιο του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας. Αυτό το βεβαιώνει και ή ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ή οποία εθελοντικώς φρόντιζε το παιδί αυτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω», της είπε μία μέρα. «Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς το Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν».

Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τι κάνεις Δημητράκη, πώς πάμε;». Του απάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω κάτι από κοντά; Εγώ καλά είμαι. Εσείς μη στεναχωριέστε πού έφυγε ή γυναίκα σας. Ό Θεός θα είναι μαζί σας, γιατί είσθε καλός άνθρωπος». Ό γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα στο σπίτι του ότι δηλαδή τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα.

«Αυτό είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι το γνώριζαν. Την τελευταία φορά πού κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να σταθεί καθιστός στο κρεβάτι, αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος. «Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε και μετά έκοιμήθη.

Ό ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διαβάσει στον Δημητράκη το τρισάγιο, είπε: «Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού». Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να βαπτιστούν.

Από το Ασκητές μέσα στον κόσμο περ. «Στύλος Όρθ» τ. 58

Τήν  Ευχή  του να ‘ χουμε κ´τίς Μεσιτείες του, εκεί στο θρόνο Του  Δεσπότη που περιπολεύει η ψυχή του τώρα. Είθε !

**************************

ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΝΥΜΦ.ΔΟΞΑ τῷ Θεῷ φθάσαμε στὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Τὸ αἰσθανόμεθα;
Γιατί ἆραγε ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ ὀνομάζεται Μεγάλη; 168 ὧρες ἔχει κάθε ἑβδομάδα τοῦ ἔτους, 168 ὧρες ἔχει καὶ ἡ ἑβδομάδα αὐτή. Γιατί τότε τὴν ὀνομάζουμε Μεγάλη; Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε, ἂς σκεφτοῦμε τὰ ἑξῆς.

* * *

Ὁ χρόνος, ἀδελφοί μου, αὐτὸς καθεαυτὸν δὲν ἔχει ἀξία. Ἂν π.χ. κάποιος βρεθῇ μέσα στὴ Σαχάρα, καὶ χίλια χρόνια ἂν ζοῦσε ἐκεῖ, δὲν θὰ εἶχε τίποτα ἀξιόλογο νὰ θυμηθῇ. Ὁ χρόνος μοιάζει μ᾽ ἕνα λευκὸ ἄγραφο χαρτί, ποὺ ἀποκτᾷ ἀξία ὅταν γράψῃς κάτι σ᾽ αὐτό, ὅταν γεμίσῃ μὲ κείμενο. Ἔτσι καὶ ὁ χρόνος· ἀποκτᾷ ἀξία ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ θὰ γίνουν στὸ διάστημά του.
Πάρτε γιὰ παράδειγμα ἕναν ἄνθρωπο ἄνω τῶν 60 ἐτῶν, ποὺ ἔχει δεῖ πολλὰ στὴ ζωή του. Ἂν τὸν ρωτήσετε, ποιές εἶνε οἱ σπουδαιότερες ὧρες τῆς ζωῆς του, τί θὰ πῇ; Κάθε θνητός, καὶ ὁ πιὸ ἄσημος, ἔχει ὡρισμένες στιγμὲς ποὺ γι᾽ αὐτὸν ἀποτελοῦν σταθμούς. Τέτοιοι σταθμοὶ εἶνε ἡ ὥρα τῆς γεννήσεώς του, τὰ γενέθλια· ἡ ὥρα τοῦ γάμου του· ὅταν γεννήθηκε τὸ πρῶτο του παιδί, ἡ «χαρὰ ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 16,21)· ἡ ὥρα ποὺ πῆρε τὸ δίπλωμά του, κ.λ.. Ἂν κάποιος ἀκολουθήσῃ τὸ πρόγραμμα τῶν ἐπικουρείων, τὸ «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α΄ Κορ. 15,32), καὶ ἑκατὸ χρόνια νὰ ζήσῃ, τίποτα δὲν θὰ εἶνε ἀξιόλογο. Στὰ μέρη τῆς Δωρίδος καὶ ἀλλοῦ εἶχα ἀκούσει ὅτι στὶς γιορτές τους εὔχονται ὁ ἕνας στὸν ἄλλο «κορακοζώητος», νὰ ἔχῃ δηλαδὴ τὰ χρόνια τοῦ κόρακα ποὺ ζῇ διακόσα χρόνια. Τί τὸ ὄφελος ὅμως; Ὁ κόρακας τὸ μόνο ποὺ κάνει εἶνε νὰ φωνάζῃ κρά, κρά. Ἐνῷ τὸ ἀηδόνι, μπορεῖ νὰ ζῇ δυὸ – τρία χρόνια μόνο, ἀλλὰ γεμίζει τὸ δάσος μὲ τὴ μελῳδία του. Προτιμότερο νὰ εἶσαι ἀηδονάκι καὶ νὰ γεμίζῃς τὴ ζωὴ μὲ ὡραῖα ᾄσματα, παρὰ κοράκι καὶ νὰ βγάζῃς μόνο ἄγριες κραυγές. Καὶ σήμερα δυστυχῶς οἱ πολλοὶ ἔγιναν κόρακες τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Νῶε.
Ὅπως ὅμως τὰ ἄτομα ἔχουν ὧρες σημαντικές, ἔτσι ἔχουν τέτοιες ὧρες καὶ οἱ οἰκογένειες. Καὶ ὅπως ἔχουν οἱ οἰκογένειες, ἔτσι ἔχουν καὶ τὰ ἔθνη καὶ οἱ κοινωνίες ὧρες σημαντικές. Ἐὰν μὲ ρωτήσετε λ.χ. γιὰ τὸ μικρό μας ἔθνος, ποιά εἶνε ἡ σπουδαιότερη ὥρα τῆς νεωτέρας ἱστορίας του, θὰ σᾶς ἀπαντήσω, ὅτι αὐτὴ ἀσφαλῶς εἶνε ἡ 25η Μαρτίου 1821, ὅταν ὁ ῾Ρήγας Φεραῖος εἶπε «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ
παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή».
Ἀξία, ἐπαναλαμβάνω, ὁ χρόνος ἀποκτᾷ ἀπὸ τὸ περιεχόμενό του, ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ γεμίζουν τὶς στιγμές του. Τὰ γεγονότα δίνουν ἀξία στὸ χρόνο. Καὶ ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος καὶ τὸ κάθε ἔθνος ἔχουν τὶς σπουδαῖες ὧρες τους, τὶς ὁποῖες ἑορτάζουν, ἔτσι καὶ ὡς σύνολο ἡ ἀνθρωπότης ἔχει στὴν ἱστορία της σπουδαῖες ὧρες, ὧρες ποὺ τὶς σημάδεψαν μεγάλα καὶ ἀνεπανάληπτα γεγονότα. Ἂν τώρα μὲ ρωτούσατε ποιές εἶνε αὐτὲς οἱ ὧρες, ἐγὼ τοὐλάχιστον θὰ ἔλεγα, ὅτι εἶνε οἱ ὧρες τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος. Δὲν εἶδε ὁ κόσμος μεγαλύτερα γεγονότα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συνέβησαν κατὰ τὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα.

* * *

Στὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν ἀκολουθίες ποὺ λέγονται ὧραι. Ἐμεῖς ἐδῶ τώρα ἂς δοῦμε ποιές εἶνε οἱ σπουδαιότερες ὧρες, οἱ σταθμοί δηλαδή, τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.
Ὥρα σπουδαία εἶνε ἡ ὥρα τοῦ νιπτῆρος τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἕνας Θεός, ὁ Κύριός μας καὶ Κύριος τῶν ἀγγέλων, ὁ βασιλεὺς οὐρανοῦ καὶ γῆς, ταπεινώθηκε τόσο, ὥστε πῆρε μιὰ λεκάνη, φόρεσε «λέντιον», ποδιά (Ἰω. 13,4-5), ἔγινε ὑπηρέτης – γκαρσόνι, καὶ ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του! Σήμερα κανείς δὲν δέχεται νὰ σκύψῃ μπροστὰ στὸν ἄλλο· ἀποκλείουμε κάτι τέτοιο. Ἀκοῦς καὶ φωνάζει ὁ νέος «Μὴ μὲ καταπιέζετε!», φωνάζει ἡ γυναίκα «Τί, δούλα θὰ γίνω ἐγὼ τοῦ ἀντρός;», φωνάζει κι ὁ ἄντρας «Ἐγὼ θὰ κάνω τὸ κέφι μου». Νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν θέλουμε, νὰ ὑπηρετοῦμε δὲν θέλουμε. Ὁ Χριστὸς ὅμως, μὲ τὸ νὰ πλύνῃ τὰ πόδια τῶν μαθητῶν, μᾶς ὑποδεικνύει «ὁδὸν ἀρίστην τὴν ταπείνωσιν» (ἀπόλ. ὄρθρ. Μ. Πέμπ.). Καὶ στὰ Ἰεροσόλυμα ὁ πατριάρχης γονατίζει καὶ πλένει τὰ πόδια δώδεκα συνεπισκόπων του, ποὺ εἰκονίζουν τοὺς δώδεκα ἀποστόλους.
⃝ Σπουδαία ὥρα ἡ ὥρα τοῦ νιπτῆρος. Ἄλλη, ἀκόμα σπουδαιότερη, εἶνε ἡ ὥρα τοῦ μυστικοῦ δείπνου. Ὁ Χριστὸς πῆρε στὰ ἄχραντα χέρια του ψωμί, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τρῶμε κάθε μέρα καὶ δὲν τὸ ἐκτιμοῦμε, καὶ κρασὶ ποὺ βγαίνει ἀπὸ σταφύλια, τὰ εὐλόγησε, καὶ τότε ἔγινε τὸ μέγα θαῦμα· τὸ ψωμὶ ἔγινε σῶμα Του καὶ τὸ κρασὶ ἔγινε αἷμα Του. Πῶς; Μὴ μὲ ρωτᾷς, γιατὶ δὲν μπορῶ νὰ σοῦ ἀπαντήσω. Μπορῶ μόνο νὰ σοῦ πῶ· ρώτησε τοὺς ἐπιστήμονες, τί ἦταν προηγουμένως τὸ διαμάντι; Θὰ σοῦ ποῦν, ὅτι πρὶν πολλὰ χρόνια μέσ᾽ στὰ σπλάχνα τῆς γῆς τὸ σημερινὸ διαμάντι τότε ἦταν κάρβουνο, κοινὸ κάρβουνο. Πῶς ἔγινε διαμάντι, τί ἐπεξεργασία ὑπέστη, εἶνε μυστήριο. Ἐξήγησέ μου λοιπὸν πῶς τὸ κάρβουνο ἔγινε διαμάντι, καὶ μετὰ νὰ ζητήσῃς νὰ σοῦ ἐξηγήσω πῶς τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ἔγιναν σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ. Οἱ ἀγράμματες γιαγιάδες μας ἔλεγαν ὅταν ἤμασταν μικροί· ―Σήμερα, παιδί μου, Μεγάλη Πέμπτη, θὰ πᾷς στὴν ἐκκλησιὰ νὰ πάρῃς τὸ διαμαντάκι· διαμάντι θὰ σοῦ δώσῃ ὁ παπᾶς. ―Ποιό εἶνε τὸ διαμάντι, γιαγιά; ―Ἡ θεία κοινωνία!…
Ὑπάρχουν σήμερα τέτοιες γιαγιάδες; Λείπουν δυστυχῶς· αὐτὸ ἔχει συνέπειες στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν, καὶ οἱ πρῶτοι ποὺ τὶς εἰσπράττουν μὲ τόκο καὶ ἐπιτόκιο εἶνε οἱ γονεῖς.

. ⃝ Σπουδαία ἡ ὥρα τοῦ νιπτῆρος, σπουδαία ἡ ὥρα τοῦ μυστικοῦ δείπνου· ἄλλη ὥρα σπουδαία εἶνε ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπηύθυνε τὴν τελευταία ὁμιλία του. Ὅσοι ἔχουμε πατέρα καὶ μάνα ποὺ ἔχουν πεθάνει, θυμούμεθα τώρα τὰ τελευταῖα λόγια τους καὶ δακρύζουμε. Καὶ ἂν δακρύζουμε γιὰ τὰ τελευταῖα λόγια τῶν γονέων μας, πόσο περισσότερο πρέπει νὰ συγκινούμεθα γιὰ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ! Ποῦ εἶνε τὰ λόγια αὐτά; Εἶνε στὰ κεφάλαια 14ο, 15ο καὶ 16ο τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου, καὶ στὸ 17ο κεφάλαιο εἶνε ἡ ἀρχιερατική του προσευχή. Αὐτὰ τὰ τέσσερα κεφάλαια εἶνε ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Ἕνας ἀσκητὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶχε τὴ συνήθεια νὰ μὴν κοιμᾶται τὸ βράδυ, ἂν δὲν τὰ διαβάσῃ, καὶ τὰ μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Ἡ τελευταία αὐτὴ ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει· «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε…» (Ἰωάν. 14,1). Τί παρήγορα λόγια! Αὐτὰ ἐπανέλαβε καὶ στὴ Σμύρνη τὸ 1922 ὁ ἡρωικὸς ἱεράρχης Χρυσόστομος πρὶν βάψῃ μὲ τὸ αἷμα του τὰ καλντερίμια, καὶ πρόσθεσε· «Θ᾽ ἀνατείλουν καλύτερες ἡμέρες γιὰ τὸ ἔθνος μας». Αὐτὴ εἶνε ἡ ἀρχὴ τῆς τελευταίας ὁμιλίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ παρηγορῇ πάντα τὶς ψυχές. Καὶ τὸ τέλος εἶνε· «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (ἔ.ἀ. 16,33). Θὰ ὑποφέρετε πολλὰ στὸν κόσμο, λέει· ἀλλὰ ἔχετε θάρρος, ἐγὼ τὸ νίκησα τὸν κόσμο. Στὸ τέλος τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἕνας θὰ εἶνε ὁ νικητής, κανείς ἄλλος, ὁ Χριστός.
⃝ Ἡ ἑπόμενη συγκλονιστικὴ ὥρα ποιά εἶνε; Εἶνε ὅταν ὁ Κύριός μας κατευθύνεται τὴ νύχτα στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, καὶ ἐκεῖ γονατίζει καὶ κάνει ἐναγώνιο προσευχή. Εἶνε τόσο μεγάλη ἡ ἀγωνία του, ὥστε ὁ ἱδρώτας πέφτει ἀπὸ τὸ πρόσωπό του κάτω στὴ γῆ «ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος». Παρακαλεῖ καὶ λέει· «Πάτερ, εἰ βούλει παρενεγκεῖν τοῦτο τὸ ποτήριον ἀπ᾽ ἐμοῦ· πλὴν μὴ τὸ θέλημά μου, ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω» (Λουκ. 22,44,42). Ὑπόδειγμα αἰώνιο γιὰ μᾶς.
Ἀλλὰ ποιά ὥρα τῆς ἑβδομάδος αὐτῆς δὲν εἶνε σημαντική; Δραματικὲς ὧρες εἶνε ὅταν συνελήφθη καὶ ὡδηγήθη ἐμπρὸς στὸ συνέδριο τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα· ὅταν ἐν συνεχείᾳ τὸ πρωὶ καὶ πρὶν καλὰ – καλὰ ἀνατείλῃ ἀκόμα ὁ ἥλιος τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, δεμένος ὡδηγήθη στὸ πραιτώριο τοῦ Πιλάτου καὶ ἄκουσε ἐκεῖ ἀπὸ τὸν ὄχλο τὸ «Ἆρον ἆρον,  σταύρωσον αὐτόν» (Ἰω. 19,15)· ὅταν…. Ὧρες μοναδικὲς γιὰ τὴ ζωὴ ὅλου τοῦ κόσμου.

* **

Ἀλλὰ ἡ κορυφαία, ἀδελφοί μου, ὥρα ποιά εἶνε; Ἂν τὸ αἰσθανώμεθα, εἴμαστε Χριστιανοί· διαφορετικά, ὅλα τὰ ἄλλα δὲν ὠφελοῦν. Ποιά εἶνε ἡ κορυφαία ὥρα ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπό- τητος· εἶνε ἡ ὥρα ποὺ ὁ Χριστός, μετέωρος μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὑπεργήϊνος πλέον, ἐκεῖ ἐπάνω στὸ σταυρό, ἔχυσε τὸ τίμιό του αἷμα. Ὤ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Κάθε σταλαγματιά ―τί λέω;―, κάθε ἠλεκτρόνιο τοῦ παναγίου αἵματός του εἶνε Ἰορδάνης ποταμὸς καὶ ὠκεανός, μέσα στὸν ὁποῖο πλένονται οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ (τοῦ Θεοῦ) καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄Ἰω. 1,7). Ἂν μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθῇ χωρὶς τὴ θυσία αὐτή, δὲν θὰ ἐρχόταν ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Αὐτὸν τὸν τρόπο ἐπενόησε ἡ ἀγάπη του καὶ δι᾽ αὐτοῦ σῳζόμεθα, διὰ τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Α ΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στὸν ιερό ναό του  Ἁγίου  Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 8-4-1985 βράδυ.

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.


ΓΙΑΤΙ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑN ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
========

Αναφέρει το πρακτορείο εκκλησιαστικών
ειδήσεων “Ρομφαία”: “Τρισάγιο στην
μνήμη των ηρώων του
Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1955-1959,
τελέστηκε σήμερα στα Φυλακισμένα
Μνήματα στη Λευκωσία, ενόψει της
Εθνικής Επετείου της 1ης Απριλίου.

Το τρισάγιο τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος
Κύπρου Χρυσόστομος Β΄ και σε αυτό
παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων, ο Υπουργός
Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης Λουκάς
Λουκά, ο οποίος τόνισε: «το ελάχιστο
που μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτούς
που θυσιάστηκαν είναι να διατηρήσουμε
τη μνήμη τους και να τους τιμούμε
πάντα. Η διατήρηση της μνήμης των
αγωνιστών του Εθνικοαπελευθερωτικού
Αγώνα αποτελεί χρέος της πολιτείας
αλλά και όλων των πολιτών. Οι ήρωες του
’55-’59 είναι οι καθοδηγητές που δίνουν
το παράδειγμα για να συνεχίσει τον
αγώνα του ο κυπριακός λαός”.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΕΘΑΝΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
__________________

Ορθά επισημαίνει ο κ. υπουργός
Δικαιοσύνης της Κύπρου ότι οι ήρωες
του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα είναι
οι καθοδηγητές που δίνουν το
παράδειγμα για να συνεχίσει τον αγώνα
του ο κυπριακός λαός.

Με την εξής διαφορά. Οι ήρωες του
εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα
ορκίστηκαν, πάνω στο ιερό ευαγγέλιο,
στο όνομα της Αγίας Τριάδας, να
αγωνιστούν για ένα και μόνο σκοπό: Την
ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οχι για
τη δημιουργία μιας κολοβής
ανεξαρτησίας, όπως αυτή που μας έφερε η
Ζυρίχη.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
____________________

Αν οι σημερινές συγκυρίες καθιστούν
αδύνατη τη συνέχιση του αγώνα για
κρατική ενσωμάτωση της Κύπρου στην
Ελλάδα ένα είναι το σίγουρο: Ο αγώνας
για να μείνει η Κύπρος Ελληνική πρέπει
να συνεχιστεί αμείωτος. Οχι για να
γίνει συνεταιρικό κράτος με τους
Τουρκοκυπρίους και τους εποίκους και
έτσι στην ουσία να καταστεί
προτεκτοράτο της Αγκυρας.

ΑΣ ΤΑ ΠΕΙ ΣΤΟ “ΣΥΝΤΡΟΦΟ” ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ
__________________

Αυτά, λοιπόν, που είπε δημόσια ο κ.
υπουργός Δικαιοσύνης καλύτερα να τα
πει στο “σύντροφο” Χριστόφια, που τον
διόρισε στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Ας
του εξηγήσει, χωρίς περιστροφές, ότι
διέπραξε έγκλημα κατά της Κύπρου
επειδή δέχτηκε εναλασσόμενη προεδρία
με τον Ταλάτ, όπως έκανε έγκλημα με την
αποδοχή “σταθμισμένης” ψήφου και με
την αποδοχή παραμονής τουλάχιστον 50,000
εποίκων.

Ας σημειωθεί μάλιστα ότι τα ασυγχώρητα
εγκλήματα έναντι του Κυπριακού λαού
και της τρισχιλιετούς Ελληνικής
ιστορίας του, τα διέπραξε εν αγνοία και
παρά την αντίθετη γνώμη των υπολοίπων
κομμάτων που εκπροσωπούνται στο
Εθνικό Συμβούλιο, καθώς και της
Εθναρχεύουσας Εκκλησίας της Κύπρου.

ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ
________________

Ωραία, λοιπόν, τα λόγια στα μνημόσυνα
αλλά ας ας μην ξεχνούμε γιατί
θυσιάστηκαν οι ήρωες της ΕΟΚΑ και
γιατί ο αγώνας τους να διατηρηθεί
αλώβητος ο Ελληνικός χαρακτήρας της
Κύπρου πρέπει να συνεχιστεί
αδιάπτωτος χωρίς μειοδοτικές
παραχωρήσεις στους Τούρκους με το υπό
εκκόλαψη νέο σχέδιο Ανάν.
******************************************

ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ

ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
======================

Μόλις χθες ανάρτησα άρθρο αναφορικά με το σκάνδαλο της κουκούλωσης των παιδεραστών φραγκοπαπάδων από τον τότε παπικό Αρχιεπίσκοπο Μονάχου και μετέπειτα καρδινάλιο Γιόζεφ Ράτσινγκερ δηλαδή το σημερινό Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄.

ΧΙΟΝΟΣΤΒΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
_____________
Διαπιστώνω ότι το θέμα παίρνει μορφή χιονοστιβάδας εναντίον του αιρεσιάρχη της Ρώμης με σκληρά δημοσιεύματα στις πιο έγκυρες εφημερίδες, περιοδικά και άλλα σύγχρονα ραδιοτηλεοπτικά μέσα της υφηλίου.
Και δικαίως! Αλίμονον αν αφεθεί ανενόχλητος ο προστάτης των παιδεραστών να παριστάνει τον ποιμένα του Χριστού και τον Βικάριο του Χριστού επί της γης! Και όχι μόνον αυτό! Να μιλά για τό “έλλειμα της πίστεως” που δήθεν έχουν οι Ορθόδοξοι επειδή δεν αναγνωρίζουν το πρωτείο και το αλάθητο του αιρεσιάρχη της Ρώμης του και προστάτη των παιδεραστών.

ΔΕΝ ΠΗΡΑΝ ΕΙΔΗΣΗ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ;
______________________

Οι μόνοι που δεν φαίνεται να πήραν χαμπάρι τι συμβαίνει είναι οι ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου. Δεν ακούσαμε κανένα από αυτούς να βγει και να ζητήσει ακύρωση της, ως μη όφειλε, πρόσκλησης για να επισκεφθεί ο Πάπας τον Ιούνιο το νησί.
Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από στοιχειώδης ανθρωπιά για να μη γίνει δεκτός “μετά βαίων και κλάδων” ο προστάτης των παιδεραστών στη “νήσον των αγίων και των ηρώων”.
Ελπίζουμε ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου θα εγερθεί εκ του ύπνου και θα επιληφθεί του θέματος άμεσα και επιτακτικά.
Το Βατικανό καταποντίζεται στη συνείδηση της ανθρωπότητας όχι μόνον για τις αιρέσεις και τη θλιβερή ιστορία του (Ιερά Εξέταση, Σταυροφορίες, Παποκαισαρισμός κτλ.) αλλά και για το σύγχρονο σκάνδαλο συγκάλυψης της παιδεραστίας που συγκλονίζει την υφήλιο. Είναι αδιανόητο μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Πάπας να γίνει δεκτός με τιμές στην πατρίδα μας. Οχι μόνον δεν θα βοηθήσει το εθνικό μας θέμα μια παπική επίσκεψη κάτω από αυτές τις συνθήκες, όπως ελπίζει ο Μακαριότατος και άλλοι ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά θα εξευτελιστούμε και ως πολιτεία και προπαντός ως Εκκλησία διεθνώς.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΕ ΚΥΠΡΙΟΥ ΙΕΡΑΡΧΗ
__________________
Αν τελικά πραγματοποιηθεί η παπική επίσκεψη θα αποβεί μελανό στίγμα στην ιστορία της εκκλησιαστικής ιστορίας της Κύπρου αλλά και του κύρους κάθε Κύπριου ιεράρχη που τυχόν σπεύσει, ως μη όφειλε, να υποδεχθεί τον προστάτη των φραγκοπαπάδων παιδεραστών.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ
________________

Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της παγκόσμιας κατακραυγής που έχει ξεσηκωθεί εναντίον του Πάπα παραθέτουμε δημοσίευμα της Κατερίνας Τζαβάρας με τίτλο: “Πότε παραιτείται ένας Πάπας; στην εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”:


“Τελικά όχι μόνο αποδεικνύεται ότι ο Πάπας Βενέδικτος είχε πάρει μυρωδιά από τη δυσωδία των κακοποιήσεων παιδιών από ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά πολλά είναι και τα ερωτήματα που προκύπτουν σε σχέση με τον χειρισμό τέτοιων υποθέσεων, την εποχή που ακόμη ανέβαινε τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας.

Αναπόφευκτα, το «αλάθητο» του ποντίφικα μπαίνει στο στόχαστρο και από το περιοδικό «Spiegel» διατυπώνεται το ερώτημα: «Πότε πρέπει ένας Πάπας να παραιτηθεί;»

ΚΑΚΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ 200 ΚΩΦΑ ΠΑΙΔΙΑ
________________

Οι αποκαλύψεις ότι το Βατικανό, και ο καρδινάλιος Γιόζεφ Ράτσινγκερ προσωπικά, ευθύνονταν για τη συγκάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων σε βάρος καθολικού ιερέα που κατηγορούνταν για σεξουαλική κακοποίηση περισσότερων των 200 ανηλίκων, που έπασχαν από κώφωση, σε σχολείο της πολιτείας του Γουισκόνσιν, από το 1950 έως το 1977, ήρθαν να προστεθούν σε έναν σωρό άλλων κακώς κειμένων.

Ο ΠΑΠΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ
__________________

Σύμφωνα με την εφημερίδα «New York Times», το 1996 ο τότε καρδινάλιος Ράτσινγκερ, πρόεδρος της επιτροπής για την ορθότητα της πίστης, επέλεξε να μην ανταποκριθεί σε εκκλήσεις του αρχιεπισκόπου του Μιλγουόκι, για ανάληψη δράσης μετά τις καταγγελίες των ενεργειών του ιερέα. Η έρευνα που έγινε περιορίστηκε με απόλυτη μυστικότητα εντός της Εκκλησίας και η όλη διαδικασία σταμάτησε χωρίς την επιβολή κυρώσεων.

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
______________

Η περίπτωση των χειρισμών του Πάπα, στην υπόθεση του Γερμανού ιερέα, Πέτερ Χούλερμαν, προστέθηκε επίσης στο ποτήρι των καταγγελιών, γιατί έγιναν σε μια εποχή που ο τότε καρδινάλιος Ράτσινγκερ ήταν σε θέση να παραπέμψει τον ιερέα ή τουλάχιστον να του απαγορεύσει να έρχεται σε επαφή με παιδιά. Ο Γερμανός ιερέας, όμως, επέστρεψε στα καθήκοντά του μόλις λίγες μέρες αφότου ξεκίνησε να δέχεται βοήθεια ψυχιάτρου και στη συνέχεια καταδικάστηκε για κακοποίηση νεαρών αγοριών σε άλλη ενορία!!!

ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ “ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΟ”
______________

Το Βατικανό υπερασπίζεται σθεναρά τη στάση που τήρησε ο σημερινός Πάπας και διαγιγνώσκει στοιχεία στοχευμένης επίθεσης.

ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
____________

Αρθρο γνώμης στην αγγλόφωνη έκδοση του περιοδικού «Der Spiegel», θέτει το ερώτημα «Πότε έρχεται η ώρα να παραιτηθεί ένας Πάπας;». Επικαλείται το παράδειγμα της πρώην επικεφαλής της Προτεσταντικής Εκκλησίας της Γερμανίας, Μάργκαρετ Κέσμαν, που παραιτήθηκε τον Φεβρουάριο επειδή αυτοαναγνώρισε έλλειμμα ηθικού κύρους επειδή συνελήφθη να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ. «Πόσο κύρος εξακολουθεί να απολαμβάνει ο Πάπας Βενέδικτος 16ος;», αναρωτιέται ο σχολιαστής.

Στη συνέχεια το δημοσίευμα γίνεται ακόμη πιο δηκτικό, επισημαίνοντας ότι ο Πάπας (από το 1982 ακόμη, όταν ανέλαβε επικεφαλής του οργάνου που διαχειρίζεται τις καταγγελίες για περιπτώσεις σεξουαλικών κακοποιήσεων) έχει κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό παρά έχει προσφέρει υπηρεσίες στην Εκκλησία του.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΙΣΧΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΥΦΗΛΙΟΥ
_________________

Στην Ιρλανδία ή στην Αμερική αλλά και στη Γερμανία, επίσκοποι έμειναν ατιμώρητοι και χωρίς να αναλάβει κανείς ποτέ την ευθύνη για τα «σοβαρά λάθη» τους, ενώ η επίσημη αντίδραση δεν ξεπέρασε το επίπεδο διαχείρισης κρίσης από μια «μεσαία επιχείρηση», λέει το «Spiegel», που επιμένει ότι είναι ώρα ανάληψης δράσης”.

*************************

Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΩΝ

ΘΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
===========================

“200 παιδιά είχε παρενοχλήσει ρωμαιοκαθολικός ιερέας σε σχολείο. Την υπόθεση συγκάλυψε το Βατικανό μέσω του καρδινάλιου Γιόζεφ Ράτσιγκερ, που ήταν πρόεδρος της «επιτροπής για την ορθότητα της πίστεως». Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά και κάτι, ο τότε καρδινάλιος Γιόζεφ Ράντζιγκερ ονομάζεται Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄” (Πηγή: Financial Times).

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΩΝ Ο ΠΑΠΑΣ!
_______________


Με άλλα λόγια ο σημερινός Πάπας είναι προστάτης παιδεραστών!!! Οχι μόνον ανέχτηκε να κακοποιούνται παιδιά και έκανε τα στραβά μάτια αλλά και όταν οι καταγγελίες έφταναν κοντά του τις κουκούλωνε και δεν τιμωρούσε τους παιδεραστές φραγκοπαπάδες!!!

ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΩΝ ΘΑ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ;
__________________

Αυτόν τον άνθρωπο προσκάλεσε η Εκκλησία της Κύπρου και ο Πρόεδρος Χριστόφιας για επίσκεψη τον Ιούνιο; Μπράβο! Εύγε! Συγχαρητήρια! Θα έλεγα και «εις ανώτερα” αν και δεν βλέπω ποια “ανώτερα” μπορεί να υπάρξουν από την προστασία των παιδεραστών.

ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΕΙ Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
______________

Θα μου πείτε: Ξέρεις όταν έγινε η πρόσκληση δεν γνώριζαν το γεγονός. Ναι! Θα απαντήσω, αλλά τώρα, όμως, το γνωρίζουν! Επομένως γιατί δεν ζητά τουλάχιστον η Εκκλησία την ακύρωση της επίσκεψης του Πάπα;

Μέχρις αυτού πια;! Με πρόσχημα ότι αναζητούμε βοήθεια για το εθνικό θέμα προσκαλούμε τον προστάτη των παιδεραστών;!!!

Και η μεν Πολιτέια ίσως να μην ιδρώνει και πολύ το αυτί της για το θέμα. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου, όμως, δεν θα έπρεπε να ζητήσει την άμεση ακύρωση της έλευσης του Πάπα; Ή αν αυτό είναι αδύνατον, επειδή υπάρχει ήδη πρόσκληση εκ μέρους του Προέδρου Χριστόφια, δεν οφείλειανυπερθέτως να απόσχει από τις εκληλώσεις υποδοχής του Ποντίφηκα;

ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ
_______________

Ή ακόμη και αν δεν μπορεί ο Αρχιεπίσκοπος να απόσχει ολότελα από τις εκδηλώσεις υποδοχής του Πάπα δεν μπορεί να αποφύγει τις συμπροσευχές μαζί με τον προστάτη των παιδεραστών;
Εδώ καταντήσαμε; Να ετοιμάζεται η Εκκλησία του Αποστόλου Βαρνάβα να υποδεχθεί μετά βαίων και κλάδων και κραυγάζοντας το ωσαννά στον προστάτη των παιδεραστών;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ
____________________

Από ποιο Θεό περιμένουμε βοήθεια για την αποκατάσταση των δικαίων μας αν η Σύνοδος της Εκκλησίας μας θα μεταβεί με αρχιερατικά άμφια, σταυρούς, εξαπτέρυγα και λαμπάδες να υποδεχθεί τον προστάτη των παιδεραστών;
Είναι πολύ να ζητούμε από τους Αρχιερείς μας να διαξάγουν το επιβεβλημένο αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας, χωρίς να καταπατούν το Ευαγγέλιο και χωρίς να παραβιάζουν βάναυσα και ασύστολα τους Ιερούς Κανόνες;

***********************************************

Απαντηση σε αρθρα και σχολια περι Διακοπης μνημοσυνου

Η Αποτείχιση απο τους Οικουμενιστες επειγουσα υποθεση

προβλεπόμενη από τους Αγίους Πατέρες

του Θεολόγου κ. Παναγ. ΣΗΜΑΤΗ

Στο διαδίκτυο τελευταία δημοσιεύτηκαν κείμενα με θέμα το παραθεωρημένο μέτρο της Αποτείχισης και Διακοπής της μνημονεύσεως του αιρετίζοντος Επισκόπου, της αποφυγής δηλαδή κάθε «κοινωνίας» με αυτόν. Μερικά από τα άρθρα και σχόλια ήσαν θετικά. Υπενθύμιζαν ότι η Αποτείχιση είναι ένα από τα μέτρα που συνιστούν Πατέρες και Ιεροί Κανόνες ως αντίδραση στην αιρετική οικουμενιστική λαίλαπα, που συνεχώς επεκτείνεται και ναρκώνει τα ορθόδοξα αντανακλαστικά. Τα περισσότερα, όμως, κείμενα ήσαν αρνητικά για το μέτρο της Αποτείχισης.

Στα αρνητικά κείμενα, υποστηρίχτηκαν απόψεις όπως:

α) πως όσοι προχωρήσουν στην Αποτείχιση, πρέπει να έχουν την αγιότητα των Πατέρων,

β) πως μόνο οι «στρατηγοί», δηλ. οι Επίσκοποι, το Άγιο Όρος, οι ιερωμένοι, όχι όμως λαϊκοί μπορούν να ξεκινήσουν και εφαρμόσουν το μέτρο της Αποτείχισης,

γ) δεν είναι τώρα καιρός για αποτείχιση.

Για το θέμα αυτό επεχείρησα κάτι να γράψω. Βγήκε ένα εκτεταμένο κείμενο. Δεν θέλησα, όμως, να το συντομεύσω, αφού θα το διαβάσουν μόνο εκείνοι που ενδιαφέρονται για το θέμα.

Ξεκινώ από την πρώτη αποπροσανατολιστική άποψη, ότι όσοι προχωρήσουν στην Αποτείχιση, πρέπει να έχουν την αγιότητα των Πατέρων.

Με βάση την πρακτική της Εκκλησίας και την διδασκαλία των Πατέρων, αυτή η άποψη δεν ευσταθεί, ιδίως μάλιστα σε καιρό εκδηλούμενης αιρέσεως, όπως σήμερα είναι ο Οικουμενισμός. Τότε όλοι οι πιστοί, χωρίς διακρίσεις ιερωμένων και λαϊκών, ή αγίων και μη αγίων (άλλωστε όλοι οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί ονομάζονται άγιοι), και με όλα τα διαθέσιμα μέσα και μέτρα που η ορθόδοξη Παράδοση μας έχει οπλίσει, πολεμάμε την αίρεση(1). Γιατί, αλήθεια, να διαχωρίζουμε τα μέσα της Εκκλησίας εναντίον της αιρέσεως για αγίους και μη αγίους; Δηλαδή, εκείνοι που γράφουν βιβλία ή άρθρα σε περιοδικά, σχολιάζουν σε ιστοσελίδες, ελέγχοντας έτσι αιρετίζοντες Επισκόπους και Πατριάρχες και αγωνιζόμενοι εναντίον της αιρέσεως, γι’ αυτούς δεν απαιτείται η αγιότητα, ενώ για εκείνους που ομιλούν και σκέφτονται ή προχωρούν στο μέτρο της Αποτειχίσεως, απαιτείται να έχουν πιστοποιητικό αγιότητος; Δεν φτάνει ότι αγωνίζονται κατά δύναμη και ακολουθούν τους Ι. Κανόνες και τους Πατέρες;

Θα μπορούσαμε εδώ, όσοι μιλάμε για αποτείχιση, να κάνουμε μια αυτονόητη δήλωση: εμείς, ή μάλλον ο γράφων, δεν ασχολούμαι με το θέμα, επειδή έχω την αγιότητα των Πατέρων ούτε στο νυχάκι τους, αλλά ως μέλος της Εκκλησίας και ακολουθών τη διδασκαλία τους(2)∙ Το θέμα, λοιπόν, είναι να διαπιστώσουμε, τι είναι θεσμοθετημένο από Οικουμενική Σύνοδο και την πρακτική των Πατέρων για την Αποτείχιση. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, να μη προσθέτουμε στους Ι. Κανόνες λόγια και προϋποθέσεις που οι ίδιοι δεν περιλαμβάνουν ή αντίθετα να αφαιρούμε άλλα. Να μην επικαλούμεθα για την υποστήριξη των θέσεών μας σύγχρονες πνευματικές μορφές, όπως των π. Ιουστίνου Πόποβιτς, π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, π. Αυγουστίνου Καντιώτη, ή του π. Θεόδωρου Ζήση και π. Γεωργίου Μεταλληνού που ηγούνται του αντι-Οικουμενιστικού, παρερμηνεύοντας ή απολυτοποιώντας τις θέσεις τους.

Ειδικά ως προς τον π. Θεόδωρο έχω την γνώμη, ότι δεν έχει γράψει για την Αποτείχιση, με τις προδιαγραφές, που κάποιοι από τους παραπάνω σχολιαστές-αρθρογράφους παρουσιάζουν, αφού π.χ. ήταν εκείνος, που από το 2001 αναφέρεται στην επικαιρότητα του θέματος της διακοπής μνημοσύνου και αποτείχισης, με θεολογικά κατοχυρωμένο λόγο ως μελετητής και γνώστης των Πατερικών θέσεων. Κοντά του –και από τα κείμενά του– γνωρίσαμε περισσότερα πράγματα για το θέμα και όλα αυτά έγιναν αφορμή να ανατρέξουμε στους Πατέρες και εκεί να ξεκαθαρίσουμε, να συμπληρώσουμε και να πειστούμε ότι, όσα αυτός και οι άλλοι θεολόγοι έλεγαν, συμφωνούσαν πλήρως με την Πατερική διδασκαλία.

Έπειτα, θα μπορούσε να ερωτήσει κανείς: αυτοί που αποκαλούνται στρατηγοί-Επίσκοποι, έχουν όλοι τα εχέγγυα της αγιότητος και της ορθής εκπροσωπήσεως της Πίστεως (είναι δηλαδή καταμετρημένη η αγιότητά τους) ή μήπως κάποιοι απ’ αυτούς, ως στρατηγοί, που υπέγραψαν και την «Ομολογία Πίστεως», υποδέχονται και κολακεύουν, στις συχνές εδώ παρουσίες του, τον αιρεσιάρχη Πατριάρχη Βαρθολομαίο και άρα έχουν φιλικές σχέσεις με αυτόν, τον οποίο πρέπει να ελέγξουν για την κακόδοξη διδασκαλία του;

Οι Επίσκοποι–Στρατηγοί, σε καιρό αιρέσεως, αποδεικνύουν ότι είναι στρατηγοί πράγματι, αν μπουν μπροστάρηδες στον αγώνα, αν ακολουθούν την Παράδοση των Πατέρων, αν εκπροσωπούν ορθόδοξα την Πίστη. Εκεί θα φανεί, αν η «αγιότητά» τους, που την ευλαβούνται οι πιστοί, είναι αυθεντική και όχι «καταμετρημένη» με ανθρώπινα κριτήρια.

Δεν μπορούμε, έπειτα, να τα περιμένουμε όλα από τους στρατηγούς.

Στην ιστορία της Εκκλησίας έχουμε και μοναχούς ή και απλούς λαϊκούς που δραστηριοποιούνται προς υπεράσπιση της Πίστεως παράλληλα ή και ανεξάρτητα με στρατηγούς, όταν βέβαια, οι λαϊκοί είναι κατά πάντα σύμφρονοι με τους όντως στρατηγούς- Αγίους, Πατέρες, Μάρτυρες, Ομολογητές(3) και υπακούουν στη διδασκαλία τους και στις συμβουλές τους. Κι αν δεν υπάρχουν στρατηγοί, υπάρχει η Υπέρμαχος Στρατηγός Παναγία και ο Αρχιστράτηγος Κύριος, που καθοδηγεί τον αγώνα.


Στις παραπάνω εκτιμήσεις ή και αιτιάσεις των διαφόρων αρθρογράφων και σχολιαστών δεν απάντησα αμέσως (παρόλο που ανεφέροντο σε κείμενά μου), περιμένοντας να δω, ποια νέα Πατερικά επιχειρήματα θα μας παρουσίαζαν, αφού ως ελλιπείς άνθρωποι, παρόλο που έχουμε σχηματίσει την βεβαιότητα –μελετώντας τα κείμενα των Πατέρων– ότι αυτή είναι η ενδεδειγμένη κίνηση, μπορεί να σφάλουμε, αλλά και να μη έχουμε σφαιρική-ολική γνώση του θέματος. Γι’ αυτό περίμενα την επιβεβαίωση ή την απόρριψη του συμπεράσματος περί Αποτειχίσεως και από άλλους πνευματικούς Πατέρες ή την βοήθεια από επιστημονικώς ενδιατρίψαντες επί του θέματος. Όμως, καμία διάψευση δεν είδα, καμιά κατοχυρωμένη αντίθετη Πατερική θέση, κανείς πνευματικός δεν θέλησε να βάλει επώνυμα τον δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων» και ως ποιμήν να διαφωτίσει για το σπουδαίο και επείγον αυτό θέμα.

Μέχρι τώρα, κάποιες από τις απόψεις που διατυπώνονταν στο διαδίκτυο, έφτασαν σε επίπεδο τρομοκρατίας του τύπου: όσοι σκέπτονται την αποτείχιση απεργάζονται το σχίσμα(4) ή κινούνται από το διάβολο!(5) (Νύξεις για το θέμα έκανε ο π. Θεόδωρος Ζήσης, αλλά περί αυτού κατωτέρω).

Αυτό όμως, το επιχείρημα εναντίον της αποτείχισης –που επαναλαμβάνω είναι μια ορθόδοξη και προβλεπόμενη, αλλά και εφαρμοσθείσα από τους Πατέρες πρακτική–, πόσο απέχει από βλασφημία κατά των αγίων Πατέρων που συνέταξαν εν Αγίω Πνεύματι τους Ι. Κανόνες, χωρίς να ομιλήσουν περί στρατηγών και οι οποίοι, κυρίως, προέτρεπαν την άμεση παύση της επικοινωνίας άμα τη εκδηλώσει της αιρέσεως; Και αν οι Πατέρες διδάσκουν την άμεση διακοπή της μνημονεύσεως, πώς συνεχίζουν κάποιοι να υποστηρίζουν ότι δεν είναι καιρός για αποτείχιση, ακόμα και σήμερα που η αίρεση του Οικουμενισμού κοντεύει «να τα ‘κατοστήσει» και εμφανίζεται ναρκισσευόμενη, περιπαίζουσα και καρκινωδώς εξαπλούμενη;

Στο σημείο αυτό να παρατηρήσω (σύμφωνα μ’ αυτά που κατάλαβα), πως δεν λαμβάνονται υπόψη όλες οι παραμέτροι των Πατερικών θέσεων και ως εκ τούτου:

Ι) Θεωρείται η Αποτείχιση ως αφετηρία σχίσματος και εκφράζεται η άποψη ότι δεν είναι τώρα ο «σωστός» χρόνος. Τέτοια, όμως, προβληματική δεν συναντούμε στους Αγίους Πατέρες. Το αρχικό βήμα, είναι η εξέταση με μεγάλη προσοχή, αν υπάρχει αίρεση. Αν πράγματι υπάρχει αίρεση, τότε, οι Πατέρες είναι απόλυτοι ως προς το χρόνο πραγματώσεως της Αποτείχισης: αφού εμφανισθεί, κηρυχθεί και διαπιστωθεί η αιρετική διδασκαλία και, παρά τον έλεγχο και την προσπάθεια να αποστούν από τις αιρετικές διδασκαλίες ή πρακτικές οι καινοτομούντες Επίσκοποι, αυτοί επιμένουν και αυξάνουν τις αιρετικές διδασκαλίες και πρακτικές, αμέσως οι πιστοί πρέπει να απομακρύνονται από τους αιρετίζοντες, χωρίς σχεδιασμούς επί χάρτου, υπολογισμούς και χρονοδιαγράμματα(6). Βέβαια, το άριστο θα ήταν, μπροστάρηδες στον αγώνα αυτό να είναι οι Επίσκοποι, οι ιερείς, οι μοναχοί. Όταν όμως αυτοί, λόγω συνθηκών, διστάζουν, αναβάλλουν, φοβούνται, τότε ο πιστός, ίνα σώσει την εαυτού ψυχή(7) (ακολουθών τις συμβουλές των Αγίων) απομακρύνεται από τους αιρετίζοντες, και δεν αποκλείεται με τη στάση του αυτή, να βοηθήσει και κάποιους άλλους να προβληματιστούν, αφήνοντας τη συνέχεια στα χέρια του Θεού.

Στην παρούσα φάση, ελάχιστους ιερείς, μοναχούς και οι λαϊκούς γνωρίζω που έχουν προχωρήσει σε διακοπή μνημοσύνου και αποτείχιση. (Δύο από τις περιπτώσεις αυτές, που καταγράφει σε άρθρο του ο π. Θεόδωρος Ζήσης, παραθέτω παρακάτω).

Αν ομιλούμε, λοιπόν, περί του «σωστού χρόνου» της αποτείχισηςδιακοπής μνημοσύνου, τούτο μπορεί να νοηθεί ως εξής:

α) εκδηλώνεται αμέσως μόλις γίνει φανερή η αιρετική καινοτομία∙

β) μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο οι Πατέρες κάνουν προσπάθεια να πεισθεί ο αιρετίζων ότι, όσα κηρύττει, αποτελούν καινοτομίες («οικονομία»), αυτός όμως επιμένει∙

γ) ο χρόνος μέσα στον οποίο ο καθένας προσωπικά θα συνειδητοποιήσει το αυτονόητο: την κρυπτόμενη αίρεση και θα αντιδράσει Πατερικά. Και οι άγιοι, νομίζω, δεν είναι απόλυτοι σε τέτοια θέματα συνειδήσεως, όσον αφορά τους άλλους, αφού γνωρίζουν την αγνωσία, την ανθρώπινη αδυναμία και σέβονται την ελευθερία του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό, διατυπώνουν την ορθόδοξη διδασκαλία, μας παραδειγματίζουν με τις πράξεις τους, εφαρμόζοντες αυτοί πρώτοι όσα διδάσκουν και αφήνουν περιθώρια ελευθερίας στους πιστούς ως προς τον χρόνο.

Άρα ο «σωστός» χρόνος, μόνο υπ’ αυτήν την έννοια μπορεί ορθόδοξα να ειδωθεί. Κι αν η τοποθέτηση αυτή δεν είναι επαρκώς κατοχυρωμένη ή είναι λανθασμένη, ας αναλάβουν οι μελετητές και βιώνοντες την Πατερική διδασκαλία θεολόγοι και κληρικοί να την συμπληρώσουν ή να μας υποδείξουν την ακριβή Πατερική διδασκαλία.

Εδώ να επισημάνω, ότι με αφορμή την συζήτηση που άνοιξε περί Αποτειχίσεως, συσπειρώθηκαν κυρίως, οι του Παλαιού Ημερολογίου, θεωρώντας κατάλληλη την ευκαιρία που τους δόθηκε, ώστε να πολλαπλασιάσουν τα σχόλια περί αποτειχίσεως με τις δικές τους προδιαγραφές. Ως εκ τούτου, ουσιαστικά ταυτιστήκαμε στα μάτια των πολλών, όλοι εμείς που σκεπτόμαστε και προβληματιζόμαστε περί αποτειχίσεως, αλλά είμαστε μέλη της εν Ελλάδι Ορθόδοξης Εκκλησίας, με αυτούς που έχουν ήδη προχωρήσει σε σχίσμα, αφού ανήκουν σε σχισματικές παρατάξεις του Παλαιού Ημερολογίου, που η κάθε μια, θεωρεί εαυτήν ως την ΜΙΑ Εκκλησία, εμάς δε ως σχισματικούς, ή αιρετίζοντες, ή ως αιρετικούς και μη έχοντας μυστήρια(8).

Εμείς αγωνιζόμαστε μέσα στην Εκκλησία, την κιβωτό της σωτηρίας, για να ανατρέψουμε την αίρεση του Οικουμενισμού, που συνεχώς κατακτά έδαφος∙ να ενημερώσουμε τους πιστούς, όσους –κι αυτοί είναι οι περισσότεροι– δεν έχουν καταλάβει την σοβαρότητα της καταστάσεως και την ανάγκη για άμεση αντίδραση∙ να εκθέσουμε την άποψη των Πατέρων (εμείς που όψιμα το καταλάβαμε), ότι έπρεπε να είχαμε αντιδράσει ήδη προ πολλού, αλλά η παναίρεση του Οικουμενισμού, –που είναι η περισσότερο ύπουλη και ανέντιμη από όλες τις αιρέσεις του παρελθόντος(9), σε συνδυασμό με την εκκοσμίκευση και την αποστασία της εποχής μας (αποστασία κυρίως των χριστιανών)– έχει καταφέρει να αμβλύνει τα αισθητήρια και να ναρκώσει τα αντανακλαστικά ακόμα και των ποιμένων και των διδασκάλων.

Έτσι, αντί οι –ορθοδοξούντες ακόμα– ποιμένες να μας κατευθύνουν για μια συνετή, αλλά δυναμική αντίσταση κατά του Οικουμενισμού, με τα μέσα που έχουν προβλέψει οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας και έχουν εφαρμόσει οι Άγιοι Πατέρες (και το μέσο της Διακοπής Μνημοσύνου που εφάρμοσαν πρόσφατα –τη δεκαετία του 1970, όταν ακόμα ο Οικουμενισμός βρισκόταν σε σπαργανώδη μορφή– σύγχρονες πατερικές μορφές), οι ποιμένες μας άλλα κάνουν. Οι σύγχρονοι δηλ. πνευματικοί, μας συμβουλεύουν και προτείνουν υπακοή στους αιρετίζοντες Επισκόπους ή διεξάγουν (και εμείς μαζί τους) ένα πόλεμο ομιλιών, ανακοινώσεων και διαμαρτυριών, που όσο κι αν στενοχωρεί τους Οικουμενιστές και έχει κάποια φανερά αποτελέσματα, δεν ανατρέπει τα σχέδιά τους(10). Δηλαδή, προτείνουν μια τακτική, που στην πράξη φάνηκε πως συντελεί στην περαιτέρω αδρανοποίηση και των εναπομεινάντων ιχνών αντίδρασης των πιστών, οι οποίοι εφησυχάζουν και δεν προβάλλουν ουδεμία σοβαρή αντίδραση∙ ή (το χειρότερο) πείθονται οι πιστοί από τους αγωνιζόμενους εναντίον του Οικουμενισμού Πατέρες, ότι μπορούμε να περιμένουμε ακόμα: «μη δίνετε σημασία και ακούτε κάποιους φανατικούς».

Και αφήνεται έτσι η αίρεση (που ξεπερνάει –ως δολία και πολυμήχανος– εύκολα τέτοιου είδους διαμαρτυρίες) να καλπάζει και να επεκτείνεται ανέτως! Αν φτάσουμε στο «κοινό ποτήριο» λένε, (π.χ. ο αγωνιστής κατά τα άλλα Μητροπολίτης Πειραιώς, που είναι ένας από τους Επισκόπους που υπέγραψαν την «Ομολογία»), τότε θα αντιδράσουμε. Μα όχι τότε, αλλ΄ ήδη τώρα είναι αργά, αφού –ως γνωστόν– έχουν γίνει και κρυφά γίνονται «διακοινωνίες»(11), αλλά οι οικουμενιστές αυτό το αφήνουν τελευταίο∙ βλέπουν τις χλιαρές αντιδράσεις μας, μετρούν την αντίστασή μας, βλέπουν ότι ο λαός συνεχώς εξοικειώνεται με την αίρεση.

Μια κακοδαιμονία του αγώνος μας (όπως νομίζω) είναι και το γεγονός ότι δεν μας έχει απασχολήσει, νομίζω, σοβαρά –ή μάλλον κατά προτεραιότητα– το θέμα της ενότητος σε τόσο κρίσιμα θέματα Πίστεως. Ενότητος, όχι πρωτίστως μεταξύ μας, όσο με τους «προαπελθόντας Πατέρας, αγίους, μάρτυρας, ομολογητές». Γιατί μόνο τότε και η μεταξύ μας ενότητα θα είναι έγκυρη και επιτεύξιμη, όταν είμαστε ενωμένοι με τη διαχρονική Εκκλησία κι όχι με τους σημερινούς εκπροσώπους της, που όμως αθετούν την Παράδοση των αγίων.

Γράφει ο απόστολος Παύλος: αφού πιστεύουμε σε ένα «Κύριο» και έχουμε «μίαν Πίστιν» και «εν Βάπτισμα» πρέπει να έχουμε όλοι το ίδιο φρόνημα: «ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοΐ και τη αυτή γνώμη». Αν είναι, λοιπόν, αυτή η επιδίωξή μας, να έχουμε το αυτό πνεύμα και την ίδια πρακτική ως προς τις αιρέσεις και τους αιρετικούς ψευδεπισκόπους με την διαχρονική Εκκλησία, πώς θα αγνοήσουμε το παράδειγμά τους, την διδασκαλία τους και τις προτροπές τους, αυτό που εκείνοι εφάρμοσαν σε καιρό αιρέσεως; Πώς είναι δυνατόν να κάνουμε υπολογισμούς (οι υπολογισμοί είναι για τους μισθοφόρους, έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος), να καταμετρούμε τις δυνάμεις μας (αν είμαστε πολλοί ή λίγοι) και να μην εμπιστευόμαστε την Χάρη του Θεού;

Και ποια είναι η ομόφωνη στάση των Αγίων Πατέρων απέναντι στους αιρετικούς Επισκόπους; Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει, πως πρέπει αμέσως να απομακρυνόμαστε και να μη έχουμε κοινωνία με τον πονηρό-αιρετικό Επίσκοπο: «Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθαι τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Τι ουν, φησίν, όταν πονηρός η και μη πειθόμεθα; Πονηρός πώς λέγεις; ει μεν περί πίστεως φεύγε και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών»(12).

Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ακολουθώντας το Μ. Αθανάσιο, απαγορεύει την «κοινωνία» όχι μόνο με αιρετικούς, αλλά και με εκείνους που επικοινωνούν με αιρετικούς. Λέγει: «του τε Αγίου Αθανασίου προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν έχειν ημάς προς τους αιρετικούς, αλλά μην μηδέ προς τους κοινωνούντας μετά των ασεβών» αιρετικών. Και σε άλλο σημείο γράφει ότι απαγορεύεται αυστηρά η επικοινωνία με αιρετικούς· απαγορεύεται ακόμα και να συντρώγομε μαζί τους: «…όπως φεύγη την αίρεσιν, ήγουν τους αιρετικούς, του μήτε κοινωνείν αυτοίς μήτε αναφέρειν εν τη ευαγεστάτη αυτής μονή επί της θείας λειτουργίας· ότι μέγισται απειλαί κείνται παρά των αγίων εκφωνηθείσαι τοις συγκαταβαίνουσιν αυτοίς μέχρι και εστιάσεως»(13).

Θα παραθέσω εδώ, ως έμπρακτο παράδειγμα «παραίτησης» (από Επίσκοπο, που άρχισε να διδάσκει «αλλότρια» της Πίστεως δόγματα), τη στάση του λαού απέναντι στην καινοφανή αίρεση του Νεστορίου. Τὸ 428 έγινε Πατριάρχης Κων/πόλεως ὁ Νεστόριος και άρχισε να διαδίδει τις αιρετικές του ιδέες. Αμέσως τότε (και όχι μετά από δεκάδες χρόνια) αντέδρασε το σώμα της Εκκλησίας και άρχισαν ταραχές στην Κωνσταντινούπολη. Ιερείς «σταμάτησαν να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, εφόσον είχε τέτοια φρονήματα. Για τον ίδιο λόγο και μερικοί άλλοι αποφεύγουν κρυφά την εκκλησιαστική κοινωνία» με το Νεστόριο και, γενικά, ο ορθόδοξος λαός και τα μοναστήρια αντέδρασαν εντόνως με το να βγαίνουν από τους ναούς, όταν μνημονευόταν το όνομά του κραυγάζοντας· «βασιλέα έχομεν, επίσκοπον ουκ έχομεν», γιατί δεν ήθελαν να έχουν πια κοινωνία μαζί του «δεδιότες μη αδικηθώσιν εις πίστιν»(14).

Άξιο αναφοράς είναι και το εξής γεγονός: ενώ ο Νεστόριος ήταν στο θρόνο της εν Κων/πόλει Εκκλησίας, έβαλε κάποιον Επίσκοπο, τον Δωρόθεο, να διδάξει τις αιρετικές θέσεις του(15). Τότε ένας εκ των πρώτων που αντέδρασαν κατά του αιρετικού Πατριάρχου Νεστορίου, ήταν ο λαϊκός Ευσέβιος (το 429 μ.Χ.), ο οποίος φωνάζοντας εντόνως εντός της Εκκλησίας αντέκρουσε τον Νεστόριο και μετά τοιχοκόλλησε στο Ναό της Αγίας Σοφίας γραπτό λίβελλο με την παρακίνηση να διαδοθεί σε Επισκόπους, ιερείς και λαϊκούς «προς έλεγχο του αιρετικού Νεστορίου».

Επίσης, ο άγιος Υπάτιος που έπαυσε να μνημονεύει τον Νεστόριο, απολογούμενος στον ευλαβή Επίσκοπό του Ευλάλιο που τον ρώτησε: «Γιατί έπαυσες να τον μνημονεύεις, πριν δης τι θα γίνει;», απάντησε: «Εγώ, αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριό μου, “ου κοινωνώ αυτώ”, ούτε αναφέρω το όνομα αυτού… “ουκ έστιν επίσκοπος”»(16).

Και ενώ μοναστήρια και λαός της Κωνσταντινουπόλεως είχαν διακόψει την κοινωνία με τον Νεστόριο, ο Άγιος Κύριλλος, αφ’ ενός μεν στέλνει ενημερωτική της καταστάσεως επιστολή στον Ρώμης Κελεστίνο και τον ερωτά για την διακοπή επικοινωνίας με τον Νεστόριο, αφ’ ετέρου δε στέλνει επιστολή στους μοναχούς της Κων/πόλεως, δια της οποίας τους εξηγεί, πως ο ίδιος δεν διέκοψε ακόμα την κοινωνία με τον Νεστόριο, ελπίζοντας στην μετάνοιά του. Τους ενθαρρύνει δε «να απόσχουν από την κοινωνία με τον Νεστόριο, αν αυτός δεν μετανοήσει· εκείνους που αυτός (ο Νεστόριος) είχε αποκόψει από την κοινωνία μαζί του, ο Άγιος Κύριλλος τους θεωρούσε ως κανονικώς ευρισκομένους σε κοινωνία με την Εκκλησία. Γράφει ο Άγιος: Εμείς κοινωνούμε με τους κληρικούς ή λαϊκούς οι οποίοι χάριν της ορθής Πίστεως χωρίσθηκαν ή καθαιρέθηκαν από αυτόν» (τον Νεστόριο)(17).

Το ίδιο πνεύμα και την ίδια αντίδραση βλέπουμε και σε άλλες εποχές της εκκλησιαστικής ιστορίας. Π.χ., ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, στέλνει απαντητική επιστολή σε μια λαϊκή χριστιανή, την σπαθαρία Μαχαρά, η οποία του έγραψε ότι επί πολλά χρόνια σπανίως μετελάμβανε. Ο Όσιος της απαντά ότι αν η αιτία που δεν μεταλαμβάνει οφείλεται στην ύπαρξη της αιρέσεως των μοιχειανών(18), τότε είναι αναγκαίο να μη μεταλαμβάνει από αιρετίζοντες. Διότι το να μεταλάβει από αιρετικό ή δημοσίως διαβεβλημένο ιερέα ή Επίσκοπο την αποξενώνει από το Θεό και την συγκαταριθμεί με τον διάβολο. Σε καιρό, λοιπόν, αιρέσεων, «οι οποίες μάλιστα δραστηριοποιούνται μέσα στην Εκκλησία», πρέπει να απομακρυνόμαστε από τους αιρετίζοντας, αφού τα «μυστήρια μολύνονται με μόνη τη μνημόνευσι του αιρετικού Επισκόπου, έστω και αν είναι καθ’ όλα ορθόδοξος ο ιερεύς ο οποίος τελεί την Λειτουργία»(19).

Σε άλλη μικρή επιστολή του ο όσιος προς Κωνσταντίνο, αναφέρει ότι «η φύλαξις της πίστεως σημαίνει απομάκρυνσι από την επικοινωνία με τους αιρετικούς και ειδικά από τα μυστήριά των. Αυτό φαίνεται, ότι το θεωρεί ο όσιος βασικώτατο στοιχείο του κάθε χριστιανού σε καιρό αιρέσεως και γι’ αυτό σε πάρα πολλές επιστολές του επαινεί τους λαϊκούς χριστιανούς δια την απομάκρυνσί των από την επικοινωνία με τους αιρετικούς και από τα μυστήριά των». Εν συνεχεία ευχαριστεί τον Θεό, διότι και οι λαϊκοί, παρόμοια με τους μοναχούς, αγωνίζονται να αποφύγουν την επικοινωνία με την αίρεσι. «Η αίρεσις αναφέρει ότι είναι ένας βόθρος και μία παγίδα του διαβόλου, η δε κοινωνία των αιρετικών αποχωρίζει αυτόν τον οποίο την δέχεται από τον Χριστό και τον τοποθετεί εκτός της Εκκλησίας»(20). Άρα, κατά τον Άγιο, την Εκκλησία δεν την αποτελούν οι αιρετίζοντες, έστω κι αν είναι Επίσκοποι και Πατριάρχες.

Θα αναφέρω μερικά, ακόμα, μικρά αποσπάσματα των επιστολών του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου προς λαϊκούς. Γράφει τω «Σεργίω υπάτω και εξαδέλφω»: «οίδεν ημίν ο αγαθός Θεός και δια των εναντίων και θλιπτικών οικονομείν τα συμφέροντα, μετά δε πάντα έργον το φυγείν την κοινωνίαν της χριστομάχου αιρέσεως, ής η μέθεξις μελαίνει την ψυχήν και απόλλυσιν». Απευθυνόμενος προς λαϊκόν, τω «Πολιτιανώ δομεστίκω», ο Άγιος Θεόδωρος γράφει: «…ως μανθάνω φυλάττεις εαυτόν εκ της κοινωνίας των ανόμων» αιρετικών. Και «Μόσχω λαϊκώ» εύχεται: «φυλαχθείης μοι ασινής κατά σώματος υγίειαν και γε κατά ψυχήν εξ ακοινωνησίας των χρηστομάχων αιρετικών». Και προς άλλον λαϊκό: «Διό παρακαλώ σου την θεοφιλίαν φυλάττεσθαι της αθέου κοινωνίας των αιρετιζόντων… ότι περί ψυχής της αθανάτου το κινδυνευόμενον» (Λέοντι αρωματοπράτη). Και τω «Γεωργίω ξενοδόχω»: «αποχή της κοινωνίας των αιρετιζόντων». Τέλος γράφει προς «Κανονικαίς» και «Πατρικία άλλη»: α) «Διο και αγωνιώμεν εφ ημίν δια την ενεστώσαν ανάγκην της χριστομάχου αιρέσεως∙ φευκτέον γαρ ταύτη, ω μήτερ, εκ παντός τρόπου∙ η γαρ κοινωνία αυτής διΐστησιν ημάς από Χριστού». β) «Διαφυλάξειέν σε Κύριος έως τέλους ακατάγνωστον, αμέτοχον της των αιρετιζόντων θεοχωρίστου κοινωνίας».

Μετά από αυτά, προβληματιζόμενος έντονα για τις αρνητικές για την Αποτείχιση θέσεις κάποιων αρθρογράφων και σχολιαστών, ερωτώ: αφού είναι τόσο ξεκάθαρη η διδασκαλία της Εκκλησίας στο θέμα, μήπως με όσα γράφονται και με το πνεύμα που γράφονται, είναι δυνατόν να ευνοούνται και οι του Παλαιού Ημερολογίου και οι Οικουμενιστές(21), οι οποίοι βρίσκουν ευκαιρία να παρέμβουν στη συζήτηση; Είναι εμφανές ότι οι παρεμβάσεις των του Παλαιού Ημερολογίου, καθώς ενθαρρύνουν και προτρέπουν προς την διακοπή μνημοσύνου ή την αποτείχιση, αποσκοπούν σε μια αυτοδικαίωση: Να λοιπόν, (σαν να λένε) που εμείς είχαμε δίκιο. Εσείς κάνετε τώρα, αυτό που εμείς έχουμε κάνει δεκαετίες. Και με αυτόν τον τρόπο σκοπεύουν να μας προσαρτήσουν-αφομοιώσουν στις δικές τους αλληλο-υποβλεπόμενες παρατάξεις. Η εντιμότητα επιβάλλει, να γράψουν (και γι’ αυτό προκλήθηκαν πολλές φορές) σε ποια παράταξη-Εκκλησία ανήκουν. Μα δεν το κάνουν. Μας προτρέπουν ή προκαλούν να φύγουμε από την Μία Εκκλησία στην οποία πιστεύουμε, λέγοντάς μας ότι αυτοί είναι η Εκκλησία και εμείς ‒παραμένοντας στην Εκκλησία‒ μολυνόμαστε από τους αιρετίζοντες(22). Ποια είναι, όμως, απ’ όλες η Εκκλησία και ο Επίσκοπός τους δεν μας λένε. Μας καλούνε δηλαδή να πάρουμε «γουρούνι στο σακί».

Γνωρίζω, πως μ’ αυτά που γράφω, θα γίνω ακόμα περισσότερο δυσάρεστος γι’ αυτούς. Το θέμα, όμως, δεν είναι να αρέσουμε σε ανθρώπους, όσο κι αν αυτό «αρέσει» στην αρρωστημένη φύση μας, αλλά να προσπαθούμε να αρέσουμε (έστω και λίγο) στον Ιησού Χριστό. Προτιμώ, γι’ αυτό να εκφράζω φανερά τις θέσεις στις οποίες κατέληξα δια της μελέτης των Πατέρων, παρά να κρύβομαι πίσω από αμφίσημες λέξεις. Να θυμίσω, όμως, ότι σε πολλές περιόδους της εκκλησιαστικής ιστορίας, συνυπήρχαν οι αγωνιζόμενοι εναντίον της αιρέσεως με όλους εκείνους που αγνοούσαν, αδιαφορούσαν, αδρανούσαν, ήσαν επαμφοτερίζοντες, ασθενείς στην πίστη ή και φίλοι των αιρετικών. Πάντα όμως νικούσε η ορθή δόξα, η Αλήθεια του Χριστού, η ΜΙΑ Εκκλησία, που διεσώζετο στα πρόσωπα των ορθώς φρονούντων, που διέκοπταν την κοινωνία τους αιρετίζοντες, χωρίς βέβαια να δημιουργήσουν δικό τους θυσιαστήριο και δική τους Εκκλησία.

Το λάθος στο χώρο του Παλαιού Ημερολογίου άρχισε, όταν ο αγώνα τους επικεντρώθηκε στις 13 ημέρες, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί και να περάσει σε δεύτερη μοίρα η αιρετική θέση (που σήμερα την βλέπουμε ξεκάθαρα στις συνέπειές της, αλλά τότε ήταν κάτι συγκεχυμένο) περί του χαρακτηρισμού π.χ. των Παπισμού και Προτεσταντισμού ως «αναδενδράδων» (=Εκκλησιών), και ως εκ τούτου της προσεγγίσεως τους διά των Διαλόγων με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που διδάσκουν οι Πατέρες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε το σχίσμα, παρόλο που έτσι όπως εστιάσθηκε ο αγώνας στο Ημερολόγιο δεν επιτρεπόταν από τους Ι. Κανόνες το σχίσμα. Αντί, λοιπόν, οι αντιληφθέντες την δυναμική της καινοφανούς εισαγωγής να παραμείνουν στην Εκκλησία και να πολεμήσουν όσους την διέδιδαν, εφ’ όσον αποδεικνυόταν καθαρά η δολιότητα της προθέσεώς τους, προτίμησαν να αποσχιστούν. Στο Παλαιοημερολογιτικό σχίσμα, δηλαδή, συναντούμε τον ορισμό του σχίσματος.

Μια τέτοια «Εκκλησία» δημιούργησαν οι του Παλαιού, που εκ των πράξεών της είναι σχισματική, αφού, όπως φαίνεται από την πρακτική των παρατάξεών τους, άλλοι αποδέχονταν τους καθηρημένους κληρικούς του Νέου στην παράταξή τους, άλλοι θεωρούσαν και θεωρούν άκυρα τα μυστήριά μας και αναμυρώνουν όσους αγωνιζομένους εναντίον της αιρέσεως πείθονται να «επιστρέψουν» στην «Εκκλησία» τους, αφού κατ’ αυτούς, αυτοί αποτελούν την Εκκλησία. Ή, άλλες παρατάξεις, αν και θεωρούν ότι είμαστε μολυσμένοι από τον Οικουμενισμό, δέχονταν (ή και δέχονται) να κοινωνούν νεοημερολογίτες στις Εκκλησίες τους.

Κατά τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά: «Η δημιουργία άλλης Συνόδου χωρίς να καταδικασθή η αίρεσις και αποκατασταθή η πίστις αποτελεί σχίσμα και αφετηρία σχισμάτων, διότι η δημιουργία άλλης Συνόδου πρέπει να γίνη με νόμιμο εκκλησιολογικό τρόπο και οπωσδήποτε, αφού προηγουμένως καταργηθή νομίμως η προηγουμένη αιρετική Σύνοδος… Αν όμως μνημονεύσωμε άλλον Επίσκοπο ή Σύνοδο άνευ αντικαταστάσεως των αιρετικών Επισκόπων, δηλαδή ενώ αυτοί ευρίσκονται στις θέσεις των, τότε δημιουργούμε σχίσμα στην Εκκλησία, δηλαδή δημιουργούμε μία άλλη Εκκλησία η οποία δυνατόν να διασώζη την ορθόδοξο πίστι, αλλά όχι την ορθόδοξο εκκλησιολογία».

Κατόπιν τούτων είναι φανερό, αν ενδιαφερόμαστε για την Εκκλησία και όχι για τον οποιουδήποτε βαθμού εγωϊσμό μας, ότι απαιτείται ΜΕΤΑΝΟΙΑ όλων μας: Για τους ακολουθούντες το Παλαιό, επειδή: α) παρόλο που είχαν απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρονται για την αντικανονική αλλαγή του Ημερολογίου, (ως απαρχή του Οικουμενισμού), όμως, δημιούργησαν σχίσμα ανάγοντες τις 13 ημέρες σε θέμα Πίστεως και β) επειδή η δημιουργία αυτού του σχίσματος, αποστέρησε την Εκκλησία από χιλιάδες συνειδητούς αγωνιστές εναντίον του Οικουμενισμού και αδρανοποίησε πολλούς του Νέου Ημερολογίου, που ήθελαν να αγωνιστούν περισσότερο δυναμικά, ο φόβος όμως, μήπως κατηγορηθούν ως «παλαιοημερολογίτες», αλλά και ο φόβος του σχίσματος τους εμπόδιζε. Έτσι, ο διάβολος κατάφερε να διαιρεί τους Ορθοδόξους και να βασιλεύει στα πρόσωπα των Οικουμενιστών.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ και για όσους παρέμειναν στην Εκκλησία, έστω με την αντικανονική πράξη της αλλαγής του Ημερολογίου, γιατί παρόλο που αντιδρούμε με άρθρα και βιβλία, ποικιλότροπο έλεγχο, διακοπή μνημοσύνου επί Αθηναγόρα κ.λπ., δεν καταφέραμε να ακολουθήσουμε ένα ειλικρινή αγώνα και μια ενιαία γραμμή, αλλά τα μικροσυμφέροντα, οι εξουσιαστικές απαιτήσεις, η εκκοσμίκευση, η δολιότητα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού δεν μας άφησαν ούτε να προσεγγίσουμε αξιόπιστα τους ομόδοξους τους Παλαιού Ημερολογίου, ούτε να άρουμε την καχυποψία τους και έτσι να αποτελέσουμε ένα ενιαίο δυναμικό σύνολο, που θα ήλκυε την χάρη του Θεού∙ επίσης, γιατί δεν καταφέραμε να χαράξουμε σταθερή και κατά προτεραιότητα αγωνιστική τακτική κατά του Οικουμενισμού, με αποτέλεσμα σήμερα κάθε ομάδα, αδελφότητα, μοναστήρι, γέροντας, σύλλογος κ.λπ., να έχουν την δική τους γραμμή και να επικρατεί μια φοβερή σύγχυση(23). Επί πλέον, γιατί με την εν επιγνώσει επικοινωνία μας μετά των Οικουμενιστών, έχουμε ήδη κάποιο μολυσμό.


Επανέρχομαι πάλι στην ανακίνηση του θέματος και την διατήρησή του στην επικαιρότητα, με την επίκληση μάλιστα θέσεων για την διακοπή του μνημοσύνου που διετύπωσε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος πριν μερικές δεκαετίες και ήσαν αντίθετες με την Αποτείχιση τότε. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά πιστεύω, ότι ο π. Επιφάνιος δεν θα υποστήριζε και τώρα τις ίδιες θέσεις. Έτσι κι αλλιώς, όμως, και χωρίς να αμφισβητείται η αγιότητα του π. Επιφανίου, η πολύτιμη συγγραφική του προσφορά και οι αγώνες του, μπορούμε να διατυπώσουμε μια διαφοροποιημένη άποψη, σήμερα που τα γεγονότα μας αναγκάζουν να δούμε πιο ευδιάκριτα το πού μας οδηγεί ο Οικουμενισμός. Εξ άλλου στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεχόμαστε μια άποψη, αν εντάσσεται στο πλαίσιο: «συμφωνία των Πατέρων». Και γι’ αυτά τα θέματα ‒εκτός από τον π. Επιφάνιο‒ έχουν μιλήσει και άλλοι Πατέρες και Άγιοι της Εκκλησίας. Πόσο, λοιπόν, συμφωνούν οι συγκεκριμένες θέσεις του π. Επιφανίου (που τις έκανε σε εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο της συγχύσεως και του κινδύνου προσχωρήσεως των πιστών στο σχίσμα του Παλαιού) με την εποχή μας, στην οποία αποκαλύφθηκε εξ ολοκλήρου, το ειδεχθές πρόσωπο του Οικουμενισμού και όλη η δολιότητα της Οικουμενιστικής αιρέσεως;

Δεν είδα στα άρθρα και τα σχόλια διαφόρων υποστηριχτών της θέσεως του π. Επιφάνιου, να μας υποδεικνύονται Πατερικές θέσεις, που να πείθουν ότι, όσα υποστηρίζει, συμφωνούν με την Πατερική Παράδοση, παρά μόνο προσωπικά λογικά συμπεράσματα. Μακάρι να μας υποδειχθούν αυτές οι θέσεις των Πατέρων και να μας πείσουν γι’ αυτό, ώστε ‒αν πεισθούμε‒ να σταματήσουμε να επικαλούμαστε κάτι αντίθετο από την «συμφωνία των Πατέρων». Από την πλευρά μου βεβαιώνω, ότι θα με βοηθήσει αφάνταστα, αφού θα φύγει από πάνω μου όλο το βάρος που αισθάνομαι, αρθρογραφώντας για κάτι που οι πλάτες μου δεν μπορούν να το σηκώσουν, από την άλλη μεριά, όμως, αφού οι συνθήκες με ανάγκασαν να ασχοληθώ και να μελετήσω το θέμα, χωρίς να μου παρουσιάζονται κατοχυρωμένα αντίθετες Πατερικές θέσεις, δεν μπορώ να το αγνοήσω.

Ερωτώ, λοιπόν, και πάλι: όταν καποιος χαρακτηρίζει την διακοπή μνημοσύνου και την αποτείχιση ακόμα και δαιμονική ενέργεια, δεν βλασφημούνται δι’ αυτών των εκφράσεων οι Ιεροί Κανόνες που επιτρέπουν την Αποτείχιση και αφήνουν την ευχέρεια σ’ αυτόν που την επιχειρεί, αρκεί να αποδείξει ότι υπάρχει συγκεκριμένη αίρεση; Βέβαια, είναι δικαιολογημένο ανθρωπίνως να προβληματισθεί κανείς, ως προς το ποιος είναι ο καταλληλότερος χρόνος για Αποτείχιση. Κάποιος πιστεύει πως δεν είναι τώρα ο κατάλληλος χρόνος. Καλώς. Άλλοι, έχουν κάποια άλλη εκτίμηση, που την στηρίζουν στους Αγίους Πατέρες και σε Ι. Κανόνα και θέλουν να κάνουν υπακοή στους Αγίους Πατέρες(24). Γιατί πρέπει να δεχθούμε μια γνώμη, που κατά την φτωχή αντίληψή μας, νομίζουμε πως δεν συμφωνεί με τις θέσεις των Πατέρων; Καλός είναι ο προβληματισμός που προκαλείται με τη διατύπωση κάποιων σκέψεων. Από κει και πέρα όμως, δεν αποπροσανατολίζονται –κατά κάποιο τρόπο– οι πιστοί που δεν γνωρίζουν την Πατερική διδασκαλία, όταν αυτές οι παρεμβάσεις (τουλάχιστον με όσα αρνητικά ως τώρα έχουν γραφεί για το θέμα της Αποτείχισης) δεν στηρίζονται σε συγκεκριμένες Πατερικές θέσεις, και ως εκ τούτου, δίνουν λανθασμένες κατευθύνσεις σ’ αυτούς που η συνείδησή τους επιτακτικά τους υπαγορεύει κάτι άλλο;

Προχωρούμε, λοιπόν, με δισταγμούς και φόβο και δέος. Και αφού δεν είμαστε Άγιοι και δεν έχουμε, ως εκ τούτου πληροφορία από το Θεό (άραγε και οι άγιοι δεν θεωρούσαν επισφαλή αυτή μια «πληροφορία» από μόνη της, χωρίς να στηρίζεται στην συμφωνία των ήδη Αγίων Πατέρων;), κάνουμε κάτι πιο σίγουρο: μελετήσαμε τους Αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες και με συνοχή καρδίας προσπαθούμε να εφαρμόσουμε–υπακούσουμε σε αυτούς, που από κοινού, σαν ένας άνθρωπος μας συμβουλεύουν: καμία επικοινωνία με την αίρεση. Κανένας Πατέρας δεν μας είπε: όταν κηρύσσεται αίρεση, εσείς δεν θα διακόπτετε το μνημόσυνο, παρά θα ακολουθείτε τους ηγέτες σας, ή τους πνευματικούς και τους επισκόπους σας, διότι τάχα «αυτοί γαρ αγρυπνούσι υπέρ των ψυχών ημών» κι αυτοί θα δώσουν λόγο για σας. Αντίθετα, μας είπαν να απομακρυνόμαστε από τους αιρετικούς, να μην υπακούουμε σε θεολόγους και Πατέρες ανεξέλεγκτα, όταν πρόκειται για θέματα αιρέσεως, αλλά να εξετάζουμε «την αναστροφή» των σύγχρονων Πατέρων μας, να ελέγχουμε αν κοινωνούν με αιρετικούς, αν αντί ποιμένες, είναι ψευδοποιμένες και, αν διαπιστώσουμε την Ορθοδοξία τους, τότε μόνο να τους ακολουθούμε.

Ανέφερα παραπάνω αρκετά παραδείγματα. Θα παραθέσω και μερικά ακόμα: Ο Μ. Αθανάσιος χαρακτηρίζει επικίνδυνη (και απατηλή) την συμπεριφορά κάποιων Ορθοδόξων, οι οποίοι διαβεβαίωναν ότι δεν αποδέχονται τις αιρετικές θέσεις του Αρείου και υποστήριζαν πως έχουν ορθόδοξο φρόνημα, αλλ’ όμως, επικοινωνούσαν εκκλησιαστικά και συμπροσεύχονταν με τους αρειανόφρονες∙ συμβουλεύει, λοιπόν, απομάκρυνση απ’ αυτούς. (Αν αντικαταστήσετε τους αρειανόφρονες με τους παπικούς και τους οικουμενιστές, θα αντιληφθείτε ποια στάση μας συμβουλεύει να κρατήσουμε, εμείς οι σύγχρονοι Ορθόδοξοι, που είμαστε μεν αμαρτωλοί, αλλά θέλουμε να τηρήσουμε την ορθόδοξη κληρονομιά των Αγίων μας).

Δεν πρέπει, συνεχίζει ο Μ. Αθανάσιος, να έχετε επικοινωνία και συμπροσευχές με τους αιρετικούς, γιατί όσοι βλέπουν εσάς τους ορθοδόξους να συγκεντρώνεστε με τους αρειανόφρονες και να επικοινωνείτε άνετα μαζί τους, θα αποκομίσουν την εντύπωση ότι τούτο είναι ακίνδυνο και θα κάνουν κι αυτοί το ίδιο, και έτσι, θα περιπέσουν στο βόρβορο της αιρετικής ασεβείας: «τινές δε εισιν οι διαβεβαιούντες μεν τα Αρείου μη φρονείν, συγκαταβαίνοντες δε, και μετ’ αυτών ευχόμενοι επί το αυτό… Όταν γαρ τινες υμάς τους εν Χριστώ πιστούς θεωρήσαντες μετ’ αυτών συνερχομένους και κοινωνούντας, πάντως υπονοήσαντες αδιάφορον είναι το τοιούτον, εις τον της ασεβείας εμπεσούνται βόρβορον».

Και παρακάτω γράφει: Για να μη συμβεί αυτό, να αποφεύγετε την εκκλησιαστική επικοινωνία με όσους φανερά συμμερίζονται και πιστεύουν τα ασεβή δόγματα του Αρείου, εκείνους δε που νομίζουν ότι δεν έχουν αποδεχτεί την αρειανικὴ διδασκαλία, αλλ’ όμως επικοινωνούν μετά των αιρετικών αρειανών, απ’ αυτούς αρχικά να φυλάγεσθε. Και κατ’ εξοχήν εμείς που ορθοφρονούμε, πρέπει να αποφεύγουμε την εκκλησιαστική κοινωνία, με εκείνους, των οποίων το φρόνημα ως κακόδοξο απορρίπτουμε. «Ιν’ ουν μη τούτο γένηται, θελήσατε …τους μεν φανερώς φρονούντας τα της ασεβείας αποστρέφεσθαι, τους δε νομίζοντας τα Αρείου μη φρονείν, κοινωνούντας δε μετά των ασεβών φυλάττεσθαι· και μάλιστα ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν».

Και εν συνεχεία: Εάν λοιπόν, κάποιος, από την μια μεριά προσποιείται ότι αποδέχεται και ομολογεί την ορθή πίστη, από την άλλη, όμως, επικοινωνεί φανερά με τους αρειανούς, αυτόν να τον προτρέψετε να σταματήσει αυτήν την διπλοπρόσωπη συνήθεια. Και εάν μεν ακούσει την προτροπή σας και το υποσχεθεί, να τον έχετε σαν αδελφό∙ εάν όμως, επιμένει σ’ αυτή την ασεβή συμπεριφορά του, και με εριστικότητα επιχειρηματολογεί υπέρ των θέσεών του, αφήστε τον και απομακρυνθείτε απ’ αυτόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπον συμπεριφερόμενοι, εσείς μεν θα διατηρήσετε καθαρή την πίστη, και εκείνοι, βλέποντας την στάση σας θα ωφεληθούν, γιατί θα φοβηθούν μήπως θεωρηθούν ως ασεβείς και ως έχοντες τα αυτά φρονήματα με τους αιρετικούς: «Ει δε τις προσποιείται μεν ομολογείν ορθήν πίστιν, φαίνεται δε κοινωνών εκείνοις, τον τοιούτον προτρέψασθε απέχεσθαι της τοιαύτης συνηθείας∙ και εάν μεν επαγγέλληται, έχετε τον τοιούτον ως αδελφόν∙ εάν δε φιλονείκως επιμένη, τον τοιούτον παραιτείσθε. Ούτω γαρ διατελούντες καθαράν την πίστιν διατηρήσετε∙ κακείνοι βλέποντες υμάς ωφεληθήσονται, φοβηθέντες μη άρα ως ασεβείς και τα εκείνων φρονούντες νομισθώσιν»(25).

Ο Μ. Βασίλειος λέει: «Οίτινες την υγιά ορθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσιν, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

Αυτά λένε οι Πατέρες. Οι σύγχρονοι, όμως, γέροντες και Επίσκοποι άλλα λένε. Και εμείς, «ως μη έχοντες ποιμένα» είμαστε μετέωροι, αεί σχοινοβατούντες, ταλαντευόμενοι από τα σαλευόμενα βάρη των παθών μας∙ γνωρίζουμε την αληθινή στάση εναντίον των αιρέσεων, αλλά λοιδορούμαστε, επειδή την προβάλλουμε ή προσπαθούμε να βρούμε το θάρρος να την ακολουθήσουμε. Και οι γνωρίζοντες, αντί να μας προτρέπουν και να μας ενισχύουν να ακολουθούμε τους Πατέρες, είναι αυτοί που μας αποτρέπουν και μας λοιδορούν! Κατηγορούμε τους Οικουμενιστές, ότι δείχνουν αγάπη στους ετερόδοξους και περιφρονούν και διώκουν τους ομόδοξους, και στο δικό μας χώρο συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Άραγε, τόσο πολύ εψύγει η αγάπη, τόσο κοντά άραγε βρισκόμαστε στην εποχή που περιγράφει ο Απόστολος Παύλος;

Ποιος άραγε θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση, όσων βασανίζονται συνειδησιακά, καθώς βλέπουν πως οι ποιμένες τους διδάσκουν ή πράττουν τα αντίθετα από όσα οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν και έπρατταν, που έχουν συνειδητοποιήσει πως η συμπεριφορά αυτή των Επισκόπων πρέπει να μας οδηγήσει στην διακοπή του μνημοσύνου τους (σύμφωνα με τους Πατέρες), αλλά προβάλοντες τις δικές τους γνώμες έχουν καταφέρει να μας μπλοκάρουν; Δεν προχωρούμε σε επίσημη Αποτείχιση, επειδή εκείνοι –που τα μέχρι πριν λίγο κείμενά τους διατύπωναν ορθόδοξες θέσεις και μας ενθάρρυναν προς την κατεύθυνση της Αποτειχίσεως– τώρα μας αποτρέπουν χωρίς θεολογικά επιχειρήματα, παραθέτοντας μόνο δικές τους εκτιμήσεις και υπολογισμούς. Και μας ενοχοποιούν και φοβίζουν, ότι τάχα ό,τι κάνουμε, το κάνουμε από εγωϊσμό ή παρασυρόμενοι από τα πάθη μας. Και δυστυχώς, έχουμε και εγωϊσμό και πάθη!(26)

Αλήθεια, πόσο πιο ανώδυνα και ασύγχυτα θα ήσαν τα πράγματα, αν κάποιοι (και όπως είναι φυσικότερο, ιερωμένοι) ανελάμβαναν να περάσουν αυτοί πρώτοι στον αγώνα, να εφαρμόσουν αυτοί (ως Ποιμένες) όσα οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν! Να μας πάρουν το βάρος της ευθύνης ότι η ενέργεια της Αποτειχίσεως μπορεί να οδηγήσει σε σχίσμα και εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό! Πόσο βολικό θα ήταν, να μας διαβεβαιώσουν εμπράκτως και δια γραμμάτων ότι οι Πατέρες δεν διδάσκουν την Αποτείχιση, έστω και αν τα πάντα καταλαμβάνει η παναίρεση του Οικουμενισμού, πως δεν έχουμε καμιά ευθύνη εμείς, αφού δεν κάνουν οι «στρατηγοί» το πρώτο βήμα, ή ότι δεν μολυνόμαστε(27) (όπως διδάσκουν οι Πατέρες) όταν επικοινωνούμε με Επισκόπους και Πατριάρχες που κηρύσσουν την αίρεση(28)! Ότι δεν βλαπτόμεθα, τέλος, ψυχικά επικοινωνώντας με τους οικουμενίζοντες!

Όμως, οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι Ποιμένες, όχι μόνο δεν προχωρούν στην Αποτείχιση, αλλά δεν προχωρούν ούτε σε μορφές αγώνων ηπιότερους, οι οποίοι θα είχαν τουλάχιστον το αποτέλεσμα να θέσουν επίσημα την Σύνοδο προ των ευθυνών της(29).

Παρόλο που σε κάθε συζήτηση με πνευματικούς ανθρώπους θέτω το θέμα αυτό και ζητώ ανατροπή της θέσεως στην οποία έχω καταλήξει περί αποτειχίσεως με Πατερικά-θεολογικά κριτήρια, εισπράττω την απάντηση ή ότι δεν είναι ακόμα καιρός ή ότι πρέπει να ακολουθώ τους πνευματικούς, οι οποίοι, όμως, ακολουθούν ή ανέχονται τις αιρετικές συναναστροφές των Επισκόπων τους, οι οποίοι με την σειρά τους ανέχονται ή ακολουθούν ή συνδράμουν τον συνεργό του Πάπα, Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στο καταστροφικό της Ορθοδοξίας έργο του.

Βέβαια (όπως ήδη αναφέρθηκε), υπάρχει σήμερα η άποψη σε πολλούς, ότι την Αποτείχιση την κάνουν πρώτα οι Επίσκοποι και οι κληρικοί, που είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την διαποίμανση του Λαού του Θεού.

Όμως, στην σύγχρονη κατάσταση, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, πώς είναι δυνατόν να διδάξουν Αποτείχιση οι στρατηγοί; Είδαμε ότι οι περισσότεροι από τους μισούς Επισκόπους πήγαν στην υποδοχή του αιρεσιάρχη Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Λάρισα, στην Πάτρα, στην Λαμία, στην Ελασσόνα, στην Καλαμάτα; Έτσι πολεμάται η αίρεση του Οικουμενισμού, με υποδοχές του Πατριάρχη–ηγέτη της, με λόγους εμμετικά επαινετικούς και με ροδοπέταλα(30);

Αναφέρθηκα παραπάνω στον π. Θεόδωρο Ζήση, ο οποίος κατά κοινή ομολογία αγωνιά, μαζί με πολλούς άλλους Πατέρες για το θέμα. Εξάλλου, και σε άλλες ευκαιρίες ο π. Θεόδωρος Ζήσης μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε την άμεση και επιτακτική ανάγκη για Αποτείχιση και τη διακοπή μνημοσύνου, όχι μόνο ως δική του γνώμη, αλλά ως διαχρονική πράξη της Εκκλησίας. Θα σας παραθέσω κάποια από τα κείμενά του που μιλούν περί αυτού, και μάλιστα πριν φτάσουμε στο αίσχος του «κάτι σαν συλλείτουργου» που ετέλεσαν στην Πόλη, Πάπας και Πατριάρχης το 2006.

Ήδη από το 2001 ο π. Θεόδωρος Ζήσης έγραφε: «Υπομείναμε, υπομείναμε, υπομείναμε τους οικουμενισμούς και τους εκσυγχρονισμούς επί ένα αιώνα. Κάναμε υπομονή και υπακοή∙ περιμέναμε και ελπίζαμε να παύσουν τα σκάνδαλα, οι συμπροσευχές, οι συγχρωτισμοί, οι συγκρητισμοί, οι ισοπεδώσεις, οι ανανεώσεις, για να επανέλθουν στο σώμα της Εκκλησίας και οι σκανδαλισθέντες αδελφοί μας. Δεν θα αφήσουμε και άλλους να φύγουν∙ ενιστάμεθα και διαμαρτυρόμεθα. Θα διακόψουμε την κοινωνία με όσους κοινωνούν με τον ακοινώνητο, αιρετικό και σχισματικό πάπα. Ο δρόμος στο εξής δεν θα είναι ανθόσπαρτος. Η Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται εφέτος πολύ ενωρίτερα» (Ζήση Θ., Με το αρνίο ή με το θηρίο; Με τον Χριστό ή με τον πάπα; περιοδ. Θεοδρομία, Ιανουάριος‒Μάρτιος 2001).

Και αυτές οι εκφράσεις δεν ήταν αποτέλεσμα βιασύνης, αλλά μελέτης σοβαρής των πατερικών συγγραμμάτων μια ολόκληρη ζωή και –ως εκ τούτου– διατυπώθηκαν ως συμφωνία με τη θέση των Αγίων Πατέρων, επαναλήφθηκαν δε και τα επόμενα χρόνια πολλές φορές, όπως στην «Διακήρυξη κληρικών και μοναχών» την οποία προσυπογράφουν πλην του π. Θ. Ζήση και οι Μητρ. Ράσκας κ. Αρτέμιος, ο π. Γ. Μεταλληνός και πολλοί άλλοι. Στη Διακήρυξη διαβάζουμε: «Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία…» («Μαρτυρία ή αποστασία; Σκέψεις και εκτιμήσεις μετά τη Ραβέννα», Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1466, 12.7.2002).

Και λίγο αργότερα ο π. Θεόδωρος έγραφε: «Ιερεύς, της Ι. Μ. Δημητριάδος, αποφασισμένος να διακόψει το μνημόσυνο του …επισκόπου του, όταν διακριτικά του υπενθύμισα τις πιθανές διώξεις και ποινές μου είπε: «Προτιμώ να καλλιεργώ τα χωράφια μου, ως απλός αγρότης, και να κρατήσω την πίστη μου, παρά να συνεργήσω στην κατεδάφισή της και να πάω στην κόλαση μαζί με τον πατριάρχη και τους επισκόπους». Τα λόγια «αυτά εκφράζουν την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας για την στάση όλων των πιστών και των λαϊκών απέναντι των επισκόπων και των πρεσβυτέρων σε περίπτωση που δεν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, αλλά ενισχύουν την αίρεση και την πλάνη. Το πλήθος των σχετικών πατερικών μαρτυριών υπάρχει τώρα στο βιβλίο μας «Κακή Υπακοή και Αγία Ανυπακοή».

Και παρακάτω επαινεί ιερομόναχο που διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη: Ο Μ. Αθανάσιος λέγει, πως «συμφέρει, χωρίς επισκόπους και ιερείς να γίνονται οι συνάξεις στους ναούς, παρά να ριφθούν οι πιστοί μαζί με τον επίσκοπο και τους ιερείς στην κόλαση…

Αυτό έπραξε στις ημέρες μας ο Αγιορείτης Ιερομόναχος Γαβριήλ και με μία ολιγόλογη και θαρραλέα Δήλωση και Ομολογία διέκοψε το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μετά τις συμπροσευχές και τις κοινές δηλώσεις με τον προηγούμενο πάπα….

»Στο εξής, γράφει, για να μη θεωρηθεί ότι με την σιωπή μου συμφωνώ με όσα γίνονται, δεν θα συμμετέχω στις ακολουθίες που μνημονεύεται το όνομα του οικουμενικού πατριάρχου, αλλά θα παραμένω εις το κελλάκι μου “κάμνων την κανονικήν και καθωρισμένην μοναχικήν ακολουθίαν μου κατά μόνας εις ένδειξιν διαμαρτυρίας και έως ότου λάβη σαφή και συγκεκριμένην θέσιν η Ι. Κοινότης του Αγίου Όρους περί των συμβάντων γεγονότων των ως άνω ημερών”». «Αυτά γράφονται εν πλήρει συνειδήσει των ιστορικών όντως στιγμών που ζούμε, από τις αρνητικές και καταστροφικές της Ορθοδοξίας ενέργειες και εκδηλώσεις. Εν πλήρει συνειδήσει επίσης των ευθυνών και των συνεπειών αυτής μας της στάσεως». Πολλοί πλέον «διαπιστώνουν ότι κινδυνεύει πλέον η ακεραιότητα της αλήθειας, ότι οι μνημονευόμενοι στη Θ. Λειτουργία επίσκοποι, ως εγγυητὲς της εν τη πίστει ενότητος δεν ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας, δεν ευρίσκονται σε κοινωνία με τους προ αυτών Αγίους, αλλά ουσιαστικά είναι ακοινώνητοι, ως κοινωνούντες με τους ακοινωνήτους»(31).

Αλλά και στα Πορίσματα του Συνεδρίου για τον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ: «Γένεσις–Προσδοκίαι–Διαψεύσεις» και στην § 8 διαβάζουμε: «Να διατρανωθεί προς τις εκκλησιαστικές ηγεσίες ότι σε περίπτωση που εξακολουθήσουν να συμμετέχουν και να ενισχύουν την παναίρεση του Οικουμενισμού, διαχριστιανικού και διαθρησκειακού, ο επιβεβλημένος σωτήριος, κανονικός και αγιοπατερικός δρόμος των πιστών, κληρικών και λαϊκών, είναι η ακοινωνησία, η διακοπή δηλαδή του μνημοσύνου των επισκόπων, οι οποίοι καθίστανται συνυπεύθυνοι και συγκοινωνοί της αιρέσεως και της πλάνης. Δεν πρόκειται περί σχίσματος, αλλά περί θεαρέστου ομολογίας, όπως το έπραξαν παλαιοί Πατέρες, αλλά και στις ημέρες μας ομολογηταί επίσκοποι, μεταξύ των οποίων ο γεραρός και σεβαστός μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος, και το Άγιον Όρος…».

Και σε άλλο κείμενό του διαβάζουμε: «Ας μας ξεκαθαρίσουν λοι­πόν μερικοί εκκλησιαστικοί ηγέτες ότι έχουν προσχωρήσει σ’ αυτήν την «προ­οδευτική» άποψη, για να καθορίσουμε και εμείς την στάση μας απέναντί τους, την οποία ούτως ή άλλως είμαστε υπο­χρεωμένοι να καθορίσουμε, διότι δια­φορετικά, κοινωνούμε και εμείς «τοις έργοις αυτών τοις πονηροίς» (Β’ Ιω. 11). Εμείς επιθυμούμε να έχουμε κοινωνία όχι προς τους ακοινωνήτους, αλλά προς τους αγίους και πιστούς όλων των εποχών, να πιστεύουμε όπως επίστευαν όλοι οι προ ημών Άγιοι Πατέρες, στους οποίους πειθόμεθα και υπακούουμε» (π. Θεοδώρου Θ. Ζήση, Διαθρησκειακές Συναντησεις, Άρνησις του Ευαγγελίου και προσβολή των Αγίων Μαρτύρων».

Σημειώνει και σε βιβλίο του ο π. Θεόδ. Ζήσης: «Οι πιστοί δηλ. έχουν ευθύνη για το αν θα ακολουθήσουν τους κακούς ποιμένες, η υπακοή δεν είναι αδιάκριτη… Το κείμενο των Αποστολικών Διαταγών… κατακλείεται με τη σύσταση: “Διό φευκτέον από των φθορέων ποιμένων”»(32).

Από κάποια στιγμή και πέρα, όμως, κάποια πράγματα που το βάθος τους αγνοώ, ανάγκασαν τον π. Θεόδωρο Ζήση να εκφέρει συγκρατημένες ή διαφοροποιημένες απόψεις περί του θέματος: «Θα επιθυμούσαν μάλιστα [οι φιλενωτικοί Οικουμενιστές του Φαναρίου], –γράφει– όπως φάνηκε από πατριαρχικό κείμενο, να είχαμε προχωρήσει σε αποτείχιση και διακοπή μνημοσύνου, ώστε επίσημα πλέον να μας τιμωρήσουν και να μας αποδυναμώσουν ως ανυπάκουους και σχισματικούς. Χωρίς αυτό να αποκλείεται για το μέλλον, εφ᾿ όσον κατά τους ιερούς κανόνες, σχίσμα προκαλούν οι κηρύσσοντες την αίρεση και όχι οι στηλιτεύοντες αυτήν, που είναι άξιοι επαίνου και τιμών, προς το παρόν επιλέξαμε να ενημερώσουμε τον κλῆρο και τον λαό, ώστε νά βοηθήσουμε και άλλους να καταλάβουν τί συμβαίνει, να ανησυχήσουν, να αφυπνισθούν».

Πρόσφατα πάλι έγραψε: «Ουσιαστικά μας κατηγορούν, γιατί δεν αποτειχισθήκαμε, γιατί δεν διακόψαμε το μνημόσυνο των επισκόπων. Δεν επρόσεξαν όμως ότι την «Ομολογία» υπογράφουν και αρκετοί επίσκοποι, ο αριθμός των οποίων μπορεί να αυξηθεί, και επομένως υπάρχουν και επίσκοποι που ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Πώς να διακοπεί το μνημόσυνο του Πειραιώς, του Αιτωλοακαρνανίας, του Κυθήρων, …του μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου;…» (Θεόδωρος Ζήσης, «Ομολογία Πίστεως», Ηύφρανε τους Ορθοδόξους και κατήσχυνε τους κακοδόξους, Ορθόδοξος Τύπος, 7/8/2009).

Βέβαια, την απάντησή μας στο τελευταίο ρητορικό ερώτημά του την έχει δώσει μόλις παραπάνω ο ίδιος ο π. Θεόδωρος, εκεί όπου γράφει: «ουσιαστικά είναι ακοινώνητοι, ως κοινωνούντες με τους ακοινωνήτους»(33), άρα, λοιπόν, και αυτοί οι Επίσκοποι που υπέγραψαν την «Ομολογία…» υποδεχόμενοι εν χορδαίς και οργάνοις, ως περιφερόμενος θίασος, στις ελληνικές Μητροπόλεις τον κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος φανερά επιχειρεί να ποδηγετήσει και αλώσει την ελλαδική Εκκλησία.

Μετά από όλα αυτά, θα μπορούσε να ερωτήσει κανείς με πόνο: σε ποια άλλη περίοδο της Εκκλησίας, όταν μια δοξασία χαρακτηριζόταν ως αίρεση και βέβαια οι συνειδητοί-μαχητικοί οπαδοί της ήσαν αιρετικοί, οι Ποιμένες της Εκκλησίας παρέμεναν υπό την σκέπην διαβεβλημένων Επισκόπων και Πατριαρχών επί δεκαετίες; Παρόλο που τότε, θα ήταν δικαιολογημένη μια αργοπορημένη αντίδραση, αφού λόγω της ελλείψεως γρήγορων μέσων επικοινωνίας καθυστερούσε να γίνει γνωστή η αίρεση και οι αιρετικοί, όχι για κάποιες εβδομάδες ή μήνες αλλά και πολλά χρόνια∙ σήμερα όμως, εντός κάποιων λεπτών ή ωρών κάνουν τον κύκλο του κόσμου τα αιρετικά φληναλήματα. Λοιπόν, ποια σοβαρή δικαιολογία υπάρχει σήμερα, ώστε να μη διακόπτουν οι θέλοντες να ορθοδοξοφρονούν την μνημόνευση εκείνων, τους οποίους οι ίδιοι με σιγουριά και απολυτότητα χαρακτηρίζουν -από δεκαετιών- ως αιρετικούς οικουμενιστές;

Ποιος άλλος θεολογικός λόγος υπάρχει, ώστε να περιμένουμε ακόμα εγκλωβισμένοι στην επικοινωνία με τους νέους αιρετικούς και τους «κοινωνούντας αυτοίς»;

Και για να έρθω, σε όσους υποστηρίζουν, ότι δεν είναι καιρός τώρα για Αποτείχιση: Άρα, βλέπουν ακόμα κάποιο θεολογικό λόγο στην μη ενεργοποίηση της διακοπής μνημοσύνου ή αποτείχισης, που κατά τον π. Θεόδωρο Ζήση ήταν αναγκαία από το 2001; Μήπως τώρα, έχουν συμβεί και αποκαλυφθεί ασυγκρίτως περισσότερα από τη δεκαετία 1960-70 που ο π. Επιφάνιος ήταν διστακτικός στην Αποτείχιση, ή το 2001 που διατύπωνε τα παραπάνω ο π. Θεόδωρος και, άρα, είναι ακόμα πιο επείγουσα και αναπότρεπτη πλέον η κίνηση της αποτείχισης;

Δεν είναι φανερό ότι με τέτοιες απόψεις αποπροσανατολίζονται οι πιστοί, όταν επικαλούνται την αυθεντία ανθρώπων ευσεβών και σεβαστών προσώπων (κάποιων ήδη κεκοιμημένων)(35) και ισχυρίζονται ότι τάχα αυτοί ήσαν εναντίον της αποτείχισης, την στιγμή που κάποιοι απ’ αυτούς έκαναν …αποτείχιση-διακοπή μνημοσύνου στην εποχή τους, και μάλιστα τότε, που η αίρεση του Οικουμενισμού δεν ήταν εύκολο να στοιχειοθετηθεί με την ίδια ενάργεια και με τόσα αποδεικτικά στοιχεία και φωτογραφίες και Video, τα οποία σήμερα έχουμε στην διάθεσή μας; Τότε, ήταν περισσότερο υγιές το φρόνημα του λαού και των περισσοτέρων Επισκόπων και ιερέων, ώστε κάθε ενέργεια συμπροσευχών, ανοχής επικοινωνίας με αιρετικούς εκαυτηριάζετο από τα θρησκευτικά έντυπα δριμύτατα και προκαλούσε την διαμαρτυρία του λαού, σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι εν εκκολάψει οικουμενιστές έκαναν πίσω(35).

Σήμερα, όμως, όπως προελέχθη, τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας π.χ., –μετά μια θυελλώδη Σύνοδο της Ιεραρχίας, στην οποία αμφισβητήθηκε η Ορθοδοξία του και εκ τούτου έθεσε την παραίτησή του στην Ιεραρχία– παίρνει εντολή για μη συμπροσευχή στην Κύπρο, και αυτός την αγνόησε και συμπροσευχήθηκε.

Σήμερα, ο εναντιωθείς στην Ουνία (στο εγγύς παρελθόν) Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κάνει δώρο στον Ουνίτη Επίσκοπο κ. Σαλάχα ένα Άγιο Δισκοπότηρο, ανεβαίνοντας ένα ακόμα διαχριστιανικό σκαλί. Καυτηριάζεται η πράξη του αυτή, αλλά δεν του καίγεται καρφί και μετά δυό χρόνια, προχωρά ένα ακόμα διαθρησκειακό, τώρα, σκαλί: δωρίζει Ιερό Κοράνιο σε μουσουλμάνο, τον πρόεδρο της coco-cola! Δέχεται έντονες επιθέσεις και αντιδράσεις αυτή η αχαρακτήριστη ενέργειά του και αντί οι διαμαρτυρίες να θέσουν φραγμό σε τέτοιες κατάπτυστες ενέργειες, όχι μόνο συνεχίζει απτόητος την οικουμενιστική κατρακύλα, αλλά οι ενέργειές του αυτές πολλαπλασιάζονται, γενοβολάνε άλλους Βαρθολομαίους, γίνεται «κακό» παράδειγμα προς μίμηση, παίρνει τη σκυτάλη άλλος Πατριάρχης, ο Αλεξανδρείας, και δίδει κι αυτός δώρο Ιερό Κοράνιο στον Πρόεδρο της Σουδανικής Δημοκρατίας κ. OMAR AL-BASHIR!(36) Οι αντιδράσεις ως να μη εγένοντο, ή καλύτερα, ερεθίζουν τους οικουμενιστές, οι οποίοι πλέον ενεργούν με πείσμα δαιμονικό. Όλα αυτά αποτελούν μια απόδειξη, ένα μήνυμα: οι διαμαρτυρίες πλέον ελάχιστα υπολογίζονται.


Καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει τον καλπάζοντα Οικουμενισμό. Είναι νωπές, οι πριν μερικούς μήνες αιρετικές δοξασίες που εξέμεσε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας μέσα στην ίδια την Ιεραρχία (ΟΚΤ 2009) και εκτός από την διαμαρτυρία του Μητροπολίτη Πειραιώς, δεν υπήρξε καμιά άλλη επίσημη αντίδραση (πέρα από μεμονωμένες διαμαρτυρίες, όπως τη δική του και τη δική μας). Μάλιστα η Ιεραρχία, τελικά εμπιστεύεται στον εν λόγω Μητροπολίτη να μας εκπροσωπήσει στο Διάλογο με τους αιρετικούς, των οποίων αιρετικών τις ιδέες υποστήριξε-προπαγάνδισε(!) και μέσα στην ίδια την Ιερά Σύνοδο!!!

Θέλετε και ένα προσωπικό παράδειγμα; ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων αφόρισε λαϊκό και απείλησε με παρόμοια τιμωρία Αρχιμανδρίτη του, επειδή αντέδρασαν στην προσπάθεια που έκανε να παραχωρήσει ορθόδοξο ναό σε Παπικούς. Και η Ιερά Σύνοδος εκάλυψε πλήρως τον Μητροπολίτη και αρνήθηκε να απαντήσει, παρά τις πολλές οχλήσεις σε ένα απλό ερώτημα: είναι ή δεν είναι αίρεση ο Παπισμός; Και δεν απάντησε, επειδή έτσι θα «έθιγε» τον Καλαβρύτων. Προτίμησε να τον καλύψει εις βάρος της Πίστεως! Και υπάρχουν τόσα άλλα, με κορυφή του παγόβουνου την περίπτωση του πρώην Αττικής Παντελεήμονος.

Θα αναφερθώ, όμως, και σε ένα ακόμα γεγονός. Ο Πειραιώς κ. Σεραφείμ, είχε την γενναιότητα να τα βάλει με την Μασωνία, τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο (με τις γνωστές παρεμβάσεις του και τον χαρακτηρισμό που του έκανε μέσα στην Σύνοδο Ιεραρχίας τον παρελθόντα Οκτώβριο), με τους ομοφυλόφιλους, με τον Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο και, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, τόλμησε να αναθεματίσει τους Οικουμενιστές.

Ποιοι όμως είναι αυτοί οι Οικουμενιστές; Δεν είναι αυτοί που έχουν διατυπώσει απόψεις και έχουν λάβει μέρος σε ενέργειες οικουμενιστικές; Δεν θα μπορούσαμε να εντάξουμε στην λίστα αυτή τους Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τους Μητροπολίτες Περγάμου Ιωάννη, Μεσσηνίας Χρυσόστομο, Καλαβρύτων Αμβρόσιο, Σύρου Δωρόθεο, Δημητριάδος Ιγνάτιο, τους ακολούθους τους και ομοϊδεάτες τους θεολόγους, οι οποίοι συνειδητά προπαγανδίζουν τον Οικουμενισμό, συμμετέχουν σε συνέδρια, συμπροσεύχονται με αιρετικούς, θεωρούν ως ένα απλό σχίσμα και όχι αίρεση τον Παπισμό, τον αποκαλούν μάλιστα («Ορθόδοξοι» Ιεράρχες) και Εκκλησία. Διαβλέπουν, επίσης, ότι οι συμπροσευχές και οι Διάλογοι μπορεί να προκαλέσουν ενδο-ορθόδοξο σχίσμα και όμως επιμένουν …οικουμενιστικά; Δεν είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν τον Οικουμενισμό και ως ένα φάντασμα άσαρκο, χωρίς οσμή, γεύση, όνομα και διεύθυνση;

Αν είναι έτσι, τότε πώς συνεχίζει να τους μνημονεύει ο Μητροπολίτης Πειραιώς (πράξη που εκαυτηριάσθη στο διαδίκτυο), πώς συνεχίζει να πηγαίνει στην υποδοχή του Πατριάρχη, να τον αποκαλεί ως «φρυκτωρόν καί πεφωτισμένον Οιακοστρόφον» την παραμονή της Κυριακής της Ορθοδοξίας και την επομένη να αναθεματίζει τον Οικουμενισμό, του οποίου ο κ. Βαρθολομαίος είναι ο κυριότερος εκφραστής; Σε ποια περίοδο της εκκλησιαστικής μας ζωής, οι άγιοι Πατέρες καταδίκαζαν κάποιον ως αιρετικό και ταυτόχρονα τον μνημόνευαν; Αν δεν είναι αυτοί οι Οικουμενιστές, τότε ποιοι είναι; Γιατί δεν τους ονομάζουν; Γιατί, οι αγωνιστές Επίσκοποι, συντελούν στην παραπλάνηση του λαού; Όλοι οι Πατέρες μας έχουν διδάξει να τους ξεσκεπάζουμε και να τους ονοματίζουμε για να προφυλάσσονται οι πιστοί και να μη πέφτουν στην αίρεση. Γιατί δεν κατονομάζονται; Ποιο πρωτότυπο αγώνα κάνουμε, να αγωνιζόμαστε παρά πάσαν Αποστολική και Πατερική Εντολή εναντίον μιας αιρέσεως, της οποίας δεν παρουσιάζουμε το πρόσωπο και δεν καταδικάζουμε τους φορείς της;

Αλλά και έτερος αντι-οικουμενιστής Επίσκοπος που υπέγραψε την ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ και τελευταίως διώκεται, ο Ράσκας καί Πριζρένης Αρτέμιος, γράφει: «καί μόνον ο τίτλος «ΠΣΕ» εκφράζει τήν αίρεσιν του ψευδο-εκκλησιαστικού αυτού οργανισμού». Και τότε πώς παραμένουμε εκεί και κοινωνούμε με την αίρεση;

Και ο π. Διονύσιος Τάτσης, γνωστός αγωνιστής αρθρογράφος του Ορθόδοξου Τύπου, (22/9/06), γράφει: «O ορθόδοξος λαός μας πρέπει να κάνει ένα ακόμη βήμα. Όπως αντιδρά στις παπικές αιρέσεις και απορρίπτει τον πάπα έτσι πρέπει να κάνει και στους παπόφιλους “ορθοδόξους”…».

Λυπούμαι που αναγκάζομαι να παραθέσω κάποια κείμενα, η παράθεση των οποίων πιθανόν να στενοχωρήσει πρόσωπα που σέβομαι και εκτιμώ. Όμως, εδώ πρόκειται για την Ορθοδοξία. Και εφ’ όσον διαπιστώνω ότι οι Πατέρες διατυπώνουν διαφορετικές θέσεις οφείλω να τις παρουσιάσω. Αν έχω λάθος, τι πιο εύλογο να μου υποδειχθεί με θεολογικό λόγο, με παραδείγματα των Πατέρων. Και βέβαια, δεν είμαι μόνος. Είναι κι άλλοι σαν και μένα που αγωνιούν. Δεν αξίζουμε μια κατοχυρωμένη απάντηση;

Ας υπάρξει μια συνάντηση και ένα συντονισμός του αγώνα από όσους τον ξεκίνησαν. Εμείς είμαστε μικροί, ο λόγος μας δεν έχει απήχηση και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο. Αυτό όμως, που οι Πατέρες και η συνείδησή μας υπαγορεύει, θα προσπαθήσουμε συν Θεώ να το κάνουμε, ασχέτως αν θα το κάνουν πολλοί ή λίγοι, αν τελικά αυτό θα μας στοιχίσει κάποια απομόνωση.

Ας μη χρησιμοποιούμε ως κριτήριο για την εφαρμογή Ι. Κανόνων το επιχείρημα, πως δεν θα το ακολουθήσουν πολλοί. Κι αν αμφιβάλλουμε για τον χρόνο, ας βάλουμε ως κριτήριο, όχι την δική μας αμφιβολία (που ίσως ονομάσουμε και διάκριση), αλλά τη σύμφωνη γνώμη των Πατέρων.

Αν ο αγώνας γίνεται για την πίστη και την υπόθεση της Ορθοδοξίας, πιστεύω να μην παρεξηγηθούν οι θέσεις και οι σκέψεις αυτές. Αντίθετα θα γίνουν αφορμή για μια καλύτερη και νηφαλιότερη εξέταση των πραγμάτων. Και κυρίως, με κατανόηση στην μειωμένη οξυδέρκειά μας ή κρίση μας.


Θα προσπαθήσω, στη συνέχεια, να κάνω μια μικρή προσέγγιση στους Ι. Κανόνες που ομιλούν για αποτείχιση, για να δούμε, ποια είναι η θέση τους, τι νομοθετούν περί Αποτειχίσεως. Αν υπάρχει κάποια άλλη ερμηνεία Πατερική που δεν την έχω υπόψιν μου, οι έγκριτοι και ειδήμονες στην ερμηνεία των κειμένων καθηγητές ή πνευματικοί, να μας την υποδείξουν και με ανακούφιση να την ακούσουμε και να την ακολουθήσουμε.

Ο 15ος Κανών της ΑΒ Οικουμ. Συνόδου γράφει: «Οι γαρ δια αίρεσίν τινα παρά των Αγίων Συνόδων η Πατέρων κατεγνωσμένην της προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι την αίρεσιν κηρύττοντος και γυμνή τη κεφαλή επ’ εκκλησίαις διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υπόκεινται προ Συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον Επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ επισκόπων αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι».

Ερμηνεία Βαλσαμώνος: «Ει γαρ μη δι’ εγκληματικήν αιτίαν, αλλά δι’ αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του Επισκόπου αυτού…ως επ’ Εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματά τινα απηλλητριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση ήγουν χωρίση από της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται ως ορθόδοξος…»(37).

Οι Πατέρες εθέσπισαν Ι. Κανόνες με σκοπό να αποτρέψουν την μη μνημόνευση του οικείου Επισκόπου η την απόσχιση απ’ αυτόν κατά το δοκούν και για πράγματα θεραπευόμενα και “οικονομούμενα”. Παρόλα αυτά, σ’ αυτόν το Ι. Κανόνα οι Πατέρες της Συνόδου, γνωρίζοντες πολύ καλά ότι οι μεγαλύτεροι αιρεσιάρχες δεν ήσαν λαϊκοί, αλλά ιερωμένοι και Πατριάρχες, και οδηγούμενοι από την διαχρονική πράξη της Εκκλησίας, αναγκάζονται να επιτρέψουν την μη μνημόνευση του ονόματός του και την Αποτείχιση από τον οικείο Επίσκοπο, πριν αποφανθεί γι’ αυτό Σύνοδος της Εκκλησίας, μόνο στην περίπτωση που αυτός κηρύσσει φανερά και αναμφισβήτητα αιρετικές διδασκαλίες (ή η “δικαιοσύνη” του είναι αντίθετη με την θεολογία της Εκκλησίας και το θέλημα του Θεού). Όταν δηλ. δεν πρόκειται για κάποια προσωπική του αμαρτία, αλλά πρόκειται για αθέτηση Ευαγγελικής Εντολής και εκκλησιαστικού Κανόνα, ή η συμπεριφορά του αφορά τον πυρήνα της Πίστεως.

Εδώ πρέπει να θεωρήσουμε ως αυτονόητο, ότι η πράξη του διακόπτοντος το μνημόσυνο του Επισκόπου είναι εύλογη, όταν η αρμόδια Σύνοδος δεν επιλαμβάνεται του θέματος, αν και έχει πληροφορηθεί το γεγονός και της έχει ζητηθεί να πάρει θέση στο θέμα αυτό, αλλά αφήνει την αίρεση να εδραιώνεται.

Αυτή η θέση περί Αποτειχίσεως στον Ι. Κανόνα, στηρίζεται και συμφωνεί με την εμπειρία και διδασκαλία των προηγουμένων (και επόμενων Πατέρων), τους οποίους “επαναλαμβάνει”. Συμφωνεί δηλ. με τον αγ. Μάρκο τον Ευγενικό ο οποίος έγραφε πως «άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, και πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσιν και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι», αλλά και πολλούς άλλους Πατέρες, όπως π.χ. τον άγ. Αθανάσιο, τον Μ. Φώτιο, τον αγ. Νικόδημο, οι οποίοι δεν συμβουλεύουν, ότι μπορούμε να υπομένουμε την αίρεση ένα αιώνα (όπως γίνεται σήμερα με τον Οικουμενισμό) και, μετά τα εκατό χρόνια, θα του κάνουμε άλλη μια χάρη να τον ανεχθούμε μερικά χρόνια ακόμα, αλλά συμβούλευαν να ενεργούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα ή και αμέσως.

Ο Μ. Αθανάσιος γράφει: «Εάν ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντως οφθαλμοί της Εκκλησίας κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη τούτους εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, παρά μετ’ αυτών εμβληθήναι όπως με Άννα και Καϊάφα εις την γέεναν του πυρός»(38). Ο δεύτερος αποφαίνεται: «Αιρετικός εστιν ο ποιμήν; Λύκος εστιν∙ φυγείν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει, μηδ’ απατηθήναι προσελθείν καν ήμερον περισαίνειν δοκεί∙ φύγε την κοινωνίαν αυτού και την προς αυτόν κοινωνίαν ως ιός όφεως». Και ο αγ. Νικόδημος: «Αν ο προεστώς σου είναι σφαλερός εις την πολιτείαν και τα έργα του μη περιεργάζεσαι. Αν όμως είναι σφαλερός κατά την πίστιν φεύγε και παραίτησέ τον, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος αλλά καν Άγγελος είναι από τον ουρανόν»(39).

Ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, που έχει επί πολλά έτη μελετητήσει την θεολογία-εκκλησιολογία του αγ. Θεοδώρου Στουδίτου, γράφει, πως τον 15ον Ι. Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου ο Άγιος τον «εφήρμοσε επακριβώς», πριν καν αυτός θεσπιστεί, αφού η Σύνοδος έγινε μετά τον θάνατό του.

Τούτο μας κάνει να σκεφτούμε, ότι τα μέλη της Συνόδου (στα οποία θα υπήρχαν και πνευματικά του τέκνα) είχαν υπ’ όψιν τους το παράδειγμα του αγ. Θεοδώρου και τη σχετική διδασκαλία του. Και δίδασκε ο Άγιος (όπως γράφει ο π. Ευθύμιος), πως «η πρώτη περίπτωσις αποτειχίσεως προ συνοδικής αποφάσεως είναι ακριβώς αυτή, όταν δηλαδή αθετείται δημοσίως και εκκλησιαστικώς μία ευαγγελική εντολή. Η δευτέρα περίπτωσις αποτειχίσεως είναι όταν αθετείται μία ιερά Παράδοσις δογματικού χαρακτήρος, όπως συνέβη με την εικονομαχία και η τρίτη περίπτωσις αποτειχίσεως είναι όταν ενωθούμε εκκλησιαστικά με αιρετικούς η έχομε επικοινωνία σε εκκλησιαστικό επίπεδο, η αλληλοαναγνώρισι και αλληλοπεριχώρησι, κοινές δηλώσεις και συμφωνίες». Και συμπεραίνει, πως «την ύπαρξι στις ημέρες μας όχι μίας αλλά και των τριών αυτών προϋποθέσεων υγιούς και ορθοδόξου αποτειχίσεως μόλις είναι ανάγκη να την αναφέρομε».

Παρατηρούμε, λοιπόν, πως αυτή η στάση Οικουμενικών Συνόδων και αγίων Πατέρων είναι ομόφωνη -αν και αυστηρή για τα σύγχρονα δεδομένα-, γιατί οι Πατέρες –στη φροντίδα τους να διαφυλάξουν την Παρακαταθήκη της Πίστεως ως κόρη οφθαλμού– έχουν διαπιστώσει ότι αδράνεια και ολιγωρία στα θέματα της Πίστεως δεν επιτρέπεται, αφού με την σιωπή και την στάση ανοχής στα θέματα αυτά, το ορθόδοξο φρόνημα αλλοιώνεται∙ οι αιρετικές ιδέες είναι –όπως κάποιο λοιμώδες νόσημα– κολλητικές, και όχι μόνο ο λαός, μα και πολλοί ποιμένες του εξοικειώνονται με τα αιρετικά φρονήματα και τις ετερόδοξες πρακτικές και έτσι συντελείται μεγάλη ζημιά.

Κι’ αν αυτό συνέβαινε τότε, που οι συνθήκες διακίνησης των ιδεών και η επικοινωνία των ανθρώπων ήταν δύσκολη και χρονοβόρα, η συνάντηση των Επισκόπων και η συγκρότησή τους σε Σύνοδο κοπιαστική και επικίνδυνη (και παρά ταύτα πραγματοποιείτο δυό φορές το χρόνο –σε τοπικό, τουλάχιστον, επίπεδο–, ακριβώς για να μη αφήσουν να χρονίζει μια εκκλησιαστική ανωμαλία), αν αυτό συνέβαινε τότε, σήμερα που (όπως ανεφέρθη) οι απόψεις των αποκλινάντων από την πίστη Επισκόπων γίνονται άμεσα γνωστές, ακόμα και σε παγκόσμια κλίμακα, μερικές φορές δια τηλεοράσεως την ίδια στιγμή που αυτές εκφέρονται, είναι δυνατόν οι άλλοι Επίσκοποι, η Σύνοδος να αδρανούν και να σιωπούν;


Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει και γίνεται για το αν η αποτείχιση, την οποία αναφέρει ο Ι. Κανόνας, είναι υποχρεωτική ή προαιρετική. Παραθέτω δυό-τρεις γνώμες επί του θέματος και εκφέρω το συμπέρασμά μου προς εξέταση από όσους θελήσουν να ασχοληθούν μαζί του, επαϊόντων και μη.

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, βιώνων τα δυσάρεστα αποτελέσματα του Παλαιοημερολογητικού σχίσματος και (όπως έχει γράψει σε άλλο σημείο του έργου του) ων πεπεισμένος, ότι το σύνολο των τότε Επισκόπων έχεται της Ορθοδόξου Πίστεως στερρώς και μόνο κατ’ οικονομίαν ανέχεται τον Πατριάρχην Αθηναγόρα, γράφει: «Ο Κανών είναι δυνητικός και ουχί υποχρεωτικός. Δεν αξιοί δηλ. απαραιτήτως παρά των κληρικών όπως παύσωσι το μνημόσυνον του αιρετικά διδάσκοντος Επισκόπου προ της καταδίκης αυτού, αλλ’ απλώς παρέχει εις αυτούς τη δυνατότητα. Αν τις κληρικός, λέγει ο Κανών, αποκοπή από τοιούτου Επισκόπου “προ συνοδικής διαγνώσεως”, ουδαμώς παρανομεί, διό και δεν υπόκειται εις επιτίμησιν, αλλά μάλλον άξιος επαίνου είναι. Αν όμως έτερος Κληρικός δεν πράξη τούτο, αλλά, χωρίς να ασπάζηται τας διδασκαλίας του Επισκόπου, συνεχίση το μνημόσυνον αυτού, αναμένων “συνοδικήν διάγνωσιν” και καταδίκην, ουδαμώς κατακρίνεται υπό του Κανόνος». …Ο παύων το μνημόσυνον του οικείου Επισκόπου Κληρικός, αρκείται εις τούτο, αποφεύγει να μνημονεύση ετέρου και αναμένει εν ηρεμία συνειδήσεως την κρίσιν της Συνόδου»(40).

Αλλά και ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης σημειώνει: «Το “εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση από της κοινωνίας του πρώτου αυτού”, σημαίνει την προαίρεσιν ήτοι εάν θελήση, και ουχί επιβολήν εκκοπής του μνημοσύνου. Επομένως εν περιπτώσει αιρέσεως ένθα αφίεται εις την προαίρεσιν εκάστου, ο ακολουθών τον γενικόν κανόνα ήτοι ο μνημονεύων μέχρις εκδόσεως Συνοδικής αποφάσεως εν τάξει είναι, και ο αποκόπτων το μνημόσυνον χωρίς να αναμείνη την απόφασιν της Εκκλησίας ήτοι πριν εκδοθή απόφασις Συνοδική και ούτος εν τάξει είναι, μάλιστα ο τελευταίος ούτος και τιμής άξιος είναι. Και ταύτα…μόνον προκειμένου περί γνωστής αιρέσεως»(41). (Σημ.: Ο π. Επιφάνιος και ο π. Θεόκλητος ομιλούν μόνο για κληρικό).

Τέλος, ο κανονολόγος Επίσκοπος Μίλας εκφράζει αντίθετη γνώμη, ως προς το υποχρεωτικόν ή προαιρετικόν του ανωτέρω Ι. Κανόνα, σύμφωνη με την Πατερική διδασκαλία. Παραθέτω ένα τμήμα του κειμένου του: «Εάν ο Επίσκοπος η Μητροπολίτης η Πατριάρχης άρξητε να διακηρύττη δημοσία επ’ εκκλησίας αιρετικήν τινα διδαχήν, αντικειμένην προς την Ορθοδοξίαν, τότε οι υποτασσόμενοι αυτώ κέκτηνται δικαίωμα άμα και χρέος να αποσχοινισθώσι πάραυτα εκείνων, διό ου μόνον εις ουδεμίαν θέλουσι υποβληθή κανονικήν ποινήν, αλλά θέλουσι και επαινεθή εισέτι, καθ’ όσον δια τούτου, δεν κατέκριναν και δεν επανεστάτησαν εναντίον των νομίμων Επισκόπων, αλλ’ εναντίον ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων. Ούτε εδημιούργησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα εν τη Εκκλησία, αλλ’ αντιθέτως απήλλαξαν την Εκκλησίαν, εν όσω ηδυνήθησαν μέτρω, του σχίσματος και της διαιρέσεως».

Το συμπέρασμα που βγαίνει, αν προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε στην εποχή μας τα παραπάνω κείμενα, χωρίς να ξεφύγουμε από το πνεύμα του Ιερού Κανόνος και της πράξεως της Εκκλησίας, είναι ότι η βούληση των Πατέρων που διατύπωσαν τον Ι. Κανόνα, δεν αποσκοπούσε στο να επιβάλλει ως γενικό κανόνα και μέτρο πάραυτα υποχρεωτικό την διακοπή μνημοσύνου ή την Αποτείχιση, αμέσως μετά την εκδήλωση αιρετικής δοξασίας και διδαχής. Φαίνεται πως ήταν αρκετό για τους Αγίους Πατέρες να εκφράσουν και να επαναλάβουν την παραδεδομένη διδασκαλία (ενθαρρύνοντας έτσι, όσους αποφάσιζαν την διακοπή μνημοσύνου και την αποτείχιση), ότι οι άγρυπνοι και γνώστες των Ι. Κανόνων ιερωμένοι (και γενικά τα μέλη του σώματος του Χριστού), πρέπει να αντιδρούν αμέσως και χωρίς να περιμένουν την χρονοβόρα σύγκληση και έκδοση απόφασης μιας Συνόδου, όταν διδάσκεται φανερά αιρετική τις διδασκαλία, αλλά ο καθένας κατά τα μέτρα της πίστεως και της αντοχής του.

Έτσι οι Άγιοι Πατέρες, αφού προειδοποίησαν για τις ολέθριες συνέπειες του σχίσματος και διατύπωσαν Ι. Κανόνες αποτρεπτικούς του σχίσματος, για να μην αφήσουν τους Επισκόπους ασύδοτους να καινοτομούν, χωρίς να υπάρχει αντίδραση των πιστών εξ αιτίας του φόβου του σχίσματος, επέτρεψαν και την Αποτείχιση. Και επειδή αυτή η αντίδραση δεν ήταν εύκολο να γίνει από όλους, γιατί δεν είναι όλοι απαλλαγμένοι από τις βιοτικές φροντίδες, αλλ’ έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις που δεν τους επιτρέπουν εξ αρχής την ενασχόληση με αυτού του είδους τα θέματα, ή δεν έχουν όλοι την γνώση των Ι. Κανόνων, ή ο πνευματικός τους καθοδηγεί διαφορετικά, ή δεν διαθέτουν όλοι την αγιότητα, την γενναιότητα, κάποια εσωτερική πληροφορία και πίστη του ίδιου βαθμού κ.λπ., ο Ι. Κανόνας επιτρέπει, και έμμεσα προτρέπει, να γίνεται από όσους για κάποιο λόγο το κατάλαβαν και το μπορούν.

Μάλιστα ενισχύει όσους δύνανται να υποστούν το κόστος της διακοπής μνημοσύνου και της Αποτείχισης για να το κάνουν, αφού ασφαλώς έχουν βασανίσει το πράγμα, επαινώντας τους, γιατί, λέγει, αυτοί με την αποτείχιση, δεν ασεβούν προς τον Επίσκοπο (στον οποίον οφείλουμε σεβασμό, ως λειτουργό των μυστηρίων του Θεού και εγγυητή της καθαρότητος της Πίστεως και της ενότητος των πιστών), αλλά αντίθετα συντελούν να διαφυλαχθεί η καθαρότητα της Πίστεως, που οι Επίσκοποι προδίδουν. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Ι. Κανών δεν αποκαλεί καν Επισκόπους, όσους αδιαφορούν ή αλλοιώνουν την Πίστη, αλλά ψευδεπισκόπους.

Πάντως, από την στιγμή που θα ξεκινήσει η διακοπή μνημοσύνου και η Αποτείχιση, τα οποία είναι ευνόητο πως πρέπει να ακολουθούνται από κείμενα που θα αποδεικνύουν την αναγκαιότητα της πράξεως, το πρόβλημα μεταφέρεται στους άλλους Επισκόπους και τον λαό. Και αν αυτοί εμμείνουν στην αδιαφορία τους ως προς την εξέταση των εμπράκτως καταγγελλομένων, ο λαός είναι πλέον υποχρεωμένος να πάρει θέση, απαιτώντας από τους Επισκόπους να ξεκαθαρίσουν όχι καθησυχαστικώς και αορίστως το ζήτημα, όχι παραπέμποντες αυτό εις τας καλένδας, όχι χαριζόμενοι φιλαδέλφως στον/στους παρανομούντες η αιρετίζοντες Επισκόπους, αλλά εξετάζοντάς το ουσιαστικώς και εξαντλητικώς έως και την τελευταία λεπτομέρεια.

Στην περίπτωση δε, που η Σύνοδος δεν συγκινείται (κι αν ισχύει αυτό που πολλοί σήμερα λέγουν πως πλησιάσαμε σε έσχατους χρόνους) και δεν αποφασίζει να συνέλθει και να αποκόψει ως σεσηπότα μέλη τους αιρετίζοντες, τότε ως την ημέρα που ο Θεός δώσει την λύση, οι πιστοί που διέκοψαν την επικοινωνία με τους Επισκόπους τους, σηκώνουν τον σταυρό τους. Η Εκκλησία πάντως, που κατά την διαβεβαίωση του Κυρίου «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ΄ 18), θα διασώζεται στους απανταχού της γης Ορθοδόξους. Και όπως στο σώμα, όταν αποκόπτεται ένα μέλος του, η ψυχή «συρρικνώνεται» στα υπόλοιπα μέρη του σώματος, έτσι και στο σώμα της Εκκλησίας, όταν ένα η περισσότερα μέλη νεκρώνονται, η «ψυχή» συρρικνώνεται στο υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας.

Να σημειώσουμε, τέλος και πάλι, ότι ο ιερέας που διακόπτει το μνημόσυνο του Επισκόπου του (με ό,τι συνεπάγεται αυτό), και ο πιστός που αποτειχίζεται από τέτοιο Επίσκοπο, ακολουθώντας τους Πατέρες, διαφυλάττουν τον εαυτό τους από τον μολυσμό της αιρέσεως. Για τούτο εξ άλλου και οι Πατέρες (τηρούντες τον λόγο του ίδιου του Χριστού, ο οποίος δεν θέλει καμιά αβαρεία σε θέματα Πίστεως) ήσαν τόσο αυστηροί εναντίον των αιρετικών και των επικοινωνούντων εκκλησιαστικά με αιρετικούς, αφού η επικοινωνία αυτή έχει άμεση σχέση με τη σωτηρία μας και την διατήρηση της Πίστεως αμολύντου.

Αίγιο, 26/03/2010

_______________________________

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

  • (1) Γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν, εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμι; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου» (P.G. 99, 1321). Και συνεχίζει: «Αλίμονο, οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνεις σιωπηλός και αμέριμνος;….Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι στερημένος κάθε απολογίας την ημέρα της κρίσεως, επειδή τώρα δεν ομιλεί, και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’ αυτό τον λόγο (Οι αγώνες των Μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου Αγ. Όρους).
  • (2) Και είναι γνωστό, ότι οι Πατέρες έχουν καταδικάσει τον Παπισμό ως αίρεση από την εποχή ακόμα του Μ. Φωτίου με τις Συνόδους του 879-880 μ.Χ., του 1054 υπό Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλάριου, του 1351 στην Κων/πολη επί Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, του 1848 μ.Χ. από τους τέσσερις Πατριάρχες της Ανατολής, και έχουν καταστήσει ακοινώνητους, όσους έχουν κοινωνία με αυτούς εν γνώσει τους. Επίσης καταδικάστηκε και τελευταία και με πολλές άλλες Συνόδους.
  • (3) Νομίζω πως είναι πολύ διδακτικό το παρακάτω γεγονός, που μας παρουσιάζει η Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγ. Όρους: Όταν ανήλθε στον θρόνο ο Άγιος Ιωάννης ο Καππαδόκης, ο λαός τον πίεσε έντονα κατά την Θ. Λειτουργία (15/7/518) να αναγνωρίσει την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, και να αναθεματίσει τους αιρετικούς και έπειτα να κοινωνήσουν από τα χέρια του, γιατί λόγω της φιλομονοφυσιτικής πολιτικής των αυτοκρατόρων και των Πατριαρχών που συμπορεύονταν, είχαν πολλά χρόνια να κοινωνήσουν, αφού είχαν «αποτειχισθεί». Ο Πατριάρχης τους βεβαιώνει ότι δέχεται όλες τις Οικουμενικές Συνόδους. Ο λαός δεν ικανοποιείται και επιμένει για τον άμεσο αναθεματισμό του αιρετικού Σεβήρου. Ο Πατριάρχης και οι παρόντες Επίσκοποι αναθεματίζουν τον Σεβήρο. Την άλλη ημέρα, πάλι ο λαός προβάλλει άλλο αίτημα: να αποκατασταθούν οι εξορισθέντες για την Πίστη άγιοι. Ο Ιωάννης υπόσχεται ότι για τα αιτήματά τους θα αποφασίσει η Σύνοδος. Τότε «οι πιστοί έκλεισαν τις πόρτες και επέμεναν να φωνάζουν. Έτσι ο ιερός Ιωάννης αναγκάσθηκε» να αναγράψει στα δίπτυχα τα ονόματα των διωχθέντων υπέρ της Πίστεως Αγίων». Τέσσερες μέρες αργότερα συνήλθε η Ενδημούσα Σύνοδος» η οποία απεδέχθη-επεκύρωσε τα σύμφωνα με την Παράδοση αιτήματα του λαού (Οι αγώνες των μοναχών…, όπ. παρ., σελ. 122-124). Άλλο παρόμοιο παράδειγμα: Όταν η αυτοκράτειρα Θεοδώρα (σύζυγος του Ιουστινιανού) βοήθησε να γίνει Πατριάρχης ο φιλομονοφυσίτης Επίσκοπος Άνθιμος, οι μοναχοί αμέσως αντέδρασαν, γιατί «γνώριζαν πολύ καλά, ότι η υπεράσπισις …της ορθής πίστεως αρμόζει –όχι μόνο στους ιερείς– αλλά και σε κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, και ρωτούσαν τον Άνθιμο για να μάθουν τα περί την πίστι φρονήματά του». Αυτό το έκαναν πολλές φορές, μα ο Άνθιμος δεν ομολογούσε την πίστη και τους αγνοούσε. Τότε αυτοί τον κατήγγειλαν στους τρεις άλλους Πατριάρχες, ζητώντας ή να ομολογήσει την ορθή πίστη ή να καθαιρεθεί. Τελικά ο Άνθιμος αναθεματίστηκε! (Οι αγώνες των μοναχών, όπ. παρ., σελ. 130-132).
  • (4) Αν διαβάσουμε τον σχετικό Ι. Κανόνα θα δούμε να λέγει ότι σχίσμα κάνουν όσοι χωρίζονται από τον Επίσκοπο για κάποιο προσωπικό του αμάρτημα. Αντίθετα, αυτοί που διακόπτουν το μνημόσυνον, όταν κηρύσσεται αίρεση, όχι μόνον απαλλάσσει αυτούς ο Ι. Κανών από πάσης υποψίας σχίσματος, αλλά και θεωρεί ότι αυτοί ενεργούν σωστά, γιατί συντελούν στην ενότητα της Εκκλησίας, αφού απομακρύνονται από τους αιρετίζοντες, εκείνους δηλ. που ουσιαστικά απεργάζονται την κατάτμηση και τον μερισμό της Εκκλησίας: «Οι γαρ δι’ αιρεσίν τινα, παρά των αγίων Συνόδων η Πατέρων κατεγνωσμένην, της προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου την αίρεσιν δηλονότι δημοσία κηρύττοντος και γυμνή τη κεφαλή επ’ εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υποκείσονται, προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι» (ΙΕ΄ Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου).
  • (5) Κάθε Ορθόδοξος δέχεται ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεση και δέχεται, επίσης, τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ο οποίος επαινεί εκείνον που αποτειχίζεται ακολουθώντας ‒ασφαλώς‒ επακριβώς τις προδιαγραφές του Ι. Κανόνα, το γράμμα δηλαδή, και το πνεύμα του. Αν λοιπόν, ένας Ι. Κανών επαινεί τον ένεκα διαπιστωμένης αιρέσεως αποτειχιζόμενο, πώς είναι δυνατόν αδελφοί τους, ορθόδοξοι χριστιανοί, ακόμα και επειδή τολμούν να συζητούν περί Αποτειχίσεως να τους λοιδωρούν, να θεωρείται δηλ. η ενέργειά τους δαιμονική, επειδή κινούνται προς την Αποτείχιση; Ακόμα και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο οποίος διατυπώνει και την θεωρία περί στρατηγών, δέχεται, κατ’ αρχήν ότι προ συνοδικής διαγνώμης ο πιστός έχει το δικαίωμα να διακόψη την κοινωνίαν προς αιρετικόν Επίσκοπον (Τα Δύο Άκρα, σελ. 13).
  • (6) Τα πατερικά παραδείγματα αγίων που διδάσκουν απομάκρυνση από τους αιρετίζοντες Επισκόπους, γιατί η παραμονή κοντά τους μεταδίδει τον μολυσμό, είναι πολλά. Και βέβαια, ο μολυσμός δεν μεταδίδεται από τους αιρετίζοντες μόνο στους κοινωνούντες συνεπισκόπους τους, ή μόνο στους ιερείς και μοναχούς. Μεταδίδεται –και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό– και στους κοινωνούντες λαϊκούς. Μερικά παραδείγματα: οι άγιοι Μάξιμος και Σωφρόνιος είχαν διακόψει την κοινωνία με τους μη καταδικασθέντας ακόμη από Οικουμενική Σύνοδο Πατριάρχες που ευνοούσαν ή δίδασκαν τον Μονοθελητισμό. Οι άγιοι Ταράσιος και Νικηφόρος, Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, των οποίων διέκοψε το μνημόσυνο άλλος άγιος, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. (Υπ’ όψιν ότι εν τοις πράγμασι και οι δύο Άγιοι Πατριάρχες, αναγνώρισαν στη συνέχεια ότι δίκαιο είχε ο Άγιος Θεόδωρος). Ένα ακόμα λιγότερο γνωστό παράδειγμα: Όταν ο άγιος Επίσκοπος Μακεδόνιος εξαπατήθηκε από τον αυτοκράτορα και υπέγραψε κείμενο, δια του οποίου «αναγνώριζε τις δύο πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, ενώ αποσιωπούσε τις δύο επόμενες», χωρίς δηλαδή καν να εισαγάγει κάποια αίρεση, οι μοναχοί που προηγουμένως –επειδή αντιστεκόταν κατά των αιρέσεων δυναμικά– είχαν ταχθεί με μια «φοβερή διαδήλωση» στο πλευρό του, τώρα «αφίστανται του Επισκόπου Μακεδονίου», και αρνούνται να λειτουργήσουν μαζί του. Και ο ορθόδοξος Πατριάρχης, «αναγκάσθηκε να απολογηθή επ’ εκκλησία, ότι αποδέχεται την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο και αναθεματίζει όσους δεν την δέχονται. Έπειτα από την ομολογία του αυτή, οι μοναχοί καταδέχθηκαν πλέον να συλλειτουργήσουν μαζί του». Και η συνέχεια: τον ιερό Μακεδόνιο, επειδή έμεινε σταθερός στην πίστη ο αυτοκράτωρ Αναστάσιος «εξώρισε κατά το ίδιο έτος στα Ευχάιτα (511)» (Οι αγώνες των μοναχών, όπ. παρ., σελ. 109-110).
  • (7) «Φυλαξατε έτι εαυτάς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, ης η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού» (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, P.G. 99, 1216).
  • (8) Και οι παρατάξεις του Παλαιού, μπορεί να κάνουν ανεπίτρεπτες οικονομίες στις δικές τους παραβάσεις ως προς τους Ι. Κανόνες (Δές π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, Τα Δύο Άκρα), στο θέμα όμως του Οικουμενισμού, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουν συντάξει εμπεριστατωμένα κείμενα και άρθρα, δια των οποίων εκφράζεται η ορθόδοξη Παράδοση.
  • (9) «Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, όπως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερο της παναιρέσεως. Οι αιρέσεις ήταν φανεροί εχθροί της Εκκλησίας. Μπορούσε αυτή να παλέψει εναντίον τους και να τις κατατροπώσει. Ο Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί για τα δόγματα και για τις δογματικές διαφορές των Εκκλησιών. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, για να μην πούμε νομιμοποίηση και δικαίωση των αιρέσεων. Είναι ύπουλος εχθρός, και από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος» (Ανδρέα Θεοδώρου).
  • (10) Δεν ανατρέπει τα σχέδιά τους και ούτε φαίνεται (κάτω από αυτήν την μορφή αγώνος) να τα ανατρέψει, οπότε εμείς –μη αποτειχιζόμενοι– και συμβάλλουμε στην εδραίωση της αιρέσεως και υφιστάμεθα τον μολυσμό της. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Αν υπήρχε άλλος τρόπος –εκτός της Διακοπής του Μνημοσύνου– που θα μπορούσε να μας προφυλάξει από τον μολυσμό της αίρεση ή να την ανατρέψει, οι Πατέρες θα μας τον έδειχναν εμπράκτως. Όμως από τον ευαγγελιστή Ιωάννη («χαίρειν αυτώ μη λέγετε»), τον απόστολο Παύλο (με την γνωστή προτροπή «αιρετικόν άνθρωπο μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού»), ώς τους Πατέρες της Εκκλησίες και τις Οικουμενικές Συνόδους, μία είναι η Εντολή: απομάκρυνση εν αγάπη και δι’ αγάπην, ακοινωνησία προς τους αιρετικούς και αιρετίζοντες προς ωφέλειαν αυτών και ημών. Οι αγιορείτες Πατέρες στην γνωστή επιστολή τους προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ γράφουν: «Και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται; Και τι αν είη ταύτης της “οικονομίας” ζημιωδέστερον;» (Laurent-Darrouzès, Dossiet Grec de l’ union de Lyon, σελ. 397-399, Paris, 1976). Και γράφει προς τον Πατριάρχη Αντιοχείας ο άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν∙ οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται… Και η καταιγίς της αιρέσεως κορυφουμένη κορυφούται οσημέραι» (P.G. 99, 1164Α, Β).
  • (11) Ο π. Θεόδωρος Ζήσης έγραψε: «Θα δείξουμε ότι εκτός των συνηθισμένων ήδη συμπροσευχών, γίνονται και συλλείτουργα, συμμετοχές στο κοινό ποτήριο σε «οικουμενικές» λειτουργίες, και απλώς αυτό αποκρύπτεται δεν εμφανίζεται επισήμως, διότι η οικουμενιστική ηρωίνη δεν έχει ναρκώσει ακόμη όλες τις συνειδήσεις, υπάρχουν μερικοί «φανατικοί», που αρνούνται να μετάσχουν στη νάρκωση και αντιδρούν» (Ζήσης Θ., Μακράν της οδού των αγίων Πατέρων η συνάντησις Βαρθολομαίου και πάπα Ρώμης Βενεδίκτου).
  • (12) P.G. 63, 231A.
  • (13) Θ. Στουδίτου, Επιστολαί, Θεοφίλω ηγουμένω, επιστ. 39, l. 52-56.
  • (14) Οι αγώνες των μοναχών… όπ. παρ., σελ. 66, 68.
  • (15) Πρακτικά Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Thesaurus Linguae Graecae (TLG), t. 1,1,5, p. 12, l. 16-19.
  • (16) Οι αγώνες των μοναχών, όπ. παρ., σελ. 73.
  • (17) Δες: α) Πρακτικά Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Κυρίλλου, Προς Κελεστίνον και Προς τους εν Κωνσταντινουπόλει μοναχούς, όπ. παρ., t. 1,1,5, p. 10, l. 28, p. 12, l. 30-p. 13, l. 1. β) Οι αγώνες των μοναχών…, όπ. παρ., σελ. 66-73. γ) «Επιτρέπεται οι Λαϊκοί να αναμειγνύονται στα θέματα της Πίστεως;» http://www.impantokratoros.gr/769A2154.el.aspx.
  • (18) Αν μιλούσε έτσι ο άγιος για την μοιχειανική αίρεση, τι θα έλεγε σήμερα για την ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ του Οικουμενισμού;
  • (19) «Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού η προφανούς διαβεβλημένου κατά τον βίον, αλλοτριοί Θεού, και προσοικειοί τω διαβόλω. Σκέψαι ουν, ω μακαρία, ώτινι τρόπω των ειρημένων είη σου ο σκοπός, και κατ’ αυτό πρόσιθι τοις μυστηρίοις. Γνωστόν δε πάσιν ότι νυν αίρεσις εν τη καθ’ ημάς Εκκλησία κατακρατούσα των Μοιχειανών εστι. Φείσαι τοίνυν της τιμίας σου ψυχής μετά των αδελφών και της κεφαλής. Έφης δε μοι, ότι δέδοικας ειπείν τω πρεσβυτέρω σου, μη αναφέρειν τον αιρεσιάρχην. Και τι περί τούτου ειπείν σοι το παρόν, ου καθορώ. Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων». (Επιστολή 553. Προς την σπαθαρέαν, ης το όνομα Μαχαρά, Φατούρος σελ. 846, στιχ. 16, P.G. 99, 1668C)».
  • (20) «Ακοή αγαθή της τιμιότητός σου ελθούσα εν ωσί μου… ότι …έχεσαι ακακίας, φυλάττων την ορθόδοξον πίστιν …και αφιστάμενος της κοινωνίας των αιρετικών. χάριν πολλήν έσχον εν τούτω τω θεώ μου, ότι λαϊκοί ίσα μονάζουσιν αγωνίζονται ευαρεστείν Κυρίω, φεύγοντες τον βόθρον της αιρέσεως˙ βόθρος γαρ εστιν ως αληθώς, αδελφέ, και παγίς διαβόλου, και η κοινωνία αυτών διίστησι του Χριστού τον αλώντα και μακράν της ποίμνης Κυρίου αποφέρει... (Επιστολή 233. Κωνσταντίνω κουράτορι, Φατούρος σελ. 367).
  • (21) «Και κάτι απίστευτο και όμως αληθινό: Προκαλεί βαθύτατη οδύνη και θλίψη αφόρητη η δήλωση στη Σύνοδο Προκαθήμενων Κωνσταντινουπόλεως του 1992, του Οικουμενικού Πατριαρχείου όπως: “ομοφώνως και επισήμως καταδικάσουν σε παγκόσμια κλίμακα όλους τους αποτειχισμένους εκ του επαράτου οικουμενισμού, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, και εκκινήσουν διωγμόν εναντίον των”. Τότε ο αοίδιμος κ. Διόδωρος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, αντεστάθη και ματαίωσε το κακόβουλον αυτό σχέδιο, ειπών: “Ώστε άγιε αδελφέ επιτρέπεται να αγκαλιάζωμεν όλους τους αιρετικούς και αλλοθρήσκους και να καταδιώκομεν τους Ορθοδόξους αδελφούς μας; Δε θα το δεχτώ ποτέ αυτό”. (Φωνή εξ Αγίου Όρους, ανοικτή επιστολή ζηλωτών αγιορειτών πατέρων, προς την Ι. Κοινότητα Αγίου Όρους-Άθως)» orthodoxos-agonas.blogspot.com).
  • (22) Ασφαλώς και υφιστάμεθα μολυσμό, όσο συνυπάρχουμε με την αίρεση. Ο τρόπος, όμως, που εννοούν τον μολυσμό οι του Παλαιού, είναι προβληματικός. Γιατί σύμφωνα με την συλλογιστική τους, όλη η Εκκλησία σήμερα θα ήταν μολυσμένη. Ως παράδειγμα, τον Δ΄ μ.Χ. αιώνα, ενώ η Εκκλησία ευρίσκεται εν καιρώ αιρέσεως, απέχουμε δηλ. πέντε (5) χρόνια από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και η σύγχυση περί των ιδεών του Αρείου και των ορθοδόξων θέσεων δεν έχουν γίνει ακόμα συνείδηση όλων, δεν έχουν οριοθετηθεί (στη συνείδηση του λαού) πρακτικά τα όρια, στην Αντιόχεια, λοιπόν, το 330μ.Χ. και «μετά την εξορία του αγίου Ευσταθίου οι Αρειανοί κυριαρχούσαν και σε χρονικό διάστημα τριάντα (30) ετών ανήλθαν στον θρόνο της επτά (7) Αρειανοί επίσκοποι! Το 360 χειροτονείται από τους Αρειανούς ως επίσκοπος της πόλεως αυτής ο άγιος Μελέτιος», ο οποίος και «ωμολόγησεν αμέσως την ορθόδοξο πίστι», με αποτέλεσμα «να εξορισθή αστραπιαία» τον δε θρόνο του να καταλάβει «ο Αρειανός Ευζώιος». Όταν επανήλθε ο άγιος Μελέτιος «η κατάσταση ήταν τραγική. Ο ιερός Μελέτιος και οι Ορθόδοξοι είχαν μία μόνο εκκλησία», ενώ ο αιρετικός Ευζώιος είχε στην κατοχή του όλες τις Εκκλησίες» (Οι αγώνες των μοναχών, όπ. παρ., σελ. 45). Και άλλη πληροφορία από Επιστολή του Μ. Βασιλείου: «Ο απλός λαός έχει πλέον εξοικειωθή με την αιρετική δυσσέβεια. Τα μικρά παιδιά της Εκκλησίας εκπαιδεύονται με τα αιρετικά λόγια∙ τι άλλωστε θα μπορούσαν να κάνουν; Από τους αιρετικούς τελούνται οι βαπτίσεις, οι κηδείες των νεκρών, …οι συμμετοχές στα μυστήρια… Συνεπώς έπειτα από λίγο καιρό… δεν θα υπάρχη πλέον ελπίδα να επιστρέψουν στην επίγνωσι της αλήθειας, όσοι έχουν κυριευθή από την πολυχρόνια αυτή απάτη» (Επιστολή σμγ΄, κεφ. β-δ΄, P.G. 32, 904B-909Β).
  • (23) Μήπως όλη αυτή η σύγχυση από μόνη της, κάτι μας λέει; Δεν τολμώ να το γράψω, αφήνοντας την εκτίμηση σε άλλους.
  • (24) Ο αγ. Θεόδ. ο Στουδίτης «ως ακριβής τηρητής των ι. Κανόνων… απέφευγε μέχρι θανάτου την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς και το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων. Πίστευε και εκήρυττε, ότι η μνημόνευση και μόνο του αιρετικού επισκόπου αποτελεί “μολυσμόν” και στερεί την Ορθοδοξία σ’ αυτόν που τον μνημονεύει, ενώ η εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς μας χωρίζει παντελώς από τον Χριστό. Τα λόγια του: «Μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων» (P.G. 99, 1669A). Επίσης ότι, κατά τον ι. Χρυσόστομο, όχι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και όσοι κοινωνούν μαζί τους είναι εχθροί του Θεού, ενώ, κατά τον Μ. Αθανάσιο, πρέπει να αποφεύγουμε όχι μόνο τους πρώτους, αλλά και τους δεύτερους» (Οι αγώνες των μοναχών…, όπ. παρ., σελ. 193). Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός έγραφε στον ιερομόναχο Θεοφάνη μετά την ψευδένεωση στη Φερράρα: «Όμως ο αγών δεν είναι πλέον στα λόγια, αλλά στα έργα. Ούτε είναι καιρός για ρητά και έγγραφες αποδείξεις (τι θα ωφελούσαν άλλωστε σε τέτοιους διεφθαρμένους κριτές;) Αντιθέτως όσοι αγαπούν το Θεό, πρέπει να έχουν ετοιμασθή να πολεμήσουν μαζί τους στα έργα. Επίσης, να είναι έτοιμοι να υποφέρουν κάθε κίνδυνο για την ευσέβεια και για τον αγώνα να μη μολυνθούν από την κοινωνία με τους ασεβείς» (Οι αγώνες των μοναχών…, όπ. παρ., σελ. 297).
  • (25) Μ. Αθανασίου, επιστολή, Τοις τον μονήρη βίον ασκούσι, ΡG 26, 1185-1188.
  • (26) Ανεφέρθη ήδη, ότι πριν την σύγκληση Συνόδου για τον Μονοθελητισμό-μονοενεργητισμό οι άγιοι Μάξιμος και Σωφρόνιος απέφευγαν την κοινωνία με τους αιρετίζοντες. Και όταν ο Άγιος Μάξιμος παρουσιάστηκε και υποστήριζε την ορθή πίστη ενώπιον Πατριαρχών, συγκλητικών και λαού, του έγινε η ερώτηση: «“Εσύ μόνο θα σωθής και όλοι οι άλλοι θα χαθούν;” Αυτός είπε: “Οι τρεις παίδες που δεν προσκύνησαν την εικόνα, δεν κατέκριναν κανένα, αν και όλοι προσκυνούσαν, διότι δεν πρόσεχαν τι έκαναν οι άλλοι, αλλά το πώς να μη εκπέσουν αυτοί από την αληθινή ευσέβεια. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Δανιήλ, όταν τον έριξαν στον λάκκο με τους λέοντες, δεν κατέκρινε κανένα από όσους δεν προσευχήθηκαν στον Θεό κατά το θέσπισμα του Δαρείου. Αντιθέτως, κοίταξε το δικό του έργο και προτίμησε να πεθάνη παρά να σφάλλη απέναντι στον Θεό και να ελεγχθή από την συνείδησή του για παράβασι των θείων νόμων. Ας μη επιτρέψη λοιπόν ο Θεός και σε μένα να κατακρίνω κανένα ή να ειπώ, ότι μόνο εγώ σώζομαι”» (Οι αγώνες των μοναχών…, όπ. παρ., σελ. 150-151).
  • (27) Δεν τα λέμε αυτά πεισματωδώς (γράφουν συναγωνιστές Μάρκου του Ευγενικού), ούτε επειδή επιθυμούμε να επιβάλουμε την δική μας γνώμη, (αλλά) επειδή θέλουμε να ελεήσουμε τις ψυχές μας και επειδή φοβόμαστε την καταδίκη του Θεού, αγωνιζόμαστε για να μη εκπέσουμε από την ορθή πίστι μας…» (Οι αγώνες των μοναχών…, όπ. παρ., σελ. 301).
  • (28) Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός σε άλλη επιστολή του έγραφε: «Οι περισσότεροι αδελφοί, έχοντας πάρει θάρρος από την εξορία μου, ελέγχουν με αυστηρότητα τους αλιτήριους (Λατινόφρονες) και παραβάτες της ορθής πίστεως και των πατρικών θεσμών. Τους διώχνουν επίσης από παντού ως καθάρματα, χωρίς να ανέχωνται να συλλειτουργούν μαζί τους, ούτε να τους μνημονεύουν καθόλου στα Μυστήρια ως Χριστιανούς… Να συμβουλεύσης δε τους ιερείς του Θεού να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα μητροπολίτη τους και ούτε να συλλειτουργούν μαζί του, ούτε να τον μνημονεύουν καθόλου, ούτε να τον θεωρούν αρχιερέα, αλλ’ ως μισθωτό λύκο. Επίσης να μη λειτουργούν καθόλου σε λατινικές εκκλησίες, για να μη έλθη και σε μας η οργή του Θεού που επήλθε στην Κων/πολι, εξ αιτίας των παρανομιών που έγιναν εκεί… Να αποφεύγετε λοιπόν και εσείς, αδελφοί, την εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακοινωνήτους και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων. Φευκτέον αυτούς (τους λατινόφρονες) ως φεύγει τις από όφεως». (Οι αγώνες των μοναχών…, όπ. παρ., σελ. 297-298).
  • (29) Π.χ., ένας τρόπος εντονότερου αγώνα θα αποτελούσε η αίτηση προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας για σύγκληση Συνόδου α) με σκοπό να οριοθετήσει την αίρεση του Οικουμενισμού και να κατονομάσει τους αιρετίζοντες, ή β) αίτηση για εξέταση των καταγγελλομένων ως αιρετικών φρονημάτων του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ως ηγέτη που προάγει αιρετικές θέσεις. Τούτο θα έπρεπε να γίνει από ένα αξιόπιστο φορέα που θα μπορούσε και να την υποστηρίξει, π.χ. από την Σύναξη κληρικών, ασχέτως του αποτελέσματος, αφού εμείς εκδηλώνουμε τη βούλησή μας εναντίον της αίρεσης (συνεργοί Θεού) και αφήνουμε στα χέρια του Θεού το αποτέλεσμα. Βέβαια, η διακοπή επικοινωνίας με τον Επίσκοπο, δεν αποκλείει και την προσφυγή σε Σύνοδο, αντίθετα επιδιώκεται και αυτό με την πράξη της αποτείχισης, αφού ο αποτειχισμένος δεν φεύγει από την Εκκλησία, αλλά από τον αιρετίζοντα Επίσκοπο. Τούτο παρατηρούμε να συμβαίνει και σε άλλες στιγμές της ιστορίας της Εκκλησίας, όπως στην περίοδο του νεστοριανισμού: Ο διάκονος Βασίλειος και μοναχός Θαλάσσιος, μας πληροφορούν ότι μοναχοί και λαϊκοί, έχουν διακόψει την επικοινωνία με τον Νεστόριο, πριν τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου. Όμως, γράφουν, «ο Νεστόριος προσπαθεί να μας εκφοβίση με απειλές,…διώξεις,…ραδιουργίες και διάφορες άλλες ζημίες. Προκειμένου δε να εδραιώση την παραφροσύνη και την ασέβειά του, διαπράττει ο,τιδήποτε χωρίς φόβο Θεού, χωρίς να ντρέπεται τους ανθρώπους…, πράττει όλα τα ανωτέρω με μεγάλη αλαζονία… έχοντας πεποίθησι στο χρήμα και την δύναμι ορισμένων διεφθαρμένων ανθρώπων… Σας παρακαλούμε να κάνετε όσα ζητάμε για να μη επεκταθή συν τω χρόνω περισσότερο η παρανομία με την βοήθεια της πρόσκαιρης εξουσίας του Νεστόριου και καταλογισθή έτσι στην ευσέβειά σας. Άλλωστε, γι’ αυτό σας εγκατέστησε ο Θεός διακόνους Του…Διότι εμείς σας παρακαλέσαμε να συγκαλέσετε Οικουμενική Σύνοδο…» (Οι αγώνες των Μοναχών, όπ. παρ., σελ. 70-71). Η σύγκληση Συνόδου στις μέρες μας είναι εύκολη υπόθεση, αλλά λείπει εκ μέρους των Επισκόπων (και του αγνοούντος Λαού) η βούληση να εξετασθούν τα κρίσιμα θέματα της Πίστεως. Εξ άλλου σύγκληση Συνόδου προβλέπεται από τους Ι. Κανόνες: «Δεύτερον του έτους Σύνοδος γινέσθω των Επισκόπων, και ανακρινέτωσαν αλλήλως τα δόγματα της ευσεβείας…» (ΛΖ΄ Αποστολικός Κανών).
  • (30) Είναι Πατερική διδασκαλία, πως και η παραμικρή αλλοίωση της Πίστεως έχει επιπτώσεις αναφερόμενες στην σωτηρία του ανθρώπου. Και ο Απόστολος Παύλος παραγγέλλει να αποκόπτεται από την Εκκλησία ο αιρετικός («ανάθεμα έστω»). Όταν, όμως, ο αιρετικός είναι μέσα στην Εκκλησία, τότε ο κίνδυνος για την σωτηρία χιλιάδων ανύποπτων ανθρώπων, που συμβιώνουν και διδάσκονται από τον αιρετικό ποιμένα, είναι τεράστιος και ανυπολογίστου σημασίας. Και οι Επίσκοποι που θεωρούνται μεν ως ορθόδοξοι, αλλά παρίστανται στην υποδοχή του αιρετίζοντος Πατριάρχου, έχουν μεγάλη ευθύνη απέναντι στον Θεό, γιατί με την παρουσία τους στην υποδοχή του, είναι σαν να λένε στους πιστούς: μη φοβάστε, δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος. Κι αυτός είναι όμοιος με μας, «ως εις εξ ημών». Και πράγματι είναι όμοιός τους, αφού αυτοί έγιναν όμοιοι με αυτόν.
  • (31) π. Θεόδωρος Ζήσης, «Μακράν της οδού των αγίων Πατέρων η συνάντησις Βαρθολομαίου και πάπα Ρώμης Βενεδίκτου». Και ένα άλλο κείμενο περί των ακοινωνήτων: «Αλλ’ ο Παπισμός αποτελεί αίρεσιν καταδεδικασμένην υπό των Πατέρων, όπως π.χ. υπό της Η’ Οικ. Συνόδου του έτους 879 και υπό της εν Κων/λει ‘Αγίας Συνόδου του 1351, η οποία τους μεν παπικούς ανεθεμάτισε τους δε κοινωνουντας εν γνώσει μετ’ αυτων ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ κατέστησε, αποφανθείσα επί λέξει ούτω: «τους κοινωνούντας τούτοις [τοις παπικοις] εν γνώσει ακοινωνήτους έχομεν». Συνεπως, εφόσον ο κ. Βαρθολομαίος θεωρεί τον Παπισμόν «αδελφήν εκκλησίαν» καί δίδει «κοινήν μαρτυρίαν πίστεως» με τον πάπαν, εις τα όμματα των Πατέρων της Εκκλησίας είναι ακοινώνητος».
  • (32) Ζήση Θεόδ., Κακή Υπακοή, όπ. παρ., σελ. 23.
  • (33) π. Θεόδωρος Ζήσης – Μακράν της οδού των αγίων Πατέρων η συνάντησις Βαρθολομαίου και πάπα Ρώμης Βενεδίκτου.
  • (34) Αναφέρονται συνήθως οι Μητροπολίτες Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος και το Αγιον Ορος, αλλά και οι κεκοιμημένοι π. Παϊσιος, π. Ιουστίνος Πόποβιτς, π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.
  • (35) Και παρόλα αυτά, να τι έλεγε ο θρυλικός Καντιώτης: «Εάν στις ημέρες μας ζούσαν οι Τρείς Ιεράρχες τι θα έκαναν: Θα συμμαχούσαν… με τους πλουσίους; θα συμμαχούσαν με τους στρατηγούς; Επίσκοποι πού φύγομεν; Ο μεν Βασίλειος θα έλεγε: εκκαθαρίσατε εντός 24 ωρών την Εκκλησίαν της Ελλάδος… Ο δε Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όχι 6, όχι 36, όχι 46… Επισκόπους, αλλά θα τους κούρευε όλους (τους Επισκόπους)… Εδώ δεν χρειάζεται οίκτος…, η Εκκλησία μας νοσεί βαρύτατα… πρέπει να μπει στο χειρουργείον και να γίνει αποκοπή των σεσηπότων μελών. Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερον Χρυσόστομος…Δυστυχώς οι λίγοι καλοί Επίσκοποι που υπάρχουν είναι δειλοί. Δεν έχουν σθένος να αγωνιστούν. Τρέμουν τους κακούς. Φοβούνται να μην καθαιρεθούν. Και είναι εις θέσιν να τους καθαιρέσουν. Και ξεχνούν, οι καλοί Επίσκοποι, ότι μία καθαίρεσις είναι τίτλος τιμής… Σήμερον δεν υπάρχει αγωνιστικόν πνεύμα. Τι μέλλει γενέσθαι; Ο αγών πέφτει εις τον λαόν» (πρ. Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, «Οι 3 Ιεράρχες ως Αγωνισταί»).
  • (36) Σχολιάζει ο Π. Τελεβάντος: «Ε! Βέβαια! Μπορούσε να μην ακολουθήσει τα βήματα του Παναγιότατου; …Ακούσθηκε εκ του αιώνος ποτέ να γυρίζουν οι Ορθόδοξοι προκαθήμενοι και να μοιράζουν «το Ιερόν Κοράνιον;» Ελεος πια! Ορθόδοξοι Πατριάρχες είναι ή Μουφτήδες του Ισλάμ;».
  • (37) Δες εις Διονυσιάτου Θεόκλητου, μοναχού, Αθωνικά Άνθη, τόμ. Ι, σελ. 123.
  • (38) Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ 33,199.
  • (39) Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, Περί συνεχούς Μεταλήψεως» σελ 175.
  • (40) Θεοδωρόπουλου Επιφάνιου, αρχιμ., Τα δύο Άκρα, σελ. 75-76.
  • (41) Διονυσιάτου Θεόκλητου, μοναχού, Αθωνικά Άνθη, τόμ. Ι, σελ. 125.


ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΔΗΛΩΝΟΥΝ OTI· παραβλέπουν το δημοσιο συμφερον;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2010 | filed Filed under: ΑΡΧΙΚΗ

Μεταναστευτικo:

Ειναι δυνατον Δημοσιοι λειτουργοι να δηλωνουν οτι·

παραβλεπουν το δημοσιο συμφερον;

metanasteysi
Εθνικά Θέματα – Λαθρομετανάστευση- Μεταναστευτική πολιτική
Συντάχθηκε απο τον/την www.meta-parrisias.gr
Τρίτη, 30 Μάρτιος 2010 00:56

  • Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα από το πρώτο άρθρο του ορίζει ότι όλες οι εξουσίες ασκούνται υπέρ του λαού.

  • Είναι λοιπόν δυνατόν ο υπάλληλος  να διακηρύττει ότι είναι θεμιτή          η παράκαμψη του δημοσίου  συμφέροντος; Αυτο δεν αποτελεί πρόδηλη παράβαση του υπαλληλικού κώδικα ;

  • Θα περιμέναμε να γίνει αυτεπάγγελτη ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΗ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ του παρακάτω υπαλλήλου, που είπε τέτοιες φράσεις.

  • Διότι αυτές τις θέσεις συνηθίσαμε τις ακούμε από ΜΚΟ, που υποστηρίζουν την ισχύουσα μεταναστευτική πολιτική και προώθησαν την νομοθετική μεταρρύθμιση που έγινε  : http://www.hlhr.gr/index-el.htm

  • http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/01/blog-post_5998.html
  • Και οι ΜΚΟ ως πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου μπορούν να ισχυρίζονται ελεύθερα ό,τι νομίζουν, όχι όμως να διακηρύσσονται οι ίδιες αντισυνταγματικές θεωρίες από Δημόσιο λειτουργό . Πιθανώς βέβαια να έχει πάρει κεκτημένη ταχύτητα από την συμμετοχή του σε μια «υπερ-κοινοβουλευτική», ως μη στενά ελεγχόμενη από τη Βουλή, Αρχή, τον Συνήγορο του Πολίτη.

  • Όμως, να που για το συγκεκριμένο θέμα της απόδοσης ιθαγένειας, και ο Συνήγορος του Πολίτη κ. Καμίνης έχει διαφορετική άποψη, ουσιαστικά κατά του νομοθετήματος όπως ψηφίστηκε : http://www.apogevmatini.gr/?p=60376

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο από την ιστοσελίδα  www.meta-parrisias.gr :

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ;  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;…

Σημείωση του «Μετά παρρησίας!…»: Θαυμάστε τις απόψεις του ανθρώπου που χαράσσει τη μεταναστευτική πολιτική της χώρας, του τέως βοηθού Συνηγόρου του Πολίτη και νυν Γενικού Γραμματέα Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Ανδρέα Τάκη, για το θέμα της χορήγησης της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς.

Ο κ. Γενικός Γραμματέας θεωρεί ότι στην απόφαση για παροχή ή όχι ιθαγένειας στους μετανάστες θα πρέπει να παραβλεφθεί το δημόσιο συμφέρον και αυτή να παραχωρηθεί για λόγους…δικαιοσύνης!

Ας γνωρίζει λοιπόν ο Ελληνικός λαός ότι στις πιό καίριες θέσεις του κυβερνητικού μηχανισμού έχουν τοποθετηθεί πρόσωπα που εν επιγνώσει και ενσυνείδητα, αφού δημόσια το ομολογούν, πράττουν αντίθετα προς το δημόσιο συμφέρον. Κι’ όμως ορκίσθηκαν να προασπίζονται τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Αδικαιολόγητα, λοιπόν, ανησυχεί σφόδρα ο Ελληνικός λαός, για το πού τον οδηγούν κάποιες επιλογές αυτών που τον κυβερνούν;

Κατά τον κ. Τάκη «Το θέμα όμως δεν είναι αν το δημόσιο συμφέρον ή η όποια μεταφυσική ουσία του γένους επιβάλλουν πρακτικά ή επιτρέπουν να κάνουμε τους αλλοδαπούς Έλληνες, αλλά το αν υπάρχουν λόγοι δεσμευτικοί, λόγοι δικαιοσύνης για τους οποίους πρέπει να το κάνουμε, ασχέτως συμφέροντος ή εθνοφοβικών ιδεοληψιών. Τέτοιοι λόγοι πιστεύω ότι υπάρχουν» (Αυγή, 24/1/2010).

http://www.meta-parrisias.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=773:2010-03-24-21-33-23&catid=62:2010-01-12-09-28-07&Itemid=117

ΑΝΑΣΤΑΣΗΜΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 26th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Χαίρετε εν Κυρίω, πάντοτε.

Συνεχίστε ανυποχώρητα και αταλάντευτα να δημοσιεύετε τον υγιή Ορθόδοξο ποιμαντικό λόγο του άξιου Επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου.

Πολλοί ωφελούνται από τον λόγο του Επισκόπου Αυγουστίνου, έστω και αν όλοι δεν το ομολογούν δημόσια.

Καλή Ανάσταση.

Σ. Σ.
Αττική.

*****************************************************

-2

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Με την άγάπη του Αναστάντος Σωτήρος Χριστού μας

Σας απευθύνω τις πασχάλιες ευχές μου.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον,  Πάσχα 2010

_________________

********************************************************

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟ
ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
_________________________________________________

»Ο συντρίψας κράτος θανάτου, εκείνος ο οποίος εξήλθε νικών και ίνα νικήση», λέει ο Αρχιεπίσκοπος, »είθε να καθοδηγεί όλους, λαό και ηγεσία, στην πορεία του χρέους και της ευθύνης».


ΕΘΝΟΠΡΕΠΕΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ
__________________

Αναφερόμενος στο Κυπριακό, ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει πως »ένας ψευδεπίγραφος ρεαλισμός, που καλλιεργείται δυστυχώς εδώ και καιρό στην πλευρά μας και που παρουσιάζει τη διεκδίκηση των δικαίων μας ως πράγμα ανέφικτο, οδηγεί το λαό μας σε σύγχυση».
»Το πλασματικό δίλημμα», προσθέτει ο Αρχιεπίσκοπος, »για μιαν εκ των πραγμάτων θνησιγενή λύση ή διχοτόμηση, καθώς και οι εκφοβισμοί περί ‘τελευταίας ευκαιρίας’ μάς εγκλωβίζουν σε αδιέξοδα, που μόνον την Τουρκία ωφελούν».
»Είναι καιρός», συνεχίζει ο Κύπρου Χρυσόστομος, »να αξιοποιήσουμε την ένταξή μας στην Ευρώπη» και »είναι επείγουσα ανάγκη να επανατοποθετήσουμε το πρόβλημά μας ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής, να αγωνισθούμε για απελευθέρωση και όχι για μιαν οποιαδήποτε επανένωση».

ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ
____________

»Εάν εμείς δεν αγωνισθούμε με σθένος, κανένας δεν θα ενδιαφερθεί αυτοβούλως για εμάς», τονίζει ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, προτρέποντας »τον Πρόεδρο Χριστόφια και την πολιτική ηγεσία όπως ενωτισθούν τη φωνή του χρέους, που προέρχεται από την υπερτρισχιλιετή ελληνική ιστορία μας και τη δισχιλιετή χριστιανική μας πορεία και μη ενδώσουν σε δυσκολίες και πιέσεις».

ΟΡΘΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ…
_____________________

Τι ωραία που τα λέγει ο Αρχιεπίσκοπος όσον αφορά το εθνικό θέμα και τη μικρόψυχη πολιτική ηγεσία του που προετοιμάζει τη μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Αγκυρας!
Χαίρεται η ψυχή του ανθρώπου να ακούει τον Αρχιεπίσκοπο να μιλά με τόση παρρησία στην ενδοτική ηγεσία της Κύπρου που ξεπουλά τα εθνικά δίκαια της Ελληνικής Κύπρου στο βωμό της Νεοκυπριακής συνείδησης.

Τι κρίμα, όμως, που οι τόσον ορθές επισημάνσεις για το εθνικό θέμα, όπως και ο αγώνας του Μακαριότατου εναντίον της προσπάθειας των Νεοκυπρίων να φαλκιδεύσουν την Ελληνική φυσιογνωμία της Κύπρου, δεν έχουν ανάλογο αντίκρυσμα στο σεβασμό που δείχνει έναντι των Ιερών Κανόνων!


ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ
_________________________

Δυστυχώς! Ενώ η υφήλιος έχει πάρει κυριολεκτικά φωτιά από το σκάνδαλο της παιδεραστίας των φραγκοπαπάδων, που κουκούλωνε για δεκαετίες συστηματικά ο Πάπας, ο Αρχιεπίσκοπος και οι υπόλοιποι Ιεράρχες της Κύπρου ετοιμάζονται να υποδεχθούν τον κ. Βενέδικτο με σταυρό, εξαπτέρυγα και λαμπάδες λες και είναι Ορθόδοξος ιεράρχης και όχι αιρεσιάρχης και προστάτης των παιδεραστών.
Αφού τόσο λίγο σέβονται τους Ιερούς Κανόνες ας σκεφτούν τούτο μόνο: Αυτός που δεν προστάτευσε τα αθώα δικά του παιδιά από την εγκληματική συμπεριφορά των φραγκοπαπάδων θα ενδιαφερθεί να προστατεύσει τα δικά μας παιδιά και τα δίκαια της Κύπρου;

***************************************

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ
http://orthodox-watch.blogspot.com/

πασχαλινη+καρτα++Ορθοδοξο+παρ ιστ

********************************************

Ἐξάρχου Kεντρῴας Εὐρώπης κ. Αὐγουστίνου Mrz 31st, 2010 | von VK | Category: Ellasnews

­­­­­­­

Πρoς

Τo Xριστεπωνυμο πληρωμα

Της Ιερας Mητροπολεως Γερμανιας

_________________________

Ἀγαπητοί μου Xριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!

Ἀνάσταση Χριστοῦ σήμερα: πανηγύρι γεμᾶτο φῶς καὶ ζωή! Ὁ θάνατος καταπατήθηκε κι ὁ διάβολος καταργήθηκε, ψάλλουμε ξανὰ καὶ ξανά! Kι ὅμως· περίεργα ἠχεῖ στ᾽ αὐτιά μας ἡ χαρούμενη αὐτὴ διακήρυξη τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ τοῦτο, διότι τριγύρω μας ἀντικρίζουμε μᾶλλον σκοτάδι καὶ θάνατο, ἐνῶ οἱ ἀφορμὲς γιὰ χαρὰ εἶναι μετρημένες. Πραγματικά· ἂν σταθοῦμε στὰ γεγονότα τῆς τρέχουσας ἐπικαιρότητας, θὰ συμφωνήσουμε πὼς ἡ ἀνθρωπότητα μοιάζει ἀποσυντονισμένη κι ἐμεῖς σὰ νά ᾽χουμε χάσει τὰ λογικά μας. Πῶς συνταιριάζει, λοιπόν, ἡ χαρὰ τῆς Ἀνάστασης μὲ τὴν ἀπογοήτευση τῶν καιρῶν μας; Καὶ τὸ πιὸ βασικό: Ποιά εἶναι καὶ πῶς χτυπιέται ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ;

Πολλοὶ προσπάθησαν ν᾽ ἀναλύσουν μ᾽ ἐπιστημονικὲς ἢ ἄλλες μεθόδους τὰ αἴτια τῆς κρίσεως. Ὅμως λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κατάλαβαν, ὅτι ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος βρίσκεται, κατεξοχήν, στὴν πνευματικὴ καὶ ἠθική του διάσταση. Τὸ ζήτημα, μ᾽ ἄλλα λόγια, δὲν εἶναι πρωτίστως οἰκονομικὸ ἢ πολιτικό. Πίσω ἀπ᾽ ὅλ᾽ αὐτὰ κρύβεται κυρίως ἕνα πρᾶγμα: ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τὴν ψυχή του, αὐτὸ τὸ νόημα τῆς ὕπαρξής του. Tί κι ἂν μειώσαμε τὶς ἀποστάσεις μὲ τὰ σύγχρονα μέσα μεταφορᾶς; Τί κι ἂν ἀποθεώσαμε τὰ τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα καὶ δικτυωθήκαμε στὸν παγκόσμιο ἱστό; Ἴσως ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἀπομακρυνθήκαμε τόσο πολὺ ὁ ἕνας ἀπ᾽ τὸν ἄλλον. Oἱ ἀνθρώπινες σχέσεις μας ὄχι μόνο δὲν βελτιώθηκαν, ἀλλὰ διαλύονται κιόλας στὴν πρώτη δυσκολία. Μοιάζουμε ἀνήμποροι νὰ ἐπικοινωνήσουμε κι οἱ λόγοι μας γίνονται ὄλο συχνότερα ἄναρθρες κραυγές.

Ξεχάσαμε τὸ πνεῦμα μας καὶ φροντίσαμε, κυρίως, τὴν καλοπέρασή μας. Διώξαμε στὴν οὐσία τὸν Θεὸ ἀπ᾽ τὴ ζωή μας καὶ τ᾽ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς κυριαρχεῖ ἀνάμεσά μας ὁ νόμος τῆς ζούγκλας: ἐπικρατεῖ ὁ δυνατώτερος καὶ τὸ κακὸ γίνεται ἀσύδοτο, ἀφοῦ, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Ντοστογιέφσκυ, χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται. Χάσαμε τὴ δύναμη τῆς πίστης μας ἢ μᾶλλον πιστέψαμε στὴν αὐταπάτη ὅτι μποροῦμε νὰ τὰ καταφέρουμε μόνοι μας, χωρὶς Θεό. Κι αὐτὸ ποὺ εἰσπράττουμε δὲν εἶναι παρὰ ἀδικία, σωματικὴ καὶ ψυχολογικὴ βία, ὑπαρξιακὴ μοναξιὰ καὶ χρεωκοπία.

Αὐτὴ εἶναι, δυστυχῶς, ἡ πραγματικότητα. Κι ὅμως! Δὲν εἴμαστε, οἱ ἄνθρωποι, μετοχὲς στὸ χρηματιστήριο τῶν συναλλαγῶν, οὔτε ἀρχεῖα καταχωρημένα στὸν ἐγκέφαλο ἑνὸς ὑπερσύγχρονου ἠλεκτρονικοῦ ὑπολογιστῆ. Δὲν εἴμαστε καταναλωτικὰ προϊόντα μὲ ἡμερομηνία λήξεως, ποὺ καταλήγουμε κάποτε στὴν ἀνακύκληση. Εἶναι παλιὰ ἱστορία ἡ προσπάθεια ὁρισμένων νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὶς καρδιές μας τὴν πίστη, νὰ μᾶς πείσουν ὅτι αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι τὸ νὰ βολευτοῦμε ὅσο πιὸ καλὰ γίνεται, ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ πάντα γύρω μας, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ περνᾶμε καλά. Αὐτὴ ἡ ἄθεη λογικὴ εἶναι ποὺ διαλύει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ οἰκογένειες, συγγένειες, φιλίες καὶ κοινωνίες ὁλόκληρες. Αὐτοὶ ποὺ σταύρωσαν καὶ σταυρώνουν ἀκόμα τὸν Χριστό, σταυρώνουν τελικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἤ, ὅπως θά ᾽λεγε ἕνας ἄλλος μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας, ἔκαναν τοὺς ἀνθρώπους διαβόλους καὶ ζητοῦν ἀπ᾽ αὐτούς, τώρα, ἔργο ἀγγέλων!

Ἀκριβῶς γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀναντικατάστατη ἡ γεμάτη ἐλπίδα φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀδιάκοπα κι ἀκούραστα μεταφέρει – παντοῦ καὶ πάντοτε – τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων: πὼς εἴμαστε, δηλαδή, πρόσωπα μὲ μοναδικὰ χαρίσματα κι εὐθύνη ὁ καθένας, ἀφοῦ πλαστήκαμε ὄχι τυχαῖα μ᾽ ἀπ᾽ τὸν Θεό. Τὸ τέλος μας δὲν εἶναι ἡ ἡμερομηνία θανάτου στὴν ταφόπλακά μας. Ἀρνούμαστε νὰ μᾶς ὑποβιβάζουν σὲ αὐτοδιαλυόμενες βιολογικὲς ὑπάρξεις. Ζοῦμε μέσα στὸ χρόνο, ἀλλ᾽ ἁγιάζοντάς τον ταυτόχρονα τὸν ξεπερνᾶμε. Τὸ βλέμμα μας σπάει τὰ χωροχρονικὰ δεσμὰ κι ἀνοίγεται στ᾽ ἄπειρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ πραγματικὸ σκάνδαλο! Δύσκολα χωράει ὁ νοῦς μας ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, ὅτι μετέχει σ᾽ ὅλες τὶς ἀνάγκες μας κι ἀγκαλιάζει ὅλες τὶς ἀγωνίες μας. Φτάνει, μάλιστα, μέχρι τὸ σταυρό, ἀφοῦ πονάει μαζί μας πραγματικά. Ἀναμάρτητος ὁ ἴδιος, σηκώνει τὸ βάρος τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν, μᾶς συγχωρεῖ καὶ μᾶς ἀναγεννᾶ. Καί, τέλος, ξεπερνᾶ τὸ θάνατο, γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι καὶ τὸ δικό μας σταυρὸ τὸν ἀκολουθεῖ πάντοτε ἡ ἀνάσταση. Ἐμεῖς, λοιπόν, ὅσοι βαπτιστήκαμε στ᾽ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, προσκυνοῦμε τὸ φοβερὸ μυστήριο τῆς σταυρωμένης κι ἀναστημένης ἀγάπης Του, γιατὶ τὸ νιώθουμε πόσο ὡραῖο εἶναι νὰ εἴμαστε κοντά Του!

Εὔχομαι ἀπ᾽ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου σ᾽ ὅλους μας, διαρκῶς ν᾽ ἀνανεώνουμε τὴν πίστη μας στὸν ἀναστάντα Χριστὸ καὶ νὰ χαιρόμαστε τὴν παρουσία Του στὴ ζωή μας! Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἐγγύηση γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀνθρωπιά μας! Χριστὸς ἀνέστη!

Βόννη, Ἅγιο Πάσχα 2010

Mὲ πατρικὴ ἀγάπη,

ὁ Mητροπολίτης σας

† ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος


******************************************************

ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

ΚΑΙ Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ

eleftherios garoufalakis

*******************************************************

Kαλή Ανάσταση!

Εύχομαι η ανάμνηση των Παθών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και η Αγάπη Του και η Υπέρτατη Θυσία Του για μας τους αχρείους να είναι πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας και να μας φωτίζει να καταλαβαίνουμε την Παρουσία Του στον κάθε πεινασμένο, διψασμένο, άρρωστο, φυλακισμένο, ξένο στον τόπο μας, και γυμνό λόγω ένδειας αδελφό μας, και να του συμπαραστεκόμαστε έμπρακτα με αληθινή αγάπη, για να μην μας  πει ο Κύριος κατά την Δευτέρα Του Παρουσία:

«πορεύεσθε απ’εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με. τότε αποκριθήσονται αυτώ και αυτοί λέγοντες. κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή, και ου διακονήσαμέν σοι; τότε αποκριθήσεται αυτοίς λέγων. αμήν λέγω υμίν, εφ΄όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε.» [Kαινή Διαθήκη, Κατά Ματθαίον, κεφ.κε’ στ. 41-45]

Mε εκτίμηση,

Ειρήνη Βούλγαρη


Ψηφισμα Συνδεσμου Εφεδρων Αξ/κων Ν. Σερρων για τις παρελασεις

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 24th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.
Ψήφισμα 24-3-10 Συνδέσμου Εφεδρων Αξ/κών Ν. Σερρών για τις παρελάσεις Εκτύπωση E-mail
Εθνικά Θέματα Παρελάσεις – Εθνικές εορτές
Συντάχθηκε απο τον/την ΣΕΑΝ Σερρών
Σάββατο, 27 Μάρτιος 2010 01:28

SEANS-1

Στοά Δημαρχείου (Μεραρχίας 1), Σέρρες, τηλ. 2321022057

Με αφορμή την Επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας και το ανακύψαν μείζον κατά την άποψή μας ζήτημα του επίσημου εορτασμού της επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, επιθυμούμε να διατυπώσουμε την άποψή μας, σημειώνοντας εξ αρχής ότι αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε ως Έφεδροι Αξιωματικοί και ως Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών, ρόλο και λόγο ευρύτερα κοινωνικό, πολιτιστικό και προπάντων Εθνικό.

Στις δύσκολες μέρες της ποικιλώνυμης φωτιάς και του υλιστικού μηδενισμού που διερχόμαστε, πυκνώνουν οι φωνές για κατάργηση των παρελάσεων, από ποιά άραγε φρονήματα ψευτοπροοδευτισμού και ύπουλου φραγκολεβαντινισμού διακατέχονται όλοι αυτοί που ζητούν την κατάργησή τους; Οι παρελάσεις επιβάλλεται να παραμείνουν και να αναβαθμισθούν, όπως τους αξίζει, διότι αισθητοποιούν στη σημερινή πεζή πραγματικότητα τη μακραίωνη πορεία του Ελληνισμού και τη συμμετοχή των παιδιών και των νέων, για να διατηρηθεί αδούλωτη η ελληνική ψυχή. Φτάνουν μέχρι τα βάθη των αιώνων της Φυλής μας, στην πομπή των Παναθηναίων. Ανασταίνουν τον όρκο των εφήβων: «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά… Και ιερά τα πάτρια τιμήσω».

Μας μεταφέρουν στον τύμβο του Μαραθώνα, που εδώ και 2.500 χρόνια σκεπάζει τους μαραθωνομάχους νέους 20-30 ετών· ανάμεσά τους και κείνο το δεκάχρονο παιδί από τις Πλαταιές, που άφησε την αγκαλιά της μάνας, για να πέσει στην αγκαλιά της μάνας πατρίδας, προβάλλοντας αντίσταση στον βάρβαρο πέρση εισβολέα. Ζωντανεύουν ενώπιόν μας τους «παίδας του Μυροβλύτου», τα κατηχητόπουλα δηλαδή του ιερού ναού του Αγίου Δημητρίου, τα οποία το 1185 μ.Χ. υπό την καθοδήγηση του αρχιεπισκόπου της πόλεως αγίου Ευσταθίου, αν και ήσαν «ψιλοί όπλων οι πολλοί», πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση στα τείχη της Θεσσαλονίκης και «ηνδραγαθίζοντο» κατά των Νορμανδών, που με πολυπληθή στρατό και στόλο είχαν πολιορκήσει την πόλη, όπως διασώζει στο έργο του «Ιστορία της αλώσεως της Θεσσαλονίκης υπό των Νορμανδών» ο ιερός συγγραφέας. Χαιρετούν τον Ιερό Λόχο των σπουδαστών, οι οποίοι προστρέχοντας στο σάλπισμα της Εθνεγερσίας θυσίασαν τη ζωή τους στο Δραγατσάνι της Μολδοβλαχίας. Ενασμενίζονται με τις ηρωικές μορφές αγοριών και κοριτσιών του Μακεδονικού Αγώνα. Και πορεύονται εμπνεόμενοι από τους μαθητές πρωταγωνιστές του Κυπριακού Έπους του 1955-59, με κορυφαίο ανάμεσά τους τον 18χρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Κάθε φορά που παρελαύνουν τα Ελληνόπουλα, εκείνους τους ένδοξους αγώνες τιμούν. Στοιχίζονται «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».Οι παρελάσεις είναι το αμάραντο στεφάνι που καταθέτει η εκάστοτε νέα γενιά στους συνηλικιώτες της του ένδοξου θερμουργού παρελθόντος· αποτελούν έκφραση τιμής και ευγνωμοσύνης για τη διαιώνια πάλη στα μαρμαρένια αλώνια, προκειμένου να επιβιώσει ο Ελληνισμός. Αθήνα, 28 Οκτωβρίου 1942. Οι φοιτητές αποβραδίς έστησαν σημαίες ψηλά στις κορφές των δένδρων και κόλλησαν στα κέντρα προκηρύξεις. Ανήμερα κατά τις 10 το πρωί ένα μελισσολόι ξεχύθηκε προς τον Άγνωστο Στρατιώτη· προπορεύθηκαν καροτσάκια αναπήρων και ξεδιπλώθηκαν ελληνικές σημαίες, ενώ χιλιάδες στόματα έψαλλαν τον εθνικό ύμνο. Οι Ιταλοί τους επιτέθηκαν, τους πυροβόλησαν και ακολούθησε ένας άδοξος πόλεμος. Πολλοί από τους διαδηλωτές οδηγήθηκαν στα νοσοκομεία και άλλοι στη φυλακή, σημειώνει ο Ζαλοκώστας στο «Χρονικό της σκλαβιάς».Αμμόχωστος, 7 Φεβρουαρίου 1956. Πέφτει νεκρός ο πρώτος μαθητής Πετράκης Γιάλλουρος από το Ριζοκάρπασο, τελειόφοιτος και σημαιοφόρος του ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, από τα πυρά άγγλου δεκανέα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης σε δρόμο των Βαρωσίων. Τελευταίες του λέξεις η ενωτική ζητωκραυγή.Λευκωσία, 23 Μαΐου 1956. «…Μαθήτριαι Μέσης Παιδείας έρχονται εις σύγκρουσιν με ωπλισμένους στρατιώτας, τους λιθοβολούν… Γίνεται μάχη περί την σημαίαν,… όταν έλθουν να τους την πάρουν», μαρτυρεί σε επιστολή του ο χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος.Εν σωτηρίω έτει 2008. Όλη η χορεία των ηρώων ξανατραυματίζεται και ξανασκοτώνεται κάθε φορά που όχι αλλόφυλοι, αλλά συν-Έλληνες αμφισβητίες αξιών και θεσμών στρέφουν τα πυρά τους κατά του θεσμού των παρελάσεων και των εθνικών επετείων.Σήμερα, που ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποιήσεως απειλεί να πολτοποιήσει την εθνική μας υπόσταση, καλούνται τα παιδιά μας να παρελάσουν δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Νεολαία που τιμά τους ήρωες νεκρούς καταξιώνει η ίδια την ύπαρξή της. Αντίθετα, νεολαία που ασεβεί και χρησιμοποιεί τις παρελάσεις ως λόγο διαμαρτυρίας προδιαγράφει δυσοίωνο το μέλλον της. Αλλά σε τι ευθύνονται τα παιδιά μας, τη στιγμή που εμείς οι μεγάλοι -γονείς και δάσκαλοι- δεν τους μάθαμε τι και γιατί γιορτάζουμε; Δεν τα θρέψαμε δυστυχώς με Κανάρη, Μελά, Δαβάκη αλλά με Χάρι Πότερ, ufo και metallica. Δεν τους δώσαμε ούτε ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα ιδανικά, για να μπορούν να πορευθούν αξιοπρεπώς στη ζωή τους. Έτσι, «η δόξα των προπατόρων φωτίζει περιπλέον την ασχημία των τέκνων, αν αυτά είναι άτιμα η αμέριμνα φιλοτιμίας», τονίζει ο θαυμαστής και βιογράφος του Κολοκοτρώνη Γ. Τερτσέτης. Ε. Α

Μήπως τελικά η οικονομική κρίση είναι ΠΡΟΣΧΗΜΑ για να καταστρέψετε το αγνό πατριωτικό φρόνημα του λαού μας; Αν στο ερώτημα αυτό λέτε όχι, απαντήστε τότε ΓΙΑΤΙ ;

  1. Σας πείραξαν οι δεξιώσεις για την 25η Μαρτίου στις Πρεσβείες, και δεν σας πείραξαν τα πολυδάπανα ταξίδια των «διπλωματικών» σας αποστολών;
  2. Σας πείραξε που προσφέρθηκαν δωρητές για τις παραπάνω δεξιώσεις, για να προλάβουν μην γίνουμε ρεζίλι παγκοσμίως, ούτε να πληγώσουμε τον απόδημο ελληνισμό; Μήπως τελικά δεν ήταν η οικονομική κρίση;
  3. Σας πείραξαν οι πτήσεις του Αγίου Φωτός στα ακριτικά νησιά μας, που βρίσκονται στο Σκοτάδι της κρατικής εγκατάλειψης;
  4. Σας πείραξαν τα αρνιά του Πάσχα μέσα στα Στρατόπεδα, με τα οποία θα χαίρονταν οι στρατιωτικοί με τις οικογένειές τους; Μηπώς εσείς δεν πολυθέλατε να πάτε για να τσουγκρίσετε αυγά ως χριστιανική συνήθεια;
  5. Σας πείραξαν οι Εύζωνοι, που κατά την 25η Μαρτίου κάνουν την Ελληνική ομογένεια στην Αμερική να δακρύζει ;
  6. Σας πείραξε να συμμετέχουν τα πεζοπόρα τμήματα για λίγα μέτρα στην τοπική παρέλαση του Λιτοχώρου; Ποια επιβάρυνση θα έκαναν στον προϋπολογισμό ;
  7. Σας ενόχλησαν τα χιλιάδες άξια στελέχη του στρατεύματος και καταφέρνετε τώρα να τους διώχνετε, φοβίζοντάς τους με οικονομικές περικοπές, ενώ έχουμε οξύτατους εθνικούς κινδύνους;
  8. Σας πείραξαν οι εξατμίσεις των αρμάτων στις παρελάσεις και δεν σας πείραξε η ρύπανση και η βαρύτατη οικολογική επιβάρυνση πλαστικού από τις δεκάδες καρναβαλικές παρελάσεις;
  9. Σας πείραξε ακόμη και για «συμβολικούς», όπως αλλού λέτε, λόγους, να παρελαύνει έστω το 1/3 των μηχανοκινήτων στις δύο μεγάλες Παρελάσεις;

Κατά βάθος γνωρίζετε ότι τα παραπάνω είναι «πενταροδεκάρες» μπροστά στα τεράστια ποσά που αφήνετε να σπαταλώνται.

Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό ιδίως σε συνθήκες κρίσης το Έθνος μας ψάχνει να γαντζωθεί και πάλι στις παραδοσιακές αξίες και τα ιδανικά του προκειμένου να εξέλθει κατά το δυνατόν αλώβητο από την ποικιλώνυμη κρίση που διερχόμαστε. Τούτο πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ όλους, άρχοντες και αρχομένους, οι πρώτοι δε οφείλουν έστω και την «ενδεκάτη» ώρα  να επανορθώσουν το πληγωμένο ελληνικό φιλότιμο,

πριν ξεσπάσει η οργή του Ελληνικού Λαού. Όλοι πρέπει να αντιληφθούν ότι όσο πιό υποχωρητικοί ήμαστε, ούτε οι «φίλοι» μάς εκτιμούν, ούτε οι εχθροί μάς φοβούνται.

Σέρρες 24 Μαρτίου 2010

Για το Δ.Σ. του ΣΕΑΝ Σερρών

Ο Πρόεδρος

Βασίλειος Ν. Κατιρτζόγλου

ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 23rd, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου
25 Μαρτίου

ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ!

«Εὐαγγελίζου, γῆ, χαρὰν μεγάλην· αἰνεῖτε, οὐρανοί, Θεοῦ τὴν δόξαν» (θ΄ ᾠδὴ Εὐαγγ.)

ΕΥΑΓΓΕΛ>ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ μεγάλη, λαμ­πρά, πανέκλαμπρος. Προκαλεῖ ῥίγη συγ­κι­νήσεως στὸν Ἕλληνα καὶ τὸν Χριστιανό. Ἑορτὴ δι­πλῆ, ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική.
Θὰ μιλήσουμε ἐπὶ τῆς θρησκευτικῆς σημα­σίας τῆς ἑορτῆς, καὶ τὸ θέμα, ὡς μεταφυσι­κό, εἶνε δυσκολώτερο· χρειάζονται εἰδικὲς κεραῖ­ες γιὰ νὰ συλλάβῃ κανεὶς τὰ μηνύματα.
«Εὐαγγελισμός»! Εἶνε λέξι τῆς ὡραίας ἑλ­ληνικῆς γλώσσης, ποὺ μόνο αὐτὴ γνωρίζει νὰ ἐκ­φράζῃ καὶ τὶς πιὸ ὑψηλὲς καὶ λεπτὲς ἔννοι­ες. «Εὐαγγελισμὸς» θὰ πῇ «καλὴ εἴδησις». Τώρα ἀνάξια τέ­κνα τῆς πατρίδος, ἐκχυδαϊσταί, ποὺ μισοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ―ἀλλοίμονο ἐάν ποτε ἐπικρατή­σουν―, ξέρετε πῶς θέλουν νὰ μεταφρά­σουν τὴ λέξι «εὐαγγελισμός»; Ἀκοῦ­στε καὶ φρίξτε· «καλὸ χαμπάρι» (τούρκικα δηλαδή) ἢ «καλὸ μαντάτο»! Καὶ τὸν ἀγγελιαφόρο ποὺ ἔφερε τὸ μήνυμα, τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, θέλουν νὰ τὸν μεταφράσουν «χαμπεροφόρο» ἢ «μαντα­τοφόρο»! Σὲ τέτοιο ἐκχυδαϊσμὸ θέλουν νὰ ῥίξουν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποί­α σήμερα βρίσκει ἄσυλο στὴν Ἐκκλησία μας.
«Εὐαγγελισμὸς» ἴσον «καλὴ εἴδησις». Καὶ ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ εἴδησις;

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, δὲν εἶνε ἕνα τυ­χαῖο δημιούρ­γημα, μία συμπαιγνία τῆς τύχης, μία χημι­κὴ ἕνωσις ἀπὸ τὴν σύνθεσι διαφόρων στοιχείων· εἶ­νε ἕνα καλλιτέχνημα, ἕνα μεγαλούργη­μα. Εἶ­νε εἰκό­να τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πλάστη­κε «κατ᾽ εἰ­κό­να καὶ καθ᾽ ὁμοίωσίν» του (Γέν. 1,26).
Πλάστηκε νὰ ζῇ εὐτυχισμένος. Ἀλλὰ δυσ­τυ­­χῶς συνέβη σ᾽ αὐτὸν κάτι τραγικό. Ἕνας σεισμὸς ἀόρατος συνέσεισε τὴν ὕπαρξί του. Ἐνῷ ζοῦ­σε στὴν Ἐδέμ, παρέβη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἁ­­μάρτησε, καὶ ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὸν πα­ράδεισο. Ἔκ­το­τε ζῇ στὴ γῆ αὐτὴ μιὰ ζωὴ ἀθλία.
Νοσταλγεῖ τώρα. Σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς ὑ­πάρχει ὡς παράδοσι «ὁ ἀπολεσθεὶς παράδει­σος», ποὺ ἔγραψε ὁ Δάντης. Ὅ­λοι οἱ λαοὶ τῆς ὑφηλίου νοσταλγοῦν τὴν ὡ­ραία ἐκείνη ζωή, τὸν χρυσὸν αἰῶνα, τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι ζοῦ­σαν μὲ ἀγάπη καὶ εἰρήνη καὶ δικαιοσύνη.
Νοσταλ­γοὶ λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι τοῦ πρώτου ἐκείνου κόσμου, πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας. Ἀναστενάζουν γιὰ τὴν ἀθλιότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ αὐ­τοὶ ἀκούγονται ἀπὸ τὰ στόματα ἐ­ξό­χων πνευμάτων (συγγραφέων, ῥητόρων, ἱ­στορικῶν καὶ φιλοσόφων) ὅλης τῆς γῆς.
Γιὰ νὰ φανῇ ὅτι αὐτὸς ὁ πόθος τῆς λυτρώσεως ἦταν παγκόσμιος, ἀναφέρω τὸν Θουκυ­δίδη, ἐπιστήμονα ἱστορικό, ὁ ὁποῖος φιλοσοφώντας μπροστὰ στὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τῆς ἱστορίας, ἔλεγε μελαγχολικά· δυστυχῶς, «πάν­τες οἱ ἄνθρωποι πεφύκασι τοῦ ἁμαρτάνειν», ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶνε γεννημένοι νὰ ἁμαρτά­νουν. Τὸ ἴδιο νόημα κάποιος ἄλλος τὸ εἶπε ὡς ἑξῆς· «φύσιν πονηρὰν μεταβαλεῖν οὐ ῥάδιον».
Ἕνας τραγικὸς ποιητής, ὁ Εὐριπίδης, περι­γράφοντας στὸ πρόσωπο τῆς Μήδειας τὴν ἐγ­κληματικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀναστενάζει καὶ λέει· Βλέπω τὸ καλό, καταλαβαίνω ποιό εἶ­νε, ἀλλὰ μέσα μου μία ἀκατανίκητη δύναμι (ὁ θυ­μὸς καὶ τὰ πάθη) καταργοῦν τὴ λογικὴ καὶ μοῦ ἐπιβάλλουν τὴ λογικὴ τῶν παθῶν.
Ἄλλος ποιητής, ὁ Σοφοκλῆς, ἔλεγε· «Πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέ­λει»· πολλὰ τὰ φοβερὰ στὸν κόσμο τοῦ­το, μὰ δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ τρομερὸ ἀπ᾽ τὸν ἄν­θρωπο (Ἀντιγόνη στ. 332-333· Μιχ. Ἰατροῦ, Πόθεν καὶ διατί σ. 367).
Καὶ ὁ Αἰσχύλος ―πρὸ παντὸς αὐτός― ζωγράφισε τὴν τραγικότητα τοῦ ἀνθρώπου στὴ μορφὴ τοῦ Προμηθέως. Ὁ Προμηθεὺς εἶνε ὁ παραβάτης τοῦ θείου θελήματος, γιατὶ ἔκλεψε τὸ πῦρ ἀπὸ τοὺς θεούς. Καὶ τὸν παρουσιάζει νὰ εἶνε κατάδικος, δεμένος μὲ ἁλυσίδες ἐπάνω στὸν Καύκασο, καὶ κάθε μέρα ἕνα ὄρνεο νὰ ἔρχεται καὶ νὰ τοῦ κατασπαράζῃ τὸ συκώτι.
Αὐτὰ οἱ πρόγονοί μας, οἱ ἐθνικοί. Ἀπὸ τὸ ἄλ­­λο μέρος ἡ θεόπνευστη Βίβλος. Ἀκοῦμε τὸν Ἰὼβ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ βεβαιώνῃ· «Ποιός θὰ μείνῃ καθαρὸς ἀπὸ ῥύπο ἁμαρτί­ας; Οὔτε ἕνας, ἔστω κι ἂν ἡ ζωή του εἶνε μία μέ­ρα πάνω στὴ γῆ» (᾿Ιὼβ 14,4-5). Καὶ ὁ Δαυῒδ ψάλλει· «Ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐ­κίσσησέ με ἡ μήτηρ μου», μέσα σὲ ἀνομίες μὲ συνέλαβε καὶ μέσα σὲ ἐφάμαρτες ἐπιθυμί­ες ἔ­μεινε ἔγκυος ἡ μητέρα μου (Ψαλμ. 50,7).
Ὅλοι λοιπὸν οἱ λαοί, καὶ Εὐρωπαῖοι καὶ Ἀ­σιᾶται, καὶ Κινέζοι καὶ Ἰάπωνες καὶ Ἀμερικανοὶ καὶ Ἀφρικανοί, ζητοῦν λύτρωσι. Εἶνε παγ­κόσμιος ὁ πόθος τῆς λυτρώσεως.
Μὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν μποροῦσε νὰ λυτρω­θῇ μόνος του. Γι᾽ αὐτὸ ἦρθε στὸν κόσμο ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἦρθε! Εἶνε τὸ πιὸ μεγάλο, τὸ κοσμο­ϊστορικὸ γεγονός. Ἦρθε ὡς υἱὸς ἀνθρώπου. Γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία.
Καὶ ἐδῶ οἱ ὀρθολογισταὶ ἐκφράζουν ἀντιρρή­σεις· Εἶνε δυνα­τὸν μία παρθένος νὰ γεννήσῃ;
Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε; Ἔχουμε μπροστά μας ἕνα μυστήριο. Ἀλλὰ τοὺς ἐρωτοῦμε· Εἶνε αὐτὸ τὸ μόνο μυστήριο; Τὸ μυστήριο ἁ­πλώνεται παντοῦ γύρω μας. Εἶνε γεμᾶτος ὁ κόσμος ἀπὸ μυστήρια. Τί εἶνε βαρύτης; τί εἶ­νε ἠλεκτρισμός; τί εἶνε μαγνητισμός; τί εἶνε ἀτομικὴ ἐνέργεια;… Ἡ ἐπιστήμη ἀκόμα ἐρευ­νᾷ, καὶ κυρίως περιγράφει· δὲν ἐξηγεῖ, δὲν εἰσ­έρχεται στὸ βάθος, στὴν οὐσία τῶν πραγμάτων. Ἀπὸ τὶς οὐ­ράνιες σφαῖρες μέχρι τὸ ἄτομο τῆς ὕλης, παν­τοῦ μυστήρια. Ἂς λύσουν λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι πρῶτα τὰ μυστήρια τοῦ φυσικοῦ κό­σμου, καὶ μετὰ ἂς τολμοῦν ν᾽ ἀμφισβητοῦν πραγματικότητες τοῦ ὑπερφυσικοῦ κόσμου.
Ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τοῦ πιὸ σοφοῦ, εἶνε πολὺ μικρή. Πάντοτε θὰ ἀληθεύῃ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Σωκράτης· «Ἓν οἶδα, ὅτι οὐ­δὲν οἶ­δα». Τ
απεινώσου λοιπόν, ἄνθρωπε, μπροστὰ στὸ μέγα μυστήριο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Πίστεψε ὅπως πίστευε ἡ ταπεινὴ γιαγιά σου, ὅ­πως πίστευαν οἱ γενεὲς τῶν προγόνων μας, ὅ­πως πί­στευαν οἱ ἥρωες τοῦ ᾽21. Ἀγράμματοι αὐ­τοί, ἀλλὰ εἶχαν φόβο καὶ πίστι Θεοῦ, κι ἀγαποῦ­σαν τὴν Παναγία. Ν᾽ ἀναφέρω παραδείγμα­τα; Ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ γέρος τοῦ Μοριά. Ὅταν ὁ Ἰμ­πραὴμ σάρωνε τὴν Πελοπόννησο καὶ σκόρπιζε πανικό, αὐτὸς μόνο δὲν ἔχασε τὴν ἐλπίδα. Μπῆκε σ᾽ ἕ­να ᾽ξωκκλήσι τῆς Παναγιᾶς, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. Ὅταν βγῆκε ἔλαμ­πε. Καὶ τί εἶπε; Μιὰ προφητεία· «Ἡ Παναγία ὑ­πέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος, καὶ δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή της». Ἀκόμη περισσότερο πίστευε ὁ Μακρυγιάννης, ἀγωνιστὴς ποὺ τὸ κορμί του ἦταν κόσκινο ἀπὸ τὶς σφαῖρες. Εἶχε στὸ σπίτι του μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ κάθε βράδυ μὲ τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του γονάτιζε καὶ προσευχόταν. Τὸν ἐπισκέφθηκε κάποτε ἕνας Γάλλος ἀπὸ τὸ Παρίσι, πολιτικάντης ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς ἀ­θε­ϊστικὲς ἰδέες τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως, καὶ βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ χλευάσῃ τοὺς ἀγωνιστὰς ἐκείνους. ―Ἀγράμματοι εἶστε, λέει, καὶ καταφεύγετε σὲ εἰκονίσματα, προσευχές, κεριὰ καὶ λιβάνια. Αὐτὰ εἶνε πράγματα μπόσικα (ἀσθενῆ δηλαδή). Λέτε, πὼς ὁ Χριστὸς ἔμεινε ἐννιὰ μῆνες μέσ᾽ στὴν κοιλιὰ τῆς Παναγιᾶς. Τί εἶν᾽ αὐτά; Ἐμεῖς οἱ μορφωμένοι δὲν τὰ πιστεύουμε. ―Λάθος κάνεις, κύριε, τοῦ λέει ὁ Μακρυγιάννης. Γιά βγὲς ἔξω, ῥίξε μιὰ ματιὰ στὴ φύσι· δὲς τὸν ἥλιο, τὸ φεγγάρι, τὰ ἄστρα. Ποῖος τὰ ἔκανε αὐτὰ ὅλα; Ὁ Θεός. Ἔ, αὐτὸς ποὺ ἔκανε τὸ σύμπαν, δὲν μποροῦσε νὰ κάνῃ καὶ αὐτό, ποὺ εἶνε εὐκολώτερο, νὰ γεννηθῇ δηλαδὴ ὡς ἄνθρωπος ἀπὸ γυναῖκα;…
Ὁ ἁ­πλὸς λαός μας νιώθει τὴν ἔννοια τοῦ «Εὐαγγελισμοῦ» καὶ πανηγυρίζει τὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ στὴν Τῆνο καὶ παντοῦ, κι ἂς μὴ γνωρίζῃ τὴν ἀκριβῆ μετάφρασι τῆς λέξεως κι ὅτι εἶνε σύνθετη ἀπὸ τὸ «εὖ» καὶ τὸ «ἀγγέλλω».

* * *

Τί εἶνε, ἀγαπητοί μου, ὁ Εὐαγγελισμός; Σᾶς δίνω μιὰ εἰκόνα καὶ τελειώνω. Εἶνε τὸ οὐράνιο τόξο. Ὅπως τὸν καιρὸ τοῦ Νῶε τὸ οὐράνιο τόξο ἦταν σημάδι ὅτι σταμάτησε ὁ κατακλυσμός, ἔτσι καὶ τὸ σημερινὸ μήνυμα τοῦ ἀρ­χαγγέλου Γαβριὴλ σκορπίζει τὴν ἐλπίδα στὴν ἀνθρωπότητα. Ποιά ἐλπίδα; Ὅτι ἡ τραγῳδία ―ναί, διότι τραγῳδία εἶνε ἡ ζωή, ὄχι διασκέδασι καὶ ἀπόλαυσι―, ἡ τραγῳδία δὲν θὰ διαι­ωνισθῇ. Ἄρχισε ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, καὶ συνεχίζεται μὲ δράματα ἀτομικά, οἰκογενειακά, ἐθνικά, πανανθρώπινα, μὲ πολέμους, αἱ­μα­τοχυσίες καὶ ἐρείπια. Ὣς ποῦ θὰ πάῃ;
Ἡ τραγῳδία αὐτὴ θὰ λήξῃ! Αὐτὸ σημαίνει ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Δὲν θὰ νικήσουν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, ὄχι· θὰ νικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ φωτός. Δὲν θὰ νικήσῃ τὸ σκότος, θὰ νικήσῃ τὸ φῶς· δὲν θὰ νικήσῃ ἡ ἀδικία, θὰ νικήσῃ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ εὐπρέπεια· δὲν θὰ νικήσῃ τὸ ψεῦδος, θὰ νικήσῃ ἡ ἀλήθεια· δὲν θὰ νικήσῃ ὁ σατανᾶς, ὅπως κι ἂν παρουσιάζεται διὰ μέσου τῶν αἰώνων, θὰ νικήσῃ ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

«Εὐαγγελίζου» λοιπόν, «γῆ, χαρὰν μεγάλην· αἰνεῖτε, οὐρανοί, Θεοῦ τὴν δόξαν»

(θ΄ ᾠδὴ Εὐαγγ.).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ Τρίτη 25-3-1980)

Alex Jones (Greek subs) Έλληνες πείτε ΟΧΙ!!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 23rd, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Alex Jones (Greek subs) Έλληνες πείτε ΟΧΙ!!


*****************************

************************

ΠΟΙΟΙ ΔΙΩΚΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΡΤΕΜΙΟ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 23rd, 2010 | filed Filed under: «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

ΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΝΤΕΡΠΟΛ

ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΥΝ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΑΡΤΕΜΙΟ;

ΑΠΑΝΤΟΥΝ

  1. papa ιστ.Η εφημερίδα Καθημερινή, σελ. 24, στις 19-3-2010, με άρθρο του δημοσιογράφου Σταυρου Τζίμα και τίτλο· «Ενδοσερβικές διενέξεις στα μοναστήρια του Κοσσόβου»

Παρουσιάζει τους βαθύτερους λόγους της διώξεως του Σέρβου ηγέτου του Κοσσόβου και το ένταλμα συλλήψεως του αρχιμανδρίτου Σιμεών.
Και γράφει·

  • «…Η κατάχρηση, αν υπήρξε, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, καθώς πίσω από την αστυνομική εκ πρώτης όψεως ιστορία εξελίσσεται μια εθνικοθρησκευτική σύγκρουση μεταξύ Βελιγραδίου και σκληροπυρηνικών Σέρβων του Κοσσόβου για ένα ζέον θέμα του Σέρβικου Έθνους.
  • Η νέα ηγεσία του Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Σερβίας, ταυτιζόμενη με την ήπια προσέγγιση του κοσοβάρικου ζητήματος, από τον φιλοδυτικό πρόεδρο Μπόρις Τάντις, θεωρεί εμπόδιο τον ιστορικό ηγέτη των ορθοδόξων του Κοσσόβου μητροπολίτη Αρτέμιο, τον οποίο καθαίρεσε η Ι. Σύνοδος με αφορμή κατηγορίες για κακοδιαχείρηση της ανθρωπιστικής και οικονομικής βοήθειας…»

Ο επίσκοπος Αρτέμιος δεν δέχεται να επισκευαστούν οι ορθόδοξοι ναοί με χρήματα των μουσουλμάνων και των αθέων. Δεν μπορεί να αναστηλώνουν τους ναούς μας, οι εχθροί του Χριστιανισμού και του έθνους, είπε σε τηλεφωνική συνομιλία στην «Καθημερινή» ο επίσκοπος Αρτέμιος.

Το βίντεο που ακολουθεί παρουσιάζει όλη τη βαρβαρότητα των μουσουλμάνων και των αθέων,  εις βάρος ορθοδόξων ναών του Κοσσόβου.

*************************************************

*********************************

Ο Μητροπολίτης Αρτέμιος αρνήθηκε να λειτουργήσει στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της Πρίστινας, ο οποίος επισκευάστηκε προσφάτως από την κυβέρνηση του Κοσσόβου. Την λειτουργία ετέλεσε ο Αθανάσιος Γέφτσις. Ένας συνταξιούχος δεσπότης, που ανέλαβε με τους διώκτες του Αρτεμίου να βγάλει εις πέρας την αποστολή τους.

Πέταξε από την Μητρόπολη τον  Θεοπρόβλητο και λαοπρόβλητο Μητροπολίτη Αρτέμιο και τα έκανε γυαλιά καρφιά, όπως διαβάσαμε σε Σέρβικες ιστοσελίδες, στην Μητρόπολη.

Τα χρήματα είναι, όπως φαίνεται μια ψεύτικη δικαιολογία, για να ρίξουν στάχτυ στα μάτια του Σέρβικου λαού και να εκδιώξουν τον φύλακα άγγελο του Κοσσόβου, τον Μητροπολίτη Αρτέμιο και να βγάλουν ένταλμα συλλήψεως στον πρωτοσυγκέλλου π. Σιμεών!

Λυπούμεθα για την κατάπτωση αυτών των δεσποτάδων, που τους κατέλαβαν επτά δαιμόνια, όπως λέει ο Χριστός, και είναι έτοιμοι να προσφέρουν κάθε υπηρεσία στις σκοτεινές δυνάμεις και στους εχθρούς του Σέρβικου Ορθόδοξου λαού! Είναι φίλοι του Πάπα· το λένε και δεν ντρέπονται και εργάζονται όχι για τον λαό της Σερβίας, αλλά  για την έλευση του Αντιχρίστου!

ΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΝΤΕΡΠΟΛ

ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΥΝ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΑΡΤΕΜΙΟ;

2. ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ·

IRINEJ O ιστΟ ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ Ο ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΠΟΥΛΟΒΙΤΣ, μιλά για την φιλία του με τον Πάπα και κολακεύεται!!!

Σταχυολογούμε λίγα από τα μαργαριτάρια του Bulović. Σύντομα θα βγάλουμε όλο τον λόγο του. Τον έκανε το 2003, στην επίσημη ακαδημία με την ευκαιρία της 25ης επετείου του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β ‘στο Καθεδρικό Ναό της Παναγίας στην Neimar…

Λέει·

Μέχρι το 2003 συνάντησε «4 τουλάχιστον φορές» τον Πάπα Ιωάννη Παύλου Β, με μέλη της συνόδου, που διώκουν τον επίσκοπο Αρτέμιο.

3 φορές, τον συνάντησε με τον επίσκοπο Μαυροβουνίου (δεύτερος της παρέας των διωκτών), και μια φορά «με 3 άλλους επισκόπους», δεν λέει τα ονόματά τους (πιθανόν να είναι οι υπόλοιποι).
Μιά φορά έφαγε μαζί με τον Πάπα, εκτός οποιουδήποτε πρωτοκόλλου, μετά από πρόσκληση «της Αυτού Αγιότητος». «Η Συζήτηση υπήρξε πάντοτε εγκάρδια και ειλικρινής, σε μια ατμόσφαιρα αγάπης και ενδιαφέροντος».
Στην συνέχεια εκφράζει τον ενθουσιασμό του και εγκωμιάζει τον Πάπα για τον ενδιαφέρον του!

ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΡΩΜΕΝΟΙ;

Είναι τόσο απαίσιοι οι άνθρωποι; Τί καλό έκανε στην Σερβία ο Πάπας και τρέχουν από πίσω του και κολακεύονται και τον κολακεύουν; Έσφαξε 700.000 Ορθοδόξους Σέρβους και τον σφαγέα τον ανεκήρυξε άγιο!!! Μπράβω ποιμένες του Σερβικού λαού!!! Kαλά, εκείνους τους μάρτυρας τους ξέχασαν, τους πρόσφατους βομβαρδισμούς δεν τους θυμούνται;

Όπως φαίνεται τα λεφτά του Πάπα εξαγοράζουν και ιερατικές συνειδήσεις. Δεν εξηγείται αλλιώς η άθλια συμπεριφορά αυτών των «εγκολπιοφόρων καθαρμάτων», όπως λέει σε ομιλία του ο Γέροντας επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης.

Στην συνέχεια ο Ειρηναίος Bulović εγκωμιάζει τον Πάπα και για την μεγάλη του δράση· Ακούστε τι λέει·

  • «Η παρουσία της θητείας της Αυτού Αγιότητος του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β  στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είναι τεράστια, και καλύπτει όλες τις προσπάθειες για την υπηρεσία της σωτηρίας σε όλη τη διαδρομή της, ως ο καλύτερος άνθρωπος. Και ξέρει πώς με την αγάπη του και στο όνομα της αγάπης, να βοηθήσει για την σωτηρία όλων….
  • «…Διάβασα κάπου, ότι κατά τη διάρκεια αυτών των 25 χρόνων της υπηρεσίας του (πάπα Παύλου) με την Αποστολική συνοδεία της Ρώμης, τρεις φορές κάλυψε την απόσταση μεταξύ Γης και φεγγαριού, αν είναι αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση, παρά τον σταυρό της υγείας του και το προχωρημένο της ηλικία του, … έχει επίγνωση αυτής της αποστολής του…»

Στο τέλος, παρακαλεί τον Κύριο να δώσει στον Πάπα καλύτερη υγεία, να του δώσει δύναμη και ανθεκτικότητα, για να εκπληρώσει την αποστολή του!!!

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΝ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 21st, 2010 | filed Filed under: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

O AΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑ

ΣΤΙΣ  ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

ΟΤΙ ΜΟΝΟ Η ΣΥΝΟΔΟΣ –ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ– ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ

ΑΠΟΦΑΝΘΕΙ ΕΠΙ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΙΣΤΕΩΣ

_____________________

________________

-7Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ “ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ”:

«Δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις. Οι Σεβασμιώτατοι διευκρίνισαν ότι δεν ήθελαν να θίξουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ούτε να φύγουν μακρυά από το Συνοδικό Σύστημα. Κάποιες φορές κι εμείς οι Αρχιερείς παρασυρόμεθα από πιστούς που έχουν υπέρμετρο φανατισμό. Μόνο η Σύνοδος μπορεί να αποφανθεί επί θεμάτων πίστεως. Οτιδήποτε άλλο είναι εωσφορικό και αντίθετο προς την Ορθόδοξη αντίληψη περί συνοδικότητας”».

Από συνέντευξη στην Απογευματινή στις 23/11/2009

______________________________________________

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ:

_____________________________________________________________

-8 ist.

◊ «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Διότι λέγει: “Λάλει και μη σιωπήσης” [Πραξ. 18, 9]. Kαί: “Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται” [Λουκ. 19, 40].  Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είμαι”;»1

«Kατά τον καιρό τούτο, που διώκεται ο Χριστός μέσω της Εικόνος του, οφείλει κάποιος να αγωνίζεται, όχι μόνον αν είναι υπέρτερος στο αξίωμα και τη γνώση, ομιλώντας και διδάσκοντας τον λόγον της Ορθοδοξίας, αλλά κι αν ακόμη ευρίσκεται σε θέση μαθητού, έχει χρέος να φανερώνει με θάρρος την αλήθεια και να ομιλή με ελευθερία. Δεν είναι λόγος εμού του αμαρτωλού, αλλά του θείου Χρυσοστόμου μαζί με άλλους Πατέρας»2.

1. Επιστολή (81) Παντολέοντι Λογοθέτη, PG 99, 1321Α.Β (μετάφραση).
2. Επιστολή (2) Μονάζουσι, PG 99, 1120Β (μετάφραση).

Απάντηση των Πατριαρχών της Ανατολής

στον Πάπα Πίο τον 9ο, το 1848:

____________________________

«Σε μας [τους Ορθοδόξους], ούτε Πατριάρχες, ούτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ να εισαγάγουν νέα [δόγματα και έθη], διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας είναι το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, ο οποίος θέλει το θρήσκευμά του αιωνίως αμετάβλητο και ομοειδές με αυτό των πατέρων του» 1.

1. Εν Ιω. Καρμίρη, “Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας”, τομ. Β’ , εν Αθήναις 1953, σελ. 920.

________________________________________

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ:

____________________________________________

«Σήμερα αγών δεν γίνεται. Κληρικοί δεν αγωνίζονται. Δεν υπάρχει αγωνιστικό πνεύμα. Τι μέλλει γενέσθαι; Ο αγώνας πέφτει στον λαό.  Όπως, δυστυχώς, όλα τα βάρη, τα οικονομικά, οι φόροι, η στράτευσις, τα αίματα, τα μαρτύρια, τα πάντα πέφτουν στο λαό μας, έτσι και το βάρος αυτού του αγώνος, του εκκλησιαστικού, πέφτει στον λαό».

1. Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, από το βιβλίο «Προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως», εκδ. Α. Καπλάνογλου, Φλώρινα 2007, σελ.55.
2. (ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ KAI ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ, ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ» ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥME

_____________________________________________

Αν δεν μπορείτε να το ανοίξετε, λόγω πολλών επισκεπτών, μπορείτε να το αναζητήσετε  από το YouTube. Mε την λέξη episkoposa θα βρείτε και τα άλλα αποσπάσματα ομιλιών του Γέροντος αγωνιστού ιεράρχου π. Αυγουστίνου Καντιώτου, που μέχρι τώρα εκδώσαμε.

Φέρει τον τίτλο: «ΟΙ 3 ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ». Είναι το τελευταίο απόσπασμα ομιλίας  του Γέροντος που έγινε στην εορτή των Τριών Ιεραρχών το 1970 και είναι πολύ επίκαιρη. Η ομιλία ολόκληρη κυκλοφορεί και σε DVD

_______________________________________________________

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ;

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 20th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

******************************************

Σάββατο, 27 Μαρτίου 2010

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ;

******************************************************

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
======================

Πυκνώνουν δυστυχώς οι πληροφορίες και τα δημοσιεύματα που μιλούν για επικείμενη εκπαραθύρωση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημήτριου από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Η ΑΗΘΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΚΟΝΙΟΥ
__________________

Καταρχήν γίναμε μάρτυρες της αχαρακτήριστης επιστολής του Μητροπολίτη Ικονίου Θεόληπτου ο  οποίος, με πρόφαση το ενδιαφέρον για την τακτοποίηση δυο ορφανών παιδιών, προέβη σε ασυνήθιστα σκληρή επίθεση εναντίον του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ένας τόσο ισχυρός Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου ουδέποτε θα προέβαινε σε μια τόσο αχαρακτήριστη ενέργεια αν δεν είχε την απόλυτη στήριξη του Παναγιότατου. Ο Πατριάρχης, όχι μόνον γνώριζε το περιεχόμενο της επιστολής του Μητροπολίτου Ικονίου Θεόληπτου,
αλλά και το ενέκρινε ανεπιφύλακτα. Διαφορετικά αν ο Μητροπολίτης Ικονίου είναι τόσο απρόβλεπτος και ενστικτώδης στις ενέργειές του, ώστε να αποτολμά τόσο ανεύθυνες πρωτοβουλίες, ο Παναγιότατος θα τον είχε παροπλίσει από καιρό. Ο κ. Βαρθολομαίος, όμως, όχι μόνον δεν τον παρόπλισε αλλά λίγο μετά τη δημοσίευση της επιστολής του τον συμπεριέλαβε στην πατριαρχική συνοδεία κατά την πρόσφατή του επίσκεψη στη Μεσσηνία.

ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΥ
ΞΕΔΙΠΛΩΝΕΤΑΙ
________________

Πρόσφατα, στο “Καλάμι”, διαβάσαμε λεπτομέρειες ενός παρασκήνιου που θέλει το Πατριαρχείο να εκπαραθυρώνει σύντομα τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο.
Παρόλον ότι ορισμένες από τις πληροφορίες που αναφέρει το δημοσίευμα μοιάζουν πολύ απίθανες και
τραβηγμένες εκείνο που μετρά είναι ότι το θέμα συντηρείται στην επικαιρότητα με δημοσιεύματα συστηματικά.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
_______________

Καταρχήν, “τι τον έπιασε”, κατά το γε δη λεγόμενον, τον Πατριάρχη και θέλει να αντικαταστήσει ένα ιεράρχη του κύρους του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου; Ο Σεβασμιότατος Αμερικής, όχι μόνον δεν
στέκεται σε τίποτα εμπόδιο στα σχέδια του Πατριάρχη, αλλά επιπλέον κατόρθωσε να διατηρήσει την Ομογένεια και την Εκκλησία ενωμένη και πιστή στο Πατριαρχείο. Επιπλέον κατόρθωσε να οργανώσει μια πορεία θριάμβου για τον Παναγιότατο κατά την πρόσφατή του επίσκεψη στην Αμερική. Του έδωσε άμεση πρόσβαση, σε όλα τα κέντρα αποφάσεων των ΗΠΑ, γεγονός που κατ’ άνθρωπον, βοηθά όσο τίποτα άλλο στην επιβίωση του Πατριαρχείου.

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ;
_________________

Δεν είναι εύκολο, όσο και να βασανίσει κανείς το μυαλό του, να αντιληφθεί πού
ακριβώς αποβλέπει το Πατριαρχείο.
Μήπως θέλει να προωθήσει κάποιο δικό του επειδή νιώθει ότι αυτή τη χρονική στιγμή μπορεί να ελέγξει την κατάσταση; Ενα είναι το σίγουρο. Αν ο Παναγιότατος δεν ήταν πίσω από την εκστρατεία επιθέσεων εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αμερικής θα είχε εκδώσει τέτοια ανακοίνωση ώστε θα έκλεινε το θέμα οριστικά και θα αποστόμωνε όσους σπερματολογούν αυτές τις διαδόσεις.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
____________________

Οσο για τα σενάρια για πιθανή κατάτμηση της Μητροπόλεως Νοτίου Αμερικής, αντίθετα με ότι αναφέρει το δημοσίευμα στο “Καλάμι”, δεν βλέπω ποιον και γιατί πρέπει να μας ανησυχούν. Ο σημερινός Μητροπολίτης Ταράσιος δεν φαίνεται να είναι πολύ ικανός στα διοικητικά και η Μητρόπολή του είναι εξαιρετικά αχανής, ανομοιογενής και εκ φύσεως δυσδιοίκητη. Δεν βλέπω τι πρόβλημα θα δημιουργείτο με μια πιθανή τριχοτόμηση της Μητρόπολης Νότιας Αμερικής.

ΟΙ ΠΙΘΑΝΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
______________

Πολλά ερωτηματικά αναφύονται αναφορικά με τα ονόματα των πιθανών διαδόχων του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου.
Αν το Πατριαρχείο ήθελε τον Καναδά Σωτήριο ως διάδοχο του κ. Δημητρίου θα τον είχε εκλέξει πριν δέκα χρόνια όταν χρημάτισε για πολλούς μήνες τοποτηρητής της Αρχιεπισκοπής μετά που εξαναγκάσθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδωνας σε απομάκρυνση από το Θρόνο του. Το Φανάρι δεν θα εξέθετε το όνομα του Σωτήριου αν σκόπευε να τον εκλέξει Αμερικής.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ
ΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ
_________________

Οσα διαδραματίστηκαν πριν την εκλογή του Σπυρίδωνα είναι αποκαλυπτικά της τακτικής που ακολουθεί το Φανάρι.
Αφησε στην αρχή να διαδίδεται ευρέως η φήμη ότι θα εξέλεγε τον Αυστραλίας. Ως αποτέλεσμα όλοι αρχίσαμε να βάζουμε πυρ ομαδόν εναντίον του. Υστερα άφησε να αιωρούνται τα ονόματα του Βοστώνης Μεθόδιου, του Ελβετίας Δαμασκηνού, του Αυστρίας Μιχαήλ, του Πιτσβούργου Μάξιμου, του Ντιτρόιτ Νικολάου κτλ. με αποτέλεσμα να επέλθει πλήρης σύγχυση ως προς τις προθέσεις του  Πατριαρχείου. Ετσι κρατούσε τον εκλεκτό του στο απυρόβλητο. Ξαφνικά δύο μέρες πριν την εκλογή έφερε στο φως το όνομα του Ιταλίας Σπυρίδωνα και τον εγκατέστησε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής.
Υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι τώρα θα ενεργήσει διαφορετικά;

Η “ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ” ΤΗΣ ΑΣΤΟΡΙΑΣ
_______________

Τέλος οι πληροφορίες για τη “γεροντοκόρη” της Αστόριας, όπως την αποκαλεί το δημοσίευμα στο “Καλάμι”, χρειάζονται προσοχή. Ολοι γνωρίζουν τα παιγνίδια που παίζει η εφημερίδα “Εθνικός Κήρυξ” στα ομογενειακά και εκκλησιαστικά πράγματα της Αμερικής.
Είναι ο συστηματικός διασπαστής της ενότητας της Ομογένειας και ο μόνιμος ταραχοποιός της ειρήνης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Τις τελευταίες δεκαετίες πολέμησε όλους τους Αρχιεπισκόπους. Για ευνόητους λόγους. Το βέβαιο είναι ότι το Πατριαρχείο διατηρεί μια λυκοφιλία με τη “γεροντοκόρη” και τη χρησιμοποιεί από καιρό εις καιρό για τους στόχους του. Το ίδιο φυσικά ισχύει για τη “γεροντοκόρη”. Οσο της κάνουν τα νάζια κελαηδά εναρμόνιο φιλοπατριαρχικό μέλος. Οταν σταματήσουν να της δίνουν προσοχή σφυρίζει αντιπατριαρχικό σκοπό. Ο ρόλος της “γεροντοκόρης” είναι όπως τον περιγράφει το “Καλάμι”. Δεύτερο βιολί της ορχήστρας του κάθε νέου ορατόριου που ανεβαίνει.

25η ΜΑΡΤΙΟΥ: Η ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΕΙ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 16th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

25η ΜΑΡΤΙΟΥ: Η ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΕΙ

οχι παρελ.Η 25η Μαρτίου είναι η ιστορική ημερομηνία με την οποία γιορτάζουμε την επέτειο της απελευθερώσεώς μας αλλά και την ίδρυση ουσιαστικά του Νεοελληνικού Κράτους. Είναι μια ημερομηνία που το νεοελληνικό κράτος αρχίζει να δημιουργείται στη Νότιο Ελλάδα μετά από 400 χρόνια δουλείας, και αργότερα, το 1912 και εξής, επεκτείνεται στην Βόρειο Ελλάδα όπου η δουλεία ήταν 500 χρόνια. Το νεοελληνικό όμως κράτος δεν μπόρεσε να ελευθερώσει τα υπόλοιπα αλύτρωτα εδάφη μας, όπου η δουλεία έφθασε μέχρι και 900 περίπου χρόνια, αφού με τη Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 χάθηκε οριστικά η Καππαδοκία και οι γύρω της περιοχές. Το δε χειρότερο, το 1923, έσβησε κάθε ελπίδα για επανάκτηση των αλυτρώτων εδαφών μας, με την έξοδο των Ελλήνων μια για πάντα από τα εδάφη τους. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να ελευθερώσουμε και την πρωτεύουσά μας την Κων/πολη με μοιραίες συνέπειες για την μετέπειτα πορεία μας.

Είναι λοιπόν ότι πιο ιερό και ότι πιο σημαντικό για τη χώρα μας αυτή η επέτειος. Αν την καταργήσουμε ουσιαστικά καταργούμε το Νεοελληνικό Κράτος, την ταυτότητά μας, την ιστορία μας και βυθιζόμαστε στην λήθη και στην αγνωσία της κρατικής οντότητάς μας και της εθνικής αυτοσυνειδησίας μας.

Μετά την απελευθέρωση κάναμε ένα μεγάλο λάθος· δεν προσέξαμε κι ενώ διώξαμε τους Τούρκους βάλαμε στον τράχηλό μας τους Φράγκους. Για να ισχυροποιηθεί το νέο κράτος και να διασφαλιστεί οριστικά από την επιβουλή των Τούρκων, αγκαλιάσαμε τους Ευρωπαίους παράφορα και τους θεοποιήσαμε. Τον πρώτο ορθόδοξο, πατριώτη, μορφωμένο, ικανό και αφιλάργυρο ηγέτη μας, το Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος θέλησε να διασώσει την ιδιαιτερότητα και την ιδιοπροσωπία του νέου κράτους φροντίσαμε να τον ξαποστείλουμε. Και αρχίσαμε το μεγάλο έργο· το έργο που ήταν μεγαλύτερο και από την απελευθέρωσή μας. Να γίνουμε Ευρωπαίοι! Στα ήθη, στα έθιμα, στον πολιτισμό, στην θρησκεία. Αποκομμένοι πλέον από την καθ’ ημάς Ανατολή αρχίσαμε να καταστρέφουμε τα μοναστήρια μας, να θάβουμε την Ρωμιοσύνη, ν’ αρνούμαστε τον πολιτισμό και την πίστη μας και το σπουδαιότερο αρχίσαμε να δανειζόμαστε από τους μεγάλους ευεργέτες μας τους Φράγκους. Αυτό ήταν και το μόνιμο δηλητήριο που διαπότιζε έκτοτε τον εθνικό οργανισμό μας με αποτέλεσμα να πούμε πολλές φορές το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Κλαίει και οδύρεται ο Ιωάννης Μεταξάς, στο Ημερολόγιο του, διότι ενώ δίναμε στους Άγγλους τόκο 40% το 1936, γι’ αυτά που είχαμε δανεισθεί, και ενώ τους υποσχέθηκε ήδη από το 1939 ότι θα βγει στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μαζί τους, αυτοί παραμονές της εξόδου μας στον πόλεμο ζητούσαν αύξηση του επιτοκίου σε 65% και συγχρόνως λιγοστεύανε συνεχώς τις εισαγωγές προϊόντων από την Ελλάδα. Αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, απείλησε στον βασιλιά ότι θα παραιτηθεί αν τον πιέσουν και μεσούντος του πολέμου αναγκάσθηκε να τους δώσει 43%. Αυτή ήταν και είναι η αγάπη των Ευρωπαίων εταίρων μας. Να μη τα ξεχνάμε αυτά.

Το άλλο όμως που δεν προσέξαμε, το πιο σπουδαιότερο και σοβαρότερο, είναι ότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να ισχυροποιηθούμε και να προοδεύσουμε, αρχίσαμε να πτωχεύουμε και πνευματικά. Άρχισε η ψυχή μας σιγά-σιγά ν’ απομακρύνεται από τις εθνικές και ορθόδοξες παραδόσεις μας. Άρχισε να μπολιάζεται με αλλότρια ήθη και έθιμα. Άρχισε ο πολιτισμός μας να φραγκεύει και εμείς να χαιρόμαστε γι’ αυτό. Κι ενώ ξεπουλούσαμε τα τίμια και ιερά της φυλής μας γεμίζαμε αγαλλίαση και ευφροσύνη.

Έτσι, συνεχίζοντας την προσπάθεια μας να ενταχθούμε στη Δύση, το 1961 μπαίνουμε στο Ν.Α.Τ.Ο., το 1979 στην Ε.Ο.Κ. και το 2001 προσχωρούμε στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Απεμπολήσαμε στην προσπάθεια μας αυτή όλα τα πιστεύω μας και όλα τα δόγματα μας, κρατώντας μόνο ένα, το «ανήκουμε εις την Δύσιν».

Οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες κι αυτοί σιγά-σιγά προσχωρούν στη νέα ιδεολογία. Από το 1902 και κυρίως από το 1920, χάριν της επιδιωκομένης προσεγγίσεως με την Ευρώπη, οι αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού καλούνται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο «μεγάλες του Χριστιανισμού αναδενδράδες». Παραβλέποντας το Πατριαρχείο όλα τα θεολογικά και ιστορικά δεδομένα όπως και τις αντιρρήσεις των άλλων πατριαρχείων και αυτοκεφάλων Εκκλησιών προσπαθεί να προσεγγίσει τους ετεροδόξους χριστιανούς της Δύσεως με κριτήρια καθαρά κοινωνικά, πολιτικά και ωφελιμιστικά. Το 1920 ο τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου Δωρόθεος προτείνει την ίδρυση «Κοινωνίας των Εκκλησιών» στα πρότυπα της «Κοινωνίας των Εθνών» που μόλις έχει ιδρυθεί. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει θεολογική βάση ή εκκλησιαστική αναγκαιότητα. Απλώς για να αντιμετωπισθούν τα δεινά του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και φυσικά, εννοείται χωρίς να λέγεται, τα δεινά του Πατριαρχείου.

Η εκκοσμίκευση του Πατριαρχείου διαβρώνει και την Εκκλησία της Ελλάδος η οποία προσχωρεί σιγά-σιγά στον οικουμενισμό. Φθάνει στο ζενίθ το 2001, όταν η εκκλησία της Ελλάδος για να βοηθήσει το κράτος στον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, επί του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, υποδέχεται τον Πάπα σαν αρχηγό εκκλησίας και αναγνωρίζει τον παπισμό με όλες τις αιρέσεις του ως εκκλησία. Και το 2007 επίσης, όταν σε εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου επί τη επετείω της 25ης Μαρτίου η ένδοξη και εθνική και αγία επανάσταση της 25ης Μαρτίου συσχετίζεται με την ίδρυση της Ε.Ο.Κ. στις 25 Μαρτίου του 1957. Εμβρόντητοι έμειναν οι πάντες όταν άκουσαν την ημέρα της εθνικής και θρησκευτικής μας παλιγγενεσίας να υμνείται η Ε.Ο.Κ. και μάλιστα με εγκύκλιο της Συνόδου. O tempora o mores! Εις «οίους καιρούς τετήρηκας ημάς Κύριε»! Ο εκδυτικισμός της Ελλάδας να προωθείται εν τέλει από την ηγεσία της Εκκλησίας και μάλιστα από αρχιεπίσκοπο που έβαλε συνεχώς εναντίον των Ευρωλιγούρηδων!

Μη ξεχνάμε ότι και η μοιραία σύγκρουση Βαρθολομαίου-Χριστοδούλου ως βασική αιτία είχε ποιος θα εκπροσωπεί την Ορθοδοξία στην Ε.Ο.Κ. και φυσικά ποιος θα χειρίζεται τα εξ αυτής κονδύλια.

Παρόλη αυτή την κατάπτωσή μας και την Ευρωτρέλλα μας, η θρησκευτική και εθνική μας συνείδηση δεν έχει μαραθεί εντελώς. Τα σχολεία μας μέχρι και σήμερα είναι γεμάτα με εικόνες των ηρώων του 1821. Δοξολογίες και παρελάσεις συνεχίζουν να γίνονται και πανηγυρικοί να εκφωνούνται. Οι εθνικές ενδυμασίες μας έχουν την επίσημη παρουσία τους κατά τις μέρες αυτές. Οι υποθήκες των αγωνιστών του ’21 όπως και τα λάθη τους έρχονται να μας φρονηματίσουν και να μας διδάξουν. Το δηλητήριο του εκφραγκισμού μας όμως παραμένει και οι διεθνείς και εγχώριοι βάτραχοι του πλήρους εκδυτικισμού μας κοάζουν συνεχώς. Να καταργηθούν τα βιβλία της ιστορίας μας, οι παρελάσεις μας, οι σχέσεις του Έθνους μας με την Εκκλησία, να μεταρρυθμισθούν τα νεοελληνικά αναγνώσματά μας…

Και φθάσαμε στο σωτήριο έτος 2010. Για άλλη μια φορά ανακαλύψαμε ότι πτωχεύσαμε. Ότι είμαστε υπόδουλοι και εξαρτημένοι από τους Φράγκους αδελφούς της Ε.Ο.Κ. Και αρχίσαμε να προσπαθούμε, όχι πως θα γίνουμε οικονομικά ανεξάρτητοι, αλλά πως θ’ αποκτήσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τους για να μας ξαναδανείσουν. Πως θα συνεχιστεί η υποδούλωσή μας. Και με ευκαιρία την πτώχευσή μας τα ξεπουλούμε όλα σε τιμή ευκαιρίας. Για πρώτη φορά τολμούν οι ιταμοί και αναίσχυντοι ηγέτες μας να καταργήσουν τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στις πρεσβείες και τις κοινότητες του εξωτερικού για…λόγους οικονομικούς. Για πρώτη φορά τολμούν να σταματήσουν τις παρελάσεις των μηχανοκινήτων τμημάτων του στρατού όπως και τις πτήσεις των αεροπλάνων για τον ίδιο λόγο. Για καρναβάλια, για πολιτιστικές εκδηλώσεις χαμηλού επιπέδου, για μεταδόσεις ολυμπιακών αγώνων, καλλιτεχνικού πατινάζ, για διαγωνισμούς τραγουδιών Γιουροβίσιον, για επιχορηγήσεις κομμάτων και πολιτικών, για γιορτές δημοκρατίας και δεν συμμαζεύεται έχουν χρήματα οι αναίσχυντοι. Για την ημέρα της Εθνικής Εορτής μας δεν έχουν;

Αιδώς Έλληνες πολιτικοί! Και αιδώς Έλληνες που αφήνετε τους ηγέτες μας ν’ ασελγούν κατ’ αυτό τον αισχρό και ελεεινό τρόπο πάνω στο ιερό και όσιο και άχραντο Σώμα της πατρίδας μας.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ AΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
www.pmeletios.com


***********************************************************

ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ

***********************************************************

[Για να υπογράψετε επισκεφθείτε τη διεύθυνση http://www.antibaro.gr/node/1282]

Subject: Συλλογή υπογραφών – Ανάκληση της αναστολής εορτασμού της 25ης Μαρτίου στο εξωτερικό

(Mailing list information, including unsubscription instructions, is located at the end of this message.)

Έκτακτο δελτίο του Αντίβαρου – 3 Μαρτίου 2010

Το Αντίβαρο

λαμβάνει σήμερα, 3 Μαρτίου 2010, μία νέα πρωτοβουλία: την προσπάθεια ανάκλησης της απόφασης του Υπουργείου των Εξωτερικών για αναστολή των εορταστικών εκδηλώσεων της 25ης Μαρτίου στις διπλωματικές αποστολές της Ελλάδας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για λόγους «συμβολισμού»(!) και με βάση την «οικονομική δυσχέρεια της χώρας».

Έτσι, στις 8 Μαρτίου θα αποσταλεί στους αρμόδιους (Υπ.Εξωτερικών, αρχηγούς κομμάτων, Προεδρία της Δημοκρατίας) η παρακάτω επιστολή. Όποιος επιθυμεί μπορεί να τη ν υπογράψει και να συμπεριληφθεί τ’ όνομά του στην επιστολή. Ταυτόχρονα, το Αντίβαρο στέλνει μία δεύτερη επιστολή με παραλήπτες τους όπου γης ομογενειακούς συλλόγους με σκοπό τη δραστηριοποίησή τους και την ανάληψη από την πλευρά τους των εξόδων για τους κατά τόπους εορτασμούς. Προκειμένου όμως να καταστεί δυνατή η διενέργεια των εθιμικών εκδηλώσεων, έστω και με έξοδα των τοπικών συλλόγων, θα πρέπει να ανακληθεί αναστολή τους από το Υπουργείο των Εξωτερικών.

Αν το Υπουργείο κρίνει ότι «για λόγους συμβολισμού» επιβάλλεται η ακύρωση των εκδηλώσεων, εμείς επίσης «για λόγους συμβολι��μού» κρίνουμε ότι θα πρέπει να τελεστούν κανονικά οι εορταστικές εκδηλώσεις της Εθνικής μας Εορτής.

MHNYMATA ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 15th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

***************************************

25η Μαρτιου 2010: Η Ελλαδα Αντιστεκεται !

Βάλτε όλοι την Ελληνική σημαία στα μπαλκόνια σας!

Συντάχθηκε απο τον/την Tideon
Τετάρτη, 24 Μάρτιος 2010 01:11

*********************************************

-7 σημαια

*********************************************

Κάντε κάτι ελάχιστο για την Ελλάδα μας.

Υψώστε τη γαλανόλευκη στις βεράντες, στα μπαλκόνια, στα αυτοκίνητά σας – παντού!

Τέτοιες μέρες εθνικής υπερηφάνειας ας κάνουμε αυτήν την τόσο απλή ενέργεια.

Ας τιμήσουμε τους ήρωες που θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Ας κρατήσουμε αναμμένη την φλόγα της Ελλάδας στην ψυχή μας.

Όλοι τη σημαία στα μπαλκόνια μας!

****************************************

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΣΟΛΙΑΔΕΣ ΜΑΣ ΚΟΥΒΑΛΟΥΝ ΔΕΡΒΙΣΙΔΕΣ

***************************************

Δύο μέρες μετά την 25η Μαρτίου και μία μέρα πρίν την Μ. Εβδομάδα !

(Θα χορέψουν στο μουσικό μέγαρο των Αθηνών τουρκοι δερβίσιδες)

Dervishes1

Φανταστείτε πώς θα αντιδρούσε–δικαιολογημένα-  η Τουρκία :

αν στέλναμε μια μέρα πριν το Ραμαζάνι  Τσολιάδες να χορέψουν κλέφτικους χορούς του ΄21 !

(βάζουμε το παράδειγμα με Τσολιάδες, διότι στην ησυχαστική  παράδοση της Ορθοδοξίας ευτυχώς δεν έχουμε αντίστοιχες «θεατρικές παραστάσεις» από τους ταπεινά αγωνιζομένους  Μοναχούς μας ) .

Έχουμε χάσει τελείως τα ελληνικά και ορθόδοξα αισθητήριά μας ;
Γιατί δεν ανεβάσατε ένα δρώμενο σχετικό με το Θείο Πάθος του Χριστού πριν την Μ.Εβδομάδα;
Δεν υπηρετείτε τον λαό ;
Η Ελλάδα  γιορτάζει την αποτίναξη του πιο βάρβαρου ζυγού της, του  μουσουλμανικού και οθωμανικού.
Θα καταδεχθούν κάποιοι συμπατριώτες μας να πληρώσουν και εισιτήριο για να τους χειροκροτήσουν ;
Εκτός αν  ήμασταν ευτυχισμένοι, που μας έσφαζε ο οθωμανικός ζυγός …
Κοιτάξτε πως ασεβούν  σε άλλη εκδήλωση πάνω την εικόνα του Χριστού:

dervish_epano_ICXC

Αντέδρασαν τα «ευαίσθητα στις θρησκευτικές ελευθερίες» ΜΜΕ και ΜΚΟ γι αυτό ;

ΖΗΤΟΥΜΕ τη μετάθεση των εκδηλώσεων αυτών μετά την ιερή περίοδο των εορτών του Πάσχα.

Για όσους  επιθυμούν να εκφράσουν τη διαφωνία τους  τα τηλέφωνα είναι :

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών:

τηλ. 21072282714 webmaster@megaron.grΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Μέγαρο Μουσικής  Θεσσσαλονίκης :

τηλ.  2310895800       info@tch.gr

************************************************

17 EΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΩΝ ΕΔ·

ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΤΕ ΤΟ ΕΘΝΟΣ;

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ-ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ-ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

Συντάχθηκε απο τον/την Tideon
Τρίτη, 23 Μάρτιος 2010 01:26

Κοιτάξτε  πως οι Τούρκοι βρίσκουν λεφτά και τονώνουν το εθνικό τους φρόνημα :

turk_parelasi4

Εσείς γιατί εξουθενώνετε το φρόνημα του Ελληνικού Λαού;

Κοιτάξτε την διαφορά στην στάση των συνωνύμων πολιτικών :

El_Venizelos

Βενιζέλος Ελευθέριος:

«θεωρώ την συνθήκην της Λωζάννης ως

οριστικόν  διακανονισμόν μεταξύ των δύο

κρατών του εδαφικού αυτών καθεστώτος»

Ev_Venizelos

Βενιζέλος  Ευάγγελος:

«Όχι στις αναχαιτίσεις των τουρκικών α/φ σε βάθος 6 νμ στον ε.ε.χ. !»

(Μια υποσημείωση της ιστοελίδος μας·

Το επίθετό του ο κ. Ευαγ.  Βενιζέλου, απ’ ότι μάθαμε, δεν το έχει από κληρονομιά, αλλά μόνος του το επέλεξε. Ίσως γι’ αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον παλαιό εκείνο αγωνιστή του Ελληνικού Έθνους Ελευθέριο Βενιζέλο).

Ήλθε η ώρα  να απαντήστε με ειλικρίνεια:

Μήπως τελικά η οικονομική κρίση είναι ΠΡΟΣΧΗΜΑ για να καταστρέψετε το αγνό πατριωτικό φρόνημα του λαού μας;

Αν τολμήσετε να πείτε όχι, απαντήστε τότε ΓΙΑΤΙ ;

  1. Σας πείραξαν οι δεξιώσεις για την 25η Μαρτίου στις Πρεσβείες, και δεν σας πείραξαν τα πολυδάπανα ταξίδια των «διπλωματικών» σας αποστολών;
  2. Σας πείραξε που προσφέρθηκαν δωρητές για τις παραπάνω δεξιώσεις, για να προλάβουν μην γίνουμε ρεζίλι παγκοσμίως, ούτε να πληγώσουμε τον απόδημο ελληνισμό; Μήπως τελικά δεν ήταν η οικονομική κρίση;
  3. Σας πείραξαν οι πτήσεις του Αγίου Φωτός στα ακριτικά νησιά μας, που βρίσκονται στο Σκοτάδι της κρατικής εγκατάλειψης;
  4. Σας πείραξαν τα αρνιά του Πάσχα μέσα στα Στρατόπεδα, με τα οποία θα χαίρονταν οι στρατιωτικοί με τις οικογένειές τους; Μηπώς εσείς δεν πολυθέλατε να πάτε για να τσουγκρίσετε αυγά ως χριστιανική συνήθεια;
  5. Σας πείραξαν οι Εύζωνοι, που κατά την 25η Μαρτίου κάνουν την Ελληνική ομογένεια στην Αμερική να δακρύζει ;
  6. Σας πείραξε να συμμετέχουν τα πεζοπόρα τμήματα για λίγα μέτρα στην τοπική παρέλαση του Λιτοχώρου; Ποια επιβάρυνση θα έκαναν στον προϋπολογισμό ;
  7. Σας ενόχλησαν τα χιλιάδες άξια στελέχη του στρατεύματος και καταφέρνετε τώρα να τους διώχνετε, φοβίζοντάς τους με οικονομικές περικοπές, ενώ έχουμε οξύτατους εθνικούς κινδύνους;
  8. Σας πείραξαν οι εξατμίσεις των αρμάτων στις παρελάσεις και δεν σας πείραξε η ρύπανση και η βαρύτατη οικολογική επιβάρυνση πλαστικού από τις δεκάδες καρναβαλικές παρελάσεις;
  9. Σας πείραξε ακόμη και για «συμβολικούς», όπως αλλού λέτε, λόγους, να παρελαύνει έστω το 1/3 των μηχανοκινήτων στις δύο μεγάλες Παρελάσεις;

Κατά βάθος γνωρίζετε ότι τα παραπάνω είναι «πενταροδεκάρες» μπροστά στα τεράστια ποσά που αφήνετε να σπαταλώνται. Ερωτάσθε:

  1. Γιατί δεν αυξάνετε πάλι τη θητεία των στρατευσίμων, ώστε να εξοικονομηθεί ένα τεράστιο ποσό από την μισθοδοσία των ΕΠΟΠ;
  2. Γιατί δεν ενισχύετε την ελληνική βιομηχανία και έρευνα όπλων, αντί λ.χ. να αποσύρετε το ΑΡΤΕΜΙΣ 30;
  3. Γιατί δεν καταργείτε δια παντός τίς τεράστιες μίζες στις προμήθειες οπλικών συστημάτων; Γιατί μισθοδοτείτε πλήθος συμβούλων;
  4. Γιατί δεν κάνατε έγκαιρα έντονη διπλωματική εκστρατεία σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και ξοδεύονται περί τα 20.000.000 ευρώ το χρόνο για αναχαιτίσεις ΕΕΧ; Γιατί φθάσατε να φοβάστε την Τουρκική αδιαλαξία και δώσατε εντολή να μην αναχαιτίζονται τα αεροσκάφη τους στα 6 ν.μ. ή στόν 25ο μεσημβρινό; Θέλετε μετά από λίγο να τα δείτε πάνω από την Ακρόπολη να μας φωτογραφίζουν, να ανιχνεύουν ορυκτό πλούτο ή να μας ψεκάζουν;
  5. Γιατί δεν μπαίνετε στον κόπο να ανακυκλώσετε το τεραστίας ποσότητας παλαιό πολεμικό υλικό;
  6. Γιατί δεν κάνετε ολοκληρωμένο εξορθολογισμό των δαπανών οργάνωσης, συντήρησης και προμηθειών των Στρατοπέδων;
  7. Γιατί πληρώνετε μέχρι και ΕΝΟΙΚΙΟ κατοικίας στους «αντιρρησίες συνείδησης», αντί να τους ξαναβάλετε μέσα στα στρατόπεδα να κάνουν όλες τις αγγαρείες, ώστε να γλυτώσετε χρήματα υπηρεσιών πολιτικού προσωπικού; Μήπως τα δικαιώματά τους είναι ισχυρότερα από των στρατιωτών και από την οικονομική και ηθική καταρράκωση του Λαού;
  8. Δεν το καταλαβαίνετε, ότι όσο πιό υποχωρητικοί είστε, ούτε οι «φίλοι» σάς εκτιμούν, ούτε οι εχθροί σάς φοβούνται ;

Καλείστε, έστω και την «ενδεκάτη» ώρα να επανορθώσετε

το πληγωμένο ελληνικό φιλότιμο,

πριν ξεσπάσει η οργή του Ελληνικού Λαού !

**********************************************

Γιατι κ. Πρωθυπουργε πουλησες την πατριδα μας στους ξενους;

************************************************

σχολεία+κατοχη-1Φίλοι μου ο πρωθυπουργός και το κυβερνητικό επιτελείο δήλωσαν σε ολόκληρη την υφήλιο ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο χρεωκοπίας και έθεσαν την χώρα σε καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Αυτό ήταν φυσικό επόμενο, καθώς όταν κάνεις τέτοιες δηλώσεις υπονομεύεις την ανεξαρτησία της χώρας επιτρέποντας στις ξένες δυνάμεις να «σε σώσουν». Οδηγηθήκαμε λοιπόν σήμερα σε μια οικονομική κατοχή που ίσως αποδειχθεί πολύ χειρότερη από την στρατιωτική!!!!

Ναι δέχομαι ότι η δουλειά ήταν στημένη από ξένες δυνάμεις και με όπλο τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς οίκους.
Ναι δέχομαι ότι η κυβέρνηση έπρεπε να πάρει έκτακτα μέτρα να σώσει την χώρα. (το προς ποιά κατέυθυνση θα το δούμε).

Κατά την γνώμη μου 2 ήταν οι επιλογές και μια από τις δύο έπρεπε να επιλέξει η κυβέρνηση ώστε να διασφαλίσει την εθνική ανεξαρτησία και να μην «αναγκαστεί» να ξεπουλήσει Αιγαίο, Μακεδονία, Κύπρο, Θράκη και ότι άλλο……..

1η Επιλογή. Θα έπρεπε να ληφθούν οικονομικά και φορολογικά μέτρα ΜΟΝΟ για τους έχοντες και κατέχοντες οι οποίοι είναι ανάμεσα στους ενόχους για την οικονομική εξαθλίωση του τόπου μας. Παράλληλα να ξεκινήσουν τα δικαστήρια να ασχολούνται με τους πραγματικούς ενόχους, πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας μας τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια. Αυτό φυσικά θα είχε άμεση επίπτωση στην ανάπτυξη της χώρας καθώς σίγουρα το κεφάλαιο (το οποίο όπως γνωρίζουμε δεν εχει καμια πατριωτική ευαισθησία) θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να καταστρέψει την προσπάθεια της κυβέρνησης. Επαφίεται όμως στην πολιτική βούληση της κυβέρνησης η εφαρμογή και σίγουρα θα είχε την αμέριστη στήριξη όλων των Ελλήνων.

2η Επιλογή. Θα έπρεπε να βγεί ο πρωθυπουργος σε διάγγελμα προς τον λαό και να ζητήσει συγνώμη από όλους μας για την κατάσταση που περιήλθε το κράτος και για την οποία εν μέρει ευθύνεται κι ο ίδιος καθώς διατέλεσε για πολλά χρόνια κυβερνητικό στέλεχος σε διάφορους κυβερνητικούς σχηματισμούς. Κατόπιν θα μας ενημέρωνε για την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας και για τους κινδύνους που ελοχεύονται για την εθνική μας ανεξαρτησία.

Αφού μας δήλωνε και μας αποδείκνυε εμπράκτως ότι την επομένη το πρωί θα ξεκινήσουν ποινικές διώξεις για όλους τους πρωήν κυβερνητικούς παράγοντες που ευθύνονται για τα σημερινά μας προβλήματα και οι καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες, θα ζητούσε από όλους μας να προσφέρουμε ο καθένας από το υστέρημα του και σύμφωνα με τις οικονομικές του δυνατότητες βοήθεια προς το κράτος ώστε να διασφαλίσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια και να μην γίνουμε υποχείρια των ξένων δυνάμεων.

Μόνο υπό αυτές τις προϋποθέσεις θα δεχόταν ο Ελληνας να βοηθήσει την κυβέρνησή του η οποία πλέον θα είχε αποδείξει ότι πράττει πατριωτικά.

Φυσικά εξυπακούεται ότι το ποσό που θα συγκεντρωνόταν θα πήγαινε για απευθείας αποπληρωμή του χρέους της χώρας κι όχι για άλλες περίεργες «πληρωμές».

Θα μου πείτε πολύ απλοϊκά και ουτοπικά ακούγονται όλα αυτά. Το θέμα όμως φίλοι μου δεν είναι πως ακούγονται όλα αυτά ή πως θα γίνονταν στα χέρια εμπειρότατων οικονομικών παραγόντων (αν και πλέον σε αυτόν τον τόπο δεν τους έχω καμιά εμπιστοσύνη) αλλά στο ότι αν επρόκειτο για πατριώτες πολιτικούς σίγουρα η λύσεις θα ήταν για το καλό της χώρας μας.

Κι όσο κι αν σας φαίνονται φανταστικά αυτά τα σενάρια πρέπει να γνωρίζουμε ότι το σημερινό ξεπούλημα της εθνικής μας ανεξαρτησίας που ακολούθησε την πρωτοφανή κυβερνητική επαιτία, δεν είναι καθόλου φανταστική κατάσταση και αργά η γρήγορα εν μέσω οικονομικής κρίσης και φτώχειας ο Ελληνας θα διδάσκει στο παιδί του, ότι στα βόρεια η χώρα μας συνορεύει με την «Μακεδονία»!!!!!

Κι αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα…………

ΑΠΟ ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

http://skandalakommaton.blogspot.com/2010/03/blog-post_9635.html

Share on FacebookShare on Facebook

Popularity: unranked [?]

*********************************************

Δεν ξερουμε απο που να φυλαχτουμε!

**********************************************

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ

ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Το έτος 1992, ο κ. Σημίτης έγραψε και κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Εθνικιστικός Λαϊκισμός ή Ελληνική πολιτική». Στην πρώτη έκδοση και στη σελίδα 75, διαβάζουμε τις θέσεις του κ. Σημίτη ως προς την ιδέα του Έθνους και ως προς την Ελληνική Χριστιανική παράδοση.

Παραθέτουμε τη σχετική παράγραφο κατά γράμμα.

«Η πολιτική μας είναι να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο την αδιαφορία απέναντι σε εξελίξεις με ιδεολογικό προσανατολισμό, μια χωρίς απήχηση ελληνική χριστιανική παράδοση. Να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του Έθνους και στη χριστιανική παράδοση, που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μία σύγχρονη παρουσία, που πρέπει να έχει η Ελλάδα».

Κωνσταντίνος Σημίτης

Ἀαρῶν Ἀβουρὶ (Εβραϊκής προελεύσεως)
Μετέπειτα Πρωθυπουργός της Ελλάδος

**********************************

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

*********************************

daskala«Μαθήματα θάρρους, δύναμης και Ελλάδας, παρέδωσε σε όλους μας η ηρωίδα Δασκάλα της Θράκης, «η μάνα των Πομακόπουλων» Χαρά Νικοπούλου, που διδάσκει στο Δημοτικό Σχολείο του Μεγάλου Δερείου (πέρασμα) και δέχεται τις συνεχείς απειλές των μηχανισμών του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής ακόμη και για τη ζωή της, επειδή ακριβώς με αυτοθυσία …

ύψωσε την παιδεία και τη σημαία της Ελλάδας στα ξεχασμένα Πομακοχώρια και μαθαίνει στα παιδιά των Πομάκων ότι είναι Έλληνες και έχουν δικαιώματα πάνω στην ιστορία και την ελληνική εθνική τους συνείδηση!

Η Χαρά Νικοπούλου, βραβεύτηκε με Αριστείο Καινοτομίας κατά την σχετική τελετή του Υπουργείου Παιδείας (13-3-2010), τολμώντας όμως να χρησιμοποιήσει εκτός προγράμματος το μικρόφωνο, αιφνιδιάζοντας τους πάντες, για να πει μπροστά στην αμήχανη Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου και την Υφυπουργό Εύη Χριστοφιλοπούλου, ότι οι μαθητές της «αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες Πομάκοι Μουσουλμάνοι» και πως «η Μειονότητα στη Θράκη δεν είναι Τουρκική, είναι Μουσουλμανική» και αυτό τα παιδιά «το φωνάζουν μέσα από την εφημερίδα» που δημιούργησαν, την οποία μάλιστα και παρέδωσε στα χέρια της ίδια της Υπουργού, που μη μπορώντας να πράξει διαφορετικά, την πήρε…

Το ερώτημα είναι εάν θα την διαβάσει και εάν τελικά το μήνυμα των Ελληνόπουλων από τα μακρινά και ξεχασμένα Πομακοχώρια, θα φτάσει στην Κυβέρνηση ώστε να κάνει πράξη την Ελληνική Παιδεία για όλους τους μαθητές, και ιδίως τους Πομάκους, που δεν θέλουν να τους διδάσκουμε καταπιεστικά, άδικα και απάνθρωπα την Τουρκική Γλώσσα, όπως επιθυμεί η Άγκυρα, αλλά την Ελληνική! Επειδή ακριβώς είναι Έλληνες και μάλιστα οι πρόγονοί τους συμμετείχαν, με προσωπική επιλογή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στη μεγάλη εκπολιτιστική εκστρατεία του! Η δε συμβολή τους σε αυτή, ως Αγριάνες (Πομάκοι), υπήρξε απόλυτα καθοριστική!»

http://www.noiazomai.net/xaranikop.html

http://syndesmos71.blogspot.com/

*************************************************

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ

ΤΑΜΑΣΟΥ κ. ΗΣΑΪΑ

*************************************************

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
Νέα Υόρκη,
24 Μαρτίου 2010
Πανιερότατε, την ευχή σας.

Δεν είχα ποτέ την ευλογία της εκ του σύνεγγυς γνωριμίας μαζί σας. Παρόλα αυτά δεν διστάσατε να με συκοφαντήσετε στο ΚΥΠΕ (Κυπριακό πρακτορείο ειδήσεων) ότι ανήκω “σε κάποιες θρησκευτικά φανατισμένες οργανώσεις”.
Ποιες είναι αυτές οι οργανώσεις που ανήκω, Σεβασμιότατε, και δεν το έχω υπόψη μου;
Είμαι με τη χάρη του Αγίου Θεού μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν ανήκω σε καμιά οργάνωση, είτε φανατισμένων είτε μη φανατισμένων. Οταν προ δεκαεξατίας διέμενα στην Κύπρο ήμουν μέλος της Ενωσης θεολόγων Κύπρου(ΠΕΕΘ), της χριστιανικής ένωσης Κυπρίων επιστημόνων (ΧΕΚΕ) και των Φίλων του Αγίου Ορους. Τώρα δεν ανήκω σε οποιαδήποτε οργάνωση. Ούτε σχετίζομαι με ανθρώπους που ανήκουν σε κάποιες οργανώσεις φανατισμένων. Ποιος ελεεινός και αδίστακτος άνθρωπος εκστομίζει χωρίς ίχνος φόβου Θεού τέτοιες συκοφαντίες; Και εσείς, Σεβασμιότατε, γιατί τις πιστέψατε; Γιατί δεν θεωρήσατε υποχρέωση να διασταυρώσετε την ποινικά κολάσιμη συκοφαντία πριν κάνετε δηλώσεις στο ΚΥΠΕ;

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΩΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟ;
______________________
Το ακόμη χειρότερο. Γιατί δώσατε εντολή εσείς μόνον από τους Κυπρίους ιεράρχες να διαβαστεί ως εγκύκλιος στους ναούς της Μητροπολιτικής σας περιφέρειας το άθλιο ανακοινωθέν της συνόδου; Πήρατε ως Σύνοδος απόφαση να διαβαστεί ως εγκύκλιος; Οχι βέβαια! Τότε γιατί δώσατε αυτή την εντολή; Ηταν δική σας ιδέα ή μήπως κάποιου άλλου που ήθελε να σας παγιδεύσει;

ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΒΡΙΘΕΙ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΩΝ
______________________
Δεν γνωρίζετε, Πανιερότατε, από ιδία πείραν, ότι το ανακοινωθέν της Συνόδου βρίθει ανακριβειών; Δεν γνωρίζετε ότι όσα έγραψα στην “Ορθόδοξη Μαρτυρία”, στον ιστοχώρο και σε περιοδικά που εκδίδονται στην Ελλάδα (“Ορθόδοξο Τύπο”, “Παρακαταθήκη”, “Θεοδρομία”, κτλ.) ότι είναι η αλήθεια, όλη η αλήθεια και τίποτε άλλο εκτός από την αλήθεια; Δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα περιγράφω; Δεν είναι αλήθεια ότι ο Αγιος Κιτίου υπερασπίστηκε με σθένος την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου και ότι έγινε ο φραγμός των επιθέσεων του Μακαριότατου και του Αγίου Πάφου; Δεν είναι αλήθεια ότι ο Αγιος Κυρηνείας έλαβε το λόγο μετά τον Αγιο Κιτίου και υπερασπίστηκε επίσης τη Μονή Σταυροβουνίου; Δεν είναι αλήθεια ότι ο Αγιος Λεμεσού και τα πνευματικά του τέκνα, που είναι μέλη τη Συνόδου τάχθηκαν επίσης με τη Μονή Σταυροβουνίου και ότι εσείς προσωπικά, ο Σεβασμιότατος Μόρφου και ο Πανιερότατος Κύκκου αναγκαστήκατε να υποστηρίξετε τη Μονή Σταυροβουνίου ενώ στην αρχή (για να μιλήσει κανείς με τη μεγαλύτερη δυνατή επιείκεια) μασούσατε τα λόγια σας; Δεν είναι αλήθεια ότι ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας, ως μη όφειλε, έθεσε θέμα επειδή ο Καθηγούμενος της Μονής Σταυροβουνίου υπέγραψε την Ομολογία πίστεως για τον Οικουμενισμό; Δεν είναι αλήθεια ότι έγινε προσπάθεια κατασυκοφάντησης της Μονής Σταυροβουνίου και ότι ο Αγιος Τριμυθούντος ανασκεύασε τη συκοφαντία;

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΨΕΥΔΕΣΘΕ ΚΑΙ ΜΗ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙΤΕ
_______________
Και αφού γνωρίζετε όλα αυτά γιατί συμφωνήσατε να εκδοθεί το ανακοινωθέν της Συνόδου αφού είχατε πλήρη συνείδηση ότι “την αλήθειαν ελάλησα”; Πανιερότατε! Σας συγχωρώ με όλη μου την καρδιά για το ατόπημα. Σας παρακαλώ στο μέλλον να προσέχετε και σε τι ανακοινωθέντα θα δίνετε τη συγκατάθεσή σας να εκδοθούν και τι δηλώσεις θα κάνετε χωρίς να μετέρχεστε συκοφαντίες.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ
____________________
Ο λόγος που σας απευθύνω την ανοιχτή αυτή επιστολή (αφού είστε ήδη παραλήπτης της ανοιχτής επιστολής που έστειλα για το ανακοινωθέν της Συνόδου), είναι για να σας παρακαλέσω θερμά να μη συμμετάσχετε σε όποιες τυχόν οικουμενιστικές ασχημίες θα πραγματοποιηθούν με την επικείμενη έλευση του Πάπα στην Κύπρο.

ΔΙΑΨΕΥΣΑΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΜΑΣ
________________
Ολοι είχαμε στηρίξει πολλές ελπίδες σε σας επειδή τυγχάνετε πνευματικό τέκνο του παραδοσιακού και ευλαβούς Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα κ. Γαβριήλ. Διαψεύσατε, όμως, τις προσδοκίες μας οικτρώς και με τις συμπροσευχές σας με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους και με την επίσκεψη στο Βατικανό και με τη συμφωνία σας να εκδοθεί το ανακοινωθέν της Συνόδου και με την εντολή που δώσατε στους κληρικούς της περιφέρειάς σας να αναγνωσθεί ως εγκύκλιος.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ
_________________
Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι τα κακά μας είναι μπροστά. Η επιστολή του Μακαριότατου προς τον Πάπα, με την οποία αιτείται την απόδοση των λειψάνων του Αποστόλου Βαρνάβα στην Εκκλησία της Κύπρου, μας βάζει σε βαθιά ανησυχία για τις μηχανορραφίες που έχουν εξυφανθεί. Η επιστροφή των λειψάνων του Αποστόλου Βαρνάβα στην Εκκλησία της Κύπρου θα ήταν, κάτω από άλλες συνθήκες, πρόξενος χαράς και ευτυχίας για όλους. Τώρα, όμως, επειδή συνδυάζεται με την έλευση του Πάπα δημιούργησε, ως εικός, στο πλήρωμα της Εκκλησίας βαθύτατη ανησυχία για το τι εξυφαίνεται στα παρασκήνια.

ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ;
__________________
Προσευχόμαστε, Σεβασμιότατε, να μην υπάρχει σατανικό σχέδιο να έλθει ο Πάπας με τα λείψανα του Αποστόλου Βαρνάβα ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου να παραστούν με ωμοφόριο, είτε ενδεδυμένοι άπασαν την αρχιερατικήν αυτών στολήν κατά την άφιξη του Πάπα και να συμπροσευχηθούν μαζί του. Και το ακόμη χειρότερο: Ας μην υπάρξει παρότρυνση στον κλήρο και το λαό της Κύπρου να συμμετάσχει στην υποδοχή του Πάπα με πρόφαση την υποδοχή των λειψάνων του Αποστόλου Βαρνάβα.

ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΚΥΣΙΝ
_____________
Θέλω να πιστεύω ότι παρόλες τις άστοχες και άκρως απογοητευτικές οικουμενιστικές ενέργειες που έχουν καταχωρηθεί ήδη στο παθητικό σας ότι δεν θα συντελέσετε σε ένα τόσο μεγάλο εξευτελισμό της Εκκλησίας της Κύπρου και ότι δεν θα συντείνετε να δοθούν «τα άγια τοις κυσίν”.
Τας πατρικάς υμών ευχάς υικώς εξαιτούμενος και προς τον Κύριο διακαώς προσευχόμενος ότι δεν θα θα μας απογοητεύσετε οικτρά, για μια ακόμη φορά και για ακόμη πιο σοβαορούς λόγους, από ότι στο παρελθόν,
Παναγιώτης Τελεβάντος

*************************************************

ΜΕΘΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

ΚΑΙ ΠΑΛΛΑΙΚΗ ΥΠΟΔΟΧΗ

ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

**************************************************

Του Παναγιώτη Τελεβάντο

Μου προξενεί μεγάλη εντύπωση ότι πέρασε σχεδόν απαρατήρητη μια πολύ σημαντική είδηση που μετέδωσε πριν λίγες μέρες το Εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων “Αμήν”. Αναφέρει συγκεκριμένα: “Στην επιστολή του προς τον Πάπα Βενέδικτο, ημερομηνίας 25 Φεβρουαρίου 2010, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, αφού αναφέρει ότι αναμένει με χαρά τη συνάντηση τους στην Κύπρο, διατυπώνει το αίτημα του ως εξής:

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
________________

«Παρακαλούμεν αδελφικώς όπως η προσδοκωμένη επίσκεψις της Υμετέρας Αγιότητος εν Κύπρω συνδυασθεί μετά της επιστροφής εις την Εκκλησίας Αυτής της εν τη πόλει Conca dei Marini της Ιταλίας ευρισκομένης τιμίας κάρας του ιδρυτού και προστάτου της ημετέρας Εκκλησίας, Αποστόλου Βαρνάβα, ή του εν Milano της Ιταλίας ευρισκομένου ιερού λειψάνου του ποδός Αυτού».


ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
_________________

«Στη λιτή επιστολή του ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος επισημαίνει ότι η θετική ανταπόκριση στο αίτημα θα συμβάλει στην περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ της Εκκλησίας της Κύπρου και της πρεσβυτέρας Ρώμης και στην επαύξηση της χαράς, την οποία θα προξενήσει στον ίδιο, στην Ιεραρχία, στον κλήρο και στον πιστό λαό η επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου στην Κύπρο.»

ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟ ΑΙΤΗΜΑ;
_________________

Με αυτά τα δεδομένα θεωρούμε σκόπιμο να προειδοποιήσουμε τί θα συμβεί αν ο Πάπας ανταποκριθεί στο αίτημα της επιστολής του Αρχιεπισκόπου Κύπρου και πάει στην Κύπρο.

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ
________________

Καταρχήν οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Κύπρου ομοθυμαδόν θα παραστούν με ωμοφόρια για να υποδεχθούν τον Πάπα. Αν η Μονή Σταυροβουνίου στείλει και πάλιν ελεγκτική επιστολή, όπως έπραξε με τη Διαθρησκειακή συνάντηση, τότε οι επίσκοποι, που δεν παρέστησαν στη Διαθρησκειακή, αυτή τη φορά θα βρουν το πρόσχημα για να γράψουν στα παλαιότερα των υποδηματων τους την όποια τυχόν σύσταση της Μονής Σταυροβουνίου. Θα ισχυριστούν: Μα εμείς δεν πήγαμε για τον Πάπα. Πήγαμε να παραλάβουμε τα λείψανα του ιδρυτή της Εκκλησίας μας. Θα ήταν ποτέ δυνατόν οι επίσκοποι της Εκκλησίας του Αποστόλου Βαρνάβα να μην παραστούν με το ωμοφόριο ή και ενδεδυμένοι άπασαν την αρχιερατικήν αυτών στολήν όταν το λείψανο του ιδρυτή της Εκκλησίας μας θα έλθει στην Κύπρο;

Αυτή είναι η μια παγίδα που κρύβει η άφιξη του Πάπα στην Κύπρο με τα λείψανα του Αποστόλου Βαρνάβα. Υπάρχει όμως και δεύτερη. Εξίσου αν όχι και πιο ανατριχιαστική.

ΠΑΛΛΑΙΚΗ ΥΠΟΔΟΧΗ
________________

Ως γνωστόν ο μακαριστός Χριστόδουλος, ως μη όφειλε, μεθόδευσε μέσω της προεδρίας της Δημοκρατίας την έλευση του Πάπα στην Αθήνα. Με την εξής διαφορά. Ο κόσμος δεν βγήκε να προυπαντήσει και να υποδεχθεί τον Πάπα.

Αν, όμως, ο Πάπας θα πάει στην Κύπρο έχοντας ανά χείρας την κάρα ή άλλο λείψανο του Αποστόλου Βαρνάβα τότε οι πιστοί, όπως κάνουν πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, θα τρέξουν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν τα άγια λείψανα και θα υποδεχθούν έτσι έμμεσα τον Πάπα.

Με άλλα λόγια, όχι μόνο μεθοδεύτηκε μέσω Χριστόφια η έλευση στην Κύπρο του Πάπα, αλλά και μηχανεύθηκε παλλαική υποδοχή της έλευσης του Πάπα και ευλογοφανής δικαιολογία για τις προχωρημένες συμπροσευχές που θα πραγματοποιηθούν. Ο Μακαριότατος και οι άλλοι ιεράρχες της Κύπρου θα τρέξουν αγαλλομένω ποδί να προυπαντήσουν τον Πάπα με κωδωνοκρουσίες, εξαπτέρυγα και λαμπάδες, με το πρόσχημα πάντοτε ότι όλα αυτά οργανώνονται για τον Απόστολο Βαρνάβα! Οχι για τον αιρεσιάρχη της Ρώμης.

ΘΕΡΜΗ ΕΚΚΛΗΣΗ
___________

Επισημαίνουμε τον εντελώς άτοπο χαρακτηρισμό της παπικής αίρεσης ως “πρεσβυτέρας Ρώμης” (λες και δεν έγινε το σχίσμα πριν 1000 τόσα χρόνια!) στην επιστολή του Αρχιεπισκόπου.

Διερωτόμαστε γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου στέλλει τώρα επιστολή και ζητά το λείψανο του Αποστόλου Βαρνάβα; Γιατί δεν έθεσε αυτό το αίτημα όταν ο ίδιος πήγε στη Ρώμη; Γιατί η απόδοση του λειψάνου του Αποστόλου Βαρνάβα θα συνδυαστεί με την έλευση του Πάπα; Δεν πιστεύουμε ασφαλώς ότι υπάρχει σατανικός νους που μεθόδευσε τέτοια μηχανορραφία! Αλίμονον! Απλά επισημαίνουμε τον κίνδυνο στο Μακαριότατο, στους αγίους Αρχιερείς, ιερείς και πιστούς της Εκκλησίας της Κύπρου ότι υπάρχει αυτός ο τεράστιος κίνδυνος.

Ενα αθώο και εντελώς δικαιολογημένο αίτημα για απόδοση στην Εκκλησία της Κύπρου των λειψάνων του ιδρυτή Της είναι ενδεχόμενο να οδηγήσει σε αδίστακτη παράβαση των Ιερών Κανόνων και στην εμπέδωση του λεγόμενου «λαικού Οικουμενισμού».

Ας μην πέσουν στην παγίδα. Το λείψανο του Αποστόλου Βαρνάβα, αν έρθει, θα παραμείνει στην Κύπρο. Ετσι θα μπορούν να προσκυνήσουν τα άγια λείψανα όταν ο Πάπας αναχωρήσει από την Κύπρο.

Ας μην καταπατηθούν, χωρίς ίχνος φόβου Θεού, για μια ακόμη φορά, οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας και ας μην εμπεδωθεί, με άκριτες ενέργειες, ο «λαικός Οικουμενισμός»

________________________________

Κ. Τελεβάντε, θα κάνω και μια σκέψη δική μας. Θα γράψω κάτι που μπορεί να θεωρηθεί λίγο τραβηγμένο, αλλά όχι απίθανο, από τέτοιους αιρετικούς.

Είμαστε βέβαιοι ότι τα λείψανα που επιστρέφει ο Πάπας είναι των ΑΓΙΩΝ που έκλεψαν οι σταυροφόροι του; Ή μήπως κάνει κάτι άλλο και δίδει κόκκαλα καρδιναλίων για να προσκυνούν οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ;

*****************************************

Subject: Σοκολάτες ΙΟΝ. Αξίζουν την προσοχη μας!

*********************************************

Ion-Milk-ChocolateO,τι αναφέρεται στο e-mail ειναι αλήθεια.
Η σοκολατοποιία ΙΟΝ ανήκει ακόμα σε Έλληνα επιχειρηματία. Η ιστορία των τελευταίων ετών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλές φορές τον πλησίασαν μεγάλες πολυεθνικές για να αγοράσουν την επιχείρηση, η απάντηση του ήταν άμεση και χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλιστα λέγεται ότι κάποια στιγμή που τον πίεσαν υπερβολικά, αυτός τους είπε να του κάνουνε την προσφορά γραπτώς. ‘Οπως και τους απάντησε γραπτώς. «Η προσφορά σας δεν με ενδιαφέρει». Επενδύει μόνο στην παραγωγή, τα έπιπλα των γραφείων είναι από την 10ετία του 60, θυμίζουν κάτι από ταινίες του Κωνσταντάρα. Η ποιότητα όμως των υλικών για αυτόν δεν χωράει συμβιβασμούς στο κόστος. 85 χρονών σήμερα ο επιχειρηματίας είναι κάθε μέρα μέχρι τις 6 το απόγευμα στο γραφείο και μέχρι πέρσι οδηγούσε μόνος του κάθε μέρα μέχρι την δουλειά, γνωρίζει προσωπικά και είναι φίλος με όλους τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του οι οποίοι βέβαια πίνουν νερό στο όνομά του. Δεν προσλαμβάνει αλλοδαπούς αλλά μόνο Έλληνες και όσες φορές, αν του προτάθηκε συνεργασία με τούρκικη επιχείρηση, απλά δεν ασχολήθηκε. Επειδή ποτέ δεν του άρεσε η δημοσιότητα, δεν δίνω το ονομά του, αλλά ένα είναι σίγουρο ότι σπίτι μου μπαίνουν μόνο οι δικές του σοκολάτες.
Ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα Ελληνικά προιόντα. (Αυτά που αξίζουνε). Δεν είναι κακό.   Σαν επιβράβευση των κόπων αυτού του ανθρώπου, στείλε το μήνυμα αυτό και στους φίλους σου. Θα τους κάνεις ένα όμορφο δώρο…  Θα μάθουν γιά έναν Έλληνα επιχειρηματία.

Προκατασκευασμενο σχεδιο εξοντωσης επ. ΑΡΤΕΜΙΟΥ και αρχιμ. Συμεων

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Μαρ 15th, 2010 | filed Filed under: ΑΓΩΝΕΣ

Προκατασκευασμένο σχέδιο εξόντωσης

του ΑΡΤΕΜΙΟΥ και του αρχιμ. Συμεων

ΓΙΑΤΙ;

Αrtemios:simeonΣτην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποιήσης, που τα μεγάλα ιδανικά ΠΙΣΤΙΣ-ΠΑΤΡΙΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ πολεμούνται και ετοιμάζεται η έλευσης του Αντιχρίστου, είναι έγκλημα να είναι κανείς πατριώτης και αληθινός Ορθόδοξος χριστιανός. Αυτό το  έγκλημα έκανε ο αγωνιστής ορθόδοξος ιεράρχης της Σερβίας Αρτέμιος και ο αρχιμανδρίτης του π. Συμεών. Γι’ αυτό διώκονται από τους φιλοπαπικούς ιεράρχας της Σερβίας!!

Η συμπεριφορά τους στον επίσκοπο της Raska – Πρίζρεν και στους συνεργάτας του είναι άθλια και πανάθλια. Κάνουν επίδειξη  δυνάμεως! Έχουν τα μεγάλα αφεντικά, που βομβάρδισαν τον Σέρβικο λαό με το μέρος τους. Και κατόρθωσαν να βγάλουν ένταλμα συλλήψεως, χωρίς να γίνει δίκη και χωρίς να αποδειχθεί τίποτα!!!

Αλλάζουν τα δεδομένα

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι τα διεθνή εντάλματα βγαίναν για αναγνωρισμένους τρομοκράτες που δικάζονταν και καταδικάζονταν για μεγάλα εγκλήματα. Βγαίναν για λωποδύτες, που καταχρώνταν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Τώρα άλλαξαν τα δεδομένα. Τώρα βγαίνουν για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, που αντιστέκονται στα σχέδια των αντιχρίστων. Ο π. Συμεών συνελλήφθη σαν εγκληματίας με διεθνές ένταλμα σύλληψης και κρατείτε στο αστυνομικό τμήμα του Θερμαϊκού, στους Νέους Επιβάτες Θεσσαλονίκης, χωρίς να απολογηθεί, χωρίς να δικαστεί και χωρίς να ξέρουν αν το ποσόν που «καταχράστηκε», είναι μεγάλο ή μικρό!!! Οι διώκτες ξέρουν πολύ καλά την αθωότητά τους, ξέρουν που πήγαν τα χρήματα, αλλά  βρήκαν μια δικαιολογία για να τους τσιουβαλιάσουν. Δεν λένε τον πραγματικό λόγο της διώξεως, για να μην έχουν την διεθνή κατακραυγή!!!

Ο φιλοπαπικός νέος πατριάρχης της Σερβίας Ειρηναίος, που έχει πρόσβαση όπως φαίνεται και στα διεθνή καταδικαστικά μέσα, πριν προλάβει να πατήσει το κατώφλι του Πατριαρχείου και να ενθρονιστεί, άρχισε την κάθαρση της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από την ΑΝΑΠΟΔΗ. Η συμπεριφορά αυτού και των ομοίων του, είναι άθλια και πανάθλια. Είναι αθεόφοβοι αισχύστου είδους.

Ή είναι ψεύτες ή δεν γνωρίζουν τι τους γίνεται

Είπαν στην αρχή ότι ο αρχιμανδρίτης Συμεών καταχράστηκε 300.000 ευρώ, το διάστημα 2004-2009, για να ανεβάσουν μετά από λίγο το ποσόν κατακόρυφα, «σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ» και να το προσγειώσουν μετά από λίγο ανώμαλα, στο ποσόν των 73.000 ευρώ. Σας παραπέμπουμε στις παρακάτω ιστοσελίδες για να καταλάβετε την ανακολουθία των λόγων τους. Μπορούν να μας πουν αυτοί οι κύριοι της παγκοσμιοποίησης, γιατί ανεβάζουν και κατεβάζουν τόσο ανώμαλα τα ποσά;


ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥΣ

STAYRΣέρβικη ιστοσελίδα· που πήρε την είδηση μάλλον από Romfea, γράφει ότι  ο π. Συμεών καταχράστηκε χρήματα «ύψους πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ !!!

«Protiv arhimadrita Simeona, bivšeg igumana manastira Banjska i smenjenog arhijerejskog zamenika Eparhije raško-prizrenske podneta je krivična prijava Višem tužilaštvu u Beogradu, a na teret mu se stavljaju finansijske zloupotrebe eparhijskih fondova u iznosu od više stotina hiljada evra – Dacic: Συμεών Vilovski συνελήφθησαν στην Ελλάδα
11. 2010η Mart | 15:36 | Πηγή: Beta.

Η Romfea, που πρώτη έγραψε την είδηση, στις 9-3-2010, γράφει:

Κατά τη θητεία του ως Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής του Αγίου Στεφάνου (Μπάνισκα) και Γραμματέως του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου, ο π. Συμεών καταγγέλλεται από την Εκκλησία και τις αστυνομικές αρχές για κατάχρηση εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που υπεξαιρέθηκαν προς ίδιον όφελος…(ανακοίνωση του Γραφείου Ενημερώσεως του Πατριαρχείου Σερβίας, σχετικά με τον Αρχιμανδρίτη Συμεών Βιλόφσκι)

Μετά από τέσσερες ημέρες η Romfea, γράφει·

Ο Αρχιμανδρίτης Σιμεών ο οποίος συνελήφθη στην Περαία, κατηγορείται ότι ως ταμίας διοικητικού συμβουλίου ιδρύματος με αρμοδιότητα την ανακατασκευή μονών, υπεξαίρεσε με απάτη ποσό που υπερβαίνει τα 73.000 ευρώ και διώκεται με ένταλμα σύλληψης του ανωτάτου δικαστηρίου του Βελιγραδίου (Romfea. Gr, 13-3-2010).

Και φυσικά τις πληροφορίες η Romfea δεν τις βγάζει από το μυαλό της, αλλά τις παίρνει από τις πηγές των διωκτών.

ΒΓΑΛΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΑΣ

Ας μην ανησυχούν όμως· Δεν θα αργήσει και γι’ αυτούς να βγει ένταλμα σύλληψης, όχι από τα επίγεια διεθνή δικαστήρια, που ο Γέροντας επίσκοπος π. Αυγουστίνος Καντιώτης τα ονομάζει αραχνόπανα, γιατί πιάνουν κάποια μικρά μυγάκια, ενώ οι μεγάλοι καρχαρίες τρυπούν το αραχνόπανο της δικαιοσύνης και φεύγουν. Το ένταλμα συλλήψεως θα έρθει κάποια στιγμή για όλους μας. Ας κάνουμε λοιπόν ότι μπορούμε για την πνευματική καλιέργειά μας και ας συμπαρασταθούμε στους δεδιωγμένους ένεκεν δικαιοσύνης, αδελφούς μας, για να έχουμε καλήν απολογία ενώπιον του Ουρανίου Δικαστού.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ

Ο επίσκοπος Αρτέμιος είναι γνωστός για τους αγώνες του κατά της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, και ήτο πάντοτε στην πρώτη γραμμή κατά του Οικουμενισμού. Έκανε αγώνα εναντίον των οικουμενιστών και υπέγραψε εναντίον τους την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού». Ο π. Συμεών είναι ο κληρικός που μετέφρασε στα Σέρβικα την “ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ” και γι’ αυτό διώκεται.

Ο πατριάχης Βαρθολομαίος, που μοιράζει κοράνια και τιμάται από τις Εβραϊκές συναγωγές και από αρχιμασόνους, προσπάθησε να απειλήσει και Έλληνας ιεράρχας και να εκφοβίσει κληρικούς και μοναχούς, που υπέγραψαν “την Ομολογία Πίστεως” όμως δεν το κατόρθωσε. Η Ελλάδα όπως απεδείχθη δεν είναι Σερβία. Η πρότασή του προς  τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και προς την ιεραρχία της Ελλάδος πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, μαζί με το έκκλητον του Πατριάρχου. Ήθελε να αποκαταστήσει τον οικουμενιστή συναγωνιστή του πρώην Αττικής Παντελεήμων Μπεζανίτη, που κατασκαδάλισε τον Ελληνικό λαό με τα κατορθώματά του.

Αυτοί τους χρειάζονται, με αυτά τα πρόσωπα προχωρούν τα σατανικά σχέδιά τους!!


ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΕΛΙΑ

Ο π. Συμεών Βιλόφσκι λέει ότι οι κατηγορίες είναι χωρίς θεμέλια και αρνείται κάθε κατηγορία. Τα χρήματα τα έχει δαπανήση για την επισκευή των Σέρβικων εκκλησιών και μοναστηριών στο Κοσσυφοπέδιο και στα Μετόχια.
Ο δικηγόρος του κ. Ταπουσκοβιτσ είπε ότι η έρευνα θα δείξει που πήγαν τα χρήματα, αν έβαλε κάτι στην τσέπη του ή ξοδεύτηκαν όλα για εκκλησιαστικές δαπάνες (http://www.rtv.rs/sr_lat/hronika/vilovski-negira-optuzbe-da-je-prisvojio-novac-_178266.html)

Επίσης ο π. Συμεών ζητά να μην εκδοθεί στη χώρα του, επειδή διώκεται από την τοπική εκκλησία. Και φυσικά από τέτοιους δεσποτάδες που βγάζουν εντάλματα συλλήψεως, χωρίς να γίνει δίκη, μπορεί να περιμένει κανείς να αποδώσουν δικαιοσύνη;

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ, γράφει·

Προκατασκευασμένο σχέδιο εξόντωσης

του ΑΡΤΕΜΙΟΥ και του αρχιμ. Συμεών

Υπαίτιοι της οργανωμένης δίωξις του Αρτεμίου οι τρείς προδότες του ΠΟΠΟΒΙΤΣ, τα φερέφωνα των Αμερικάνων, Αθανάσιος Γιέφτιτς, Ειρηναίος Μπούλοβιτς και Αμφιλόχιος Ράντοβιτς.
Μέχρι και τα δακτυλίδια του τους χάρισε ο Πάπας.

Μέχρι και ψυχασθενή προσπάθησαν να κατηγορήσουν τον ΑΡΤΕΜΙΟ.

Νεωτεριστές και οι τρείς και Νεοβαρλααμίτες.

Υποτακτικοί του Γιανναρά και του διαβόητου Ζηζιούλα.

Ψευδείς και οργανωμένες όλες οι κατηγορίες εναντίον του π. ΣΥΜΕΩΝ.

Οι δικαστικές αρχές της Σερβίας αρνούνται ακόμα και την παράστασι δικηγόρου στον π. Συμεων.

Ψεύδη τα περί κλήσεώς του να καταθέση.

Εκδόθηκε ένταλμα με ψευδή στοιχεία.

Αρνήθηκαν στον απεσταλμένο δικηγόρο του να δώσουν οποιαδήποτε στοιχεία υπάρχουν.

Τίποτα δεν υπάρχει εναντίον τους.

Είναι όλα ψεύδη και συκοφαντίες.

Ούτε βιβλιάρια έχει ο π. Συμεών, ούτε διαμερίσματα στην Θεσσαλονίκη.

Ολα είναι ΨΕΥΔΗ του Αθανασίου ΓΙΕΦΤΙΤΣ.

Ο ΛΑΟΣ ΑΠΑΝΤΑ

Διαβάζουμε στην Romfea, σήμερα·

«Ο Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ράσκας και Πριζρένης, Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς, τέλεσε το Σάββατο 13 Μαρτίου 2010, Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή Γκρατσάνιτσα του Κοσσυφοπεδίου η οποία βρίσκεται 10 χιλιόμετρα από την Πρίστινα.

Στη Θεία Λειτουργία συμμετείχαν ο Ηγούμενος Κύριλλος και οχτώ ιερείς, και το εκκλησίασμα δεν ξεπερνούσε τα πενήντα άτομα».

Προσέξατε; Ο αριθμός τον ιερέων, που πιθανόν να φοβάται την οργή του συναξιούχου δεσπότη, κόντευε να είναι ο ίδιος με το εκκλησίασμα!

Και κάτι ακόμα. Οι Σέρβικες ιστοσελίδες έγραφαν οτι ο επίσκοπος Αρτέμιος κρατείται έγκλειστος στο παραπάνω μοναστήρι, και δεν επιτρέπει ο Γιέβτιτς να δώση συνέντευξη, χωρίς την άδειά του! Αν αυτό είναι αλήθεια και γιατί να μην είναι; Ο λαός του έδωσε ένα μάθημα. Και μια απορία· Οεπίσκοπος Αρτέμιος γιατί δεν συλλειτούργησε μαζί του!

********************************************

ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

*********************************************

Un plan de prefabricată exterminare

a lui Artemie şi a arhimandritului Simeon

DE CE?

În actuala epocă a globalizării, în care marile idealuri CREDINŢĂ-PATRIE-FAMILIE sunt atacate şi în care se pregăteşte venirea lui Antihrist, este o crimă ca cineva să fie patriot şi adevărat creştin ortodox. Aceasta este şi crima nevoitorului ierarh al poporului ortodox sârb Artemie şi a părintelui arhimandrit Simeon. Acesta este adevăratul motiv al prigoanei.

Comportamentul lor faţă de episcopul de Raşca-Prizren şi faţă de colaboratorii săi a fost ticălos şi preaticălos. Fac demonstraţie de putere! Au de partea lor ca mari şefi care au bombardat poporul sârb. Şi au reuşit să scoată un ordin de arestare, fără a se face un proces şi fără a demonstra nimic!!!

Datele se schimbă

Până acum ştiam că ordinele internaţionale se emiteau pentru teroriştii recunoscuţi care erau judecaţi şi condamnaţi pentru mari crime. Ieşeau pentru hoţii care delapidau multe milioane de euro. Acum datele s-au schimbat. Acum ele se emit pentru creştinii ortodocşi, care se opun planurilor antihriştilor. Părintele Simeon a fost arestat ca un criminal cu ordin internaţional de arestare şi este reţinut la secţia de poliţie Thermaikos, în Neous Epivates, Tesalonic, fără a se putea apăra, fără a fi judecat şi fără a şti dacă suma, care s-a delapidat, este mare sau mică!!! Prigonitorii ştiu foarte bine nevinovăţia lor, cum ştiu şi unde au mers banii, dar au inventat o găselniţă ca să-i prindă în sac. Nu spun adevăratul motiv al izgonirii, ca să nu işte vreun protest internaţional!!!

Noul patriarh filocatolic al Serbiei – Irineu, care a apelat după cum se vede şi la mijloacele juridice internaţionale, înainte de a reuşi să calce pragul Patriarhiei şi să fie întronizat, a început epurarea Bisericii Ortodoxe Sârbe ANAPODA. Comportamentul lui şi al celor asemenea lui este ticălos şi preaticălos. Sunt fără frică de Dumnezeu şi fără ruşine.

Sau sunt mincinoşi sau nu ştiu ce li se întâmplă

Au spus la început că arhimandritul Simeon a delapidat 300.000 de euro, în perioada 2004-2009, pentru ca după puţin timp să ridice suma fulminant „la multe sute de mii de euro” şi să aterizeze anormal după puţin timp la suma de 73.000 de euro. Vă trimitem la site-urile de mai jos pentru a înţelege inconsecvenţa cuvintelor lor. Pot să ne spună aceşti domni ai globalizării, de ce cresc şi scad atât de anormal sumele?

URMĂRIŢI DRUMUL LOR

Site-ul sârbesc, care a preluat ştirea probabil de pe Romfea, scrie că părintele Simeon a delapidat bani „care se ridică la multe sute de mii de euro”???

«Protiv arhimadrita Simeona, bivšeg igumana manastira Banjska i smenjenog arhijerejskog zamenika Eparhije raško-prizrenske podneta je krivična prijava Višem tužilaštvu u Beogradu, a na teret mu se stavljaju finansijske zloupotrebe eparhijskih fondova u iznosu od više stotina hiljada evra – Dacic: Συμεών Vilovski συνελήφθησαν στην Ελλάδα

11. 2010η Mart | 15:36 | Πηγή: Beta.


Romfea.gr, care a postat primul ştirea, pe 9-03-2010, scrie:

După depunerea sa din egumenia Sfintei Mănăstiri a Sfântului Ştefan (Banjska) şi din postul de secretar al episcopului de Raşka şi Prizren, părintele Simeon este denunţat de către Biserică şi Poliţie pentru delapidarea a sute de mii de euro, de care s-ar fi folosit în interes propriu… (Comunicatul Biroului de informare al Patriarhiei Serbiei referitor la arhimandritul Simeon Vilovski).