ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΥΠΟΒΟΛΗ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ

Κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν ήλθε  αιφνιδίως και σε καιρούς κοινωνικής ηρεμίας και ομαλότητας.

Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος της προγραμματισμένης έκρηξης  της παγκόσμιας προκατασκευασμένης οικονομικής φούσκας  με τις γνωστές σε όλους μας πια τραγικές συνέπειες.

Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων»  δηλαδή το πολιτικο-οικονομικό αλλά και στρατιωτικό επιτελείο της «Νέας Εποχής»,εδώ και χρόνια  συνεργαζόμενη  ευθέως και απροσχημάτιστα  με κάθε είδους   οργάνωση  τύπου Bilderberg,Scientology κλπ ,φρόντισε να ισχυροποιήσει  τους κλάδους του  αποκτώντας χρόνο με το χρόνο  όλο και περισσότερη  επιρροή στις  εθνικές κυβερνήσεις και κόμματα.

Η παιδαγωγία  στην κακουργία της «Νέας Εποχής» ,δηλαδή ο πρώτος στόχος,σχεδόν  ολοκληρώθηκε μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ  και των διαπλεκομένων κομμάτων  που είτε βρίσκονταν στην εξουσία είτε προσδοκούσαν να βρεθούν.Τα τελευταία χρόνια όλα έδειχναν ότι  ήδη είχε ξεκινήσει και στην Ελλάδα  η εφαρμογή του δεύτερου στόχου των νεο-ταξικών επιτελείων  που ήταν η  κατασκευή  εκείνων των λειτουργικών υποδομών  που θα εξασφάλιζαν την ασφαλή πραγματοποίηση του τρίτου στόχου  ο οποίος  κατα την εκδηλωθείσα  επιθυμία μάλιστα του Έλληνα πρωθυπουργού αλλά και άλλων Ευρωπαίων ηγετών είναι η ανάδυση μιας «Παγκόσμιας Κυβέρνησης».

Στο δεύτερο σχέδιο  είδαμε  την προηγούμενη κυβέρνηση να  θεσμοθετεί το πιό απαραίτητο εργαλείο  για την μελλοντική ασφάλεια του  «νέου ολοκληρωτισμού» δηλαδή την  υποχρεωτική αριθμοποίηση  ΟΛΩΝ των πολιτών μέ τον ΑΜΚΑ .Ταυτοχρόνως  -όχι τυχαία-  παρουσιάστηκε μια σοβαρή επιτάχυνση  σε κάθε  τι που θα έφερνε την πατρίδα μας στο χείλος της χρεοκοπίας.Και αναφερόμαστε σε  επιτάχυνση διότι οι μηχανισμοί της διαφθοράς και της διασπάθισης του εθνικού πλούτου  ήδη λειτουργούσαν .Παράλληλα  σε πνευματικό επίπεδο  μέσω  των εκπαιδευτικών προγραμμάτων  ή μεταρρυθμίσεων ,των ΜΜΕ , της «νεας» ρητορικής των πολιτικών κομμάτων και των ΜΚΟ  εντατικοποιήθηκε η κατήχηση  του λαού στα  νεο-εποχήτικα δόγματα  όπως :απαξίωση της εθνικής υπόστασης  των κρατών, «πολυπολιτισμικές» κοινωνίες, πανθρησκεία, ευδαιμονισμός,ατομικισμός, αποδυνάμωση του θεσμού της οικογένειας, «εκσυγχρονισμός» της πολιτικής και της Εκκλησίας ,. πανσεξουαλισμός ,πανηδονισμός,ομοφυλοφιλία κλπ.

Αφού λοιπόν  στην Ελλάδα  η «οικοδομή» είχε σχεδόν τελειώσει, έπρεπε να μπουν οι  «πόρτες» και τα «κάγκελα» ,μια δουλειά που ανέλαβε  να εκπληρώσει ο νέος  εργολάβος  ( σημερινή κυβέρνηση ) έχοντας την αμέριστη βοήθεια όλων των  θεσμικών μηχανισμών του νεο-ταξικού επιτελείου  (Ε.Ε-ΕΚΤ-ΔΝΤ κλπ).

Έχοντας λοιπόν  εξασφαλίσει  ότι μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού  κατηχήθηκε σε αυτά τα νέα δόγματα και  ότι έχει απωλέσει κάθε είδους  αγωνιστικό  και ομολογιακό φρόνημα  ,τον στρίμωξαν  σε μια γωνιά  φοβισμένο και αδρανή  να περιμένει  απλώς τη «σωτηρία» απο οποιον  άρχοντα  του την προσφέρει.Το «διαβατήριο» για τη «γη της επαγγελίας»  που προτείνεται απο τους σημερινούς άρχοντες  είναι η αποδοχή  των εφαρμογών της προηγηθείσης αριθμοποίησης  μέσω του ΑΜΚΑ.Για  να εξασφαλιστεί  η επιτυχία του στόχου ,  η κυβέρνηση  υποχρεώνει τον πολίτη να λάβει μέρος σε αυτή την «τελική πρόβα του σφραγίσματος»  παίρνοντας  εναν  bar code  τον οποίο θα κουβαλά  συνεχώς ώστε να μπορεί να πραγματοποιεί κάθε είδους συναλλαγή  μέ ή χωρίς χρήματα.Το πρόσχημα αυτή τη φορά είναι η απλοποίηση  του συστήματος φορολογικού εκλέγχου μέσω αποδείξεων.Αφού πριν απο λίγους μήνες μας διέταξαν να μαζεύουμε ΟΛΕΣ τις αποδείξεις διότι αλλιώς θα χάσουμε το αφορολόγητο  ποσό που μας δικαιολογούν στη δήλωση,έρχονται σήμερα να μας …διευκολύνουν   λέγοντας ότι απο εδώ και πέρα δεν θα χρειάζεται να μαζεύετε αποδείξεις και να πονοκεφαλιάζετε  αφου με τον προσωπικό σας bar code  θα γίνονται όλα αυτά αυτόματα.

Αληθινά αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει να δούμε για πεισθούμε ότι  αυτό που θα μας επιβάλλουν δεν ειναι μια απλή πρόβα ή αν θέλετε μια αναγκαστική άσκηση εξοικείωσης με το οριστικό και αμετάκλητο για την σωτηρία των ψυχών μας σφράγισμα.

Πιο κάτω ένα χρήσιμο άρθρο απο την «Ημερησία»:..

Oι φορολογούμενοι αποκτούν barcode για τις αγορές τους Θα αναγνωρίζονται ως συναλλασσόμενοι από τα ηλεκτρονικά συστήματα του υπουργείου και θα απαλλάσσονται από την υποχρέωση να υποβάλουν ηλεκτρονικά τα στοιχεία των αποδείξεων

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=29485149
Της Μαρίας Βουργάνα
Μετά τον ΑΦΜ οι φορολογούμενοι αποκτούν και? barcode που θα τον χρησιμοποιούν στις αγορές τους. Πρόκειται, για έναν από τους τρόπους που προωθεί το υπουργείο Οικονομικών για την ηλεκτρονική υποβολή των στοιχείων των αποδείξεων που συγκεντρώνουν οι φορολογούμενοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ.

Με τους bar codes οι φορολογούμενοι θα αναγνωρίζονται ως συναλλασσόμενοι από τα ηλεκτρονικά συστήματα του υπουργείου και θα απαλλάσσονται από την υποχρέωση να υποβάλουν οι ίδιοι ηλεκτρονικά τα στοιχεία των αποδείξεων. Στην περίπτωση αυτή, η αποστολή των στοιχείων θα γίνεται από την επιχείρηση.
Το σχέδιο που έθεσε χθες σε τεχνική διαβούλευση η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, προβλέπει την υποχρεωτική υποβολή των στοιχείων των αποδείξεων λιανικής πώλησης ή παροχής υπηρεσιών από τις επιχειρήσεις και τους φορολογούμενους.

Οι τρείς τρόποι
Η ηλεκτρονική υποβολή θα εφαρμόζεται για τις αποδείξεις του 2011 (φορολογικές δηλώσεις 2012) και μετά, καθώς τις αποδείξεις που θα μαζέψουν φέτος οι φορολογούμενοι θα τις αποστείλουν στην εφορία σε κλειστό φάκελο.
Τα στοιχεία των αποδείξεων θα υποβάλονται ηλεκτρονικά στη ΓΓΠΣ με τρεις εναλλακτικούς τρόπους:
1. Ηλεκτρονική υποβολή των αποδείξεων από τον φορολογούμενο. Ο φορολογούμενος θα καταγράφει τα στοιχεία κάθε απόδειξης σε ηλεκτρονική εφαρμογή που παρέχεται από τρίτους (ιδιώτες). Την εφαρμογή αυτή, θα μπορεί να εκτελεί είτε στον προσωπικό του υπολογιστή, είτε στο κινητό του τηλέφωνο είτε απευθείας στο διαδίκτυο. Για κάθε απόδειξη πρέπει υποχρεωτικά να καταγράφονται τα εξής στοιχεία: ημερομηνία έκδοσης απόδειξης, συνολικό ποσό και ΑΦΜ επιχείρησης. Προαιρετικά θα παρέχεται η δυνατότητα καταγραφής δύο ακόμη στοιχείων: της ώρας που πραγματοποιήθηκε η συναλλαγή και του μοναδικού αριθμού της απόδειξης.
Τα στοιχεία αυτά θα υποβάλονται ετήσια, μέσω της εφαρμογής, μαζί με τη φορολογική δήλωση. Οι φορολογούμενοι θα έχουν τη δυνατότητα σταδιακής υποβολής των στοιχείων των αποδείξεων σε προγενέστερο χρόνο, ώστε οι αποδείξεις να προστίθενται σταδιακά στη ηλεκτρονική «μερίδα» τους στη ΓΓΠΣ. Η παρακολούθηση της «μερίδας» θα γίνεται από ειδική ιστοσελίδα του ηλεκτρονικού διαδικτυακού συστήματος taxisnet της ΓΓΠΣ. Στη σελίδα αυτή θα εμφανίζεται το σύνολο των αποδείξεων των οποίων τα στοιχεία υποβλήθηκαν.
Οι αποδείξεις, με τον τρόπο αυτό, θα περνάνε αυτόματα σε οικογενειακή ηλεκτρονική «μερίδα» του φορολογούμενου και θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά την υποβολή της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος (έντυπο Ε1), η οποία θα είναι υποχρεωτικά ηλεκτρονική.
2. Αποστολή των στοιχείων της απόδειξης και του κωδικού του φορολογούμενου από την επιχείρηση. Κάθε φορολογούμενος θα αποκτήσει ένα «μοναδικό αριθμό συναλλασσόμενου», που θα έχει τη μορφή γραμμωτού κωδικού (bar code). Για να λάβει τον bar code ο φορολογούμενος θα πρέπει να υποβάλει αίτηση στο Τaxisnet. Μέσω του bar code θα συσχετίζεται αυτόματα κάθε συναλλαγή του φορολογούμενου με τον ΑΦΜ του. Για το σκοπό αυτό σε όλες τις ταμειακές μηχανές των επιχειρήσεων θα ενσωματωθεί σύστημα καταγραφής συναλλαγών.
Με την πραγματοποίηση της συναλλαγής, το σύστημα καταγραφής της ταμειακής μηχανής, με ειδικό μηχάνημα scanner θα «σαρώνει» τον bar code του πελάτη και θα καταγράφει τα στοιχεία του μαζί με τα λοιπά στοιχεία της συναλλαγής. Στη συνέχεια, τα στοιχεία της συναλλαγής, στα οποία θα περιλαμβάνονται και τα στοιχεία του πελάτη, θα αποστέλλονται αυτόματα από την ταμειακή μηχανή στη ΓΓΠΣ και θα περνάνε στην ηλεκτρονική «μερίδα» του.
Για να είναι δυνατή η «σάρωση» του bar code από το σύστημα της ταμειακής μηχανής, ο πελάτης θα πρέπει να φέρει μαζί του τον bar code εκτυπωμένο σε έντυπο ή να τον έχει αποθηκευμένο σε ηλεκτρονική μορφή στο κινητό του. Με την ολοκλήρωση της συναλλαγής, της καταγραφής και αποστολής των στοιχείων θα εκδίδεται η απόδειξη, πάνω στην οποία θα τυπώνεται κείμενο το οποίο θα αναγράφει «Καταχωρίσθηκε ηλεκτρονικά-δεν υποβάλλεται», ώστε ο φορολογούμενος να ξέρει ότι δεν χρειάζεται πλέον να υποβάλει ο ίδιος την απόδειξη.
3. Σάρωση των στοιχείων των αποδείξεων από το φορολογούμενο και ηλεκτρονική υποβολή τους. Πάνω σε κάθε απόδειξη θα εκτυπώνεται ένας γραμμωτός κωδικός δύο διαστάσεων. Ο κωδικός θα περιέχει όλα τα στοιχεία της συναλλαγής και ο φορολογούμενος θα καλείται ο ίδιος να «σαρώνει» τον κωδικό αυτό μέσω του κινητού του ή μέσω scanner, προκειμένου, στη συνέχεια να εισάγει τα στοιχεία της απόδειξης στην ηλεκτρονική εφαρμογή υποβολής αποδείξεων που θα έχει στη διάθεσή του, στον υπολογιστή του, στο κινητό του ή στο διαδίκτυο.

Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ https://apps.gov.gr/apps2/minfin/ggps/?p=42

********************************************

Δευτέρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος

«ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ;»

«Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶναι μεγάλη ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἑορτάζει τὸ Πνεῦμα. Ὄ­χι ἁπλῶς τὸ πνεῦμα. Ὑπάρχει πνεῦμα μὲ πῖ μικρὸ καὶ Πνεῦμα μὲ πῖ κεφαλαῖο.
Στὴν ἁγία Γραφὴ πνεῦμα (μὲ μικρὸ πῖ) ὀνομάζεται ὁ ἀέρας, ποὺ εἶναι μὲν ἀόρατος, ἀλλὰ γίνεται αἰ­σθητὸς ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά του. Σὲ ἄλλα χωρία πνεῦμα ὀνομάζεται ὁ ἄνθρωπος, ἡ ψυ­χὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἰδίως ὅταν σκέπτεται τὰ μεγάλα καὶ τὰ ὑψηλά. Ἐπίσης πνεύματα ἄυλα ὀνομάζονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι. Ἀλλὰ στὴν κορυφὴ ὅλων τῶν ἀΰλων πνευμάτων εἶ­ναι ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶναι ἀποκάλυψις τῆς ἁγίας Γρα­φῆς. Ἐκεῖ ὑπάρχει τὸ σπουδαιότατο ἐκεῖ­νο ῥητὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πα­ρὰ τὸ φρέαρ Συχάρ, ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσ­κυ­νοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,23). Πνεῦμα εἶναο ὁ Θεός. Καὶ Πνεῦμα ἅγιον (μὲ πῖ κεφαλαῖο) λέγεται εἰδικῶς τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Θεότητος, τοῦ Τριαδικοῦ Θε­οῦ. Δὲν εἶναι δηλαδὴ ἕ­νας μῦθος, μία θεωρία, μία ἰδέα πλατωνικὴ ἢ κάτι ἄλλο, ἀλλὰ εἶναι μία ὀν­τότης, μία ὑπόστασις, ἕνα πρόσωπο τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

* * *

Ποιός, ἀδελφοί μου, αἰσθάνεται τὸ μεγαλεῖο τῆς σημερινῆς ἡμέρας; Ἂς εἴμεθα εἰλικρινεῖς· ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι στεκόμαστε ἐμ­πρὸς στὸ μέγα τοῦτο μυστήριο. Γιατί; τί συμβαίνει; Ἀπαντῶ διὰ παραδείγματος. Ὅποιος ἔχασε τὴν αἴσθησι τῆς ὀσφρήσεως, καὶ ἂν ἀ­κό­μα τὸν βάλῃς μέσα σ᾽ ἕνα περιβόλι γεμᾶτο ἄνθη, δὲν αἰσθάνεται καμμία εὐωδία. Κι ὅποιος ἔχασε τὴν αἴσθησι τῆς ἀκοῆς, κι ἂν ἀκόμα βρίσκεται ἐνώπιον συναυλίας Μπετόβεν, τίπο­τα δὲν ἀκούει. Κι ὅποιος ἔχασε τὴν ὅρασί του, δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ δῇ τί μεγαλεῖο ἔχει ἡ χαραυγὴ τοῦ ἡλίου. Ὅπως λοιπὸν αὐτοὶ ποὺ χάνουν τὶς αἰσθήσεις δὲν ἀντιλαμβάνονται τὰ μεγαλεῖα τῆς φύσεως, κατὰ παρόμοιο τρόπο κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν χάσει τὴν πίστι τὴν ὀρθόδοξο, τὴν ἕκτη αἴσθησι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ αἰ­σθανθοῦν τὰ μεγαλεῖα τοῦ ὑπερφυσικοῦ, τοῦ ὑπερπέραν, τοῦ πνευματικοῦ κόσμου.
Ἀλλὰ τώρα δὲν εἴμεθα μόνο ψυχροὶ καὶ ἀ­διάφοροι ἀπέναντι τοῦ μυστηρίου τῆς ἁγίας Τριάδος καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἰδικώτερον· στὶς ἡμέρες μας παρουσιάστηκαν καὶ ἐμπαῖ­κται καὶ χλευασταὶ καὶ βλάσφημοι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ποτέ ἄλλοτε στὴν ἱστορία τοῦ γένους μας δὲν παρουσι­άστηκε τέτοιο φαινόμενο. Γιὰ ν᾽ ἀντιληφθῆτε τὸ μέγε­­θος τῆς βλασφημίας, σᾶς ἀναφέρω τὸ ἑξῆς. Τὰ συντάγματα τῆς πα­τρίδος μας ἀπὸ τοῦ 1821 μέχρι σήμερα, ὅλα, ἔχουν κάτι μοναδικὸ στὸν κόσμο. Ἐνῷ τῶν ἄλ­λων λαῶν τὰ συντάγματα ἀρχίζουν «Εἰς τὸ ὄ­νομα τοῦ λα­οῦ» ἢ κάτι ἄλλο παρόμοιο, τὸ ἑλ­ληνικὸ εἶ­ναι τὸ μόνο σύνταγμα ποὺ ἀρχίζει «Εἰς τὸ ὄ­νομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Αὐτὰ ὁμολογοῦμε· ὅτι παρα­πάνω ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ καὶ τὸν πρόεδρο δημο­κρατίας, παραπάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ ἁγία Τρι­άς. Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον! Ἀλλ’ ἐνῷ αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ πίστι τῶν προγόνων μας, βρέ­θηκε τώρα κάποιος ὁ ὁποῖος στὰ γραπτά του ἐμ­­παί­­ζει καὶ χλευάζει μὲ τὸν αἰσχρότερο τρόπο τὴν ἁγία Τριάδα. Κι ὅμως τὰ ἔργα τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ διδάσκονται στὰ σχολεῖα μας, γιὰ νὰ διαπλασθῇ μία νέα γενεὰ ποὺ νὰ μὴ πιστεύῃ στὴν ἁγία Τριάδα. Ὁ συγγραφεὺς αὐ­τὸς εἶναι ὁ Καζαντζάκης, τὸν ὁποῖο πολλοὶ θαυμάζουν.
Καταντήσαμε ἔθνος ἀντιφάσεων· ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὁμολογοῦμε ὅτι στὴν κορυφὴ εἶναι ἡ ἁγία Τριάς, ἀπὸ τὸ ἄλλο ἐπιτρέπουμε σὲ διαφόρους ὄχι μόνο νὰ ἀρνοῦνται τὸ ὕψιστο μυστήριο ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ βλασφημοῦν.
Ἀλλ’ ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεὸ θὰ πιστέ­ψῃ στὸν διάβολο. Καὶ ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότης, ὅπως εἶπε ἕνας Γάλλος φιλόσοφος, δὲν πιστεύει στὴν ἁγία Τριάδα· πιστεύει – ποῦ; Σὲ μιὰ ἄλλη τριάδα, σατανική. Ποιά εἶνε ἡ σατανικὴ τριάς; Τρεῖς θεοὶ – τρία εἴδωλα. Ἕνα εἶναι τὸ χρῆμα, τὰ τριάκοντα ἀργύρια, ὁ μαμωνᾶς. Δεύτερο εἶναι ἡ γροθιά, ποὺ ὑψώνεται νὰ θρυμ­ματίσῃ τὸν ἀντίπαλο, ἡ βία. Καὶ τρίτο εἶναι τὸ σέξ, ἡ αἰσχρὰ ἡδονὴ τῆς σαρκός. Σ᾽ αὐτὴ τὴν σατανικὴ τριάδα πιστεύουν σήμερα πολλοί.
Ἀλλ’ ἐγὼ δὲν ἀπευθύνομαι σὲ ἀπίστους· ἀ­πευθύνομαι σὲ πιστούς. Καὶ παρακαλῶ τὴν ἁ­γία Τριάδα, ἡ σπίθα αὐτὴ τῆς πίστεως νὰ μὴ σβήσῃ, ἀλλὰ νὰ γίνῃ φλόγα πυρός, ἀπὸ τὶς γλῶσσες ἐκεῖνες ποὺ φάνηκαν στὸ ὑπερῷο ὅταν κατῆλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στοὺς δώδεκα ἀγραμμάτους μαθητάς.
Οἱ δώδεκα ἀπόστολοι κατώρθωσαν ἔργο μεγαλύτερο τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέ­λους, μεγαλύτερο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου· ἀνεγέννησαν τὸν κόσμο. Πῶς, μὲ ποιά δύναμι; Μόνο μὲ τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ. «Τίς Θεὸς μέ­γας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15).
Εἶναι ἀσύλληπτο τὸ μυστήριο τῆς Πεντηκο­στῆς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας· «καὶ τὸ μυ­­­στήριον ὅσον; ὡς μέγα τε καὶ σεβάσμιον!» (στιχηρ. ἑσπερ. Πεντ.). Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, πα­τὴρ τῆς Δύσεως καὶ τῆς οἰκουμένης ὁλοκλήρου, ἕνα ἀπὸ τὰ δέκα μεγαλοφυέστερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, φιλοσόφησε ἐπὶ τοῦ μυστη­ρίου τῆς ἁγίας Τριάδος. Καὶ τὸ συμ­πέ­ρα­σμά του στὸ τέλος ποιό ἦταν· Παραδίδω τὰ ὅπλα, εἶναι ἀδύνατον ἡ ἀνθρωπίνη διάνοια νὰ εἰσέλθῃ στὸ μέγα τοῦτο μυστήριο… Ἐὰν μπο­ρῇ σ᾽ ἕ­να ποτήρι τοῦ νεροῦ νὰ χωρέ­σῃ ἡ θάλασσα, τό­τε θὰ μπορέσῃ καὶ τὸ μικρὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐν­νοήσῃ τὸ μέγα μυστήριο. Σκουλήκια ποὺ ἕρ­πουν ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου, μό­λις διὰ τῶν κεραιῶν τῆς πίστεως τὸ προσεγγίζουμε καὶ κλίνοντες γόνυ λέμε· Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον· ἁγία Τριάς, ἐλέησον καὶ τὴν πατρίδα μας, ποὺ συνεστήθη «εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁ­γίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Γι’ αὐτό, ἐφ᾽ ὅσον θὰ ὑπάρχουν ἄστρα καὶ θ’ ἀ­νατέλλῃ ὁ ἥλιος καὶ θὰ ῥέουν οἱ ποταμοὶ καὶ θὰ θάλλουν οἱ δάφνες, ὁ λαός μας, ὁ Ἑλληνι­κὸς λαός, δὲν θὰ λατρεύσῃ τὴν σατα­νικὴ τρι­άδα, οὔτε τὸ χρῆμα οὔτε τὴν ἡδονὴ οὔτε τὴ βία· θὰ πιστεύῃ στὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, τὸ προσ­κυνητὸν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

* * *

Πρὶν τελειώσω θέλω νὰ σᾶς μεταφέρω μία παραστατικὴ εἰκόνα γιὰ τὸν πλοῦτο τῶν εὐ­λο­­γιῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Στὸ τεσσαρακοστὸ ἕ­βδομο (μζ΄) κεφάλαιο τοῦ προφήτου Ἰ­ε­ζε­κιὴλ ὑπάρχει τὸ ἑξῆς ὅραμα. Ὁ προφήτης βλέ­πει ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ ναοῦ τῆς πόλεως του Κυρίου νὰ βγαίνῃ μιὰ φλέβα νεροῦ καὶ νὰ σχηματίζῃ ποτάμι. Τὸ ποτάμι στὴν ἀρ­χὴ τρέχει ἥσυχα καὶ τὸ νερό του φτάνει μέχρι τοὺς ἀστραγάλους τοῦ προφήτου. Μετὰ ἀπὸ ὡρισμένο διάστημα τὸ ῥεῦμα ἀρχίζει ν’ αὐξάνεται καὶ φτάνει τότε μέχρι τοὺς μη­ρούς του. Μετὰ ἀπὸ λίγο ὑψώνεται ἀκόμη περισσότερο καὶ καλύπτει τὴ μέση του. Τέλος, καθὼς συνε­­χῶς μεγαλώνει, κάνει τὸ ποτάμι ἀ­διάβατο. Ὁ προφήτης θαυμάζει, καὶ ὁ θαυμα­σμός του γίνεται μεγαλύτερος ὅταν δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ βλέπει νὰ ἔχῃ ἀναπτυ­χθῆ πλουσιωτάτη καὶ ἀειθαλὴς βλάστησι. Πλῆ­θος δέντρα καὶ οἱ καρποί τους πλούσιοι. Καὶ ὅ­ταν ὁ ποταμὸς φτάνει στὶς ἐκ­βολές, τὸ ζωο­γόνο ῥεῦμα του κάνει τὴ θάλασ­σα νὰ γεμίζη ἀπὸ ψάρια. Ἄφθονα ψάρια, καὶ ἁλιευτικὰ συνεργεῖα ῥίχνουν τὰ δίχτυα τους καὶ ψαρεύουν.
Τί σημαίνει τὸ ὅραμα; ποιό εἶνε τὸ ποτάμι αὐτό; Εἶνε ἡ Ἐκκλησία μας. Ξεκίνησε ἀπὸ μία μικρὴ φλέβα, μιὰ φούχτα ἀγράμματους ψαρᾶ­δες. Οἱ δώδεκα ἔγιναν ἑκα­τὸν εἴκοσι, οἱ ἑκα­τὸν εἴκοσι τρεῖς χιλιάδες, οἱ τρεῖς χιλιάδες πέντε χιλιάδες, οἱ πέντε χιλιάδες ἑκατομμύρια. Σήμερα ὅπου νὰ πᾶτε, εἴτε στὴ Σαχάρα εἴτε στὸ Βόρειο Πό­λο, ὑπάρχουν Χριστι­ανοὶ ὀρθόδοξοι ποὺ πιστεύουν. Καὶ στὶς πέντε ἠ­πείρους οἱ εὐγενέστερες ψυχὲς πιστεύ­­ουν στὸ Εὐαγγέλιο ὀρθοδόξως. Ἀπὸ μία φλέβα ἔγινε ὁ μεγά­λος αὐτὸς καὶ ἀστείρευτος πο­ταμός, ἡ ἁγία μας θρησκεία. «Τίς Θεὸς μέ­γας ὡς ὁ Θεὸς ἡ­μῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)».
Κι ὄχι μόνο ποσοτικῶς ἀλλὰ καὶ ποιοτικῶς αὐξήθηκε ὁ χριστιανισμός. Καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ σπουδαιότερο. Ἄπιστε καὶ ἄθεε, ἔλα νὰ μοῦ ἐξηγήσῃς ἕνα φαινόμενο· μπορεῖ ἕνας λαγὸς νὰ γίνῃ λιοντάρι; Καὶ ὅμως ἔγινε. Ποιός ἦταν ὁ λαγός; Ὁ Πέτρος. Αὐτός, ποὺ φοβήθηκε ἐμ­πρὸς σὲ μιὰ ὑπηρέτρια καὶ ἀρνήθηκε, σήμερα κηρύττει ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου!

* * *

Δὲν ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει ἄλ­λη θρησκεία σὰν τὴ δική μας, δὲν ὑπάρχει τίποτε σὰν τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁγίας Τριάδος. Πιστεύετε! Κι ἂν ἀκόμα ὅλος ὁ κόσμος γονατί­σῃ καὶ προσκυνήσῃ τὴν τριάδα τοῦ διαβόλου, ἐ­σεῖς νὰ μὴ γονατίσετε! Ἀλ­λὰ καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας νὰ λατρεύετε τὴν ἁ­γία Τριάδα. Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον. Ἁγία Τριάς, ὁ Πατὴρ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, σκέπε τὰ τέκνα σου· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ της  Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος 14-6-1976)

_________________________________

ΣTA ΡOYMANIKA

___________________________________

Predică
la Sfânta Treime
a Mitropolitului Augustin de Florina

„CINE ESTE DUMNEZEU MARE CA DUMNEZEUL NOSTRU?”

„Cine estre Dumnezeu mare ca Dumnezeul nostru? Tu eşti Dumnezeu care faci minuni (singur)” (Psalmul 76, 14-15)

Iubiţii mei, astăzi este mare sărbătoare şi praznic. Este sărbătorit Duhul. Nu doar Duhul. Există duhul cu „d” mic şi Duhul cu „d” mare.
În Sfânta Scriptură duh (cu „d” mic) se numeşte aerul, care este pe de-o parte nevăzut, dar este simţit prin lucrările sale. În alte locuri, duh este numit omul, sufletul omului, mai ales când se au în vedere cele mari şi înalte. De asemenea, duhuri nemateriale se numesc îngerii şi arhanghelii. Dar în vârful tuturor duhurilor imateriale este Dumnezeu. Aceasta este descoperirea Sfintei Scripturi. Acolo, există acel cuvânt foarte important pe care l-a spus Hristos lângă fântâna din Sihar: „Duh este Dumnezeu, şi cei ce I se închină trebuie să I se închine în duh şi în adevăr” (Ioan 4, 23). Duh este Dumnezeu. Şi Duh Sfânt (cu „d” mare) se numeşte în special a Treia Persoană a Dumnezeirii, a Dumnezeului Treimic. Adică Duhul cel Sfânt, pe Care-L sărbătorim astăzi nu este un mit, o poveste, o teorie, o idee platonică sau altceva, ci este o entitate, un ipostas, o persoană.

***

Fraţii mei, cine simte măreţia zilei de astăzi? Să fim sinceri. Reci şi indiferenţi stăm înaintea acestei mari taine. De ce? Ce se întâmplă? Răspund printr-un exemplu. Cine şi-a pierdut simţul mirosului, chiar dacă îl pui într-o grădină plină de flori, nu simte nicio bună-mireasmă, nici un parfum. Şi cine şi-a pierdut simţul auzului, chiar dacă îl pui înaintea unui concert de Beethoven, nu aude nimic. Şi cine şi-a pierdut văzul, nu este în stare să vadă ce măreţie are răsăritul soarelui. Aşadar, după cum aceştia care şi-au pierdut simţurile nu îşi dau seama de măreţiile naturii, în acelaşi fel şi cei care şi-au pierdut credinţa ortodoxă, al şaselea simţ, nu este cu putinţă să simtă măreţiile lumii metafizice, de dincolo, duhovniceşti.
Dar acum, nu suntem doar reci şi indiferenţi în faţa tainei Sfintei Treimi şi a Sfântului Duh, în mod deosebit. În zilele noastre au apărut şi batjocoritori, zeflemisitori şi hulitori ai Sfântului Duh. Niciodată în istoria neamului nostru n-a mai fost un astfel de fenomen. Ca să vă daţi seama de dimensiunea blasfemiei, vă spun următoarele: Constituţiile Patriei noastre de la 1821 până astăzi, toate, au ceva unic în lume. În timp ce constituţiile celorlalte popoare încep cu „În numele poporului” sau altceva asemănător, cea elină este singura Constituţie care începe cu „În numele Sfintei şi Celei deofiinţă şi de Viaţă-Făcătoarei şi Nedespărţitei Treimi…”. Acestea mărturisim: că mai presus de prim-ministrul şi de preşedintele statului, mai presus de toate este Sfânta Treime. Sfântă Treime, miluieşte lumea! Dar dacă aceasta este credinţa strămoşilor noştri, s-a găsit acum unul care în scrierile lui îşi bate joc şi-şi râde în cel mai ruşinos mod de Sfânta Treime. Şi, cu toate acestea, lucrările acestui om se predau în şcolile noastre, ca să se plăsmuiască o nouă generaţie, care să nu creadă în Sfânta Treime. Acest scriitor este Kazantzakis, pe care mulţi îl admiră.
Am ajuns un popor al contradicţiilor. Dacă pe de-o parte mărturisim că la cel mai înalt nivel este Sfânta Treime, pe de altă parte permitem unora nu doar să nege suprema taină, ci şi să o hulească. Dar cine nu crede în Dumnezeu, va crede în diavol. Şi omenirea de azi, cum a spus un filozof francez, nu crede în Sfânta Treime. Crede –în ce? Într-o altă treime – satanică. Care este treimea satanică? Trei dumnezei – trei idoli. Unul este banul, cei 30 de arginţi, mamona. Al doilea este pumnul, care se ridică să-l zdrobească pe adversar, violenţa. Şi al treilea este sexul, plăcerea ruşinoasă a trupului. În această treime satanică, astăzi, cred mulţi.
Dar eu nu mă adresez necredincioşilor. Mă adresez credincioşilor. Şi rog pe Sfânta Treime, ca această scânteie a credinţei să nu se stingă, ci să se facă flacără de foc, ca acele limbi care s-au arătat în foişor, când a coborât Duhul Sfânt peste cei doisprezece ucenici neînvăţaţi.
Cei doisprezece apostoli au reuşit o operă mai mare decât a lui Platon şi a lui Aristotel. Mai mare decât a Marelui Alexandru. Au renăscut lumea. Cum, cu ce putere? Numai cu puterea lui Dumnezeu. „Cine este Dumnezeu mare ca Dumnezeul nostru; Tu eşti Dumnezeu care faci minuni (singur)” (Psalm 76, 14-15).
Este de necuprins (cu mintea) taina Cincizecimii, aşa cum cântă Biserica noastră: „Şi taina câtă este? Cât de mare şi cinstită!” (Stihira de la Vecernia Cincizecimii). Sfântul Augustin, părintele Apusului şi al lumii întregi, unul din cele mai geniale zece spirite ale umanităţii, a filozofat asupra tainei Sfintei Treimi. Şi, la sfârşit, concluzia lui care a fost? Predau armele, este cu neputinţă ca mintea omenească pătrundă în această mare taină… Dacă se poate ca într-un pahar de apă să încapă marea, atunci va fi cu putinţă ca şi mintea limitată a omului să înţeleagă marea taină. Suntem nişte viermi, care se târăsc înaintea sfintei taine, şi doar prin antenele credinţei ne apropiem de ea şi plecând genunchiul zicem: Sfântă Treime, miluieşte lumea! Sfântă Treime, miluieşte şi patria noastră, care s-a ridicat „în numele Sfintei şi Celei deofiinţă şi de-viaţă-Făcătoarei şi Nedespărţitei Treimi”. De aceea, câtă vreme vor exista stelele şi va răsări soarele şi vor curge râurile şi vor înverzii laurii, poporul nostru, poporul elin, nu se va închina treimii satanice, nici banului, nici plăcerii, nici violenţei. Va crede în Sfântul Duh, cel închinat, în vecii vecilor.

***

Înainte de a încheia vreau să vă prezint o imagine vizuală despre bogăţia binecuvântărilor Sfântului Duh. În capitolul 47 din Profetul Iezechiel există următoarea vedenie. Profetul vede în partea de răsărit a Templului Cetăţii Domnului ieşind un firicel de apă şi alcătuind un râu. La început râul curge liniştit şi apa lui ajunge până la gleznele profetului. După o anumită perioadă de timp, curgerea începe să crească şi ajunge până la coapsele lui. După puţin se înalţă şi mai mult şi îi acoperă mijlocul. În sfârşit, după ce se măreşte continuu, face râul de netrecut. Profetul se minunează şi uimirea lui devine din ce în ce mai mare, atunci când în dreapta şi în stânga malurilor râului vede crescând o grădină preabogată şi pururi verde, o mulţime de copaci şi roadele lor bogate. Şi atunci când râul ajunge la gurile lui de vărsare, curgerea lui de viaţă făcătoare face marea să se umple de peşti. Peşti din belşug, iar echipajele de pescuit îşi aruncă mrejele şi pescuiesc.
Ce înseamnă vedenia? Care este râul acesta? Este Biserica noastră. A pornit de la un mic firicel de apă, o mână de pescari analfabeţi. Cei doisprezece s-au făcut o sută două zeci, cei o sută două zeci  – trei mii, cei trei mii – cinci mii, cei cinci mii – milioane. Astăzi, oriunde vă duceţi, fie în Sahara, fie la Polul Nord, există creştini ortodocşi care cred. Şi pe cele cinci continente, sufletele cele mai nobile cred în Evanghelie ortodox. Dintr-un mic firicel de apă s-a făcut acest râu mare şi nesecat, Sfânta noastră Credinţă. „Cine este Dumnezeu mare ca Dumnezeul nostru; Tu eşti Dumnezeu care faci minuni (singur)”.
Şi nu doar cantitativ, ci şi calitativ a crescut creştinismul. Şi aceasta este cel mai important. Necredinciosule şi ateule, vino să-mi explici un fenomen: poate un iepure să se transforme în leu? Şi totuşi s-a întâmplat. Cine a fost iepurele? Petru. Acesta, care s-a temut în faţa unei slujnice şi s-a lepădat, astăzi propovăduieşte înaintea lumii întregi!

***

Nu există, fraţii mei, nu există o altă credinţă ca a noastră, nu există nimic ca măreţia Sfintei Treimi. Credeţi! Şi chiar dacă întreaga lume va îngenunchea şi se va închina treimii diavolului, voi să nu îngenunchiaţi! Şi astăzi, şi mâine, şi în veci să vă închinaţi Sfintei Treimi. Preasfântă Treime, miluieşte lumea. Sfântă Treime, Părinte, Fiule şi Duhule Sfinte,  acoperă-i pe copiii Tăi. Amin.

† Episcopul Augustin

(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis, în Sfânta Biserică
a Sfintei Treimi din Ptolemaida, 14-6-1976, trad. M.L., http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12291 )

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΟΡΦΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Νέα Υόρκη 31 Μαίου 2010

Πανιερώτατε, Ευλογείτε.

Με πολύ αγωνία σας απευθύνω την παρούσα ανοιχτή επιστολή αναφορικά με την έλευση του Πάπα στην Κύπρο.
Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες αποσιωπούν εντελώς το όνομά σας αναφορικά με τη στάση που θα τηρήσετε για την έλευση του Πάπα. Δεν υπάρχει πληροφόρηση αν θα τηρήσετε κατά Θεόν στάση, κατά την επικείμενη επίσκεψη του Πάπα, όπως πράξατε προς άφατον αγαλλίασή μας, στο παρελθόν, όταν αρνηθήκατε να συμμετάσχετε στις συγκρητιστικές ασχημίες του “Διαθρησκειακού συνεδρίου” της Λευκωσίας.

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΑΣ
_____________

Προσευχόμαστε ο Αγιος Θεός να σας φωτίσει να εναρμονίσετε την ψήφο σας με τους Ιεράρχες που θα αρνηθούν να υποδεχθούν και να συμπροσευχηθούν με τον Πάπα. Θέλουμε να πιστεύουμε, Πανιερώτατε, ότι ΔΕΝ είναι δυνατόν ένα πνευματικό παιδί του Ιάκωβου Τσαλίκη, του Γέροντα Αθανάσιου Σταυροβουνιώτη και του Αρχιμανδρίτη Συμεών Συμεών να λεκιάσει την προσωπική του ιστορία και την επισκοπική του διακονία με το συγχρωτισμό του με τον Πάπα.

ΔΥΣΜΕΝΕΙΣ ΦΗΜΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΣΑΣ
__________________

Κυκλοφορούν έντονες φήμες, Σεβασμιότατε, από φιλικά μάλιστα προς εσάς ανθρώπους, οι οποίοι διαδίδουν ότι η στάση σας αναφορικά με διάφορα θέματα υπαγορεύεται συχνά όχι από το τι σας υπαγορεύει η επισκοπική σας συνείδηση αλλά από το τι σας υπαγορεύει η επιθυμία σας να γίνετε Αρχιεπίσκοπος. Οι ίδιοι άνθρωποι διατείνονται (εύχομαι εκ βαθέων να αποδειχθούν αναληθείς) ότι συνυπολογίζετε τη βούληση των κυβερνώντων στις αποφάσεις που λαμβάνετε για καίρια εκκλησιαστικά και εθνικά θέματα. Ο στόχος σας, ισχυρίζονται, είναι μια μέρα, ελέω ΑΚΕΛ, να δυνηθείτε να περιβληθείτε την αυτοκρατορική αλουργίδα, να υπογράφετε με ερυθράν κιννάβαριν και να κρατείτε το αυτοκρατορικό σκήπτρο προνόμια που οι Αρχιεπίσκοποι Κύπρου μόνον έχουν μεταξύ των Ορθοδόξων ιεραρχών.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΩ ΤΙΣ ΔΙΑΔΟΣΕΙΣ
_____________

Δυσκολεύομαι να πιστέψω τις ήκιστα κολακευτικές φήμες που κυκλοφορούν εναντίον σας για πολλούς λόγους. Καταρχήν επειδή αντιμάχονται όσα γνωρίζω για το χαρακτήρα σας. Μου είναι αδύνατον να σχηματίσω μια τόσο ταπεινή ιδέα για σας. Διατηρώ ζωηρή στη μνήμη μου τις συζητήσεις που είχαμε την εποχή που υπηρετούσατε ως διάκονος. Ούτε οικουμενιστής υπήρξατε ποτέ, ούτε μπορούσατε να συμβιβαστείτε με την ιδέα των συμπροσευχών. Τέλος επειδή η στάση σας στο “Διαθρησκειακό συνέδριο” σας απέδειξε αντάξιο των προσδοκιών μας. Επομένως γιατί να αναμένουμε τώρα διαφορετική στάση από σας; Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις και εντυπώσεις Σεβασμιότατε έστω και αν οι φήμες που κυκλοφορούν – από φιλικά επαναλαμβάνω προς εσάς πρόσωπα – σας παρουσιάζουν έτοιμο να αυτομολήσετε προς το στρατόπεδο των συγκρητιστών για να επενδύσετε στις Αρχιεπικοπικές σας φιλοδοξίες.

ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΑΙΟΝΤΕΣ ΛΟΓΙΣΜΟΙ
_____________

Παρόλον ότι, όπως ανέφερα, δεν θέλω να πιστέψω ότι ταπεινοί και αντιεκκλησιαστικοί λογισμοί εισήλθαν στην ψυχή σας, θα καταθέσω, με αγάπη και σεβασμό προς το σεπτό σας πρόσωπο, τους αντιπαλαίοντες λογισμούς ενός τέτοιου πειρασμού.

Σεβασμιότατε! Η στοιχειώδης σοβαρότης επιβάλλει να συνειδητοποιήσετε ότι καμιά εκδούλευση προς το ΑΚΕΛ δεν θα οδηγήσει το κυβερνών κόμμα να σας χρίσει διάδοχο του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου. Οχι επειδή δεν σας εμπιστεύεται αλλά επειδή οι πιθανότητες εκλεξιμότητας σας είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτες. Ο Μητροπολίτης Λεμεσού έχει τεράστια δυνατότητα να διεμβολίζει όλους τους πολιτικούς χώρους και να αντλεί προσωπικούς ψήφους από παντού.

“Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ”
_________

Προσέξατε πώς τον αποκαλούν τα πνευματικά του παιδιά; «Σεβασμιότατε μήπως; Πανιερώτατε; Δεσπότη μου;» Κανένα από τα πιο πάνω. Τον αποκαλούν ΓΕΡΟΝΤΑ!. Γνωρίζετε κανένα άλλο επίσκοπο που τον αποκαλούν Γέροντα; Χρειάζεται να σας αναλύσω τι σημαίνει αυτή η προσαγόρευση; Οτι δεν του αναγνωρίζουν διοικητικές μόνον αρμοδιότητες ως επίσκοπο αλλά και πνευματική πατρότητα. Διαθέτετε, έστω και εκ του μακρόθεν, την ικανότητα να αναμετρηθείτε με τον Αγιο Λεμεσού σε Αρχιεπισκοπικές εκλογές;

ΤΟ Α.Κ.Ε.Λ. ΕΚΑΨΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΓΟΥΝΑ ΤΟΥ
________________

Το Α.Κ.Ε,Λ., Σεβασμιότατε, έκαψε δύο φορές τη γούνα του στις τελευταίες επισκοπικές εκλογές. Τα αντικειμενικά δεδομένα λειτουργούσαν αποφασιστικά για την εκλογή του ιερομόναχου Βαρνάβα στο θρόνο της Λεμεσού. Η εκλογή του έπρεπε να ήταν ένας απλός περίπατος. Και όμως! Ενώ οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν στη Λεμεσό το προπύργιο της αριστεράς η εκλογή του από Μαχαιρά Αθανάσιου κατέστη αδύνατον να αναχαιτιστεί. Αλλά μήπως οι Αρχιεπισκοπικές εκλογές απέδειξαν κάτι διαφορετικό; Οι συνασπισμένες δυνάμεις όλων των πολιτικών κομμάτων και ο κορβανάς του Κύκκου δεν κατόρθωσαν να χαρίσουν τον επίζηλο Αρχιεπισκοπικό θρόνο στον κ. Νικηφόρο. Το Α.Κ.Ε.Λ. έσπασε για μια ακόμη φορά τα μούτρα του. Πιστεύετε ειλικρινά ότι είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει νέα ήττα οποτεδήποτε προκηρυχθούν Αρχιεπισκοπικές εκλογές; Θα ήταν καθαρή ανοησία να χρεώσουμε την Ακελική ηγεσία με αυτή την ανόητη πρόθεση.

Η ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΜΕΝΟ ΧΑΡΤΙ ΑΠΟ ΧΕΡΙ
_____________

Επομένως η υποψηφιότητά σας είναι καμένο χαρτί από χέρι. Οτι εκδουλεύσεις και αν υποτεθεί ότι προτίθεσθε να προσφέρετε στο ΑΚΕΛ, όπως ορισμένοι διατείνονται, δεν θα οδηγήσουν πουθενά την υποψηφιότητά σας. Για τους Ακελικούς, Σεβασμιότατε, για να χρησιμοποιήσω τον εύστοχη ρήση του Λένιν, είστε “ο χρήσιμος ηλίθιος”. Είστε όργανο. Και τα όργανα, όπως γνωρίζετε, εφ’ όσον μπορούν να χρησιμοποιηθούν θεωρούνται χρήσιμα. Αν αχρηστευθούν πετούνται στον κάλαθο των αχρήστων. Η δική σας υποψηφιότητα εξ αντικειμένου ΔΕΝ έχει καμιά πιθανότητα προώθησης από το ΑΚΕΛ. Γι’ αυτό αν τυχόν οι κατηγορίες εναντίον σας ευσταθούν ότι “τοις του ΑΚΕΛ ρήμασιν πειθόμενος” του Ευαγγελίου τις διατάξεις θα καταπατήσετε, σας παρακαλώ να κάνετε δεύτερες κατά Θεόν σκέψεις. Μην παραδώσετε φιλήματι Ιούδα τον Κύριο, τις εντολές και τους Κανόνες Του.

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ
_____________

Διατηρώ στη μνήμη μου πολύ ζωηρά τις συζητήσεις που κάναμε για τον Οικουμενισμό και τις συμπροσευχές. Απορρίπτατε τότε ασυζητητί τις συμπροσευχές και αποδοκιμάζατε τις οικουμενιστικές πρωτοβουλίες. Αλίμονον αν μεταβάλατε στο μεταξύ τις κατά Θεόν απόψεις και θέσεις σας.

ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΑΚΟΥΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ
_______________

Μετά το “Διαθρησκειακό συνέδριο” είχατε πει κάτι πολύ σοφό το οποίο, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, δεν έτυχε της δέουσας προσοχής. “Οι πιστοί ακούνε περισσότερο τους πνευματικούς τους παρά τους επισκόπους”. Και έχετε δίκαιο! Οι Γέροντες, οι στάρετς, οι αββάδες υπήρξαν ανέκαθεν οι πνευματικοί καθοδηγητές των πιστών, επειδή οι πλείστοι επίσκοποι εξαιτίας των διοικητικών μεριμνών λίγο χρόνο έχουν συνήθως να καθοδηγούν από το εξομολογητήριο τους πιστούς. Δυστυχώς Σεβασμιότατε! Δεν δόθηκε η απαιτούμενη προσοχή στη διαπίστωσή σας. Και έτσι βρισκόμαστε μπροστά στα σημερινά χάλια.

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΣΑΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
____________

Προς επιβεβαιώση του ισχυρισμού σας η κατάσταση σήμερα διαμορφώνεται ακριβώς όπως προβλέψατε. Οσοι επίσκοποι στην Κύπρο ασκούν το έργο του πνευματικού (Κυρηνείας Παύλος, Λεμεσού Αθανάσιος, Τριμυθούντος Βαρνάβας, Αμαθούντος Νικόλαος) ΟΜΟΦΩΝΑ αρνούνται τη χρησιμότητα της έλευσης του Πάπα στην Κύπρο, πιστοποιούν – το αυτονόητο – ότι ουδεμία ωφέλεια θα αποφέρει η παπική επίσκεψη για το εθνικό μας θέμα και δηλώνουν ευθαρσώς και παρά τους προπηλακισμούς που δέχονται ότι δεν θα παραστούν στην υποδοχή του Πάπα.

ΑΛΙΜΟΝΟΝ ΑΝ ΦΑΝΕΙΤΕ ΑΝΑΞΙΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ
________________

Αλίμονον αν φανείτε ανάξιος των περιστάσεων. Αλίμονον αν δεχτείτε, έστω και σε επίπεδο ψιλού λογισμού, τον πειρασμόν να προδώσετε τον Κύριο για να επενδύσετε όλες σας τα αποθέματα στο χρηματιστήριο της φιλοδοξίας. Ούτε ο Θεός, ούτε ο λαός του Θεού, ούτε οι άγιοι πνευματικοί που είχατε την ευτυχία να συναντήσετε στη ζωή σας θα επιδοκιμάσουν τη στάση σας.
Από σας και μόνον – και από κανένα άλλον – δεν εξαρτάται ο σεβασμός που οι πιστοί θα έχουν προς το πρόσωπό σας.

Την ευχή σας,
Παναγιώτης Τελεβάντος

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΗΜΗ
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Π.Ε.Ε.Θ.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==================

Πολύ μασούν τα λόγια τους οι θεολόγοι της Κύπρου. Εξέδωσαν ανακοίνωση για την έλευση του Πάπα με πολλά ειδωλόθυτα” και η “κυβέρνηση να μην πιέζει την Εκκλησία για υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως”.
Ετσι όπως τα λένε μοιάζουν ότι είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».

Τι θα πεί δεν πρέπει να πάει σύσσωμη η σύνοδος να υποδεχθεί τον Πάπα;
Οτι είναι εντάξει αν πάει αντιπροσωπεία;
Ή μήπως θέλει να δικαιολογήσει την παρουσία ορισμένων «ημετέρων» στην υποδοχή την ώρα που οι υπόλοιποι θα το παίζουν Μάρκοι Εφέσου Ευγενικοί;
Πολύ μάσημα στα λόγια τους, πατέρες και αδελφοί, που βάζει σε πολύ θλιβερές σκέψεις για το τι μας ετοιμάζουν.
Ούτε ένας ιεράρχης δεν έχει θέση στην υποδοχή του Πάπα.
Πολλώ μάλλον δεν δικαιολογείται να συμπροσευχηθέι μαζί του.
Πολλές θέσεις της ανακοίνωσης είναι τουλάχιστον προβληματικές.
Ο Αρχιεπίσκοπος, λέγει η ανακοίνωση, πρέπει να πάει να υποδεχτεί τον Πάπα επειδή τον φιλοξένησε στο Βατικανό.
Βάσει ποιας λογικής τότε δεν θα πρέπει να πάνε και οι επίσκοποι που τον συνόδευσαν στο Βατικανό αφού και αυτοί φιλοξενήθηκαν από τον Πάπα;
Να υποθέσουμε ότι η ΠΕΕΘ θεωρεί την παρουσία του Νεαπόλεως Πορφυρίου ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ στην υποδοχή του Πάπα; Πολλώ μάλλον του Λήδρας Επιφάνιου; Δεν πιστεύουμε να μας φυλάνε κάποια έκπληξη!

Επιπλέον!

Ο Πάπας, λέγει η ανακοίνωση, έχει κάθε δικαίωμα να επισκεφθεί την Κύπρο.
Βάσει ποιου ανθρώπινου δικαιώματος οι πιστοί δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν;

Υπάρχει χώρα που επισκέφθηκε ο Πάπας και δεν υπήρξαν μικρές ή μεγάλες ομάδες ανθρώπων που διαμαρτύρονταν για την επίσκεψή του;

Γιατί αν υπάρξουν και στην Κύπρο θα γίνει η συντέλεια του κόσμου;
Μόνον τα ανθρώπινα δικαιώματα του Πάπα αναγνωρίζει ως κανονικά η ΠΕΕΘ; Οχι και των πιστών;
Από πότε έγινε η νόμιμη και ειρηνική διαμαρτυρία να θεωρείται έγκλημα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Ολα τα συντάγματα των σύγχρονων δημοκρατιών θεωρούν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου ως αναπόσπαστο – αν όχι το πιο ουσιαστικό στοιχείο – των δημοκρατικών πολιτευμάτων.

Γιατί στην Κύπρο πρέπει να υπάρξει διαφορετική πρακτική;
Οι αμφισημίες της ανακοίνωσης της ΠΕΕΘ δεν προιδεάζουν καλές εξελίξεις.
Από τη μια λένε πράγματα που λές “τι ωραία που τα λένε” και από την άλλη φοβάσαι πως “μας τα λένε και αλλιώς”.
Πολύ μασημένες κουβέντες λέγει η ανακοίνωση.
Ελπίζουμε ότι πρόκειται για μη εσκεμμένη αμφισημία. Οτι δεν είναι προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.
Προσευχόμαστε να μην είναι προάγγελος δεινών που θα ακολουθήσουν.

______________________

+ΕΣΤΙΑ+

ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Αριθ. φύλλ. 24, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1945

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ

«Αρκεί είς άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος ολόκληρον διορθώσασθαι δήμον» (Χρυσόστομος)

Αδικαιολόγητος δικαιολογία

«Τι να κάμω; ένας είμαι! Το ρεύμα του κακού είναι ισχυρόν, παρασύρει τα πάντα και τους πάντας. Τι ημπορώ να κάμω. Εδώ χρειάζονται συνεργεία ολόκληρα προς ηθικήν κάθαρσιν της κοινωνίας. Χελιδών μία έαρ ου ποιεί…». Αυτά ακούει τις σήμερον από τα στόματα χλιαρών χριστιανών που και μόρφωσιν έχουν και θέσεις κατέχουν και ικανότητας έχουν δια να δράσουν χριστιανικώς υπέρ της κοινωνίας. Παγόβουνα αυτοί θρησκευτικής αδιαφορίας ζητούν να ρίψουν χιόνι και εις τας ψυχάς εκείνων, εις τας οποίας καίει ένας μικρός σπινθήρ από το πυρ εκείνο της πίστεως και της δραστηριότητος που ήθελε ο Κύριος να πυρπολεί ημέραν και νύκτα τας ψυχάς των οπαδών του.

Οι πιστοί δυνατοί

«Τί να κάμω; Ένας είμαι…». Αλλ’ όλως διάφορον γνώμην είχε ένας μεγάλος πατήρ της Εκκλησίας μας, ο αθάνατος Χρυσόστομος. Ο ιερός αυτός πατήρ επίστευε και εκήρυττε ότι και εν μέσω της μεγαλυτέρας θρησκευτικής αδιαφορίας μία ψυχή, εις την οποίαν κοχλάζει το πυρ της πίστεως εις τον Ιησούν, δύναται να αντισταθεί εις το ρεύμα του κακού, να αγωνισθεί υπέρ της αληθείας, να θραύσει τους σιδηρούς κλοιούς της κακίας, να ελκύσει και άλλας ψυχάς προς τον ουρανόν, και να στήσει την σημαίαν του θριάμβου του Χριστού και εις αυτό ακόμη το ισχυρότερον φρούριον του σατανά. Ο μελετών την πρώτην εις τους Ανδριάντας ομιλίαν του ιερού τούτου διδασκάλου θα δακρύσει και θα καλύψει το πρόσωπόν του από αντροπήν, διότι το πνεύμα εκείνο το μαχητικόν που διέκρινε την αγίαν εκείνην ψυχήν, δεν υπάρχει σήμερον εις τους περισσοτέρους χριστιανούς μας. Οι χριστιανοί, εφώναζεν από τους άμβωνας της Αντιοχείας ο μεγαλύτερος ιεροκήρυξ του Χριστιανισμού, δεν πρέπει να κοιμώνται, καθ’ ην στιγμήν ο σατανάς εργάζεται δια να εκθεμελιώσει την κοινωνίαν. «Οι χριστιανοί σωτήρες είναι της πόλεως και κηδεμόνες και προστάται και διδάσκαλοι». Δεν πρέπει να αδιαφορήσουν απέναντι του κακού που απλώνεται εις την κοινωνίαν. Δεν πρέπει να σιγήσουν. Θα κηρύξουν την αλήθειαν μέχρι θανάτου και θα προτιμήσουν να πέσουν αι κεφαλαί των, ως η κεφαλή του Ιωάννου του Προδρόμου, υπερμαχούντες των δικαιωμάτων του Θεού εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης. Μέχρις ενός αγωνισθείτε υπέρ του Χριστού. Και προσθέτω το αθάνατον·«αρκεί είς άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος ολόκληρον διορθώσασθαι δήμον». Δύναται ένας πιστός πυρπολούμενος από θεϊκόν ζήλον να διορθώσει, να σώσει μίαν πόλιν, μίαν κοινωνίαν.

Ζηλευτοί χριστιανοί

Ω! πόσην δύναμιν εγκλείουν τα στήθη ενός πιστού οπαδού του Κυρίου που βαδίζει επάνω εις τα ίχνη του εσταυρωμένου λυτρωτού. Η επίδρασίς του εις την κοινωνίαν θα είναι τεραστία. Θ’ ακτινοβολεί θείον φως μέσα εις τα σύγχρονα σκότη. Όταν προ πεντηκονταετίας περίπου ένας νεώτερος ιεραπόστολος, ο αείμνηστος πατήρ Ευσέβιος Ματθόπουλος, διέσχιζε την Θεσσαλικήν πεδιάδα σπείρων τον ατίμητον σπόρον του Ευαγγελίου, μία ζωηρά, έκδηλος αφύπνισης των ψυχών εσημειούτο εις τας πόλεις Λαρίσης και Βόλου. Θεσσαλική δε εφημερίς, αναγράφουσα τα θαυμάσια αποτελέσματα της ιεραποστολής εκείνης, έκλειε το άρθρον της με το ρητόν τούτο του ι. Χρυσοστόμου. Αλλά μήπως και το λαμπρόν εν Αθήναις θρησκευτικόν περιοδικόν «Τρεις Ιεράρχαι» δεν είναι μία άλλη έμπρακτος απόδειξις της δυνάμεως ενός ατόμου; Ο διευθυντής του περιοδικού τούτου δεν υπήρξε πλούσιος, επιστήμων, επίσκοπος. Υπάρχει χριστιανός πιστεύων ότι δια του Ευαγγελίου θ’ αναγεννηθεί η ελληνική κοινωνία. Και καρπός του ζηλευτού τούτου χριστιανού υπάρχει το ανωτέρω περιοδικόν, το οποίον επί μία τριακονταετίαν διαχύνει το φως του Ευαγγελίου εις ολόκληρον την πατρίδα μας. Ιδού τι έπραξε ο ζήλος ενός! Και εάν το επέτρεπεν ο χώρος του φυλλαδίου θ’ ανέφερον εκ της περιοδείας μου ως ιεροκήρυκος συγκινητικά παραδείγματα ζηλευτών χριστιανών, οι οποίοι απομεμονωμένοι εις διάφορα σημεία της υπαίθρου εργάζονται ακαμάτως δια την επέκτασιν της βασιλείας του Χριστού επί της γης.

Τολμηροί δια τον Χριστόν

Ψυχαί ευλαβείς. Προς σας, οπουδήποτε και αν της Ελλάδος μας κατοικείτε, προς σας στρέφω τον λόγον. Μη σας φοβίζει το σημερινόν σκότος που είναι απλωμένον επάνω εις την χώραν μας και εις την ανθρωπότητα ολόκληρον. Τοιούτον σκότος και ακόμη χειρότερον εκάλυπτε άλλοτε τον πλανήτην μας. Το διέλυσεν ο Χριστός με μία φούχτα οπαδών του που έκλειον εις τα στήθη των την δημιουργόν δύναμιν της πίστεως. Τοιούτους μαχητάς ζητεί και σήμερον ο Χριστός. Ο καθείς εις το απέραντον μέτωπον της πίστεως κατά της απιστίας ας καταλάβει μίαν θέσιν και ας αγωνισθεί υπέρ της χριστιανικής ιδεολογίας, η οποία εφαρμοζομένη δύναται αύτη και μόνη να σώσει τον κόσμον εκ βεβαίας καταστροφής. Άλλως αδρανούντες και κοιμώμενοι θα είμεθα υπεύθυνοι δια την σημερινήν των κοινωνιών εξαθλίωσιν. Διότι και ο ελάχιστος χριστιανός δύναται να πράξει πολλά, θείω έρωτι πυρπολούμενος. Το μαρτυρεί η εκκλησιαστική ιστορία είκοσι αιώνων. Το επιβεβαιούν αρκετά σύγχρονα παραδείγματα.

Αγαπητοί αναγνώσται χριστιανοί της Ελλάδος. Δια την εξάπλωσιν της χριστιανικής μας ιδεολογίας πρέπει να έχωμεν «πλατιά σχέδια και υψηλές βλέψεις». Μέχρις ενός αγωνισθώμεν υπέρ του Χριστού. Σύνθημά μας κατά την κρισιμωτάτην ταύτην καμπήν της ανθρωπότητος ας είναι ό,τι συχνά έλεγε ο μέγας εξερευνητής και χριστιανός Livigston «Διά τον Χριστόν τολμώ το παν».

+Επίσκοπος Αυγουστίνος

Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12)

Ο ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

«Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (Ἰωάν. 7,43)

Η Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν εἶνε ἔργο ἀνθρώπων· εἶναι θεοκατασκεύαστο ἵδρυμα. Καὶ σήμερα πανηγυρίζει τὰ γενέθλιά της.
Στὴν πρόσοψι τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Φλωρίνης, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὑπάρχει ἕνα ψηφιδωτό. Εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα πλοῖο. Κυβερνήτης του εἶναι ὁ Χριστός· βο­ηθοὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ κληρικοί· ἐπιβάται ὅ­λοι οἱ Χριστιανοί· καὶ ἄνεμος οὔριος, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά του, εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ὅμως διὰ μέσου τῶν αἰώνων συχνὰ πλέει σὲ τρικυμία, ποὺ σηκώνουν τὰ κύματα τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπιστί­ας. Ἐσωτερικοὶ διχασμοὶ αἱρέσε­ων καὶ σχισμά­των, ἐξωτερικοὶ διωγμοὶ εἰδωλολατρῶν καὶ ἀ­πίστων, ἀλλὰ καὶ ἐπεμβάσεις τοῦ ―χριστιανι­κοῦ θεωρουμένου― κράτους δημιουργοῦν κα­τὰ καιροὺς σάλο. Μικρὸ δεῖγμα τέτοιου σάλου ἔζησαν οἱ πιστοὶ στὴν πατρίδα μας λ.χ. στὰ τέλη τῆς δεκα­­ετίας τοῦ ᾽80. Ἔγινε τότε ἀ­­πόπειρα ν᾽ ἀποδυ­ναμωθῇ ἡ Ἐκκλησία μὲ μιὰ νέα ἀ­φαίρεσι τῆς κτηματι­κῆς της περιουσίας. Μεγαλύτερος κίνδυνος ὅ­μως ἦταν ἡ ἀπειλὴ κατὰ τῆς πνευματι­κῆς της αὐτοτελείας. Οἱ κομματι­κὲς συμπάθειες καὶ ἀντιπάθειες προκάλεσαν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀντιθέσεις καὶ διαίρε­σι.
Καὶ μόνο τότε; Πολλὲς φορὲς δημιουργοῦν­ται παρόμοιες καταστάσεις. Καὶ ὡρισμένοι, ποὺ ἔ­χουν τὴ γνώμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ᾽­νε πάντα ὑποταγμένη στὴν πολιτεία, μᾶς λέ­­νε· Σεῖς εἶστε οἱ αἴτιοι τῆς ὀξύτητος ποὺ δη­μιουργεῖται στὶς σχέσεις Ἐκκλησί­ας καὶ πο­λιτείας.
Κατηγοροῦν ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα ὑπαίτιοι τοῦ διχασμοῦ. Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε; Ἀλλὰ δὲ χρειάζεται ν᾽ ἀπαν­τή­σουμε ἐμεῖς. Σήμερα ἀπαν­τᾷ τὸ εὐαγγέλιο. ―Μὰ τὸ Εὐαγγέλιο γρά­φτηκε πρὸ 20 αἰώνων· πῶς ἀπαντᾷ σ᾽ ἕνα σημερινὸ ζήτη­μα;… Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε βιβλίο αἰ­ώνιο, εἶνε γιὰ ὅλες τὶς ἐποχές. Δίνει ἀπάντησι σὲ ὅ­λα τὰ προβλήματα, δίνει καὶ στὸ ζήτημα τοῦτο. Τί ἀπαν­τᾷ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο;

* * *

Ὁ Χριστὸς ἦταν στὰ Ἰεροσόλυμα τὶς ἡμέρες τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς σκηνοπηγίας (οἱ ἄλ­λες δύο μεγάλες ἑορτὲς τῶν Ἑβραίων ἦταν τὸ πάσχα καὶ ἡ πεντηκοστή). Τὴν σκηνοπηγία τὴν ἑώρταζαν γιὰ νὰ θυμοῦνται ὅτι, 40 χρόνια στὴν ἔ­ρημο, ἔζησαν κάτω ἀπὸ σκηνές. Τὴν τε­λευταία λοιπὸν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς ὁ Χριστὸς στάθηκε σ᾽ ἕνα σημεῖο καὶ μίλησε στὸ λαό.
Μίλησε; Προσέξατε τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; Ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν σημασία. Δὲν λέει «ὡ­μίλησε» ἁπλῶς. Τί λέει· «ἔκραξε» (Ἰωάν. 7,37). Τί θὰ πῇ «ἔκραξε»· φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμί του. Ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ μερικοί, ποὺ σκανδαλί­ζονται ὅταν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ ἱεροκῆρυξ ὑψώ­σῃ τὴ φωνή του. Ὅπως ἡ μάνα φωνάζει δυνα­τὰ ὅταν τὸ παιδί της κινδυνεύῃ· ὅπως ἡ ὄρνιθα ὅταν βλέπῃ τὸ γεράκι νὰ ὁρμᾷ ἐναντίον τῶν νεοσσῶν της βγάζει σπαρακτικὴ φωνή, ἔτσι καὶ ὁ ποιμὴν ποὺ πονεῖ τὸ ποίμνιό του κραυγάζει, φωνάζει. Ὄχι γιὰ μικρὰ πράγματα, ἀλλὰ γιὰ τὰ αἰώνια συμφέροντα τῶν ψυχῶν.
Καὶ τί ἔλεγε ὁ Ἰησοῦς; Λόγια χρυσᾶ, τὸ μυστι­κὸ τῆς ἀνθρωπίνης εὐτυχίας· «Ἐάν τις δι­ψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (ἔ.ἀ.). Ἂν κάποιος διψᾷ… Τί δίψα ἐννοεῖ; Τὴ φυσικὴ δί­ψα, τοῦ σώματος, ποὺ εὔκολα σβήνει σὲ μιὰ πηγή; Ὄχι αὐτήν. Ἐννοεῖ μιὰ ἄλλη δίψα· τὴ δί­ψα ποὺ αἰσθάνονται εὐγενεῖς ψυχές, τὴ δίψα τοῦ οὐ­ρανοῦ· τὴ δίψα τῆς ἀλήθειας, τῆς εἰ­ρή­νης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης, τῆς λυτρώ­σεως ἀπὸ τὰ πάθη. Ποιός ἄνθρωπος δὲν ἀναστενάζει γιὰ τὰ δεσμὰ ποὺ τὸν σκλαβώνουν; Ὅποιος λοιπὸν αἰσθάνεται αὐτὴ τὴ δίψα, αὐ­τὸς ἂς ἔρ­χεται κοντά μου κ᾽ ἐγὼ θὰ τοῦ δώσω τὸ νερὸ τὸ ἀθάνατο, ποὺ θὰ ἱκανοποιῇ ὅ­λους τοὺς εὐγενεῖς πόθους τῆς ψυχῆς του.
Θὰ περίμενε κανείς, ὅλοι ὅσοι ἄκουγαν τὸ Χριστὸ νὰ πιστέψουν. Πίστεψαν; Ὄχι. Μόνο μιὰ μικρὴ μερίδα. Οἱ ἄλλοι ὄχι μόνο δὲν πίστεψαν, ἀλλὰ καὶ διετέθησαν δυσμενῶς ἀπέναντί του. Ἄλλοι ἐπέκριναν τὸ κήρυγμα ἢ ἀμ­φισβητοῦσαν τὴν προέλευσι τοῦ ὁμιλητοῦ. Οἱ ἀρ­χιερεῖς καὶ φαρισαῖοι μάλιστα διέταξαν τοὺς ὑπηρέτες τους νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τοὺς τὸν φέρουν. Ἀλλὰ οἱ ὑπηρέτες, ποὺ πῆγαν καὶ ἄκουσαν τὸ Χριστό, ὅταν γύρισαν εἶπαν στ᾽ ἀ­φεντικά τους· «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄν­θρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (ἔ.ἀ. 7,46).
Τί βλέπουμε λοιπὸν στὸ εὐαγγέλιο; Ἔγινε διχασμός· «σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (ἔ.ἀ. 7,43). Διαιρέθηκαν οἱ ἄνθρωποι σὲ δύο παρατάξεις· σ᾽ ἐκείνους ποὺ πίστεψαν καὶ σ᾽ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστεψαν στὸ Χριστό.

* * *

Αὐτὸ ποὺ συνέβη τότε, ἀγαπητοί μου, ἐπαναλαμβάνεται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχει πάντοτε διχασμός.
Καὶ αἰτία ποιός, ὁ Χριστός; Ὄχι. Τότε ποιός; Ἡ κακὴ προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων. Ὅσοι ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, ἀκοῦνε τὸ Χριστὸ κ᾽ εὐχαρι­στοῦνται καὶ δοξάζουν τὸ Θεό· ὅσοι δὲν ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, οὔτε τὸν καταλαβαίνουν οὔ­τε θέλουν ν᾽ ἀκούσουν τὰ λόγια του.
Ξέρετε πῶς μοιάζουν αὐτοί; Σὰν ἐκείνους ποὺ ἔχουν ὀφθαλμίασι. Γιὰ ὅσους ἔ­χουν μάτια γερὰ δὲν ὑ­πάρχει πιὸ εὐχάριστο πρᾶγμα ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου· γιὰ ᾽κείνους ὅμως ποὺ πάσχουν ἀπὸ ὀφθαλμίασι, τὸ φῶς τοὺς ἐνοχλεῖ καὶ κλείνονται σὲ σκο­τεινοὺς θαλάμους. Ὅπως λοιπὸν σ᾽ αὐτοὺς τὸ φῶς τοῦ ἥλιου εἶνε ἐνοχλητικό, ἔτσι γιὰ ᾽κείνους ποὺ πάσχουν ἀπὸ τὰ διάφορα πάθη ἐνοχλητικὸ εἶνε τὸ φῶς τῆς ἀληθείας. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· Ἦρθε τὸ φῶς στὸν κόσμο, κ᾽ οἱ ἄνθρωποι μίσησαν τὸ φῶς, δι­ότι ἦταν πονηρὰ τὰ ἔργα τους (βλ. Ἰωάν. 3,19). Ὑ­πάρχει ἑπομένως διχασμός, αἰτία ὅμως δὲν εἶνε ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἡ κακὴ διάθεσι τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ κήρυγμα διχάζει. Ὅπου δὲν ἀκούγεται λόγος Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀνενόχλητοι· μπορεῖ νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, ἀλλ᾽ ὅπως μπαίνουν ἔτσι καὶ βγαίνουν. Ὅπου ὅ­μως ἀκούγεται κήρυγμα ζωντανό, ῥιζοσπαστικό, ἐλεγκτικὸ τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν, ἐ­λαττωμάτων καὶ κακιῶν, ἐκεῖ ὁ κόσμος ἀμέσως διχάζεται. Ἄλλοι δέχονται, ἄλλοι δὲν δέχονται· ἄλλοι εὐλογοῦν τὴν ὥρα ποὺ ἦρθε ὁ ἱεροκήρυκας, καὶ ἄλλοι τὴ βλαστημοῦν.
Βλέπετε τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου; «Σχίσμα», λέει, «ἐγένετο». Ὅπου κήρυγμα, ὅπου κατήχη­σις, ὅπου ἐξομολόγησις, ὅπου ζωντανὴ Ἐκ­κλησία, ἐκεῖ διαίρεσις. Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ κατηγορία γι᾽ αὐτήν. Στὸ νεκροταφεῖο ὑπάρχει ἡσυχία, ἄκρα ἡσυχία· ὅπου ὑπάρχει ζωή, πνευματικὴ ζωή, ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι διχάζονται.
Ἐπὶ 20 αἰῶνες ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἡ παγ­κό­σμιος ἱστορία, ὅπως εἶπε ἕνας φιλόσοφος, εἶ­νε ἱστορία δύο παρατάξεων· μία εἶνε οἱ πιστοί, καὶ ἡ ἄλλη οἱ ἄπιστοι. Ἡ μία λατρεύει, προσκυ­νεῖ εὐλογεῖ τὸ Χριστό, ἡ ἄλλη ἀσεβεῖ, βλασφημεῖ, πολεμεῖ τὸ Χριστό· ἡ μία εἶνε ἡ Ἐκ­κλησία, ἡ ἄλλη εἶνε ὁ κόσμος. Καὶ ὅλη ἡ ἱστορία εἶνε μία σύγκρουσι μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, μεταξὺ ἀληθείας καὶ ψεύδους, μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους, μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ κόσμου, μεταξὺ Χριστοῦ καὶ σατανᾶ. «Ἡ ἀλήθεια εἶνε μαλώτρα» δὲ λέει ὁ λαός;

Ν᾽ ἀναφέρω κ᾽ ἕνα ἄλλο παράδειγμα; Γιὰ ὅ­λους τὸ μύρο – τὸ ἄρωμα εἶνε εὐχάριστο. Ἀλλ᾽ ἂν στάξῃ κανεὶς λίγο μύρο ἐκεῖ ποὺ φωλιάζουν οἱ γῦπες, τὰ ἀκάθαρτα ὄρνεα ποὺ τρῶνε πτώματα, οἱ γῦπες ψοφοῦν! Τὸ ἄρωμα, ποὺ ζωογονεῖ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τοὺς γῦπες εἶνε θάνατος. Ἔτσι καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ· εἶνε εὐάρεστη σὲ ὅσους ἔχουν ἀγαθὴ προαίρεσι, μὰ γιὰ τοὺς ἄλλους εἶνε ὅ,τι πιὸ μισητό.

* * *

Ὁ διχασμὸς παρατηρεῖται καὶ στὶς ἡμέρες μας. Ἡ τελικὴ νίκη ὅμως ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀναφέρω 2 παραδείγματα.
Σπεῖρα ὑλιστῶν καὶ ἀθέων στὴν ἁγία ῾Ρωσία τὸ 1917 εἶπαν· Θὰ διαλύσουμε τὴν Ἐκκλησία. Κ᾽ ἔβαλαν τὰ δυνατά τους. Τελικῶς τὴ δι­έλυσαν; Ὄχι. Ὁ διωγμός, ὄχι μόνο δὲν ἔβλαψε, ἀλλὰ καὶ θέρμανε τὴν πίστι τῶν ῾Ρώσων.
Καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἕνας ἄ­θεος ὑπουργὸς ἔλεγε· Τί εἶνε Ἐκκλησία; μιὰ σακκούλα ἀνοιχτή· ὅποτε θέλουμε βάζουμε τὸ χέρι καὶ παίρνουμε ὅ,τι μᾶς ἀρέσει. Ἦρθε ὅμως ὥρα ποὺ ἀπεδείχθη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶνε ἔτσι. Στὴν Πάτρα, σὲ μία πρωτοφανῆ κοσμοσυρροὴ στὶς 3 Ἰουνίου 1987, ἐ­πάνω σὲ πα­νὼ ἔγραφαν· «Ζητοῦμε ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκ­κλησία», «Κάτω τὰ χέρια ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία», «Πατέρες, προχωρεῖτε· μὴ ὀπισθοχωρεῖτε»…
Ἀγαπητοί μου, τὰ σχέδια τῶν πολεμίων θ᾽ ἀ­ποτύχουν. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε δένδρο ποὺ τὸ φύ­τευσε ὁ Θεὸς καὶ τὸ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους μυριάδες μάρτυρες. Δὲ μπορεῖ νὰ τὸ ξερριζώ­σῃ ποτέ κανείς! Ὅλοι οἱ δαίμονες νὰ τὸ χτυποῦν, τὰ τσεκούρια τους θὰ σπάσουν, μὰ αὐτὸ θὰ αὐξάνῃ. Διότι κυβερνήτης τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστάς· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερ­υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του  Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 7-6-1987)

____________________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_______________________________

Predică a Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica Cincizecimii
(Ioan 7, 37 – 52; 8, 12)

ÎMPĂRŢIREA DUPĂ DUMNEZEU

„Deci s-a făcut împărţire în mulţime pentru El” (Ioan 7, 43)

Iubiţii mei, Biserica noastră, Biserica Ortodoxă nu este lucru omenesc; este un aşezământ de Dumnezeu lucrat. Şi astăzi sărbătoreşte ziua ei de naştere.
Pe faţada Catedralei Mitropolitane din Florina, a Sfântului Pantelimon, există un mozaic. Reprezintă Biserica în formă de corabie. Cârmaciul ei este Hristos. Ajutoare – apostolii şi clericii. Călători – toţi creştinii, iar vântul favorabil care umflă pânzele ei, este Sfântul Duh.
Însă corabia Bisericii de-a lungul veacurilor adeseori pluteşte pe furtuna, care ridică valuri ale rătăcirii şi ale necredinţei. Împărţirile lăuntrice ale ereziilor şi ale schismelor, prigoanele din afară din partea închinătorilor la idoli şi a necredincioşilor, dar şi intervenţiile statului – considerat creştin – provoacă de-a lungul vremurilor naufragiu. O imagine în mic a unui astfel de naufragiu au trăit, de pildă, credincioşii din patria noastră la sfârşitul anilor 80. Atunci s-a încercat slăbirea Bisericii printr-o nouă confiscare a averii ei mobiliare. Însă mai mare primejdie era ameninţarea autonomiei ei spirituale. Simpatiile şi antipatiile de partid au provocat în acele zile antipatie şi împărţire.
Şi doar atunci? De multe ori se creează situaţii asemănătoare. Şi unii, care cred că Biserica trebuie să fie întotdeauna supusă faţă de stat, ne spun: Voi sunteţi cauzele tensiunii care apar în relaţiile dintre Biserică şi stat.
Ne acuză că suntem vinovaţi pentru împărţire. Ce vom răspunde? Dar nu trebuie să răspundem noi. Astăzi răspunde Evanghelia. – Dar Evanghelia a fost scrisă cu 20 de secole înainte; cum răspunde unei chestiuni actuale?… Evanghelia este o carte veşnică. Este pentru toate generaţiile. Dă răspuns la toate problemele, dă şi acestei chestiuni. Ce răspunde Evanghelia de astăzi?

***

Hristos era la Ierusalim în zilele marii Sărbători a Corturilor (celelalte două mari sărbători ale evreilor erau Paştele şi Cincizecimea). Sărbătoarea Corturilor o prăznuiau pentru a-şi aminti că 40 de ani în pustie, au trăit în corturi. Aşadar, în ultima zi a sărbătorii, Hristos a stat în mijloc, într-un loc, şi a vorbit poporului.
A vorbit? Aţi fost atenţi la ce zice Evanghelia? Toate cuvintele au o importanţă. Nu spune doar „a vorbit”. Ce zice? „A strigat” (Ioan 7, 37). Ce înseamnă „a strigat”? A strigat din toată puterea Lui. Să audă asta unii, care se smintesc când episcopul sau predicatorul îşi ridică glasul. Precum mama strigă puternic când copilul ei este în pericol, precum găina când vede uliul că se năpusteşte asupra puilor ei scoate un ţipăt sfâşietor, aşa şi păstorul căruia îi pasă de turma lui, ridică glasul, strigă. Nu pentru lucruri mici, ci pentru folosul veşnic al sufletelor.
Şi ce spunea Iisus? Cuvinte de aur, secretul fericirii omeneşti: „Dacă însetează cineva, să vină la Mine şi să bea” (Ioan 7, 37). Dacă însetează cineva… La ce sete se referă? La setea firească, a trupului, care se potoleşte repede la un izvor? Nu din aceea. Se referă la o altă sete; la setea pe care o simt sufletele nobile, la setea de cer, setea după adevăr, pace, dreptate, iubire, izbăvire de patimi. Ce om nu suspină din cauza legăturilor care îl robesc? Aşadar, cine simte această sete, acesta să vină la Mine şi Eu îi voi da apa cea nemuritoare, care va împlini toate dorinţele nobile ale sufletului lui.
S-ar fi aşteptat cineva ca toţi aceia care L-au ascultat pe Hristos să creadă. Au crezut? Nu. Doar o mică parte. Ceilalţi nu doar că nu au crezut, ci s-au şi ridicat cu rea-voinţă împotriva Lui. Alţii au criticat predica ori s-au îndoit asupra originii vorbitorului. Arhiereii şi fariseii au poruncit slujitorilor să-L prindă, să-L aresteze şi să li-L aducă. Dar slujitorii, care s-au dus şi L-au ascultat pe Hristos, când s-au întors, au spus şefilor lor: „Niciodată nu a grăit cineva ca omul acesta” (7, 46).
Ce vedem deci în Evanghelie? Este împărţire: „Deci împărţire s-a făcut în mulţime pentru El” (7, 43). Oamenii s-au împărţit în două tabere: a celor care au crezut şi a celor care nu au crezut în Hristos.

***

Iubiţii mei, ceea ce s-a întâmplat atunci se repetă în Biserica lui Hristos. În fiecare epocă există întotdeauna divizare.
Şi care este cauza, Hristos? Nu. Atunci cine? Alegerea rea a oamenilor. Toţi cei care au dispoziţie bună Îl ascultă pe Hristos şi Îi mulţumesc şi Îl slăvesc pe Dumnezeu; cei care nu au dispoziţie bună, nici nu înţeleg, nici nu vor să-I asculte cuvintele.
Ştiţi cu cine seamănă aceştia? Cu cei care au „oftalmiosi” (o boală a ochilor). Pentru cei care au ochi sănătoşi nu există lucru mai mulţumitor decât lumina soarelui; însă pentru cei care pătimesc de „oftalmiosi” (o boală a ochilor), lumina îi deranjează şi se închid în camere întunecate. Aşadar, după cum pe aceştia îi deranjează lumina soarelui, aşa şi pe cei care sunt chinuiţi de diferite patimi, lumina adevărului îi deranjează. A spus-o Hristos: A venit Lumină în lume şi oamenii au urât Lumina, pentru că lucrurile lor erau rele (vezi Ioan 3, 19). Există prin urmare împărţire, însă pricina nu este Hristos, ci reaua dispoziţie a omului.
Predica împarte. Acolo unde cuvântul lui Dumnezeu nu este ascultat, oamenii rămân nederanjaţi; pot să meargă la Biserică, dar cum intră, aşa ies. Însă unde se ascultă predica vie, radicală, mustrătoare a patimilor omeneşti, a neputinţelor şi a răutăţilor, acolo lumea imediat se împarte. Unii primesc, alţii nu primesc; unii binecuvântează clipa în care a venit predicatorul, iar alţii o înjură.
Vedeţi cuvintele Evangheliei? „Împărţire”, zice, „s-a făcut”. Unde este predica, unde este cateheza, unde este mărturisirea, unde Biserica este vie, acolo este împărţire. Dar asta nu constituie o acuzaţie a ei. În mormânt e linişte, extremă linişte; unde există viaţă, acolo oamenii se împart.
De 20 de veacuri Istoria bisericească şi universală, cum a spus un filozof, este istoria a două tabere: una sunt credincioşii, iar cealaltă necredincioşii. Una adoră, se închină, Îl binecuvintează pe Hristos, cealalată necinsteşte, blasfemiază, luptă împotriva lui Hristos; una este Biserica, cealaltă este lumea. Şi întreaga lume este un conflict între credinţă şi necredinţă, între adevăr şi minciună, între lumină şi întuneric, între Biserică şi lume, între Hristos şi satana. „Adevărul doare” – nu zice poporul?
Să amintesc şi un alt exemplu? Pentru toţi mirul – aroma este plăcută. Dar dacă picură cineva puţin mir acolo unde îşi au cuibul vulturii, păsări de pradă necurate care mănâncă leşuri, vulturii mor! Aroma, care îl renaşte pe om, pentru vulturi este moarte. Aşa şi învăţătura lui Hristos; este bineplăcută tuturor acelora care au dispoziţie bună, dar pentru ceilalţi tot ceea ce poate fi mai odios.

***

Împărţirea se observă şi în zilele noastre. Însă biruinţa finală aparţine Bisericii lui Hristos. Menţionez două pilde.
Clica materialiştilor şi ateilor din Sfânta Rusie a anului 1917 au spus: Vom distruge Biserica. Şi au muncit din greu pentru asta. În cele din urmă au distrus-o? Nu. Prigoana nu numai că nu a vătămat, ci a şi încălzit credinţa ruşilor.
Şi despre Biserica Eladei un ministru ateu a spus: Ce este Biserica? O pungă deschisă; de câte ori vrem, băgăm mâna şi luăm ce ne place. Însă a venit clipa în care s-a dovedit că Biserica nu este aşa. În Patra, pe 3 iunie 1987, o avalanşă de mulţime nemaivăzută, a scris pe un panou: „Cerem Biserică liberă şi vie”, „Jos mâinile de pe Biserică”, „Părinţi, mergeţi înainte; nu daţi înapoi” …
Iubiţii mei, planurile adversarilor vor eşua. Biserica este copacul pe care l-a sădit Dumnezeu şi pe care l-au adăpat cu sângele lor milioane de martiri. Nu poate să-l dezrădăcineze nimeni niciodată! Toţi demonii să-l lovească; securile lor se vor rupe, iar el va creşte. Deoarece Cârmaciul Bisericii este Iisus Hristos, Cel răstignit şi înviat, pe Care, copii ai elinilor, lăudaţi-L şi preaînălţaţi-L întru toţi vecii. Amin.

† Episcopul Augustin

(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis, în Sfânta Biserică a Sfântului Panteleimon Florina, 7-6-1987)

(traducere: M.L.; sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12295)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ “ΠΟΛΙΤΗ”

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===================

Στη στήλη “Αποψη” (που αντανακλά τις απόψεις της εφημερίδας) “Πολίτης” την 21η Μαίου ο συντάκτης του άρθρου υποβάλλει τρία ερωτήματα στους παραδοσιακούς πιστούς που αντιτίθενται στην έλευση του Πάπα:

ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;

__________________

Πρώτο ερώτημα: Πώς απειλεί την Ορθοδοξία η ολιγοήμερη επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο;

Απάντηση: Η επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο αυτή καθ’ εαυτήν δεν απειλεί την Ορθοδοξία. Ουδέποτε εκφράσαμε διαφωνία να έλθει ο Πάπας είτε ως προσκεκλημένος του κ. Χριστόφια, είτε για να πραγματοποιήσει ποιμαντική επίσκεψη στους Μαρωνίτες, τους Λατίνους και τους άλλους Παπικούς του νησιού.

Η αντίρρησή μας εστιάζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου στην επίσκεψη. Καταρχήν η Εκκλησία της Κύπρου δεν έπρεπε να απευθύνει πρόσκληση στον Πάπα να επισκεφθεί την Κύπρο επειδή είναι αρχηγός αίρεσης. Οι Αγιοι της Εκκλησίας ΟΥΔΕΠΟΤΕ προσκαλούσαν αιρεσιάρχες να πραγματοποιήσουν περιοδείες στην περιοχή της δικαιοδοσίας τους. Είναι φυσικό επομένως να  αναμένουμε και τους δικούς μας Ιεράρχες να στοιχηθούν στο παράδειγμά τους.

Η δεύτερή μας αντίρρηση για την επίσκεψη του Πάπα εστιάζεται στο γεγονός ότι οι δικοί μας ιεράρχες θα συμπροσευχηθούν με τον Πάπα δηλαδή με αρχηγό αίρεσης κάτι που απαγορεύουν αυστηρά και επί ποινή καθαιρέσεως οι Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων. Η συμπροσευχή με τον Πάπα αφορά όλους ανεξαίρετα τους επισκόπους μας. Και αυτούς που έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να έλθει ο Πάπας στην Κύπρο, και αυτούς οι οποίοι θα παραστούν αυτοπροσώπως στην υποδοχή του, αλλά και όσους δεν θα παραστούν αλλά όρισαν αντιπροσώπους για να υποδεχθεί εκ μέρους της Συνόδου τον Πάπα. Και το ακόμη χειρότερο: Να συμπροσευχηθεί μαζί του.

ΠΩΣ ΘΑ ΜΟΛΥΝΘΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;

______________

Δεύτερο ερώτημα του “Πολίτη”: Πώς θα μολυνθεί η “άσπιλη” πατρίδα μας από την επίσκεψη του Πάπα;

Απάντηση: Το δεύτερο ερώτημα του άρθρου είναι συναφές με το πρώτο. Γι’ αυτό και επεκτείνουμε την απάντηση του πρώτου ερωτήματος. Εκτός από τις συμπροσευχές με τον αρχηγό αίρεσης ο κίνδυνος έγκειται στην εμπέδωση του λεγόμενου “λαικού οικουμενισμού”. Τι σημαίνει “λαικός οικουμενισμός”; Οτι ορισμένοι προσπαθούν να ενώσουν την Ορθοδοξία με τον Παπισμό όχι βασισμένοι σε προηγούμενη δογματική συμφωνία (δηλαδή συμφωνία σε θέματα πίστεως), αλλά με το συγχρωτισμό και κυρίως με τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς που θα δημιουργήσουν την εντύπωση στους πιστούς ότι η ένωση έγινε αφού Ορθόδοξοι και Παπικοί συμπροσεύχονται λες και ανήκουν στην ίδια Εκκλησία.

Γιατί είναι εκκλησιαστικό ατόπημα να γίνει αυτό; Επειδή προσβάλλει τη βασική αρχή της Ορθόδοξης πίστης ότι η ένωση των Ορθοδόξων νοείται ως ένωση κοινής πίστης, κοινής λατρείας και κοινού ήθους.

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω το ερώτημα στο χώρο της πολιτικής για να γίνει το θέμα πιο κατανοητό, με την πλήρη επίγνωση ότι δεν υπάρχει πραγματική αναλογία των εκκλησιαστικών δεδομένων με τα πολιτικά δεδομένα. Νομίζω όμως ότι το παράδειγμα θα βοηθήσει όσους δεν κατανοούν τα θεολογικά θέματα να αντιληφθούν το μέγεθος του ατοπήματος να έλθει ο Πάπας στην Κύπρο ως προσκεκλημένος και της Εκκλησίας της Κύπρου.

Αν ο κ. Χριστόφιας προσκαλούσε τον κ. Ερογλου, ως ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας για να συζητήσουν τη λύση του κυπριακού, ΟΥΔΕΙΣ θα είχε αντίρρηση. Αν όμως τον προσκαλούσε ως αρχηγό κράτους και τον υποδεχόταν υπό αυτήν του την ιδιότητα τότε θα συναντούσε ΚΑΘΟΛΙΚΗ διαμαρτυρία η πρόσκλησή του.

Το ίδιο, κατ’ αναλογίαν, ισχύει για τον Πάπα. Ο Πάπας δεν θα έλθει στην Κύπρο για να γίνει διάλογος Ορθοδόξων και Παπικών. Ούτε απλά για να επισκεφθεί ως περιηγητής το νησί στα πλαίσια της “Αποστολικής περιοδείας του”. Ούτε για να επισκεφθεί την Κύπρο ως ποιμένας των Μαρωνιτών, των Λατίνων και των άλλων Παπικών. Ούτε μόνον ως προσκεκλημένος του Προέδρου του Κυπριακού κράτους.

Ερχεται στην Κύπρο ΚΑΙ ως προσκεκλημένος της Εκκλησίας της Κύπρου. Αυτό ΜΟΝΟΝ είναι που ενοχλεί και δημιουργεί το πρόβλημα. Ολοι συμφωνούμε ότι η αναγνώριση της κρατικής οντότητας του κ. Ερογλου ως αρχηγού κράτους είναι απαράδεκτη! Σκεφθείτε πόσο πιο απαράδεκτη είναι η πρόσκληση προς τον Πάπα ως “διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου”, όπως ατυχέστατα τον απεκάλεσε στην επιστολή που του απηύθυνε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄. Οταν ο Αρχιεπίσκοπος χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα στην πρόσκληση αναγνωρίζει τη νομιμότητα της εκκλησιαστικής του οντότητας. Αν η αναγνώριση της κρατικής οντότητας του ψευδοκράτους είναι απαράδεκτη βάσει ποιας λογικής ή βάσει ποιας θεολογικής συνέπειας είναι αποδεκτή η αναγνώριση μιας αίρεσης ως εκκλησιαστικής οντότητας; Υπάρχουν πολλές Εκκλησίες; Οχι ΜΙΑ όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως;

ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΤΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΡΩΝΙΤΩΝ;

__________

Και η τρίτη ερώτηση του κύριου άρθρου του “Πολίτη”: “Θα δικαιολογούνταν οι ίδιες αντιδράσεις εκ μέρους των Μαρωνιτών αν ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκεπτόταν το νησί μας;

Απάντηση: Αν οι Μαρωνίτες επέλεγαν να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά και κόσμια για την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη κανείς ΔΕΝ έχει το δικαίωμα να τους απαγορεύσει να το πράξουν σε μια δημοκρατική και ευνομούμενη Πολιτεία.

Παράλληλα όμως θέλω να υπενθυμίσω ότι κανένας Οικουμενικός Πατριάρχης δεν έκαψε ζωντανούς 13 Μαρωνίτες μοναχούς επειδή ήθελαν να μείνουν πιστοί στον Παπισμό. Ουδείς Ορθόδοξος Πατριάρχης εξόρισε από τις έδρες τους Μαρωνίτες επισκόπους σε χωριά. Ούτε τους έκανε φόρου υποτελείς. Ούτε τους ανάγκασε να ορκίζονται πίστη σε αυτόν παρά τη θέλησή τους. Ούτε περιόρισε τις 14 επισκοπές τους σε 4. Ούτε τους έκλεισε στην Αγία Σοφία και προσπάθησε με τη βία να τους μυρώσει για να τους εξαναγκάσει να αλλάξουν την πίστη τους. Εμάς όμως ΟΛΑ αυτά μας τα έκαναν οι Παπικοί. Αρα η κοινή λογική λέγει ότι εμείς και όχι οι Παπικοί έχουμε ηθικό δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε για την παρουσία του Πάπα.

Παρόλα αυτά η απάντηση στο τρίτο ερώτημα του κύριου άρθρου του “Πολίτη” είναι σαφέστατη και παρακαλώ να μην παρερμηνευθεί. Την επαναλαμβάνω: Αν ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκεφθεί την Κύπρο οι Μαρωνίτες έχουν κάθε δικαίωμα να οργανώσουν διαμαρτυρία αρκεί να είναι κόσμια και ειρηνική και μέσα στα πλαίσια του νόμου, όπως ήταν η διαμαρτυρία των παραδοσιακών πιστών τον περασμένο Οκτώβριο στην Πάφο.

Οταν ο Πάπας Ιωάννης – Παύλος Β΄ επισκέφθηκε τις ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη υπήρχαν ομάδες πολιτών που κρατούσαν πανώ και διαμαρτύρονταν ειρηνικά. Ουδείς τόλμησε να τους παρεμποδίσει, ουδείς τους χαρακτήρισε φανατικούς, ανεγκέφαλους και ακραίους! Ούτε θεώρησε κανείς ότι προσβάλλουν την κρατική οντότητα των ΗΠΑ, όπως αναφέρει το κύριο άρθρο του “Πολίτη”. Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει γιατί στην Κύπρο τα πράγματα πρέπει να λειτουργούν διαφορετικά;

ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ “ΠΟΛΙΤΗ”

________________

Αυτή είναι η απάντησή μου στα ερωτήματα του “Πολίτη”. Τώρα είναι η σειρά μου να απευθύνω στον “Πολίτη” τα ακόλουθα τρία ερωτήματα:

1.) Εχει το θάρρος και τη δημοσιογραφική εντιμότητα να δημοσιεύσει την απάντηση που δίνω στα ερωτήματά του; Διαθέτει στήλη επιστολών η εφημερίδα δεν είναι έτσι;

2.) Θέλει να μας αποκαλύψει ποιος θεολόγος συνέταξε ή συμβούλευσε θεολογικά το συντάκτη του άρθρου να υποβάλει τα αθεολόγητα ερωτήματα που καταχώρησε στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα; Και,

3.) Μήπως ο “Πολίτης” θέλει να υποβάλει άλλο ερώτημα στους πιστούς που διαμαρτύρονται για την πρόσκληση που απηύθυνε η Εκκλησία της Κύπρου στον Πάπα να επισκεφθεί την Κύπρο; Αν υπάρχει η δική μας προθυμία για συνέχιση του διαλόγου είναι δεδομένη. Οχι μόνο δεν αποφεύγουμε αλλά επιδιώκουμε το διάλογο επειδή ξέρουμε και τι πιστεύουμε και γιατί το πιστεύουμε. Εκτός από χαρακτηρισμούς και αθεολόγητες θέσεις ο “Πολίτης” έχει να προτάξει κάτι σοβαρό;

85.000.000 ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ!!!

ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡIΣΤΗΣ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ!!!

Υπάρχει στο λογαριασμό της Μητροπόλεως Νις, του πρώην Μητροπολίτου Ειρηναίου και νυν πατριάρχου της Σερβίας ένα υπέρογκο ποσόν, που έχει μοναδικό διαχειριστή τον ίδιο. Την είδηση την πήραμε από την Σέρβικη ιστοσελίδα·

http://www.novinar.de/2010/05/06/osamdeset-i-pet-miliona-razloga-za-smenu-episkopa-artemija.html#more-15095

Ποιό είναι το ποσόν; Το αναφέραμε στον τίτλο· 85.000.000 ευρώ!!! Ναι, καλά το ακούσατε, ογδονταπέντε εκατομμύρια ευρώ!

Την στιγμή που ο Σερβικός λαός υποφέρει, ο νέος πατριάρχης Ειρηναίος, (που στέλνει την ιντερπόλ για να συλλάβουν δήθεν ως κλέφτες αθώους ανθρώπους, με την «υπόνοια», ότι καταχράστηκαν 300.000 ευρώ), ο ίδιος κρατά σε τραπεζικό λογαριασμό του Νις,  όχι 300.000, αλλά 85.000.000!!! Γιατί δεν τα δίνει στον  λαό της Σερβίας, που τον κατήντησαν πτωχό οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ;

Μπορεί να μας εξηγήσει·

α) Τί χρήματα είναι αυτά; Μαύρα, κίτρινα, κόκκινα; Και ποιά πηγή έχουν;

Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα, ότι ανήκουν στην πρώην Μητρόπολη του Νις και ότι αυτός είναι μοναδικός διαχειριστής!

β) Και γιατί κρατά την πρώην Μητρόπολή του εν χηρεία; Για να μην έχει πρόβλημα με τα χρήματα;

Ήταν ποιό επείγον και αναγκαίο να διώξει τον καλύτερο Μητροπολίτη της Σερβίας τον Αρτέμιο; Αυτές τις εντολές έχει πάρει από τα μεγάλα αφεντικά, που βομβάρδισαν την Σερβία;

Αν τα χρήματα είναι δικά του, αφού αυτός μόνο μπορεί να τα διαχειριστεί, γιατί τα κρατά στην τράπεζα και δεν τα μοιράζει στον φτωχό λαό, που υποφέρει;

Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΕΦΤΣΙΣ ΚΟΡΟΕΙΔΕΥΕΙ

ΤΟΝ ΠΤΩΧΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΚΟΣΣΟΒΟΥ

Κοροειδεύει το λαό ο συνταξιούχος δεσπότης και ο πρώην «βοηθός» του Αρτεμίου Θεοδόσιος, όταν λένε ότι· θα πουλήσουν το αυτοκίνητο της Μητροπόλεως, που μετακινούνταν ο Αρτέμιος, γιατί είναι ακριβό, για να βοηθήσουν τον πτωχό λαό του Κοσσόβου!

Ιστοσελίδα http://www.blic.rs/Vesti/Tema-Dana/176836/Saradnik-vladike-Artemija-povezivao-sebi-staz-novcem-za-gladne-sa-Kosova

Προσπαθούν να κάνουν τον καλό και να δημιουργήσουν εντυπώσεις στον λαό, για να τον πάρουν με το μέρος τους!!!

Αντί να βοηθήσετε κύριοι  με τις  πενταροδεκάρες τον φτωχό λαό, πέστε στον πατριάρχη σας, που τόσες μεγάλες υπηρεσίες του προσφέρετε, να βγάλει μερικά εκατομμύρια ευρώ από την τράπεζα, και να τα δώσει στους φτωχούς. Αυτό που κάνετε είναι υποκρισία. Και ο Χριστός είπε· «ουαί υμιν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί».

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ;

Μπορεί να μας πει ο Σέρβος πατριάρχης· Ποιός του κατάθεσε το υπέρογκο αυτό ποσόν, πριν γίνει πατριάρχης και ποιός του έδωσε το δικαίωμα να διαχειρίζεται τα χρήματα της Μητροπόλεως αυτός και κανένας άλλος;

Πάντως τέτοια ποσά δεν μαζεύονται από δωρεές του λαού.

Και ξαναρωτάμε· Ποιός κατέθεσε στο λογαριασμό της Μητροπόλεως Νις, με αποδέκτη και γενικό διαχειρστή μόνο τον Μητροπολίτη Νις και νυν πατριάρχη Ειρηναίο; Και γιατί σαν τους φιλάργυρους τα κρατά στην τράπεζα και δεν τα σκορπά στον λαό;

Ο πατριάρχης Ειρηναίος είναι ο μόνος εξουσιοδοτιμένος να κάνει τα 85.000.000 ότι θέλει και να τα ξοδεύσει όπου εκείνος θέλει.

Αρα τα χρήματα δεν είναι της Μητροπόλεως Νις, αλλά δικά του;

Γι’ αυτό δεν έκανε εκλογή νέου Μητροπολίτου Νις; Μήπως ψάχνει κάποιο τρόπο να μεταβιβάσει τα χρήματα σε άλλη άγνωστη τράπεζα και να τα ξοδεύει εκεί που εκείνος ξέρει;

Ο πατριάρχης παρουσίασε, όπως λέει το μπλόκ, «ψεύτικες δαπάνες για να δικαιολογήσει το ποσόν, αλλά τα χρήματα παραμένουν όλα στην τράπεζα».

Πολύ μπερδεμένα τα βλέπουμε και μας δημιουργούν κακές σκέψεις και υπόνοιες ότι δεν είναι καλά τα χρήματα αυτά.

Παραθέτουμε την είδηση, όπως την γράφει η Σέρβικη ιστοσελίδα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

«Η μόνη υποχρέωση που έχει ο πατριάρχης Ειρηναίος στην επισκοπή Nis είναι να αφαιρέσει ή να μεταβιβάσει τα ογδόντα πέντε εκατομμυρία (€ 85,000,000) από τον τραπεζικό λογαριασμό της Επισκοπής, όπου και είναι το μόνο εξουσιοδοτημένο πρόσωπο. Θα τα μεταβιβάσει σε ξένη τράπεζα; Θα τα χρησιμοποιήσει για την προοριζόμενη χρήση, για την οποία ανέφερε ψευδή δαπάνη;

Τα χρήματα είναι στο λογαριασμό του και περιμένουν… να χρησιμοποιηθούν για ποιον σκοπο και γιατί; Δεν ξέρουμε

Η πιθανότητα ότι η υπεξαίρεση των χρημάτων είναι σε εξέλιξη, διότι ο Ειρηναίος Gavrilovic, πολύ συχνά, από πληροφορίες των ιερέων του πηγαίνει στη Νις και μένει εκεί για αρκετές ημέρες, χωρίς καμία εξήγηση.

Όταν συγκρίνουμε τον νυν Πατριάρχη Ειρηναίο Γαβριλοβιτς με τον προκάτοχο του μακάριο Πατριάρχη Παύλο, τίθεται το ερώτημα:

Πραγματικά το Άγιο Πνεύμα τον έχει επιλέξει ως Πατριάρχη της Σερβικής Εκκλησίας ή κάποια τεχνική του, είτε μέσω του κρατικού μηχανισμού ή κάποιου άλλου;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό, δεν την ξέρουμε. Γνωρίζουμε ότι, αν η δικαιοσύνη είναι αληθινή dotižna, όπως ελπίζουμε να είναι, πολύ γρήγορα ο Πατριάρχης Ειρηναίος θα κατηγορηθεί και θα πρέπει να καθήσει στην ΠΧΠ Α.Ε. του Κοινοβουλίου (στην εκκλησιαστική δικαιοσύνη), για να πάρει τιμωρία, για όλα τα κακά που έγιναν»(http://www.novinar.de/2010/05/06/osamdeset-i-pet-miliona-razloga-za-smenu-episkopa-artemija.html#more-15095)

__________________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

__________________________

PATRIARHUL IRINEU AL SERBIEI ŢINE 85 000 000 DE EURO ÎNTR-UN CONT BANCAR PENTRU A-I FOLOSI DOAR EL!

85 000 000  DE EURO ÎNTR-O  BANCA DIN SERBIA!!!

UNICUL BENEFICIAR –  PATRIARHUL IRINEU AL SERBIEI!!!

Există în  contul  Mitropoliei de Niş, a fostului Mitropolit Irineu, actualmente Patriarh al Serbiei, o sumă  imensă, care îl are ca unic beneficiar doar pe acesta. Informaţia  am luat-o de pe situl sârbesc: http://www.novinar.de/2010/05/06/osamdeset-i-pet-miliona-razloga-za-smenu-episkopa-artemija.html#more-15095.

„Singura obligaţie pe care o are Patriarhul Irineu în Episcopia de Niş este să ridice sau să transfere,  cei optzeci şi cinci de milioane de euro (85.000.000 €) din contul bancar al Episcopiei, unde este  şi unica persoană împuternicită. Îi va transfera într-o bancă străină? Îi va folosi pentru utilizarea preconizată, la care se referă prin falsele cheltuieli?
Banii sunt în contul lui şi aşteaptă…  să fie folosiţi, pentru ce scop şi de ce? Nu ştim.
E posibil ca deturnarea de fonduri să fie în curs, pentru că Irineu Gavrilovici, conform informaţiilor preoţilor săi,  merge foarte des la Niş şi  rămâne acolo destul de multe zile, fără nici o explicaţie.
Când îl comparăm pe actualul Patriarh Irineu Gavrilovici cu predecesorul său fericitul întru adormire Patriarh Pavle, se naşte întrebarea:
L-a ales realmente Sfântul Duh ca Patriarh al Bisericii Serbiei, sau vreo tehnică proprie, sau prin intermediul aparatului de stat, sau de orice  altă natură?
Răspunsul la această întrebare nu-l ştim. Ştim că în cazul în care justiţia este adevărată, precum sperăm să fie, Patriarhul Irineu va fi acuzat foarte repede şi va trebui să stea în RCP SA a Parlamentului European (în instanţa de judecată bisericească), ca să fie pedepsit pentru toate relele  comise. (http://www.novinar.de/2010/05/06/osamdeset-i-pet-miliona-razloga-za-smenu-episkopa-artemija.html#more-15095)

(trad. I.F., după http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12165)

ΠΑΛΙΝΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

__________________

Προσευχόμαστε για το αντίθετο αλλά αν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος και ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος ΔΕΝ διαχωρίσουν δημόσια τη θέση τους ο μεν πρώτος από τις οικουμενιστικές ασχημίες του Μητροπολίτη Βόστρων Τιμόθεου, που ανήκει στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, και ο δεύτερος από τη συμμετοχή και συμπροσευχή με τον Πάπα του πνευματικού του υιού Νεαπόλεως Πορφύριου τότε και ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος και ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος πρέπει να προστεθούν στον κατάλογο των ανάξιων αρχιερέων που υποδέχθηκαν και συμπροσεύχηθηκαν, έμμεσα έστω, με τον Πάπα. Εμείς πάντως αναμένουμε να τους χειροκροτήσουμε αν διαχωρίσουν τη θέση τους με δημόσια καταδίκη των δημόσια παρεκτραπέντων Αρχιερέων Βόστρων Τιμοθέου και Νεαπόλεως Πορφυρίου.

ΓΙΑΤΙ ΕΠΑΝΗΛΘΕ ΣΤΟ ΠΣΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ;

_____________

Να προσθέσουμε και ένα τελευταίο. Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είχε αποχωρήσει από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ επί της πατριαρχίας των δύο προκατόχων του Μακαριότατου κ. Διόδωρου. Γιατί ο σημερινός Πατριάρχης Ιεροσολύμων οδήγησε το Πατριαρχείο ξανά στην αγκάλη του ΠΣΕ; Δεν συνειδητοποιεί ότι η ισότιμη συμμετοχή των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών στο ΠΣΕ καταργεί στην πράξη την πίστη εις την Μίαν Εκκλησία; Αλίμονον αν η “Μήτηρ πασών του Θεού Εκκλησιών” δίνει αυτό το παράδειγμα στους πιστούς ή δίνει το παρόν της με τον τρόπο που το έδωσε ο Μητροπολίτης Βόστρων Τιμόθεος.

Με τις σημερινές οικουμενιστικές ασχημίες στην Αρχιεπισκοπή ο Πάπας έγινε δεκτός από τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και άλλους έντεκα Κυπρίους Ιεράρχες ως ο διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και ως ο επίσκοπος της πρεσβυτέρας Ρώμης. Οι πιστοί κοντεύουν κυριολεκτικά να χάσουν τα λογικά τους με τη συμπεριφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας των πνευματικών τους πατέρων. Πρόκειται για εντελώς αλλόκοτη συμπεριφορά που μόνο τιμή δεν περιποιεί στους ιδίους ή στην Εκκλησία μας.

“ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ”

______________

Οι πλείστοι ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου ούτε συνειδητοί οικουμενιστές είναι, ούτε συνειδητοί αντιοικουμενιστές. Ούτε παραδοσιακοί, ούτε νεωτεριστές. Τη μια μέρα εξαπολύουν εγκύκλιο με την οποία χαρακτηρίζουν τον Παπισμό αίρεση. Την επομένη, όμως, ο Αρχιεπίσκοπος δίνει συνέντευξη και ισχυρίζεται ότι όλοι οι Πρωθιεράρχες της Ορθοδοξίας δήθεν αναγνωρίζουν τον Πάπα επίσκοπο!!! της “πρεσβυτέρας Ρώμης” και διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου!!! και αποκαλεί τον ΠαπισμόΕκκλησία!!!

ΝΑ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΤΕΙ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

___________________

Ξαφνικά, όμως, τη μεθεπομένη αποφασίζουν συνοδικά ότι η εγκύκλιος που αναφέρει ότι ο Παπισμός είναι αίρεσηπρέπει να ξαναδιαβαστεί στους ιερούς ναούς της μεγαλονήσου!!! Και αυτή η εγκύκλιος υπογράφεται από ΟΛΟΥΣ ανεξαίρετα τους συνοδικούς. Και όποιος αντέχει να μη χάσει τα λογικά του!

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΜΕΣΩ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ

___________

Αλλά δεν τελειώνει εδώ η κυριολεκτικά τραγελαφική ιστορία. Ο Αρχιεπίσκοπος που έστειλε εγκύκλιο με τους άλλους συνοδικούς και είπε στους πιστούς ότι ο Πάπας είναι αιρετικός έστειλε στον Πάπα επιστολή και τον προσκαλεί στην Κύπρο ως “επίσκοπο της πρεσβυτέρας Ρώμης” και ως “διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου”!!!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΦΟΥ

__________

Ο Αγιος Πάφου δηλώνει ότι οι διαφορές μας με τουςαιρετικούς, όπως ορθά τους αποκαλεί Παπικούς, είναι μεγάλες και ο Θεός ξέρει πότε και αν θα προχωρήσουν οι διάλογοι. Δεν είχε, όμως, καμιά δυσκολία να υποδεχθεί και να συμπροσευχηθεί με τον Πάπα παρόλον ότι ο Πάπας Βενέδικτος δεν δίστασε να διευκρινίσει, άμα τη αφίξει του στην Κύπρο, ότι επισκέπτεται την Κύπρο ως ο διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου!!! (Προσέξτε! Οχι ως αρχηγός του κράτους του Βατικανού που δέχτηκε πρόσκληση από τον πρόεδρο Χριστόφια, όπως ορισμένοι μας παραμύθιαζαν).

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΙΤΙΟΥ

____________

Ο Αγιος Κιτίου πρωτοστάτησε στην καταδίκη της συμφωνίας του Μπαλαμάντ. Απολύτως προς τιμή του φυσικά. Τώρα, όμως, συμπροσεύχεται με τον Πάπα λες και είναι ο επίσκοπος της πρεσβυτέρας Ρώμης και ως εάν ο Παπισμός είναι αδελφή Εκκλησία και όχι αίρεση. Με άλλα λόγια: Συμπεριφέρθηκε σύμφωνα με τις διατάξεις της συμφωνίας του Μπαλαμάντ!!! την οποία ο ίδιος πρωτοστάτησε για να καταδικαστεί!!!

Ο ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ

__________

Πώς μπόρεσε ο Αγιος Μόρφου όχι απλά να υποδεχθεί τον Πάπα στην Αρχιεπισκοπή αλλά και να παρακαθήσει όπως και οι υπόλοιποι έντεκα αρχιερείς σε τράπεζα που ευλόγησε (γράφε μαγάρισε) ο αιρεσιάρχης της Ρώμης; Λησμόνησε ότι ο Πάπας ισχυρίζεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει έλλειμμα πίστεως επειδή δεν αποδέχεται τις κακοδοξίες του; Δεν σκέφτηκε, αν μη τι άλλο, την άφατη θλίψη του Γέροντά του π. Ιάκωβου Τσαλίκη που έβλεπε, από τα θεωρεία της αιωνιότητας, με αποτροπιασμό τον Πάπα να “ευλογεί” την τράπεζαν της Ιεζάβελ, που παρεκάθησε;

Ο ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

____________

Τον Πάπα, δυστυχώς υπεδέχθη, και ο επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος, κληρικός με πλουσιότατη αντιαιρετική δράση. Δεν συνειδητοποιεί ότι με το δουλικό φρόνημα που έδειξε προς τον αιρεσιάρχη της Ρώμης εξευτέλισε το επισκοπικό του αξίωμα, ότι εξανέμισε την αξιοπιστία του και ότι αμαύρωσε τους αγώνες του εναντίον των αιρέσεων; Αδικα πήρε τα εύσημα του Αγίου Πειραιώς που ήλπιζε ότι θα τηρούσε ορθόδοξη στάση;

Ο ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΚΑΙ Ο ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

__________

Ο Αγιος Λεμεσού διακήρυξε urbi et orbi, με την πολύκροτή του συνέντευξη, ότι ο Πάπας είναι αιρετικός. Δήλωσε μάλιστα, σε ιερατικό συνέδριο, ότι προτιμά να χάσει το θρόνο του παρά να παρευρεθεί στην υποδοχή του Πάπα. Σπεύσαμε όλοι (ο συντάκτης του άρθρου πρώτος και καλύτερος) να τον επαινέσουμε με τα πιο κολακευτικά λόγια. Ο ίδιος, όμως, επέλεξε να μας απογοητεύσει οικτρά! Ο πνευματικός αυτού υιός, “ον εφίλει”, επίσκοπος Νεαπόλεως Πορφύριος, παρά τις επισημάνσεις και τις προειδοποιήσεις που έγινε αποδέκτης, όχι μόνονυποδέχθηκε και συμπροσευχήθηκε με τον αιρεσιάρχη στην Αρχιεπισκοπή αλλά έσπευσε αγαλλομένω ποδί στηνΠάφο για να καλωσορίσει και να συμπροσευχηθεί με τον Πάπα.

Δύο τινά συμβαίνουν: Είτε ο Αγιος Νεαπόλεως ενήργησεΑΝΤΙΘΕΤΑ με τις εντολές του Γέροντά του, είτε υπάρχει συμπαιγνία οι μεν να το παίξουν Μάρκοι Εφέσου Ευγενικοί και ο άλλος Βησσαρίωνας! Αν υπάρχει συμπαιγνία εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας για τα παιγνίδια “εν ου παικτοίς”. Αν, όμως, πρόκειται για ανυπακοή του Νεαπόλεως Πορφύριου, τότε στον Αγιο Λεμεσού εναπόκειται να δώσει δημόσιες διευκρινήσεις, επειδή έχουμε να κάνουμε με ανυπακοή σε θέμα πίστεως που εκδηλώθηκε δημόσια και όχι για κάτι που αφορά τηνπροσωπική ζωή του Θεοφιλέστατου.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

______________

Είναι η ώρα να ομολογήσουμε μια πικρή αλήθεια. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των Εκκλησιών Ελλάδας και Κύπρου. Στην Εκκλησία της Ελλάδας γνωρίζουμε λίγο-πολύ πού ανήκει ο καθένας. Οι άνθρωποι διακρίνονται από μια συνέπεια. Αν είναι παραδοσιακοί το ξέρεις. Οταν γράφει ο Ναυπάκτου, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο π. Σαράντης, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο π. Γεώργιος Καψάνης, ο κ. Τσελεγγίδης, ο Ρωμανίδης, ο Καρμίρης, ο Φλωρίνης Αυγουστίνος, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος κτλ. ξέρεις ότι πιστεύουν και εννοούν ΑΠΟΛΥΤΑ αυτό που λένε.Δεν είναι απρόβλεπτοι.

ΟΥΤΕ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΙ

__________________

Οι νεωτεριστές πάλιν είναι συνεπείς νεωτεριστές. Ούτε και αυτοί είναι απρόβλεπτοι. Και αν υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα της συνέπειας στην Ελλάδα (και υπάρχουν ασφαλώς) είναι ελάχιστες. Ολοι γνωρίζουμε τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Θερμό, τον Μπέη, τον Πέτρο Βασιλειάδη, τον Γιαγκάζογλου, τον Αγουρίδη, το Νησιώτη, τον Ευάγγελο Αντωνιάδη.

Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

__________

Ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος λ.χ. είπε στη σύνοδο της Ιεραρχίας ότι η Εκκλησία είναι χωρισμένη!!!. Ο Σεβασμιότατος πιστεύει απόλυτα και εννοεί αυτό που είπε.Είναι συνειδητός οικουμενιστής. Δείχνει καθημερινά, με αποφευκτέα συνέπεια, το οικουμενιστικό, Νεοβαρλααμικό και νεωτεριστικό του πρόσωπο και στους διαλόγους και στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας και στα θέματα παιδείας και στις λειτουργικές καινοτομίες. Δεν επικροτούμε τις θέσεις του φυσικά αλλά δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για παλινωδίες.

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ…

__________________

Στην Εκκλησία της Κύπρου, όμως, χάνεις τον μπούσουλα. Στην αρχή σχηματίστηκε η εντύπωση ότι η αλλόκοτη συμπεριφορά αφορούσε τον Αρχιεπίσκοπο ο οποίος τέλος πάντων (πώς να το πει κανείς χωρίς να στενοχωρέσει;) δεν έχει ιδιαίτερη έφεση στη θεολογία. Το κακό, όμως, έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας μεταξύ των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Κύπρου. Δεν προφθαίνουμε να συνέλθουμε από το ένα χτύπημα και δεχόμαστε δεύτερο. Και ύστερα τρίτο και τέταρτο και η ιστορία δεν έχει τελειωμό. Οχι μόνον από το Μακαριότατο, αλλά από τους πλείστους συνοδικούς. Παλινωδίες και ατέλειωτα παιγνίδια μεταξύ των δελφίνων του Αρχιεπισκοπικού θρόνου, στο βωμό των οποίων θυσιάζεται πολλές φορές ακόμη και η καλή ομολογία της πίστεως, όπως δυστυχώς έγινε, με τα οικουμενιστικά παρατράγουδα στην Αρχιεπισκοπή και στην Πάφο.

**************

________________________________________

ΑΝΑΞΙΟΙ! ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΝΤΡΟΠΙΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΕΣΤΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ Ή ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ Ή ΕΥΛΟΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

Παραθέτουμε τον κατάλογο όσων διαπόμπευσαν την πίστη μας κατά την μόλις περατωθείσα επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο. Οσων υποδέχθηκαν τον Πάπα, όσοι συνέφαγαν μαζί του σε τράπεζα που ευλόγησε (γράφε μαγάρισε) ο αιρεσιάρχης, όσων παρεβρέθηκαν στις “οικουμενικές ιερουργίες” του και τις παπικές “λειτουργίες” του, όσων τον τίμησαν ως επίσκοπο της “πρεσβυτέρας Ρώμης” και “διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου”.  Εις μνημόσυνον αιώνιας αισχύνης και των ιδίων αλλά και της Εκκλησίας της Κύπρου ως σύνολον.

Α) ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΠΑΦΟΥ ΥΠΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΟΙ:

1. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος,
2. Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος.

ΑΝΑΞΙΟΙ!

***

ΣΤΗΝ “ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ” ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΟΙ:

________________________

1. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος,
2. Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος,
3. Μητροπολίτης Κιτίου Χρυσόστομος,
4. Μητροπολίτης Κύκκου Νικηφόρος,
5. Μητροπολιτης Ταμασού Ησαίας,
6. Μητροπολίτης Κωνσταντίας Βασίλειος,
7. Επίσκοπος Αρσινόης Νεκτάριος,
8. Επίσκοπος Χύτρων Λεόντιος
9. Επίσκοπος Νεαπόλεως Πορφύριος

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΞΙΟΙ
ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΟΔΕΧΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!!!

ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΠΑΡΕΣΤΗΣΑΝ:

________________

1. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος,
2. Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος,
3. Μητροπολίτης Κύκκου Νικηφόρος,
4. Μητροπολίτης Ταμασού Ησαίας,
5. Μητροπολίτης Κωνσταντίας Βασίλειος.

ΑΝΑΞΙΟΙ!

ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΟΥ ΕΥΛΟΓΗΣΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΠΑΡΕΣΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ οι:

___________________________

1. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος,
2. Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος,
3. Μητροπολίτης Κιτίου Χρυσόστομος,
4. Μητροπολίτης Κύκκου Νικηφόρος,
5. Μητροπολίτης Ταμασού Ησαίας,
6. Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος,
7. Μητροπολίτης Κωνσταντίας Βασίλειος,
8. Επίσκοπος Μεσαορίας Γρηγόριος,
9. Επίσκοπος Χύτρων Λεόντιος,
10. Επίσκοπος Καρπασίας Χριστοφόρος,
11. Επίσκοπος Νεαπόλεως Πορφύριος, και
12. Επίσκοπος Αρσινόης Νεκτάριος.

ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΞΙΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΧΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΤΗΝ “ΕΥΛΟΓΙΑ” (ΓΡΑΦΕ “ΑΛΟΓΙΑ”) ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ!!!

ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ “ΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” ΠΑΡΕΣΤΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕ:

________________________

1) Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος.

ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΠΕΙΔΗ ΠΑΡΕΒΡΕΘΗΚΕ ΣΕ ΠΑΠΙΚΗ “ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ” ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ!!!

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

________________

Πληροφορούμαι ότι ο επίσκοπος που συνόδευσε το Μακαριότατο στο στάδιο, που έγινε η παπική “λειτουργία”, είναι ο Μητροπολίτης Βόστρων Τιμόθεος ο οποίος παρέστη και στην υποδοχή του Πάπα στην Αρχιεπισκοπή, τη συμπροσευχή μαζί του και ο οποίος συμμετέσχε επίσης στην τράπεζα που ευλόγησε ο Πάπας. Ο Σεβασμιότατος Βόστρων ανήκει στο κλίμα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Με την έγκριση του Πατριάρχη Διόδωρου, άραγε, παρέστη στις οικουμενιστικές ασχημίες και συμπροσευχήθηκε και “ευλογήθηκε” από τον Πάπα ή ενήργησε αυθαίρετα; Πληροφορούμαι ότι ο Μητροπολίτης Βόστρων Τιμόθεος συνδέεται στενά με το Σεβασμιότατο Λεμεσού Αθανάσιο. Αν κρίνω πάντως από όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες, με την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο, οι σχέσεις του Μητροπολίτη Βόστρων με το Μακαριότατο πρέπει επίσης να είναι άριστες. Με την ορθόδοξη πίστη όμως; Δεν είναι παγκάκιστες; Τι δουλειά είχε να ανακατεύεται στην υποδοχή του Πάπα ενώ ανήκει σε άλλο κλίμα;

ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΞΙΟΣ!!! ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΕ, ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΠΑΡΟΛΟΝ ΟΤΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟ ΚΛΙΜΑ.

ΣΤΟ ΓΕΥΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΥΜΜΕΤΕΣΧΕ:

___________________

1. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος; Γιατί άραγε; Τι δουλειά είχε στη λετουργία των Παπικών και ύστερα στο γεύμα εργασίας των Παπικών επισκόπων; Εβαλε πλώρη για καρδινάλιος; Για πατριάρχης άκουσα ότι προβληματίζεται.

Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΑΙΣΧΥΝΗΣ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ

_____________________

Τουλάχιστον έτσι συμβούλευσε το Μακαριότατο ο κ. Νίκος Νικολαίδης, Καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντής θρησκευτικής Διαφωτίσεως των Μητροπόλεων Κύκκου και Ταμασού, όπως τουλάχιστον ομολόγησε ο ίδιος σε ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία προσπάθησε να παρουσιάσει το μαύρο άσπρο και το μαύρο άσπρο και την οποία ελπίζω να σχολιάσουμε σύντομα. Οντως! Το μόνο που λείπει στην Εκκλησία της Κύπρου είναι να ανακηρυχθεί σε Πατριαρχείο!!! Ιδιαίτερα μετά τις εξετάσεις που έδωσε με τη μόλις περατωθείσα επίσκεψη του Πάπα αυτό ακριβώς χρειάζεται!!! Τέλεια εφαρμογή του ρητού “όλα τα είχε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε!”

ΑΝΑΞΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΑΝΑΞΙΟΣ!

ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑ ΛΑΡΝΑΚΟΣ ΠΑΡΕΣΤΗ:

___________________

1. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΑΝΑΞΙΟΣ!

*****

ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΑΝΑΞΙΩΝ;

____________

**************

…Mε βαθιά αγάπη της καρδιάς μου καί πνευματική ευγνωμοσύνη της ψυχής μου, το αφιερώνω στον σεβαστό Γέροντα, στον ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στόν φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Εκκλησίας, στόν φλογερό καί ακούραστο ιεροκήρυκα του Λόγου του Θεού, Επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!

With deep love from my heart and with a whole lot of gratitude from my soul, I dedicate this work to the honorable Elder, the exemplary champion of Orthodoxy, the enlightened hierarch of the Church of Christ, the fervent and the restless preacher of the Word of God, Bishop of Florina Father Augoustinos

LORD GOD JESUS CHRIST HELP BISHOP AUGOUSTINOS!

(This is the prayer that he always

asked the faithful of his audiences to say for him)

A SHORT BIOGRAPHY

SOME OF THE MOST IMPORTANT MOMENTS OF THE LIFE

OF THE CHAMPION OF ORTHODXY

BISHOP OF FLORINA

AUGOUSTINOS KANTIOTIS

1907: He was born in Lefkes on the island of Paros from God-fearing parents Nicholas and Sofia.  His father was a shop-keeper and his mother was a teacher.  He is baptized with the name Andrea.

1915-1925: He was granted a scholarship to study in the Gymnasium of the island Syros.   He finished his studies there with excellent grades.

1925: He was admitted to the Theological School of the University of Athens.

1929 (December): He graduated with “excellent” grades.

1929-1934: He lived for a few years with his mother in one of the islands in the Cyclades, dedicating his time to studying while teaching at the Elementary School of the island.

1934 (December): One rainy day, while walking, he sees on the ground a small-sized postal envelope.  He bends down and picks up the envelope from the mud.  The surprise is even greater when he sees that the envelope is addressed to him. Apparently it had fallen accidentally from the bag of the aged postman of the island.  He opened it and read it right-away. The Metropolitan of Aetolia-Acarnania Ierotheos invited him to go to Messolonghi and take over the position of the secretary of the Metropolis.  He saw this as a call from God and immediately accepted the invitation of the Metropolitan.

1934 (Christmas): Andreas Kantiotis, the son of Nicholas, is the only passenger on the boat to Pireaus, and the captain thought this was strange.

1934-1941: He took over the position of the principal deputy (protosyncellus) in the Metropolis of Aetolo-Akarnania.  He gave his very first sermon there in Messolonghi.

1935: He was tonsured a monk taking the name Augoustinos.  He was ordained a deacon by the Metropolitan of Aetolia-Acarnania Ierotheos.

1941: He was transferred to the Metropolis of Ioannina where he served as a preacher.

1941 (Christmas): In front of the Italian usurpers and with Metropolitan of Ioaninna Spyridon Vlachos (afterwards the Archbishop of Athens and all Greece) officiating the Devine Liturgy, he preached patriotic messages from the pulpit.  The Italians, greatly displeased by this, gave an order for his immediate arrest.  The Bishop didn’t allow him to preach in order to protect him.  Then, the preacher Augoustinos, seeing that he is no longer needed there decided to leave. He departed during wild winter storm leaving his mother behind.  The Italian secret police searched his house and when they didn’t find him they arrested his elderly mother.

1942: He arrives in Macedonia.  In Yannitsa he learns from a Greek officer about the order for his arrest by the Italians.

1942: In Yannitsa the Metropolitan of Edessa and Pella Panteleimo ordained him to the priesthood.

1942: In the same year he was transferred to the Metropolis of Thessaloniki from where he undertakes successive trips to Kilkis, Veria, Edessa and then Florina (a city in northern Greece).  In Florina, he criticized the local Metropolitan Vasilios from the pulpit. He criticized him because while being the Bbishop of Florina he spent most of his time residing in Athens coming to Florina only on Christmas and Easter.  The Metropolitan, being in Athens, is informed about this by phone and immediately sends a telegraph ordering the removal of Augoustinos.  In reality this worked out for the better because by leaving Florina the preacher Augoustinos escaped a greater danger. The Germans occupiers had arrested 10 patriots of Greece in the area and burned them alive outside the village Proti – near Florina. Surely he would have been among the executed.

1943-1945: He is transferred to Kozani (a city in northern Greece).  The Metropolitan of Kozani Ioakim Apostolidis had already left the city for the mountains.  All the villages around there were being burned by the Germans and the people fled to the city.  Hunger and death was wide spread.  The preacher Augoustinos, during these very difficult times appeared like an Angel of God and saved the city and all the inhabitants in it.  Using whatever means he could he created and managed a local soup-kitchen.  These were daily meals which on certain days reached 8,150 meals.  This was truly a miracle which he attributes to this day to Saint Nicholas. Saint Nicholas is the patron Saint of the city of Kozani.  Many times the Germans (especially the Gestapo) had condemned him to death and sought his execution but God was always on his side and protected him!

1945-1947: He was transferred to the Metropolis of Grevena.

1947-1950: He was called up as an army priest and preacher serving the 2nd Brigade of the Hellenic Army that had its headquarters in Kozani.

1949: From the pulpit of the military Church of Saint Athanasios of Kozani and in the presence of the country’s leaders, he forbid the chanting of the Polychronion (“many years” chant) for King Paul of Greece. King Paul was a very powerful man at the time.  In his sermon he referred to him as not being “honorable” as the hymn declares but as “dishonorable.” He harshly criticized him for signing a government order through which Freemasonry was recognized as a philanthropic organization and as such it should be supported by all the Holy Churches and Monasteries of Greece.  The thundering voice of this army priest was the beginning of new persecutions and chastisements for the preacher Augoustinos. Finally, the King recognized his mistake and withdrew his signature from the pro masonic order and stoped all condemnation against the preacher Augoustinos.

1950-1951: He was transferred to the Metropolis of Karystia, with its headquarters in Kymi (an ancient city in Euboea, Greece).

1951-1967: Archbishop Spyridon Blachos assigned him to be the official preacher of the Archdioceses of Athens.  This period of his life is a time of great spiritual activities and battles. It was also a time of persecutions, expulsions and chastisements for the preacher.

1964: He was admitted to the hospital of the “Annunciation of the Theotokos” in Athens for an operation.  Following the operation he contracted a bad infection which brought him close to death.  All the clergy, the monasteries and the faithful people held prayer vigils.  The doctors, trying very hard to save him, could only raise their hands towards heaven and announce that only a miracle of God could bring him back to life.  They even predicted the hour of his death. And on what was supposed to be the “last night” of his life, they sent a young doctor to stand by his death-bed until his final hour.  The miracle was granted.  The hour that was determined by the doctors to be the hour of his death, became the moment when the high fever broke all of a sudden and his heath takes the road to recovery.  After 60 days of convalescing he was released from the hospital.  He himself declared at that moment with a sense of awe and prayer: “Why, my Lord and God, did you bring me back to this life?  What plans do you have for me?”

1965: The Holy Synod voted to silence him by forbidding him from preaching because of his strong stands against some of the bishops and metropolitans who were caught up in scandals.  He objected and fought against the transfer of Bishops which is forbidden by the Holy Canons of the Orthodox Church.  The faithful people rushed to his defense and along with the support of the press of that time. The Hierarchy, seeing this kind of reaction immediately withdrew their directive forbidding him to preach.

1967 (May): Tthe unthinkable took place; on that day, the sun rose from the east – as he always would say!  The unsavory and disagreeable preacher, who had found himself most of the time under expulsion and chastisement because of his criticisms, was elevated to the position of a  Bishop and was elected Metropolitan of Florina.

1967-2000: He served for 33 years as the Metropolitan of Florina, during which he dedicates himself to the Church of Christ with many sacrifices.   He resigned in the year 2000.

2010: He completed 10 years following years of very energetic service at the age of 104 years old.  He worships during the Holy Eucharist and other services of the Church in the Holy Monastery of Saint Augustine. Saint Augustine was Bishop of Hippo (in modern day Algeria). The Monastery is located in the city of Florina – this monastery is the last of his dedicated hierarchal work, and from there he continues to give his blessings to the faithful people of our Church.

Humbly translated from the original Greek

by Aleksander P. Filip

May we all have your blessings your Eminence!

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!
Lord Jesus Christ help Bishop Augoustino!

ΕΚΤΙΘΕΤAI ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ Η ΣΥΝΟΔΟΣ

ΜΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗ

______________________

*********************************

Nα «αποκοιμίσουν» τους Έλληνες ζήτησε από τα ελληνικά ΜΜΕ ο Ταγίπ Ερντογάν!

Κυριακή των Πατέρων Α΄ Οἰκ. Συνόδου (Ἰω. 17,1-13)

ENOTHΣ – ΔΙΑΙΡΕΣΗ

«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ἰωάν. 17,11)

Η ΓΗ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἡ μόνιμη κατοικία μας· ὡρίσθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς προ­σωρινὴ κατοικία μας. Ἡ αἰώνια πατρίδα καὶ ἡ μόνιμη κατοικία μας εἶνε οἱ οὐρανοί. Ἡ γῆ αὐ­τή, ποὺ τόσο μᾶς κρατάει προσκολλημένους μὲ τὶς ἡδονὲς καὶ διασκεδάσεις της, μὲ τοὺς θησαυροὺς καὶ τὶς ἀπολαύσεις της, θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ θὰ καταστραφῇ. Διότι εἶνε ὕλη, καὶ ἡ ὕλη εἶνε φθαρτή. Ἔγινε ἐν χρόνῳ, καὶ κάθε τι ποὺ ἔγινε ἐν χρόνῳ ἔχει καὶ τέλος.
Θὰ σημάνῃ λοιπὸν καὶ γιὰ τὴ γῆ ἡ τελευταία ὥρα. Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει καὶ ἡ ἐπιστήμη. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη τὸ βεβαι­ώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἁγία Γραφή, ἡ ὁ­ποία τὸ τέλος τοῦ κόσμου τὸ ὀνομάζει «συν­τέλεια τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 13,39· 24,3· 28,20. Ἑβρ. 9,26). Γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου ὁμιλοῦν οἱ προφῆ­ται καὶ μάλιστα ὁ Δανιὴλ καὶ ὁ Ἠσαΐας, ὁμιλοῦν σα­φέστερα ὁ Κύριος, οἱ ἀπόστολοι, ἡ Ἀποκάλυψις.
Εἶνε γεγονὸς ὅτι ἡ γῆ θὰ καταστραφῇ. Ἀλ­λὰ πρὸ τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος θὰ συμβοῦν τὰ λεγόμενα «σημεῖα τῶν καιρῶν» (Ματθ. 16,3). Ποιά εἶνε τὰ σημεῖα αὐτά; Τὰ ἐξήγησε ὁ Κύριος· θὰ εἶνε «λιμοί» (πεῖνα), «λοιμοί» (ἀ­σθέ­νειες ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ πεθαίνουν σὰν τὶς μῦγες), «σεισμοὶ κατὰ τόπους», μία «θλῖ­ψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾽ ἀρχῆς κόσμου», καὶ τέλος θὰ σκοτισθῇ ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη, τὰ ἄστρα θὰ πέσουν καὶ οἱ «δυνάμεις τῶν οὐ­ρανῶν σαλευθήσονται» (Ματθ. 24,7,21,29. Λουκ. 21,11). Ποιός θὰ τὰ πίστευε αὐτά, ἂν δὲν τὰ ἔλεγε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ;
Σημεῖα τῶν καιρῶν θὰ εἶνε ἡ ἀναστάτωσι τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ στὶς μέρες μας παρουσιάστηκαν τέτοια φαινόμενα ἀναταραχῆς τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Στὴ Νότιο Ἀμερική, στὶς ἀκτὲς τῆς Χιλῆς, ἐνῷ ἦταν ξαπλωμένοι γυμνοὶ στὶς ὡραῖες ἀμμουδιὲς καὶ διασκέδαζαν ―ὅ­πως συμβαίνει καὶ στὶς δικές μας παραλίες―, ξαφνικὰ σείστηκε ἡ γῆ, ἄνοιξαν ἡφαίστεια, χύθηκε λάβα, χάθηκαν ὁλόκληρα νησιὰ ἐνῷ ἐμφανίστηκαν ἄλλα νέα νησιά, ἡ θάλασσα ἀ­γρίεψε, τὰ κύματα ὑψώθηκαν 15 μέτρα καὶ σά­ρωσαν ἐκτάσεις· χιλιάδες ἦταν οἱ νεκροὶ καὶ οἱ ἄστεγοι. Τέτοιο γεγονὸς δὲν ξαναέγινε.

* * *

Ἀλλ᾽ ἂν μὲ ρωτήσετε, ἀγαπητοί μου, ποιό εἶνε τὸ φοβερώτερο σημεῖο τῶν καιρῶν, θὰ σᾶς πῶ ὅτι δὲν εἶνε τὰ φαινόμενα αὐτά. Δὲν εἶνε ὁ τυφώνας, δὲν εἶνε ὁ σεισμός, δὲν εἶνε ἡ πυρκαϊά, δὲν εἶνε τὰ κύματα τῆς θαλάσσης. Τὸ φοβερώτερο σημεῖο τῶν καιρῶν εἶνε ἡ διαίρεσις, ποὺ ἐπικρατεῖ τώρα μεταξὺ τῶν ἀν­θρώπων. Οὐδέποτε ἄλλοτε ὁ κόσμος ἦταν τό­σο διῃρημένος. Ποῦ νὰ ῥίξουμε τὸ βλέμμα καὶ νὰ μὴ δοῦμε διαίρεσι;
⃝ Διαίρεσις στὰ ἔθνη. Ἡνωμένα Ἔθνη λέγεται ὁ γνωστὸς διεθνὴς ὀργανισμός, ἀλλὰ κατ᾽ εὐφημισμόν. Πρέπει νὰ κατεβάσουμε τὴν πινακίδα «Ἡνωμένα Ἔθνη» καὶ νὰ γράψουμε «Διῃρημένα Ἔθνη». Κάτω ἀπὸ τὰ μειδιάματα καὶ τὶς φιλοφρονήσεις τῆς διπλωματίας κρύβεται μεγάλη ἐχθρότης. Ὄχι τόσο μεταξὺ τῶν μικρῶν ἐθνῶν – αὐτὰ εἶνε τὰ θύματα, ὅσο μεταξὺ τῶν μεγάλων, ποὺ σὰν θηρία τῆς Ἀπο­καλύψεως εἶνε ἕτοιμα νὰ πέσουν τὸ ἕνα πάνω στὸ ἄλλο. Ἀλλὰ διῃρημένο εἶνε καὶ κάθε ἔ­­θνος ἐσωτερικῶς· ὑπάρχει τὸ μικρόβιο τῆς δι­αιρέσεως σὲ κόμματα, παρατάξεις, φατρί­ες, ἀρχηγούς, συμφέροντα, ἑταιρεῖες. Πρὸ παν­τὸς δὲ σ᾽ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Ἀνοῖξτε τὴν ἱ­στορία. Τρεῖς χιλιάδες χρόνια ζωὴ ἔχουμε, καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ λίγες φορὲς τὸ ἔθνος μας ἦταν ἑνωμένο. Κι ὅταν ἦταν ἑνωμένο τότε ἦταν ἔνδοξο καὶ ἀήττητο· ἔπαιρνε τὶς κο­ρυφὲς τῆς Πίνδου καὶ τὴν ὕψωνε μέχρι τὰ ἄ­στρα τοῦ οὐρανοῦ. Ὅπως εἶπε κάποιος, ἂν οἱ Ἕλληνες ἦταν ἑνωμένοι, θὰ εἶχαν κυριαρχήσει στὴν ὑφήλιο. Ἡ διαίρεσις εἶνε ἡ μεγαλυτέ­ρα συμφορὰ τοῦ ἔθνους μας. Ἡ διχόνοια βασίλευε συχνά, καὶ τότε συνέβαιναν πολλὰ κακά· παράδειγμα ἡ καταστροφὴ τῆς Μ. Ἀσίας.
⃝ Παντοῦ διαίρεσις· σὲ χωριὰ καὶ κοινότητες. Διῃρημένο ὅμως καὶ τὸ μικρότερο βασίλειο τοῦ κόσμου. Ποιό εἶνε τὸ μικρότερο βασίλειο, μὲ βασιλιᾶ μὲ βασίλισσα καὶ λαό; Ἡ οἰκογένεια· ὁ πατέρας βασιλιᾶς, ἡ μάνα βασίλισσα καὶ λαὸς τὰ παιδιά. Διαίρεσις βασιλεύει στὸ σπίτι. Ἀναρχία σκέψεως καὶ ἐνεργείας. Ἡ γυναίκα δὲν ὑπακούει στὸν ἄντρα, ὁ ἄντρας δὲν σέβεται τὴ γυναῖκα, τὰ παιδιὰ δὲν ὑπολογίζουν κανένα. Σύζυγοι διίστανται μεταξύ τους καὶ παιδιὰ πρὸς τοὺς γονεῖς. Τὸ σπίτι, ποὺ ἄλ­λοτε ἦταν παράδεισος, ἐκκλησία, μοναστήρι, τώρα δὲν «τραβάει», δὲν εἶνε μαγνήτης. Πρῶ­τα οἱ μικρὲς καλύβες τῶν χωριῶν ἦταν παλάτια τοῦ οὐρανοῦ, ἄγγελοι κατοικοῦσαν ἐκεῖ· τώρα στὶς μεγάλες πολυκατοικίες κατοικοῦν δαίμονες φτερωτοί. Εὐλογημένη ἡ ἐποχή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν μὲν νοητικῶς ἀνεπτυ­γμένοι ἀλλ᾽ εἶχαν καλλιεργημένη τὴν καρδιά. Τώρα τὸ σπίτι κατήντησε ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ. Σπάνιο τὸ φαινόμενο νὰ βρῇς ἀντρόγυνο ἀγαπημένο, παιδιὰ μὲ σεβασμό. Δεῖξτε μου ἕνα σπίτι ποὺ νὰ ὑπάρχῃ ὁμόνοια καὶ ἑνότης μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!
Μὰ ὑπερβολικὰ τὰ λές, θὰ μοῦ πῆτε. Ἂν τὰ λέω ὑπερβολικά, τότε πηγαίνετε στὴν ἀρχιεπι­σκοπὴ καὶ ρωτῆστε, κι ἂν εἶστε Χριστιανοὶ θὰ κλάψετε γιὰ τὸ κατάντημά μας. Πρῶτα, μὲ ἀγράμματους παπᾶδες, σὲ 1.000 γάμους δὲν εἴχαμε οὔτε 1 διαζύγιο. Τώρα, μὲ παπᾶδες καὶ δεσποτάδες πτυχιούχους, στοὺς 3 γάμους ὁ 1 διαλύεται! Ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη οἱ κληρι­κοί, δὲν ἐκπληρώνουμε τὸν προορισμό μας. Κάθε μέρα ἐκδίδονται πλῆθος διαζύγια. Φθάσαμε νὰ γίνῃ ἡ Ἑλλὰς Χόλλυγουντ.
⃝ Ζητάει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἑνότητα στοὺς λαούς, στὰ ἔθνη, στὶς οἰκογένειες, καὶ δὲν τὴ βρί­σκει. Μπαίνει τέλος στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἐλ­­πίδα ὅτι ἐδῶ θὰ βρῇ τὴν ἑνότητα, ἀφοῦ ἡ Ἐκ­κλησία προσεύχεται «ὑπὲρ …τῆς τῶν πάν­των ἑνώσεως» (θ. Λειτ.) καὶ ὁ Χριστός μας σήμερα ὑ­ψώνει τὰ χέρια στὸ εὐαγγέλιο καὶ προσ­εύχεται νὰ εἶνε ἑνωμένοι οἱ Χριστιανοί (βλ. Ἰωάν. 17,11). Καὶ τί βλέπει; Ἐδῶ ὀρθοδόξοι, ἐκεῖ φράγκοι, πιὸ ᾽κεῖ διαμαρ­τυρόμενοι σὲ τρακόσα κομμάτια.
Ἡ διαίρεσις τῶν Χριστιανῶν εἶνε ἕνα ἐμπόδιο τῆς διαδόσεως τοῦ χριστιανισμοῦ – τὰ δύο τρίτα τοῦ κόσμου εἶνε εἰδωλολάτρες. Πᾶνε οἱ ἱεραπόστολοι στοὺς ἀγρίους, τοὺς κηρύττουν τὸ Εὐαγγέλιο, κ᾽ ἐκεῖνοι δακρύζουν. Καὶ θὰ πε­ρίμενε κανεὶς νὰ βαπτίζωνται καὶ νὰ γίνωνται Χριστιανοί. Ἐν τούτοις δὲν βαπτίζονται. Ὡραῖα, λένε, εἶνε τὰ λόγια σας, τὰ ἄμφιά σας, οἱ ψαλμῳδίες σας· εἶστε ὅμως κομματιασμένοι, δὲν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας· οἱ Ἄγγλοι κυνηγοῦν τοὺς Ἀμερικανούς, οἱ Ἀμερικανοὶ τοὺς Ἄγ­γλους καὶ οὕτω καθ᾽ ἑξῆς. Ἐμεῖς, ποὺ δὲν εἴ­μαστε Χριστιανοί, ἔχουμε περισσότερη ἑνότη­τα μεταξύ μας· ἐσεῖς δὲν εἶστε ἑνωμένοι, ἔχετε μῖσος μεταξύ σας. Νὰ πᾶτε λοιπὸν πρῶ­τα ν᾽ ἀγαπηθῆτε μεταξύ σας καὶ μετὰ νὰ ἔλ­θετε νὰ κηρύξετε σ᾽ ἐμᾶς τὸ Εὐαγγέλιο.

* * *

Σήμερα εἶνε ἑορτὴ τῶν 318 πατέρων ποὺ συνεκρότησαν τὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνο­δο καὶ συνέθεσαν τὸ Πιστεύω. Εἶνε ὅλοι ἀ­στέ­ρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν θ᾽ ἀναφερθῶ σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς· ἡ σκέψι μου πηγαίνει σ᾽ ἕναν ἄλλο πατέρα, ποὺ δὲν ἀνήκει σ᾽ αὐ­τοὺς ποὺ συνέθεσαν τὸ Πιστεύω, συνέθεσε ὅμως τὴν θεία Λειτουργία, ποὺ τελεῖται καὶ τὴν ἀκοῦ­με συνεχῶς. Εἶνε ἡ μεγάλος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τὸν ὁ­ποῖο πάντοτε μνημονεύουμε. Τὸν ρώτη­σαν λοιπόν, πότε θὰ γίνῃ ἡ συντέλεια τῶν αἰ­ώνων, καὶ ὁ Χρυσόστομος ἀπήντησε ἀπὸ τὸν ἄμβωνα·
Ἀδελφοί μου, ἡ συντέλεια θὰ ἔλθῃ ὅταν δῆτε νὰ εἶνε οἱ ἄνθρωποι διῃρημένοι· οἱ γυναῖκες νὰ μὴν ὑπακούουν στοὺς ἄντρες τους, οἱ ἄντρες νὰ μὴν ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες τους, τὰ παιδιὰ νὰ σηκώνουν χέρι καὶ νὰ χτυποῦν τοὺς γονεῖς, οἱ λαϊκοὶ νὰ μὴν ὑποτάσσωνται, νὰ γίνωνται ἐμφύλιοι σπαραγμοί. Ἀλλὰ τὸ τέλος θὰ ἔλθῃ πρὸ παντὸς ὅταν ἡ διαίρεσις εἰσχωρήσῃ στὴν ἐκκλησία, φθάσῃ μέσα στὸ θυσιαστήριο· ὅταν δῆτε νὰ συμπλέκωνται καλόγεροι μὲ καλογήρους, διᾶκοι μὲ διάκους, ἱερεῖς μὲ ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι μὲ ἐπισκόπους.
Τί βλέπουμε, ἀγαπητοί μου; Ζοῦμε σὲ τέτοιες ἡμέρες, καὶ μόνο ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σώσῃ. Ἂν μᾶς σώσῃ, ἡ σωτηρία δὲν θὰ ὀφείλεται σ᾽ ἐ­μᾶς. Ἂν μᾶς σώσῃ, θὰ μᾶς σώσῃ χάρις στὰ μικρὰ ἀθῷα παιδάκια ποὺ εἶνε στὶς κούνιες.
Νὰ μετανοήσουμε. Ἂν ἐξακολουθήσουμε τὴν τακτικὴ τοῦ μίσους, θὰ τιμωρηθοῦμε· θὰ σειστοῦμε καὶ δὲ θὰ μείνῃ λίθος ἐπὶ λίθον. Ἂς μετανοήσουμε, ἂς γονατίσουμε, ἂς παρακα­λέ­σουμε ὅλοι, μικροὶ – μεγάλοι, λαϊκοὶ καὶ κλη­ρι­κοί, παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, ἄρχοντες καὶ λαός, ὁ Θεὸς νὰ γίνῃ ἵλεως· νὰ πνεύσῃ μεταξύ μας ἡ ἀγάπη, ἡ ὁμόνοια καὶ ἡ δικαιοσύνη, ὥστε μὲ ἕνα στόμα νὰ δοξάζουμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅ­γιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγ. Κων/νου Κολωνοῦ – Ἀθῆναι 29-5-1960)

_________________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

___________________

Predica Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica Sfinţilor Părinţi de la Sinodul I Ecumenic
(Ioan 17, 1-13)

UNITATE – DEZBINARE

„Părinte Sfinte, păzeşte-i întru numele Tău pe cei pe care Mi i-ai dat, ca să fie una precum şi noi una suntem”
(Ioan 17, 11)

Iubiţii mei, pământul nu este unica noastră locuinţă, ci a fost hotărât de Dumnezeu ca locuinţă temporară a noastră. Patria veşnică şi unica noastră locuinţă sunt cerurile. Pentru pământul acesta, care atât de mult ne ţine alipiţi cu plăcerile şi cu distracţiile lui, cu comorile şi cu desfătările lui, va veni o zi în care va fi distrus. Pentru că este materie şi materia este stricăcioasă. S-a făcut în timp şi orice lucru creat în timp are şi sfârşit. Aşadar, va suna şi pentru pământ ultimul ceas. Aceasta o confirmă şi ştiinţa. Dar mai mult decât ştiinţa o confirmă cuvântul lui Dumnezeu, Sfânta Scriptură, care numeşte sfârşitul lumii „sfârşitul veacului” (Matei 13, 39; 24, 3; 28, 20; Evrei 9, 26). Despre sfârşitul lumii vorbesc profeţii, şi mai ales Daniil şi Isaia, vorbesc foarte clar Domnul, Apostolii, Apocalipsa.
E o realitate faptul că pământul va fi distrus. Dar mai înainte de sfârşitul veacului se vor petrece aşa-numitele „semne ale vremurilor” (Matei 16, 3). Care sunt aceste semne? Le-a explicat Domnul: Vor fi „foamete”, „boli” (neputinţe din cauza cărora oamenii vor muri ca muştele), „cutremure pe alocuri”, „un necaz mare, cum nu a mai fost de la începutul lumii” şi, în sfârşit, soarele şi luna se vor întuneca, stelele vor cădea şi „puterile cerurilor se vor clătina” (Matei 24, 7, 21, 29; Luca 21, 11). Cine ar fi crezut acestea, dacă nu le-ar fi zis gura Domnului nostru Iisus Hristos?
Semnele vremurilor vor fi perturbaţia sau alarmarea lumii fizice. Şi în zilele noastre au apărut astfel de fenomene de tulburare în lumea fizică. În America de Sud, pe ţărmurile din Chile, în timp ce oamenii erau întinşi goi pe frumoasele ţărmuri nisipoase şi se distrau – cum se întâmplă şi pe plajele noastre – , deodată s-a cutremurat pământul, s-au deschis vulcanii, s-a vărsat lava, s-au pierdut insule întregi şi apăreau alte insule noi, marea s-a sălbăticit, valurile s-au ridicat cincisprezece metri şi au măturat suprafeţe întregi. Mii au fost morţii şi cei fără acoperiş. Aşa ceva nu s-a mai întâmplat.

***

Dar dacă mă veţi întreba, iubiţii mei, care este cel mai groaznic semn al vremurilor, vă voi spune că nu sunt aceste fenomene. Nu este taifunul, nu este cutremurul, nu este incendiul, nu sunt valurile mării. Cel mai groaznic semn al vremurilor este dezbinarea, care stăpâneşte acum între oameni. Niciodată lumea nu a fost atât de dezbinată. Unde să ne aruncăm privirea, ca să nu vedem dezbinare?
Dezbinare între popoare. Naţiuni Unite se numeşte cunoscutul organism internaţional, dar eufemistic. Trebuie să dăm jos placa „Naţiuni Unite” şi să scriem „Naţiuni Dezbinate”. Pe sub zâmbetele şi politeţurile diplomaţiei se ascunde o mare rivalitate. Nu atât între popoarele mici – acestea sunt victimele – cât între cele mari, care ca nişte fiare ale Apocalipsei sunt gata să cadă una asupra alteia. Dar dezbinată este şi fiecare naţiune în interior; există microbul dezbinării în partide, tabere, facţiuni, şefi, interese, societăţi comerciale şi nu numai. Şi înainte de toate la noi, elinii. Deschideţi istoria. Trei mii de ani de viaţă avem şi în această perioadă naţiunea noastră de multe ori a fost unită. Şi când a fost unită, atunci a fost slăvită şi nebiruită; luau piscurile Pindului şi îl înălţau până la stelele cerului. Cum a spus cineva: Dacă elinii ar fi fost uniţi, ar fi stăpânit lumea. Dezbinarea este cea mai mare nenorocire a naţiunii noastre. Dihonia a împărăţit adeseori şi atunci s-au întâmplat multe rele; cum a fost, de pildă, catastrofa din Asia Mică.
Pretutindeni dezbinare: şi la sate şi la oraşe. Este dezbinată până şi cea mai mică împărăţie. Care este cea mai mică împărăţie, cu împărat, împărăteasă şi popor? Familia: tatăl este împăratul, mama este împărăteasa, iar poporul sunt copiii. Dezbinarea împărăţeşte în casă. Anarhia gândirii şi a făptuirii. Femeia nu se supune bărbatului, bărbatul nu respectă femeia, copiii nu bagă în seamă pe nimeni. Soţii nu se înţeleg unul cu altul, iar copiii cu părinţii. Casa, care odată era un rai, o biserică, o mănăstire, acum nu „atrage”, nu este un magnet. Mai demult, colibele mici de la sate erau palate ale cerurilor, îngeri locuiau acolo; acum în marile blocuri locuiesc demoni înaripaţi. Binecuvântată fie vremea în care oamenii nu erau dezvoltaţi intelectual, dar aveau inima educată. Acum, casa a ajuns hotel de somn şi de mâncare. Rare sunt cazurile în care găseşti soţi care se iubesc, copii cu respect. Arătaţi-mi o casă unde există bună înţelegere şi unitate în iubirea lui Hristos!
Dar exagerat le mai zici! – îmi veţi spune. Dacă le zic exagerat, atunci duceţi-vă la Arhiepiscopie şi întrebaţi, şi dacă sunteţi creştini, veţi plânge pentru halul în care am ajuns. Mai demult, cu preoţi neşcoliţi, într-o mie de familii nu aveam nici un divorţ. Acum, cu preoţi şi episcopi licenţiaţi, la trei familii una se destramă! Noi, clericii, avem o mare răspundere. Nu ne îndeplinim vocaţia. În fiecare zi se emit o mulţime de divorţuri. Am ajuns ca Elada să devină Hollywood.
Omul caută unitatea între popoare, naţiuni, familii şi nu o găseşte. Intră în sfârşit în biserică, cu speranţa că aici va găsi unitate, de vreme ce Biserica se roagă „pentru unirea tuturor” (Sfânta Liturghie) şi Hristosul nostru astăzi îşi înalţă mâinile în Evanghelie şi se roagă ca creştinii să fie uniţi (vezi Ioan 17, 11). Şi ce vede? Aici ortodocşi, dincolo franci (catolici), mai încolo protestanţi în 300 de fracţiuni.
Dezbinarea creştinilor este o piedică în răspândirea creştinismului – două treimi din lume sunt închinătoare la idoli. Se duc misionarii la sălbatici, propovăduiesc Evanghelia şi aceia lăcrimează. Şi s-ar fi aşteptat cineva ca aceştia să se boteze şi să se facă creştini. Cu toate acestea, nu se botează. Zic: Sunt frumoase cuvintele voastre, veşmintele voastre, cântările voastre. Sunteţi însă divizaţi, n-aveţi dragoste între voi. Englezii îi vânează pe americani, americanii pe englezi şi aşa mai departe. Noi, care nu suntem creştini, avem o mai mare unitate între noi. Voi nu sunteţi uniţi, aveţi ură între voi. Aşadar, să mergeţi mai întâi să vă iubiţi între voi şi după aceea să veniţi să ne propovăduiţi nouă Evanghelia.

***

Astăzi este sărbătoarea celor 318 Părinţi, care s-au adunat la primul Sinod Ecumenic şi au alcătuit Crezul. Toţi sunt stele ale Bisericii noastre. Nu mă voi referi la vreunul din ei. Gândul îmi merge la un alt părinte, care nu aparţine acestora care au alcătuit Crezul, însă a alcătuit Dumnezeiasca Liturghie, care se săvârşeşte şi pe care o auzim continuu. Este marele Dascăl al Bisericii noastre, Sfântul Ioan Gură-de-Aur, pe care pururi îl pomenim. Aşadar, l-au întrebat când va fi sfârşitul veacurilor, iar Ioan Gură-de-Aur a răspuns din amvon:
Fraţii mei, sfârşitul va veni când veţi vedea că oamenii vor fi dezbinaţi: femeile nesupunându-se bărbaţilor lor, bărbaţii ne iubindu-şi femeile lor, copiii că-şi ridică mâna ca să-şi lovească părinţii, mirenii neascultând, conflicte civile. Dar sfârşitul va veni înainte de toate când dezbinarea va intra în Biserică, când va ajunge înăuntru la jertfelnic. Când veţi vedea că se vor încăiera călugări cu călugări, diaconi cu diaconi, preoţi cu preoţi şi episcopi cu episcopi.
Ce vedem, iubiţii mei? Trăim în astfel de zile şi numai Dumnezeu ne va mântui. Dacă ne va mântui, mântuirea nu ni se datorează nouă. Dacă ne va mântui, ne va mântui pentru micii şi nevinovaţii copilaşi care sunt în leagăne.
Să ne pocăim. Dacă vom continua tactica urii, vom fi pedepsiţi. Vom fi clătinaţi de un cutremur şi nu va rămâne piatră pe piatră. Să ne pocăim, să îngenunchem, să ne rugăm toţi, mici – mari, mireni şi clerici, preoţi şi episcopi, domni şi popor, ca Dumnezeu să ne fie milostiv. Să sufle între noi iubirea, buna înţelegere şi dreptatea, aşa încât cu o singură gură să slăvim pe Tatăl, pe Fiul şi pe Sfântul Duh în vecii vecilor. Amin.

† Episcopul Augustin

(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis,
în Sfânta Biserică a Sfântului Constantin Kolonos – Atena, 29-5-1960)

(traducere din elină: M.L.,
sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12159)

________________

ΠΑΡΑΝΟΜΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Όλα σκηνοθετήθηκαν για να πετάξουν από το σώμα της Ιεραρχίας τον Μητροπολίτη Αρτέμιο!!! Αυτό είναι πρωτάκουστο!

Θελουν να μην έχουν εμπόδια στην έλευση του Πάπα και στην ανεξαρτοποίηση του Κοσσόβου!!!

Τέτοιους θρησκευτικούς ηγέτες και τέτοιους πατριώτες ας τους χαίρονται οι άθεοι!!!

Ουαί, στους δειλούς επισκόπους της Σερβίας που δεν υπερασπίστηκαν την αλήθεια. Το αίμα του αδελφού τους θα βοά.

Στην ιστορία του Βυζαντίου αναφέρεται ένας βασιλιάς, που σκότωσε τον αδελφό του, γιατί φοβόταν μήπως χάσει τον θρόνο.

Αυτό έκαναν και οι δειλοί Σέρβοι επίσκοποι! Έκλεισαν το στόμα τους, για να μην πέσουν στην δυσμένεια των φιλοπαπικών και φιλονατοϊκών ιεραρχών και δεν υπερασπίστηκαν τον αδελφό τους όταν σφαγιάζονταν!!!

Η τιμωρία τους θα είναι σαν του βασιλιά. Μετά το έγκλημα του, κάθε βράδυ έβλεπε τον αδελφό του. Την ώρα που έκλεινε τα βλέφαρά του για να κοιμηθεί έβλεπε μπροστά του τον αδικοσκοτωμένο αδελφό του. Κρατούσε ένα ποτήρι γεμάτο αίμα, και του έλεγε· «Αδελφέ, πιες το αίμα του αδελφού σου». Ο βασιλιάς τινάζονταν από το φόβο του. Άλλαζε δωμάτια, άλλαζε κατοικία, έκανε ταξίδια, έφευγε μακρυά από το παλάτι του, αλλά παντού τον ακολουθούσε ο αδελφός του, που του έλεγε· «Αδελφέ, πιες το αίμα του αδελφού σου».
Αυτό θα πάθουν και οι Σέρβοι ιεράρχες, που δεν υπερασπίστηκαν τον αδικοσφαγμένο Αρτέμιο και έκλεισαν στην φυλακή τα πνευματικά του παιδιά.

Δειλοι ιεραρχες της Σερβιας,

πχιειτε το αιμα του αδελφου σας.

Ποτέ στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν έχει συμβεί αυτό που έκανε η Σέρβικη ιεραρχία. Σε κανένα Iερό Kανόνα και σε κανένα Ευαγγέλιο δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι. Συνταξιοδότησαν έναν επίσκοπο με ψηφοφορία, για να τον βγάλουν από το σώμα της Σερβικής Ιεραρχίας!!! Αν ο επίσκοπος Αρτέμιος ήταν ένοχος για κάτι, έπρεπε να δικαστεί. Χωρίς μάρτυρες, χωρίς απολογία, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία μόνο οι τριτοκοσμικές χώρες εφαρμόζουν και όχι η πολιτισμένη Σερβία.

Δεν είναι πολιτικό κόμμα η Εκκλησία, για να αποφασίζει η πλειοψηφία της ιεραρχίας αν θέλει να διώξει έναν επίσκοπο, από το σώμα της ιεραρχίας ή όχι!!! Πού τον βρήκαν αυτόν το νόμο;

Δεν είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία τσιφλίκι κανενός. Κεφαλή της έχει τον Χριστό και κανέναν άλλο· Αυτόν πρέπει να υπακούει. Το άγιό του Ευαγγέλιο  πρέπει να εφαρμόζει και τους Ιερούς Κανόνες.

Σε ποιό Ευαγγέλιο τα διαβάσαν αυτά οι Σέρβοι ιεράρχες και ο νέος φιλοπαπικός και παγκοσμιοποιημένος  τους πατριάρχης; Σε ποιό Ιερό Κανόνα της Εκκλησίας γράφει να εκδιώκεται αναπολόγητος ένας επίσκοπος;

Στο ΚΑΤΑ ΠΑΠΑ ευαγγέλιο;

Ασφαλώς. Στο κατά παπά ευαγγέλιο που όλα επιτρέπονται. Και η προστασία στους παιδεραστές και δια τον εις πυρά θάνατο και το καθαρτήριο πύρ, γιατί όχι και τα ναρκωτικά και η διακίνηση των όπλων!!!

Ιεράρχες της Σερβίας, αν σας αρέσει ο πάπας και η κουλτούρα του, ώρα καλεί στο καλό σας. Γίνεται καρδινάλιοι του Πάπα και εφαρμόστε τις μεθόδους του. Αν όμως θέλετε να μείνετε στην Ορθοδοξία να είστε Ορθόδοξοι και να μην εκμεταλλεύεστε τον πιστό λαό, που δεν πρόλαβε να βγει από το κομμουνιστικό καθεστώς και έπεσε σε χειρότερο καθεστώς δικτοτορίας!!!

Το αίμα του αδελφού σας Αρτέμιου θα σας συνοδεύει μέχρι τον θάνατο.

# 20 mai 2010#

Predică a Mitropolitului Augustin de Florina la pomenirea Sfântului Talaleu

(ΑΓΙΟΣ ΘΑΛΕΛΛΑΙΟΣ)

CELE MAI BUNE MEDICAMENTE

Iubiţii mei, Hristos este Doctorul, Doctorul sufletelor şi al trupurilor. Cine a crezut în Hristos şi n-a văzut minuni? Da, Hristos este Doctorul, unicul Doctor de trupuri şi de suflete. Asta o propovăduieşte Evanghelia. Vedem de pildă un bolnav imobilizat, cu desăvârşire paralitic – un mort neîngropat – care 38 de ani întregi a zăcut părăsit de prieteni şi rude, că este vindecat în câteva minute doar prin cuvântul lui Hristos: „Scoală-te, ia-ţi patul tău şi umblă!” (Ioan 5,8). Care doctor, întreb, poate să facă o astfel de minune, de vindecare a unui paralizat? Niciunul.        Însă această putere de a vindeca bolnavi, această putere taumaturgică, pe care o are Hristos, o dă şi oamenilor Săi, oamenilor care cred cu adevărat în El şi trăiesc conform cu sfânta Sa voie. Mulţi Sfinţi au primit de la Hristos această putere taumaturgică şi au făcut minuni. Au vindecat bolnavi, ba chiar şi morţi au înviat.         Unul dintre Sfinţii care au avut harisma vindecării bolnavilor, a fost şi Sfântul pe care Biserica noastră îl sărbătoreşte pe 20 mai, pe Sfântul Talaleu. Acestui Sfânt, care nu este prea cunoscut, îi închinăm această omilie a noastră.

* * *

Aţi auzit vis-a-vis de insula Cipru se află un mic stat, Libanul. În Liban s-a născut, a trăit şi a activat în veacul al III-lea sub împăratul Numerian, prigonitorul creştinilor, Talaleu. Tatăl lui Talaleu era un creştin evlavios. Se spune că era şi cleric. Şi Talaleu a primit prima educaţie creştină în casa părintească. Talaleu a studiat la diferite şcoli şi a învăţat carte şi, în cele din urmă, a studiat ştiinţa medicală şi a devenit un medic minunat. Un medic care se deosebea de ceilalţi, nu doar pentru că stăpânea bine ştiinţa lui, nu doar pentru că el era iubitor de oameni şi făcea vizite gratuite bolnavilor, ci, în principal, pentru că el credea în Hristos, credea că Hristos este adevăratul Dumnezeu. Credea că Hristos are puterea să facă minuni în toate timpurile. Puterea lui Hristos este inepuizabilă, este izvor care niciodată nu seacă. Şi orice om care trăieşte în zilele noastre, dar şi cel care va trăi peste 200 sau 300 de ani după noi şi va crede în Hristos, poate să facă minuni, minuni mari, ca minunile care se întâmplau în vremurile de demult. Pentru că „Hristos ieri şi azi şi în veci este Acelaşi” (Evrei 13, 8).         Talaleu credea. Şi această credinţă a lui era puterea lui tainică. Bolnavilor pe care îi vizita le vorbea despre Hristos. Îi ruga să creadă. Credinţa în Hristos, zicea el, este cel mai puternic medicament pe care am să vi-l dau. Lângă cel bolnav, Talaleu îngenunchia  şi făcea rugăciune fierbinte, Îl ruga pe Hristos să facă o minune şi minunea avea loc. Bolnavii se vindecau. Astfel, faima lui Talaleu ca medic s-a răspândit în toate părţile. Şi Talaleu era medicul cel mai căutat. Doar în el aveau încredere oamenii.Dar ceilalţi medici care erau necredincioşi şi închinători la idoli, îl urau pe Talaleu pentru reuşitele sale şi s-au dus şi l-au denunţat guvernatorului: Talaleu este creştin. Guvernatorul a poruncit imediat arestarea lui. Talaleu, legat, a fost dus înaintea guvernatorului închinător la idoli. Este anchetat şi mărturiseşte cu curaj că este creştin. Guvernatorul îi cere să se lepede de Hristos şi să jertfească idolilor, dar Talaleu nu ascultă. Guvernatorul se mânie şi porunceşte să-l supună pe Talaleu la chinuri groaznice. Porunceşte să-i străpungă gleznele, să-i petreacă prin găuri o funie şi cu funia să-l spânzure de un copac cu capul în jos. Dar aici intervine puterea lui Hristos şi soldaţii, ca şi când ar fi fost orbiţi, în loc să-l prindă pe Talaleu, au prins un lemn, l-au găurit şi l-au spânzurat de un copac şi credeau că lemnul acela este Talaleu! Să nu vi să pară ciudat. Ceva asemănător vedem şi în Vechiul Testament. Dumnezeu, ca să-l ocrotească pe Dreptul Lot de atacurile oamenilor nedrepţi şi neruşinaţi, care voiau să-i distrugă casa, i-a orbit pentru un timp şi toată noaptea au căutat să găsească uşa casei lui Lot, au obosit şi s-au dus fără să poată să facă ceva. Cine are Sfânta Scriptură, să o deschidă să vadă pericopa respectivă (Facere 19, 1-11). Aşadar, Dumnezeu, Care l-a apărat pe Lot, l-a apărat şi pe Talaleu de nedreapta prigonire. Talaleu a fost salvat. Duşmanii lui au fost ruşinaţi. Soldaţii care au văzut minunea au crezut în Hristos, şi-au mărturisit credinţa şi au primit martiriul.         După această minune, Talaleu s-a întărit mai mult în credinţă şi cu mai multă râvnă continua lucrarea sa filantropică. Oamenii care îl auzeau pe Talaleu învăţând şi îl vedeau făcând minuni spuneau că el este ca şi Hristos. Învaţă ca şi Hristos, tămăduieşte ca şi Hristos, face bine ca şi Hristos. În felul acesta multă lume a crezut în Hristos prin mijlocirea credinciosului Său rob,  Talaleu.         După multe întâmplări şi primejdii a ajuns şi clipa sfârşitului său mucenicesc. Într-o cetate oarecare din Asia Mică, a fost arestat, condamnat la moarte, dus în afara cetăţii şi acolo decapitat. Acolo unde a căzut mucenicul şi pământul s-a adăpat cu sângele lui, acolo, spune tradiţia, vreme de mulţi ani răsărea o iarbă rară, pe care mulţi bolnavi o luau şi se vindecau de boala lor. Să nu vă miraţi, pentru că ierburile sunt medicamentele lui Dumnezeu. Dar şi aceste medicamente pe care le fac oamenii sunt toate aproape din ierburi. Fără ierburile pământului n-ar fi existat medicamente.

* * *

Iubiţii mei! Talaleu, ca medic creştin, stă alături de alţi Sfinţi medici, precum este Sfântul Luca, Sfinţii-fără-de-Arginţi şi Sfântul Pantelimon. Este şi acest Sfânt o pildă luminoasă pentru medicii şi oamenii de ştiinţă de astăzi. El învaţă că şi ei au nevoie de credinţa în Hristos. Fără credinţă, oamenii nu vor putea să reuşească nimic important.În zona noastră, Fericitul Talaleu a început să fie cunoscut acum, în ultimii ani, pentru că în tabăra Sfintei noastre Mitropolii, care este aproape de eroicul sat Proti, există un minunat paraclis, şi pe 20 mai locuitorii satului prăznuiesc şi aducerea moaştelor Sfântului Nicolae şi pomenirea Sfântului Talaleu.Sfinte Talalee şi Sfinte Nicolae, nu încetaţi să mijlociţi şi pentru noi păcătoşii!
(traducere din elină: M.L., sursa: „Myripnoa anthi”)