Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων (Μᾶρκ. 1,1-8)

ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

«Ἐγένετο Ἰωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας…» (Mαρκ. 1,4)

ΕΡΧΕΤΑΙ, ἀγαπητοί μου, ἡ μεγάλη ἡμέρα τῶν Θεοφανείων. Ὁ Χριστὸς θὰ βαπτισθῇ στὸν Ἰορδάνη καὶ θ᾿ ἁγιασθοῦν τὰ νερά. Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα εἶνε σχετικὸ μὲ τὸ γεγονὸς  αὐτό. Τί μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιο;

* * *

Προτοῦ νὰ ἔρθῃ ὁ Χριστὸς στὸν Ἰορδάνη, ζοῦσε ἐκεῖ ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Δὲν ἦταν ἁπλῶς ἕνας ἅγιος· ἦταν ὁ πιὸ ἅγιος ἄνθρωπος ποὺ παρουσιάστηκε στὴ γῆ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Χριστό. Ὁ Πρόδρομος ἦταν παραπάνω κι ἀπὸ πατριάρχες κι ἀπὸ προφῆτες. Ἦταν ἁγιασμένος ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι καὶ οἱ γονεῖς του, ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ, ἀγαποῦσαν τὸ θεῖο νόμο, κάνανε προσευχή, νηστεύανε, ἤτανε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.
Οἱ γονεῖς εἶνε ὅπως τὸ δέντρο. Ὅταν ἡ ῥίζα εἶνε κακή, οἱ καρποὶ θά ᾿νε σάπιοι· ὅταν ἡ ῥίζα εἶνε καλή, καὶ οἱ καρποὶ θὰ εἶνε ἐκλεκτοί. Κι ὅταν ὁ σπόρος ποὺ σπέρνουμε στὴ γῆ εἶνε καλός, καὶ τὰ στάχυα θά ᾿νε καλά. Δὲν χρησιμοποιοῦμε ὁποιοδήποτε σπόρο. Ζούφιος σπόρος θὰ κάνῃ ζούφια σπαρτά. Ῥίζα καὶ δέντρο λοιπὸν εἶνε οἱ γονεῖς. Σπόρος εἶνε ὁ πατέρας, γῆ ἡ μητέρα. Ὅταν ὁ ἄντρας εἶνε ἀλκοολικὸς καὶ μέθυσος, ὅταν αἰσχρολογῇ, βρίζῃ, βλαστημάῃ, κ.τ.λ., τότε ἡ ῥίζα δὲν εἶνε καλή. Καὶ ἀπὸ τέτοια ῥίζα τί θὰ βγῇ; Ἄνθρωπος κακὸς καὶ κακοῦργος. Κι ὄχι μόνο κακὸς ἀλλὰ καὶ μισερὸς ἄνθρωπος· ἄλλος στραβός, ἄλλος κουτσός… Διαβάστε νὰ δῆτε ὅτι, ὅσοι πατεράδες μεθᾶνε, βγάζουν παιδιὰ ἐλαττωματικά. Πῆγα σ᾿ ἕνα χωριὸ καὶ εἶδα καμμιὰ δεκαριὰ παιδιὰ διανοητικῶς καθυστερημένα. Λέω· Τί συμβαίνει; κατάλαβα· ὅλοι μεθᾶνε… Σ᾿ ἕνα ἄλλο χωριὸ τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο δὲ᾿ μαθαίνανε· ἦταν ὅλα βλάκες, δὲν καταλαβαίνανε τίποτα, κοιμοῦνταν ὄρθια. Φταίγανε τὰ παιδιά; Ὄχι. Ὁ πατέρας ἔφταιγε· ὁ ἀλκοολικός, ὁ μέθυσος πατέρας, ποὺ γεννάει τέτοια παιδιά.
Μεγάλη ἡ εὐθύνη τῶν γονέων. Γι᾿ αὐτὸ ἐσεῖς οἱ μανάδες καὶ οἱ πατεράδες νὰ προσέχετε. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια τὰ ἀντρόγυνα κάνανε προσευχή, νηστεύανε Τετάρτη καὶ Παρασκευή, πηγαίνανε στὴν ἐκκλησία· καὶ μέσα ἀπὸ τέτοια ἅγια ἀντρόγυνα, βγαίνανε ἄγγελοι. Τώρα, ποὺ δὲν ἔχουν καμμιά ἔννοια Θεοῦ ἀλλὰ τὸν βλαστημᾶνε, ἀπὸ τέτοια ἀντρόγυνα βγαίνουν τέρατα. Τί θὰ δοῦμε…
Ἐπαναλαμβάνω· ἀπὸ ἁγιασμένους γονεῖς βγαίνουν ἅγια παιδιὰ καὶ μεγάλοι ἄνθρωποι, ἀπὸ γονεῖς ποὺ εἶνε μέσ᾿ στὴν ἁμαρτία θὰ βγοῦνε τέρατα. Θυμηθῆτε τὸ λόγο αὐτό. Δὲν μπορῶ νὰ πῶ περισσότερα, ἀλλ᾿ αὐτὸ ποὺ λέω εἶνε καὶ ἐπιστημονικῶς καὶ ἁγιογραφικῶς σωστό, καὶ ἡ καθημερινὴ πεῖρα τὸ ἐπιβεβαιώνει.
Ἦταν λοιπὸν ἁγιασμένος ὁ Ἰωάννης. Εἶχε καλὴ ἀνατροφή. Ἀλλ᾿ ὅταν μεγάλωσε λίγο, δὲν ἔμεινε στὸ σπίτι του. Σηκώθηκε κ᾿ ἔφυγε. Πῆγε κοντὰ στὸν Ἰορδάνη ποταμό, σ᾿ ἕνα ἔρημο μέρος. Κ᾿ ἐκεῖ πῶς ζοῦσε; Σὰν ἄγγελος. Ποιό ἦταν τὸ φαγητό του; Read more »

ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ
______

_____

Tα Αγια Θεοφάνεια
6 Iανουαρίου

ΓΙΑΤΙ ΒΑΠΤΙΣΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

(και αλλα ζητηματα γυρω απο τη βαπτισι)

ΣΗΜΕΡΑ, εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα, τελειώνει τὸ Δωδεκαήμερο. Δωδεκαήμερο εἶνε ὁ κύκλος τῶν χαρμοσύνων ἑορτῶν, ποὺ ἀρχίζουν μὲ τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ καὶ τελειώνουν μὲ τὴ βάπτισί του. Οἱ ἡμέρες εἶνε δώδεκα ἂν ἀφαιρεθῇ ἡ νηστήσιμος παραμονὴ τῶν Φώτων.
Τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων εδαμε τὸ Χριστὸ νήπιο στὸ σπήλαιο. Τὴν 1η Ἰανουαρίου τὸν εδαμε βρέφος ὀκτὼ ἡμερῶν νὰ περιτέμνεται καὶ νὰ λαμβάνῃ τὸ ὄνομα Ἰησοῦς. Καὶ σήμερα τὸν βλέπουμε «ἄνδρα τέλειον» (Ἐφ. 4,13), σὲ ἡλικία τριάντα ἐτῶν, ποὺ ἔρχεται στὰ Ἰορδάνεια ῥεῖθρα νὰ βαπτισθῇ.
Γύρω ἀπὸ τὴ βάπτισι δημιουργοῦνται ὡρισμένα ζητήματα, τὰ ὁποῖα θέλουν ἐξήγησι.

* * *

 Ἕνα ζήτημα εἶνε τὸ ἑξῆς. Ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια γνωρίζουμε τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πληροφορίες ὅμως φτάνουν μέχρι τότε ποὺ ὁ Χριστὸς δωδεκαετής, δώδεκα χρονῶν, πῆγε στὰ Ἰεροσόλυμα, προσκύνησε στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ἔμεινε ἐκεῖ τρεῖς μέρες, καὶ κατέπληξε τοὺς σοφοὺς τοῦ Ἰσραὴλ μὲ τὶς ἐρωτήσεις καὶ τὶς ἀπαντήσεις του. Μετά, τὰ Εὐαγγέλια σιγοῦν· ὑπάρχει ἕνα κενό. Ποῦ ἦταν καὶ τί ἔκανε ὁ Χριστὸς ἀπὸ δώδεκα μέχρι τριάντα ἐτῶν; Αὐτὸ τὸ κενὸ ἐκμεταλλεύονται οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως. Καὶ τί λένε· ὅτι στὸ διάστημα αὐτὸ (τῶν δεκαοκτὼ ἐτῶν) ταξίδεψε καὶ πῆγε μακριά, σὲ διάφορες χῶρες, καὶ ἰδιαιτέρως στὴ χώρα τῆς μυστικοπαθείας, τὶς Ἰνδίες, κ᾿ ἐκεῖ διδάχθηκε τὴ σοφία ποὺ κατόπιν ἐδίδαξε.
Ψέμα! Δὲν πῆγε πουθενά ὁ Χριστός. Πῶς ἀποδεικνύεται αὐτό; Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο.  Σᾶς τὸ ἐξηγῶ καὶ μὲ παράδειγμα. Ἐγὼ λόγου χάριν κατάγομαι ἀπὸ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Κυκλάδων. Ἂν πᾶτε ἐκεῖ στὸ χωριό μου, θὰ σᾶς ποῦνε πληροφορίες γιὰ τὴ ζωή μου· ποὺ ἤμουν μικρός, ποὺ πῆγα στὸ δημοτικό, ποὺ πῆγα στὸ γυμνάσιο, ποὺ πῆγα στὸ πανεπιστήμιο, ποὺ…, ποὺ… Ὅλα τὰ ξέρουν. Γιατὶ αὐτά συζητοῦν. Γνωρίζουν ὅλες τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς κάθε συγχωριανοῦ. Σ᾿ ἕνα μικρὸ χωριὸ ἔμεινε καὶ ὁ Χριστός, στὴ Ναζαρέτ· γι᾿ αὐτὸ ὠνομάστηκε Ναζωραῖος. Ὅταν λοιπὸν πῆγε μεγάλος, τριάντα ἐτῶν, καὶ κήρυξε στὴ Ναζαρέτ, τί επανε; ―Περίεργο πρᾶγμα! Αὐτὸς σχολεῖο δὲν πῆγε· «πῶς οὗτος γράμματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;» (Ἰωάν. 7,15), ποῦ γνωρίζει τέτοια πράγματα;… Οἱ συμπατριῶτες του δηλαδὴ μαρτυροῦν, ὅτι δὲν ἔφυγε ἀπὸ τὸν κύκλο τῆς Ναζαρέτ, ἀλλὰ τί ἔκανε; Τὸ διάστημα αὐτὸ τῶν δεκαοκτὼ ἐτῶν ἦταν ἐκεῖ ὁ πρῶτος ἐργάτης.
Ἂς τ᾿ ἀκούσουν αὐτὸ ὅσοι ἐργατοπατέρες καὶ ψευτοπροστάτες ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἐργάτες. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπῆρξε ἐργάτης, μὲ ῥόζους στὰ χέρια.  Φτωχός, δούλευε στὸ ἐργαστήριο τοῦ ἁγίου Ἰωσὴφ γιὰ νὰ συντηρήσῃ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἁγία του μητέρα. Ὑπάρχει καὶ εἰκόνα, ποὺ τὸν παριστάνει μέσα στὸ ξυλουργεῖο τοῦ νομιζομένου πατέρα του, νὰ κρατάῃ στὰ χέρια πριόνια καὶ σκεπάρνια καὶ νὰ ἐργάζεται.
Ἰδού λοιπὸν ποῦ ἦταν ὁ Χριστὸς ἀπὸ δώδεκα μέχρι τριάντα ἐτῶν. Ἂν εἶχε λείψει σὲ ἄλλες χῶρες, θὰ τὸ γνώριζαν οἱ συμπατριῶτες του. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ μαρτυροῦν, ὅτι δὲν ἔλειψε· γι᾿ αὐτὸ ἀποροῦν, πῶς γνωρίζει «γράμματα μὴ μεμαθηκώς».
ϗ Μιὰ ἄλλη ἀπορία εἶνε ἡ ἑξῆς. Γνωρίζουμε, ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶνε ἁμαρτωλός. Ἕνας μόνο ὑπῆρξε ἀναμάρτητος, ὁ Χριστός. Τότε ὅμως γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· Ἀφοῦ εἶνε ἀναμάρτητος, γιατί βαπτίσθηκε; Ἀπαντοῦμε.
Βαπτίσθηκε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ γίνῃ ἐπισήμως γνωστός. Μέχρι τὴν ὥρα ἐκείνη ἦταν ἄγνωστος. Κανείς δὲν τὸν ἐγνώριζε. Ποιός νὰ ὑποπτευθῇ, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸν ἐργάτη ἐκεῖνον μὲ τὰ πριόνια καὶ τὰ σφυριὰ  κρυβόταν ὁ δημιουργὸς τοῦ παντός, ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας; Καὶ σ᾿ αὐτὸν ἀκόμα τὸν Πρόδρομο ἦταν ἄγνωστος. Τώρα γίνεται σὲ ὅλους γνωστός.
Βαπτίσθηκε ἀκόμη ὁ Χριστός, γιὰ νὰ φανερωθῇ τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος. Τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεως φανερώθηκε ὁ ἀληθινὸς Θεός, ποὺ ἦταν ἄγνωστος σὲ ὅλη τὴν ἀρχαία ἐποχή. Οἱ Ἀθηναῖοι πρόγονοί μας στὸ «κλεινὸν ἄστυ» εἶχαν στήσει βωμὸ τῷ «ἀγνώστῳ Θεῷ» (Πράξ. 17,23). Στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου λοιπὸν φανερώθηκε ὁ ἀληθινὸς Θεός. Πῶς φανερώθηκε; Ὡς ἁγία Τριάς. Ἕνας Θεὸς – τρία πρόσωπα, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα. Ἀσύλληπτο μυστήριο! Τί παράδειγμα ν᾿ ἀναφέρω; Νά κάτι ποὺ δὲν τὸ ἐγνώριζα· ὅταν γίνεται διάσπασις τοῦ ἀτόμου, λένε ὅτι ἐκπέμπονται τρία σωματίδια· ἕνα εἶνε τὸ ἄτομο, καὶ ἐκπέμπει τρία σωματίδια. Τὰ τρία γίνονται ἐννιά, καὶ οὕτω καθεξῆς· αὐξάνουν κατὰ γεωμετρικὴ πρόοδο. Μιὰ βοηθητικὴ εἰκόνα εἶνε αὐτό, ἀλλ᾿ ὅ,τι καὶ νὰ ποῦμε δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε τὸ μέγα μυστήριο. Μήπως ἄλλωστε μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε τὰ μικρότερα μυστήρια τῆς φύσεως; Ὁ μαθηματικὸς Ἀινστάιν λέει· «Κολυμποῦμε σὲ ὠκεανὸ μυστηρίου». Γι᾿ αὐτὸ ἐδῶ, πέρα ἀπὸ τὸ λογικὸ καὶ τὶς πέντε αἰσθήσεις, χρειάζεται ἡ «ἕκτη ασθησις», δηλαδὴ ἡ πίστις. Διὰ τῆς πίστεως ἐγγίζουμε τὸ μέγα μυστήριο καί, σκώληκες ἐμεῖς, μικρὰ καὶ ἀσήμαντα ὄντα, σκύβουμε τὸν αὐχένα καὶ λέμε· Ἁγία Τριάς, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα, ἐλέησον τὸν κόσμον.
Φανέρωσις τῆς ἁγίας Τριάδος σήμερα· Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα. Ἄνοιξαν τὰ οὐράνια. Ταράχθηκαν τὰ νερά. «Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω» (Ψαλμ. 113,3). Περιστερὰ παρουσιάστηκε, σύμβολο τῆς ἁγνότητος καὶ καθαρότητος. Καὶ φωνὴ ἀκούστηκε· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3,17).
Βαπτίσθηκε ἀκόμη ὁ Χριστὸς καὶ  γιὰ νὰ γίνῃ ὑπόδειγμα τῶν Χριστιανῶν. Ὁ διος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ βάπτισμα· ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν κάθαρσι ποὺ χαρίζει τὸ μυστήριο. Τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας δὲν εἶνε κοινὸ νερό – ἂν πιστεύῃς βέβαια· ἂν δὲν πιστεύῃς, δικαίωμά σου. Ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς ὁ ἱερεὺς βάζει πετραχήλι καὶ εὐλογεῖ, ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη τὸ νερὸ παίρνει πλέον θαυματουργὸ δύναμι, ὁρατὴ διὰ τῆς πίστεως, καὶ μέσα στὴν κολυμβήθρα θάβεται ὁ παλαιὸς Ἀδὰμ μὲ ὅλα τὰ ἁμαρτήματά του, καὶ ὁ ἄνθρωπος βγαίνει πιὸ λευκὸς κι ἀπὸ τὸ χιόνι. Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστις μας. Ἔγινε λοιπὸν τὸ βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ ὑπόδειγμα γιὰ ᾿μᾶς.
  Τέλος ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα. Βαπτίζεται ὁ μεγάλος, γιατὶ εἶνε ἁμαρτωλός· τὰ ἀθῷα νήπια γιατί νὰ βαπτίζωνται; Ἀπάντησις· διότι φέρουν τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Μερικοὶ θὰ γελάσουν ἀκούγοντας αὐτά· ἀλλὰ ἔρχεται σήμερα ἡ ἐπιστήμη, ἡ ψυχολογία, νὰ βεβαιώσῃ, ὅτι  αὐτὸ εἶνε ἀληθές· μόνο ποὺ τὸ λέει μὲ ἄλλα λόγια. Δὲν ἔχω καιρὸ νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Σύντομα λέω μόνο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, μόλις γεννηθῇ, φέρει μέσα του τὸ σπέρμα τῆς φθορᾶς, τὸ σπέρμα τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὸ μὲ τὴ γλῶσσα τῆς ἐπιστήμης λέγεται «κληρονομικότης», καὶ τὸ παραδέχονται ὅλοι. Ἅμα ὅμως τὸ πῇς «προπατορικὸ ἁμάρτημα», ἐνοχλοῦνται. Τὸ παιδί, λοιπόν, ἔχει κι αὐτὸ κάποια ἐνοχή· καὶ γι᾿ αὐτὸ γίνεται ἡ βάπτισις, γιὰ νὰ σβήσῃ ἡ ἐνοχή, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα.

* * *

Λύσαμε, ἀγαπητοί μου, μερικὲς ἀπορίες. Τί ἔκανε ὁ Χριστὸς ἀπὸ δώδεκα μέχρι τριάντα ἐτῶν. Γιατί ὁ Χριστός, ἐνῷ εἶνε ἀναμάρτητος, βαπτίσθηκε στὸν Ἰορδάνη. Γιατί βαπτίζονται καὶ τὰ μικρὰ παιδιά. Τώρα θὰ μοῦ πῆτε·
―Ἐμεῖς βαπτισθήκαμε, καὶ ἔπρεπε ἐν συνεχεία νὰ κρατήσουμε ἄσπιλο τὸ χιτῶνα, νὰ μὴ διαπράξουμε ἁμαρτία μετὰ τὸ βάπτισμα. Ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ μετὰ τὸ ἱερὸ μυστήριο πέσαμε πάλι καὶ εμεθα βουτηγμένοι σὲ ἁμαρτίες. Πρέπει λοιπὸν ν᾿ ἀπελπισθοῦμε;
Ὄχι, ὄχι! Χίλιες φορὲς ν᾿ ἁμαρτήσῃς καὶ νὰ πέσῃς, μὴν ἀπελπισθͺῆς. Σήκω πάλι ἐπάνω. Διότι ὑπάρχει κ᾿ ἕνα ἄλλο βάπτισμα, ὅπως λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας· εἶνε τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Τὰ δάκρυα τοῦ Πέτρου, τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, τὰ δάκρυα μυριάδων μετανοούντων.
Πολλὰ τὰ δάκρυα στὸν κόσμο. Ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔκλαψε; «Κοιλὰς κλαυθμῶνος» λέγεται ἡ γῆ (Ψαλμ. 83,6), κοιλάδα δακρύων. Ἀλλ᾿ αὐτὰ συνήθως εἶνε δάκρυα μάταια, ἄχρηστα. Διότι ὅσο καὶ νὰ κλάψῃς λ.χ. γιὰ ἕνα νεκρό, δὲ᾿ μπορεῖς νὰ τὸν ἀναστήσῃς. Ὑπάρχουν ὅμως ἄλλα δάκρυα πολύτιμα, δάκρυα σπάνια. Εἶνε τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας. Δῶστε μου, δῶστε μου, ἁμαρτωλοί, ἕνα τέτοιο δάκρυ! Τὸ δάκρυ αὐτό, ποὺ χύνεις ἐδῶ γιὰ τ᾿ ἁμαρτήματά σου, ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸν Ἰορδάνη. Αὐτὸ τὸ δάκρυ γίνεται Ἰορδάνης ποταμός, γίνεται ὠκεανός, μέσα στὸν ὁποῖο πλένονται τὰ ἁμαρτήματα τοῦ κόσμου, ὅλων τῶν γενεῶν. Καὶ τότε δοξάζεται καὶ ὑμνεῖται ὁ Χριστὸς εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 6-1-1985

Σύναξις Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ

(Ἰω. 1,29-34)

7 Ιανουαρίου

OΔΗΓΟΣ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΣ

«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1,29)

ΧΘΕΣ, ἀγαπητοί μου, τελείωσε τὸ Δωδεκα­ήμερο, ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα μέχρι τὰ Φῶτα, ἐξαιρουμένης τῆς παραμονῆς τῶν Φώτων. Μετὰ τὸ Δωδεκαήμερο πρώτη ἑ­ορτὴ ποὺ ἀκολουθεῖ εἶνε ἡ σύναξις τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, σήμερα.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀν­θρώπινα ἐγκώμια· τὸν ἐγκωμίασε ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στὸς ὅταν εἶπε, ὅτι μέσ᾿ στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώ­πων ποὺ γεννήθηκαν ὣς τότε ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους εἶνε αὐτός (βλ. Ματθ. 11,11). Εἶνε ὑπεράνω τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰακώβ, τῶν πατριαρχῶν, ὑπεράνω ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν.

* * *

Γεννήθηκε διὰ θαύματος ἀπὸ γέροντες γο­νεῖς, τὸν Ζαχαρία καὶ τὴν Ἐλισάβετ ποὺ ἦταν καὶ στεῖρα. Ὅσο μπορεῖ ἀπὸ μιὰ πέτρα ν᾿ ἀνθί­σῃ λουλούδι, ἄλλο τόσο ἦταν δυνατὸν κι ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἐλισάβετ νὰ γεννηθῇ παιδί.
Ἔμβρυο ἀκόμη, σκίρτησε μέσα στὴν κοιλία τῆς μητέρας του ὅταν ἐκείνη ὑποδεχόταν τὴν ἐπίσης ἔγκυο ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἀπὸ τότε ἦ­ταν ἁγιασμένος. Ὅπως μερικοὶ εἶνε Ἰοῦδες, τέ­κνα κατάρας ἐκ κοιλίας μητρός, ἔτσι κάποιοι ἄλλοι εἶνε εὐλογημένοι ἀπὸ τὰ σπάργανά τους.
Ὅταν μεγάλωσε, δὲν ἔμεινε στὸν κόσμο· βγῆκε ἔξω, πῆγε στὴν ἔρημο, στὸ σχολεῖο τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. Ἐκεῖ ἔζησε μιὰ ζωὴ – ἔλεγχο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας ποὺ σύνθημά της ἔχει «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔρι­ον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α΄ Κορ. 15,32). Ὦ σεῖς ποὺ ζῆτε μέσ᾿ στὸν παραλογισμό, ἐλᾶτε νὰ καθρεφτιστῆτε στὸν καθρέφτη αὐτόν.
Πῶς ἔζησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης; Τὸ φαγητό του ἦταν «ἀκρίδες» (Ματθ. 3,4), τὰ γνωστὰ ἔντομα τῶν ἀ­γρῶν, ποὺ καὶ μέχρι σήμερα λιτοδίαιτοι Ἄρα­βες τὰ ξηραίνουν καὶ τὰ τρῶνε. Ποτό του ἦ­ταν τὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνου. Ροῦχο του εἶχε μιὰ κάππα ἀπὸ τρίχες καμήλας. Κρεβάτι του ἦταν ἡ ἄμμος δίπλα στὸ ποτάμι. Στέγη του τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ. Σύντροφοί του τὰ θηρία τῆς ἐρήμου, ποὺ στέκονταν μπροστά του σὰν ἀρνάκια. Ἡ ἁγιότης, βλέπετε, ὅλα τὰ τιθασεύει. Καὶ ἐνῷ λιοντάρια καὶ τίγρεις τὸν σεβάστηκαν, τὸν κα­τεσπάραξε μιὰ γυναίκα, ἡ Ἡρῳδιάς. Ἐκεῖ λοι­πὸν ἔμεινε, στὸ πανεπιστήμιο τῆς σιωπῆς, ὅ­που ἀνδρώνονται οἱ μεγάλες φυσιογνωμίες.
Σὲ ὥριμη πλέον ἡλικία ἔλαβε ἐντολὴ ἄνωθεν, νὰ πάῃ στὴν ὄχθη τοῦ Ἰορδάνου κ᾿ ἐκεῖ νὰ στήσῃ τὸν ἄμβωνά του. Τὸ κήρυγμά του θερμο­καυτήρας, ἔλεγχος δριμύς. Ἄστραφτε καὶ βρον­τοῦσε. Καλοῦσε ὅλους σὲ ἐπιστροφὴ στὸ Θεό. Καὶ χιλιάδες ἀπ᾿ ὅλα τὰ κοινωνικὰ στρώματα ἔ­τρεχαν. Ἦταν μαγνήτης ποὺ εἵλκυε ὅλους. Συνι­στοῦσε μετάνοια καὶ τοὺς βάπτιζε στὸν Ἰορδάνη.
Μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ἦρθε καὶ ἕνας ποὺ ξεχώριζε. Μήπως φοροῦσε στέμμα, εἶχε σπαθί, τὸν ἔφερε ἅμαξα; Ὄχι. Ἁπλὸς ἄν­θρωπος ἦταν. Ἀλλὰ ὄνομά του ἦταν «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2,9). Ὅλα τὰ ὀνόματα θὰ σβήσουν, τὸ δικό του θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς Χριστός! Μποροῦσε νὰ φανταστῇ ὁ Ἰωάννης, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα ἑνὸς φτωχοῦ Ναζωραί­ου κρύβεται τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητος; Καὶ ὅμως τὸν ἀνεγνώρισε. Τοῦ λέει ὁ Χριστός· —Βά­πτισέ με. —Αὐτὸ δὲν γίνεται· ἐγὼ εἶμαι ἕνα μη­δὲν μπροστά σου, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ βαπτί­σω. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἐπέμενε, καὶ τέλος βαπτί­σθηκε. Ὄχι διότι εἶχε ἁμαρτίες —εἶνε ἀναμάρ­τητος―, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερωθῇ τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος. Καὶ φανερώθηκε. Κατὰ τοῦ­το ἐμεῖς διαφέρουμε ἀπὸ τ᾿ ἄλλα θρησκεύμα­τα, καὶ τὰ μονοθεϊστικά· αὐτοὶ ἔχουν τὸν Ἀλ­λὰχ ἢ κάποιον ἄλλο, ἐμεῖς λέμε· Ἕνας Θεός, τρία πρόσωπα, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα· ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον σου.
Πῶς φανερώθηκε τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τρι­άδος; Ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἦταν μέσ᾿ στὰ νερά, σχί­στηκε ὁ οὐρανός —ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε—, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο σὰν περιστέρι ἦρθε καὶ κάθισε ἐπάνω στὴν κεφαλή του. Συγχρόνως ἀκού­στηκε φωνὴ – διάγγελμα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Ὄχι σὰν τὰ διαγγέλματα τῆς πρωτοχρονιᾶς, πού ᾿νε γεμᾶτα ψευτιές. Διάγγελμα οὐράνιο καὶ αἰ­ώνιο πρὸς ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾦ εὐδόκησα» (Ματθ. 3,17). Τὰ ἴδια λόγια ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα ἀ­κούστηκαν καὶ ὅταν ἔκλεινε ἡ ἐπίγειος παρουσία τοῦ Χριστοῦ, συμπληρωμένα ὅμως μὲ τὴ σύστασι «Αὐτοῦ ἀκούετε» (Μᾶρκ. 9,8. Λουκ. 9,35).
Ἀπὸ τότε πλέον, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀνθρωπό­της ἔχει ὁδηγό. Ὁδηγός της εἶνε ὁ Χριστός, ποὺ εἶπε «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6). Ὅποιος τὸν ἀκολουθεῖ σῴζεται, ὅποιος φεύγει ἀπὸ αὐτὸν χάνεται. Αὐτὸς εἶνε ὁ τέλειος ὁδηγός, ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ἡ ἐν­σάρκωσι τῆς ἀρετῆς. Οἱ ἄλλοι, ὁποιοιδήποτε κι ἂν εἶνε, εἶνε κλάσματα, δὲν φτάνουν τὴν ἀ­κεραία μονάδα, τὸν Ἕνα. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύρι­ος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).
«Αὐτοῦ ἀκούετε», συνιστᾷ ὁ οὐράνιος Πατήρ. Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι κλείνουν τ᾿ αὐτιά τους καὶ δὲν ἀκοῦνε τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἀνοίγουν τ᾿ αὐτιά τους – σὲ ποιόν; στὸν διάβολο καὶ στὰ ὄργανά του. Δὲν ἐκκλησιάζονται γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου· κάθονται τὴ νύχτα στὴν τηλεόρασι γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ δαιμονικοῦ κόσμου. «Ὅποιος δὲν ἀκούει τὸ Χριστό, θ᾿ ἀκούσῃ τὸν διάβολο», λέει ὁ Ῥῶσος Ντοστογιέφσκυ.

* * *

Ὅταν ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴν ἔρημο, ὁ Ἰωάννης τὸν ἔδειξε μὲ τὸ δάκτυλό του, ὅπως λέει τὸ ὡραῖο δοξαστικὸ τῶν ὡρῶν· «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δε­σπότου, μεθ᾿ ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτὸν ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά, ὡς παρρησίαν ἔχων πολλήν…» (θ΄ ὥρα Θεοφ.). Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἦταν ὁ τελευταῖος ποὺ εἶπε ὁ Παπαδιαμάντης —ποὺ ἦταν καὶ σπουδαῖος ψάλτης—, ὅταν γέρος πλέον στὸ νησά­κι του, φτωχὸς καὶ περιφρονημένος, ἔφευγε ἀπ᾿ τὴ ζωή. Σηκώθηκε ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι καὶ τὸ ἔψαλε. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ πέθανε. Μὲ «τραγούδια τοῦ Θεοῦ» ἔκλειναν τὰ μάτια τους τότε· τώρα…
Ὁ Ἰωάννης λοιπὸν ἔδειξε τὸ Χριστὸ στοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶπε· «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴ­ρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»· νά, λέει, αὐ­τὸς εἶνε τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ ποὺ σηκώνει τὶς ἁ­μαρτί­ες τοῦ κόσμου (Ἰω. 1,29). Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε αὐ­τό, πρέπει νὰ θυμηθοῦμε, ὅτι οἱ Ἑ­βραῖοι, γιὰ νὰ ἔχουν μιὰ ἀνακούφισι ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους, ἔ­παιρναν ἕνα ἀρνί, τὸ πήγαιναν στὸ ναὸ τοῦ Σο­λομῶντος καὶ τὸ προσέφεραν θυσία. Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἱερεὺς θὰ τὸ ἔσφαζε, ἅπλωναν τὰ χέρια ἐπάνω του, γιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ πάνω τους οἱ ἁ­μαρτίες καὶ νὰ πᾶνε στὸ ἀρνί. Αὐτὸ ἦταν ἕνας τύπος, μία σκιὰ τῆς μεγάλης θυσίας ποὺ θὰ ἐρ­χόταν νὰ προσφέρῃ ὁ Χριστός. Ἑκατομμύρια ἀρνιὰ σφάχτηκαν, ἀλλὰ τὸ αἷμα τῶν ζῴων δὲν ἔ­χει τὴν δύναμιν «ἀφιέναι ἁμαρτίας» (Ματθ. 9,6). Μόνο τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ «ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ», σβήνει τὶς ἁ­μαρτίες. Νά γιατί ὁ Χριστὸς λέγεται «ἀμνός»· διότι ὅπως τὸ ἀρνὶ δὲν ἔκανε κανένα κακό, ἔτσι κι ὁ Χριστός· ὅπως τὸ ἀρνὶ ὁδηγεῖ­ται στὴ σφαγὴ καὶ δὲν ἀντιδρᾷ, ἔτσι κι ὁ Χριστός· κι ὅπως στὶς θυσίες «φόρτωναν» τὶς ἁμαρτίες στὸ σφάγιο, ἔτσι κι ὁ Χριστὸς σηκώνει τὶς ἁ­μαρτίες ὅλων μας. Τὸ νιώσαμε αὐτό; Ἂν δὲν τὸ νιώσαμε, δὲν εἴμαστε Χριστιανοί. Δὲ μᾶς σῴζουν οὔτε κεριὰ καὶ λαμπάδες, οὔτε εἰκόνες καὶ προσκυνήματα, οὔτε μετάνοιες καὶ ἀ­σκήσεις· ὅλα αὐτὰ δὲν συγχωροῦν οὔτε μία ἁμαρτία. Τὶς ἁμαρτίες συγχωρεῖ μόνο «ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θεοῦ», ὅπως εἶπε ὁ Ἰωάννης. Ἂν δὲν πιστέψῃς ὅτι τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐ­χύθη στὸ Γολγοθᾶ λυτρώνει, δὲ σῴζεσαι.
Τελειώνω μὲ μιὰ εἰκόνα. Ἕνας Βιεννέζος ζωγράφος ζωγράφισε ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν ἔπιασαν οἱ ἐχθροί του καὶ τοῦ φόρτωσαν ἕνα βαρὺ φορτίο. Τὸ ἔδεσαν στὴ ῥάχη του τόσο σφιχτά, ὥστε δὲν μποροῦσε ν᾿ ἀπαλλαγῇ ἀπ᾿ αὐτό. Ἦταν σὰν τὸν Προμηθέα στὸν Καύκασο. Παρακαλοῦσε ἄλλους νὰ τὸν λύσουν, μὰ κανείς δὲ μποροῦσε. Τότε κάποιος τοῦ εἶπε· Ἂν θέλῃς νὰ ἐλευθερωθῇς, ἀνέβα σ᾿ ἐκεῖνο τὸ βουνό. Ἐκεῖ θὰ δῇς ἕνα σταυρὸ μὲ τὸν Ἐ­σταυρωμένο· ἂν τὸν παρακαλέσῃς μὲ πίστι, θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα. Καὶ πράγματι ἔτσι ἔγινε· ἀ­μέσως τὸ φορτίο του ἔπεσε, κύλισε στὴν ἄ­βυσσο, κι αὐτὸς δόξασε τὸ Χριστό.
Καθένας ἀπὸ μᾶς, ἀδελφοί μου, σηκώνει ἕ­να βάρος μεγαλύτερο ἀπ᾿ τὸν Ὄλυμπο. Μόνο μὲ τὴν πίστι στὸ Χριστὸ θ᾿ ἀπαλλαγοῦμε. Ἂς πιστέψουμε σ᾿ αὐτόν. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο στὸν κόσμο. Σᾶς τὸ λέω ἐγώ. Πενήντα χρόνια κηρύττω· ἂν δὲν πίστευα, θὰ πήγαινα νὰ κάνω ὁ,τιδήποτε ἄλλο παρὰ νὰ κοροϊδεύω τοὺς ἀνθρώπους. Πιστεύω στὸ Θεό, πιστεύω στὴ θεία χάρι, πιστεύω στὰ μυστήρια, πιστεύω στὶς ἱερὲς παραδόσεις. Μπορεῖ κι ὁ ἥλιος νά ᾿νε ψέ­μα, καὶ τὰ ἄστρα νά ᾿νε ψέμα, κ᾿ ἐμεῖς νά ᾿μεθα ψέμα· ἕνα δὲν εἶνε ψέμα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία στὸν ἱερό ναὸ του Ἁγίου Ἰωάννου Πτολεμαΐδος τὴν Παρασκευὴ 7-1-1983

_

ΜΗΝΥΜΑ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

___________________________________________________________________________

Υποχρεωτικό τσιπ στο χέρι για τους Αμερικάνους

 Πατήστε στον τίτλο, για να διαβάσετε το άρθρο και να δείτε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα

Τελικά πέρασε από το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ και ισχύει από 1-1-2013 ο νόμος OBAMA CARE, ο νέος υγειονομικός νόμος του Ομπάμα, που απαιτεί από όποιον θέλει να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα πρέπει από 1-1-2013 μέχρι 31-12-2014 να έχει ενταχθεί στο νέο σύστημα, που είναι αυτό που απαιτεί εμφύτευση μικροτσίπ.

А Р Т Е М И Ј Е
По милости Божијој православни Епископ
Рашко-призренски и косовско-метохијски
У ЕГЗИЛУ

Свему свештенству, монаштву
и свим верним синовима и кћерима духовним
сверадосни божићни поздрав
МИР БОЖЈИ! ХРИСТОС СЕ РОДИ!

„Гледам чудесну у преславну тајну“.
     „Данас се сва твар радује и весели,
      јер се Христос роди од Пречисте Дјеве“.
     „Данас се веселе и радују сви анђели
на небу“ и „сва племена на земљи“.
                                    (Из божићних стихира)

Таквим и сличним песмама и химнама, драга и вољена децо духовна, света Црква Православна дочекује и поздравља Богомладенца Христа, оваплоћеног Сина Божијег који долази на земљу, да би земљу учинио небом, да би нас људе вратио и привео Оцу Свом Небеском. Отуда је Божић за нас не само први и најрадоснији празник, него и мајка свих осталих празника које током целе године дочекујемо и прослављамо са песмама и химнама духовним, које хране и веселе душе наше ослобађајући нас земаљских уза греха и таштине.

Колико и колико празника и радости духовне, каже свети Григорије Богослов, свакодневно долазе к нама од божанских тајни! Но највећа тајна за нас остаје тајна Оваплоћења Сина Божијег, тог највећег дара Бога човеку, који, по светом Василију Великом, превазилази сваки ум сазданих бића, и остаје као вeлика тајна силаска Бога, Који се „уселио у нас“ као Богочовек, догађај надразуман и неизрецив. По природи својој ум људски је немоћан да продре у дубине премудрости Божије и да све објасни. Зато нам је Бог оставио веру као сигурнији орган познања, којом спознајемо и примамо надумне тајне Божије. То важи поготову данас, када је савремени човек потопљен у многе бриге и невоље свога времена. Душе људске су данас сасушене јер су се удаљиле од сладости божанске, и веома ослабиле због одсуства благодати и безброј невоља јавних и тајних, којима владају страсти и греси, те су сиромашне од спремности на жртву, а не због недостатка материјалних добара.

Запитајмо се, браћо „шта има сиромашније од витлејемских јасала“, „понизније од пелена“, „бедније од пећине“, у којима је, међутим „засијало богатство божанства“. Како да нам срце не затрепери од те радости? Од радости која нам је дошла са оваплоћеним Господом? Од радости због Оне која нам Га је родила – Владичице Богородице? чиме је Она постала наша утеха и потпора, као најнежнија мајка, која пружа своје руке нама ништавним људима да нам преда своје преслатко чедо Богомладенца Христа.

Размишљајмо, браћо, али не само данас на Божић, него свакога дана и часа, о блаженству Пресвете Богордице која доноси у свет Превечно Чедо Своје. Коју безграничну радост и благослов осећа свака мајка када угледа новорођено чедо своје, тог новог човека, као бебу повијену у пелене, да почива у њеном наручју. Коју радост осећа и Богородица овог момента када све бива „по речи“ Божијој. Колика је радост њена када даје живот Животодавцу и Створитељу своме. Која је њена радост од сазнања да у своме наручју држи савршену Божанску и савршену човечанску природу, међусобно нераскидиво сједињене у једној Ипостаси Бога Логоса. Колика је радост која се излива на род људски из худе пећине витлејемске, као из „раскошне палате“, обасјане незалазном светлошћу која облива сву твар. „Анђели неућутно певају, пастири у пољу ликују, мудраци за звездом путују, небо се весели, земља се радује“. Богородица, дакле, приноси човечанству радост послушања: „Ево слушкиње Господње“, насупрот Евиног преступа непослушања. Богородица дарује човечанству радост искупљења од страшне тираније смрти.

Комплетну посланицу погледајте на адреси:

http://www.eparhija-prizren.org/episkop/tekstovi/905-bozicna-poslanica-2012.html

 ХРИСТОС НАС СПАСАВА ОД ГРЕХА

(ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ)

Недеља пре Божића (Матеј. 1,1-25)

«… и надјени му име Исус» (Матеј. 1,21)

Драги моји хришћани, како брзо пролази време! Ускоро ћемо славити још једном велики празник  Христовог рођења Божић. Зато се и ова недеља назива недеља пре Христовог рођења.

* * *

Наша света Црква је одредила да се данас чита прво поглавље Јеванђеља по Матеју. Данас  читамо имена свих Христових предака. – Да ли је Христос имао претке? Као беспочетни Бог,  Христос није имао претке, имао је само небеског Бога Оца. Међутим када се појавио на земљи, као човек савршен и без греха, обукао се у  тело од пречисте крви пресвете Богомајке. Родио се на надприродан начин, није имао земаљског оца, само је имао мајку. Мајка му је била Богородица Марија. Родитељи Богородице су били Јоаким и Ана, а родитељи Јоакима и Ане су били  неки други људи и тако уназад. Тако се прави породично стабло предака. Прва карика у ланцу предака Христових је једна велика историјска личност, Аврам. Као што смо чули од апостола,  Авраму је дато велико обећање, да ће од његових потомака, из племена Јудиног се родити Избавитељ.

Свега дакле кољена од Аврама до Давида, кољена четрнаест, а од Давида до сеобе вавилонске, кољена четрнаест, а од сеобе вавилонске до Христа, кољена четрнаест (Матеј. 1,17). Отприлике педесет имена, која на нас не остављају неки посебан утисак. То су јеврејска имена и замара нас да слушамо узастопно: „роди“, „роди“, док чекамо да родослов дође  до Дјеве Марије, од које се роди Христос.

Имена која ми данас слушамо равнодушно, у оно време су причињавала велики утисак. Неки од предака су били војсковође,владари, пророци, патријарси, краљеви, богаташи, мудри као Соломон и Давид и др. Данас та имена не утичу много на нас. Чему нас то поучава? Као што су та имена заборављена, исто ће бити и са онима који у данашње време утичу на друге људе неким својим талентима и вештинама после 50 -100 година, ко ће их се сећати? Негде тамо на некој страни историје, са ситним словима, ће бити уписано да су ти људи некада живели на земљи. Тако ће се угасити слава њихова, као што се гасе  ватромети и светиљке. Закључак је : „таштина над таштинама, све је таштина.“(Књиг.Проп. 1,2). Све ће постати ништавно, богатство и чинови. Једно ће само остати, да неко извршава вољу Божију.

И све док се имена израиљске и светске историје као и  савременика наших утапају у бездан времена, једно име остаје увек актуелно и савремено, у инат демонима. Које је то име? То је име које је дано Божанском младенцу. Анђео  по Господњој заповести рече Јосифу заштитнику Богородичином. «… и надјени му име Исус» (Матеј. 1,21). Шта значи име Исус? То име није грчко, име је јеврејско, а преведено на грчки језик значи „Спаситељ“. Значи дете које ће се родити је Спаситељ. Молим вас да запамтите ово име, «Зато и Бог њега повиси, и дарова му име које је веће од свакога имена.» (Филипљ. 2,9). Зашто је Христос назван „Спаситељ“? Ово треба да објаснимо. Read more »

ΠΟΙΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ;

ΤΟΥΣ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΕΥΛΟΓΕΙ

Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

_

____

Ο Αρχιεπίσκοπος από μόνος του, ως Πάπας, αποφάσισε
να παραχωρήσει εκκλησιαστική περιουσία;
Ή μήπως υπάρχει μυστική απόφαση της Ιεραρχίας που αγνοούμε;
Η εκκλησιαστική περιουσία αποτελεί ιδιοκτησία του/τους;

«ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ» (ΜΚΟ) ή Α.Ε.

ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

«Πόνος και θλίψη από Ανασκόπηση Εκκλησ. γεγονότων» (Γ. Παπαθανασόπουλος)

Παρόλον που ο δημοσιογράφος κ. Παπαθανασόπουλος Γ., έχει λόγο να αντιπολιτεύεται τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο (αφού υπήρξε στενός συνεργάτης του πρώην Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου), δεν μπορούμε να αντιπαρέλθουμε τις εν τίτλω αλήθειες που εκφράζει σε πρόσφατο δημοσίευμά του στο ιστολόγιο “ΑΚΤΙΝΕΣ”.

Γράφει για την «Ανασκόπηση των Εκκλησιαστικών Γεγονότων, όπως την παρουσίασε ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος (89,5FM) την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όποιος είχε την υπομονή να ακούσει νόμιζε ότι ακούει τον απολογισμό ενός φιλανθρωπικού σωματείου, που ανταγωνίζεται όλα τα άλλα και που επιδιώκει να αποδείξει ότι επιτελεί πλούσιο κοινωνικό  έργο και ότι ενεργεί κατάλληλα ώστε να αυξήσει τις οικονομικές του δυνατότητες. Στην τρίωρης διάρκειας εκπομπή ο ακροατής δεν είχε σε κανένα σημείο την εντύπωση ότι πρόκειται για ανασκόπηση του έργου της Εκκλησίας, δηλαδή του παρατεινόμενου στους αιώνες Θεανθρώπου Λυτρωτή, δια του Οποίου οδηγεί τους ανθρώπους στη σωτηρία, ασκούσα την τριπλή απολυτρωτική ενέργεια Του».

Αντί της υπηρέτησης του σωτηριώδους αὐτού έργου, η θεσμική Εκκλησία της Ελλάδος δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα Ανώνυμο φιλανθρωπικό οργανισμό, ο οποίος εβαπτίσθη «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρος», και του οποίου δεν ελέγχονται οι οικονομικές συναλλαγές!

Στο άρθρο του καλού δημοσιογράφου παρελαύνουν οι δραστηριότητες της «Εκκλησίας» του Ιερώνυμου και των ομοίων του οικονομισάριων, οι οποίοι παράγουν «φιλανθρωπικό» έργο με τις ανεξέλεγκτες «δεκάρες» του λαού, τις μετοχές και τις διάφορες επιδοτήσεις. Έτσι στην Ανασκόπηση, που παραθέτει ο δημοσιογράφος διάβαζε κανείς

• για περιουσία της Εκκλησίας (που χωρίς συμφωνία της Ιεραρχίας ο Αρχιεπίσκοπος αποφάσισε να παραχωρήσει, –άγνωστον με ποιές προθέσεις και σκοπιμότητες),
• για τις 3.600.000 μερίδες φαγητού που μοίρασε η ΜΚΟ, τα κοινωνικά παντοπωλεία, το ιατρείο και το κοινωνικό φαρμακείο (καμιά αναφορά στην πηγή των εσόδων),
• για το επίδομα για το τρίτο τέκνο στη Θράκη, κι αυτό κουτσουρεμένο, αφού «χρήματα από τη δισκοφορία των Χριστουγέννων του 2011 απέστειλαν μόνο οι 43 από τις 82 Ιερές Μητροπόλεις»!
• για το αόριστο έργο των «Συνοδικών Επιτροπών» και τα πολυδάπανα ταξίδια των μελών της, κ.λπ.
Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος ομιλεί για «τα παραληφθέντα εκκλησιαστικά γεγονότα» κατά μήνα το έτος 2012.
Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει η παρακάτω αναφορά του δημοσιογράφου:
«Στην Εγκύκλιο 2925 της Ιεράς Συνόδου, με θέμα τις Ιερατικές κλήσεις» περιέχονται χοντρά χριστολογικά, εκκλησιολογικά και θεολογικά λάθη, όπως λ.χ. ότι «Ο Χριστός είναι ανοιχτός σε νεωτερισμούς» και ότι είναι «ρηξικέλευθος επαναστάτης», τα οποία επισήμανε ο υπογράφων (σημ. σ. Παπαθανασόπουλος). Σε επιστολή του προς τον υπογράφοντα ο Συνοδικός Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος αναφέρει σχετικά:
» Αγαπητέ κ. Παπαθανασόπουλε, έλαβα το σχόλιο σας στην Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, της οποίας είμαι κι εγώ μέλος και ειλικρινά σας ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση. Δεν εγνώριζα τίποτα.
Εγώ να υπάρχει η υπογραφή μου κάτω από ένα τέτοιο κείμενο το αρνούμαι κάθετα. Ας βάλει την υπογραφή του ο συντάκτης.
 Διαφωνώ με το κείμενο, με το ήθος που αυτό εκφράζει και φυσικά με την προφανώς πάγια συνοδική τακτική της εν αγνοία μου χρήσεως του ονόματος μου.
Ελπίζω να μην το έχω υπογράψει χωρίς να το έχω καταλάβει. Το μόνο παρήγορο είναι ότι δεν διαβάστηκε στη μητρόπολη μας.
Αύριο θα ψάξω να βρω ολόκληρη την Εγκύκλιο.
Δεν ξέρω πώς πρέπει να αντιδράσω, αλλά σκέπτομαι διάφορα. Ελπίζω να φωτίσει ο Θεός για το καλύτερο.
Σας ευχαριστώ πολύ
Ο Μ&Λ Νικόλαος
Η επιστολή έχει ημερομηνία 19 Μαρτίου 2012. Έκτοτε δεν υπήρξε καμία ενημέρωση του υπογράφοντα για την αντίδραση του Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας και για το αποτέλεσμα που αυτή είχε».

Τέλος, από την ανάλυση του δημοσιογράφου καταφαίνεται, ότι τα μεγάλα θέματα που είναι ανοικτά και απασχολούν σήμερα το σώμα της Εκκλησίας, όπως

• το μάθημα των Θρησκευτικών (που μεταλλάσσεται σε ά-Χριστη θρησκειολογία)
• η νέα ταυτότητα ή κάρτα του Πολίτη,
• το πρόβλημα του Οικουμενισμού,
• οι αντικανονικές παρεμβάσεις του Πατριάρχη, που ζητεί την τιμωρία Επισκόπου και ιερέων που εξασκούν κριτική στο Φανάρι, και αντίθετα αγκαλιάζει τον όμοιόν του (ως προς την αλλοίωση στοιχείων της Πίστεως) Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο,
• το πρόβλημα στην Μητρόπολη Ναυπάκτου (η γνωστή «κόντρα» του οικείου Μητροπολίτη με το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου),
όλα αυτά ουδόλως εθίγησαν.

Θλιβόμαστε και μεις, μαζί με το δημοσιογράφο και όλους τους πιστούς, καθώς βλέπουμε η «Εκκλησία» των Δεσποτάδων (εκτος λίγων εξαιρέσεων) να ασχολείται πρωτίστως με έργα βιτρίνας και όχι με την ουσία της Πίστεως και το λυτρωτικό έργο που αποτελεί την κύρια αποστολή τους.

Μαζί με τη θλίψη μας να εκφράσουμε και έντονες επιφυλάξεις και τους φόβους μας για το «τί κρύβεται» πίσω από την προσωπική απόφαση του Αρχιεπισκόπου, για παραχώρηση εκκλησιαστικής γης, σε ακτήμονες και απόρους.

Μήπως (όπως πιό πάνω αναφέραμε) κρύβει σκοπιμότητες και αποτελεί ένα εύσχημο τρόπο για την μελλοντική παραχώρηση της περιουσίας στο Κράτος; Μήπως η Τρόϊκα αποφάσισε κι αυτό το ανοσιούργημα και βρήκε σύμμαχο στο «μακαριώτατο» πρόσωπό του;

Λεόντιος Διονυσίου

ΣΥΝΤΟΜΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ Ή ΚΑΥΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ – ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

• ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΣΩΝΟΥΣ;
• ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ Ο κ. ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
• ΝΕΟΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ;  
• «ΨΕΚΑΣΜΟΙ»
  
• 20% «ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ» – 80% ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ
  
• «ΦΟΡΟΜΠΗΞΙΜΟ»
  
• ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ 2021 ;
  
• ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ  ΜΗΝΥΜΑ  ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΓΕΡ. ΜΑΞΙΜΟΥ
  
•  ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Διαβάστε τα παραπάνω θέματα στην ιστοσελίδα

http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=698:4113—–&catid=29:2009-07-31-01-42-16

Υποχρεωτικό τσιπ στο χέρι για τους Αμερικάνους

 Πατήστε στον τίτλο, για να διαβάσετε το άρθρο και να δείτε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα

Τελικά πέρασε από το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ και ισχύει από 1-1-2013 ο νόμος OBAMA CARE, ο νέος υγειονομικός νόμος του Ομπάμα, που απαιτεί από όποιον θέλει να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα πρέπει από 1-1-2013 μέχρι 31-12-2014 να έχει ενταχθεί στο νέο σύστημα, που είναι αυτό που απαιτεί εμφύτευση μικροτσίπ.

Σύναξις Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου

ΕΝΑΣ ΕΝΣΑΡΚΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

«Ἰδού ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου…» (Ματθ. 11,10)

ΣΗΜΕΡΑ ἑορτάζει ἕνας ἄγγελος. Ποιός ἄγγελος, ὁ Μιχαὴλ ἢ ὁ Γαβριὴλ ὁ ἀρχάγγελος; Οὔτε ὁ ἕνας οὔτε ὁ ἄλλος. Ὁ ἄγγελος ποὺ ἑορτάζει εἶνε… ἄνθρωπος. Μὰ ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ εἶνε ἄγγελος; Ναί, ὑπάρχει. Ἄνθρωπος ἦταν, καὶ ἔγινε ἄγγελος. Ποιός εἶνε αὐτός; Ἂν κοιτάξουμε στὶς εἰκόνες, θὰ δοῦμε ἕναν ἅγιο ποὺ τὸν ζωγραφίζουν μὲ φτερά. Ποιός εἶνε; Εἶνε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Τὸν ζωγραφίζουν μὲ φτερά, γιατὶ ἦταν ἄνθρωπος σὰν κ᾿ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἔζησε σὰν ἄγγελος.

* * *

Μικρὸ παιδί, ἔζησε κοντὰ στὸν πατέρα του, ποὺ λεγόταν Ζαχαρίας, καὶ στὴ μητέρα του, ποὺ λεγόταν Ἐλισάβετ. Ἅγιοι ἄνθρωποι ἤτανε, καὶ τὸ παιδὶ αὐτὸ ἦταν ἀπὸ τὸ Θεό.
Μόλις μεγάλωσε ἔφυγε ἀπὸ τὸ χωριό του, ὄχι νὰ πάῃ νὰ μαζέψῃ λεφτά, ἀλλὰ γιὰ ἕνα μεγάλο σκοπό. Ποῦ πῆγε; Πέρα ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ ἔρημος. Εἶχε ἐκεῖ φαγητὸ καὶ κουζίνα; Ὄχι. Εἶχε στρῶμα καὶ κρεβάτι; Ὄχι. Εἶχε σπίτι; Ὄχι. Ὡς ἄγγελος ζοῦσε. Τὸ ῥοῦχο του ἦταν φτειαγμένο ἀπὸ τρίχες καμήλου. Τὸ ποτό του δὲν ἦταν κρασί, οὖζο, καὶ μπίρες. Τέτοια πράγματα δὲν ἔβαζε στὸ στόμα του. Πήγαινε στὸ ποτάμι καὶ μὲ τὶς χοῦφτες του ἔπινε ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνου. Τροφή του, λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ἦταν «ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον» (Ματθ. 3,4). Τί ἦταν αὐτὲς οἱ «ἀκρίδες»; Δύο ἑρμηνεῖες ὑπάρχουν. Κάτω στὴν Ἀραπιά, ποὺ ὑπάρχουν ἀκρίδες, τὶς πιάνουν, τὶς ξηραίνουν στὸν ἥλιο καὶ τὶς παστώνουν μὲ ἁλάτι. Καὶ ὅπως ἄλλοι τρῶνε τὶς γαρίδες καὶ τοὺς ἀστακούς, ἔτσι ἐκεῖ τρῶνε καὶ τὶς ἀκρίδες. Ἀλλὰ καὶ δεύτερη ἑρμηνεία ὑπάρχει, ποὺ λέει ὅτι «ἀκρίδες» εἶνε οἱ ἄκρες ἀπὸ τὰ ἄγρια χόρτα. Είτε τὸ ἕνα εἶνε ετε τὸ ἄλλο, ἡ τροφή του ἦταν πολὺ ἁπλῆ. Συντροφιὰ εἶχε ὄχι ἀνθρώπους ἀλλὰ τὰ ἄγρια θηρία, τὰ λιοντάρια καὶ τοὺς λύκους, ποὺ στέκονταν σὰν ἀρνάκια κοντά του.
Μετὰ ἦρθε στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ καὶ κήρυξε στὸν κόσμο μετάνοια. Νὰ μετανοήσουν οἱ φτωχοί, οἱ πλούσιοι, οἱ βασιλιᾶδες, οἱ γέροι μὲ τ᾿ ἄσπρα μαλλιά, οἱ γυναῖκες καὶ οἱ ἄντρες, νὰ μετανοήσουν ὅλοι, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας. Καὶ ὁ κόσμος ἐρχόταν. Ὅπως τὸ μελίσσι τρέχει στὰ λουλούδια, ἔτσι ἔτρεχαν στὸν Ἰωάννη, αὐτὸ τὸν ἔνσαρκο ἄγγελο. Καὶ τί κάνανε κοντά του; Ἐξωμολογοῦντο «τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν» (Ματθ. 3,6).

* * *

Ὅπως ἔκαναν αὐτοὶ ποὺ πήγαιναν στὸν Ἰωάννη, ἔτσι νὰ κάνουμε κ᾿ ἐμεῖς. Κάθε ἄνθρωπος ποὺ αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του, πρέπει νὰ πάῃ νὰ ἐξομολογηθῇ. Καὶ ἀφοῦ ὁ Ἰωάννης ἔζησε σὰν ἄγγελος, ἔτσι νὰ ζοῦμε κ᾿ ἐμεῖς· σὰν ἄγγελοι.
Ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἕνα μεγάλο προορισμό. Τὸ ἀκοῦμε κάθε φορὰ ποὺ λέμε τὸ «Πάτερ ἡμῶν»· «Γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ματθ. 6,10). Παρακαλοῦμε τὸ Θεό, ὅπως οἱ ἄγγελοι πάνω στὰ οὐράνια κάνουν τὸ θέλημά του, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς κάτω στὴ γῆ· νὰ κάνουμε ὄχι τὸ κέφι τοῦ διαβόλου ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ ξέρουμε. Εἶνε γραμμένο στὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ὅταν κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὰ χωριά μας, οἱ πολιτεῖες, ἡ ἀνθρωπότης ὅλη θὰ γίνῃ παράδεισος. Δὲν θὰ ὑπάρχουν κλέφτες, φονιᾶδες, ψευδομάρτυρες, πόρνοι, μοιχοί, πλεονέκτες καὶ ἅρπαγες, ἀλλὰ θὰ ὑπάρχῃ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.
Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲν ζοῦν ἀγγελικῶς, σὰν τὸν Ἰωάννη. Ζοῦν σὰν τὰ ζῷα καὶ χειρότερα ἀπὸ τὰ ζῷα. Τὸ λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν κάνουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γίνονται σὰν τὰ τετράποδα. Μιὰ ζούγκλα ἔγινε ὁ κόσμος. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θηρίο. Τί λέω; Τίποτε δὲν εἶνε τὸ θηρίο μπροστὰ στὸν κακὸ ἄνθρωπο. την συνεχ. εδώ Read more »

ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΑΛΛʼ ΑΠΟΝΤΕΣ

«Ἥλθα νὰ κατεβάσω τὴ φωτιὰ στὴ γῆ καὶ ἀνυπομονῶ νὰ τὴ δῶ ν᾽ἀνάψῃ» (Εὐαγγέλιο)

«Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 

Γρεβενά 10 Νοεμβρίου 1945 αριθμ. φυλ. 26

Συντάκτης Αρχιμ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἱεροκήρυξ

̶ Εἶνε Κυριακή. Οἱ καμπάνες κτυποῦν. Καὶ οἱ χριστιανοὶ τὶ κάμνουν; Τρέχουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν; Ἀλλοίμονο! Ὁ γλυκὺς ἦχος τῆς καμπάνας δὲν συγκινεῖ πλέον τὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία ὡσὰν ἡ κλῶσσα, ὡσὰν στοργικὴ Μητέρα προσκαλεῖ τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενεάς μας – κάθε κωδωνοκρουσία εἶνε καὶ ἕνα γενικὸν προσκλητήριον τοῦ Πνεύματος – ἀλλʼ αὐτοὶ μένουν ψυχροί, ἀδιάφοροι. Ὤ! Ἐὰν ἐκτύπα ἡ καμπάνα διὰ πολιτικὸν συλλαλητήριον, διὰ ὑποδοχὴν ἐπισήμων, διὰ διανομὴν τροφίμων, διὰ… τότε ὅλοι θὰ ἔκαμναν φτερὰ καὶ θὰ ἔτρεχον. Νἀ εἶσθε βέβαιοι ὅτι δὲν θʼ ἀπουσίαζε κανείς.

Άλλὰ τώρα; Τώρα ποὺ ὁ Δημιουργὸς τοῦ παντός, ὁ Ἀγαθὸς Πατέρας τοὺς προσκαλεῖ μὲ ἄπειρον καλοσύνην διὰ νὰ τοὺς διανείμη «ὕδωρ καὶ ἄρτον», «ἀργύριον καὶ χρυσίον» εὐλογίας δηλαδή, ἁγίας καὶ Πνευματικὰς ποὺ κάμνουν τὸν ἄνθρωπον νὰ ξεχωρίζη ἀπὸ τὸ κτῆνος, τώρα αὐτοὶ ἀδιαφοροῦν. Μερικοὶ μάλιστα μὲ ἀσέβειαν, ποὺ δὲν ὑπάρχει μέτρον διὰ νὰ τὴν μετρήσωμεν, τὴν ὥραν ποὺ ἀκούουν νὰ κτυποῦν οἱ καμπάνες, δαιμονίζονται, ἀφρίζουν ἀπὸ τὸ κακό των, βλασφημοῦν τὰ Θεῖα. Αὐτοὶ μισοῦν τὸν Θεόν, δὲν θέλουν νʼ ἀκούουν τὴν φωνήν Του, δὲν θέλουν νὰ ὑπάρχουν Ἐκκλησίαι. Εἶνε οἱ αἰρετικοί, οἱ ὑλισταί, οἱ ἄθεοι ποὺ ὑπάρχουν εἰς ὅλα τὰ στρώματα καὶ τάξεις τῆς κοινωνίας.

̶ Δυστυχεῖς οἱ πρώτοι, ποὺ ἀπὸ μίαν ἀδιαφορίαν δὲν ἐκκλησιάζονται. Ἀπείρως δυστυχέστεροι οἱ δεύτεροι ποὺ ἀπὸ μίαν ἀσέβειαν καὶ ἀπιστίαν περιφρονοῦν τὸν ἐκκλησιασμόν. Μένουν μακρὰν ἀπὸ τὸν Ἥλιον τῆς Ζωῆς. Ζοῦν, ζοῦν ὡς τὰ κτήνη, ὡς οἱ ἀσπάλακες εἰς τὰ ὑπόγεια μιᾶς ἀθρήσκου ὑλιστικῆς ζωῆς. Καὶ δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἴτε ἀπὸ ἀδιαφορία, εἴτε ἀπὸ ἀπιστίαν καὶ ἀσέβειαν, δὲν ἐκκλησιάζονται εἶνε πολλοί. Εἶνε ἡ πλειοψηφία. Εἶνε τὰ 9/10.

Ἀμφιβάλλετε; Ρίψατε λοιπὸν τὴν Κυριακὴν τὸ πρωΐ ἕνα βλέμμα εἰς τὴν πόλιν σας. Ἐπισκεφθῆτε, ἐὰν ἀγαπᾶτε, τοὺς Ναούς, καὶ μετρήσατε τοὺς ἐκκλησιαζομένους. Καὶ θὰ πεισθῆτε ὅτι αὐτοὶ ποὺ μένουν τὴν Κυριακὴν τὸ πρωΐ ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν εἶνε ἡ μεγάλη πλειονοψηφία, οἱ δὲ ἐκκλησιαζόμενοι τακτικὰ εἶνε ἡ μικρὰ πλειοψηφία, ποὺ μοιάζει σὰν ἕνα μικρὸ νησὶ μέσα εἰς ἕνα Ἀτλαντικὸ ὠκεανό. Ναί. Ἀπὸ τοὺς 1000 οἱ δέκα ἐκκλησιάζονται, πολλάκις δὲ οὔτε καὶ δέκα. Ἔχομεν ὑπʼ ὄψιν κωμοπόλεις ποὺ ἀριθμοῦν 2000 ψυχὰς καὶ ὄμως, τὴν Κυριακὴν εἰς τὸν εὐρύχωρον Ναὸν τῆς κωμοπόλεως ὁ ἱερεὺς λειτουργεῖ μόνον μὲ ἕνα νεωκόρον καὶ ἕναν ψάλτην. Οὔτε παιδί, οὔτε γυναῖκα, οὔτε ἄνδρας. Εἰς ὀλίγην ἀπὸ τὸν Ναὸν ἀπόστασιν αἱ γυναῖκες πλῦνουν, οἱ δὲ ἄνδρες ἀπὸ τὸ πρωΐ τῆς Κυριακῆς, μόλις ξημερώσει ἔχουν ἀρχίσει θορυβώδη πολιτικὴν συζήτησιν…

̶ Ἀλλὰ τὶ ἐπάθαμεν; Μᾶς παρέσυρε τὸ κῦμα τῆς πλειονοψηφίας καὶ ἀντὶ νʼ ἀσχοληθῶμεν, ὡς εἴχαμε σκοπόν, μὲ τὴν μειονοψηφίαν, ἀσχολούμεθα μὲ τὴν πλειονοψηφίαν. Καὶ τὶ λοιπὸν, θὰ μοῦ εἴπητε πρόκειται νὰ τὰ βάλης καὶ μὲ τὴν μειονοψηφίαν; Μὲ ἐκεῖνους δηλαδὴ ποὺ παρʼ ὅλην τὴν ψυχρότητα, τὰς εἰρωνείας καὶ τοὺς ἐμπαιγμοὺς συγγενῶν καὶ φίλων ἐξακολουθοῦν νὰ ἐκκλησιάζωνται; Ἀλλʼ αὐτοὶ, φίλε μου εἶνε ἥρωες, εἶνε ἄξιοι ὄχι κατηγορίας, ἀλλʼ ἐπαίνων ἐκ μέρους τῆς ἐκκλησίας διὰ τὴν προθυμία των. Αὐτὰ θὰ μοὺ εἴπητε. Ἀλλʼ ἡμεῖς δὲν βιαζόμεθα νʼ ἀπονείμωμεν τὸ μετάλλιον τῆς εὐσεβείας εἰς ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐκκλησιάζονται τακτικά. Διότι καὶ ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαζομένους οἱ περισσότεροι δὲν εἶνε ἐν τάξει ἀπέναντι τῆς Ἁγιωτάτης μας Θρησκείας, Θρησκείας Πνεύματος καὶ ἀληθείας. Παρακολουθήσατε τοὺς ἐκκλησιαζομένους ἐν ἔτει Σωτηρίω 1945.

Συγκρίνατε τὸν ἐκκλησιασμὸν μὲ τὸν ἐκκλησιασμὸν «ἐν σπηλαίοις καὶ ὀπαῖς τῆς γῆς» τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως τὸν περιεγράφαμεν εἰς προηγούμενον φυλλάδιον, καὶ εἴπατέ μας κατόπιν ἐὰν ἡμεῖς λατρεύωμεν τὸν Θεὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία. Ἴδετε τοὺς χριστιανοὺς πῶς ἐκκλησιάζονται. Θὰ στολισθοῦν ὡσὰν νὰ πρόκειται νὰ μεταβοῦν εἰς κοσμικὴν συγκέντρωσιν. Θὰ περιμένουν νὰ κτυπήση ἡ τελευταία καμπάνα. Θὰ εἰσέλθουν εἰς Ναόν, θὰ ἀγοράσουν τὸ κηρί των, θὰ ζητήσουν τὰ ρέστα ἀπὸ τοὺς ἐπιτρόπους, ἀδιαφοροῦντες ἐὰν τὴν ὥραν ἐκείνην ἀναγιγνώσκεται τὸ Εὐαγγέλιον, ἐξέρχονται τὰ Ἅγια. Αὐτοὶ θὰ προχωρήσουν, θὰ ζητήσουν θέσιν, θὰ δημιουργήσουν θόρυβον καὶ ἐντέλει θὰ σταθοῦν. Θὰ σταθοῦν; Τρόπος τοῦ λέγειν. Ἴδετέ τους! Θὰ στρέφωνται, ὠς άνεμοδείκται, πρὸς ὅλας τὰς διευθύνσεις. Θὰ συζητήσουν μὲ τὸν διπλανόν των, θὰ σχολιάσουν τὸν ἱερέα, τὸν ψάλτην. Θὰ ρίψουν βλέμματα περίεργα καὶ ἀναιδῆ. Θὰ πτύσουν χάμω. Καὶ ἄς ὑπάρχουν χιλιάδες πινακίδες: «Μὴ συζητεῖτε», «Μὴ πτύετε», «δεξιὰ οἱ ἄνδρες ἀριστερὰ οἱ γυναῖκες». Τίποτε! Καμμιὰ συναίσθησις τῆς ἱερότητος τοῦν Ναοῦ δὲν διακρίνει τοὺς σημερινοὺς ἐκκλησιαζομένους. Δὲν βλέπεις εἰς τὰ πρόσωπά των τὴν συγκίνησιν ποὺ ἔπρεπε νὰ αἰσθάνωνται κατὰ τὰς ἱερὰς καὶ ἁγίας στιγμὰς τῆς Θείας Λειτουργίας. Εὑρίσκεται ἡ Θεία Λειτουργία εἰς τὸ κρισιμώτερόν της σημεῖον. Γίνεται Θαῦμα τῶν Θαυμάτων. Μεταβάλλεται ὁ οἶνος εἰς αἶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὀ ἄρτος εἰς σάρκα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄγγελοι τρέμουν. Καὶ οἱ ἐκκλησιαζόμενοι; Κάθονται μακαρίως εἰς τὰ στασίδια! Καὶ εἴθε μόνον νὰ κάθωνται; Τὸ πνεῦμα των τὰς φρικτὰς ἐκείνας στιγμὰς δὲν εἶνε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἀπουσιάζει. Ποὺ εἶνε; Ποὺ βόσκει; Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Τὴν ὥραν ἐκείνην σκέπτονται καὶ λύουν ὅλα τὰ ἀτομικὰ καὶ οἰκογενειακά των προβλήματα. Τὸ κορμί των εἶνε μόνον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ψυχή των εἶνε εἰς τὸν κόσμον καὶ εἰς τὸν Διάβολον. Εἰς μάτην φωνάζει ἡ Ἐκκλησία: «Προσοχή! Πρόσχωμεν! Μετὰ φόβου Θεοῦ…». Εἰς μάτην ψάλλει ὁ ψάλτης: «Οἱ τὰ Χερουβεὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες πᾶσαν βιοτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξάμενοι». Αὐτοὶ μηχανικῶς μόνοι εὑρίσκονται εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ πνεῦμα των δὲν παρακολουθεῖ τὰ τελούμενα.

Διʼ αὐτὸ βγάζουν ἀκατάπαυστα τὰ ὡρολόγιά των, βλέπουν τὴν ὥραν καὶ ἀνυπομονοῦν πότε θὰ τελειώση ἡ Θεία Λειτουργία. Πολλοὶ μάλιστα φεύγουν πρὶν νὰ τελειώση. Ἀλλοίμονον. Στρέφουν τὰ νῶτα πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν καὶ ἐξέρχονται τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ ἦσαν οἰ παρόντες σωματικῶς, ἀλλʼ ἀπόντες ψυχικῶς κατὰ τὴν ὤραν τῆς Θείας Λειτουργίας. Δὲν ἐπῆραν σχεδὸν τίποτε ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν. Κενοὶ εἰσῆλθον, κενοὶ ἐξῆλθον. Μαῦροι ἦσαν προτοῦ νὰ εἰσέλθουν, μαῦροι καὶ ἐξῆλθον, ἴσως καὶ περισσότερον μαῦροι… Καὶ λοιπόν; Νὰ καταργήσωμεν τὸν Ἐκκλησιασμόν; Ὄχι, μυριάκις ὄχι! Διότι ὁ ἐκκλησιασμὸς εἶνε ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτὸς διέταξε νὰ συγκεντρωνόμεθα. Αὐτὸς εἴπεν ὅπου εἶνε δύο ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι εἰς τὸν ἐμὸν ὄνομα ἐκεῖ θὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ ἐν μέσω αὐτῶν. Ἀλλὰ καυτηριάζοντες τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον σήμερον ἐκκλησιαζόμεθα ποθοῦμεν νὰ ἰδωμεν, ὅπως οἱ ὀλίγοι ἐκεῖνοι χριστιανοὶ ποὺ ἐκκλησιάζονται τακτικὰ ἐκκλησιάζονται «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία».

Τὸ πῶς τώρα οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἐπανέλθουν εἰς τὴν ἀρχαίαν τάξιν καὶ θείαν ἀρμονίαν τῆς Λατρείας τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ εἶνε ἕνα σοβαρὸν πρόβλημα ποὺ πρέπει νὰ ἀπασχολήση τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν. Καὶ ἐπʼ αὐτοῦ θὰ συνεχίσωμεν τὸ ἄρθρον μας.

_

Μια καταληκτική περίπτωση που δείχνει για άλλη μια φορά  το καθεστώς της καταπίεσης που υπάρχει στην Τουρκία για όσους τολμούν να αρνηθούν την κατεστημένη τουρκική ταυτότητα, η οποία για πολλούς είναι ένα πλαστό δημιούργημα, αποκαλύπτει η ίδια η τουρκική εφημερίδα, Radikal, σε δημοσίευμα της στις 3/1.

Η περίπτωση αφόρα τον Ahmet Sarıtaş, δάσκαλο σε ένα δημοτικό σχολείο της περιοχής του Pentik, στην ασιατική περιοχή της Κωνσταντινούπολης.
Ο Sarıtaş, όπως αναφέρει το κατηγορητήριο που του απεδόθη από την Διεύθυνση Εκπαίδευσης της Κωνσταντινούπολης, στην έναρξη  του σχολικού έτους 2011-2012, στην ετήσια συγκέντρωση των εκπαιδευτικών, είχε δηλώσει πως είναι Έλληνας, ότι ξέρει ρωμαίικα, και  πως παρά την μεγάλη κρίση που διέρχεται η Ελλάδα στην Ελλάδα υπάρχει περισσότερη ελευθερία για τους δάσκαλους και τους καθηγητές και δεν υπάρχει η καταπίεση που ασκείτε στα τουρκικά σχολεία! Τις ίδιες απόψεις  είχε εκφράσει επανειλημμένα και κατά την διάρκεια του εκπαιδευτικού έτους.

Mάλιστα ο εν λόγω δάσκαλος, όπως αναφέρουν οι κατηγορίες εναντίον του, είχε ισχυριστεί πως για τον ίδιο θα ήταν πολύ καλύτερο να διδάσκει σε ελληνικά σχολεία γιατί εκεί δεν θα ήταν αναγκασμένος να κρύψει την ταυτότητα του και ότι στην Τουρκία δεν υπάρχει ελευθερία για να δηλώσεις μια ταυτότητα διαφορετική από την επίσημη κατεστημένη τουρκική ταυτότητα.

Οι δηλώσεις αυτές που έγιναν γνωστές στην Διεύθυνση Δημοτικής Εκπαίδευσης της περιφέρειας της Κωνσταντινούπολης, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση με συνέπεια  να του αποσταλεί έγγραφη προειδοποίηση να ανακαλέσει τις δηλώσεις του και την δημόσια τοποθέτηση του ότι είναι Έλληνας γιατί σε αντίθεη περίπτωση θα υποστεί τις κυρώσεις προσβολής της επίσημης τουρκικής
ταυτότητας.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του İhsan Koç, διευθυντή του σχολείου που διδάσκει ο Ahmet Sarıtaş, ζητήθηκε από τον δάσκαλο να προβεί σε γραπτή μεταμέλεια για ότι έχει δηλώσει δημόσια, δηλαδή για τους ισχυρισμούς του ότι είναι ελληνικής καταγωγής. Η προειδοποίηση που του απεδόθη αναφέρει ότι το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν ανέχεται τέτοιες δηλώσεις που προσβάλουν τις βασικές αρχές του, οι οποίες βασίζονται στην αποδοχή μιας επίσημης τουρκικής ταυτότητας.

Το εντυπωσιακό είναι, όπως αποκαλύφτηκε από Eyüp Atasoy, τον Διευθυντή Εκπαίδευσης της περιοχής του Pentik, της ασιατική ακτή της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος έψαξε για την καταγωγή του δασκάλου που έκανε αυτές τις δηλώσεις, ο Ahmet Sarıtaş κατάγεται από την Τραπεζούντα, είναι δηλαδή Πόντιος.
Η αποκάλυψη αυτή, παρά τους ισχυρισμούς των Τούρκων ότι ο δάσκαλος δεν είναι Έλληνας αλλά… Πόντιος, είναι άλλο ένα στοιχείο που έρχεται να προστεθεί σε τόσα άλλα που δείχνουν πως ειδικά για τη περιοχή του Πόντου υπάρχει ένα κλίμα αμφισβήτησης της επίσημης τουρκικής ταυτότητας και μια αναζήτηση της πραγματικής ρωμαίικης ταυτότητας των κατοίκων της περιοχής.
Αυτή η  ρωμαίικη ταυτότητα,  μετά από τόσες δεκαετίες από την ανταλλαγή των πληθυσμών και την αποχώρηση από τον Πόντο των Ελλήνων, φαίνεται πως ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας «σεισμικής» εξέλιξης, για όλο το πλαστό κρατικό οικοδόμημα της σύγχρονης Τουρκίας.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΙΑ

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος Βλάχος… την συνέχεια στην ιστοσελίδα: http://apotixisi.blogspot.gr/2013/01/view-on-scribd.html#links

_

Απάντηση του Προέδρου της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» σε συκοφαντικά δημοσιεύματα για το θέμα των εκτρώσεων

Με αφορμή ακατανόητα και αδικαιολόγητα σχόλια που δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο, αναφορικά με τον Χριστουγεννιάτικο Χαιρετισμό του Προέδρου της Παρατάξεώς μας, ο κ. Ηλιάδης προέβη στην ακόλουθη επεξηγηματική δήλωση:

Η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», για το θέμα της ποινικοποιήσεως των εκτρώσεων, θα διενεργήσει πανελλήνιο δημοψήφισμα (έως ότου επιτευχθεί η πλήρης απεμπλοκή και διαφοροποίηση της Πατρίδος μας από το Διεθνές Δίκαιο, με βάση τις πνευματικές Παραδόσεις της Ορθοδοξίας), ώστε όλος ο ελληνικός λαός να αναλάβει τις ευθύνες του επί του θέματος αυτού.

Η Παράταξή μας θεωρεί ότι οι εκτρώσεις είναι έγκλημα και η ποινικοποίησή τους θα ήταν ενδεδειγμένη λύση αν δεν είχε αλλάξει η σύνθεση του ελληνικού πληθυσμού λόγω της αμοραλιστικής πολιτικής που ασκείται στην χώρα μας επί 200 χρόνια.

Η Παράταξή μας, ως πρώτο μέτρο έως το δημοψήφισμα, θα θεσπίσει την κατάργηση της κρατικής νοσοκομειακής καλύψεως των εκτρώσεων.

Το μέτρο αυτό απαλλάσσει τον ελληνικό λαό από την σημερινή κατάσταση της απολύτου συνενοχής, δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός φορολογείται σήμερα για να γίνονται οι εκτρώσεις δωρεάν, άρα ο λαός συμμετέχει ενεργά, παρά τη θέλησή του, στις εκτρώσεις.

Η διακοπή της κρατικής καλύψεως των εξόδων νοσηλείας για εκτρώσεις απαλλάσσει τον ελληνικό λαό από τη συμμετοχή του σ’ αυτές και το κράτος, τα χρήματα που προϋπολογίζει για την κάλυψη των εκτρώσεων, θα τα προϋπολογίζει ως επίδομα υπέρ των πολυτέκνων.

Συνεπώς, αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα αρνητικά σχόλια κατά της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» επί του θέματος αυτού, τα οποία οφείλονται στην τελεία άγνοια της μέχρι σήμερα συμμετοχής του ελληνικού λαού, μηδέ του κλήρου εξαιρουμένου, στο έγκλημα των εκτρώσεων, αφού, όπως προείπαμε, ολόκληρος ο λαός μας φορολογείται και γι’ αυτές.

Τα σχόλια περί «ματωμένων χρημάτων» ως επιδότηση των πολυτέκνων, είναι εντελώς συκοφαντικά και ανυπόστατα αφού η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» θα προϋπολογίζει επίδομα υπέρ των πολυτέκνων, πράγμα που η πρόβλεψη για τις εκτρώσεις εμποδίζει σήμερα το κράτος να το πράξει.

Ο Πρόεδρος της Παρατάξεως

Μιχαήλ Ηλιάδης

Λειτουργικὴ Κίνησις Οἰκουμενισμὸς

καὶ στὸ βάθος Ἕνωση Ἐκκλησιῶν ὑπὸ τὸν Πάπα

Ἡ ἐξαπάτηση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς συνεχίζεται μὲ τὴν συνειδητὴ –πλέον– συνεργασία τῶν ἡγετῶν τους

Τὸ παρὸν εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου Μπαρούση (ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Πατρῶν) μὲ τίτλο: «Ἡ “Λειτουργικὴ Κίνησις” τῆς Δύσεως καὶ ὁ Οἰκουμενισμός».

Ἡ εἰσήγηση πραγματοποιήθηκε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004, στὸ Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο, «Οἰκουμενισμός, (Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις)».

Τὰ πάντα, λοιπόν, «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα» ἐνώπιόν μας κι ἐμεῖς, μοιραῖοι, ἢ τοὺς ἀκολουθοῦμε εὐπειθῶς ἢ τοὺς ἀνεχόμεθα ἐνόχως καὶ περιδεῶς!

Ἡ «Λειτουργικὴ Κίνησις», ἀρχικῶς μὲν ἕνα ὅραμα κάποιων διακεκριμένων βενεδικτίνων μοναχῶν…, σὺν τῷ χρόνῳ ἀπέκτησε τὴν μορφὴ μιᾶς καλῶς ὀργανωμένης προσπαθείας, ἡ ὁποία ἔλαβε τὸ χαρακτηριστικὸν ὄνομα, «Ἡ Κίνησις», καὶ τῆς ὁποίας ὁ σκοπὸς ἔλαβε τὸ ἐπίσης ἰδιαίτερον ὄνομα, «Τὸ Ἔργον». Αὐτὸ τὸ «ἔργο», ἦταν ἡ ἐλπὶς ὅλων διὰ τὴν ἀναζωπύρωσι τῆς πίστεως, (κατὰ τὴν ἐκτίμησι πολλῶν), καὶ ἡ ἀσφαλὴς προσδοκία τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, (κατὰ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς «Κινήσεως»)…Ἡ «Λειτουργικὴ Κί­νη­σις» δι­ε­πί­στω­σε ὅ­τι ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τῶν σχι­σμά­των ἔ­χει ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὸν πε­ρι­ο­ρι­σμὸ τῆς πα­γκο­σμι­ό­τη­τος τῆς πα­πι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας. Ἐ­πει­δὴ ὑ­πε­στή­ρι­ζε ὅ­τι ἡ ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται δι­ὰ τῆς τε­λέ­σε­ως μι­ᾶς λει­τουρ­γί­ας καὶ τῆς ἑ­νώ­σε­ως με­θ’ ἑ­νὸς πα­γκο­σμί­ου πα­τρός, τοῦ Πά­πα τῆς Ρώ­μης, δι­ε­κή­ρυ­ξε, ἀ­φ’ ἑ­νός μὲν τὴν ἀ­νά­γκη προ­σεγ­γί­σε­ως τῶν λει­τουρ­γι­κῶν πη­γῶν, ἀ­φ’ ἑ­τέ­ρου δὲ τὴν ἀ­νά­γκη ἐ­ξευ­ρέ­σε­ως νέ­ας ἑρ­μη­νεί­ας τοῦ πα­πι­κοῦ ἀ­λα­θή­του, ὥ­στε τοῦ­το νὰ κα­τα­στῇ εὔ­λη­πτον ὑ­πὸ τῶν «σχι­σμα­τι­κῶν» Ὀρ­θο­δό­ξων…

Ἐ­γνώ­ρι­ζε ἐ­παρ­κῶς τὴν προ­σή­λω­σι τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων εἰς τὴν λα­τρεί­α καὶ ἀ­πε­φά­σι­σε νὰ τοὺς πλή­ξῃ εἰς τὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τό. Ὡς δέ­λε­αρ ἐ­πα­ρου­σί­α­σε τὴν ἐ­πι­στρο­φὴν εἰς τὰς πη­γάς…

Πρό­τυ­πο τοῦ «ἔρ­γου τῆς Κι­νή­σε­ως» ἦ­σαν οἱ Συ­νο­μι­λί­ες εἰς τὴν πό­λι Μα­λῖ­νες τοῦ Βελ­γί­ου ὑ­πὸ τὸν Καρ­δι­νά­λι­ο Mercier, τὸ ἔ­τος 1909. Κα­τό­πιν τῶν Συ­νο­μι­λι­ῶν …με­τα­ξὺ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν καὶ Ἀγ­γ­λι­κα­νῶν, δι­ε­πι­στώ­θη ὅ­τι ὁ κα­λύ­τε­ρος τρό­πος προ­σεγ­γί­σε­ως τοῦ ἐν δι­α­στά­σει εὑ­ρι­σκο­μέ­νου χρι­στι­α­νι­κοῦ κό­σμου εἶ­ναι ἡ «ἀρ­χὴ» πὼς «ὅ­λα εἶ­ναι θέ­μα ἑρ­μη­νεί­ας». Κά­θε δι­α­φο­ρὰ ἠ­μπο­ρεῖ νὰ ἐ­ξο­μα­λυν­θῇ δι­ὰ μι­ᾶς ἄλ­λης ἑρ­μη­νεί­ας, μί­α ἀ­ντί­λη­ψις ἡ ὁ­ποί­α εἰ­σή­γα­γε τὴν δι­γλωσ­σί­α εἰς τὸν χῶ­ρο τῆς πί­στε­ως, …εἶ­χε δὲ εὐρ­τά­τη ἐ­φαρ­μο­γὴ εἰς τοὺς κόλ­πους τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.

Βά­σει τῆς ἀρ­χῆς αὐ­τῆς, οἱ­α­δή­πο­τε αἵ­ρε­σις ἦ­ταν δυ­να­τὸν νὰ δι­α­κη­ρυ­χθῇ δί­χως νὰ κιν­δυ­νεύ­ῃ ὁ ἐκ­φρα­στὴς αὐ­τῆς νὰ χα­ρα­κτη­ρι­σθῇ ὅ­τι κη­ρύσ­σει τὴν αἵ­ρε­σι «παρ­ρη­σί­ᾳ ἢ γυ­μνῇ τῇ κε­φα­λῇ», κα­τὰ συ­νέ­πει­αν δί­χως νὰ ἐ­μπί­πτῃ εἰς τὰ ὑ­πὸ τῶν ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων προ­βλε­πό­με­να. Ἔ­τσι ἡ κρί­σις κά­ποι­ων «εἰ­δι­κῶν» ἐ­τέ­θη ὑ­πὲρ τὴν θε­ο­πνευ­στί­α τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, καὶ ἐ­προ­πα­γαν­δί­σθη ἡ ὑ­πο­κει­με­νι­κό­της τῶν θε­ο­λο­γι­κῶν κρι­τη­ρί­ων.

Δυ­στυ­χῶς, οἱ ἀ­ντι­λή­ψεις αὐ­τὲς …ἐ­πέ­τυ­χαν τὴν βα­θμι­αί­α ἐ­ξά­ντλη­σι καὶ ἀ­πο­δυ­νά­μω­σι τοῦ ἀ­μυ­ντι­κοῦ συ­στή­μα­τος τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ…, μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὴν δη­μι­ουρ­γί­α λει­τουρ­γι­κῆς ἀ­νο­μοι­ο­γε­νεί­ας καὶ με­τα­ξὺ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων. Καὶ ὄ­χι μό­νον αὐ­τό, ἀλ­λὰ πα­ραλ­λή­λως ἐ­πε­τεύ­χθη καὶ ἡ ἀ­να­γνώ­ρι­σις λει­τουρ­γι­κῶν πρά­ξε­ων τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν, οἱ ὁ­ποῖ­ες εἶ­χαν Συ­νο­δι­κῶς κα­τα­δι­κα­σθῇ.

Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Οἱ τῆς «Λει­τουρ­γι­κῆς Κι­νή­σε­ως», ὑ­πὸ τὸ πρό­σχη­μα τῆς ἀρ­χαί­ας πα­ρα­δό­σε­ως, βα­σι­κὸ στοι­χεῖ­ο τῆς ὁ­ποί­ας, κα­τ’ αὐ­τούς, ἦ­ταν καὶ τὸ πα­γκό­σμι­ο πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης, ἀ­πέ­βλε­παν κυ­ρί­ως εἰς τὴν Ἕ­νω­σι τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν. Ἀ­ντε­λαμ­βά­νο­ντο, βε­βαί­ως, ὅ­τι τοῦ­το ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­μπό­δι­ο δι­’ ἡ­μᾶς —τοὺς σχι­σμα­τι­κούς, κα­τὰ τὴν ἰ­δι­κή τους ἐ­κτί­μη­σι—, γι­’ αὐ­τὸ καὶ εἶ­χαν ἀ­να­λά­βει τὴν προ­σπά­θει­α ἀ­πο­φορ­τί­σε­ως τῶν ἐ­ντυ­πώ­σε­ων ἐκ τοῦ και­νο­φα­νοῦς τού­του δό­γμα­τος, λέ­γο­ντες ὅ­τι τὸ πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης «πρέ­πει νὰ ἰ­δω­θῇ μέ­σα ἀ­πὸ ἕ­να και­νούρ­γι­ο φῶς» καὶ νὰ συ­ζη­τη­θῇ ἀρ­γό­τε­ρα ὑ­πὸ τῆς ἑ­νω­μέ­νης πλέ­ον Ἐκ­κ­λη­σί­ας.

…Ἔ­τσι, Read more »

ΠΡΟΓΟΝΙΚΕΣ ΕΣΤΙΕΣ

Εκπομπή Γ΄

Του Σταύρου Καπλάνογλου στο flash TV

1. ΠΑΜΦΥΛΙΑ 2. ΑΣΠΕΝΔΟΣ 3. ΣΕΛΓΗ 4. ΠΕΡΓΗ

Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ

Εμφάνιση οθωμανών στη Μικρά Ασία

__________

_____

Θεοφάνεια (Ματθ. 3,13-17)

6 Ιανουαρίου

Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

«Ἡ θάλασσα εἶδε καὶ ἔφυγεν, ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω»
(Ψαλμ.  113,3)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ μεγάλη. Εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων. Εἶνε ἡ ἑορτὴ τῆς φανερώσεως τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς ἁγίας Τριάδος.
Σήμερα ἁγιάζονται τὰ ὕδατα. Κατ᾿ ἐξοχὴν δὲ ἁγιάσθηκαν τὰ ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ. Γιὰ τὸν Ἰορδάνη μιλάει σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ τὸν Ἰορδάνη μιλάει καὶ ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας ὅταν λέγῃ· «Ἡ θάλασσα εἶδε καὶ ἔφυγεν, ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω» (Ψαλμ.  113,3).
Στὰ λίγα λεπτά, ποὺ ἔχω στὴ διάθεσί μου, θὰ σᾶς πῶ λίγα λόγια γιὰ τὸν Ἰορδάνη.

* * *

Ὁ Ἰορδάνης εἶνε ἕνας ποταμὸς ὄχι ὅπως ὁ Δούναβις καὶ ὁ Βόλγας καὶ ὁ Μισσισιπής. Εἶνε ἕνας ποταμὸς σχετικὰ μικρός. Πηγὲς ἔχει στὶς χιονοσκεπεῖς κορυφὲς τοῦ Λιβάνου. Ἡ ῥοή του δὲν εἶνε ίσια· ἔχει πολλὲς στροφές, καὶ ἀπὸ τὸ ἀεροπλάνο ὁ Ἰορδάνης φαίνεται ὡς ἕνας πελώριος συστρεφόμενος ὄφις. Τὰ ῥεύματά του πέφτουν στὴ λίμνη Γεννησαρέτ. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεχειλίζουν, συνεχίζουν νέα πορεία, καὶ πέφτουν μέσα στὴ Νεκρὰ Θάλασσα, ὅπου ἦταν ἄλλοτε οἱ περιώνυμες πόλεις Σόδομα καὶ Γόμορρα, τὶς ὁποῖες κατέστρεψε ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀκολασία τους.
Ὁ Ἰορδάνης εἶνε ἱστορικὸς ποταμὸς καὶ συνδέεται μὲ πολλὲς ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο κόσμο. Δύο – τρεῖς θὰ σᾶς ἀναφέρω καὶ θὰ τελειώσω τὸν λόγο.
α΄. Ἡ διάβασις τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ἀπὸ τὴν στρατιὰ τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ «ἀβρόχοις ποσί». Ὅπως ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἦταν σκλαβωμένος τετρακόσια χρόνια στοὺς Τούρκους, ἔτσι καὶ ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς ἦταν σκλαβωμένος στοὺς φαραὼ τῆς Αἰγύπτου. Ὕστερα ἀπὸ τετρακόσια χρόνια ἀνέτειλε τὸ ἄστρο τῆς ἐλευθερίας. Ὁ Μωϋσῆς ὡδήγησε τὸ λαό. Βγῆκαν ἀπὸ τὴν Αίγυπτο, πέρασαν τὸ ὄρος Σινά. Ἔπειτα μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ πλησίασαν τὴ Γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὅταν ἔφτασαν στὸν Ἰορδάνη ἦταν καλοκαίρι καὶ τὰ χιόνια τοῦ Λιβάνου εἶχαν λειώσει. Ὁ ποταμὸς εἶχε πλημμυρίσει καὶ ἦταν ἀδιάβατος. Τὸν πέρασαν ὅμως οἱ Ἑβραῖοι – πῶς; Μὲ βάρκες, μὲ μέσα ποὺ διαθέτει σήμερα τὸ μηχανικό; Ὄχι. Τὸν πέρασαν διὰ θαύματος· καὶ εἶνε ἱστορικὸ γεγονός, ποὺ τὸ μαρτυροῦν καὶ τὰ εὑρήματα τῆς ἀρχαιολογίας. Κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, μόλις πάτησαν τὰ πόδια τῶν ἱερέων μὲ τὴν Κιβωτὸ τῆς διαθήκης στὸν Ἰορδάνη, ὁ ποταμὸς κόπηκε στὰ δύο. Τὸ ἕνα μέρος κύλησε πρὸς τὰ κάτω καὶ τὸ ἄλλο ἔγινε πελώριο φράγμα, σὰν τὸ φράγμα τοῦ Ἁλιάκμονος. Ἔτσι πέρασαν οἱ Ἰσραηλῖτες «ἀβρόχοις ποσίν» (Ἰησ. κεφ. 3-4).
β΄. Ἄλλη ἱστορικὴ ἀνάμνησι, ποὺ συνδέεται μὲ τὸν Ἰορδάνη ποταμό, εἶνε ἡ θεραπεία τοῦ Νεεμάν. Κοντὰ στὸν Ἰορδάνη εἶνε ἡ Συρία. Ἐκεῖ ἦταν ἕνας ἀρχιστράτηγος ἔνδοξος, ποὺ ὠνομάζετο Νεεμάν. Αὐτὸς προσεβλήθη, ἀπὸ κορυφῆς μέχρις ὀνύχων, ἀπὸ μία κατηραμένη ἀρρώστια, τὴ λέπρα, ποὺ τότε ἦταν ἀθεράπευτη. Πῆγε σὲ γιατρούς, πῆρε φάρμακα, ἀλλὰ δὲν βρῆκε θεραπεία. Τότε κάποια Ἰσραηλίτισσα ὑπηρέτρια τῆς γυναίκας του εἶπε· Ἀφέντη, θὰ γίνῃς καλά, ἐὰν πᾷς νὰ δῇς τὸν Ἐλισαῖο τὸν προφήτη, τὸν μαθητὴ τοῦ Ἠλία· ἐκεῖνος θὰ σοῦ πῇ τί θὰ κάνῃς. Ἐδίσταζε, ἀμφέβαλλε, ἀλλὰ ἐπὶ τέλους πῆγε. Καὶ ὁ Ἐλισαῖος τοῦ εἶπε· Μὴ φοβᾶσαι, θὰ θεραπευθῇς, ἐὰν ἑπτὰ φορὲς λουσθῇς στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Τὸ θεώρησε γελοῖο αὐτὸ ὁ Νεεμάν. Νὰ πάῃ αὐτός, ἀρχιστράτηγος ἔνδοξος, νὰ βγάλῃ τὴ στολή του, νὰ ξεγυμνωθῇ καὶ νὰ πέσῃ στὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου ἑπτὰ φορές. Στὴν ἀρχὴ ἐδίσταζε. Κατόπιν ὅμως πῆγε, ἐλούσθη ἑπτὰ φορὲς στὸν ποταμό, καὶ ἐθεραπεύθη τελείως ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του (Δ΄ Βασ. κεφ. 5).
γ΄. Καὶ τρίτη ἱστορικὴ ἀνάμνησις εἶνε ὅτι στὸν Ἰορδάνη ἔστησε τὸ βῆμα του, τὸν ἄμβωνά του, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ ὁποῖος καλοῦσε τὸν κόσμο σὲ μετάνοια. Ὅσοι μετανοοῦσαν ἔμπαιναν μέσα στὸν ποταμὸ καὶ ἐξωμολογοῦντο τὰ ἁμαρτήματά τους. Ἔμεναν στὸ νερὸ λίγο ἢ πολύ, ἀνάλογα μὲ τὴ διάρκεια τῆς ἐξαγορεύσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους.
Ἐδοξάσθη, λοιπόν, ὁ Ἰορδάνης ὅταν ἡ στρατιὰ τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ πέρασε «ἀβρόχοις ποσὶ» τὸ ῥεῦμα του. Ἐδοξάσθη ὅταν ὁ Νεεμὰν ὁ Σύρος ἐθεραπεύθη ἀπὸ τὰ νερά του. Ἐδοξάσθη ὅταν στὶς ὄχθες του ἔστησε τὸ βῆμα τῆς ἀληθείας ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.
Ἐδοξάσθη ὅμως πολὺ περισσότερο καὶ ἔγινε παγκόσμιος ὁ Ἰορδάνης ἀπὸ τὴ βάπτισι τοῦ Χριστοῦ. Ἀγνοοῦν οἱ ἄνθρωποι τοὺς ποταμοὺς τῆς γῆς. Ἀλλ᾿ ἕνας ποταμὸς εἶνε γνωστὸς σὲ ὅλη τὴν χριστιανοσύνη, γιατὶ σ᾿ αὐτὸν ἔγινε τὸ μέγα γεγονὸς τῆς ἱστορίας, ὅτι στὰ νερά του ἐβαπτίσθη ὁ Χριστός, ποὺ δὲν εἶχε ἀνάγκη, ὡς ἀναμάρτητος. Ἂν προσέξατε, μιὰ λέξι τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἀποδεικνύει τὴν ἀναμαρτησία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ λέξις αὐτὴ εἶνε τὸ «εὐθύς». «Καὶ βαπτισθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος» (Ματθ. 3,16). Είπαμε ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἐβαπτίζοντο ἔμεναν μέσα στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου ὅσο ἐξωμολογοῦνταν τὶς ἁμαρτίες τους. Ἄλλος ἔμενε ἕνα τέταρτο, ἄλλος μισὴ ὥρα, ἄλλος μία ὥρα καὶ ἄλλος περισσότερο. Ἀλλὰ ὁ Χριστός, λέει τὸ Εὐαγγέλιο, μόλις μπῆκε βγῆκε. «Ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος». Δὲν ἔμεινε καθόλου, οὔτε ἕνα δευτερόλεπτο, γιατὶ δὲν εἶχε νὰ πῇ καμμιά ἁμαρτία.

* * *

Ἐγὼ ὅμως, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶχα σκοπὸ νὰ σᾶς μιλήσω γι᾿ αὐτὸ τὸν Ἰορδάνη, ἀλλὰ γιὰ ἕναν ἄλλο Ἰορδάνη, ποὺ εἶνε πολὺ κοντά μας καὶ θὰ πρέπῃ ὅλοι νὰ τὸν περάσουμε· καὶ ἀλλοίμονό μας, ἂν δὲν τὸν περάσουμε. Read more »