Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. 5,1-15)

ΨΥΧΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

  ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο; Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ περιέχει ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου. Ἀλλὰ γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα τὸ θαῦμα αὐτό, πρέπει νὰ γίνῃ ἀτομικό, νὰ τὸ κάνουμε προσωπικό, νὰ τὸ μεταφέρουμε στὸν ἑαυτό μας· πρέπει δηλαδὴ νὰ ἐπαναληφθῇ καὶ σ᾿ ἐμᾶς. Πῶς θὰ γίνῃ αὐτό; Γιὰ νὰ ἐπαναληφθῇ τὸ θαῦμα, πρέπει ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐνεργήσῃ ἐπάνω μας. Τότε δὲν θὰ χρειάζεσαι ἄλλη βεβαίωσι γιὰ νὰ πιστεύῃς. Θὰ ἔχῃς ἀκράδαντη βεβαιότητα. Μεγαλυτέρα ἀπόδειξις τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ θὰ εἶσαι σύ ὁ ίδιος.

* * *

  Τί λέει, λοιπόν, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο; Στὰ Ἰεροσόλυμα, κοντὰ στὴν προβατικὴ πύλη, τὴν πύλη δηλαδὴ ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσαν τὰ πρόβατα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ θυσιαστοῦν στὸ ναό, ὑπῆρχε μία δεξαμενὴ ποὺ λεγόταν Βηθεσδά. Τὸ νερὸ αὐτῆς τῆς δεξαμενῆς εἶχε μία θαυματουργικὴ ἰδιότητα. Τί ἰδιότητα; Κατὰ ἀραιὰ χρονικὰ διαστήματα, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, κατέβαινε ἐκεῖ ἄγγελος Κυρίου καὶ τάραζε τὸ νερό. Τότε τὸ νερὸ ἀποκτοῦσε, προσωρινῶς, ἰαματικὴ ἰδιότητα. Αύτὸ διαρκοῦσε πολὺ λίγο· ἀμέσως κατόπιν τὸ νερὸ ἐπανερχόταν στὴν προηγουμένη φυσικὴ κατάστασι, ἦταν πάλι ἁπλὸ νερὸ ὅπως ὅλων τῶν ἄλλων πηγῶν. Ὅποιος λοιπὸν ἀμέσως μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ ἀγγέλου προλάβαινε νὰ πέσῃ πρῶτος μέσα στὸ ταραγμένο νερό, γινόταν ὑγιής, ὁποιαδήποτε καὶ ἂν ἦτο ἡ ἀσθένεια ἀπὸ τὴν ὁποία ἔπασχε.
Αὐτὸ ἔδινε ἐλπίδα σὲ ὅλους ὅσοι εἶχαν ἀπελπισθῆ ἀπὸ τοὺς γιατρούς. Ἔτσι γύρω ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς κολυμβήθρας ἦταν συγκεντρωμένο ἕνα πλῆθος ἀσθενῶν, ποὺ ἔμεναν ἐκεῖ ξαπλωμένοι σὲ κρεβάτια ἢ φορεῖα. Είτε κρύο ἔκανε είτε ζέστη, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι δὲν ἀπομακρύνονταν ἀπὸ ᾿κεῖ. Γιὰ νὰ προστατεύωνται δὲ ἀπὸ τὴ βροχὴ καὶ τὸν ἥλιο, εἶχαν χτιστῆ γύρω ἀπ᾿ τὴ δεξαμενὴ πέντε στοές, πέντε ὑπόστεγα, ὅπου παρέμεναν οἱ ἀσθενεῖς καὶ ὅσοι τοὺς συνώδευαν.
Ἀνάμεσα στὸ πλῆθος τῶν ἀσθενῶν, ποὺ περίμεναν νὰ βροῦν τὴ θεραπεία τους, ἦταν καὶ ἕνας παράλυτος. Γιατρειὰ δὲν εἶδε ἀπὸ ἄνθρωπο. Ἀλλ᾿ οὔτε καὶ στὴ θαυματουργὸ κολυμβήθρα τόσον καιρὸ εἶχε βρῆ τὴ θεραπεία του. Τριανταοχτὼ χρόνια περίμενε ἐκεῖ μὲ ὑπομονή. Στὸ μακρὸ αὐτὸ διάστημα πολλοὺς συνασθενεῖς εἶδε νὰ πέφτουν στὸ ταραγμένο νερό, νὰ βγαίνουν καὶ νὰ φεύγουν γιὰ τὰ σπίτια τους θεραπευμένοι. Αὐτὸς λόγῳ τῆς παθήσεώς του δὲν ἦταν εὐκίνητος· πάντα κάποιος ἄλλος τὸν προλάβαινε. Ἦταν μόνος καὶ ἀβοήθητος. Ἔτσι τὸ μαρτύριό του συνεχιζόταν.
Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἀποτυχιῶν, τί ἐλπίδα ὑπῆρχε πλέον; Μᾶλλον ἔπρεπε νὰ τὸ πάρῃ ἀπόφασι, ὅτι ἐκεῖ θὰ τὸν βρῇ ὁ θάνατος καὶ τότε ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα θὰ μετακομίσῃ στὸ κοιμητήριο· κι ἀντὶ νὰ μπῇ στὸ ἰαματικὸ νερό, θὰ τὸν βάλουν στὸ μαῦρο χῶμα. Ἐν τούτοις ἐξακολουθοῦσε νὰ ἐλπίζῃ, νὰ ὑπομένῃ, νὰ παραμένῃ ἐκεῖ. Σὰν κάποιον νὰ περίμενε! Κάποιο μυστήριο ἔκρυβε ἡ ταλαιπωρία του.
Καὶ ἦρθε ἐπὶ τέλους ἡ στιγμὴ νὰ λυθῇ τὸ δρᾶμα του καὶ νὰ φωτιστῇ τὸ μυστήριο. Μετὰ ἀπὸ ἀγόγγυστη ὑπομονὴ τόσων ἐτῶν, ἦρθε κοντά του ὁ μέγας ἰατρός, τὸ ἄριστο φάρμακο, καὶ τότε βραβεύθηκε ἡ ἀρετή του. Ἦρθε κοντά του ὁ Χριστός, ὁ παντοδύναμος καὶ πάνσοφος εὐεργέτης, τοῦ εἶπε ἔνα μόνο λόγο, καὶ μ᾿ ἐκεῖνο τὸ λόγο ὁ παράλυτος ἀμέσως ἔγινε καλά. Μέγα τὸ θαῦμα· ἕνας ζωντανὸς νεκρὸς στάθηκε ὄρθιος· καὶ αὐτὸς ποὺ δὲ᾿ μποροῦσε νὰ σηκώσῃ οὔτε ἕνα κουτάλι, πῆρε δύναμι καὶ σήκωσε ὁλόκληρο κρεβάτι.
Ὁ παραλυτικὸς αὐτὸς ἔμεινε ἐκεῖ τόσα χρόνια, γιὰ νὰ γίνῃ διδάσκαλός μας. Τριανταοχτὼ χρόνια δὲ ᾿γόγγυσε οὔτε βλαστήμησε, ὅπως θὰ ἔκαναν ἄλλοι πού, ὄχι τόσο ἀλλὰ πολὺ λιγώτερο χρόνο ἔχουν στὸ κρεβάτι, καὶ τὰ βάζουν μὲ τὸ Θεό. Ὁ παραλυτικὸς εἶνε παράδειγμα ὑπομονῆς. Γι᾿ αὐτὸ ἦρθε κοντά του ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ίδιος ὁ Χριστός· διότι τὸν σπλαχνίσθηκε. Ἔπειτα ὁ παραλυτικὸς αὐτός, ὅταν γιατρεύτηκε, δὲν πῆγε στὸ σπιτάκι του, ἀλλὰ ποῦ πῆγε; Στὸ ναό. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ἔγινε καὶ ἱεροκήρυκας, σαλπιγκτὴς τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου.

* * *

Ἀλλὰ τώρα δὲν θέλω νὰ μιλήσω γιὰ τὸν παραλυτικὸ τοῦ εὐαγγελίου· θέλω νὰ μιλήσω γιὰ τοὺς σημερινοὺς παραλύτους.
―Μὰ ὑπάρχουν καὶ σήμερα παράλυτοι; Read more »

Ἡ Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς (α, 1-2)
ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου 

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος

στίχ. 1. «Παῦλος καὶ…». Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· Φτάνει ἡ λέξι Παῦλος γιὰ νὰ γεμίσουν δάκρυα τὰ μάτια μας. Ὅπως οἱ μανάδες, ποὺ ἀγαποῦν πολὺ τὰ παιδιά τους, δακρύζουν ὅταν ἀκοῦνε τ᾿ ὄνομά τους, ἔτσι καὶ οἱ πιστοὶ ὅταν ἀκοῦνε τὸ ὄνομα Παῦλος.
Ἀκόμα καὶ οἱ ἄπιστοι ἀναγνωρίζουν τὸν Παῦλο, σὰν μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες φυσιογνωμίες. Βγῆκε μιὰ σειρὰ βιβλίων στὸ ἐξωτερικὸ, ποὺ ἀναφέρει 15 – 20 μεγάλες προσωπικότητες. Μεταξὺ τῶν ἄλλων θεωροῦν κι αὐτοὶ τὸν Παῦλο ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ τὶς ἰδέες του πολὺ σπουδαῖες. Ἐμεῖς δὲ οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θεωροῦμε τὸν Παῦλο ὄχι ἁπλῶς ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ τὸν κορυφαῖο ἀπόστολο, τὸν ἀπόστολο ποὺ σὰν χρυσάετος ἐπέταξε σ᾿ ἀνατολὴ καὶ δύσι καὶ ἔγινε ὁ κήρυκας τῶν ἐθνῶν.
Ἐὰν ἐμεῖς σήμερα εἴμεθα Χριστιανοί, τὸ ὀφείλουμε στὸν Παῦλο. Ἦρθε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Πῆγε στὴ Μακεδονία. Πῆγε στοὺς Φιλίππους. Κήρυξε στὴ Θεσσαλονίκη, στὴ Βέροια, στὴν Ἀθήνα, στὴν Κόρινθο, στὴν Κρήτη, στὴν Κύπρο.
Τὸ ἔργο τοῦ Παύλου ἔχουμε καὶ συνεχίζουμε κ᾿ ἐμεῖς. Ἀλλ᾿ ἂν μᾶς στύψῃς ὅλους, θεολόγους, παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, δὲν κάνουμε οὔτε τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου. Ὅ,τι ἔκανε ὁ Παῦλος, πρέπει νὰ κάνουμε κ᾿ ἐμεῖς. Ἀλλὰ ποῦ…
Ὁ Παῦλος ζοῦσε σ᾿ ἕνα κόσμο ἰδανικὸ καὶ ἀθάνατο, ἦταν ἐπίγειος ἄγγελος. Ἂν ὑπάρχῃ ἕνα πρόσωπο, ποὺ δείχνει σὲ τί ὕψη μπορεῖ νὰ φτάσῃ ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸ εἶνε ὁ Παῦλος, ποὺ ἔφτασε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ. Ἂν πάλι θέλουμε νὰ δοῦμε, σὲ ποιό βάραθρο μπορεῖ νὰ κατρακυλίσῃ καὶ νὰ πέσῃ ὁ ἄνθρωπος, ἂς δοῦμε τὸν Ἰούδα.
Λοιπὸν ἐδῶ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Παῦλος, ὄχι ὁ Πλάτων ἢ ὁ Ἀριστοτέλης. Ἂν ζοῦσαν αὐτοὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Παύλου, θὰ τὸν ἄκουγαν μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα καὶ θὰ γίνονταν μαθηταί του. Γιατὶ ὁ Παῦλος εἶνε θεόπνευστος διδάσκαλος.
«Παῦλος καὶ Σιλουανὸς καὶ Τιμόθεος». Μᾶς λέει ὁ Παῦλος, ὅτι δὲν εἶνε μόνος, ἀλλ᾿ ἔχει καὶ συνεργάτες μαζί του.
«Ἐν Θεῷ πατρὶ ἡμῶν καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ». Τί βλέπει κανεὶς σ᾿ αὐτὸ τὸ χωρίο; Ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν διακρίνει πολλὰ πράγματα. Ἀλλ᾿ ἐὰν προσέξῃ λίγο, θὰ δῇ, ὅτι ἔχει μεγάλη σημασία. Βάζει στὴν ίδια γραμμὴ τὸ Θεὸ Πατέρα καὶ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὁ Πατὴρ Θεός, καὶ ὁ Χριστὸς Θεός. Αὐτὸ τὸ χωρίο εἶνε ἐναντίον τῶν χιλιαστῶν. Θεὸς Πατὴρ καὶ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε μαζί.
Ἐν συνεχείᾳ ὁ Παῦλος δίνει στοὺς Θεσσαλονικεῖς μιὰ εὐχὴ καὶ λέγει·

στίχ. 2. «χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ». Λέει καὶ ὁ ἱερεὺς στὴ θεία λειτουργία· «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ… εἴῃ μετὰ πάντων ὑμῶν». Τί εἶνε λοιπὸν ἡ χάρις, τί σημαίνει ἡ λέξι αὐτή; Δὲν μεταφράζεται μὲ λόγια. Μιὰ εἰκόνα μποροῦμε νὰ δώσουμε μόνο μὲ κάποια παραδείγματα, κι αὐτὰ ἀσθενῆ. Ἕνα παράδειγμα παίρνουμε ἀπὸ τὰ χρέη καὶ τοὺς φόρους, ποὺ ὀφείλει ὁ κάθε πολίτης στὸ κράτος. Ὅταν κάποιος χρωστάῃ στὸ δημόσιο πολλὰ χρήματα, ἔχει ἀγωνία. Περιμένει ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα νὰ βγῇ ἔνταλμα συλλήψεώς του, καὶ κρύβεται. Παλαιὰ παραφύλαγαν οἱ κάτοικοι στὸ χωριὸ καὶ μόλις βλέπανε ἀπὸ μακριὰ τὸν εἰσπράκτορα νὰ ἔρχεται, εἰδοποιοῦνταν καὶ χάνονταν ὅλοι· φεύγανε στὰ βουνὰ καὶ στὰ δάση, φόβος καὶ τρόμος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

Toυ ἐπισκόπου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Μητροπολίτου Φλωρίνης

Ἡ Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

Ἡ ερμηνεία τῆς Β´Θεσσαλονικῆς ἐπιστολή ἔγινε κατὰ τὰ ἔτη 1975 – 1976 στὴν αἴθουσα τῆς ἱ. Μητροπόλεως Φλωρίνης στὸν ἁγιογραφικὸ κύκλο ἀνδρῶν, ἀπό τον Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη. Ἀρχισε στὶς 4-12-1975 καὶ τελείωσε στὶς 12-2-1976. (Ἐκδοση ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ)

(κεφάλαιο α´)

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ εἶχαν συνήθεια, ὅταν γράφανε, νὰ βάζουν τὴν ὑπογραφή τους στὴν ἀρχή. Ἐμεῖς τώρα συνηθίσαμε νὰ βάζουμε τὴν ὑπογραφή μας στὸ τέλος.

«Παῦλος καὶ Σιλουανὸς καὶ Τιμόθεος τῇ ἐκκλησίᾳ Θεσσαλονικέων ἐν Θεῷ πατρὶ ἡμῶν καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ· χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (στ. 1-2).

Τα αναγκαια πραγματα επαναλαμβανονται

Τὸ προοίμιο αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς εἶνε ἴδιο μὲ τὴν Α΄ Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή. Ἴσως πῇ κάποιος·
―Γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπαναλαμβάνει τὰ ἴδια;
Μερικὰ πράγματα εἶνε τόσο ἀναγκαῖα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ἐπαναλαμβάνουμε. Γιὰ παράδειγμα· δὲν τρῶμε μιὰ φορὰ στὴ ζωή μας, ἀλλὰ κάθε μέρα. Καὶ μάλιστα πρωῒ μεσημέρι καὶ βράδι. Κι αὐτὸ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε συνεχῶς· διότι ἡ σωματικὴ τροφὴ εἶνε ἀναγκαία γιὰ τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Καὶ ὁ ἥλιος δὲν βγαίνει μιὰ φορά, ἀλλὰ βγαίνει κάθε μέρα. Ἂς μὴ δυσανασχετοῦμε λοιπὸν καὶ ὅταν ἀκοῦμε κάποια λόγια τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ἐπαναλαμβάνωνται.
Τὰ ἀναγκαῖα πράγματα ἐπαναλαμβάνονται. Καὶ ἀναγκαῖα εἶνε ἐκεῖνα, ποὺ καὶ ὁ ἁγιώτερος τῶν ἀνθρώπων δὲν μπορεῖ νὰ τ᾿ ἀποφύγῃ. Ἀσκητὴς νὰ γίνῃς, Μέγας Ἀντώνιος νὰ γίνῃς, θὰ ἔχῃς ἀνάγκη κάτι νὰ φᾷς, ἕνα παξιμάδι, λίγο νερὸ νὰ πιῇς. Αὐτὰ εἶνε ἀναγκαῖα· τὰ ἄλλα φαγητὰ δὲν εἶνε ἀναγκαῖα. Ἂν δὲν τὸ κάνῃς αὐτό, θὰ πεθάνῃς.
Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ―θὰ τὸ γράψῃ ἡ ἱστορία αὐτὸ ὡς σημεῖο ἐκφυλισμοῦ―, πάνω ἀπὸ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ νερὸ ἔχουν τὸ σὲξ γιὰ ἀναγκαῖο. Γι᾿ αὐτὸ ἡ ἀνθρωπότης θὰ σβήσῃ καὶ θὰ ἐξαλειφθῇ. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἔκφυλοι λένε, ὅτι χωρὶς γυναῖκα δὲν μποροῦν νὰ ζήσουν.
Τὸ ὅτι εἶνε χρήσιμη ἡ γυναίκα κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει. Ἀλλὰ δὲν εἶνε καὶ τὸ πρῶτο ἀναγκαῖο πρᾶγμα. Καὶ αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν χιλιάδες παραδείγματα. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἐγκρατεῖς, παρθένοι, ἀσκηταί, ποὺ ἔζησαν χωρὶς γυναῖκα 100 καὶ 120 χρόνια. Ἂν ἦταν πρᾶγμα τόσο ἀναγκαῖο, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ζήσουν χωρὶς αὐτό.
Ἀπολύτως καὶ ἀμέσως ἀναγκαῖο πρᾶγμα, φυσικὴ ἀνάγκη, εἶνε ἡ ἀναπνοή. Κάθε δευτερόλεπτο ἀναπνέουμε. Κάνουμε, δηλαδή, συνεχῶς τὸ διο πρᾶγμα. Ἐν τούτοις δὲν δυσανασχετοῦμε. Ἀντιθέτως, στενοχωρούμεθα καὶ ἀνησυχοῦμε ὅταν κόβεται ἡ ἀναπνοή.
Πάνω ὅμως ἀπὸ τὰ φυσικὰ ἀναγκαῖα εἶνε τὰ πνευματικὰ ἀναγκαῖα. Καὶ ἀνώτερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός· «Ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λουκ. 10,42). Καὶ αὐτὸ τὸ ἀναγκαιότερο ἐξ ὅλων εἶνε ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτὸ λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας· «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον» (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).
Συνεπῶς, νὰ μὴ δυσανασχετοῦμε, ὅταν ἐπαναλαμβάνωνται ὡρισμένα πράγματα στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ξέρουμε τοῦτο, ὅτι αὐτὰ ποὺ ἐπαναλαμβάνονται εἶνε πάρα πολὺ ἀναγκαῖα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

πηγή: Ι. Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου

«Μη κλινετε γονυ εις τον αντιχριστον Παπα»

Συμβουλές από τον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο

Ο π. Φιλόθεος ήτο πνευματικός πατέρας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου και των γονέων του

* …Πιστεύω και ελπίζω ότι ο ιδρυτής της Εκκλησίας, ο Αρχηγός της σωτηρίας ημών, ο κραταιός και δυνατός εν πολέμοις, πάντας τους πολεμούντας την Νύμφην Αυτού Εκκλησίαν, την καθαράν και άσπιλον, την οποίαν περιποιήσατο με το Τίμιον Αίμα Του, θα τους σύντριψη ως σκεύη κεραμέως και θα διαφύλαξη και διάσωση Αυ­τήν καθαράν. Υμείς δε οι εναπολειφθέντες στήτε καλώς, στήτε μετά φόβου, στήτε ανδρείως και μη κλίνετε γόνυ εις τον αντίχριστον Πάπα και εις τους οπαδούς αυτού φιλοπαπιστάς οικουμενιστάς, και λοιπούς δειλούς και προδότας. Στήτε μέχρι τέλους, μέχρι θανάτου, δια να λά­βετε τον άφθαρτον στέφανον εις τους ουρανούς…….

Κρατείτε την πίστιν στερεάν

* Αφήνω συμβουλήν εις τους πιστούς και πνευματικά μου τέκνα να ακολουθούν την Εκκλησίαν… Εάν ενω­θούν, τότε, να χωρήσουν, να αποχωρήσουν τελείως ακολουθούντες εκείνο το οποίον παρελάβομεν και τους α­γίους Πατέρας.

* Εάν ο ποιμήν είναι αληθής, οφείλετε να ακολουθήτε τον αληθή ποιμένα. Εάν δεν είναι αληθής, ακολουθήτε τον Χριστόν, ο Οποίος είναι αληθής.

* Οι Άγιοι Πατέρες δεν επλανήθησαν διότι είχον ταπείνωσιν, είχον το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον τους ωδήγει και δεν τους άφηνε να πλανηθούν.

* Πως είναι δυνατόν, να τιμήση κάποιος τους τοιού­τους (νεωτεριστάς Αρχιερείς), οι οποίοι συνετάραξαν την Εκκλησίαν, εκλόνισαν τας πεποιθήσεις των Ορθοδόξων Χριστιανών, και να υπακούση εις αυτούς, όταν αυτοί με πλατύ το στόμα κηρύττουν εναντίον των Αγίων Αποστόλων;….

* Ως γέρων πνευματικός λέγω εις τα πρόβατα του Χριστού προσέξατε, μη δεχθήτε φιλίαν και ένωσιν με τον Πάπαν, διότι ο Πάπας, εάν και την όψιν του προσώ­που του άλλαξε εναντίον της εντολής του Θεού (Λευϊτ. Α’9)…, εάν και ήλλαξε την μορφήν του σώματος και μετεμορφώθη εις γυναίκα, την γνώμην του δεν την άλλαξε.

* Δια να γίνη ένωσις με τους παπιστάς και τον Πάπα, πρέπει ο Πάπας να μετανοήση και να επιστρέψη εις την μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, την οποίαν μας παρέδωκε ο Χριστός, δια των Αγίων Απο­στόλων και των Αγίων Πατέρων των επτά Οικουμενι­κών Αγίων Συνόδων. Ο Πάπας απεσχίσθη και οφείλει να επιστρέψη εις την μίαν πίστιν, την οποίαν παραχάρα­ξαν εις το εν βάπτισμα, το όποιον κατήργησαν και το α­ντικατέστησαν με ράντισμα και επίχυσιν ύδατος, και εις τα δόγματα και ιεράς παραδόσεις, τας οποίας τελείως κατεφρόνησαν. Και εάν θέλουν διάλογους και συζητή­σεις αυτά πρέπει να γίνουν επάνω εις το σύμβολον της πίστεως εις δέκα λεπτά της ώρας. Συμφωνείτε; αποπτύετε την πλάνην και τας αιρέσεις σας; επιστρέφετε εις τον Θεόν και την Αγίαν Εκκλησίαν; Σας δεχόμαστε. Δεν δέχεσθε; πηγαίνετε εκεί που σας στέλλουν οι Άγιοι Από­στολοι, οι Άγιοι Πατέρες και αι επτά Οικουμ. Σύνοδοι, εις το ανάθεμα….

* * *

* Εάν ημείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εφυλάττωμεν ό­σα η πίστις ημών υπαγορεύει, όλα τα έθνη, ως λέγει ο θείος Χρυσόστομος, θα εγένοντο Χριστιανοί. Διότι ο­ποία πίστις ανέδειξεν Αποστόλους, Μάρτυρας, Ομολογητάς, Οσίους και δικαίους; Η Ορθόδοξος. Οποία πίστις ετέλεσε μεγάλα ένδοξα και θαυμαστά σημεία; Η Ορθόδοξος. Δίκαιον είναι να είπωμεν τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών και οποία πίστις ως η ημετέρα πίστις, η Ορθόδοξος;….

Τίποτε δεν είναι ισάξιο της Ορθοδοξίας

* Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να διακρατή απα­ραχάρακτα όσα ο Κύριος έδωσε, οι Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Όποιος αποκόπτεται από αυτά δεν μπορεί να λέγεται Χριστιανός.

* Είναι προδοσία της αληθείας το να αποδεχόμεθα αι­ρετικές διδασκαλίες και να μη ομολογούμε με ακρίβεια όσα διδαχθήκαμε από τους θεοφόρους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας. Καλούμεθα να αρέσουμε όχι εις τον κόσμον αλλά εις τον Κύριον και να συμφωνούμε με τις άγιες Γραφές και με όσους δεν αντιμάχονται με όσα μας λέγουν οι Πατέρες.

* Ο Χριστός, δεν θα αφήση την Εκκλησίαν Του, αλ­λά και εμείς ότι μπορούμε να κάνουμε. Μακάριοι εκεί­νοι οι όποιοι μέχρι θανάτου θα μείνουν πιστοί εις την ορθόδοξον πίστιν και ομολογίαν… Να αγωνισθήτε κατά των θεοκαπήλων προδοτών της Ορθοδοξίας και των πα­τρικών παραδόσεων.

Γνώρισε το μεγαλείο της Ορθοδοξίας
Αγιογραφικές και Πατερικές μαρτυρίες- Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»- Θεσσαλονίκη

_______

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ

  ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

      Παρακαλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας την πνευματική αυτή εκδήλωση, που αναφέρεται στη σύγχρονη οσιακή προσωπικότητα της Ορθοδοξίας μας, τον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο.
Πληροφορίες στο τηλ: 2310.212659
e-mail: info@orthodoxoskypseli.gr
www.orthodoxoskypseli.gr

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Εφημερίδα  «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» 5-10-1977

H KOINH ΑΓΟΡΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΟΡΝΕΙΟ

       ΦΛΩΡΙΝΑ. – Να σταματήση η προσπάθεια εντάξεως της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκὴ Κοινότητα, ζητάει ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Χαρακτηρίζει τὴν ΕΟΚ φωλιὰ ἀντιχριστιανισμοῦ καὶ ὑποστηρίζει ὅτι θὰ μεταρέψῃ τὴν Ἐλλάδα «σὲ διεθνὲς πορνεῖο».

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης σὲ μακρὸ ἄρθρο του στὸ περιοδικό του, γράφει ὅτι ἡ ΕΟΚ εἶναι σὰν ἕνα «μεταξωτὸ σάκκο, μοιάζει ὄμορφος ἀπ᾽ ἔξω ἀλλὰ ποὺ μέσα του κρύβει κακὰ ποὺ προκαλοῦν ἀηδεία καὶ ἐμετό».     Τὸ ἄρθρο καταλήγει: «Καλύτερα φτωχοὶ μὲ τὸ Χριστὸ  στὸ πλευρό μας, παρὰ πλούσιοι μὲ τὸ διάβολο».

Ο Αύγουστῖνος Καντιώτης τονίζει ὅτι ἡ ΕΟΚ εἶναι τὸ ἴδιο κακή γιὰ τὴν Ἐλλάδα, ὅσο τὸ ΝΑΤΟ καὶ οἱ ἀμερικανικὲς βάσεις. Καὶ θὰ σημάνῃ γιὰ τὴν Ἑλλάδα τὴν εἰσβολὴ ἐραστῶν τοῦ κακοῦ, τυχωδιωκτῶν, ὑλιστῶν καὶ ἀθέων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ·

1. π. Αυγουστίνος Καντιώτης ΕΛΛΑΣ – ΕΟΚ – STOP

2. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ  ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 123-1125

 Να ειστε στρατιωται Ιησου Χριστου

«Σύ ουν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού»

Ω χωρίον έξοχον, ώ χωρίον υπέροχον, που μας υπενθυμμίζεις ότι η ζωή δεν είναι απόλαυσις – ποιος το είπε; – η ζωή δεν είναι θησαυρισμός, η ζωή δεν είναι «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Όχι, όχι, όχι. Αυτό είναι σύνθημα υλιστών και άθεων. Η ζωή ίσον θυσία και ηρωϊσμός. Ο άνθρωπος δεν επλάσθη για τα μικρά και τα ασήμαντα, επλάσθη για ηρωισμούς.
Χριστιανισμός θα πει θυσία, θυσία των πάντων. Και αξιώματα και χρήματα και θρόνους, όλα θυσία. Έχεις εκατό πράγματα; Να τα δώσεις όλα, εκατό τοις εκατό. Αυτό απαιτούν οι αποκαλυπτικοί μας χρόνοι. Ένα να κρατήσεις, δεν είσαι Χριστιανός…
Ο χριστιανισμός είναι ολοκαύτωμα. Κοιτάξτε το θυμιατήρι. Γιατί θυμιάζομε, ποιος είναι ο σκοπός; Τι σημαίνει το θυμιατήρι και ρίπτει επάνω το λιβάνι κι αυτό καίγεται ολόκληρο και ο ναός ευωδιάζει από το άρωμα του, έτσι και εσύ να γίνεις λιβάνι, να τα θυσιάσεις όλα.
Θα νικήσουν εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να τα παίξουν όλα κορώνα γράμματα. Και θα ηττηθούν κατά κράτος οι φίλαυτοι και οι προδότες. Δυστυχώς ολίγοι είναι οι στρατιώται που μάχονται είς την πρώτη γραμμή του πυρός, είτε υπέρ πίστεως είτε πατρίδος. Πολλοί είναι λιποτάκται ή όπως λέγαμε εν καιρώ πολέμου, οι «κουραμπιέδες», που έχουν μεν στολή στρατιώτου, αλλά δε μπαίνουν στη μάχη…
Όχι προδόται, όχι λιποτάκται, αλλά εις τας θέσεις σας. Η Ελλάς δίνει μεγάλη μάχη. Έξω από κόμματα. Σας ομιλεί ο γέρων επίσκοπος, που πενήντα χρόνια – μισόν αιώνα εκόπιασε. Είς τας θέσεις σας. Όχι δειλοί όχι άνανδροι αλλά θαρραλέοι και με υψηλό το φρόνημα. Θα δώσουμε τη μάχη για να κερδίσει η Ελλάς να κερδισθεί το μέλλον της πατρίδος. Ειδεμή, θα είμεθα ένοχοι…

Μη ζητάτε την καλοπέραση

Να είστε έτοιμοι για θυσίες. Να μη ζητάτε την καλοπέραση σας. Διότι είπε ο Χριστός: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε: αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» και «Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν». Όσο περισσότερο ζούμε την χριστιανική ζωή και δρούμε μέσα στην κοινωνία και παρουσιάζομε την εικόνα του Χριστού, τόσο περισσότερο οι άθεοι θα μας μισούν, θα είμεθα το αντικείμενο του μίσους των. Να «χαίρετε» τότε και να «αγαλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς».
Αυτά σας συμβουλεύω, παιδιά μου. Να διαβάζετε πνευματικά βιβλία, τον «Αόρατο πόλεμο», τα «Πνευματικά Γυμνάσματα», τον «Προορισμό του ανθρώπου». Και να ζήτε πνευματική ζωή, εξομολογούμενοι στον πνευματικό σας πατέρα και κοινωνούντες.
Και να δέεσθε και υπέρ εμού του αμαρτωλού, να με ελεήσει ο Θεός εν ημέρα της κρίσεως. Να μη με λησμονήτε στας προσευχάς σας. Έχω ανάγκη των προσευχών σας όσο δεν φαντάζεσθε.
Ο Θεός μαζί σας.

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 119-121

Ενωμενοι θα δωσουμε τη μαχη

(Σε συντονιστική επιτροπή αγώνος 21 χριστιανικών σωματείων Θεσσαλονίκης 16-4-1989)

Δεν πρόκειται εδώ να κάνω τρίτο κήρυγμα. Χαίρω ιδιαίτερα για τη συνάντηση αυτή με την συντονιστική επιτροπή του αγώνος. Μου αρέσει ο τίτλος αυτός.
Προ 20,25,30 ετών αυτή η συνάντηση ήταν αδύνατη. Είναι πρόοδος στον πνευματικό αγώνα αυτό.
Υπάρχουν διαφορές μεταξύ μας, αλλά λέει ένας φιλόσοφος, Δύο φύλλα σε ένα δέντρο φαίνονται όμοια αν όμως τα εξετάσεις έχουν διαφορές. Δύο φύλλα που τα γέννησε το ίδιο δέντρο έχουν διαφορές και εμείς έχουμε τις διαφορές μας, όμως αυτό δε βλάπτει. Μία ωραία ανθοδέσμη είστε με πολύχρωμα λουλούδια και η ανθοδέσμη είναι πιο ωραία όταν έχει διάφορα είδη λουλουδιών.
Είστε ένας στρατός που έχει ποικιλία όπλων. Άλλος είναι ασυρματιστής, άλλος είναι λοκατζής, άλλος στο ιππικό, άλλος στο μηχανικό. Να πλησιάσουμε ακόμη περισσότερο μεταξύ μας γιατί αρχιστράτηγος μας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Να συναντιέστε και να αγωνίζεσθε για ότι είναι ωραίο και υψηλό στον κόσμο αυτό. Στους κοινούς αγώνας να είστε ενωμένοι διότι η διάσπαση είναι πολύ κακό πράγμα.
Να έχετε υπ’ όψιν – χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους αγώνας που δώσαμε, αλλά αποβλέπων είς τους αγώνας που έδωσαν οι αείμνηστοι πατέρες των πρώτων αιώνων, οι μέχρι τώρα αγώνες είναι αψίμαχίαι. Όσοι από σας κάνατε στρατιωτικοί, γνωρίζετε τι θα πει αψιμαχία. Μετά την αψιμαχία καταμετρούμε, βλέπουμε, αντιλαμβανόμεθα, κάνουμε εξέταση των δυνάμεων του αντιπάλου. Θα μπούμε σε αγώνες σκληρούς. Και πρέπει να αποκτήσουμε αγωνιστικότητα και πρέπει να αρθούμε σε μεγάλα ύψη και να διαγράψουμε φωτεινούς κύκλους. Και ορθώς ελέχθη, ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τη νεότητα, διότι η νεότης σήμερα έχει ανάγκη τονώσεως, διότι έχει πολλά κενά. Προ ολίγου διάβαζα, ότι έχουμε κύμα αυτοκτονιών της νεότητος στη Γερμανία, στη Σουηδία και αλλού, ιδίως από μελαγχολία. Οφείλουμε να την αγκαλιάσουμε.
Θα ομολογήσω κάτι. Με σκλάβωσε, με αιχμαλώτισε η αγάπη του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος. Κανείς άλλος μητροπολίτης στην Ελλάδα δεν με κάλεσε και δε μου είπε:«Να θεωρείς τη μητρόπολη μου προέκταση της μητροπόλεως σου». Χάρις σ’ αυτόν ήρθα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι πλέον νέος 40 και 50 ετών και οι δυνάμεις μου οι σωματικές είναι μειωμένες, αν και η χάρις του Θεού με δυναμώνει, παρόλο το γήρας μου.
Εν πάση περιπτώσει, είμαι στην διάθεση σας. Ότι νομίζετε ότι μπορώ να σας προσφέρω, θα το προσφέρω με όλη μου την προθυμία. Και εύχομαι, να προάγεται αυτή η ενότης…
Σας το λέω μετά λύπης, ότι δεν υπάρχει Ιεραρχία. Δεν έχομε ηγεσία, που θα τραβήξει μπροστά στον αγώνα. Και είναι θλιβερό πράγμα αυτό. Και συνεπώς τα χριστιανικά σωματεία αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της μαχόμενης Ορθοδοξίας. Ον τρόπον το σύνταγμα του Πλαστήρα ήταν η εμπροσθοφυλακή της στρατιάς και έδωσε τη μάχη στο Καλέ – Γκρότο και έβλεπε με τα κιάλια την Άγκυρα, έτσι και εσείς να είστε η εμπροσθοφυλακή της μαχόμενης Ορθοδοξίας. Και εκεί να μείνετε, σεβόμενοι τον αρχιερέα, σεβόμενοι τους ιερείς, σεβόμενοι τους πάντας, και αγωνιζόμενοι πάντοτε προς τα εμπρός και πάντοτε προς τα εμπρός και πάντοτε προς τα εμπρός, έως ότου ανατείλουν καλύτερες ημέρες στο έθνος μας.
Έχουμε μεγάλους αγώνας να διεξάγομεν και μαρτύριον ακόμα. Εγγίζουν πονηρές ημέρες για το έθνος μας, πολύ πονηρές ημέρες. Και μη καυχάστε γι’ αυτές τις μικρές αψιμαχίες. Το θέμα είναι εμείς να μείνουμε ενωμένοι πάντοτε, χέρι με χέρι παρά τις όποιες διαφορές και τις κατευθύνσεις τις οποίες έχομε διότι όλες οι κατευθύνσεις παίζονται. Είναι μία συναυλία ωραία και η συναυλία δεν παίζεται με ένα όργανο, άλλος παίζει λάουτο, άλλος κιθάρα, άλλος βιολί κ.λ.π. Εγώ παρόλο το γήρας μου, είμαι στην διάθεση σας.

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΕΙΡΗΝΗ

  ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ἡ μεγαλομάρτυς ἁγία Εἰρήνη. Τί ἦταν ἡ ἁγία Εἰρήνη; ἄγγελος, ἀρχάγγελος; Ἄνθρωπος ἦταν, ἀλλὰ ἔγινε ἄγγελος. Ὁ ἄνθρωπος, ἅμα θέλῃ γίνεται ἄγγελος, κι ἅμα θέλῃ γίνεται διάβολος καὶ χειρότερος ἀπὸ τὸ διάβολο.
Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἦταν μοναχοκόρη τοῦ ἐπάρχου Λικινίου καὶ τῆς Λικινίας. Γεννήθηκε στὴν Περσία, σὲ χώρα εἰδωλολατρική. Κατήγετο ἀπὸ τὴν πόλι Μαγεδών. Τὸ πρῶτο της ὄνομα ἦταν Πηνελόπη καὶ ἦταν κι αὐτὴ εἰδωλολάτρις. Ὁ πατέρας της, πολὺ πλούσιος, τὴν ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως, ὅπως συμβαίνει συνήθως μὲ τὰ μοναχοπαίδια. Πρὸς χάριν της ἔχτισε ἕνα πύργο, δηλαδὴ ἕνα ἀνάκτορο, μιὰ ἔπαυλι, ὅπου ὅλα ἦταν χρυσᾶ. Ἐκεῖ ἔκλεισε τὴν Πηνελόπη σὲ ἡλικία 6 ἐτῶν, καὶ ὥρισε 13 νέες νὰ τὴν ὑπηρετοῦν. Τὴ μόρφωσί της ἀνέθεσε στὸν σοφὸ γέροντα Ἀπελλιανό (εἶνε αὐτὸς ποὺ ἔγραψε τὶς πληροφορίες γιὰ τὸ μαρτύριό της).
Ἀποκλεισμένη στὸν πύργο ἡ Πηνελόπη δὲν εἶχε ἰδέα γιὰ τὸ Θεό. Πῶς τὸν γνώρισε; Δύο γεγονότα συνετέλεσαν ν᾿ ἀλλάξῃ ζωὴ ἀλλὰ καὶ ὄνομα, κι ἀπὸ Πηνελόπη νὰ γίνῃ Εἰρήνη. Τὸ ἕνα ἦταν, ὅτι μέσα στὶς 13 ὑπηρέτριές της ἦτο καὶ μία Χριστιανή. Αὐτή, μὲ τὴ συμπεριφορά της ἀπέσπασε τὴν ἐκτίμησι τῆς ἀρχοντοπούλας. Ἡ Πηνελόπη αἰσθανόταν ἰδιαιτέρα χαρὰ νὰ συναναστρέφεται καὶ νὰ συνομιλῇ μ᾿ αὐτήν. Καὶ ἡ ὑπηρέτρια σιγὰ – σιγὰ τῆς ἄνοιξε τὰ μάτια, τῆς ἔδειξε τὸ μεγαλεῖο τῆς πίστεώς μας· τῆς μίλησε γιὰ τὸ Χριστό· γιὰ τὰ πάθη, τὴν ἀνάστασι, τὴ διδασκαλία, τὶς προφητεῖες, γιὰ ὅλη τὴ ζωή του. Καὶ ἡ Πηνελόπη ἄκουγε μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα.
Τὸ ἄλλο γεγονός. Λέει ὁ βίος της, ὅτι εἶδε Read more »

Aπόσπασμα συντόμων ομιλιών
του γέροντος επισκόπου π. Aυγουστίνου Καντιώτου
Στον ιερό ναό του Aγίου Aυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος, στη Φλώρινα, στις 14-6-2000

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ

«Xρειάζεται να έχουμε μετάνοια. Άνευ της μετανοίας δεν σώζεται ο άνθρωπος. Xωρίς την μετάνοια ο παράδεισος θα ήταν κλειστός. Δια της μετανοίας γυναίκες αμαρτωλές και άνδρες αμαρτωλοί, άνθρωποι που αμάρτησαν πολύ, μετανοούν και σώζονται…
Eίθε να μετανοήσουμε όλοι, άνδρες και γυναίκες, για να μας ελεήσει ο Θεός και να σωθεί η πατρίδα μας».

Εὐαγγέλια
Τῶν Μυροφόρων (Μᾶρκ. 15,43 – 16,8)

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1171

Γιατί στὶς μυροφόρες τὸ πρῶτο «Χριστὸς ἀνέστη»;

«Ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε…»

ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, νὰ ἑορτάζουμε τὸ μέγα, τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ περισσότεροι ὕμνοι ποὺ ψάλλονται τὴν περίοδο αὐτὴ ὡς θέμα ἔχουν τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ θεία λειτουργία, ποὺ γίνεται τὶς Κυριακὲς αὐτὲς τοῦ Πεντηκοσταρίου, διαφέρει ἀπὸ τὴ θεία λειτουργία τοῦ ὑπολοίπου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους· διότι μετὰ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία…» δὲ᾿ λέμε ἀμέσως τὰ εἰρηνικά, δὲ᾿ λέμε τὶς αἰτήσεις «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν…», ἀλλὰ ὁ ἱερεὺς ψάλλει μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τρεῖς φορές, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη».
Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἀκούγεται ὅλες τὶς Κυριακὲς ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς ἡμέρες μέχρι τῆς Ἀναλήψεως. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» εἶνε, ἀδελφοί μου ὁ γλυκύτερος χαιρετισμός, χαιρετισμὸς ποὺ μεταφέρει ἀπὸ στόμα σὲ στόμα, ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ τὸ μέγα μήνυμα, τὴν πιὸ χαρμόσυνη εδησι, ὅτι ὁ Κύριος νίκησε τὸ θάνατο.
Χιλιάδες φορὲς – ἀμέτρητες ἀκούστηκε, καὶ ἀκούγεται, καὶ θὰ ἐξακολουθήσῃ ν᾿ ἀκούγεται τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Ἀλλὰ πότε ἐλέχθη γιὰ πρώτη φορά; ποιά αὐτιὰ τὸ πρωτοάκουσαν; ποιός εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ἄκουσε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»;
Ὅπως τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ δὲν τὴν ἔμαθαν πρῶτοι οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροὶ καὶ πλούσιοι, ἀλλὰ οἱ ταπεινοὶ καὶ φτωχοὶ βοσκοὶ ποὺ ἔβοσκαν τὰ ποίμνιά τους στὰ βοσκοτόπια τῆς Βηθλεέμ, ἔτσι καὶ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἰησοῦς συνέτριψε τὶς πύλες τοῦ ᾅδου, δὲν τὸ ἄκουσαν πρῶτοι οἱ ἐπιφανεῖς καὶ ἀξιωματοῦχοι, δὲν τὸ ἄκουσαν οἱ ἰσχυροὶ ἄνδρες, δὲν τὸ ἄκουσαν οὔτε καὶ αὐτοὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ· τὸ μήνυμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τὸ ἄκουσαν πρῶτες ἀπ᾿ ὅλους οἱ γυναῖκες, οἱ μυροφόρες γυναῖκες· καὶ πρὸς τιμὴν αὐτῶν τῶν γυναικῶν εἶνε ἀφιερωμένη ἡ σημερινὴ Κυριακή, τρίτη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα.
Ἀλλὰ γιατί τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τὸ ἄκουσαν πρῶτες ἀπ᾿ ὅλους οἱ μυροφόρες; Read more »

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων (Μᾶρκ. 15,43-16,8)

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΝΔΡΕΙΑ

ΤΟ εὐαγγέλιο σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε σχετικὸ μὲ τὴν ἑ­ορτὴ τῶν μυροφόρων. Νοερῶς μᾶς μεταφέρει στὰ μεγάλα ἐκεῖνα γεγονότα ποὺ ἔγιναν τὴ Μεγάλη Παρασκευή.

* * *

Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ Κύριος συνελήφθη τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὡδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα, καὶ τὶς πρωινὲς ὧρες, ὅταν ἄνοιξε τὸ πραιτώριο, ἔγινε ἡ δίκη του ἐνώπιον τοῦ ῾Ρωμαίου πραίτω­ρος. Ὁ Πιλᾶτος κατέβαλε μεγάλη προσπά­θεια νὰ ἀθῳώσῃ τὸν Ἰησοῦν, ἀλλὰ στὸ τέλος δὲν μπόρεσε ν᾽ ἀντισταθῇ στὴν κακία τῶν ἐ­χθρῶν του. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ὑποκύ­ψῃ εἶνε ὁ φόβος μήπως γίνῃ δυσάρεστος στὸν καίσαρα. Ἔτσι ὑπέγραψε τὴν καταδίκη. Ἡ ὥ­ρα ποὺ ὑπέγραψε ἦταν 9 τὸ πρωὶ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, καὶ στὶς 12 τὸ μεσημέρι ὁ Ἰησοῦς ἐσταυρώθη στὸ Γολγοθᾶ.
Ἐπάνω στὸ σταυρὸ δὲν ἔμεινε πολύ. Στὶς 3 τὸ ἀπόγευμα ὁ Ἐσταυρωμένος ἐξέπνευ­σε. Οἱ ὧρες ποὺ ἀκοῦμε στὸ Εὐαγγέλιο εἶνε τοῦ ἑ­βραϊκοῦ ὡρολογίου· ὅταν λέῃ «ὥρα ἕκτη» εἶνε ἡ 12η μεσημβρινή, κι ὅταν λέῃ «ὥρα ἐνάτη» εἶνε ἡ 3η ἀπογευματινή. Ὁ Κύριός μας δηλαδὴ δὲν ἔμεινε στὸ σταυρὸ περισσότερο ἀ­πὸ τρεῖς ὧρες καὶ ἡ συντομία αὐτὴ προκά­λεσε στὸν Πιλᾶ­το ἀ­πο­ρία· «ἐθαύμασεν εἰ ἤ­δη τέθνη­κε» (Μᾶρκ. 15,44). Οἱ κατάδικοι συνήθως ἄν­τεχαν πολλὲς ὧ­ρες ἢ καὶ ἡμέρες· ἐν τῷ μετα­ξὺ ἡ ὀσμὴ τοῦ αἵ­ματος τραβοῦσε τὰ σκυλιά, ποὺ ὡρμοῦ­σαν κ᾽ ἔκοβαν ἀπὸ τὶς σάρκες τους, καὶ τὰ ὄρ­νεα τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ κατέβαιναν καὶ τοὺς ἔ­βγαζαν τὰ μάτια· στὸ τέλος στοὺς σταυροὺς ἔμεναν μόνο τὰ κόκκαλα, θέαμα ἀποτρόπαιο.
Νεκρὸς πλέον ὁ Κύριος πάνω στὸ σταυρό. Ποιός τώρα θὰ φροντίσῃ, ποιός θὰ πάῃ νὰ τὸν ἀποκαθηλώσῃ, νὰ τὸν ξεκρεμάσῃ, καὶ νὰ τοῦ ἀποδώσῃ τὶς τελευταῖες τιμές; Θὰ περίμενε κανεὶς αὐτὸ νὰ τὸ κάνῃ κάποιος ἀπὸ τοὺς μαθητάς του, κάποιος ἀπὸ τὸν στενὸ κύκλο τῶν γνωρίμων καὶ φίλων, κάποιος ἀπὸ τοὺς τόσους ποὺ εὐεργέτησε. Κανείς ὅμως δὲν φαίνεται. Ὅ­λοι φοβήθηκαν. Ἕνας μόνο παρουσιάζεται· «Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευ­τής» (ἔ.ἀ. 15,43). Αὐτὸς τολμᾷ, ἐμφανίζεται ἐνώπι­ον τοῦ Πιλάτου, ζητάει τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ παίρνει καὶ κάνει τὴν ταφὴ μὲ κάθε τιμή.
Ὁ Ἰωσὴφ ζήτησε τὸ σῶμα ἑνὸς καταδίκου. Μὲ τὸ διάβημα αὐτὸ κινδύνευε νὰ πέσῃ στὴ δυσμένεια τῶν Ἰουδαίων, νὰ γίνῃ μιση­τός. Κιν­δύνευε νὰ χάσῃ τὴ θέσι του – καὶ εἶχε μεγά­λη θέσι ὡς μέλος τοῦ ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου. Οὔ­τε τὰ σχόλια ὅμως οὔτε τὶς εἰρωνεῖ­ες οὔτε τὸ διωγμὸ οὔτε τὴ θέσι οὔτε τὴν περι­ου­σία ὑ­πολό­γισε. Θεώρησε ἱε­ρὸ καθῆκον νὰ κηδεύσῃ τὸ ἄ­χραντο σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ. Εὐλογημένη ἡ πρω­τοβουλία του, εὐλογημένα τὰ πόδια καὶ τὰ χέ­ρια του. Αὐ­τὸς καὶ ὁ Νικόδημος πρωτοστάτησαν στὸ ἱερὸ τοῦτο καθῆκον ἀπέ­ναντι στὸ μεγάλο Νεκρό. «Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶ­τον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (ἔ.ἀ.).
Μεγάλη ἡ τόλμη τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν. Ἀλλὰ μεγαλύτερη τόλμη ἔδειξαν σήμερα οἱ μυροφό­ρες γυναῖκες. Ἐνῷ οἱ μαθηταὶ φοβισμένοι εἶ­νε κλεισμένοι μέσα καὶ δὲν τολμοῦν νὰ βγοῦν, αὐτὲς βγαίνουν στὸ δρόμο καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι νύχτα, «σκοτίας ἔτι οὔσης» (Ἰω. 20,1), γιὰ νὰ ἐκ­τελέσουν καὶ αὐτὲς τὸ ἱερὸ χρέος ἀπέναν­τι στὸν Κύριό μας. Τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τὶς ἔκανε νὰ δείξουν τέτοιον ἡρωισμὸ καὶ αὐταπάρνησι; Ἡ ἀγάπη στὸ Χριστό. Ὅταν αὐτὴ ἀνάψῃ στὴν καρδιά, ὁ ἄνθρωπος τολμᾷ.

* * *
Ἐμεῖς ἔχουμε ἀγάπη στὸ Χριστό; Ἀγάπη στὸ παιδί, στὴ σύζυγο, στὰ χρήματα, σὲ ὑλικὰ καὶ ἐγκόσμια πράγματα ἔχουμε· ἀγάπη στὸ Χριστὸ δὲν ἔ­χουμε. Ὅποιος ἔχει μέσα του τὴ φωτιὰ τῆς ἀγά­πης στὸ Χριστό, ὅλα τὰ ποτάμια καὶ οἱ ὠκεανοὶ δὲν μποροῦν νὰ τὴ σβήσουν.
Ὤ καὶ νὰ μποροῦσα νὰ σᾶς παρουσιάσω τὴν τόλμη τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ Νικο­δήμου καὶ τῶν μυροφόρων γυναικῶν! Αὐτοὶ εἶνε γιὰ μᾶς παράδειγμα ἀνδρείας. Κι ὅταν λέω ἀνδρεία δὲν ἐννοῶ τὴ σωματική. Αὐτὴ εἶνε κάτι φυσικό. Ἡ ἀξία δὲν εἶνε στὰ κορμιὰ τὰ εὔρωστα ποὺ τρέχουν στὸ στίβο καὶ δίνουν κλωτσιὲς στὰ γή­πεδα. Χωρὶς νὰ περιφρονοῦμε τὸ σῶμα, ἡ ἀξία ἡ μεγάλη δὲν εἶνε ἐκεῖ, στοὺς μυῶνες καὶ τὰ νεῦρα. Κι ὁ Γολιὰθ ἦταν σωματώδης, ἕνα πελώριο ὄν, ἕνα βουνὸ ἀπὸ σάρκες· ἀλλὰ μέσα ἐκεῖ κατοικοῦσε μιὰ μικρὰ ψυχή. Ὅταν λέμε ἀνδρεία ἐννοοῦμε τὴν ψυχικὴ ἀνδρεία, τὴν χριστιανικὴ ἀνδρεία, ἐκείνη ποὺ νικάει κάθε ἐμπόδιο στὴ ζωή. Μπορεῖ ἕνας νὰ εἶνε ἀ­σθενικός, νὰ μὴ μπορῇ νὰ κρατήσῃ οὔτε τὸ πιρού­νι, κι ὅμως μέσα σ᾽ αὐτόν, ποὺ βρίσκεται στὸ κρεβά­­τι τοῦ πόνου, νὰ κατοικῇ μία ψυχὴ οὐρα­­νομή­κης. Τί ἦταν Read more »

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ  9-7-1993

ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΑΙ

«……Τώρα ποὺ τελειώνω θὰ μιλήσω μὲ τὴν γλῶσσα τοῦ Κολοκοτρώνη. Ὁμίλησε κάποτε στὴν νεότητα τῶν Ἀθηνῶν ὁ ἣρωας τοῦ 21, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ εἶπε. Ἐμεῖς παιδιά μου φάγαμε τὸ ψωμί μας, τώρα ἐσεῖς ἒρχεσθε στὰ πράγματα.
Λοιπὸν καὶ ἐγὼ γέρος πλέον Ἐπίσκοπος, ποὺ 60 χρόνια ὑπηρετῶ τὴν Πατρίδα  τὴν Πίστη, τὴν  Ἑκκλησία καὶ τὸ γένος, σᾶς προσφωνῶ καὶ σᾶς λέω: Ὃτι ἐμεῖς πλέον πλησιάζομε στὸ τέρμα τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας. Ἐσεῖς ἒρχεσθε. Σεῖς εἶστε ἡ νέα γενεά, καὶ πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ νέα γενεά, δὲν θὰ προδώση τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς μας, ἀλλὰ θὰ βαδίση πάνω στὰ ἲχνη τῶν πατέρων μας, νεωτέρων καὶ παλαιοτέρων. Διότι πίσω ἀπὸ σᾶς ὑπῆρξαν ἣρωες.Οἱ πατέρες σας, οἱ παποῦδες σας καὶ ἡ παλαιὰ γενεὰ. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτή, ὅτι τὸ γένος μας θὰ συνεχίση τοὺς ἱεροὺς ἀγῶνες καὶ ὅτι ἐσεῖς εἶστε οἱ συνεχιστὲς τῶν ἡρωϊκῶν αὐτῶν ἀγώνων, πιστεὺω ἐγὼ ὁ γέρων Ἐπίσκοπος καὶ τὸ διαλαλῶ, ὅπου καὶ ἂν ὑπάγω, ὡς εἶδος σλόγκαν, τὸ κηρύττω καὶ τὸ λέω. Ἡ  Ἑλλὰς μὲ τέτοια παιδιὰ καὶ ἡ Μακεδονία μας, ποὺ εἶναι ἀναπόσπαστον μέλος τῆς Ἑλλάδος, συνεχίζοντας τὸ ἒργο τῶν προγόνων μας καὶ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ἡ Μακεδονὶα μας ἦτο εἶνε καὶ θὰ μείνη πάντα Ἑλληνική».

ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ      1978

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΕ ΜΑΘΗΤΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ

Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΘΑ ΝΙΚΗΣΗ Ο ΕΝΑΣ

   Ἀγαπητά μας παιδιά, μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τὴ στιγμὴ αὐτὴ, ποὺ βρίσκομαι μπροστά σας, εἶμαι πολὺ συγκινημένος. Τρία αἰσθήματα κυριαρχοῦν στὴν ψυχή μου. Τὸ ἕνα αἲσθημα εἶνε ἡ χαρά, τὸ δεύτερο εἶνε ἡ λύπη καὶ τὸ τρίτο εἶνε ἡ ἀνησυχία.
Χαίρω διότι δὲν εἶνε μικρό πράγμα στὸν σύγχρονο κόσμο, στὴν ἐποχὴ αὐτὴ τῆς ἀθεΐας καὶ ἀπιστίας, δὲν εἶνε μικρό πράγμα, ἑκατοντάδες παιδιά, μαθηταί καὶ μαθήτριαι τοῦ Γυμνασίου σὰν ἐλάφια διψασμένα, νὰ τρέχετε στὴν πηγή, στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὰ Κατηχητικά Σχολεῖα. Αὐτὸ πολὺ μᾶς παρηγορεῖ καὶ πολὺ μᾶς ἐνθουσιάζει. Γι᾿αὐτὸ αἰσθάνομαι χαρὰ καὶ δοξάζω τὸ Θεό.
Αἰσθάνομαι ὅμως καὶ μιὰ λύπη, διότι ὡς ἐπίσκοπος θὰ ἒπρεπε νὰ εἶμαι ἐγὼ ὁ κατηχητής σας, ὁ κατηχητὴς ὃλων τῶν παιδιῶν τῆς περιφερίας μου καὶ τῶν μικρῶν παιδιῶν ἀκόμη, γιατὶ αὐτὸ εἶνε τὸ σπουδαιότερο ἒργο τοῦ ἐπισκόπου. Θὰ ἒπρεπε λοιπὸν τὴν διδασκαλία τῶν παιδιῶν νὰ τὴν ἒχω ἐγὼ ὁ ἐπίσκοπος, Νὰ διδάσκω σ᾿ ὅλα τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα τῆς Μητροπόλεως.

Θυμᾶμαι τὰ ἀλησμόνητα χρόνια, ποὺ ὡς ἱεροκήρυκας πῆγα σὲ διάφορες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν εἶχα τὰ μεγάλα βάρη τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, εἶχα πολλὰ κατηχητικὰ σχολεῖα καὶ χαρὰ καὶ ἀγαλίαση μου ἦταν νὰ βόσκω τ᾿ἀρνάκια τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς τώρα πρέπει νὰ ὁμολογήσω, ὅτι βρίσκομαι μακρυὰ ἀπὸ τὴν νεότητα τῆς Πατρίδος. Καὶ τοῦτο διότι στὰ γηρατειά μου ἒχω βάλλει βαρὺ σταυρό, τὸ φορτίο τῶν ἐπισκοπικῶν μου ὑποχρεώσεων.

Ἀλλὰ τὴν λύπη μου αὐτὴ τὴν μετριάζει ἕνα γεγονός ὅτι τὴν κατήχηση τῶν παιδιῶν τὴν ἒχω ἐμπιστευθεῖ ὂχι σὲ ἐπαγγελματίες, ἀλλὰ σὲ ἀξιόλογα ἱεραποστολικὰ πρόσωπα, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἂνδρας καὶ γυναίκας καὶ κορίτσα ἀκόμη, ποὺ ἐργάζονται ἀνιδιοτελῶς στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου.
Τὰ πρόσωπα αὐτὰ ὑπῆρξαν ἂλλοτε μαθηταί καὶ μαθήτριαι τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου καὶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία ποὺ ἒχει τὸ Κατηχητικό, γιὰ τὴν διαμόρφωση τοῦ χριστιανικοῦ χαρακτήρα.
Ὁμιλοῦν λοιπὸν ἐκ πείρας καὶ ἐκ καθήκοντος. Σ᾿αὐτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ ἐργάστηκαν μὲ ζῆλο ἡ Ἐκκλησία μας ἐκφράζει τὴν εὐαρέσκειά της.
Τὸ Κατηχητικὸ σχολεῖο εἶνε τὸ μόνο Σχολεῖο ποὺ δὲν πληρώνει. Οὒτε δραχμὴ δὲν παίρνει ὁ κατηχητὴς ἢ ἡ κατηχήτρια. Καὶ ὅμως εἶνε τὸ μόνο σχολεῖο ποὺ μισὴ θανάσιμα ὁ κόσμος.
Ἐδῶ δίπλα στὴν Ἀλπάνια, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λειτουργήση κανένα κατηχητικό σχολεῖο. Δὲν ἐπιτρέπεται ὁ παπᾶς νὰ πλησιάση καὶ νὰ κατηχήση τὰ παιδιά.  (Η ομιλία είναι του 1978, τοτε που ο Εβερ Χότζιας κυριαρχούσε στην Αλβανία. Σήμερα είδαμε την πτώση του άθεου καθεστώτος)

* * *

Τὸ ἕνα λοιπὸν αἰσθημα ποὺ νιώθω εἶνε χαρά, τὸ ἂλλο  λύπη καὶ τὸ τρίτο ἀνησυχία.
Ἀνησυχῶ πολὺ ἐγὼ ὁ γέρων ἐπίσκοπος.
Σᾶς ἂκουσα μὲ Read more »