Από βιβλίο «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος
Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1, μερος 31, σελ. 77-78

_______________________________________________________

Χριστιανικόν φυλλάδιον αριθ. 6 – Κοζάνη, τη 16 Ιανουαρίου 1944

+Η ΑΓΑΠΗ+

«Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ)

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ – Αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης – Ιεροκήρυξ

ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ

Ἡ πίστις μας δέν φοβεῖται τήν ἔρευναν. Ἐκ τῆς ἐρεύνης καί τῆς πάλης τῶν ἰδεῶν ἐξῆλθε πάντοτε νικήτρια ἡ Πίστις. Ἡ Ἱστορία ἀναφέρει παραδείγματα ἀπίστων, οἱ ὁποῖοι ἀνοίξαντες τήν Ἁγίαν Γραφήν μέ σκοπόν νά εὕρουν τρωτά καί νά διακωμωδήσουν τήν Θρησκείαν μας, ἐξῆλθον ἐκ τῆς ἐρεύνης τοῦ θείου τούτου βιβλίου ἡττημένοι, κατέθεσαν τά ὅπλα τῆς ἀπιστίας των καί ὁμολόγησαν ὅτι ἄπειρον φῶς ὑπάρχει εἰς κάθε στίχον της…
Ἄνθρωπε μωρέ καί ὑπερήφανε! Ἐνώπιόν σου εἶναι ἄπειρα μυστήρια. Κάθε ἄστρον τοῦ οὐρανοῦ, κάθε κόκκος τῆς ἄμμου, κάθε σταγών τοῦ ὠκεανοῦ, κάθε ἄνθος καί κάθε ἔντομον, ἀπό τά μέγιστα ἕως τά ἐλάχιστα τῶν δημιουργημάτων, ἐγκλείουν μέσα τους ἄπειρα μυστήρια. Σέ ἐρωτῶ: Τά ἔλυσες ὅλα αὐτά τά μυστήρια τῆς γῆς, ὥστε νά ζητεῖς τήν λύσιν τῶν μυστηρίων τοῦ Οὐρανοῦ; Ἄνθρωπε, ἔστω καί ἐάν εἶσαι Νεύτων καί Ἀϊνστάϊν, ταπεινώσου! Ἡ διάνοιά σου, ὀσονδήποτε μεγάλη καί ἐάν εἶναι, εἶναι πάντως πεπερασμένη, εἶναι μικρόν κύπελλον, μέ τό ὁποῖον θά εἶναι μωρία καί ἔσχατη παραφροσύνη νά ἐπιχειρήσεις νά ἐκκενώσεις τόν ἄπειρον τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ Ὠκεανόν.
Ἔρευνα! Ναί. Ἀλλά μέχρι ἑνός σημείου! Διότι καί ἀετός ἐάν εἶσαι κατά τάς πνευματικάς σου πτήσεις, κάπου θά σταματήσεις. Ἐάν θά ἠμπορέσεις, λένε, νά ὑψωθεῖς περισσότερο, θά ἐπλούτει ἐνώπιόν σου ἡ χώρα τοῦ μυστηρίου. Λάβε τότε δια τάς περαιτέρω πτήσεις σοῦ ὡς βοηθόν τήν πίστιν, τήν χριστιανικήν πίστιν…

Διά τούς ἡμιμαθεῖς ἐπιστήμονας

-Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ-

Ὁ Νεύτων, ὁ μέγας οὗτος ἀστρονόμος, δέν ἐκαυχᾶτο διά τάς σπουδαίας του ἀνακαλύψεις.

Ἦτο ταπεινός καί ἐπίστευε βαθειά εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καί συνήθιζε νά λέει: «Δέν γνωρίζω ποίαν ἰδέαν ἔχει δι’ ἐμέ ὁ κόσμος. Ἐγώ ὅμως φρονῶ ὅτι ὁμοιάζω μέ ἕνα παιδάκι πού παίζει εἰς τήν παραλίαν τῆς θαλάσσης καί μαζεύει χαλικάκια. Αὐτό κάμνω καί ἐγώ. Ὕστερα ἀπό πολλήν μελέτην κατορθώνω νά εὕρω κάποια χαλικάκια ἤ κογχύλιον ἀληθείας, καθ’ ἤν στιγμήν ἐνώπιόν μου ὁ Ὠκεανός τῆς ἀληθείας κεῖται ἀνεξερεύνητος». Ἔτσι ὁμιλοῦν οἱ ἀληθινοί σοφοί. «Ἔν οἴδα, ὅτι οὐδέν οἴδα». Ἕνα γνωρίζω καλά, ὅτι δέν γνωρίζω τίποτε!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ