ΦΩΝΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ

Πατηστε τον τίτλο και κατεβαστε το άρθρο του πρωην Μητροπολίτου ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ, σε pdf

«ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΨΗΦΙΣΩ»

(απο αναγνωστη ειναι σε pdf)

Γιατι ἡ κυβερνηση ἐπελεξε ὡς ἡμερα ἐκλογων
την Κυριακη του ἐκ γενετης τυφλου;

Τοῦ ἀρχιμ. Μαξίμου Καραβᾶ.

Δὲν ἤθελα νὰ ἀσχοληθῶ μὲ πολιτικὰ θέματα, ἂν καὶ ὡς Ἕλλην πολίτης ἔχω κάθε δικαίωμα νὰ ἐλέγχω, ὅπως ὅλοι οἱ Ἕλληνες, τὰ κακῶς κείμενα τῶν πολιτικῶν.
Ἕνα, ὅμως γεγονὸς μὲ προβλημάτισε: Γιατί ἡ κυβέρνηση ἐπέλεξε ὡς ἡμέρα ἐκλογῶν τὴν Κυριακὴ τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ; Μήπως μᾶς θεωροῦν –καὶ εἴμεθα, δυστυχῶς– τυφλοὺς ἐκ γενετῆς, ἀφοῦ κληρονομήσαμε τὴν τύφλωση τῶν πατέρων μας καὶ ψηφίζουμε, σὰν τυφλοί, τοὺς μεγαλυτέρους ἐγκληματίες γιὰ νὰ μᾶς κυβερνήσουν (να μας ξεπουλήσουν);
Διὰ τοῦτο πρέπει νὰ τοὺς ἀποδείξουμε, μὲ τὴν ψῆφο μας, ὅτι θεραπευθήκαμε ἀπὸ τὴν τύφλωσή μας  και δεν ψηφίζουμε μασωνους, απίστους, βλασφήμους, ανθέλληνας, προδότες της πίστεως και της πατρίδος, για να μας κυβερνουν…

ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

(Απόσπασμα ὁμιλίας του 1979)

«…Ποῦ καταντήσαμε! Ποιοί φταῖνε [για τὴν κατάντια τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων]; Φταίει ἡ μάνα, ὁ πατέρας, ὁ δάσκαλος, ὁ παπᾶς, ὁ δε­σπότης, φταῖμε ὅλοι οἱ μεγαλύτεροι, ποὺ δὲ δίνουμε καλὰ παραδείγματα στὰ παιδιά μας. Φταίει προπαντὸς τὸ κράτος, γιατὶ μποροῦσε πολλὰ νὰ κάνῃ, ὅπως γίνεται ἀλλοῦ. Ἐδῶ; Ἕ­να μασονικὸ – ἄθεο κράτος ἔχει ἀφήσει τὰ παι­διὰ νὰ διαφθαροῦν καὶ νὰ καταστραφοῦν. Στὰ ἑκατὸ παιδιὰ ζήτημα ἂν παρουσιαστῇ ἕνα ποὺ νὰ μένῃ ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν δαιμονίων.

Ὁ μόνος, ἀδελφοί μου, ποὺ ἀγαπάει εἰλικρι­νὰ τὸ παι­δί, ὁ ἀληθινὸς φίλος του, εἶνε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος τὸ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του καὶ τὸ εὐλόγησε. Ἐκεῖνος εἶπε ὅτι ὅποιος σκανδα­λίσῃ ἕνα μικρὸ παιδί, εἶνε προτιμότερο νὰ δέσῃ στὸ λαιμό του ἕνα λιθάρι καὶ νὰ πάῃ νὰ φουντάρῃ – νὰ πνιγῇ στὴ θάλασσα (βλ. Ματθ. 18,6). Ἔδωσε μεγάλη σημασία στὸ παιδί.
Χαιρόμεθα ὅταν βλέπουμε παιδιά. Εὐχό­μεθα ὁ Θεὸς νὰ προστατεύῃ τὴ νεολαία μας μὲ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Καὶ παρακαλοῦ­με, νὰ φωτίσῃ τοὺς κρατοῦντας νὰ λάβουν αὐ­στηρὰ μέτρα γιὰ τὸ παιδὶ καὶ τὴν παιδεία.
Ἔχουμε καλὸ λαό, καλὴ πάστα. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ ποὺ μᾶς κυβερνοῦν δυστυχῶς ―τὸ λέω μὲ παρ­ρησία― Θεὸ δὲν ἔχουν! Ψηφίζουν νόμους ποὺ διαλύουν τὴν οἰκογένεια κι ἀφήνουν τὰ παιδιὰ στὸ σκοτάδι. Καὶ ὁ λαός; Φαίνεται νὰ κοι­μᾶ­ται. Ἀλλὰ θά ᾽ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ ξυπνήσῃ καὶ θὰ ζητήσῃ κυβερνήτας Χριστιανούς, νὰ πιστεύουν στὸ Εὐαγγέλιο. Τότε καὶ τὰ παιδιὰ θὰ προστα­τευθοῦν καὶ καλύτερες ἡμέρες θὰ δοῦμε.
Δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα. Πενήντα χρόνια δου­λεύω στὸ ἔθνος. Δύο πράγματα ἀγαπῶ· τὴν Ἑλ­λάδα, καὶ παραπάνω ἀπ᾽ τὴν Ἑλλάδα τὸ Χριστό. Καὶ θέλω τὴν πατρίδα μου νὰ εἶνε ἄ­στρο φωτεινό, νὰ λάμπῃ, νὰ εἶνε ὑπόδειγμα, καὶ ὄ­χι σκύβαλο καὶ καταπάτημα τῶν ἐθνῶν…»