Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1257(2)

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, 4 Μαΐου 2025 (2006)
Συντάκτης (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Ὁ αγαπων τολμα

«Εἰς τὸ μνῆμά σε ἐπεζήτησεν ἐλθοῦσα τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνή· μὴ εὑροῦσα δὲ ὠλοφύρετο κλαυθμῷ βοῶσα· Οἴμοι, Σωτήρ μου, πῶς ἐκλάπης, πάντων Βασιλεῦ;…»

Νοερῶς, ἀγαπητοί μου, βρισκόμαστε στὸ Γολγοθᾶ. Εἶνε ἡ ὥρα 3 μετὰ μεσημβρίαν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ὁ Ἐσταυρωμένος, ἀφοῦ ἤπιε ὣς τὴν τελευταία σταγόνα τὸ πικρὸ ποτήρι, ποὺ πικρότερο ἄνθρωπος δὲν ἤ­πιε, ἔγειρε τὴν κεφαλὴ καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦ­μα στὸν οὐράνιο Πατέρα. Στιγμὴ συγκλονιστική. Καὶ ἐνῷ ἡ ψυχή του κατεβαίνει στὸν ᾅδη, γιὰ νὰ κηρύξῃ καὶ στὰ ἐκεῖ πνεύματα τὸ ἄγγελμα τῆς λυτρώσεως, στὸ σῶμα του, σὲ ὁλόκληρο τὸ σῶμα, ἁπλώνεται ἡ ὠχρότης τοῦ θανάτου. Τὰ χέρια ἐκεῖνα, ποὺ ὅπου ἄγ­γι­ζαν ἔκαναν καὶ τὶς πέτρες νὰ τινάζουν ῥόδα (τυφλοὺς νὰ βλέπουν, κουφοὺς ν᾿ ἀκοῦ­νε, λεπροὺς νὰ καθαρίζωνται, νεκροὺς ν᾿ ἀνα­σταίνωνται), μένουν ἀσάλευτα. Τὰ πόδια ἐκεῖ­να, ποὺ ἔτρεχαν κάτω ἀπὸ τὶς καυστικὲς ἀ­κτῖνες νὰ φέρουν τὸν Ἰησοῦ καὶ στὰ πιὸ ἀπόμακρα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γῆς γιὰ νὰ κηρύξῃ τὴν ἀλήθεια, εἶνε τώρα ἀκίνητα, μαρμαρωμένα. Τὸ στόμα ἐκεῖνο, ἀπ᾿ τὸ ὁποῖο βγῆκαν ἀστεί­ρευτοι ποταμοὶ θείας διδασκαλίας, σιγᾷ. Τὰ μάτια ἐκεῖνα, μὲ τὰ ὁποῖα κοίταξε τὸν Πέτρο καὶ τὸν ἔκανε νὰ συναισθανθῇ τὴν πτῶσι του καὶ ν᾿ ἀναλυθῇ σὲ δάκρυα, σβήνουν. Καὶ ἡ καρδιὰ ἐκείνη, ποὺ ἔκλεινε μέσα της ἕναν ὠ­κεανὸ ἀγάπης, παύει νὰ πάλλῃ. Ὁ Ἰησοῦς νεκρός. Οὐρανὲ καὶ γῆ, βυθιστῆτε στὸ πένθος!
Σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τῆς Ῥώμης, ὅσοι κατα­δικάζονταν στὸν σταυρικὸ θάνατο δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ ταφοῦν· κανείς δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς πλησιάσῃ, τὰ σώματά τους ἔμεναν νεκρὰ πάνω στοὺς σταυρούς. Κ᾽ ἔβλεπε καν­εὶς τότε θέαμα ἀπαίσιο· σκυλιὰ πεινασμένα καὶ ὄρνεα νὰ ὁρμοῦν, νὰ κομματιάζουν τὰ σώ­ματα τῶν καταδίκων, καὶ τέλος ν᾿ ἀπομένουν μόνο οἱ σκελετοί. Ἔτσι διέταζε ὁ νόμος. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ κατὰ τὰ ἰουδαϊκὰ ἔθιμα ἦταν ἁμαρτία νὰ παραμείνῃ κανεὶς ἄταφος, ἡ Ῥώμη ἐπέτρεπε τὴν ταφὴ τῶν Ἰουδαίων.
Ἤδη πάνω στὸ σταυρὸ μένει ἄψυχο τὸ ἄ­χραντο σῶμα τοῦ Κυρίου. Ποιά σπλαχνικὰ χέρια θὰ τὸ κατεβάσουν γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν;

* * *

Ἔρημοι καὶ γυμνοὶ οἱ βράχοι τοῦ Γολγοθᾶ. Ὅλοι ὅσοι ἀνέβηκαν ἐκεῖ γιὰ τὴ σταύρωσι ἔ­χουν τώρα ἐπιστρέψει στὴν πόλι. Καμμιά ἄλ­λη φωνὴ δὲν ἀκούγεται παρὰ μόνο κάπου – κάπου σπαρακτικὲς κραυγὲς τῶν δύο λῃστῶν ποὺ σταυρώθηκαν μαζὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ καὶ οἱ ἄ­γριοι κρωγμοὶ ἁρπακτικῶν ὀρνέων ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ ἐπιπέσουν στὶς σάρκες. Κανείς δὲν πλησιάζει στὸ Γολγοθᾶ γιὰ ν᾿ ἀποδώσῃ τὶς τελευταῖες τιμὲς σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ εὐεργέτησε ὅλους. Ποῦ εἶνε οἱ τυφλοὶ ποὺ τοὺς χάρισε τὸ φῶς, νὰ ἔρθουν νὰ τοῦ κλείσουν τὰ μάτια; Ποῦ εἶνε οἱ λεπροὶ ποὺ μὲ τὸ ἄγγιγμα τῶν δακτύλων του καθαρίστηκαν, νὰ ἔρθουν νὰ τοῦ καθαρίσουν τὰ χέρια ἀπὸ τὸ αἷμα; Ποῦ εἶνε οἱ παράλυτοι ποὺ ἀνώρθωσε, νὰ ἔρθουν νὰ τοῦ πλύνουν τὰ ματωμένα πόδια; Οἱ ὧρες περνοῦν καὶ κανείς δὲν φαίνεται. Οὔτε ὁ Πέτρος, ὁ πιὸ τολμηρός, ποὺ ἔλεγε «Καὶ τὴ ζωή μου θὰ θυσιάσω γιὰ σένα» (Ἰω. 13,37).
Ἀλλ᾿ εὐλογητὸς ὁ Θεός! Πρὸς τὸν Γολγο­θᾶ ἀναβαίνει μιὰ συνοδεία ἀνθρώπων μὲ ἐπὶ κεφαλῆς ἕναν ἄνδρα ποὺ τὸ ὄνομά του θὰ γί­νῃ πασίγνωστο· εἶνε ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαί­ας. Ἦταν κι αὐτὸς βουλευτής, μέλος τοῦ μεγάλου συνεδρίου, ποὺ τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης συνῆλθε ἐκτάκτως καὶ καταδίκασε τὸν Ἰησοῦ. Ἦταν πλούσιος, ἀπὸ μεγάλη οἰκογένεια καὶ μὲ σπουδαία ὑπόληψι καὶ τιμή· γι᾿ αὐτὸ ἔγινε καὶ μέλος τοῦ συνεδρίου. Αὐ­τὸς δὲν συμφώνησε μὲ τὴν ἀπόφασί τους, δὲν εἶχε ὅμως καὶ τὸ θάρρος νὰ ἐλέγξῃ τοὺς δο­λοφόνους ἐκείνους δικαστάς. Ἀλλ᾿ ὅταν ἔ­μαθε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐξέπνευσε, πῆρε τὴν ἀπόφασι ν᾿ ἀποδώσῃ αὐτὸς τὶς τιμὲς στὸ μεγάλο Νεκρό. Δὲν χάνει χρόνο. Ἀνεβαίνει στὸ πραιτώριο, παρουσιάζεται στὸν Πιλᾶτο καὶ ζητάει τὸ σῶμα. Παίρνει τὴν ἄδεια, ἀγοράζει σινδόνα καθαρὴ καὶ ἀρώματα, καὶ μαζὶ μὲ τὸ Νικόδημο τρέχουν στὸ Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ ἀποκαθηλώνει καὶ κάπου κοντὰ ἐνταφιάζει τὸ ἅγιο σῶ­μα τοῦ Ἰησοῦ. Ὕστερα ἀπὸ λίγο ὁ ἥλιος ἔρριχνε τὶς τελευταῖες του ἀκτῖνες στὸ λόφο. Ἔτσι, χάρις στὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ Νικόδημο, ἐτάφη ὁ Χριστός.
Οἱ μαθηταὶ εἶχαν κρυφτῆ ἀπὸ τὸ φόβο. Ἀλ­λὰ κάπου, σὲ μιὰ γωνιά, κάποιοι ἄλλοι ἀγρυπνοῦν. Εἶνε μαθήτριες τοῦ Κυρίου. Αὐτές, ἀ­πὸ τὴ μεγάλη ἀγάπη ποὺ εἶχαν στὸν Κύριο, ἀ­ψηφοῦν κάθε κίνδυνο καὶ φόβο, κι ἀποφασίζουν νὰ πᾶνε στὸ μνῆμα τοῦ Ἰησοῦ γιὰ νὰ μυρώσουν τὸ σῶμα του. Ποιές εἶνε αὐτές;
Εἶνε οἱ μυροφόρες γυναῖκες, τὶς ὁποῖες τι­μᾷ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Αὐτές, προτοῦ ἀ­νατείλῃ ὁ ἥλιος τῆς Κυριακῆς κι ἀφοῦ εἶχαν ἀγοράσει ἀρώματα, ξεκίνησαν γιὰ τὸ μνῆμα. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ πλησιάζει στὴν εἴσοδο τοῦ κενοῦ μνημείου καὶ κλαίει – συγκινητικὸ θέαμα. Ἀλλὰ ἡ θλιμμένη ψυχή της πρόκειται τώρα νὰ δοκιμάσῃ μεγάλη χαρά. Γιὰ μιὰ στιγμὴ ῥίχνει ἕνα βλέμμα μέσα στὸ μνημεῖο καὶ βλέπει δύο ἀγγέλους μὲ λευκὰ ἐνδύματα. Αὐτοὶ τὴ ῥωτοῦν· –«Γύναι, τί κλαίεις;». Πνιγμένη στὰ δάκρυα ἀπαντᾷ· –Κλαίω, γιατὶ «ἦραν τὸν Κύριόν μου (τοῦ τάφου), καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν». Καθὼς γυρίζει, βλέπει τὸν Ἰησοῦ νὰ στέκεται πίσω της, χωρὶς ὅ­μως νὰ τὸν ἀναγνωρίσῃ. Ἀκούει καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του τὰ ἴδια λόγια· –«Γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς;». Ἡ Μαρία νομίζει ὅτι εἶνε ὁ κηπουρὸς καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τῆς πῇ ποῦ ἀ­πόθεσε τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ τὸ πάρῃ (νομίζει ὅτι, ἐὰν τῆς τὸ δώσῃ, μπορεῖ νὰ τὸ σηκώσῃ μόνη της· ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο δὲν βλέπει καμμία δυσκολία). Ἀντὶ ἀπαντήσεως ἀπὸ τὰ θεϊκὰ χείλη ἀκούγεται μιὰ γνώριμη λέξι· –«Μαρία». Τότε καταλαβαίνει, ὅτι εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸν ὁποῖο ζητοῦσε, ἀναστημένος. Ἀμέσως πέφτει στὰ γόνατα θέλον­τας νὰ καταφιλήσῃ τὰ ἄχραντα πόδια του, ἀλλὰ ὁ Κύριος τῆς λέει· –«Μή μου ἅπτου», μὴ μ᾿ ἀγγίζεις, ἀλλὰ πήγαινε ν᾿ ἀναγγείλῃς τὴν ἀ­νάστασι στοὺς μαθητάς μου. Ἔρχεται τότε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἀναγγέλλει στοὺς μαθητάς, ὅτι εἶδε τὸν Κύριο (Ἰω. 20,13-18).

* * *

Ἂς μιμηθοῦμε, ἀδελφοί μου, κ᾿ ἐμεῖς τοὺς ἁγίους αὐτοὺς ἄνδρες καὶ γυναῖκες τόσο στὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστὸ ὅσο καὶ στὴν τόλμη καὶ τὸ θάρρος τους. Γιὰ νὰ δοῦμε ἐὰν ἔ­χουμε τὶς ἀρετὲς αὐτές, ἂς ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ μερικὲς κρίσιμες ὧρες.
Ἔχεις π.χ. ταξίδι. Προτοῦ ν᾿ ἀναχωρήσῃς κάνεις τὸ σταυρό σου, ἢ μήπως ντρέπεσαι τοὺς ἄλλους; Κι ὅταν περνᾷς ἔξω ἀπὸ ἐκκλησία ἔχεις τὴν τόλμη νὰ σηκώσῃς τὸ χέρι σου νὰ κάνῃς τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἢ μήπως διστάζεις φοβούμενος τὰ σχόλια τοῦ κόσμου; Ἐὰν τὸ χέρι σου μένῃ ἀκίνητο, δὲν ἀγαπᾷς τὸν Κύριο.
Στὸν κύκλο ποὺ ζῇς καὶ ἐργάζεσαι κάποια στιγμὴ ἀκούγεται μία βλασφημία. Στὸ φρικτὸ ἐκεῖνο ἄκουσμα ἐσὺ τί κάνεις; Διαμαρτύρεσαι γιὰ τὴν προσβολή, ἢ μήπως σιωπᾷς καὶ ἀνέχεσαι τὴν ἀσέβεια; Ἂν ὕβριζαν τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα σου, δὲν θὰ τὸ ἀνεχόσουν· γιατὶ τοὺς ἀγαπᾷς καὶ δὲν δέχεσαι νὰ τοὺς προσ­βάλλουν. Ἀλλὰ οἱ γονεῖς μας, ὅσο καλοὶ καὶ ἀξιοσέβαστοι κι ἂν εἶνε, εἶνε ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί. Καὶ ἂν τοὺς ἀγαποῦμε καὶ τοὺς ὑπερα­σπιζώμαστε μία φορά, ἄπειρες φορὲς περισσότερο πρέπει νὰ ὑπερασπιζώμαστε τὰ θεῖα πρόσωπα καὶ τὰ ἱερὰ πράγματα ὅταν προσ­βάλλωνται. Διαφορετικά, μὲ τὰ λόγια μόνο λέμε ὅτι ἀγαποῦμε τὸ Χριστό, ἐνῷ μὲ τὰ ἔργα τὸν ἀρνούμαστε.
Βρίσκεσαι κάποτε σὲ κύκλο μορφωμένων. Ἀλλὰ ἐκεῖ λέγονται λόγια ποὺ ἀποτελοῦν ἐμ­παιγμὸ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Ἐσὺ πῶς δέ­χεσαι τὶς ἐκδηλώσεις αὐτές; Ἀνοίγεις τὸ στόμα σου καὶ ὑπερασπίζεσαι τὴν πίστι σου, ἀποστομώνεις τοὺς ἰταμοὺς καὶ ἀσεβεῖς ἐμπαῖ­κτες; ἢ μήπως δειλιάζεις κι ἀφήνεις τὴν ἁγία μας πίστι νὰ διασύρεται ἀπὸ τοὺς δῆθεν μορφωμένους; Ἂν ἀγαπᾷς τὸν Κύριό σου, μὴ διστάσῃς νὰ συγκρουσθῇς μὲ τοὺς θεωρούμενους ἐπιστήμονες.
Νά, ἀγαπητοί μου, ποῦ πρέπει νὰ μοιάσου­με στὸν Ἰωσήφ, στὸ Νικόδημο καὶ στὶς μυροφό­ρες. Νὰ τοὺς μοιάσουμε στὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστό, στὴν τόλμη καὶ στὴν αὐτοθυσία. Εἴ­θε, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου καὶ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια, νὰ βγοῦν καὶ μέσα ἀπὸ τὴ γενεά μας νέοι Ἰωσήφ, Νικόδημοι καὶ μυρο­φόρες, ποὺ θ᾿ ἀγαπήσουν τὸν Κύριο ὅπως ἐ­κεῖνοι. Ὁ ἀγαπῶν τολμᾷ καὶ «ὁ τολμῶν νικᾷ».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἀθανασίου τῆς ὁμωνύμου κοινότητος Γεφύρας – Θεσσαλονίκης τὴν 1-5-1955. Καταγραφὴ καὶ μικρὴ σύντμησις 7-5-2006, ἐπανέκδοσις 24-4-2025.