«Η Μεσοτητα της Πεντηκοστης και η Αιωνια Σοφια του Θεου»

• «Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,… καὶ παρεῖναι τὴν δόξαν προφαίνουσα,
  τῆς δεσποτικῆς Ἀναλήψεως σεμνύνεται.» (Στιχηρὰ Προσόμοια)
• «Πεντηκοστῆς ἐφέστηκεν ἡ τῶν ἡμερῶν μεσότης, ἐν ᾗ Χριστὸς… τοῖς ἀνθρώποις
  ἐδωρήσατο τὴν αἰώνιον ζωήν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.»
• «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης, τῆς σῆς Χριστὲ Ἀναστάσεως, καὶ θείας παρουσίας τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος,
  συνελθόντες τῶν θαυμάτων σου, ἀνυμνοῦμεν τὰ μυστήρια, ἐν ᾗ κατάπεμψον ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.»

Η Θεία Μεσότητα ως Μυστήριο Ενότητας
Αγαπητοί ἐν Χριστῷ, σήμερα στέκουμε στὴν ἱερὴ μεσότητα μεταξὺ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸς ὁ χρόνος εἶναι ἕνα μυστήριο θείας ἐνότητας — ὅπου ἡ δόξα τῆς Ἀναλήψεως καὶ ἡ προσμονὴ τῆς Πεντηκοστῆς ἑνώνονται ὡς δύο πτέρυγες ἑνὸς ἀετοῦ, ποὺ μᾶς σηκώνουν πρὸς τοὺς οὐρανούς. Ὁ Θεὸς Λόγος, ποὺ κατέβηκε καὶ ἀνέβηκε γιὰ μᾶς, τώρα ἔρχεται κοντὰ μᾶς μέσω τοῦ Ἁγίου Πνεύματος — ἐκείνης τῆς θείας δωρεᾶς ποὺ «ἐκχέεται ἐπὶ πᾶσαν σάρκα» (Ιωήλ 3:1), δίνοντας μᾶς τὴν ὑπόσχεση τῆς αἰωνίου ζωῆς

Ἡ Μεσότητα ὡς Ἐικόνα τῆς Θείας Οἰκονομίας

Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει: «Πεντηκοστῆς ἐφέστηκεν ἡ τῶν ἡμερῶν μεσότης» (Ἰωάννου μοναχοῦ). Αὐτὴ ἡ μεσότης δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα χρονικὸ διάστημα, ἀλλὰ μία θεολογικὴ πραγματικότητα. Ὅπως ὁ Χριστὸς δίδασκε στὸν Ναὸ «ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἑορτῆς» (Ἰωάν. 7:14), ἔτσι καὶ τώρα ὁ Θεὸς μιλάει:
– Στὸ μέσον τῆς ἱστορίας: ὡς ὁ Λόγος ποὺ «ἐσαρκώθη» καὶ «ἀνελήφθη» διὰ νὰ ἐνώσῃ γῆ καὶ οὐρανό.
– Στὸ μέσον τῶν ἀνθρώπων: ὡς ἡ Σοφία ποὺ «ἔκτισε τὸν οἶκό της» (Παρ. 9:1), τὴν Ἐκκλησία, προσκαλώντας τοὺς ταπεινοὺς νὰ γευθοῦν τοῦ ἄρτου τῆς ζωῆς.
– Στὸ μέσον τῆς ψυχῆς: ὡς τὸ Πνεῦμα ποὺ «μαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν» (Ρωμ. 8:16).

Σημείωση Πατέρων: Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας ἐπισημαίνει ὅτι ἡ οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ Πνεύματος εἶναι «μία ἀδιαίρετη πράξη τῆς Τριάδος» (Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος).

Ἡ Σοφία τοῦ Σταυροῦ καὶ ἡ Δωρεὰ τοῦ Πνεύματος
Ὁ προφήτης Μιχαίας κηρύττει: «ἐκ Σιὼν ἐξελεύσεται νόμος, καὶ Λόγος Κυρίου ἐξ Ἰερουσαλήμ» (Μιχ. 4:2). Αὐτὸς ὁ νόμος εἶναι ὁ νόμος τῆς ἀγάπης — ὁ Σταυρός, ἡ «παράδοξη σοφία» τοῦ Θεοῦ (Α’ Κορ. 1:25). Καὶ τώρα, σ’ αὐτὴ τὴν μεσότητα, ὁ Χριστὸς φωνάζει: «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω!» (Ἰωάν. 7:37). Τί εἶναι τὸ νερὸ τῆς ζωῆς, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ὁ Παράκλητος, ὁ «ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενος» (Ἰωάν. 15:26), σφραγίζει τὴν Ἀνάσταση καὶ μᾶς δίδει τὴν θεία ζωή.

Μαρτυρία Ἁγίων: Ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ ἔλεγε: «Ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἄφθαρτη δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Συζήσεις με τὸν Μότκοβιλ).

Κρίση καὶ Ἔλεος: Ἡ Διπλὴ Πρόσκληση τῆς Πεντηκοστῆς
Προσέξτε, ἀγαπητοί! Ὁ ἴδιος προφήτης Μιχαίας ὑπενθυμίζει τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ: «Κρινεῖ ἀνὰ μέσον πολλῶν ἐθνῶν» (Μιχ. 4:3). Ἡ Πεντηκοστὴ δὲν εἶναι μόνο χάρη, ἀλλὰ καὶ κρίση — μία ἀφύπνιση τῶν ψυχῶν πρὸς μετάνοια. Ὁ Θεὸς ρωτᾷ: «Λαέ μου, τί σοὶ ἐποίησα;» (Μιχ. 6:3). Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἡ Σοφία, ετοιμάζει τραπέζι — τὴν Θεια Εὐχαριστία — καὶ προσκαλεῖ ὅσους πεινῶσιν γιὰ δικαιοσύνη.

Πνευματικὴ Ἀλήθεια: Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης δίδασκε ὅτι «τὸ Πνεῦμα ἅγιον φωτίζει ὡς πῦρ καὶ κρίνει ὡς ἀλήθεια» (Περὶ τῆς Καταστάσεως τοῦ Ἀνθρώπου).

Ἡ Ἕνωση τῶν Δύο Ἑορτῶν: Ἀνάληψη καὶ Πεντηκοστή
Ἡ Ἀνάληψη καὶ ἡ Πεντηκοστὴ ἑνώνονται ὡς μία θεία συμφωνία:
– Ὁ Χριστὸς ἀνέβη στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ στείλῃ τὸ Πνεῦμα.
– Τὸ Πνεῦμα κατέβη γιὰ νὰ μᾶς σηκώσῃ πρὸς τὸν Χριστό.

Αὐτὴ εἶναι ἡ «θεία σφραγίς» — ἡ σφραγὶς τῆς ἀληθινῆς γνώσεως, ποὺ εἶναι οὐράνιος ἔρως. Ὅπως δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, «στὴν Πεντηκοστή, ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χάρισε τοῖς ἀνθρώποις τὴν αἰώνιον ζωήν».

Λειτουργικὴ Ἐξήγηση: Στὸ Τριώδιο, ψάλλουμε: «Ἐλθὲ, Πνεῦμα Ἅγιον, ἐπίφθονον Πνεῦμα, ἐπίσκοπον, παρακλητικὸν, ζωοποιόν» — ἐπιβεβαιώνοντας τὴν συνεχὴ πνευματικὴ παρουσία τοῦ Πνεύματος, ὄχι μόνο ὡς ἱστορικὸ γεγονός.

Ἐπίλογος: Ζήστε τὴν Μεσότητα ὡς Προσμονὴ καὶ Πλήρωμα
Ἀδελφοί, ἡ ζωὴ μας ὡς Χριστιανοὶ εἶναι μία συνεχὴς «μεσότης»:
– Ζοῦμε στὸν κόσμο, ἀλλὰ δὲν εἴμαστε ἀπὸ τὸν κόσμο.
– Ἔχομε σῶμα, ἀλλὰ ἡ καρδιά μας ἀνήκει στοὺς οὐρανούς (Φιλ. 3:20).

Ἡ Πεντηκοστὴ ἦλθε — ἀλλὰ δὲν ἔχει ἔλθει ἀκόμη ὅλη της ἡ δόξα. Ὅπως οἱ μαθητές «ἦσαν ὁμοθυμαδὸν προσευχόμενοι» (Πράξ. 1:14), ἔτσι καὶ ἐμεῖς περιμένουμε μὲ προσευχὴ καὶ ἑνότητα. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἡ Σοφία, μᾶς καλεῖ:
«Ἔλθετε, φάγετε τῶν ἐμῶν ἄρτων καὶ πίετε οἶνον, ὃν ἐκέρασα ὑμῖν!» (Παρ. 9:5).

Σήμερα, λαμβάνομε τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ ὡς φῶς — καὶ αὔριο, στὴν Πεντηκοστή, θὰ λάβομε τὸ Πνεῦμα ὡς φωτιά. Ἀλλὰ καὶ τὰ δύο εἶναι ἕνα:
– «Ὁ Λόγος σου φῶς ἐστι τοῖς ποσί μου» (Ψαλμ. 118:105).
– «Γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός» (Πράξ. 2:3).
Αὐτὴ ἡ μεσότης εἶναι ἡ εποχὴ τῆς πνευματικῆς ἀνάσας τῆς Ἐκκλησίας — ἡ παῦση πρὶν τὴν τελικὴ ἀνάσα τοῦ Πνεύματος.
Δόξα στὸν Θεό, ποὺ μᾶς δείχνει τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν φωτιὰ τῆς Πεντηκοστῆς!
Ἀμήν.

Κωφίδης Ευάγγελος
—

Σημείωση Θεολογικῆς Ὀρθότητας
Ὁ λόγος βασίζεται:
1. Στὴν Γραφική ἀλήθεια (Ιωήλ 3:1, Πράξ. 2:17-21).
2. Στὴν Πατερική παράδοση (Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Νύσσης, Σεραφείμ Σάρωφ).
3. Στὴν Λειτουργικὴ θεολογία (Τριώδιο, Στιχηρά).

Ὡς εἶπεν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Ἐν Χριστῷ ἡ ἀλήθεια, ἐν Πνεύματι ἡ ζωή» (Λόγοι Θεολογικοί).