Ἀπο το δραμα του ΓΟΛΓΟΘΑ

«Ἔκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός», βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, σελ. 191, ἐκδ. Κοζάνη 9/3/1950. Ἑορτή τῶν Ἁγίων 40 Μαρτύρων.

«…Δὲν γνωρίζω ἀκριβῶς τί θὰ συνέβαινε εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, ἐὰν ἔλειπαν ἀπὸ τὴν Παγκόσμια ἱστορία χρονολογίες ὡρισμένων γεγονότων, ἀλλ’ ἕνα γνωρίζω ἀκριβῶς, ὅτι ἐὰν ἔλειπε ἀπὸ τὴν Παγκόσμια ἱστορία ἡ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ἐαν δηλαδὴ ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΣΤΑΥΡΩΝΕΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΙΣΤΑΤΟ ΕΚ ΤΑΦΟΥ, ἡ Παγκόσμια ἱστορία θὰ ἦτο σκότος, ζόφος, ἄλυτο αἴνιγμα, ἀβυσσαλέο χάος καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνὶς τῆς δημιουργίας, ἡ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ θὰ ἦτο τὸ δυστυχέστερο τῶν πλασμάτων, ναυαγὸς χωρὶς σωσίβιο καὶ φυλακισμένος χωρὶς ἐλπίδα νὰ ἐξέλθῃ ποτὲ ἀπὸ τὴν φρικτὴ φυλακή του.

Δόξα μυριάκις, ἀπείρως μυριάκις δόξα τῷ ὑπὲρ ἡμῶν παθόντι καὶ ἀναστάντι Κυρίῳ. Ἡ Ἱερὰ καὶ μόνο ἀνάμνησις τῶν σεπτῶν Του Παθῶν καὶ τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του εἶνε ὁ ἥλιος ποὺ φωτίζει θερμαίνει καὶ ἀναζωογονεῖ τὸ σύμπαν. Ἰδοὺ γιατὶ ἅμα τῆ ἐνάρξει τῆς Μ. ἑβδομάδος ψάλλει ἡ ἐκκλησία μας: «Τὰ πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ. Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι· ὁ τὰ σύμπαντα ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ».
Γιὰ κάθε στιγμὴ τοῦ βίου μας καὶ τὴν πλέον τρικυμιώδη δὲν ὑπάρχει συγκινητικώτερο, διδακτικώτερο καὶ σωτηριωδέστερο ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου.

Βιβλία ὁλόκληρα εἰς ὅλες τὶς γλώσσες καὶ διαλέκτους ἔχουν γραφῆ γύρω ἀπὸ τὸ δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ ποὺ ἀξίζει νὰ ὀνομασθῇ τὸ δρᾶμα τῶν δραμάτων.
Καὶ ἐπειδὴ τὸ ἔθνος μας ἀπὸ τὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940 ποὺ εἶπε στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τὸ ἱστορικό της ΟΧΙ, ζῆ ἕνα συγκλονιστικὸ δρᾶμα ποὺ δὲν ἔληξε ἀκόμη, μυστικὴ παρηγορία καὶ ἐλπίδα καὶ θάρρος καὶ ἀποφάσεις μεγάλες καὶ ἡρωϊκὲς ποὺ ἐκθαμβώνουν τὴν οἰκουμένη λαμβάνει ὁ εὐσεβὴς ‘Ελληνικὸς λαὸς παρακολουθῶν κατὰ τὰ ἔτη αὐτὰ τὶς δοκιμασίες μετὰ βαθυτάτης κατανύξεως τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Κυρίου. Διότι μέσα εἰς τὸ δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ φαίνεται καθαρὰ καὶ λαμπρὰ ἡ εἰκόνα τῆς μαρτυρικῆς μας Πατρίδος, ἡ ὁποία, διὰ νὰ ὁμιλήσωμε μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου, τοῦ ἀποστόλου Παύλου τοῦ διαπρυσίου τούτου κήρυκος τοῦ Ἐσταυρωμένου, φέρει εἰς τὸ σῶμα της τὰ στίγματα, τὰς ἁλύσεις τοῦ Ἰησοῦ.
Nαί, ἀγαπητοί, οὐδεὶς λαὸς τῆς ὑφηλίου ὑπέφερε τόσα ὅσα ἐπὶ μία ἤδη 8ετία ὑποφέρει ὁ Ἑλληνικὸς λαός. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ γυρισθῇ μία ἔγχρωμος καὶ ὁμιλοῦσα κινηματογραφικὴ ταινία, ἡ ὀποία νὰ παρουσιάζῃ ὅλο τὸ δρᾶμα τῆς Ἐλληνικῆς φυλῆς καὶ ἡ ταινία αὐτὴ νὰ προβληθῇ εἰς ὅλους τοὺς κινηματογράφους τοῦ κόσμου, οὐδεμία καρδιὰ ἀνθρώπου θὰ ἔμενε ἀσυγκίνητος, οὐδεὶς ὀφθαλμὸς ἀδάκρυτος. Ὤ! Καὶ τί δὲν θὰ ἔβλεπε ὁ ξένος εἰς τὴν Ἑλληνικὴ αὐτὴ ταινία· Θὰ ἔβλεπε τὴν Ἑλλάδα μας νὰ κολυμβᾶ εἰς τὸ αἷμα καὶ τὸ δάκρυ· Θὰ ἔβλεπε τὰ χωρία της νὰ καίωνται· Θὰ ἔβλεπε τὰ γεφύρια, τὰ λιμάνια, τὰ πλοῖα, τὰ σχολεῖα καὶ τοὺς Ναούς της ν’ ἀνατινάσσωνται· Θὰ ἔβλεπε τὸ αἷμα τῶν ἐκλεκτοτέρων παιδιῶν της νὰ χύνεται καὶ νὰ ραντίζῃ τοὺς ποταμοὺς καὶ τὶς θάλασσες καὶ τὶς κορυφὲς τῶν ὀρέων της· Θὰ ἔβλεπε νήπια κατακρευργούμενα, παρθένους ἀτιμαζομένας, ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου σταυρουμένους· Θὰ ἔβλεπε τὸ φρικτότερον ἐξ ὅλων, ἐπιδρομὴ κοκκίνων λύκων, οἱ ὁποῖοι ν’ ἁρπάζουν τὴν νύκτα ἀπὸ τὶς ἀγκαλιές τῶν μητέρων τὸ ἄνθος, τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος, τὰ παιδιά της καὶ σὰν κοπάδια νὰ τὰ ὁδηγοῦν πέραν τῶν Συνόρων της διὰ νὰ τὰ διδάξουν ἐκεῖ τὸ ἀλφαβητάριο τοῦ Ἀντιχρίστου, τὸ μῖσος ἐναντίον τῆς ὡραιοτέρας Θρησκείας καὶ τῆς ὡραιοτέρας Πατρίδος τοῦ κόσμου. Αὑτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα στιγμιότυπα τῶν παθῶν τῆς Ἑλλάδος θὰ ἔβλεπε ὁ ξένος καὶ οἱ ὀφθαλμοί του θὰ ἐπλημμύριζαν ἀπὸ δάκρυα καὶ θὰ ἐσηκώνετο ἀπὸ τὸ κάθισμά του καὶ θὰ ἐφώναζε γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν τὰ τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος: Ἰδοὺ ἕνας λαός, ὁ ὁποῖος ἐν ἔτει 1949 σταυρώνεται πρὸς αἶσχος τοῦ πολιτισμένου κόσμου!…
— Ἡ Ἑλλὰς εἶνε ἡ Ἐσταυρωμένη Χώρα τοῦ Κόσμου!
Ἰδοὺ γιατὶ μὲ ἰδιαιτέρα συγκίνησι, τὴν ὁποία δὲν μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν ἄλλοι Χριστιανικοὶ λαοὶ μακριὰ τοῦ κυκλῶνος εὑρισκόμενοι, ἡ Ἑλλάς, ἡ πιστεύουσα Ἑλλάς, εἰς τὴν θρησκείαν τοῦ Ναζωραίου, θὰ παρακολουθήσῃ τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Διότι, ὅπως καὶ προηγουμένως ἐτονίσαμε, ὁ εὐσεβὴς Ἕλλην εἰς τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ βλέπει καὶ τὰ πάθη τῆς Πατρίδος του. Εἰς τὸ πρόσωπο τῶν ἀνόμων δικαστῶν οἱ ὁποῖοι ἐδίκασαν τὸν Χριστό, βλέπει τοὺς συγχρόνους Ἄννας καὶ Καϊάφας καὶ Ποντίους Πιλάτους, τοὺς ἀδίκους ἐκείνους δικαστὰς τῶν σημερινῶν Διεθνῶν Συνεδρίων, οἱ ὁποῖοι λέγουν τὸ ἄσπρο μαῦρο καὶ τὸ μαῦρο ἄσπρο καὶ ρίπτουν καταδικαστικὴν ψῆφον ἐναντίον Ἐκείνης, ἡ ὁποία τοὺς εὐηργέτησε καὶ τοὺς ἔσωσε. Εἱς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἰούδα ὁ Ἕλλην μὲ βαθεῖα τὴν λύπη του βλέπει τοὺς συγχρόνους Ἰούδας, τοὺς κακοὺς ἐκείνους Ἔλληνας οἱ ὁποῖοι διὰ ποικίλων τρόπων καὶ μέσων προδίδουν τὰ συμφέροντα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ γίνονται ὄργανα ξένων προπαγάνδων οἱ ὁποῖοι ἀπὸ ἕνα σατανικὸ μῖσος ὠρύονται ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος: Ἆρον, ἆρον σταύρωσον αὐτήν!!…
Εἰς τὴν χολὴ καὶ τὸ ὄξος μὲ τὴν ὁποία ἐποτίσθη ὁ Θεάνθρωπος βλέπουν οἱ Ἕλληνες τὴν χολὴ καὶ τὸ ὄξος, τὴν ἀχαριστία, μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἑλλὰς ποτίζεται ἀπ᾿ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πρῶτοι θὰ ἔπρεπε νὰ σπεύσουν εἰς τοὺς ἱερούς της βράχους διὰ νὰ πλύνουν τὰς πληγάς της καὶ τὴν ἀνακουφίσουν. Καὶ τέλος εἰς τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἡ ὁποία κλαίει κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τοῦ Μονογενοῦς της Υἱοῦ, ὁ Ἕλλην βλέπει τὰς χιλιάδας Ἑλληνίδας μητέρας, αἱ ὁποῖαι ἔχασαν τὰ τέκνα των καὶ τώρα τὴν Μ. Ἑβδομάδα μαυροντυμέναι ἔρχονται εἰς τοὺς Ἱ. Ναοὺς διὰ νὰ κλαύσουν, διὰ νὰ σμίξουν τὰ δάκρυά των μὲ τὰ δάκρυα τῆς Πονεμένης Μάννας τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ν’ ἀκούσουν ὡς ἰδικόν των τροπάριον:
«Σφαγήν σου τὴν ἄδικον Χριστέ, ἡ Παρθένος βλέπουσα, ὀδυρομένη ἐβόα σοι· Τέκνον γλυκύτατον, πῶς ἀδίκως πάσχεις; Πῶς τῷ ξύλῳ κρέμασαι, ὁ πᾶσαν γῆν κρεμάσας τοῖς ὕδασι; Μὴ λίπῃς μόνην με, εὐεργέτα πολυέλεει, τὴν Μητέρα, καὶ δούλην σου δέομαι».
Ἐν μέσῳ τοῦ πένθους, τοῦ ἡρωϊκοῦ πένθους ποὺ ἁπλώνεται εἰς τὴν Ἑλληνικὴ Πατρίδα ἐν μέσῳ τῶν μυριάδων Σταυρῶν― καὶ ποιό χωριό καὶ ποία καλύβη δὲν κλαίει τοὺς νεκρούς της;― ἐν μέσῳ, λέγω, τοῦ μαρτυρίου τῆς Πατρίδος ποὺ ὑπενθυμίζει ζωηρότερον τὸ μαρτύριον τοῦ Θεανθρώπου, θ’ ἀπετέλει παραφωνία νὰ ὑπάρχουν Ἔλληνες καὶ Ἐλληνίδες ποὺ ὡσὰν νὰ κατοικοῦν εἰς τὰς νήσους τῶν Ἀντιλλῶν νὰ μένουν τελείως ἀδιάφοροι πρὸς τὰ πάθη τῆς Πατρίδος των. Καθ’ ἥν στιγμὴν οἱ Χριστιανὲς μητέρες τῶν ἡρώων τοῦ Γράμμου γονυπετεῖς προσεύχονται πρὸ τῆς εἰκόνος τοῦ Ἐσταυρωμένου, θὰ εἶνε ἀσέβεια καὶ ἔγκλημα καὶ περιφρόνησις τῶν ἱστορικῶν στιγμῶν τοῦ ἔθνους, ἄλλοι καὶ ἄλλες ἐκτὸς τῶν Ἱ. Ναῶν νὰ γελοῦν, νὰ καγχάζουν, νὰ διασκεδάζουν, ν’ ἀσωτεύουν, κυριολεκτικῶς νὰ ὀργιάζουν εἰς τὰ διάφορα κοσμικὰ καὶ μεγάλα κέντρα τῶν μεγαλουπόλεών μας.
Ὄχι! Ἀδελφοί! Εἱς τὴν χριστιανική μας χώρα ὅπου ἀναπαύονται τὰ ὀστᾶ τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ἡρώων μας δὲν πρέπει κατὰ τὰς ἁγίας αυτὰς ἡμέρας νὰ ἐπιτρέψωμε εἰς κανένα νὰ μᾶς εἴπῃ ὅτι ὑπάρχουν ἀναίσθητοι Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες. Δι’ αὐτὸ θὰ ἦτο ἔργο λατρείας πρὸς τὸν Θεάνθρωπο, τιμῆς πρὸς τὰς θυσίας τῶν ἡρώων, ποὺ αὐτὴ τὴν στιγμὴ θυσιάζονται, νὰ κλείσουν καθ’ ὅλην τὴν Μ. Ἑβδομάδα― διατὶ καὶ καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ἀγῶνος μας;― ὅλα τὰ ἁμαρτωλὰ κέντρα, νὰ σφραγισθοῦν καὶ νὰ ποῦμε εἰς τοὺς θαμῶνας: Ἀναίσθητοι! Ἡ Ἑλλὰς σταυρώνεται καὶ σεῖς διασκεδάζετε; Δὲν εἶσθε Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες!
Ἀλλ’ ἐμπρὸς ὅλοι οἱ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες εἰς τοὺς Ἱ. Ναοὺς καὶ ἐκεῖ μὲ συντριβὴν καρδίας ἄς κλαύσωμεν τὰ ἁμαρτήματά μας, ἄς ζητήσωμεν τὴν ἰσχυρὰν βοήθειαν τοῦ Ἐσταυρωμένου διὰ νὰ ἐξέλθῃ συντομώτερον ἡ Πατρίδα μας ἀπὸ τὴν σκοτεινὴν κοιλάδα τῆς θλίψεως καὶ ἀντικρύσῃ τὸν ἥλιον τῆς Ἐθνικῆς Ἀναστάσεώς της.

Εαν ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΣΤΑΥΡΩΝΕΤΟ & ΔΕΝ ΑΝΙΣΤΑΤΟ ΕΚ ΤΑΦΟΥ, ἡ Παγκοσμιος ἱστορια θα ητο σκοτος, ζοφος, αλυτο αινιγμα, αβυσσαλεο χαος & ο ανθρωπος… θα ητο το δυστυχεστερο των πλασματων, ναυαγος χωρις σωσιβιο & φυλακισμενος χωρις ἐλπιδα να ἐξελθη ποτε ἀπο την φρικτη φυλακη του.