Απὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 66
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Σαλπισμα μετανοiας

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ τῆς μετανοίας σαλπίζει σὲ ὅλους τὰ πιὸ ἔντονα σαλπίσματα ἀφυπνίσεως. Μᾶς φωνάζει καὶ μᾶς λέει· ἀρχιερεῖς τοῦ Ὑψίστου, ἱερεῖς, λαὲ τοῦ Θεοῦ, ἄνδρες, γυναῖκες, μικρὰ παιδιά, νέοι καὶ νέες, μετανοήσατε.
Καὶ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, ὅλοι ἀνάγκη μετανοίας, γιὰ δύο λόγους.
Πρῶτον, διότι κανείς δὲν εἶνε ἀναμάρτητος. Ὅπως πολλάκις ἐτονίσαμε καὶ δὲν παύομε νὰ τονίζωμε, καὶ μία ἡμέρα ἐὰν εἶνε ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ εἶνε ἐκτὸς ἁμαρτίας (βλ. Ἰὼβ 14,4-5). Μόνο ἐὰν κανεὶς ἀπὸ σᾶς εἶνε ἄγγελος μὲ λευκὰ φτερὰ δὲν ἔχει ἀνάγκη μετανοίας. Ἀλλὰ καὶ ἄγγελος κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἐὰν εἶνε, πρέπει νὰ φοβᾶται· διότι ἄγγελος καὶ ἀρχάγγελος καὶ ἑωσφόρος καὶ ἄστρο τῆς αὐγῆς τηλαυγέστατο δὲν ἤτανε ὁ σατανᾶς; Καὶ ὅμως ἔπεσε καὶ συνετρίβη καὶ ἔγινε μαῦρος καὶ ἀπαίσιος.
Λοιπὸν Read more »

πὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 64
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

«Θα με συγχωρηση ο Θεος;…»

Ἀκούω ὅμως δισταγμούς·
―Μὰ θὰ μὲ συγχωρήσῃ ὁ Θεός; λέει ὁ ἁμαρτωλός.
Δῶστε μου τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Μικρά μου παιδιά, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Νέοι μου, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Ἐπιστήμονες, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Ἰατροί, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ―κ᾿ ἐσεῖς γυναῖκες ἁμαρτωλές―, δῶστε τ᾿ ἁμαρτήματά σας. Δῶστε ὅλοι ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά σας.
Ἐὰν συγκεντρώσωμε τ᾿ ἁμαρτήματα τοῦ κόσμου, θὰ κάνουμε ἕναν Ὄλυμπο. Ἕναν Ὄλυμπο ὄχι ἀπὸ πέτρες, ἕναν Ὄλυμπο ὄχι ἀπὸ θάμνους, ἀλλὰ ἕναν Ὄλυμπο ἀπὸ κάρβουνα ἀναμμένα.
Φανταστῆτε ἕναν Ὄλυμπο καιόμενον καὶ φλεγόμενον, ἀπὸ κάρβουνα ἀναμμένα. Ποιός μπορεῖ νὰ τὸν σβήσῃ; Ὅλες οἱ ὑδραντλίες νὰ μαζευτοῦν, εἶνε ἀδύνατον νὰ τὸν σβήσουν. Καὶ ὁ Πηνειὸς ποταμὸς εἶνε ἀδύνατο νὰ σβήσῃ ἕναν Ὄλυμπο καιόμενο.
Καὶ ὅμως, ἀδελφοί! Πάρτε τ᾿ ἁμαρτήματα ὅλα καὶ ῥίψατέ τα στὸν ὠκεανό. Καὶ θὰ δῆτε, ὅτι ἡ φωτιὰ δὲ᾿ νικάει τὴ θάλασσα ἀλλὰ ἡ θάλασσα νικάει τὴ φωτιά.
Ποιά εἶνε ἡ θάλασσα; Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 59
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Ποιο το ιατρειο και ποια τα φαρμακα του;

Προσέξτε τὴ σκέψι μου.
Ἂν μποροῦσε ἡ ἀνθρωπότης νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους, ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονας, ἀπὸ τὸν τεχνικὸ πολιτισμό, ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, δὲν θὰ ἐρχόταν ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Ἦρθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, γιατὶ ὁ κόσμος εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν παρουσία του. Ἦρθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ δώσῃ φάρμακο ἰσχυρὸ καὶ ῥωμαλέο.
Καὶ ποιό εἶνε τὸ ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ;
Ἡ Ἐκκλησία! Ἐδῶ εὑρισκόμεθα. Ὅλοι ἐμεῖς εἴμεθα ἀσθενεῖς. Ἂν ὑπάρχῃ κάποιος ὑγιής, κάποιος ἀναμάρτητος, ἂν ὑπάρχῃ κάποιος «ἄγγελος», ἂς βγῇ ἀπὸ τὸ ναό. Εἴμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί, ὅλοι ἀσθενεῖς, τῷ σώματι καὶ τῷ πνεύματι. «…Τίς ὀδυνώμενος καὶ προσπίπτων τῷ ἰατρείῳ τούτῳ οὐ θεραπεύεται;» (Παρακλητική, ἦχος δ΄, Κυριακὴ ἑσπέρας, ἀπόστιχα κατανυκτικά).
Καὶ ποιά εἶνε τὰ φάρμακα τοῦ Χριστοῦ;

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 56
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Ποιος θα σωση την ανθρωποτητα;

Νοσεῖ, λοιπόν, ἡ ἀνθρωπότης· τὸ φωνάζουν καὶ οἱ πέτρες ἀκόμη.
Καὶ τώρα ποῖος θὰ θεραπεύσῃ αὐτὴν τὴν πάσχουσαν ἀνθρωπότητα;
Ἰδού, στὸ κρεβάτι τοῦ ἀσθενοῦς βλέπω ἰατρικὸ συμβούλιο. Ὅπως ὅταν εἶνε πολὺ βαρειὰ ὁ ἀσθενὴς στὰ μεγάλα νοσοκομεῖα συσκέπτονται οἱ ἰατροὶ καὶ ἔχουν ἰατρικὸ συμβούλιο, γιὰ νὰ δοῦν ἂν ὑπάρχῃ τρόπος θεραπείας, κάπως ἔτσι καὶ στὸ κρεβάτι τῆς ἀνθρωπότητος βρίσκονται ἰατροὶ καὶ γίνεται ἰατρικὸ συμβούλιο. Ἰατρικὸ συμβούλιο δὲ ἐννοῶ τοὺς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, φιλοσόφους, κυβερνήτας κρατῶν, οἱ ὁποῖοι συσκέπτονται ἐὰν ὑπάρχῃ θεραπεία στὸν κόσμον καὶ διχάζονται οἱ γνῶμες.

Οἱ ἀπαισιόδοξοι· Δὲν ὑπάρχει θεραπεία…

Ἄλλοι μέν, ἀπαισιόδοξοι, λένε·
―Ὄχι, δὲν ὑπάρχει πλέον θεραπεία στὸν κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ἔφτασε ἡ ἀνθρωπότης, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα ποὺ ἐσημείωσε στὸν φυσικὸ τομέα, ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Καὶ ὅπως ἕνας ἀπελπισμένος παίρνει τὸ πιστόλι καὶ τινάζει στὸν ἀέρα τὰ μυαλά του, ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρωπότης βρῆκε τεράστιο πιστόλι, βρῆκε τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, καὶ ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Ἑκατὸ βόμβες νὰ πέσουν στὸν πλανήτη μας, ὁ πλανήτης καταστρέφεται. Οὔτε ἔντομο, οὔτε πνοὴ ζωῆς θὰ ὑπάρχῃ ἐπὶ τῆς γῆς…
Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἰατροὶ ποὺ καταθέτουν τὰ ὅπλα, αὐτοὶ εἶνε οἱ φιλόσοφοι τῆς ἀπαισιοδοξίας. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 53
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

«Μετανοεῖτε»

Ο τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ εἶνε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30). Ἀλλὰ ὅση ἀξία ἔχει τὸ «Τετέλεσται», ὡς σφραγίδα μιᾶς ἁγίας ζωῆς, τόσην ἀξίαν ἔχει καὶ ὁ πρῶτος λόγος ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάχραντα χείλη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ πρῶτος λόγος εἶνε τὸ «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17). Εἶνε λόγος πολυσήμαντος. Καὶ ἀναλύοντας τὴν ἔννοιαν τῆς μετανοίας, ποὺ συνιστᾷ ὡς κορυφαῖο κήρυγμα ὁ Θεάνθρωπος, λέγομεν τὰ ἑξῆς.

Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ· ποιά ἡ αἰτία;

Ἡ ἀνθρωπότης, ἀγαπητοί, ―καὶ ὅταν λέγωμεν ἀνθρωπότης, δὲν ἐννοοῦμε μόνον τὴν γωνίαν αὐτὴν τῶν Βαλκανίων, εἰς τὴν ὁποίαν κατοικοῦμε καὶ μαρτυροῦμε, ἀλλ᾿ ἐννοοῦμεν ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα― ἡ ἀνθρωπότης, λέγω, εἶνε ἀσθενής. Διὰ νὰ μεταχειρισθῶ τὴν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀνθρωπότης εὑρίσκεται «ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου» (Ψαλμ. 87,7). Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ ἠθικῶς, νοσεῖ κοινωνικῶς, νοσεῖ οἰκονομικῶς, νοσεῖ ποικιλοτρόπως.
Ποία ἡ αἰτία τῆς νόσου; Ἡ αἰτία τῆς νόσου εἶνε μία. Ἐπῆλθε διαταραχὴ εἰς τὸ σύμπαν, εἰς τὸ ἠθικὸν σύμπαν, λόγῳ παραβάσεως νόμου. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 51
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Η αμαρτια εινε Κιρκη

Ἀδελφοί μου, πρίν τελειώσω ἐπιθυμῶ νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπάνω στὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας. Θέλω νὰ σᾶς παρουσιάσω τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας μ᾿ ἕνα παράδειγμα, τὸ ὁποῖον ἐλπίζω νὰ προσέξετε καὶ ν᾿ ἀποτελέσῃ αὐτὸ τὸ ἐπιστέγασμα τῆς ταπεινῆς μου ὁμιλίας.
Ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ὅτι σὲ κάποιο μυθικὸ νησάκι ὑπῆρχε μιὰ βασίλισσα μὲ θέλγητρα φοβερὰ καὶ ἀπαίσια. Εἶχε χτισμένο ἕνα παλάτι καὶ μέσα στὸ παλάτι ἀκούγονταν διαρκῶς ὁλόγλυκα τραγούδια. Ὅποιος ἔμπαινε σ᾿ αὐτό, τὸν ὑπεδέχετο ἡ βασίλισσα. Τὸν ἔβαζε πάνω σὲ μαλακὰ ἀνάκλιντρα, τοῦ παρουσίαζε τὰ καλύτερα φαγητά. Τοῦ ἔψαλλαν οἱ χορεύτριες τὰ ὡραιότερα τραγούδια καὶ τὸν διεσκέδαζαν. Ἀλλὰ κάποια στιγμὴ αὐτὴ ἡ βασίλισσα, ποὺ ἦταν μάγισσα, τοῦ προσέφερε ἕνα μεθυστικὸ ποτὸ καὶ ἀμέσως αὐτὸς ἔχανε τὶς αἰσθήσεις του. Ξεχνοῦσε τὰ παιδιά του καὶ τὴ γυναῖκα του. Ἄρχιζε νὰ ὑφίσταται μυστηριώδη ἀλλοίωσι.

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 49
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟ

Το τελος της αμαρτiας

Ὦ ἀδελφοί μου, νὰ σᾶς δείξω τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας; Ποῖον εἶνε τὸ τέλος; Γλέντα, ἄνθρωπε, διασκέδαζε, πιὲς ἀπ᾿ ὅλα τὰ ποτήρια τῆς ἁμαρτίας. Τὸ τέλος εἶνε -ὦ Θεέ μου, ἂς μὴ φθάσῃ κανείς μας στὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας, διότι ἡ ἁμαρτία δὲν εἶνε παιχνίδι-, τὸ τέλος εἶνε καταστροφή. Ἐπάνω σ᾿ ἕνα βράχο εἶνε στημένη μιὰ ἀγχόνη, μιὰ κρεμάλα. Τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας εἶνε τὸ τέλος τοῦ Ἰούδα. Ἔτσι καὶ ὁ Ἰούδας, κατρακυλώντας κατρακυλώντας ἔφθασε στὸ τέλος.
Ἐξαπατᾶ ὁ σατανᾶς τὸν ἄνθρωπο λέγοντας· Δὲν εἶνε τίποτα ἡ ἁμαρτία, προχώρα, προχώρα καὶ μὴ φοβᾶσαι… Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνῃ τὴν ἁμαρτία καὶ ὁ σατανᾶς τὸν ὁδηγήσῃ στὴν ἄβυσσο, τότε τοῦ λέγει· Τί ἔκανες! τώρα γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει σωτηρία, δὲν ὑπάρχει ἔλεος… Αὐτὸ εἶπε καὶ στὸν Ἰούδα, καὶ «μεταμεληθεὶς …ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. 27,3-5).
Αὐτὸ εἶνε τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ καταστροφή.

Μην απελπιζεσθε, υπαρχει συγχωρησις

Ὁ Χριστὸς συγχωρεῖ τ’ ἁμαρτήματά μας. Ἂν κανένα κορίτσι ἢ κανένας ἄνδρας ἢ καμμιὰ γυναίκα στὸν μάταιο καὶ ἀπατηλὸ καὶ ἀπατεῶνα αὐτὸ κόσμο γλυστρήσῃ καὶ πέσῃ, ὄχι, νὰ μὴ ἀπελπισθῇ.
Τί νὰ κάνῃ; Νὰ τρέξῃ στὸ Χριστό.
Τί νὰ κάνωμε; Σὰν τὸν ἄσωτο, σὰν τὴν πόρνη, σὰν τὸ λῃστή, νὰ πέσωμε στὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ τοῦ ποῦμε· Χριστέ, συχώρεσέ μας.

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 185
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Μιμηται του Χριστου

Τί λέει ἡ Γραφή· ἔκλαυσε ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. «Σπλαγχνίζομαι ἐπὶ τὸν ὄχλον», εἶπε (Ματθ. 15,32), διότι εἶνε «ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα» (ἔ.ἀ. 9,36). Κι ὅταν εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὴν πόλι τῶν Ἰεροσολύμων, μὲ τὰ σπίτια μὲ τὰ μέγαρα μὲ τοὺς δρόμους μὲ τὸν περιλάλητο ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ὅταν εἶδε πόσο πολὺ ἁμαρτωλὴ ἦταν ἡ πόλις αὐτή, ὁ Χριστὸς δὲν καταράστηκε, ἀλλὰ ἔκλαυσε. Ὁ Χριστὸς «ἰδὼν τὴν πόλιν» τῶν Ἰεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶχε διαπράξει πολλὰ ἁμαρτήματα καὶ ἑτοιμαζόταν νὰ διαπράξῃ τὸ πιὸ μεγάλο ἔγκλημα, νὰ σταυρώσῃ τὸ Χριστό, «ἔκλαυσεν ἐπ᾿ αὐτῇ» (Λουκ. 19,41) καὶ εἶπε· «Ἰερουσαλὴμ Ἰερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ἀπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε». Ὦ Ἰεροσόλυμα, λέει, πόσες φορὲς ἠθέλησα νὰ σᾶς μαζέψω κοντά μου ὅπως μαζεύει ἡ κλῶσσα τὰ πουλιά της κ᾿ ἐσεῖς δὲν θελήσατε (Ματθ. 23,37).
Μιμητὴς λοιπὸν τοῦ Χριστοῦ εἶνε κάθε Χριστιανός, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ χύνῃ ἕνα δάκρυ, ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλη τὴν ἀμετανόητη ἀνθρωπότητα. Καλὸ εἶνε αὐτό, καὶ μάλιστα τὴν περίοδο τῆς νηστείας καὶ τῆς τεσσαρακοστῆς.
Μιμηταὶ τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ εἴμεθα ὅλοι, ἀλλὰ προπαντὸς ἐμεῖς οἱ κληρικοί. Γιατί φορᾶμε μαῦρα ῥάσα καὶ ὄχι κόκκινα; γιατὶ ἔτσι τὸ θέλανε κάποιοι; Ὄχι. Ὑπάρχει λόγος, ἀπαντοῦν οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα ἔχουν σημασία, καὶ τὰ καλυμμαύχια καὶ τὰ ῥάσα καὶ τὰ ἄμφια. Ὅλα μιλᾶνε στὸν παπᾶ. Φορᾶμε μαῦρα, γιατὶ πενθοῦμε. Καὶ ὅπως αὐτὸς ποὺ πενθεῖ τὸν θάνατο προσφιλοῦς του προσώπου δὲν φοράει κόκκινα, ἀλλὰ μαῦρα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς πενθοῦμε τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Μάλιστα· αὐτὸ τὸ μαῦρο πανὶ εἶνε τὸ πένθος ποὺ πρέπει κ᾿ ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ νὰ ἔχουμε. Διότι ἐσεῖς οἱ λαϊκοὶ θὰ δώσετε λόγο μόνο γιὰ τὴν ψυχή σας, ἐμεῖς ὅμως οἱ κληρικοί, ποὺ ἔχουμε τὸ βάρος μιᾶς ἐνορίας ἢ τὸ βάρος μιᾶς ἐπισκοπῆς ―ἂν είμεθα ἐπίσκοποι―, τὸ βάρος τῆς ποιμαντορίας, θὰ δώσουμε λόγο γιὰ ὅλες τὶς ψυχές. Καὶ πρέπει νὰ κλαῖμε γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ θεωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τοῦ λαοῦ ὡς δικά μας ἁμαρτήματα.
Πόσο συγκινήθηκα μιὰ μέρα! Ἕνας ἱερεὺς ―ὑπάρχουν καὶ κληρικοὶ φαινόμενα εὐσεβείας καὶ πίστεως―, ποὺ στὸ χωριό του ὠργίαζαν τὶς ἀπόκριες, πῆγε νὰ διαμαρτυρηθῇ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν τὰ ὄργια. Καὶ τί τοῦ εἶπαν· Ὄχι ὁ δεσπότης νὰ ἔρθῃ, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς νὰ κατέβῃ ἐδῶ στὸ χωριό, ἐμεῖς θὰ κάνουμε τὸ γλέντι μας, θὰ χορέψουμε, θὰ φορέσουμε μάσκες, θὰ πιοῦμε κρασί, θὰ κάνουμε τὸ κέφι μας. Ὁ Χριστὸς νὰ κατέβῃ δὲν τὸν ἀκοῦμε!… Κι ὅταν τὸ βράδυ χτύπησε ἡ καμπάνα γιὰ ἀπόδειπνο, κανένας δὲν πῆγε στὴν ἐκκλησία. Ὁ ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ ἄρχισε νὰ κλαίῃ. Ἔκλαιγε γοερῶς, ἔκλαιγε βλέποντας αὐτὴ τὴ σκληρὰ πέτρα, ποὺ οὔτε δυναμίτης δὲν μπορεῖ νὰ τὴ σπάσῃ.

Ἕνα εὐφυὲς τέχνασμα

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 180
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Μεσα μας υπαρχει ενας νεκρος!

...Ἀλλὰ στὸ τροπάριο τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης γίνεται μία διάκρισις. Δὲν ὁμιλεῖ ὁ ποιητὴς γιὰ τὸν θρῆνο ποὺ γίνεται σὲ κάθε σπίτι ὅταν ἔχουν φέρετρο. Ὁμιλεῖ περὶ ἄλλου εδους θρήνου, ποὺ εἶνε σπάνιος στὴν ἀνθρωπότητα. Εἶνε ὁ θρῆνος τῆς ψυχῆς, εἶνε ὁ θρῆνος ποὺ πρέπει κάθε ἄνθρωπος νὰ ἔχῃ στὸν κόσμο αὐτόν, διότι μέσα του ὑπάρχει ἕνας νεκρός!
―Νεκρός;
Μάλιστα, νεκρός. Μὴ σᾶς φανῇ παράξενο αὐτὸ ποὺ σᾶς λέγω. Ἂς φαίνεται ἔνας ἄνθρωπος ζωντανός, ἂς εἶνε ἀθλητής, ἂς εἶνε ἱκανὸς νὰ γυμνάζεται στὰ γήπεδα καὶ στὰ στάδια καὶ νὰ ἐκσφεδονίζͺη τὴ μπάλλα ψηλὰ στὸ ποδόσφαιρο, ἂς εἶνε ῥωμαλέος ὅπως ὁ Ἡρακλῆς καὶ ἂς εἶνε γενναῖος ὅπως ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ἂς εἶνε δραστήριος δραστηριώτατος ὅπως οἱ πλούσιοι καὶ ἡγεμόνες τοῦ κόσμου. Παρ᾿ ὅλα ταῦτα ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁσοδήποτε δραστήριος καὶ νὰ εἶνε, ἐὰν εἶνε ἀμετανόητος ἁμαρτωλός, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶνε νεκρός· νεκρὸς ὄχι σωματικῶς, ἀλλὰ νεκρὸς ψυχικῶς. Καὶ ἀλλοίμονο ἐὰν δὲν θρηνήσῃ.
Θυμᾶστε τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ποὺ εἶπε ὁ Χριστός; Ἔφυγε ὁ ἄσωτος σὲ χώρα ξένη καὶ μακρινή. Ἦτο νέος, καὶ ἐκεῖ ἔζη μὲ γυναῖκες πόρνες καὶ ἁμαρτωλές. Γύριζε δεξιὰ κι ἀριστερὰ καὶ ῥουφοῦσε τὸ ποτήρι τῆς ἡδονῆς μὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις του. Ἀλλὰ τί λέει τὸ Εὐαγγέλιο, τί λέει ὁ Χριστός; «Νεκρὸς ἦν» (Λουκ. 15,24,32). Ναί, ἦτο νεκρός, καὶ ἀνέστη διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας.
Καὶ μέσα μας ὑπάρχει αὐτὴ ἡ νεκρότης, τὴν ὁποία δημιουργεῖ ἡ ποικίλη ἁμαρτία. Μέσα μας ὅλοι φέρουμε τὸν προπάτορα Ἀδὰμ ἢ μᾶλλον κάτι χειρότερο, ὅπως λέει ἐν συνεχείᾳ ὁ Μέγας Κανών (βλ. ζ΄ τροπ. «Ἐπαξίως τῆς Ἐδέμ…»). Ἐμεῖς, λέει, εἴμεθα χειρότεροι ἀπὸ τὸν Ἀδάμ. Διότι ὁ Ἀδὰμ μιὰ ἐντολὴ παρέβη, ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, δὲν παραβαίνει μία μόνο ἐντολή, ἀλλὰ πολλές. Παραβαίνει τὰ ἱερὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἶνε παραβάτης. Καὶ ἂν ὁ Ἀδὰμ ἤτανε νεκρὸς γιὰ τὰ ἁμαρτήματά του, πολὺ περισσότερο εἴμεθα ἐμεῖς νεκροὶ πνευματικῶς. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 178
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Γιατι θρηνει ο ανθρωπος;

Θρῆνος ψυχῆς! Πόθεν αὐτὸς ὁ θρῆνος τῆς ψυχῆς;
Ὁ Θεός, ὁ ἀγαθὸς καὶ φιλεύσπλαχνος πατέρας, ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσίν» του, ὅπως λέει ἡ Γραφή (Γέν. 1,26), καὶ ἔβαλε τὸ πρῶτο ζεῦγος, τοὺς πρωτοπλάστους, σὲ μία ὑπέροχη περιοχή, ποὺ βρισκόταν μεταξὺ τῶν δύο μεγάλων ποταμῶν τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ Εὐφράτου καὶ τοῦ Τίγρεως, κάτω στὴ Μεσοποταμία. Ἔβαλε τὸν ἄνθρωπο στὸν παράδεισο· ἔτσι ὀνομάζεται ὁ τόπος ἐκεῖνος ὁ μοναδικός, ὅπου ὑπῆρχε νερὸ ἄφθονο καὶ κρυστάλλινο, ὅπου ὑπῆρχαν μελῳδικὰ πουλιὰ ποὺ ἔψαλλαν, ὅπου ὑπῆρχαν καρποὶ ἄφθονοι.
Γιὰ νὰ δοκιμάσῃ ὁ Θεὸς τὴν θέλησι τῶν πρωτοπλάστων, τοὺς ἔδωσε μία μικρὰ ἐντολή. Ἀλλὰ δυστυχῶς, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ ἄνθρωπος ὑπέκυψε στὸν πειρασμό, παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἁμάρτησε, καὶ ἄγγελος Κυρίου τὸν ἐξεδίωξε ἀπὸ τὸν παράδεισο. Ἀπὸ τότε ὁ κῆπος κλείστηκε καὶ πύρινη ῥομφαία φρουροῦσε τὴν πύλη τῆς Ἐδέμ. Καὶ ὁ Ἀδὰμ κάθησε ἀπέναντι τοῦ πα ραδείσου καὶ ἔκλαυσε πικρῶς. Ἀπὸ τότε, μὲ τὸ θρῆνο τοῦ Ἀδάμ, ἄρχισε ὁ θρῆνος τῆς ἀνθρωπότητος.
Ποία ἡ αἰτία ποὺ θρηνεῖ ὁ ἄνθρωπος; Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 177
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Δ΄. ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ο θρηνος της ψυχης

Η ΕΛΠΙΔΑ τοῦ κόσμου εἶνε ὁ ἐσταυρωμένος Λυτρωτής, τὸν ὁποῖον προσκυνοῦμε ἐν μετανοίᾳ καὶ κατανύξει, ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀφοῦ ὑπάρχει Ἐκεῖνος, Χριστιανέ, μὴν ἀπελπίζεσαι. Μπορεῖ ὅλοι καὶ ὅλα νὰ μᾶς ἀπογοητεύουν· ἐκεῖνος ὄχι. Ἐκεῖνος μένει γιὰ μᾶς στήριγμα στὸν κόσμο αὐτόν.
Ὅσο πᾶμε, ἡ πίστις σβήνει, τὰ καντήλια σβήνουν, τὰ ἀστέρια σβήνουν. Ἕνας μένει καὶ λάμπει, ὁ Χριστός. Προτιμότερο καὶ ὁ ἥλιος ἀκόμη νὰ σβήσῃ, παρὰ νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν καρδιά μας ἡ πίστις στὸ Χριστό.
Καὶ ἂν ἔρθῃ ἐποχὴ τέτοια καὶ μείνῃς μόνος στὴ γῆ ὁλόκληρη, μὴ φοβηθῇς. Νὰ μὴ προδώσῃς τὸ Χριστό, μὴ γίνῃς λιποτάκτης. Κλαῦσε γιὰ τ᾿ ἁμαρτήματά σου, καὶ πίστευε! Πίστευε, καὶ ὁ Θεὸς θὰ κάνῃ τὸ θαῦμα του καὶ σὺ ὁ ἕνας θὰ νικήσῃς. Θ᾿ ἀκούσῃς τὴν παρήγορο φωνὴ τοῦ Χριστοῦ· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28)
Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει τὴν θεία αὐτὴ προτροπή, ποὺ τὴν ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς παγκοσμίως, καὶ ἀναλύων τὴν λέξι «πεφορτισμένοι», φορτωμένοι δηλαδή, διακρίνει δύο φορτία. Ἔχουμε, λέει, δύο εἰδῶν φορτία· φορτίο εἶνε τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, φορτίο εἶνε καὶ οἱ ἁμαρτίες. Καὶ τὸ μὲν πρῶτο φορτίο, τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, δὲν εἶνε εὔκολο κανεὶς νὰ τὸ ἀποβάλῃ καὶ νὰ ἐφαρμόσῃ τὸν ἄλλο λόγο τοῦ Χριστοῦ, «Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς» (Ματθ. 19,21). Ὡρισμένοι μόνο τὸ πέτυχαν αὐτὸ καὶ ἐλάφρωσαν ἀπὸ τὸ ἕνα φορτίο. Τὸ ἄλλο ὅμως φορτίο ―ποὺ εἶνε τὸ βαρύτερο―, οὔτε αὐτοὶ κατώρθωσαν νὰ τὸ ἀποβάλουν. Τὸ δὲ ἄλλο, τὸ βαρύτερο φορτίο, εἶνε τὰ ἁμαρτήματά τους, τὰ ἐξωτερικὰ ἀλλὰ καὶ τὰ ἐσωτερικά. Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 228-232
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Η Θεια Χαρις

Λοιπόν, μπορεῖ νὰ ἔρθῃ μιὰ μέρα νὰ στερεύσῃ τὸ ὑδραγωγεῖο καὶ νὰ μὴν ἔχῃς ἕνα ποτήρι νερό. Ἀλλὰ ἕνα ἄλλο ὑδραγωγεῖο δὲν θὰ στερεύσῃ ποτέ. Ποιό εἶνε αὐτὸ τὸ ὑδραγωγεῖον; Εἶνε χτισμένο ἐπάνω στὸ βράχον τοῦ Γολγοθᾶ. Αὐτὲς οἱ σταγόνες ποὺ ἔπεσαν ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου τὴν ἡμέρα ἐκείνη, μαζευτήκανε ὅλες καὶ ἐγέμισαν τρόπον τινὰ ἕνα τεράστιο τεπόζιτο ποὺ λέγεται Θεία Χάρις. Ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, ἀπὸ τὰς πληγὰς ποὺ ἐδημιούργησαν τὰ καρφιὰ τοῦ Σταυροῦ, ἀπὸ τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, ἐβγῆκε αὐτὴ ἡ τεραστία δύναμις, ἡ ὁποία εἶνε ἐγκεκλεισμένη ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως μὲ σωλῆνες φεύγει τὸ νερὸ καὶ ἔρχεται στὸ σπίτι σου καὶ ἀνοίγεις τὴν κάνουλα καὶ παίρνεις νερὸ καὶ δροσίζεσαι, ἔτσι ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν οὐράνιον δεξαμενὴν τοῦ Γολγοθᾶ, ἀπὸ τὸν τίμιον Σταυρόν, ἔρχεται μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησία αὐτὸ τὸ μυστήριον, αὐτὴ ἡ θεία δύναμις, ἡ τεραστία δύναμις ποὺ λέγεται Χάρις. Καὶ ἡ Χάρις αὐτὴ τρέχει μὲ ἑπτὰ κάνουλες. Ἑπτὰ κάνουλες ἔχει ἡ Ἐκκλησία. Ἑπτὰ κάνουλες εἶνε τὰ ἑπτὰ μυστήρια. Ὅπου νὰ πάρῃς ὅμως, ὅπου νὰ ἀνοίξῃς, ἀπὸ ὁποιαδήποτε στρόφιγγα κι ἂν ἀνοίξῃς, ἀπὸ ὁποιαδήποτε κάνουλα, τρέχει τὸ ἴδιο νερό, τρέχει ἡ Θεία Χάρις.
Ἄλλη στρόφιγγα τρέχει περισσότερο καὶ ἄλλη ὀλιγώτερο. Πάντως ἀπὸ ὅλες τὶς ἑπτὰ στρόφιγγες, ἀπὸ τὶς ἑπτὰ κάνουλες, τρέχει τὸ ἀθάνατο νερό, τρέχει ἡ τεραστία δύναμις τοῦ Θεοῦ.

Τὰ 7 Μυστήρια

Λοιπόν, ἡ μιὰ κάνουλα εἶνε τὸ πρῶτον μυστήριον, τὸ Βάπτισμα. Ἡ δεύτερη κάνουλα εἶνε τὸ Χρίσμα. Ἡ τρίτη κάνουλα εἶνε ἡ Θεία Εὐχαριστία. Ἡ τετάρτη εἶνε ἡ Μετάνοια. Ἡ πέμπτη εἶνε ἡ Ἱερωσύνη. Ἡ ἕκτη εἶνε ὁ Γάμος. Τελευταία εἶνε τὸ Εὐχέλαιον.
Μὲ τὴν πρώτη, ὅταν ἀνοίξῃς τὴν πρώτη στρόφιγγα τῆς Θείας Χάριτος, τότε ἐκεῖ μέσα ὁ ἄνθρωπος βαπτίζεται εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Μὲ τὴ δεύτερη στρόφιγγα πλουτίζεσαι ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Μὲ τὴν ἄλλη κάνουλα, τῆς Θείας Εὐχαριστίας, παίρνεις μέσα σου τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ γίνεσαι ἕνα μὲ τὸ Χριστό, ἑνώνεσαι μὲ τὸ Χριστό.
Μὲ τὴν ἄλλη στρόφιγγα πλύνεσαι ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτημάτων.
Μὲ τὴν ἄλλη κάποιος χριστιανὸς γίνεται ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου, παίρνει δύναμη γιὰ νὰ διοικήσῃ τὸν λαό.
Μὲ τὴν ἄλλη, ἄνδρας καὶ γυναίκα ἑνώνονται γιὰ νὰ δημιουργήσουν τὴν οἰκογένεια.
Καὶ μὲ τὴν τελευταία ὁ ἀσθενὴς παίρνει δύναμι διὰ τοῦ Εὐχελαίου.

Τὸ ἅγιο Βάπτισμα

Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 247-248
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Να εξομολογηθητε, και μετα να κοινωνησετε

Δόξα τῷ Θεῷ, στὴ πόλι σας ὑπάρχουν πνευματικοὶ πατέρες. Νὰ μεταβῆτε, νὰ ἐξομολογηθῆτε τὰ ἁμαρτήματά σας καὶ νὰ πλησιάσετε τὸ μέγα μυστῆριο τῆς Θείας κοινωνίας. Καὶ ὄχι μόνον ᾿σεῖς νὰ κοινωνήσετε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἶμα τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλά καὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ―τὰ πρόλαβα ἐγὼ τὰ χρόνια αὐτά― τέτοιες μέρες ὅλοι, ὅλη ἡ οἰκογένεια πήγαινε στὴν Ἐκκλησία. Ὅπως τώρα τρέχουν ὅλοι στὰ ντισκοτέκς, ὅπως τρέχουν στοὺς κινηματογράφους, ὅπως στὰ θέατρα, στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ὅλη ἡ οἰκογένεια πήγαινε στὴν ἐκκλησία. Μπροστὰ πήγαινε ὁ πατέρας, πίσω ἡ μάνα, μετὰ τὰ 4, 5, 6, 7, 8 παιδιά. Ὅλοι κοινωνούσανε καὶ φεύγανε σὰν ἄγγελοι· Καὶ μέσ᾿ τὸ σπίτι παράδεισος ἤτανε. Διότι ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶνε ἡ χαρὰ. Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶνε ἡ ἀγάπη. Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶνε ὁ παράδεισος. Δὲν ᾿νε ψέματα αὐτά, εἶνε ἀλήθεια. Ζωντανὴ ἀλήθεια.
Ὤ, Θεέ μου! ποῦ πῆγε αὐτὴ ἡ κοινωνία; Μᾶς ἔφαγε ὁ διάβολος. Φύγαμε ἀπὸ τὸ Θεό καὶ κτήνη γινήκαμε.
Ἀδελφοί μου, Read more »

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 5-12
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Η αποστασια των καιρων μας

«Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23)

ΟΜΟΙΑΖΟΜΕΝ, ἀγαπητοί μου, μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πιάνει στὰ χέρια του ἕνα ὄμορφο βιβλίο, κ᾿ ἐπειδὴ δὲν ξέρει γράμματα, τὸ ξεφυλλίζει τὸ ξεφυλλίζει, ἀλλὰ δὲν γνωρίζει τί λέει μέσα.
Εἶδα κάποτε σ᾿ ἕνα βουνὸ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε στὰ χέρια του ἕνα βιβλίο καὶ τὸ κοιτοῦσε.
―Μπαρμπα-Γιῶργο, τοῦ λέω, τί λέει τὸ βιβλίο;
―Ποῦ νὰ ξέρω, παιδάκι μου; μοῦ ἀπαντᾷ· κάτι βλέπω μέσα, ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνω τίποτα.
Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μ᾿ ἐμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ ἀκολουθίες, ὁ ὄρθρος, ὁ ἑσπερινός, ἡ θεία λειτουργία, εἶνε ἕνα βιβλίο, τὸ ὡραιότερο βιβλίο ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ἀλλὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε. Τί συμβαίνει; Ποιά νά ᾿νε ἡ αἰτία; Μήπως εἶνε ἡ γλῶσσα; Ἔ, κατά τι, συντελεῖ καὶ ἡ γλῶσσα. Δὲν εἶνε ὅμως ἡ γλῶσσα. Γνώρισα στὴ ζωή μου τσοπαναραίους καὶ γεωργοὺς καὶ ἀγραμμάτους ἀνθρώπους, ποὺ ξέρανε ἀπ᾿ ἔξω τὸν ἑξάψαλμο· γνώρισα καὶ δικηγόρους καὶ γιατροὺς καὶ μεγάλους ἐπιστήμονας καὶ καθηγητὰς πανεπιστημίου, ποὺ οὔτε τὸ «Πάτερ ἡμῶν» δὲν γνωρίζανε.
Ἄρα λοιπὸν δὲν εἶνε τόσο ἡ δυσκολία τῆς γλώσσης· εἶνε ἡ ἔλλειψις ἀγάπης στὸ Θεό. Δὲν ἔχομε αἰσθανθῆ τὸ μεγαλεῖον αὐτὸ τῆς ποιήσεως, τὸ μεγαλεῖον τῶν ἀκολουθιῶν μας· καὶ οἱ σκέψεις μας καὶ τὰ αἰσθήματά μας εἶνε ξένα πρὸς τὰ μεγαλεῖα τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν. Read more »

Read more »